Η σειρά των άρθων δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο cogito ergo sum (http://teddygr.blogspot.com/) από τις 29/12/2010 έως τις 19/3/2012 Περιεχόμενα
(α) Το "ντοκυμανταίρ" (β) Η γερμανική διχοτόμηση (γ) Το "τείχος του αίσχους" και άλλα "αίσχη" (δ) Όταν αποκρύπτεται η αλήθεια (ε) Η ανατολικογερμανική "κόλαση" (στ) Η "εκπόρνευση" της Ρουμανίας (ζ) Ευτυχώς, γλιτώσαμε από τον Τσαουσέσκου (η) Η αποκατάσταση των προδοτών και η περίπτωση Ίλβες (θ) Ο "ολοκληρωτικός" κομμουνισμός (ι) "Άνοιξη" ή...θερμοκήπιο; (ια) "Ανοιξιάτικο" παραμύθι (ιβ) Το βελούδο που ξέφτισε (ιγ) Ο ξεπεσμός της Βουλγαρίας
Το "ντοκυμανταίρ"
Το χτεσινό κείμενο στάθηκε αφορμή για μια εκτεταμένη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση. Θέλοντας και μη, θυμήθηκα μια σειρά "ντοκυμανταίρ" (ο θεός να τα κάνει, δηλαδή) που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό "Σκάι" λίγο πριν τις εφετεινές περιεφερειακές εκλογές. Η σειρά είχε τον γενικό τίτλο "Ο χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού" και ήταν μια παραγωγή του "αντικειμενικού" BBC. Θυμάμαι ότι η εξόφθαλμη προπαγάνδα με είχε εξοργίσει τόσο πολύ τότε, ώστε έστειλα στην διεύθυνση του σταθμού ένα έντονο ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας. Φυσικά, ουδέποτε πήρα απάντηση. Σήμερα, λοιπόν, σκέφτομαι να ρίξω μια άλλη ματιά στον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Κι όσο βάζω σε τάξη τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περιοριστώ σε ένα-δυο κείμενα. Ξεκινάμε, λοιπόν. Και, πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι σόι "ντοκυμανταίρ" ήταν αυτά που έβγαλε το BBC και πρόβαλε ο "Σκάι". Ανατρέχω σε ένα κείμενο τής -εκ των παραγωγών της σειράς- Κέρστιν Φίσερ, με τίτλο "Ο δικός μου χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού" [1]. Η Φίσερ κατάγεται από την πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (γνωστότερη ως Ανατολική Γερμανία) και το 1989, όταν έπεσε το τείχος, ήταν μόλις 17 ετών. Όπως δηλώνει η ίδια, ήταν μέλος της νεολαίας του κόμματος και, μάλιστα, είχε επιλεγεί αντιπρόσωπος
του σχολείου της στην "Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία". Σε λίγο καιρό θα έπιανε δουλειά σε κάποια εφημερίδα της χώρας της ως δημοσιογράφος αλλά σήμερα κάνει καρριέρα στο BBC. Αυτή η "αδέκαστη" δημοσιογράφος, λοιπόν, παρ' ότι ήταν επίλεκτο μέλος της νεολαίας του κόμματος και παρά το νεαρόν της ηλικίας της, κατάφερε να διαπιστώσει ότι η χώρα της ανεφέρετο ως το "ανεπιθύμητο παιδί του Στάλιν". Κατόρθωσε δε, μέσα από την παραγωγή της σειράς, να ανακαλύψει ότι η χώρα της ήταν μια στυγνή δικτατορία, όπου κάθε σοσιαλιστική ιδέα είχε παραβιαστεί και αλλοιωθεί από τον Στάλιν και τις μαριονέττες του Ούλμπριχτ, Χόνεκερ κλπ. Κι ενώ η κυρία Φίσερ, εντελώς "δημοκρατικά", δεν βρίσκει τίποτε καλό να θυμηθεί από τα νιάτα της, ανακαλύπτει μερικά παράξενα "φρούτα" για να μιλήσουν περί της ανατολικογερμανικής "κολάσεως". Το πιο διάσημο από αυτά τα "φρούτα" είναι η σχεδόν 90χρονη σήμερα- Έρικα Ρήμαν (Erika Riemann) [2]. Επειδή, λίγο-πολύ, μοιάζουν μεταξύ τους όσοι κατέθεσαν τις "μαρτυρίες" τους στην σειρά του BBC, ας δούμε τι πράμα είναι αυτή η κυρία Ρήμαν, η οποία κατασυγκίνησε τους τηλεθεατές με τα βάσανά της. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, λοιπόν, η κυρία Ρήμαν ήταν μαθητριούλα 14 ετών όταν καταδικάστηκε το 1945 σε 10 χρόνια φυλακή, επειδή ζωγράφισε ένα παπιγιόν σε μια φωτογραφία του Στάλιν. Ας μη μείνουμε στην λεπτομέρεια ότι η Γερμανική Λ.Δ.(*) δεν υπήρχε το 1945 και ας δεχτούμε ότι η Ρήμαν μπήκε φυλακή από τους σοβιετικούς κομμουνιστές. Ας παραβλέψουμε, επίσης, ότι η μόνη απόδειξη των ισχυρισμών της είναι τα...λόγια της, αφού δεν παραθέτει κανένα επίσημο σχετικό στοιχείο. Όμως, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι οι κομμουνιστές έβαλαν αυτό το 14χρονο κορίτσι στην ίδια φυλακή με ανώτατους δικαστικούς, στρατιωτικούς και λοιπά στελέχη του ναζιστικού κόμματος (θυμηθείτε, μιλάμε για το 1945). Στην σχετική δημοσιογραφική απορία, απάντησε δακρύζοντας: "Δεν μπορώ να μιλάω γι' αυτά". Ποια δεν μπορεί να μιλάει γι' αυτά; Η κυρία Ρήμαν; Μα αυτή έχει καμμιά δεκαριά χρόνια που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μιλάει! Δεν έχει αφήσει κανάλι για κανάλι κι εκδήλωση για εκδήλωση όπου να μην έχει πάει να μιλήσει για την "απάνθρωπη συμπεριφορά" των κομμουνιστών. Μη νομίσετε ότι όλα αυτά τα κάνει από ιδεολογικούς λόγους. Α πα πα! Η γυναίκα έχει γράψει δυο βιβλία και κάνει ό,τι μπορεί για να τα προπαγανδίσει και να αυξήσει τις πωλήσεις τους! Κι όπως λέει η ίδια στην ιστοσελίδα της, από το 1954 που πέρασε στην Δυτική Γερμανία μέχρι το 2002 που έβγαλε το πρώτο της βιβλίο "δούλεψε πάρα πολύ αλλά κατάφερε πολύ λίγα πράγματα". Και μια σημαντική λεπτομέρεια. Για να μη κουράζεται ο τηλεθεατής, το BBC "έντυσε" τα λόγια τής Ρήμαν με εικόνα. Τι εικόνα; Ενώ η Ρήμαν διηγόταν πώς οι κομμουνιστές την έβαλαν φυλακή με τους χιτλερικούς, το "ντοκυμανταίρ" πρόβαλε σκηνές από τα χιτλερικά στρατόπεδα με την επιγραφή "Arbeit Macht Frei (η εργασία ελευθερώνει)". Όχι, βέβαια, πως ήταν δύσκολο να βρουν πλάνα από τα σοβιετικά στρατόπεδα (εστω και χωρίς 14χρονα κοριτσάκια μέσα). Αλλά τί να τα κάνουν τέτοια πλάνα, από την στιγμή που η επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου Ζακσενχάουζεν αναφέρει [3] ευθαρσώς: "Στα ειδικά στρατόπεδα των σοβιετικών αρχών δεν υπήρχε καταναγκαστική εργασία και δεν έγινε δυνατόν να αποδειχθεί πρόθεση εξόντωσης των
κρατουμένων. Βίαιες συμπεριφορές του προσωπικού εναντίον των κρατουμένων παρουσιάστηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις". Απαραίτητη διευκρίνηση: Στρατόπεδα συγκέντρωσης μελών του ναζιστικού κόμματος και ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για τις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Γερμανία, είχαν ΚΑΙ ΟΙ 4 νικήτριες δυνάμεις. Άλλο αν οι κρατούμενοι των "δυτικών" δεν δικάστηκαν ποτέ αλλά, αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκαν για την στελέχωση του καινούργιου δυτικογερμανικού κράτους. Προφανώς, η κυρία Ρήμαν ήταν αναγκασμένη να "κλειστεί" παρέα με χιτλερικούς σε τέτοιο στρατόπεδο, μιας κι οι σοβιετικοί δεν είχαν προβλέψει να φτιάξουν στρατόπεδα για όσους ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν... _____________________________________________________________________ (*) Χρησιμοποιώ τον όρο "Γερμανική Λ(αοκρατική) Δ(ημοκρατία)", γιατί αυτή ήταν η ακριβής ονομασία του κράτους (Deutsche Demokratische Republik - DDR) και όχι "Ανατολική Γερμανία", όπως επικράτησε στην Δύση.
Η γερμανική διχοτόμηση
Μιας και χτες μιλήσαμε για την Ανατολική Γερμανία, ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία και μερικές σκέψεις ακόμη. Βλέπετε, με την προπαγάνδα τόσων χρόνων, συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτό το κράτος ως μια κόλαση κρυμμένη πίσω από το "τείχος του αίσχους", όπου γαμούσε κι έδερνε ο απάνθρωπος κομμουνισμός. Για να δούμε, λοιπόν, πώς διάβολο ξεφύτρωσε τούτο "το μούλικο του Στάλιν" (όπως αποκαλεί την Γερμανική Λ.Δ. η κυρία Φίσερ). Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας συμφωνήθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), στην διάσκεψη του Πότσδαμ. Προβλεπόταν η κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου και δημοκρατικά οργανωμένου. Παράλληλα, συμφωνήθηκε η κοινή δράση των συμμάχων για την επιμόρφωση και καθοδήγηση του γερμανικού λαού, θύματος του χιτλερισμού και του πολέμου, ώστε να συμμετέχει κι αυτός στην συγκρότηση αυτού του κράτους. Καλά όλα αυτά αλλά σύντομα η συμφωνία παραβιάστηκε από ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες έλεγχαν από ένα κομμάτι της Γερμανίας η κάθε μια. Πρώτα-πρώτα, τα ναζιστικά στρατεύματα ποτέ δεν διαλύθηκαν και οι δομές του χιτλερικού κράτους έμειναν ανέπαφες. Έπειτα, οι εγκληματίες πολέμου όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, όχι μόνο προστατεύθηκαν, αλλά κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες και την πείρα
τους στην οργάνωση τού νέου γερμανικού κράτους που είχαν στον νου τους οι δυτικοί! Παρά τις ενστάσεις των σοβιετικών, οι δυτικοί έβαλαν τα θεμέλια της διάσπασης της Γερμανίας. Έτσι, το 1947 ενώθηκαν η αμερικανική και η βρεττανική ζώνη κατοχής στην περίφημη διζωνία. Τον Μάρτιο του 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, το μόνο αρμόδιο όργανο εξουσίας στην Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας του Πότσδαμ και την δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνιο του 1948, οι τρεις δυτικοί σύμμαχοι εισάγουν στις περιοχές ευθύνης τους ένα νέο νόμισμα, προσανατολισμένο στο δολλάριο κι έτσι γεννήθηκε το νέο μάρκο, σε αντικατάσταση του παλιού (του ράιχσμαρκ). Μοιραία, η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη ευθύνης έγινε νομισματικό -πρακτικά δε, κρατικό- σύνορο. Τον ίδιο μήνα, οι δυτικοί σύμμαχοι ανήγγειλαν (με τις "συστάσεις του Λονδίνου") τον σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών. Τον Σεπτέμβριο του 1948 συγκροτήθηκε σε σώμα στη Βόννη το κοινοβουλευτικό συμβούλιο του δυτικού μέρους. Αυτό το συμβούλιο ψήφισε τον Μάιο του 1949 ένα σύνταγμα, το οποίο συνιστούσε τον βασικό νόμο της νεοεμφανιζόμενης "Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας". Με τη συνεδρίαση του Μπούντεσταγκ στη Βόννη και τον σχηματισμό κυβέρνησης (υπό τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ ως καγκελάριο) τον Σεπτέμβρη του 1949 ολοκληρώθηκε η διάσπαση της Γερμανίας. Την ίδια στιγμή, τί έκαναν οι σοβιετικοί στην δική τους περιοχή; Κατ' αρχάς, συγκροτήθηκε λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη και πολιτοφυλακή. Στα τέλη του Σεπτέμβρη 1945, για πρώτη φορά γερμανοί αντιφασίστες πήραν μέρος στην εκδίκαση υποθέσεων εγκλημάτων των Ες-Ες. Από τα όργανα εξουσίας αποκλείστηκαν η αστική τάξη και οι μεγαλογαιοκτήμονες. Το καλοκαίρι του 1945 η σοβιετική διοίκηση διέταξε το κλείσιμο των τραπεζών, δίνοντας οριστικό τέλος στην επιρροή του μονοπωλιακού τραπεζικού κεφαλαίου. Μέχρι το 1948 είχαν περάσει περίπου 9.500 επιχειρήσεις στην λαϊκή ιδιοκτησία (ανάμεσά τους οι Siemens, AEG, Osram κλπ). Μετά από όλα αυτά τα "κομμουνιστικά αίσχη", η αντίδραση των δυτικών φαντάζει απόλυτα λογική: από την στιγμή που το "κομμουνιστικό μικρόβιο" βλάπτει τα κύτταρα της δυτικής δημοκρατίας (τράπεζες, κεφαλαιούχους, μεγαλογαιοκτήμονες κλπ), πρέπει να απομονωθεί με κάθε τρόπο. Τι διάολο πολεμάγαμε τόσα χρόνια; Να μας πάρει την μπουκιά από το στόμα ο Στάλιν; Και για να τελειώνουμε: η επίσημη ίδρυση της Γερμανικής Λ.Δ. έγινε στις 7 Οκτωβρίου 1949, ενώ η Ομοσπονδιακή Γερμανία υπήρχε από τις 23 Μαΐου. Εγώ δέχομαι να συμφωνήσω ότι η διχοτόμηση της Γερμανίας απετέλεσε καραμπινάτο έγκλημα σε βάρος ενός χιλιοταλαιπωρημένου λαού. Η κυρία Ρήμαν, η κυρία Φίσερ
και οι απανταχού "δημοκράτες" δέχονται ότι αυτουργός -φυσικός και ηθικός- αυτού του εγκλήματος ΔΕΝ είναι ο κομμουνισμός; Επειδή υποψιάζομαι ότι όλοι αυτοί δυσκολεύονται να δεχτούν την πραγματικότητα, θα συνεχίσω.
Το "τείχος του αίσχους" και άλλα "αίσχη" Καλό είναι να συμβουλευόμαστε την δόλια την Ιστορία, κάθε φορά που είναι ν' ανοίξουμε το στόμα μας και ν' αρχίσουμε τα θέσφατα και τους αφορισμούς. Φυσικά, το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για το περίφημο τείχος το οποίο επί 28 χρόνια χώριζε το Βερολίνο σε δυο τομείς, ανατολικό και δυτικό. Ας πιάσουμε το παραμύθι από την αρχή. Στις 5 Μαρτίου 1946, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ εκφώνησε έναν λόγο στο κολλέγιο Γουέστμινστερ, στο Φούλτον του Μισσούρι. Εκεί, οι αμερικανοί ακροατές του τον άκουσαν να λέει, μεταξύ άλλων, την εξής φράση: "From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic an iron curtain has descended across the Continent (= Από το Στεττίνο στην Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει πέσει κατά πλάτος της Ηπείρου)". Είναι η πρώτη φορά που επίσημα χείλη χωρίζουν τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Οι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη φράση του Τσώρτσιλ απετέλεσε το έναυσμα του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος ταλαιπώρησε τον πλανήτη για μισό σχεδόν αιώνα. Προσέξτε την ημερομηνία: 5 Μαρτίου 1946. Βρισκόμαστε μόλις 10 μήνες μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Κομμουνιστική Διεθνής έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια και η Γερμανία θα παραμείνει ενιαία -έστω και τυπικά- άλλα δυο χρόνια. Δεν νομίζετε ότι μάλλον βιάστηκε η εγγλέζικη γριά αλεπού να χωρίσει τον κόσμο; Ή, μήπως, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον χωρίσει; Πριν πάμε παρακάτω, ας θυμηθούμε μερικές βασικές ημερομηνίες: (α) Μάιος 1945: τελειώνει ο πόλεμος, (β) Μάρτιος 1946: ο Τσώρτσιλ χωρίζει τον κόσμο σε δυο
στρατόπεδα, (γ) Ιούνιος 1948: δημιουργία του δυτικογερμανικού μάρκου, (δ) Μάιος 1949: ίδρυση της Δυτικής Γερμανίας, (ε) Οκτώβριος 1949: ίδρυση της Ανατολικής Γερμανίας. Καλά ως εδώ; Ωραία. Τώρα, πότε χτίστηκε το διαβόητο "τείχος του αίσχους"; Στις 13 Αυγούστου 1961. Σημειώστε και αυτή την ημερομηνία γιατί αρχίζουν τα ερωτήματα. Τον Μάιο του 1949, λοιπόν, τα καλόπαιδα της Δύσης πήρανε ένα κομμάτι της Γερμανίας και το έκαναν ανεξάρτητο κράτος. Αναρωτιέμαι, τι διάολο είχαν κατά νου να κάνουν με το άλλο κομμάτι. Το από δω έγινε κράτος, εν τάξει. Το από κει; Το σβήνουμε από τον χάρτη; Τέλος πάντων, ας μείνουμε με την απορία, αφού πουθενά δεν αναφέρεται το παραμικρό σχέδιο της Δύσης για το κομμάτι της Γερμανίας το οποίο ευρίσκετο υπό σοβιετικό έλεγχο. Προφανώς, αναζητούσαν τον τρόπο να το προσαρτήσουν στο δικό τους κομμάτι, το οποίο βάφτισαν αυθαίρετα "ανεξάρτητο". Μόνο αυτή η ερμηνεία δικαιολογεί το επί 12 χρόνια σούρτα-φέρτα των δυτικών πρακτόρων στην Γερμανική Λ.Δ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόνο το 1960 συνελήφθησαν στο ανατολικό Βερολίνο 147 πράκτορες! Επίσης χαρακτηριστικό είναι το ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στο δυτικό Βερολίνο γραφεία 80 μυστικών υπηρεσιών της δύσης (σύμφωνα με τα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις)! Το 1953 οργανώθηκε στην Γερμανική Λ.Δ. η περίφημη "εργατική εξέγερση", την οποία κατέπνιξε ο σοβιετικός στρατός. Μάααλιστα! "Εργατική εξέγερση" σε μια χώρα η οποία έβρισκε τα 14χρονα κοριτσάκια που ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν και τους έρριχνε 10 χρόνια φυλακή; Άραγε, ποιοι ήταν εκείνοι που οργάνωσαν τέτοια εξέγερση δίχως να τους πάρει μυρουδιά το καταραμένο καθεστώς; Και ποιοι εξεγέρθηκαν, τελικά; Εξεγέρθηκαν εργάτες που δεν είχαν πρόβλημα ανεργίας ή έλλειψης κοινωνικών παροχών; Εργάτες που πάσχιζαν να ξαναδώσουν ζωή σε μια χώρα ισοπεδωμένη από τον πόλεμο, δίχως τα πακέτα του Σχεδίου Μάρσαλ και δίχως τις αβάντες του Δόγματος Τρούμαν. Ρε μάγκες, σάμπως τούτο το παραμυθάκι προσβάλλει την λογική μου... Ας συνεχίσουμε. Την 1η Αυγούστου 1961, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους (υπουργός αμύνης της Δυτικής Γερμανίας και διάσημος ακροδεξιός) δήλωσε στις ΗΠΑ ότι "ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει". Στα πλαίσια αυτού του συνεχιζομένου πολέμου, η Δύση έπληττε την Γερμανική Λ.Δ. με "επιστημονικό" τρόπο: πράκτορές της πλησίαζαν ανατολικογερμανούς επιστήμονες και ειδικευμένα στελέχη, με δελεαστικότατες προσφορές ώστε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, παίρνοντας μαζί τους και σημαντικά ντοκουμέντα από τις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν. Φυσικά, πολλοί ήσαν εκείνοι που δέχτηκαν. Αναρωτιέμαι τί περίμεναν οι δυτικοί μετά από όλα αυτά; Πόσο "δικατορική" μπορεί να θεωρηθεί η προσπάθεια ενός κράτους να περιφρουρήσει τα σύνορά του και να μην επιτρέπει στους ξένους πράκτορες το "μπάτε σκύλοι, αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε"; Γιατί πρέπει να κατακριθεί η κατασκευή ενός τείχους το οποίο θα υποχρέωνε όσους έμπαιναν ή έβγαιναν να περάσουν από έλεγχο; Ξέρω, ξέρω. Σας πνίγει η "δημοκρατική" αγανάκτηση, ε; Πώς τόλμησαν οι βρομεροί κομμουνιστές να χωρίσουν μια πόλη στα δυο; Έτσι δεν είναι; Πάει καλά. Ας συμφωνήσω κι εγώ μαζί σας. Ευτυχώς, όμως, τώρα πια το "τείχος του αίσχους" δεν υπάρχει και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Εν τάξει; Μπράαααβο!
Ωπ! Ξέχασα μια λεπτομέρεια, ρε σεις! Μπορεί το τείχος του Βερολίνου να κράτησε 28 χρόνια αλλά το τείχος της Λευκωσίας αντέχει 36 χρόνια και Κύριος οίδε πόσο θα αντέξει το τείχος στην πολύπαθη Γάζα. Αυτά τα τείχη, τα οποία σεις τα χτίσατε και σεις τα φυλάτε, πότε στο διάολο θα τα γκρεμίσετε, γαμώ την δημοκρατία σας μέσα;
Όταν αποκρύπτεται η αλήθεια
Ας επιστρέψουμε στην σειρά του BBC για τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Είναι αλήθεια ότι οι παραγωγοί της σειράς προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο για τα μαύρα χάλια αυτού του "χαμένου κόσμου". Βέβαια, επειδή δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρουν τέτοια "μαύρα χάλια", έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα...δημιουργήσουν! Κι έτσι, η "αδέσμευτη" δημοσιογραφία κατάντησε άθυρμα της φτηνής προπαγάνδας. Τα παρακάτω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά: Πρώτο παράδειγμα: Το "ρεπορτάζ" παρουσιάζει σκηνές από την καθημερινή ζωή ενός ζευγαριού ανατολικογερμανών, όπου γίνεται σαφές ότι οι άνθρωποι στερούνται τις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού. Ειδικά, την στιγμή που το ζευγάρι κάνει το μπάνιο του με την χρήση μιας λεκάνης, τα ειρωνικά σχόλια των δημοσιογράφων κορυφώνονται. Όμως, πάνω στην ειρωνεία τους, οι "ερευνητές" ξέχασαν να πουν μερικά πράγματα. Όπως π.χ. ότι η Γερμανική Λ.Δ. χτίστηκε δίχως καμμιά εξωτερική βοήθεια, πάνω σε ασύλληπτα ερείπια: το 30% των αστικών κατοικιών ήταν κατεστραμμένο από τον πόλεμο. Αυτό το ποσοστό έφτανε το 50% στις μεγάλες πόλεις και το 80% σε ορισμένες πόλεις που δέχτηκαν ανελέητους βομβαρδισμούς (όπως η Δρέσδη). Επίσης, οι "αντικειμενικοί" δημοσιογράφοι δεν μας είπαν ποτέ ότι, μέσα στα 40 χρόνια ύπαρξής της, η Γερμανική Λ.Δ. έχτισε 4.600.000 λαϊκά διαμερίσματα, τα οποία παραχώρησε στους εργαζόμενους. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, κάθε χρόνο 115.000 οικογένειες εργαζομένων αποκτούσαν στέγη! Δυστυχώς, βέβαια, λόγω της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού καθεστώτος, κανένα απ' αυτά τα διαμερίσματα δεν διέθετε τζακούζι... Δεύτερο παράδειγμα: Όπως τονίζει η κυρία Φίσερ ("ο δικός μου χαμένος κόσμος του κομμουνισμού") [1α], ακόμα και στις άγουρες παιδικές ψυχές στάλαζε το δηλητήριό του ο κομμουνισμός, χρησιμοποιώντας ως όχημα της προπαγάνδας του τον μικρό Σάντμαν, μια γλυκύτατη φιγούρα, βασισμένη σε παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο Σάντμαν πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση το 1958 κι από τότε καληνύχτιζε κάθε βράδυ τα παιδάκια με μια σύντομη ιστοριούλα. Σύμφωνα με το BBC, όμως, ο Σάντμαν δεν έκανε τίποτε περισσότερο από ιδεολογική προπαγάνδα. Ας πούμε ότι οι "σοβαροί" ερευνητές περιμένουν να πιστέψουμε ότι τα πιτσιρίκια δεν
μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ δίχως να ακούσουν ένα τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν. Γιατί, όμως, δεν μας είπαν ότι γινόταν τέτοιος πανζουρλισμός ανάμεσα στα παιδάκια με τον Σάντμαν, ώστε τον επόμενο χρόνο τον υιοθέτησαν και οι δυτικογερμανοί; Και γιατί δεν τόνισαν ότι ο Σάντμαν ήταν τόσο δημοφιλής ώστε ακόμη και σήμερα, στην ενωμένη Γερμανία, καληνυχτίζει από τηλεοράσεως τα γερμανόπουλα; Τρίτο παράδειγμα: Το "ντοκυμανταίρ" παρουσίασε αποσπάσματα από το ανατολικογερμανικό ντοκυμανταίρ "Τα παιδιά του Γκόλτσοβ", όπου φαίνεται η δημόσια διαπόμπευση του νεαρού Βίνφριντ. Αιτία της τιμωρίας του νεαρού ήταν η παρακοή του σε κομματική εντολή. Τί δεν μας είπε το BBC; Πρώτα-πρώτα, δεν μας είπε ότι "Τα παιδιά του Γκόλτσοβ" είναι το μεγαλύτερο ντοκυμανταίρ στην ιστορία του κινηματογράφου: ξεκίνησε να γυρίζεται το 1961, ολοκληρώθηκε το 2007 από τον ίδιο σκηνοθέτη και παρακολουθεί την ζωή μιας παρέας συμμαθητών από ένα χωριό 85 χιλιόμετρα ανατολικά του Βερολίνου. Επίσης, το BBC δεν μας είπε ποιο ήταν το παράπτωμα του Βίνφριντ και ποια ποινή τού επιβλήθηκε από το κόμμα. Ας συμπληρώσω εγώ αυτό το κενό στην...ενημέρωση. Ορίστε, λοιπόν: Ο Βίνφριντ έμαθε ότι οι εργαζόμενοι στο χυτήριο της περιοχής του είχαν καλές αποδοχές και πολύ καλό εργασιακό περιβάλλον. Έτσι, αποφάσισε να πάει εκεί να πιάσει δουλειά. Ποιο ήταν το παράπτωμά του; Δεν ενημέρωσε τον υπεύθυνο του εργοστασίου ότι, για να πάει εκεί για δουλειά, είχε διακόψει το σχολείο του. Όταν μαθεύτηκε αυτή η "λεπτομέρεια", ο Βίνφριντ επεπλήχθη αυστηρά από την κομματική οργάνωση του εργοστασίου και του επεβλήθη η "αυστηρή" τιμωρία να ολοκληρώσει τις σπουδές του! Τέτοια σκληρότητα και τέτοια απανθρωπιά!! Σιγά-σιγά, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Στο μεταξύ, μου έχει ανοίξει η όρεξη και σκέφτομαι να συνεχίσω. ΥΓ: Αν αληθεύει η πληροφορία που μου έστειλε φίλος από το Μόναχο, αυτή η σειρά του BBC δεν έχει προβληθεί στην Γερμανία. Περίεργο δεν είναι; Ή, απλώς, εκεί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ξέρουν την αλήθεια;
Η ανατολικογερμανική "κόλαση" Κι αφού είδαμε πού και πώς παραποιήθηκε κι εξακολουθεί να παραποιείται η ιστορία, ας δούμε με αριθμούς σε τί συνίσταται ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" στην Γερμανική Λ.Δ. Όσο κι αν η κεφαλαιοκρατούμενη Δύση πανηγυρίζει, κατά βάθος γνωρίζει ότι η μνήμη είναι ζωντανή και η αλήθεια των αριθμών δεν φαλκιδεύεται. Έτσι, εκδηλώσεις που "ξορκίζουν" τον κομμουνισμό
(όπως η έκθεση που διοργανώθηκε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη από το γερμανικό προξενείο και το ινστιτούτο Γκαίτε με θέμα "Ο ιδανικός κόσμος της δικτατορίας; Εξουσία και καθημερινότητα στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία") δηλώνουν, κατά βάθος, ότι η "παντοδύναμη δημοκρατία" της Δύσης εξακολουθεί να φοβάται το φάντασμα του παππού Κάρολου. Και ιδού οι αριθμοί που τρέφουν αυτούς τους φόβους: Με την "ενοποίηση" (σημ.: πιο σωστό είναι να μιλάμε για προσάρτηση της Ανατολικής στην Δυτική γερμανία) και σύμφωνα με επίσημα κρατικά στοιχεία, τα δυτικογερμανικά μονοπώλια πήραν στον έλεγχό τους, μεταξύ άλλων: 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 900 βιβλιοπωλεία, 1.854 φαρμακεία, 3,68 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισεκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και κτιρίων. Με απλά λόγια: λαϊκή περιουσία που χτιζόταν επί 40 χρόνια, ξεπουλήθηκε στο κεφάλαιο έως και το τελευταίο μάρκο. Παράλληλα, οι "αγοραστές" εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις για να...επενδύσουν, με το πρόσχημα της...ξεπερασμένης τεχνολογίας των εργοστασίων της Γερμανικής Λ.Δ. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν τα Λαϊκά Ναυπηγεία του Βάρνο στην Βαλτική. Αφού τα πρώτα δύο χρόνια μετά την προσάρτηση είχαν απολυθεί οι 13.500 από τους 34.000 εργαζόμενους, πουλήθηκαν στην "Kvaerner Deutschland" για ένα εκατομμύριο μάρκα. Η αγοράστρια εταιρεία εισέπραξε τα επόμενα 3-4 χρόνια επιδοτήσεις ενός δισεκατομμυρίου μάρκων και στα τέλη της δεκαετίας του '90 πούλησε την "επένδυσή" της. Οι αγοραστές επιδοτήθηκαν εκ νέου και ξαναπούλησαν τα Ναυπηγεία σε άλλους αγοραστές, οι οποίοι επιδοτήθηκαν κι αυτοί. Τελικά, το καλοκαίρι του 2009, ο τελευταίος ιδιοκτήτης κήρυξε πτώχευση. Από τους 34.000 εργάτες του "αμαρτωλού" κομμουνισμού, είχαν μείνει λιγότεροι από 2.000... Αυτή ήταν η κατάληξη των περισσότερων εργοστασίων τής Γερμανικής Λ.Δ., όπου υπήρχαν 840 εργοστάσια δυνάμεως άνω των χιλίων εργαζομένων το 1989 αλλά μέχρι τον Σπετέμβριο του 1992 είχαν απομείνει μόλις 117. Από το 1990 έως το 1995 καταστράφηκαν πάνω από 3.000.000 θέσεις εργασίας. Το 1997 στον κλάδο της βιομηχανίας εργαζόταν μόνο το ένα τρίτο των εργαζομένων στις ίδιες θέσεις που εργαζόταν το 1989. H καταστροφή της παραγωγικής υποδομής στην πρώην Γερμανική Λ.Δ. είχε και ως αποτέλεσμα ένας στους δύο μαθητές που το 1991 αποφοίτησε από το σχολείο, να μη βρίσκει θέση μαθητείας. Κι αυτό, όταν ένα χρόνο νωρίτερα δεν υπήρχε μαθητής που να τέλειωνε το σχολείο και να μη συνέχιζε σε
κάποια επαγγελματική σχολή ή σε πανεπιστήμιο. Με την προσάρτηση, το επιστημονικό και τεχνολογικό δυναμικό της Γερμανικής Λ.Δ. αποδεκατίστηκε και τέθηκε εκτός έρευνας και εκπαίδευσης. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, τον Δεκέμβριο του 1992 από τους 195.000 εργαζόμενους στους τομείς αυτούς, μόνο οι 23.600 βρίσκονταν σε θέσεις πλήρους απασχολήσεως. Εκεί όπου κατασυκοφαντείται η Γερμανική Λ.Δ. είναι ο αθλητισμός. Ο μαζικός αθλητισμός έπαιζε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην χώρα. Οι 11.000 αθλητικοί σύλλογοι με τα 3.800.000 μέλη αποτελούν μια πραγματικότητα που μιλάει από μόνη της. Δείκτες του μαζικού χαρακτήρα του αθλητισμού στην Γερμανική Λ.Δ. ήσαν και οι 160.000 διαιτητές και κριτές αγώνων, οι 265.000 προπονητές, τα 330 στάδια και τα 1.220 γυμναστήρια, ενώ στην τελευταία "Σπαρτακιάδα" της Γερμανικής Λ.Δ. συμμετείχαν πάνω από 1.000.000 παιδιά και έφηβοι. Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι. Αποτέλεσμα αυτής της φροντίδας του κράτους για την φυσική αγωγή ήταν και οι επιτυχίες στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Αυτές οι επιτυχίες είναι που προκαλούν το μένος της Δύσης, η οποία ξέρει να μιλάει μόνο για χρήση αναβολικών υπό την επίβλεψη του...καθεστώτος. Είναι να γελάς μέχρι δακρύων όταν ακούς π.χ. τους αμερικανούς να μιλούν για...ντόπα! Και δεν είναι μόνο ο αθλητισμός. Το 1989 υπήρχαν στην Γερμανική Λ.Δ. (κρατηθείτε!): 18.000 βιβλιοθήκες, 3.000 θέατρα και 56.000 λέσχες πολιτιστικής δημιουργίας σε εργοστάσια, αγροτικούς συνεταιρισμούς, συνοικίες και σχολεία. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν στο Ανατολικό Βερολίνο 4 (τέσσερις!) όπερες! Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε δύο χρόνια μετά την προσάρτηση έκλεισαν 15.000 βιβλιοθήκες και πάνω από 10.000 πολιτιστικές λέσχες, ενώ αυτή η διαδικασία συνεχίζεται. Ιδού, λοιπόν, ο πραγματικός "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού". Πάνω στα ερείπιά του, ήρθαν οι ολετήρες του, ενδεδυμένοι "ελευθερία" και "δημοκρατία", για να χτίσουν ανεργία, πείνα και έλλειψη κοινωνικού κράτους σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία. Εκεί όπου άνθιζαν ο αθλητισμός και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, περισσεύουν σήμερα τα ναρκωτικά, η πορνεία, ο αλκοολοσμός και η πάσης φύσεως περιθωριοποίηση. Ίσως, τελικά, η "κόλαση" του κομμουνισμού να μην ήταν και τόσο...κόλαση. Αυτούς τους αριθμούς είναι που τρέμει ακόμη και σήμερα το κεφάλαιο. Αυτοί οι αριθμοί είναι που γεννάνε έναν άλλον αριθμό, απόλυτο δείκτη του δυτικού φόβου: 20 χρόνια μετά την "απελευθέρωση", δημοσκόπηση που έγινε στην περιοχή της ανατολικής Γερμανίας κατέδειξε ότι το 57% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι την εποχή του κομμουνισμού ζούσαν καλύτερα απ' ότι σήμερα!
Η "εκπόρνευση" της Ρουμανίας Το δημοσίευμα που ακολουθεί θα μπορούσε να αφορά την χώρα μας. Αφορά, όμως, την Ρουμανία του 2010. Εν μέσω "δημοκρατίας", μακρυά από την εποχή του "επάρατου" κομμουνισμού. Διαβάστε:
"Στα τέλη του Μάη ένα 8μηνο αγοράκι στάλθηκε πίσω στο σπίτι του σε κρίσιμη κατάσταση καθώς το νοσοκομείο ανακοίνωσε πως δεν είχε τους πόρους για να το θεραπεύσει. Με επίσημη επιστολή του το Ινστιτούτο Καρδιαγγειακών Ασθενειών του νοσοκομείου της πόλης Μουρές ανακοίνωσε την ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νοσοκομείο και την ανικανότητά του να αναλάβει και να θεραπεύσει ασθενείς. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Πάνω από 1.200 ασθενείς προσβλήθηκαν από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις το 2009 σε νοσοκομείο της περιοχής Κλουζ. Οπως ανέφερε ένας γιατρός, τα περιστατικά αυτά δεν προκύπτουν από την αδιαφορία των γιατρών, αλλά επειδή το υγειονομικό σύστημα της χώρας εφοδιάζεται με τα φθηνότερα ιατρικά υλικά, υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και στα πιο στοιχειώδη." Το πακέτο λιτότητας που υιοθέτησε τελευταία η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Εμίλ Μποκ, θα δυσχεράνει περισσότερο αυτήν την κατάσταση, καθώς οι περικοπές θα εντείνουν τα ήδη σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, ενώ η δραστική μείωση των μισθών θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο το λαό να αγοράζει τα πανάκριβα πλέον φάρμακα. Η αύξηση του ΦΠΑ από το 19 στο 24% δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης-επιβίωσης των ρουμάνων. Παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης να μην επιβάλλει επιπρόσθετη φορολογία, ήδη σχεδιάζεται η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων στην υγειονομική περίθαλψη. Η Εθνική Εταιρεία Ασφάλισης της Υγείας (CNAS) έχει ήδη προτείνει στην κυβέρνηση να αυξήσει τις εισφορές κατά 3% ανεβάζοντας έτσι το συνολικό ποσό στο 14% του μισθού. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση έχει επιβάλλει χρηματικό ποσό για υγειονομικές υπηρεσίες που μέχρι τώρα διετίθεντο δωρεάν. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η πρόσβαση στην υγεία είναι πλέον πολυτέλεια, ιδιαίτερα για αφημένους στην μοίρα τους κατοίκους της επαρχίας. Σήμερα στην Ρουμανία υπολειτουργούν ουσιαστικά τα 435 νοσοκομεία για να εξυπηρετήσουν τους περίπου 22.215.000 κατοίκους. Οι προμηθευτές αρνούνται να παραδώσουν ιατρικό εξοπλισμό και φάρμακα μέχρι να αποπληρωθούν τα χρέη, οι ασθενείς πρέπει να φέρνουν μαζί τους τα φάρμακά τους και σε ορισμένες περιπτώσεις και τα γεύματα. Οι ασθενείς εξαναγκάζονται σε πολλές περιπτώσεις να αγοράζουν βιταμίνες, αντιβιοτικά, σύριγγες και επιδέσμους. Η κυβέρνηση, σε συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ως αντάλλαγμα για το δάνειο ύψους 20 δισ. ευρώ (αμ, έχει κι η Ρουμανία μνημόνιο!), έχει αποφασίσει να κλείσει περίπου 200 νοσοκομεία της χώρας και να καταργήσει περίπου 10.000 νοσοκομειακές κλίνες. Μάλιστα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, υπολογίζεται πως μέχρι το τέλος του 2010 έκλεισαν το 75% των φαρμακείων της χώρας! Την ίδια στιγμή πάνω από 10.000 γιατροί έφυγαν από τη χώρα την περασμένη χρονιά, καθώς στο εξωτερικό υπολογίζεται πως οι μισθοί των γιατρών είναι 8 με 10 φορές μεγαλύτεροι. Είναι φανερό ότι το καπιταλιστικό πείραμα στην Ρουμανία
απέτυχε παταγωδώς, αφού η χώρα "εκπορνεύεται" προς χάριν του κεφαλαίου. Τους νταβατζήδες της τους ξέρουμε καλά εμείς οι έλληνες. Ο κομμουνισμός αποτελεί σήμερα παρελθόν για τους ρουμάνους. Ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" πήρε μαζί του -ανάμεσα σε άλλα- και την δωρεάν υγεία και την δωρεάν περίθαλψη. Ανάμεσα σε άλλα. Γι' αυτά τα άλλα θα μιλήσουμε στην συνέχεια, μιας και το "αποκαλυπτικό" ντοκυμανταίρ του BBC δεν μας είπε κουβέντα. ΥΓ: Ενδεχομένως, κάποιοι αναγνώστες θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν ως υπερασπιστή τού Τσαουσέσκου. Τους πληροφορώ ότι είναι μακρυά από τις προθέσεις μου να γίνω υπερασπιστής ή απολογητής του οποιουδήποτε. Όμως, τους καλώ να σκεφτούν: αν ένας κακός κομμουνιστής αρκεί για να καταδικαστεί ο κομμουνισμός, μήπως -κατ' αντίστιξη- ένας καλός δικτάτορας μας επιτρέπει να εκθειάσουμε την δικτατορία;
Ευτυχώς, γλιτώσαμε από τον Τσαουσέσκου Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στην μετακομμουνιστική Ρουμανία των περίπου 21,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Σήμερα, περισσότεροι από 500.000 ρουμάνοι είναι παντελώς αναλφάβητοι (και πολύ περισσότεροι ημιαναλφάβητοι), εκ των οποίων το 76% βρίσκεται στην επαρχία. Μάλιστα, σύμφωνα με περσινή έκθεση της Unisef, κατά την περίοδο 2000-2009 τριπλασιάστηκε ο αριθμός των παιδιών που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο, ποσοστό περίπου 20%. Η βασική αιτία γι' αυτό βρίσκεται στα ολοένα και περισσότερα χρήματα που χρειάζεται μια οικογένεια για να μορφώσει το παιδί της. Παρ' όλο που θεωρητικά και επίσημα η παιδεία είναι δωρεάν, μια οικογένεια ξοδεύει σχεδόν 500 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί ώστε να του παρέχει τα απαραίτητα εφόδια για τη μόρφωσή του. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ρουμανικού Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικών, η οποία διεξήχθη τον περασμένο Σεπτέμβριο, το 91% των γονιών είναι αναγκασμένο να παρέχει ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά του. Επί πλέον, το ένα πέμπτο των μαθητών δεν μπορεί να πάει στο νηπιαγωγείο, το ένα τρίτο των απόφοιτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν καταφέρνει να δώσει τις τελικές εξετάσεις και το ένα τέταρτο των μαθητών δεν μπορεί να λύσει βασικά προβλήματα μαθηματικών. Αλλά και ανάμεσα σε όσους προτίθενται να δώσουν εξετάσεις για να αποφοιτήσουν, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: πέρυσι, το ποσοστό των επιτυχιών έφθασε μόλις το 34,92%! Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί σημαντικές ελλείψεις στα νηπιαγωγεία. Στην πρωτεύουσα της χώρας, το Βουκουρέστι, παρά την κατασκευή ορισμένων νέων νηπιαγωγείων, μειώθηκαν κατά 7.000 οι θέσεις για παιδιά αυτής της ηλικίας, ενώ ταυτόχρονα αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών ανά τμήμα στα 35, από
17-20 που ήταν προηγουμένως. Σε ό,τι αφορά τα γυμνάσια, μόλις ένας στους τέσσερις μαθητές αποφασίζει να συνεχίσει στο λύκειο και μόλις ένας στους δύο του λυκείου προχωρά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι περίπου 3.000 σχολεία στην επαρχία αναμένεται να κλείσουν στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Από το 1999 ισχύει νόμος για τη λεγόμενη αποκέντρωση των δημοσίων ινστιτούτων και δομών, η οποία μετέφερε όλη την ευθύνη της εκπαίδευσης στους δήμους και τις κοινότητες. Η έλλειψη της χρηματοδότησης των λειτουργικών ζητημάτων οδήγησε στο συχνό φαινόμενο χιλιάδες παιδιά να μην έχουν θέρμανση ή ακόμα και ηλεκτρικό ρεύμα. Θυμηθείτε τι λέγαμε σε τούτο το ιστολόγιο για το τί περιμένει τα "καλλικράτεια" σχολεία μας... Εξαιτίας της υποβάθμισης της εκπαίδευσης, η νέα γενιά ολοένα και δυσκολότερα βρίσκει θέσεις εργασίας, κάτι που έχει φέρει τις επίσημες αναφορές για ανεργία στους νέους την τελευταία δεκαετία στο 20%, ποσοστό που αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης. Την ίδια στιγμή, θύματα των αντιλαϊκών περικοπών είναι και οι εκπαιδευτικοί, των οποίων ο μέσος μισθός κυμαίνεται στα 400 ευρώ μηνιαίως. Μάλιστα, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Εμίλ Μποκ έχει επιβάλει έκτακτη διάταξη με την οποία μειώθηκε κατά 15.000 ο αριθμός των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 2010 και έχουν προγραμματιστεί άλλες 18.000 απολύσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς Ποιος είναι, λοιπόν, ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού"; Στην Ρουμανία, η ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήταν υποχρεωτική για κάθε παιδί, ενώ το 98% του πληθυσμού γνώριζε τουλάχιστον γραφή και ανάγνωση. Ο κύκλος σπουδών ήταν καλά ισορροπημένος με τους μαθητές να λαμβάνουν τεχνικές και θεωρητικές γνώσεις, αλλά και μαθήματα λογοτεχνίας, ιστορίας, φυσικής αγωγής, γεωγραφίας, βιολογίας και καλλιτεχνικών. Κάθε μαθητής μάθαινε τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες και μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα σε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά. Η τεράστια διαφορά, που υπάρχει ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση στην παιδεία και σε αυτήν που υπήρχε κατά τη σοσιαλιστική περίοδο είναι εμφανής. Με τις όποιες ελλείψεις, αδυναμίες ή λάθη και ανεπάρκειες που υπήρχαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και σε αυτήν τη χώρα, ο λαός είχε εξασφαλίσει το μισθό και τη σύνταξή του, υπήρχαν σταθερές και χαμηλές τιμές, ενώ η εργασία, η εκπαίδευση, η υγεία, η στέγη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός ήταν δικαιώματα. Σήμερα, 20 χρόνια μετά τις ανατροπές, η καπιταλιστική παλινόρθωση φέρνει μόνο ανασφάλεια, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και της υγείας, εγκληματικότητα, έξαρση της μάστιγας των ναρκωτικών και γενικότερη εξαθλίωση και επιδείνωση των συνθηκών ζωής. Εξυπακούεται ότι για όλα τούτα δεν γίνεται λόγος στην Δύση, η οποία επιμένει στην καραμέλλα "ευτυχώς, η Ρουμανία γλίτωσε από τον Τσαουσέσκου". Ευτυχώς, εμείς έχουμε και το μυαλό και τα μάτια και την κρίση μας σε εγρήγορση και δεν τσιμπάμε.
Η αποκατάσταση των προδοτών και η περίπτωση Ίλβες
Μεταξύ εκείνων που πρωτοστατούν στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα, η οποία απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, είναι κυρίως πρώην σοσιαλιστικές χώρες (Λεττονία, Εσθονία, Μολδαβία, Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία κλπ). Μόλις "χάθηκε" ο κομμουνιστικός κόσμος, η Δύση φρόντισε να προωθήσει στην εξουσία όλων αυτών των χωρών φερέφωνα και ενεργούμενά της. Όπως δείχνει η κατάντια των χωρών τις οποίες διοικούν, φαίνεται πως το μόνο για το οποίο είναι ικανά αυτά τα τσουτσούνια είναι η υπόθαλψη ενός αντικομμουνιστικού μένους. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο Τόομας Χέντρικ Ίλβες (Toomas Hendrik Ilves) [4], πρόεδρος της Εσθονίας. Ας δούμε, λοιπόν, τί σόι φρούτο είναι ο εν λόγω κύριος. Οι γονείς του συγκεκριμένου σύγχρονου εσθονού πολιτικού έφυγαν από την Εσθονία το φθινόπωρο του 1944. Γιατί; Ας θυμηθούμε ότι στις αρχές του φθινοπώρου του 1944 οι σοβιετικές δυνάμεις του μετώπου της Βαλτικής (900.000 άνδρες, με επικεφαλής τον στρατάρχη Βασιλέφσκι) πέρασαν στην αντεπίθεση, με στόχο να εκδιώξουν τους 700.000 γερμανούς, οι οποίοι βρίσκονταν στις σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής. Στο πλευρό των ναζί πολεμούσαν οι λεγόμενες "λεγεώνες των Ες-Ες" κι ορισμένα ακόμη στρατιωτικά σώματα (πολιτοφυλακή, εθνοφυλακή κλπ), τα οποία είχαν οργανώσει οι Γερμανοί κατακτητές από ντόπιους φιλογερμανούς προδότες (κάτι σαν τους δικούς μας ταγματασφαλίτες, αλλά πιο "προχωρημένοι"). Όταν έγινε φανερό πως ο Κόκκινος Στρατός θα επετύγχανε τον στόχο του, άρχισαν να εγκαταλείπουν τις Βαλτικές χώρες όσοι είχαν λόγους να φοβούνται την σοβιετική εξουσία (συνεργάτες των ναζί, όσοι το προηγούμενο διάστημα της κατοχής είχαν βοηθήσει τα στρατεύματα κατοχής με τον ένα ή άλλον τρόπο, μαυραγορίτες, προδότες κλπ.) Ανάμεσα σ' αυτούς που εγκατέλειψαν την Εσθονία ήταν και οι γονείς του Τόομας Χέντρικ Ίλβες, ο οποίος γεννήθηκε στην Σουηδία το 1953. Ο ίδιος πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του στις ΗΠΑ, όπου αργότερα έφερε και την οικογένειά του. Στην δεκαετία του '80 επέστρεψε στην Ευρώπη, στο Μόναχο, όπου δούλεψε στον χρηματοδοτούμενο και ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ αντικομμουνιστικό ραδιοσταθμό "Ελεύθερη Ευρώπη". Γύρισε στην Εσθονία μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, το 1991. Υστερα από δύο χρόνια, επίσημα παραιτήθηκε από την αμερικανική υπηκοότητα για να πάρει την εσθονική και να αναλάβει μια σειρά κρατικά πόστα (πρέσβης σε ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό κι αργότερα υπουργός
εξωτερικών). Το πώς και το γιατί έφτασε σε τέτοια αξιώματα ένας απλός δημοσιογράφος αποκαλύπτουν την ταυτότητα εκείνων που τον προώθησαν. Τελικά, ο Ίλβες εξελέγη πρόεδρος το 2006, παρά τις κατηγορίες των πολιτικών του αντιπάλων ότι διατηρεί μυστικά την αμερικανική υπηκοότητα κι είναι συνεργάτης της CIA (σημ.: καλέ, σώωωπα!). Μιας και ο κύριος Ίλβες δηλώνει "σοσιαλδημοκράτης", η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον κάλεσε στο περίφημο "Συμπόσιο της Σύμης", το οποίο έγινε στον Πόρο το περασμένο καλοκαίρι. Εκεί, ο Ίλβες έβγαλε και λόγο, όπου θα μπορούσε να πει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την πατρίδα του (την Εσθονία, όχι τις ΗΠΑ). Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να πει ότι στην χώρα του, όταν επικράτησε η "δημοκρατία" κι "ηττήθηκε ο ολοκληρωτικός κομμουνισμός" το 1991, το 1/3 του πληθυσμού έχασε το δικαίωμα της ψήφου, καθώς και άλλα δικαιώματα και χαρακτηρίστηκε "μη πολίτης" ή "νέγρος" στην τοπική αργκό. Κι αυτό, επειδή δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ο ίδιος ή οι γονείς του ζούσαν στην Εσθονία και πριν το 1940. Ακόμη και σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια από τότε κι ενώ πολλοί άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα αφού είχαν στερηθεί βασικών τους δικαιωμάτων (δηλαδή, οι "νέγροι"), οι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα (μεταξύ άλλων κι αυτό της ψήφου) ξεπερνούν τις 100.000 ή το 8% του πληθυσμού. Άλλα τόσα άτομα εξαναγκάστηκαν, για να έχουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα, να ζητήσουν και να αποκτήσουν την υπηκοότητα γειτονικού κράτους (κυρίως της Ρωσίας). Δηλαδή στην "δημοκρατική" Εσθονία, όπου προεδρεύει ο εκλεκτός προσκεκλημένος του ΠΑΣΟΚ, το 16% του πληθυσμού μέχρι και σήμερα δεν έχει δικαίωμα λόγου και ψήφου για όσα συμβαίνουν στην χώρα του! Αυτό κι αν είναι πρόοδος της...συμμετοχικής δημοκρατίας! Κι όλα αυτά 222 χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, η οποία καθιέρωσε αυτές τις αστικές ελευθερίες. Δεν είναι όμως μόνο η πείρα του "ευρωπαϊκού απαρτχάιντ" (όπως έχει χαρακτηριστεί η Εσθονία) που θα μπορούσε να παρουσιαστεί από τον πρόεδρό της στους συνδαιτυμόνες του "Συμποσίου της Σύμης". Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συνεισφορά αυτής της χώρας στη διαστρέβλωση της Ιστορίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, στην αντιιστορική επιδίωξη ταύτισης του κομμουνισμού με τον φασισμό και τελικά στη δικαίωση όσων συνεργάστηκαν με τους ναζί. Άλλωστε, αυτό είπε ο ίδιος ο Ίλβες τον περασμένο Μάιο, επισκεπτόμενος εκδήλωση των λεγόμενων "αγωνιστών της ελευθερίας", οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι εναπομείναντες συνεργάτες των ναζί. Τους παρουσίασε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως "θύματα της διαμάχης των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων της Ευρώπης". Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στη σημερινή Εσθονία παίρνουν παράσημα και στους οποίους αποδίδονται τιμές για τις "υπηρεσίες τους στην Πατρίδα", κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, πολεμώντας στο πλευρό των ναζί. Ο Ίλβες θα μπορούσε να μιλήσει και για το αντιφασιστικό μνημείο του "μπρούντζινου Αλιόσα"(*), το οποίο βρισκόταν στο κέντρο του Ταλίν (πρωτεύουσα της Εσθονίας) προς τιμήν των 275.000 στρατιωτών και παρτιζάνων που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της Βαλτικής από το ναζιστικό ζυγό. Κι εκεί θα μπορούσε να πει όχι μόνο για το ρόλο των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων της Εσθονίας (όπως του σοσιαλδημοκρατικού, του οποίου ηγείται), αλλά και τον προσωπικό του, στην καταστροφή των αντιφασιστικών μνημείων, όταν υπέγραψε το
νόμο με τον οποίο οι αρχές θα ξηλώνουν στο εξής μνημεία που κατά την εκτίμησή τους "αναμοχλεύουν τα μίση, αποτελούν απειλή για την κοινωνική τάξη και επαινούν κράτη που κατέκτησαν την Εσθονία". Και ταυτόχρονα να υπογραμμίσει πως στη σημερινή "ελεύθερη" κι "ευρωπαϊκή" Εσθονία στήνονται μνημεία στα εσθονικά ΕςΕς και τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο πως αυτά τα στρατιωτικά σώματα "υπερασπίστηκαν τη χώρα από τον μπολσεβικισμό". Ακόμη, θα μπορούσε να πει πόσο επικίνδυνο είναι στη σημερινή Εσθονία το σφυροδρέπανο και γιατί με νόμο απαγορεύονται τα σοβιετικά σύμβολα (σφυροδρέπανο, κόκκινο αστέρι κ.ά.) και η χρήση τους τιμωρείται με τρίχρονη φυλάκιση και πρόστιμο έως 3.200 ευρώ! Τέλος, θα μπορούσε να εξηγήσει τί ακριβώς φοβάται η "δημοκρατία" του κι εξακολουθεί να έχει υπό απαγόρευση εδώ και 20 χρόνια την δράση του ΚΚ Εσθονίας. Αντί αυτής της ενδιαφέρουσας και προωθητικής εμπειρίας της εσθονικής σοσιαλδημοκρατίας, ο κ. Τόομας Χέντρικ Ίλβες επέλεξε να αναλωθεί στα θέματα του "αυταρχικού καπιταλισμού" (λες και υπάρχει μη αυταρχικός καπιταλισμός!), του Κυπριακού και της ενεργειακής ασφάλειας. Ανώδυνα θεματάκια, για τα οποία μας έχουν μιλήσει ο Μπους, ο Μπλαιρ, ο Κολ και ο...Ετσεβίτ. Η περίπτωση Ίλβες είναι αντιπροσωπευτική. Σαν και δαύτον είναι όλα εκείνα τα φυντάνια που βρήκαν πρόσφορο έδαφος και ξεφύτρωσαν μετά το 1990. Στον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού", φυσικά, δεν θα είχαν περιθώρια να ζήσουν ούτε σε...γλάστρα. _____________________________________________________________________ (*) Το άγαλμα του "μπρούτζινου Αλιόσα" (χαϊδευτικά ο Αλέξης, στα ρωσικά), απομακρύνθηκε με κυβερνητική εντολή τον Απρίλιο του 2007. Ο Ίλβες χαρακτήρισε το ξήλωμα του μνημείου ως "νίκη της ελευθερίας και της δημοκρατίας". Κάποιοι, εκτός από τα φτυάρια, φοβούνται και τα μνημεία...
Ο "ολοκληρωτικός" κομμουνισμός Η προσπάθεια να χαρακτηρισθεί ο κομμουνισμός ως "ολοκληρωτικό σύστημα" αποτελεί διαχρονικά την βάση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Το "φρέσκο" στην ιστορία αυτή είναι η προσπάθεια να ταυτιστούν στην συνείδηση των αδαών ο κομμουνισμός κι ο φασισμός, ως δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Άλλωστε, δεν είναι μακρινή η εποχή που ο κομμουνισμός απεκαλείτο "ερυθρός φασισμός". Οι "θεωρητικοί" της Δύσης χρησιμοποιούν τον όρο "ολοκληρωτισμός" για να ταυτίσουν τον σοσιαλισμό με τον φασισμό, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι αυτά τα δυο συστήματα έχουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως: ένα κόμμα, μαζική οργάνωση του λαού, τρομοκρατία απέναντι στους αντιπάλους, κατάργηση
του κοινοβουλευτισμού κλπ. Έτσι παρουσιάζεται ένα σχήμα αντίθεσης της δημοκρατίας από τη μια πλευρά και του ολοκληρωτισμού από την άλλη. Η ταύτιση δύο συστημάτων τόσο ασύμβατων μεταξύ τους επιδιώκεται με την αποδοχή ως βασικού κριτηρίου των πολιτικών μορφών του κράτους. Βέβαια, αποφεύγεται η ανάλυση του περιεχομένου της κρατικής εξουσίας και οι σχέσεις αυτής της εξουσίας με την δομή της κοινωνίας (δηλαδή, με τις κοινωνικές τάξεις και την πάλη η οποία διεξάγεται μεταξύ τους). Η αστική ιδεολογία, από τότε που περιορίστηκε στην απολογητική του καπιταλιστικού συστήματος, βλέπει τον κόσμο ως ενσάρκωση και διαπάλη κάποιων ιδεών και ιδανικών, το σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η "δημοκρατία", όπως αυτή ορίζεται από τα καπιταλιστικά δυτικά πρότυπα. Ο φασισμός αποτελεί ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα της αστικής τάξης. Η άνοδος του φασισμού σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες εξέφραζε τις ανάγκες της αστικής τάξης αυτών των χωρών στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο του μεσοπολέμου, σε συνθήκες διαχείρισης μεγάλης οικονομικής κρίσης και πολεμικής προετοιμασίας για μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών. Ο φασισμός ταίριαζε στην ανάγκη τους για μια γρήγορη και μαχητική ενσωμάτωση και συσπείρωση τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας γύρω από τους "εθνικούς" (βλέπε ιμπεριαλιστικούς) στόχους της αστικής τάξης. Αν θέλουμε να καταλάβουμε καλύτερα την προηγούμενη παράγραφο, ας σκεφτούμε κάτι απλό: τα φασιστικά κόμματα στηρίχτηκαν ανοιχτά από την ανώτερη κοινωνικοικονομικά τάξη της χώρας τους, δηλαδή την ίδια τάξη που σε άλλες συγκυρίες στήριζε τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα. Εκεί δεν στηρίχτηκαν όλοι οι περιώνυμοι φασίστες του μεσοπολέμου, από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ ως τον δικό μας Μεταξά; Σε ποιον απ' αυτούς αντιτάχθηκε το κεφάλαιο; Σε κανέναν. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η αστική τάξη μπορεί με ευκολία και με ευελιξία να αξιοποιεί διάφορες μορφές διακυβέρνησης, να περνάει από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην ανοιχτή δικτατορία, ανάλογα με το τι επιτάσσουν τα συμφέροντά της. Όμως, οποια μορφή κι αν παίρνει η διακυβέρνηση, το αστικό κράτος επί της ουσίας εκφράζει την δικτατορία της αστικής τάξης, όπως ακριβώς το σοσιαλιστικό κράτος εκφράζει την δικτατορία του προλεταριάτου. Το αστικό κοινοβούλιο και οι εκλογικές διαδικασίες ανάδειξής του δεν παύουν να είναι θεσμοί χειραγώγησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η αστική δημοκρατία προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και σε αυτή την κατεύθυνση λειτουργεί συνδυάζοντας μορφές ενσωμάτωσης και καταστολής. Όπου τα κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα, μπορούν να εκφράζουν τις θέσεις τους αλλά δεν αφήνονται σε καμιά περίπτωση να τις υλοποιήσουν, ακόμη κι αν η πλειοψηφία του λαού το θελήσει (π.χ. Ελλάδα 1944-1949, Ισπανία 1936 κλπ). Ιστορικά, επίσης, διαμορφώνονται οι συνθήκες ανοχής ή όχι του πολιτικού
συστήματος στη νόμιμη έκφραση των κομμουνιστικών κομμάτων (πάντοτε στα όρια της αστικής "νομιμότητας", όπως λέει κι ο Πάγκαλος), χωρίς να εγκαταλείπεται ο στόχος της ενσωμάτωσής τους στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο πολυκομματισμός δεν σημαίνει και δυνατότητα διαφορετικών επί της ουσίας επιλογών. Ας δούμε το παράδειγμα της χώρας μας. Αυτή την στιγμή υπάρχουν βασικά δύο διαφορετικά κόμματα εξουσίας, τα οποία εκφράζουν στρατηγικά τις ίδιες κατευθύνσεις, έχοντας επιμέρους ασήμαντες για το σύστημα διαφορές. Ταυτόχρονα, υπάρχουν μικρότερα κόμματα με κάποιες ιδεολογικο-πολιτικές διαφοροποιήσεις ως προς τα βασικά κόμματα εξουσίας, τα οποία δεν παύουν να λειτουργούν συμπληρωματικά και δορυφορικά. Ο πολυκομματισμός, λοιπόν, δεν είναι δείκτης δημοκρατίας. Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να διαμορφώνεται με δύο βασικά εναλλασσόμενα κόμματα αστικής εξουσίας (ή και με περισσότερα, ανάλογα με το εκάστοτε εκλογικό σύστημα). Η αστική δημοκρατία είναι τυπική και τότε ακόμα που βρίσκεται στο απόγειο του δημοκρατισμού της. Η σοσιαλιστική εξουσία, αντίθετα, όποια μορφή και αν πήρε, αποτελούσε την εξουσία της εργατικής τάξης σε συνεργασία με τους συμμάχους της, με στόχο την καταπίεση των εκμεταλλευτριών τάξεων που συνεχίζουν να αντιστέκονται στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Στη σοσιαλιστική δημοκρατία η εργατική τάξη οργανώνει την παραγωγή, έχει λόγο στη διεύθυνση της οικονομίας. Το ποιες μορφές παίρνει η εργατική εξουσία εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε σε όλες τις χώρες ένα μόνο κόμμα, όπως στην Ε.Σ.Σ.Δ. Στην Τσεχοσλοβακία, την Βουλγαρία ή την Γερμανική Λ.Δ. υπήρχαν και άλλα κόμματα που εξέφραζαν κοινωνικές δυνάμεις σύμμαχες με την εργατική τάξη και, επομένως, αποδέχονταν το σοσιαλιστικό σύνταγμα. Στην Ε.Σ.Σ.Δ. η ύπαρξη ενός μόνο κόμματος οφείλεται στο ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα πέρασαν με το μέρος της αντεπανάστασης και διαλύθηκαν. Την ίδια όμως στιγμή υπήρχαν κοινωνικές οργανώσεις στις οποίες ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού, συνδικάτα, οργανώσεις γυναικών, κλπ. Το σοσιαλιστικό κράτος, υπερασπίζοντας την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δεν επιτρέπει να λειτουργούν κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτριών τάξεων, κόμματα που στηρίζουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και στοχεύουν στην ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση. Ανακεφαλαιώνω. Ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" σήμανε την επικράτηση του κεφαλαίου και το κυνήγι τόσο των λαϊκών στρωμάτων όσο και των κομμάτων που εκφράζουν αυτά τα στρώματα. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, όσοι χειροκροτούν αυτή την εξέλιξη να κατηγορούν για "ολοκληρωτισμό" τα κομμουνιστικά καθεστώτα
επειδή στήριζαν τα λαϊκά στρώματα και κυνηγούσαν τόσο τους κεφαλαιοκράτες όσο και τα κόμματα που τους στήριζαν. Τόσο απλό.
"Άνοιξη" ή...θερμοκήπιο;
την εποχή;
Η Τσεχοσλοβακία, με αιχμή τα γεγονότα του 1968, αποτελούσε πάντοτε βέλος στην φαρέτρα του αντικομμουνισμού. Εκείνο που "διδάσκει" η γραμμένη από την Δύση ιστορία, είναι ότι ο σοβιετικός στρατός έπνιξε στο αίμα την προσπάθεια των Τσεχοσλοβάκων να απεγκλωβιστούν από την λαβή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τι έγινε, όμως, στ' αλήθεια εκείνη
Πρώτα-πρώτα, τα όσα προηγήθηκαν αναιρούν από μόνα τους τα όσα υποστηρίζει η Δύση για "λαβή" ή καταπίεση της Τσεχοσλοβακίας από την ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ποια "λαβή" θα επέτρεπε την απολύτως ελεύθερη συνεδρίαση της ολομέλειας της κεντρικής επιτροπής του Κ.Κ.Τσεχοσλοβακίας, κατά την οποία επικράτησαν οι αναθωρητικές γραμμές της παράταξης Ντούμπτσεκ και, παράλληλα, ο ίδιος ο Ντούμπτσεκ εξελέγη γενικός γραμματέας του κόμματος; Αν αλήθευαν στο ελάχιστο τα όσα λέγονται για την "ερυθρή δικτατορία" της Μόσχας, ο Ντούμπτσεκ θα έπρεπε να σαπίζει σε κάποιο σιβηριανό γκουλάγκ αντί να κυριαρχεί στην ολομέλεια. Αυτή η περίφημη ολομέλεια έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1968. Ήταν η εποχή που ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ (μετέπειτα σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του αμερικανού προέδρου Τζίμμυ Κάρτερ) είχε δηλώσει στην Κολωνία: "Η πιο επιθυμητή μορφή αλλαγής θα μπορούσε να αρχίσει με μια εσωτερική φιλελευθεροποίηση των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών. Αυτό ισχύει κυρίως για την Τσεχοσλοβακία και, δευτερευόντως, για την Ουγγαρία και την Πολωνία". Προφήτης ή εμπνευστής του Ντούμπτσεκ; Τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου, ο θαυμαστής του Χίτλερ ακροδεξιός βαυαρός πολιτικός Φραντς Γιόζεφ Στράους, στα πλαίσια των διαβουλεύσεων για συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες, δήλωνε ότι η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας, σε συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, έκανε σπουδαία δουλειά όσον αφορά τον διασυρμό του τσεχοσλοβακικού Κ.Κ. στα μάτια της τσεχοσλοβακικής κοινής γνώμης. Σύμφωνα με τον Στράους, ο δυτικός κόσμος έπρεπε να χρησιμοποιήσει όλα τα ιδεολογικά και οικονομικά κανάλια για να πλήξει την αξιοπιστία των κομμουνιστών. Ως πλέον αξιόπιστο όπλο, Στράους και Χριστιανοδημοκράτες επέλεξαν την στήριξη των αναθεωρητών απέναντι στους ιδεολόγους κομμουνιστές. Ταυτόχρονα, στις ΗΠΑ, ο εκπρόσωπος του κογκρέσσου Τζων Σέιλερ, δήλωνε: "Ο καιρός για την εξέγερση στην Τσεχοσλοβακία δεν ήρθε ακόμη. Δεν πρέπει να σπρώχνουμε τον λαό σε μια ανοιχτή σύγκρουση, πριν ωριμάσουν οι συνθήκες. Πάντως, αυτή η στιγμή δεν είναι μακρυά".
Δεξί χέρι όλων αυτών ήταν, βέβαια, ο τύπος. Ο αγγλικός Observer, στις 12 Ιουλίου, συμβούλευσε ευθέως τους Τσεχοσλοβάκους να ξεκόψουν από την Μόσχα. Στο ίδιο μήκος κύματος, οι λονδρέζικοι Times επέμεναν ότι "αν οι τσεχοσλοβάκοι θέλουν να οικοδομήσουν μια περισσότερο ελεύθερη κοινωνία, είναι υποχρεωμένοι να αποσπαστούν από την Μόσχα" και χαρακτήριζαν την εποχή Ντούμπτσεκ ως "το πιο αισιόδοξο κίνημα στον κομμουνιστικό κόσμο". Η Washington Daily News καλούσε την αμερικανική κυβέρνηση να βοηθήσει τον Ντούμπτσεκ με πακτωλό δολλαρίων, αν και η New York Times διεπίστωνε ότι η οικονομική αιμορραγία από τον πόλεμο του Βιετνάμ δεν επιτρέπει στις ΗΠΑ να βοηθήσουν όσο πρέπει την Τσεχοσλοβακία. Τέλος, η παρισινή Le Monde πήγε λίγο παραπέρα, καλώντας την Τσεχοσλοβακία να αναθεωρήσει πλήρως την συμμετοχή της στην ΚΟΜΕΚΟΝ (διακρατικός οικονομικός οργανισμός των σοσιαλιστικών χωρών). Παρ' ότι ο Ντούμπτσεκ εξελέγη στην καρδιά του Γενάρη, η πρεμούρα της Δύσης να προκαλέσει ρήγμα στο "σιδηρούν παραπέτασμα" κατέγραψε το εγχείρημα των αναθεωρητικών ως "άνοιξη της Πράγας". Το σωστότερο θα ήταν να γίνεται λόγος για "θερμοκήπιο της Πράγας". Και, μάλιστα, για ένα πολύ καλά οργανωμένο θερμοκήπιο, την δομή του οποίου θα εξετάσουμε λεπτομερέστερα στο επόμενο σημείωμα.
"Ανοιξιάτικο" παραμύθι Τον Ιούλιο του 1968 διέρρευσε το σχέδιο επιχειρήσεων που είχαν επεξεργαστεί από κοινού το αμερικανικό Πεντάγωνο με την CIA, για την ανατροπή του σοσιαλισμού τόσο στην Τσεχοσλοβακία όσο και σε άλλες ανατολικές χώρες. Το σχέδιο προέβλεπε διαφοροποιημένη μεταχείριση αυτών των χωρών (οι πιο "υπάκουες" θα είχαν μεγαλύτερα ανταλλάγματα) σε συνδυασμό με μια ιδεολογική προπαγάνδα η οποία θα υπονόμευε την λαϊκή συμμετοχή στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι λεπτομέρειες αυτού του σχεδίου είναι ανατριχιαστικά κυνικές και οι εντολές που δίδονται στους πράκτορες είναι σαφείς: - Προσπάθεια αποκατάστασης επαφών με τα ανατρεπτικά στοιχεία των ανατολικών χωρών και παροχή σ' αυτά κάθε δυνατής βοήθειας για την οργάνωση δολιοφθορών και εξεγέρσεων. - Διεξαγωγή ειδικών ψυχολογικών επιχειρήσεων. - Εντοπισμός οποιουδήποτε αναθεωρητή, τυχόν μέλους κυβέρνησης και εκτίμηση καθοδήγησής του. - Προσδιορισμός εκείνων των πληθυσμιακών ομάδων που είναι περισσότερο πιθανόν να συμμετάσχουν σε κάποια ανταρσία ή εξέγερση. - Υποβοήθηση της συνεργασίας αυτών των ομάδων. - Εκτίμηση των συνθηκών που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ρήξη στις κυβερνήσεις αυτών των χωρών. - Οργάνωση της δυνατότητας πραξικοπήματος σε περίπτωση αποτυχίας της προσπάθειας Ντούμπτσεκ. - Υποβοήθηση της διείσδυσης των αναθωρητικών στην κρατική ασφάλεια και στις υπηρεσίες κατασκοπίας. Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου δεν άργησε. Σύντομα άρχισε η ραδιοτηλεοπτική προπαγάνδα για δήθεν ανάγκη προσέγγισης Τσεχοσλοβακίας και Δυτικής Γερμανίας.
Σχεδόν αμέσως, τα σύνορα των δυο χωρών άνοιξαν. Τον Απρίλιο δημιουργήθηκαν 5 κέντρα θεώρησης διαβατηρίων, απ' όπου κάθε δυτικογερμανός μπορούσε να περάσει στην Τσχεοσλοβακία έναντι αντιτίμου 8 δολλαρίων. Από κάθε τέτοιο κέντρο περνούσαν καθημερινά 7.000 αυτοκίνητα. Ουσιαστικά, ο τελωνιακός και συνοριακός έλεγχος ανάμεσα στις δυο χώρες καταργήθηκε, με αποτέλεσμα τις 3 πρώτες μέρες του Ιουνίου να "βουλιάξει" η Πράγα από 75.000 δυτικογερμανούς "εκδρομείς"!! Ταυτόχρονα, στο Μόναχο πραγματοποιήθηκε επίσημη συνάντηση της ηγεσίας του γερμανικού Χριστιανοσοσιαλιστικού κόμματος και αντιπροσώπων της Τσεχοσλοβακικής Χριστιανοσοσιαλιστικής Ένωσης, με σκοπό την δημιουργία άμεσης συνεργασίας των δυο κομμάτων. Παράλληλα, τα δυτικογερμανικά πανεπιστήμια οργάνωσαν αλλεπάλληλα "εκπαιδευτικά ταξίδια", ώστε να δρομολογηθεί μια απύθμενη δυτική προπαγάνδα ανάμεσα στους τσεχοσλοβάκους φοιτητές. Κάπου εκεί, ο Ντούμπτσεκ κατάλαβε με τρόμο ότι είχε χάσει τον έλεγχο. Συνειδητοποίησε ότι ο στόχος των αναθωρητικών για έναν "σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο" δεν απεδείχθη απλώς ουτοπικός αλλά απετέλεσε την Κερκόπορτα απ' όπου είχε εφορμήσει η Δύση. Στις 3 Αυγούστου συναντήθηκαν επειγόντως στην Μπρατισλάβα η κυβέρνηση της χώρας με τους "πέντε της Βαρσοβίας" (ΕΣΣΔ, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Πολωνία, Γερμανική ΛΔ) για να βρεθεί λύση. Ο Ντούμπτσεκ ζήτησε μια μικρή πίστωση χρόνου για να ελέγξει την αντεπανάσταση αλλά οι υπόλοιποι, αντιλαμβανόμενοι την επελαύνουσα κατάρρευση, ζήτησαν από τους "πέντε" την άμεση στρατιωτική τους επέμβαση. Τελικά, η ζητούμενη στρατιωτική επέμβαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας υλοποιήθηκε το βράδυ της 21ης Αυγούστου 1968. Η "άνοιξη", η οποία είχε σχεδιαστεί στο θερμοκήπιο της CIA, κατέρρευσε σε ελάχιστες ώρες. Είχαν ήδη περάσει εφτά μήνες από την εκλογή Ντούμπτσεκ. Εφτά μήνες κατά τους οποίους ο "δικτάτορας" Μπρέζνιεφ, όχι μόνο δεν πείραξε τον Ντούμπτσεκ αλλά δεν έκανε τίποτε περισσότερο από συστάσεις. Εφτά μήνες κατά τους οποίους ο "αιμοδιψής κομμουνισμός" απλώς παρακολουθούσε τα γεράκια της Δύσης να έχουν μπει στην αυλή του και να οργανώνουν το ξέσκισμα μιας σοσιαλιστικής χώρας. Αλήθεια, πόσες φορές έχει επιδείξει τέτοια παθητικότητα το "δημοκρατικό" ΝΑΤΟ; Και για ποιους ακριβώς λόγους διαμαρτύρεται για την επέμβαση της 21ης Αυγούστου; Επειδή το "ανοιξιάτικο" παραμύθι του δεν είχε δράκο;
Το βελούδο που ξέφτισε Τελικά, χρειάστηκε να περάσουν πάνω από δυο δεκαετίες για να επιτευχθεί η "βελούδινη επανάσταση", η οποία κατέλυσε το σοσιαλιστικό οικοδόμημα και οδήγησε σε ένα "βελούδινο διαζύγιο" Τσεχίας και Σλοβακίας. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός κατάφερε, επί τέλους, να επιβληθεί και να φέρει την "άνοιξη", έστω και καθυστερημένα. Αλλά, για ποια άνοιξη και για ποιο βελούδο μιλάμε; Είκοσι τόσα χρόνια "δημοκρατίας" έχουν περάσει και τα λαϊκά στρώματα της Τσεχίας και της Σλοβακίας έχουν κάθε λόγο να νοσταλγούν την εποχή του "απάνθρωπου" κομμουνισμού. Για παράδειγμα, εκεί όπου κάποτε το δικαίωμα στην δωρεάν περίθαλψη ήταν αυτονόητο, σήμερα οι γιατροί καταθέτουν μαζικές παραιτήσεις σε ποσοστό που ξεπερνάει το 70%, ενώ φτάνει και 90% σε ορισμένες περιοχές. Οι γιατροί απαιτούν αύξηση των μισθών τους, καλύτερες συνθήκες εργασίας στα νοσοκομεία, καθώς και ενίσχυση των κρατικών δαπανών για την υγεία. Ο υπουργός υγείας της Τσεχίας, Λέος Χέγκερ, έρριξε -φυσικά!- τις ευθύνες στους γιατρούς και υποστήριξε πως, αν τελικά παραιτηθούν μαζικά τόσοι γιατροί, τότε ορισμένες κλινικές, ακόμα και νοσοκομεία, θα πρέπει να κλείσουν και ο χρόνος αναμονής για χειρουργικές επεμβάσεις θα αυξηθεί υπέρμετρα. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό ενώθηκαν μαζί με χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους που πραγματοποίησαν στις 8/12/2010 24ωρη απεργία, διαμαρτυρόμενοι για τα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Πετρ Νέτσας. Ως πρόσχημα αυτών των μέτρων προβάλλεται η ανάγκη μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 4,6% του ΑΕΠ για το 2011 και στο 2,9% το 2013 (σ.σ.: γνωστή ιστορία!). Ο τσέχος πρωθυπουργός υποστήριξε πως τα μέτρα είναι απαραίτητα και πως "τα συνδικάτα και η αντιπολίτευση παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι, το οποίο θα αποσταθεροποιήσει την οικονομία και την χώρα". Ως απόλυτη αναγκαιότητα χαρακτήρισε τις μειώσεις δαπανών ο Τσέχος Πρόεδρος, Βάτσλαβ Κλάους. Παρ' όλα αυτά, πάντως, τα εργατικά συνδικάτα (αν και οι ηγεσίες τους ελέγχονται ως συμβιβασμένες), κάτω από την πίεση της βάσης, προειδοποιούν με νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους για απόσυρση των μέτρων λιτότητας. Ανάμεσα στα μέτρα, προβλέπονται μειώσεις κατά 10% στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων από το 2011 αλλά και τροποποιήσεις στο εργατικό-βιομηχανικό δίκαιο. Στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής προσπάθειας για την στήριξη της κεδοφορίας του κεφαλαίου, προωθείται σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, η οποία θα φέρει μείωση των μισθών και χειρότερες συνθήκες εργασίας. Κι όλα αυτά έρχονται να ακολουθήσουν προηγούμενες διακηρύξεις για περικοπές στα επιδόματα παιδιών (θα χορηγείται επίδομα μόνο για ένα παιδί) και ατόμων με ειδικές ανάγκες, καθώς και κατάργηση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τους χαμηλόμισθους.
Στον τομέα της υγείας, ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει ανακοινώσει την πρόθεση να εφαρμόσει "την μεγαλύτερη μεταρρύθμιση των τελευταίων 15 χρόνων", χωρίς όμως να έχει δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες. Το σίγουρο είναι ότι η μεταρρύθμιση αυτή θα στερήσει από τους τσέχους σημαντικές παροχές στο χώρο της υγείας. Παράλληλα, προωθείται η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Ουσιαστικά, δίνεται μια συνέχεια στην προηγούμενη πολιτική που ακολουθούσε το σημερινό αντιπολιτευόμενο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το οποίο, στα 20 χρόνια που βρισκόταν στην εξουσία, προχώρησε σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής βιομηχανίας και κατάργηση αρκετών κατακτήσεων της σοσιαλιστικής περιόδου. Επί 20 τόσα χρόνια καπιταλιστικής παλινόρθωσης, εφαρμόστηκε μια συνολική πολιτική υπό το γενικό πρίσμα πως ό,τι έγινε επί κομμουνισμού ήταν κακώς καμωμένο. Έτσι, όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί σ'αυτό το διάστημα, έχουν μειώσει το επίπεδο διαβίωσης κι έχουν καταργήσει σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις, κυρίως στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας αλλά και αλλού. Τα παραπάνω έχουν προκαλέσει σημαντικές αντιδράσεις ανάμεσα στο λαό, ο οποίος αντιτίθεται στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας. Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι σχεδόν 1 στα 4 νοικοκυριά της Τσεχίας έχει ήδη χρεωκοπήσει. Στην Πράγα του 1,2 εκατομμυρίων κατοίκων υπάρχουν -σύμφωνα με επίσημα στοιχεία- 3.500 άστεγοι και, συνολικά στη χώρα, τουλάχιστον 35.000 άνθρωποι δεν έχουν σπίτι. Ως τόσο, τα διάφορα ιδρύματα αναφέρουν ότι οι άστεγοι στην τσεχική πρωτεύουσα ξεπερνούν τους 6.000, οι περισσότεροι ηλικίας 20 έως 50 χρόνων. Στην πλειοψηφία τους πρόκειται για ανθρώπους που έχουν βρεθεί σ' αυτή τη θέση εξαιτίας των μαζικών απολύσεων. Σήμερα στην Πράγα υπάρχουν τρία κέντρα για αστέγους και πέντε κοιτώνες ικανοί να φιλοξενήσουν μόλις 350 άτομα. Αυτά είναι τα ωραία της "δημοκρατίας", λοιπόν. Πήξαμε στην μαραμένη άνοιξη και στο ξεφτισμένο βελούδο. Ευτυχώς, μας έμειναν η νοσταλγία του "χαμένου κόσμου του κομμουνισμού" και η ελπίδα ότι η λαϊκή βούληση μπορεί να ξαναζωντανέψει εκείνον τον κόσμο...
Ο ξεπεσμός της Βουλγαρίας Ευτυχώς που γλίτωσε από τα δεσμά του κομμουνισμού η Βουλγαρία κι έτσι μπορεί τώρα άνετα να...αποκαταστήσει την ιστορία! Προφανώς, κάπως έτσι σκέφτηκε η "δημοκρατική" κυβέρνηση της γείτονος κι αποφάσισε να κηρύξει την 1η Φεβρουαρίου ως "ημέρα μνήμης για όλα τα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος". Παράλληλα, η δημοτική αρχή της Σόφιας, αφού έλυσε όλα τα προβλήματα των πολιτών, σχεδιάζει την κατεδάφιση του
Μνημείου των μαχητών του κόκκινου στρατού, με σκοπό να το μεταφέρει σε ένα "μουσείο τέχνης των απολυταρχικών καθεστώτων". Εύγε! Γιατί επελέγη, όμως, η 1η Φεβρουαρίου ως "ημέρα μνήμης"; Εκείνη την ημέρα του 1945, ύστερα από απόφαση λαϊκού δικαστηρίου, εκτελέστηκαν πρώην πρωθυπουργοί, ανώτατοι αξιωματούχοι του βουλγαρικού τσαρικού καθεστώτος, υπουργοί και άλλοι οι οποίοι είχαν συνεργαστεί με τη ναζιστική Γερμανία. Ας μη ξεχνάμε ότι ο βουλγαρικός λαός βρισκόταν κάτω από την μπότα του φασισμού και δεν έμεινε απαθής μπροστά στη φασιστική κατοχή. Παρά την στάση των τοπικών κουίσλιγκ, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού οργάνωσε αντιστασιακό, αντιφασιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Αυτό το κίνημα, με την βοήθεια του προελαύνοντος Κόκκινου Στρατού, είναι που έσβησε τον φασισμό από την χώρα. Τον Σεπτέμβριο του 1944, η βουλγαρική αντίσταση πέτυχε εκεί όπου απέτυχε η ελληνική αντίσταση: έφερε τον λαό στην εξουσία. Όσο για το υπό κατεδάφιση μνημείο, στήθηκε το 1954 προς τιμή των μαχητών που σκοτώθηκαν για την απελευθέρωση της πόλης από τους ναζί και δεν αποτελεί παρά ένα σύμπλεγμα στρατιωτών, εργατών και αγροτών. Με όλα αυτά τα τερτίπια, οι "δημοκρατικές" πολιτικές δυνάμεις της Βουλγαρίας προσπαθούν να καλύψουν με έναν "δημοκρατικό" και "εκσυγχρονιστικό" σοβά τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που προωθούν. Ηδη, από τον περασμένο Μάη, η κυβέρνηση Μπορίσοφ έχει περικόψει τις κρατικές δαπάνες για συντάξεις, υγεία, εκπαίδευση κλπ κατά 20%. Παράλληλα, έχει μειώσει 10% τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων, έκοψε το επίδομα Χριστουγέννων, πάγωσε από το 2011 έως και το 2013 τους μισθούς και ετοιμάζεται να απολύσει πάνω από το 10% των δημοσίων υπαλλήλων. Ταυτόχρονα, αυξάνεται το όριο της ηλικίας συνταξιοδότησης, ύστερα από συμφωνία στην οποία κατέληξαν κυβέρνηση, εργοδοσία και οι ηγεσίες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σύμφωνα με την ασφαλιστική "μεταρρύθμιση", θα υπάρξει σταδιακή αύξηση των χρόνων εργασίας των εργαζομένων από το 2012, ώστε το 2020 οι γυναίκες να αναγκάζονται να δουλεύουν 37 χρόνια (από 34) και οι άνδρες 40 (από 37) για να λάβουν μια πλήρη μεν πετσοκομμένη δε σύνταξη. Σήμερα οι γυναίκες και οι άνδρες μπορούν να συνταξιοδοτούνται στα 60 και στα 63 έτη, αντίστοιχα, πράγμα που θα αλλάξει από το 2021, καθώς θα αυξηθεί το όριο σε 63 και 65. Μαζί με όλα αυτά, βρίσκεται σε εξέλιξη μπαράζ νέων ιδιωτικοποιήσεων. Συνολικά 11 εταιρείες, στις οποίες το βουλγαρικό κράτος κατέχει τουλάχιστον το 50% του μετοχικού κεφαλαίου, βγαίνουν στο σφυρί με στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση πρόσφατα αποφάσισε να προχωρήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της αμυντικής βιομηχανίας "VMZ" στο Σόποτ της κεντρικής Βουλγαρίας, όπου εργάζονται 3.700 εργαζόμενοι. Το 2007, η Υπηρεσία Ιδιωτικοποιήσεων της Βουλγαρίας προχώρησε στην πώληση μέρους του ενεργητικού της, προκειμένου να καλύψει μέρος των χρεών της. Την ίδια διαδικασία επανέλαβε και το 2009. Το Φλεβάρη του 2010 προχώρησε σε απολύσεις των εργαζομένων που διαμαρτυρήθηκαν για την καθυστέρηση της καταβολής των μισθών τους. Στις αρχές του χρόνου, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, Σιμεόν Ντιάνκοφ, επανέλαβε τις προθέσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση και της καπνοβιομηχανίας "Bulgartabac Holding AD" αλλά και στην πώληση των
μειοψηφικών πακέτων που διαθέτει στους διανομείς ηλεκτρικής ενέργειας. Είχε προηγηθεί η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο ξεπούλημα της εταιρείας ύδρευσης "Σοφίσκα Βαντά" στο γαλλικό μονοπώλιο "Veolia Environment". Μάλιστα, η συγκεκριμένη εταιρεία, αφού πρώτα απείλησε να κόψει την παροχή νερού στους οφειλέτες, από την 1η Φεβρουαρίου (την ημέρα "μνήμης"!) προχώρησε σε αύξηση του τιμολογίου κατά 9,37%! Παρ' ότι η Βουλγαρία απαλλάχτηκε από τον "επάρατο" κομμουνισμό, τίποτε δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά για τα λαϊκά στρώματα, αφού ο αριθμός των φτωχών αυξάνεται ραγδαία. Σύμφωνα με έρευνα του "Ευρωβαρόμετρου" τον περασμένο Νοέμβριο, σχεδόν ένας στους δυο βούλγαρους (το 45%) -κυρίως νέοι και άνω των 65- βρίσκεται στα όρια της φτώχειας. Με βάση τα στοιχεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ένας στους πέντε Βούλγαρους είναι αναγκασμένος να ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, ένα όριο που η άρχουσα τάξη υπολογίζει στα 95 δολλάρια τον μήνα. Και κάτι ακόμη. Οι ανατροπές του σοσιαλιστικού συστήματος και η παλινόρθωση του καπιταλισμού είχε αρνητικές επιπτώσεις και στο προσδόκιμο όριο ζωής του λαού. Χαρακτηριστικό είναι πως στο διάστημα 1989-2009 το προσδόκιμο ζωής υποχώρησε κατά 2-3 χρόνια, οι γεννήσεις κατέρρευσαν στο 1,1 παιδιά για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία, η παιδική θνησιμότητα στα παιδιά έως πέντε ετών ανέβηκε στα 32 στα 1.000! Αν αυτά δεν είναι στοιχεία τα οποία σε κάνουν να αναπολείς τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού", τότε τί είναι; _____________________________________________________________________ Ηλεκτρονικές παραπομπές: [1], [1α]: http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7939746.stm [2]: http://www.erikariemann.de/13801.html [3]: http://www.stiftung-bg.de/gums/en/geschichte/speziallager/spezial01.htm [4]:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_% CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%8A%C E%BB%CE%B2%CE%B5%CF%82
