ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ-ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ-ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ • ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΣΤΕΣ • ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ Η ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ • ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ • ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ • ΡΟΥΝΟΙ ΕΙΣΑΓΩΜΕΝΗ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ • Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ • ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΖΩΔΙΑ • Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ • ΝΕΟΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ • Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ - ΜΑΓΟΥ • ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ • ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ • ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ – ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΑ • Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ • ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ •

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

• ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΡΩΗΝ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ • ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΓΕΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ • ΜΑΓΕΙΑ – ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗ

Παλαιά ∆ιαθήκη: Ιστορία, Ήθος, Αλληγορία

Απάντηση στους Ολυµπιστές Aπό την εισήγηση του π. Αρτεµίου, ιεροµονάχου της Ι. Μονής του Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους :

…Μέσα στην Ελληνορθόδοξη Παράδοσή µας ζει και αναπνέει τόσο η Πίστη µας όσο και ο Ελληνικός Πολιτισµός σε µια ευλογηµένη σύζευξη, που µε τη χάρι και την πρόνοια του Θεού και µε πολλούς κόπους και θυσίες η Εκκλησία µας επέτυχε. Χρειάστηκε να χυθούν πολλά αίµατα Μαρτύρων, πολλοί ιδρώτες Πατέρων και πολλά δάκρυα Μοναχών, για να εισέλθουµε οι νεοέλληνες µε γαλήνη αλλά και µε ευθύνη στον κόπο τους, και να ζούµε χωρίς ουσιαστικές συγκρούσεις το γεφύρωµα των δύο αντιθέτων εν πολλοίς κόσµων, Χριστιανισµού και Ελληνισµού. Έπρεπε όµως να αποβληθεί πρώτιστα το παγανιστικό στοιχείο του Ελληνισµού, για να συνδεθεί η βαθύτερη ουσία του µε την Ορθόδοξη Πίστη. Στις ηµέρες µας αυτή η µακραίωνη και µεγαλειώδης σύνθεση αρχίζει να αµφισβητείται από τους λεγόµενους Ολυµπιστές ή Ελλαδιστές, οι οποίοι πιστεύουν, ότι η Ορθοδοξία εξάλειψε και κατέστρεψε ουσιαστικά τον κλασσικό Ελληνισµό επιβάλλοντας τα δικά της δόγµατα. Βέβαια και στο παρελθόν αµφισβητήθηκε η παραπάνω ενότητα (Ιουλιανός, Πλήθων κ.ά), όµως τώρα οι αντιρρήσεις έχουν πάρει χαρακτήρα πανελλαδικό, δεδοµένου ότι κυκλοφορούν δεκάδες περιοδικά των Ολυµπιστών και προπαγανδίζουν την διάζευξη Ελληνισµού και Ορθοδοξίας. Ο Ελλαδισµός ή Ολυµπισµός είναι ένα νεοειδωλολατρικό κίνηµα, που εντάσσεται στην προσπάθεια του γενικού κινήµατος της Νέας Εποχής να αναβιώσει τις αυτόχθονες παγανιστικές θρησκείες σε όλο τον κόσµο. Επαγγέλλεται την επιστροφή στο αρχαίο Δωδεκάθεο, προς το παρόν απορρίπτει την Παλαιά Διαθήκη και ήδη άρχισε να αµφισβητεί και την Καινή Διαθήκη. Απώτερος σκοπός τους είναι η διάσπαση της ενότητας Ελληνισµού και Χριστιανισµού, η ένταξη των Ελλήνων στη γενική προοπτική του Οικουµενισµού, της Παγκοσµιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγµάτων, βάσει των αρχών της Νέας Εποχής. Αυτή λοιπόν η προπαγάνδα έχει προς το παρόν κύριο στόχο την Παλαιά Διαθήκη και εν γένει την Αγία Γραφή. Στις ηµέρες µας η συνεχής και αδιάλλακτη αυτή πολεµική έλαβε τη µορφή της προσπάθειας καταργήσεως του µαθήµατος των θρησκευτικών στα σχολεία και της αντικαταστάσεώς του µε τη θρησκειολογία. Προβάλλεται η θέση να µη διδάσκονται οι Έλληνες βιβλικά πρόσωπα και γεγονότα, που δεν τους αφορούν και που εν τέλει διαβρώνουν, κατ’ αυτούς, τις τρυφερές ψυχές των νέων Ελλήνων. Πρόσφατα χαρακτηρίστηκε η διδασκαλία της Αγίας Γραφής «έγκληµα κατ’ εξακολούθησιν, νόθευση της ελληνικής συνείδησης και αποπροσανατολισµός του λαού στο σύνολο του».1 Σκοπός λοιπόν της παρούσης οµιλίας είναι να εστιάσουµε το φακό της ερεύνης µας στο πρώτο στόχαστρο των Ολυµπιστών, την Παλαιά Διαθήκη. Θα αναφέρουµε κατ’ αρχάς τη σηµασία της Μεταφράσεως των Ο΄ και κατόπιν θα την εξετάσουµε σαν ιστορικό και ηθικό κείµενο, εντοπίζοντας το ενδιαφέρον µας κυρίως στην αλληγορία. Έτσι θα διαπιστώσουµε ως Έλληνες και ως Ορθόδοξοι, αν και κατά πόσον η Παλαιά Διαθήκη έχει θέση µέσα στην παράδοσή µας, άρα και στην παιδεία µας. Μετάφραση των Ο΄: Αυτό που σήµερα εµείς οι Έλληνες ονοµάζουµε Παλαιά Διαθήκη, αποτελείται από 49 βιβλία, 39 πρωτοκανονικά και 10 δευτεροκανονικά, και αναφέρει κατ’

- 40 -

αρχάς τη δηµιουργία του κόσµου και του ανθρώπου, την πτώση του, τις πρώτες γενεαλογίες, τα πρώτα γεγονότα του ανθρωπίνου γένους, (κατακλυσµός, πύργος της Βαβέλ, κ.ά.), και κατόπιν περιγράφει διεξοδικά την ιστορία του ισραηλιτικού λαού δια µέσου των αιώνων µέχρι την έλευσι του Χριστού, µε όλες τις ηθικές και αλληγορικές αναφορές. Δεν γράφτηκε µόνο σε µία εποχή. Αρχίζει να γράφεται περίπου το 1500 π.Χ. µε την Πεντάτευχο του Μωυσή και τελειώνει περίπου το 130 π.Χ. µε τις νίκες των Μακκαβαίων. Τα πλείστα ήσαν γραµµένα στα Εβραϊκά και κάποια τελευταία στα Ελληνικά, µετά τους αλεξανδρινούς χρόνους. Τα αρχαία Εβραϊκά ήσαν γραµµένα σε συµφωνική γραφή και προφανώς λόγω της δυσκαµψίας τους (π.χ. το ΛΓΣ µπορούσε να σηµαίνει ΛΟΓΟΣ, ΛΑΓΟΣ ή ΛΙΓΟΣ) ήσαν απρόσιτα, κατανοητά µόνο στο Ιερατείο, στους γραµµατείς ή στους ερµηνευτές.2 Έργο θείας προνοίας ήταν να βρεθή ο Έλληνας βασιλεύς Πτολεµαίος ο Β΄ ο Φιλάδελφος (285246 π.Χ.), τρίτος ηγέτης της νεοπαγούς Αλεξανδρείας, άνθρωπος σοφός και συνετός, µε πολλή φιλοµάθεια, στον οποίο κατ’ έξοχήν εκπληρώθηκε το αίτηµα του Σωκράτη και του Πλάτωνα στην «Πολιτεία», να γίνουν οι άρχοντες σοφοί και οι σοφοί άρχοντες. Ο Πτολεµαίος απαιτούσε από τους φιλοµαθείς ερευνητές και λογίους, που συναθροίστηκαν στην αυλή του, να βρίσκουν παλαιά βιβλία θρησκευτικού, φιλοσοφικού, ιστορικού, ποιητικού ή επιστηµονικού περιεχοµένου και να τα αντιγράφουν ή να τα µεταφράζουν στα Ελληνικά.3 Από τότε µε κέντρο την Αλεξάνδρεια πολλά δυσπρόσιτα και άγνωστα κείµενα ήρθαν στο φως της ελληνικής παιδείας. Τότε παρουσιάστηκε και η ανάγκη µεταφράσεως της Παλαιάς Διαθήκης, η γνωστή ως µετάφραση των Ο΄ (των Εβδοµήκοντα). Σύµφωνα λοιπόν µε κάποια παράδοση4, ο Πτολεµαίος ο Β΄, κατά προτροπή του διευθυντού της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης (πιθανώς του Δηµητρίου του Φαληρέα) και του Ανδρέου του Αριστέα, έστειλε πρεσβεία µε δώρα στον τότε Αρχιερέα των Ιεροσολύµων Ελεάζαρο, µε σκοπό να στείλει αντίγραφο της εβραϊκής νοµοθεσίας και άνδρες σοφούς, ικανούς να τη µεταφράσουν στα ελληνικά. Πρόθυµα λοιπόν ο Ιουδαίος Αρχιερεύς έστειλε 72 σοφούς και ελληνοµαθείς Εβραίους στην Αλεξάνδρεια, οι οποίοι µετέφρασαν στα Ελληνικά αρχικά την Πεντάτευχο µε πολλή πιστότητα, ακρίβεια, σαφήνεια και οµοιογένεια, και κατόπιν και τα άλλα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, αντιγράφοντάς τα από το πρωτότυπο εβραϊκό άστικτο κείµενο στην τότε δηµώδη ελληνική, χωρίς βέβαια να λείπουν και κάποιες εβραϊκές λέξεις. Τα µεταφρασµένα αυτά κείµενα έγιναν ευπρόσδεκτα από τους Ιουδαίους της Αλεξανδρείας και χρησιµοποιήθηκαν στην κοινότητά τους και στη συναγωγή. Συγχρόνως τα ιερά αυτά βιβλία προκάλεσαν τον θαυµασµό του Πτολεµαίου 5. Το µεταφραστικό τούτο έργο συνεχίστηκε και αργότερα µε τα υπόλοιπα κείµενα. Κάποιοι άλλοι ερευνητές θεωρούν, ότι επί Πτολεµαίου του Β΄ οι τότε ελληνιστές Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας επεδίωξαν τη µετάφραση στον Φάρο της Αλεξανδρείας, η οποία έγινε πλήρως αποδεκτή από τους Αλεξανδρινούς Ιουδαίους6. Κατʹ αυτόν τον τρόπο τα απρόσιτα βιβλικά κείµενα έγιναν προσιτά σε όλο τον ελληνοµαθή τότε κόσµο και έτσι επετεύχθη ο εξελληνισµός της µονοθεΐας. Εκαυχώντο οι Ιουδαίοι για τη Μετάφραση των Ο΄, πολλοί εξ ειδωλολατρών προσέρχονταν στον ιουδαϊσµό και, καθώς αναφέρει ο Φίλων, κάθε χρόνο οι Εβραίοι της Αλεξανδρείας εόρταζαν πανηγυρικά το γεγονός στη νήσο του Φάρου7. Έµελλε όµως να µισήσουν οι ίδιοι οι Εβραίοι την Μετάφραση των Ο΄, να γίνη η εορτή αυτή αφορµή πένθους και νηστείας και η εορτή να ονοµαστή «αποφράς ηµέρα». Γιατί; Διότι όταν τα ιερά αυτά κείµενα και οι προφητείες επαληθεύτηκαν στο πρόσωπο του Κυρίου µας Ιησού Χριστού και η Μετάφραση των Ο΄ έγινε βίβλος των Χριστιανών, δια της οποίας

- 41 -

µεταδόθηκε το Ευαγγέλιο του Χριστού στα πέρατα του κόσµου, οι Έλληνες, οι Ιουδαίοι και οι εξ Ελληνιστών Ιουδαίοι άρχισαν να βαπτίζονται και να πιστεύουν στον Κύριο µας και χάθηκε πλέον το κύρος και η αυθεντία των Εβραίων8. Από τον β΄ πλέον αιώνα άρχισαν οι δυσπιστίες των Εβραίων προς τους Ο΄ και έγιναν προσπάθειες νέων ελληνικών µεταφράσεων, του Ακύλα, του Συµµάχου και του Θεοδοτίωνος9. Και επειδή το εβραϊκό πρωτότυπο χάθηκε, από τον ζ΄ ως τον ι΄ µ.Χ. αιώνα δηµιουργήθηκε το λεγόµενο µασοριτικό κείµενο από Ιουδαίους της Παλαιστίνης και της βαβυλωνιακής διασποράς, όπου µπήκαν φωνήεντα και συστηµατοποιήθηκε η παραδεδοµένη κριτική εργασία, η οποία ολοκληρώθηκε τον ιδ΄αιώνα. Στην προσπάθεια αυτή αγνοήθηκε τελείως η Μετάφραση των Ο΄, αλλοιώθηκαν κάποια χριστολογικά χωρία και µέχρι σήµερα παρουσιάζονται πολλά και ανυπέρβλητα µεταφραστικά λάθη10. Όλα τα παραπάνω αναφέρθηκαν, για να γίνη αντιληπτό, ότι µετά την Ανάσταση του Χριστού τα ίδια τα όπλα των Εβραίων εστράφησαν εναντίον τους. Έχασαν οι Εβραίοι τον πολύτιµο θησαυρό της Παλαιάς Διαθήκης και όπως ο Σταυρός, έτσι και η Μετάφραση των Ο΄ έγινε δώρο δικό µας, δώρο του Τριαδικού Θεού προς τους Έλληνες και προς όλους εν γένει τους Χριστιανούς. Ας αναφερθεί ένα παράδειγµα, για να γίνη πιο αντιληπτό το ανωτέρω. Όταν ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει την Προφητεία του Ησαΐα: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνοµα αυτού Εµµανουήλ»11 (χωρίο που καθώς λέγεται αναγράφεται αυτούσιο και στα χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης), τη δανείζεται από τη Μετάφραση των Εβδοµήκοντα; Ενώ η Μασόρα λέγει «Ιδού η νεάνις». Σήµερα, αν δεν υπήρχε η ελληνική µετάφραση, θα µας κατηγορούσαν οι Εβραίοι, ότι εµείς οι Έλληνες Χριστιανοί τροποποιούµε τις προφητείες κατά το δοκούν. Επειδή όµως υπάρχει η µετάφραση, γραµµένη από τους ίδιους 250 περίπου χρόνια προ Χριστού, αποστοµώνονται. Να η αξία, η σαφήνεια και η ακρίβεια της ελληνικής γλώσσας. Συνεπώς η µετάφραση των Εβδοµήκοντα, απορριπτέα από τους φανατικούς Εβραίους, έγινε καθαρά ελληνικό κείµενο. Όσοι λοιπόν πολεµούν την Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή την Μετάφραση των Ο΄, ουσιαστικά πολεµούν τον ίδιο τον Χριστιανισµό στη ρίζα του, το ίδιο το Ευαγγέλιο, την Καινή Διαθήκη και εξυπηρετούν τα συµφέροντα των Εβραίων, που από τινος και εφεξής µίσησαν το εξελληνισµένο αυτό ιερό κείµενο. Συνεπώς και οι Ολυµπιστές, οι Δωδεκαθεϊστές και οι όµοιοί τους Νεοεποχίτες, πολεµώντας τόσο λυσσαλέα την Παλαιά Διαθήκη, πολεµούν την ίδια την Ορθοδοξία στη βάση της και προωθούν εκόντες-άκοντες τα σχέδια της Παγκοσµιοποίησης και του Διεθνούς Σιωνισµού, έστω κι αν εξωτερικά υποκρίνονται τους αντισηµίτες. Πολλοί Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς και Πατέρες τίµησαν την εξελληνισµένη Παλαιά Διαθήκη, όπως ο Ωριγένης, ο Ευσέβιος Καισαρείας, ο Θεόδωρος Μοψουεστίας, ο άγιος Ειρηναίος, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύµων, καθώς και ο άγιος Χρυσόστοµος, ο οποίος τονίζει την αξιοπιστία της, ενώ θεωρεί τις µετά Χριστόν µεταφράσεις ύποπτες, στις οποίες οι Ιουδαίοι επίτηδες συσκιάζουν τις προφητείες 12. Επίσης από την ιστορία γνωρίζουµε, ότι το κύρος και την αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης το αµφισβήτησαν και οι Γνωστικοί και οι Μανιχαίοι και οι Ναζιστές (οι λεγόµενοι Γερµανοί Χριστιανοί)13 και από όλους αυτούς οι Νεοεποχίτες έχουν δανειστεί πολλές δοξασίες14. Άραγε είναι τυχαίο;

- 42 -

Εκ παραλλήλου, ο Έλληνας ήταν πάντοτε ανοιχτός και αφοµοιωτικός σε κάθε τι καλό, εξ ου και ο θαυµασµός του Πτολεµαίου. Στο ίδιο κέντρο πολιτισµού, στην Αλεξάνδρεια, την ίδια εποχή περίπου µε τη Μετάφραση των Ο΄, από τον σοφό Αιγύπτιο Ιερέα Μανέθωνα µεταφράζονται από τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά στα ελληνικά τα λεγόµενα Ερµητικά Κείµενα, κείµενα µε µονοθεϊστικά στοιχεία (Ποιµάνδρης). Γιατί αυτά τα κείµενα θεωρούνται από τους Ολυµπιστές δικό µας απόκτηµα, καθαρά ελληνικό, ενώ παραθεωρούνται και υποτιµώνται τα βιβλικά κείµενα; Πάντοτε ο Έλληνας δεν αφοµοίωνε τα καλά στοιχεία από οπουδήποτε; Ας αναφερθή και εδώ µια βασική ιστορική µαρτυρία. Το θέµα της ιερογλυφικής γραφής, ότι τάχα «διαβαζόταν», ήταν ένα παιχνίδι των Αιγυπτίων ιερέων της Ελληνιστικής Περιόδου µε πολλή σοβαροφάνεια, για να υποτιµήσουν την ήδη υπάρχουσα βιβλική και αρχαιοελληνική γραµµατεία. Στην ουσία τα κείµενα τους ήσαν αντιγραφές της Βίβλου και των Ελληνικών συγγραµάτων µε πολλή φαντασία. Αυτό µας βεβαιώνουν και αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, αυτό αποδεικνύει και η σύγχρονη επιστήµη15. Το να ανάγονται λοιπόν τα Ερµητικά Κείµενα στα 9000 χρόνια π.Χ., όπως ισχυρίζονται πολλοί Ολυµπιστές, για να θεωρήσουν τον Μωυσή αντιγραφέα των Ερµητικών Κειµένων, είναι προφανής απάτη και ανεπιστηµονική πλάνη 16. Ας αναφερθή επίσης, ότι τα Ερµητικά Κείµενα στη σηµερινή τους µορφή ανάγονται τουλάχιστον στην αρχή του δευτέρου µ.Χ. αιώνα, δηλαδή µετά τη συγγραφή του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου17. Αυτά από επιστηµονική δεοντολογία . . . Παραποµπές: 1. Συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, εν: περ. «Δαυλός», τ. 246, Ιούνιος (2002), σελ. 15976-15984. 2. Παν. Μπρατσιώτου, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, Αθήναι (1975), σελ. 523-532. 3. Μαργαρίτου Δήµιτσα, Ιστορία της Αλεξανδρείας, Αθήνα (1995)2, σελ. 321-328, 560-563. 4. Πρόκειται για τη γνωστή ψευδεπίγραφη επιστολή του Αριστέα προς τον Φιλοκράτη. Την παράδοση αυτή δέχονται µεταγενέστεροι Ιουδαίοι συγγραφείς (Φίλων, Ιώσηπος), καθώς και Χριστιανοί (Ιουστίνος, Ειρηναίος, Κλήµης Αλεξανδρεύς, Κύριλλος Ιεροσολύµων, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Ιωάννης ο Χρυσόστοµος). Βλ. σχ. Παν. Μπρατσιώτου, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, Αθήναι (1975), σελ. 549-553. | 5. Ένθ’ ανωτ., σελ. 550. | 6. Ένθ’ ανωτ., σελ. 552. | 7. Ένθ’ ανωτ. | 8. Ένθ’ ανωτ., σελ. 559562. | 9. Ένθ’ ανωτ., σελ. 583-587. 10. Ένθ’ ανωτ., σελ. 533-546. 11. Ησ. 7, 14. 12. Ένθ’ ανωτ., σελ.562563. | 13. Νικ. Βασιλειάδη, Η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν, Αθήνα (2002), σελ. 21-23. 14. Μεταξύ των οµάδων των νεοεποχιτών υπάρχει σέκτα που ονοµάζεται «νεογνωστικοί». Είναι βέβαια γνωστό, ότι όλες αυτές οι οµάδες κατέχονται από το πνεύµα του δυαλισµού των ανατολικών θρησκειών και αιρέσεων. Θα πρέπει, επίσης, να σηµειωθή ότι και ο γνωστός Σαµαέλ Αούν Βεόρ, γνωστός νεοεποχίτης µε αρκετά βιβλία, αναφέρεται στα λάθη του Χίτλερ και του Ναζισµού και γιατί δεν µπόρεσε ―ενώ θάπρεπε― να επικρατήση. Υπονοεί στο µέλλον, σε µια νεώτερη προσπάθεια Παγκοσµιοποίησης, να προσεχθούν να µη ξαναγίνουν. 15. Βλ. σχετικά: Κωνσταντίνου Σιαµάκη, Το Αλφάβητο, Θεσσαλονίκη (1988), σελ. 71-80. Δειγµατοληπτικά, ας αναφέρουµε ένα απόσπασµα: «(Οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονταν) ότι ανάµεσα στον πρώτο βασιλιά τους θεό Ήλιο και στον Μ. Αλέξανδρο, µεσολάβησαν 23.000 έτη». 16. Μιχ. Καλόπουλου, Βιβλική Θρησκεία. Το µεγάλο ψέµα, στη σκιά του γίγαντα Ελληνισµού, 8η έκδοση, Θεσσαλονίκη (1995)1, σελ. 8 και 10-11. 17. Βλ. µητροπολίτου Περγάµου Ιωάννου Ζηζιούλα, Ελληνισµός και Χριστιανισµός. Η συνάντηση των δύο κόσµων, εν: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. «Εκδοτική Αθηνών», τ. 6, Αθήνα (1976), σελ. 537. ΠΗΓΗ : «Χριστιανική», τεύχος 645 : 24.10.2002 ΧΡ645_02[276](03.1, 03.5)

- 43 -

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ Κάθε δίλημμα σήμερα του τύπου “Ορθοδοξία ή Ελληνισμός” είναι όχι μόνο πλαστό, αλλά και εθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση επιστροφής στην ατέλειά μας, στην παλαιά αγωνιώδη αναζήτησή μας. Ενώ για τον Ελληνισμό, που διασώζει την αυτοσυνειδησία του, το ζητούμενο ευρέθη. Είναι η Ορθοδοξία. “Είδομεν το φως το αληθινόν . . .εύρομεν πίστη αληθή! Εύρομεν την αλήθειαν”. Κάθε αποδέσμευση του Ελληνισμού από την Ορθοδοξία δεν συνιστά μόνο τραγικό διαμελισμό της υπάρξεώς μας, αλλά και καθαρό παραλογισμό, αφού η τυχόν επιστροφή στον αυθεντικό κλασικό Ελληνισμό, θα καταλήξει οπωσδήποτε στη γνήσια εκείνη αναζήτηση, που οδήγησε στην ένωσή του με την Ορθοδοξία. Έξω από τη ζήτηση αυτή έμεινε, όπως ελέχθη, ο παγανισμός και ο διονυσιακός αισθησιασμός του Γραικύλου. Γι’ αυτό, όπου χάνεται η Ορθοδοξία, χάνεται και ο Ελληνισμός! Ιδού γιατί κάθε παρόμοια επιδίωξη συνιστά οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο. Γιατί μετέχει στο “συντηρητισµό” των αιρέσεων, των “ελληνιστικών λήρων” κατά το Μ. Φώτιο. Το τραγικότερο όμως, συνιστά, ιδιαίτερα σήμερα, απώλεια κάθε δυνάμεως αυτοπροστασίας, με απόληξη το ραγιαδισμό και την υποδούλωση. Τα μόνο που έχει να προσφέρει ο σημερινός Ελληνισμός στον κόσμο είναι η Ορθόδοξη παράδοσή του. Τόσο λίγο όμως γίνεται αυτό συνείδηση σε πολλούς, ώστε σε στιγμές αυτοκριτικής να ανακαλείς στη μνήμη σου ένα λόγο του μικρασιάτη ποιητή Γ. Σεφέρη, που γράφθηκε μεν στα 1936, αλλά παραμένει επίκαιρος και σήμερα: “ Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα µε το εντονότερο συναίσθηµα πως δεν είµαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασµα, που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθηµερινά, δεν είναι ο τόπος µας, αλλά ένας εφιάλτης, µε ελάχιστα φωτεινά διαλείµµατα, γεµάτα µια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό”. Η επανεύρεση συνεπώς στην δύστροπη εποχή μας του πατερικού προτύπου, όπως το ενσάρκωσε και διέσωσε και ο Μ. Φώτιος, είναι ένας αληθινός καταιγισμός ελπίδας. (Από το περιοδικό Αναγέννηση)

Πρωτοπρεσβ. Γεώργιος Μεταλληνός Καθηγητής Πανεπιστηµίου. Εσωτερική άποψη της Αγίας Σοφίας Κων/λεως:

- 44 -

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ Η ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Η ουσία, οι καταβολές και οι επιδιώξεις του νεοπαγανιστικού κινήματος

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ © Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος Ιασίου 1, 115 21 Αθήνα, τηλ. 210-72.72.380 e-mail: [email protected] http://www.apostoliki-diakonia.gr Έκδοσις Α’ 2002 Κ.Α. 99.19.074 ISBN 960-315-495-4

Σελίδα 1 από 21

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. ΓΙΑΤΙ Η ΕΚΔΟΣΗ ΑΥΤΗ 2. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ 3. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ 4. ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ 5. ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΥΣ 6. ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ 7. ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ 8. Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ 9. ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ 10. ΤΡΟΠΟΙ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ 11. ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ


1. ΓΙΑΤΙ Η ΕΚΔΟΣΗ ΑΥΤΗ; Η αναβίωση του παγανισμού αποτελεί αναμφίβολα μια δυναμική πρόκληση για την ποιμαντική της Εκκλησίας μας. Η ορμητική εισόρμηση του σύγχρονού δεισιδαίμονος, πολυπρόσωπου και πολυποίκιλου παγανιστικού κινήματος στη ζωή των ανθρώπων χρήζει ιδιαίτερης ποιμαντικής αντιμετώπισης. Πριν από κάθε άλλη ενέργεια χρειάζεται σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση του λαού μας για το νεοφανές και επικίνδυνο αυτό κίνημα. Το πόνημα αυτό έχει ως στόχο να ενημερώσει τον αναγνώστη για την φύση, τις καταβολές και τις επιδιώξεις του νεοπαγανιστικού κινήματος. Έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στη συστηματική παρουσίαση του νεοπαγανισμού στην χώρα μας. Σκοπός μας είναι η ενημέρωση του λαού μας για το επικίνδυνο αυτό, παράλογο και αλλοπρόσαλλο πνευματικό και θρησκευτικό πολυπρόσωπο κίνημα, το οποίο κρύβεται τεχνηέντως κάτω από τον μανδύα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι οι «αρχαιολάτρες» δεν είναι κάποιοι ελάχιστοι ρομαντικοί, οι οποίοι έχουν στραφεί προς το αρχαιοελληνικό παρελθόν και θέλουν να «επανελληνίσουν» την Ελλάδα, όπως διατυμπανίζουν, αλλά (εκούσια ή ακούσια) όργανα των κύκλων της περιβόητης Νέας Εποχής, με απώτατο σκοπό να υποδουλώσουν το λαό μας, που στέκεται σοβαρό εμπόδιο στα σχέδια της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης Πραγμάτων! 2. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ Η εποχή μας διατελεί δυστυχώς σε μία σπάνια πνευματική σύγχυση. Στην αυγή του 21ου αιώνα, με την τεράστια τεχνολογική πρόοδο θα περίμενε κανείς η ανθρωπότητα να βρίσκεται σε ανώτερη και υγιή πνευματική κατάσταση, απαλλαγμένη από τα λάθη και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πνευματικά μορφώματα του παρελθόντος, τα οποία η ιστορία είχε απορρίψει ως επικίνδυνα για το ανθρώπινο πρόσωπο και την κοινωνία, έχουν αναδυθεί και τείνουν να πάρουν τη θέση κυρίαρχων ιδεολογιών. Ένα σοβαρό δείγμα πνευματικού αποπροσανατολισμού του ανθρώπου τα τελευταία χρόνια είναι η εμφάνιση και ανάπτυξη του παγκόσμιου νεοπαγανιστικού κινήματος. Πρόκειται για πολυποίκιλο σύγχρονο θρησκευτικό μόρφωμα, το οποίο έχει τις ρίζες του σε αυτόχθονες πρωτόγονες θρησκείες και παραδόσεις του παρελθόντος. Εκδηλώνεται ως προσπάθεια αναβίωσης πανάρχαιων θρησκευτικών πίστεων και δρωμένων, έχοντας έντονο φυσιοκρατικό και πανθεϊστικό χαρακτήρα. Στη Δυτική Ευρώπη έχουμε αναβίωση των αρχαίων παγανιστικών θρησκειών των Ρωμαίων, των Ετρούσκων, των Κελτών, των Σαξόνων, των Τευτόνων και άλλων αρχαίων ευρωπαϊκών λαών. Στην Ανατολική Ευρώπη έχουμε αναβίωση των αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών των Ρως και των άλλων αρχαίων λαών της περιοχής. Στην Αμερική έχουμε επίσης αναβίωση των παραδόσεων των προκολομβιανών κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου. Στην Ελλάδα έχουμε προσπάθεια αναβίωσης των αρχαιοελληνικών παγανιστικών θρησκευτικών μορφωμάτων. Το νεοπαγανιστικό κίνημα εμφανίζεται ως ένα ασύγχρονο επαναστατικό πνευματικό κίνημα με χαρακτήρα έντονης πολεμικής κατά του Μονοθεϊσμού (ιδιαίτερα κατά του Χριστιανισμού), και όλων των κυρίαρχων «πνευματικών κατεστημένων», τα οποία «καταπιέζουν», όπως ισχυρίζεται, το σύγχρονο άνθρωπο. Έχει δε σκοπό, να τον «απελευθερώσει» απ’ όλα αυτά τα δεσμά και να τον φέρει πιο κοντά στη «θεά φύση» και στις πνευματικές προγονικές του ρίζες. Ο παγανισμός ανήκει στο μακρινό παρελθόν, όταν η θρησκευτική πίστη βρισκόταν στο έσχατο σημείο της παρακμής της, εξαιτίας της αμαρτίας και του κακού, το οποίο κυριαρχούσε στον κόσμο. Η εμφάνιση της Χριστιανικής διδασκαλίας έδειξε το παράλογο αυτής της πίστεως που τέθηκε στο περιθώριο της ιστορίας. Το φως της ορθόδοξης πίστης, διέλυσε τις σκοτεινές και παράλογες για τον άνθρωπο παγανιστικές δοξασίες. Κατήργησε τα απαράδεκτα δρώμενα, όπως είναι οι αιματηρές θυσίες προς ανύπαρκτες θεότητες και απάλλαξε τους ανθρώπους από τον φόβο, την ανασφάλεια, και τη θρησκομανία. Απάλλαξε ακόμα τον προχριστιανικό άνθρωπο από την τυραννία του παγανισμού, ο οποίος αναγκαζόταν να πράξει, εν ονόματι της νοσηρής αυτής θρησκευτικότητας, παντοειδή αίσχη που αναιρούσαν την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου. Σελίδα 3 από 21

Μέχρι πριν λίγα χρόνια κανένας δε μιλούσε για τον παγανισμό παρά μόνο τα σχολικά βιβλία, ως διδασκαλία της μυθολογίας των προγόνων μας. Την τελευταία όμως δεκαετία άρχισαν να κυκλοφορούν στην χώρα μας πλήθος «αρχαιολατρικών» περιοδικών, με πολυτελή εμφάνιση και πληθώρα τίτλων βιβλίων, τα οποία, μαζί με την δήθεν προσπάθεια «αναγέννησης» του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, προπαγανδίζουν εμφαντικά τον παγανισμό, ως «επιστροφή στην πατρώα θρησκεία, στην ευγενέστερη θρησκεία που δημιουργήθηκε ποτέ»! Δεκάδες οργανώσεις με «αρχαιολατρικό» χαρακτήρα δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την χώρα και εργάζονται πυρετωδώς για την αναβίωση και τη διάδοση της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκείας, σε αντίθεση με τους προγόνους μας οι οποίοι, είτε είχαν αποκηρύξει την παχυλή ειδωλολατρία με βδελυγμία, είτε στάθηκαν κριτικά απέναντί της. 3. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ Ο όρος παγανισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη pagani που σημαίνει χωρικοί. Η ονομασία αυτή δόθηκε τα πρωτοβυζαντινά χρόνια στους εναπομείναντες ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης που αντιδρούσαν στο ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας και έμειναν προσηλωμένοι λόγω αμάθειας και τυφλού φανατισμού, στις πρωτόγονες ειδωλολατρικές πίστεις του παρελθόντος. Η προσηγορία «παγανιστής» την εποχή αυτή ήταν σκωπτική και ύβρις. Ας σημειωθεί πως λείψανα τις αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας συναντάμε ως τον ζ’ αιώνα στα νησιά της Ιταλίας και ως τον θ’ περίπου αιώνα στις απομονωμένες περιοχές της Μάνης της Πελοποννήσου (Βλ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τομ. ΙΘ’, σελ. 318) Ο παγανισμός είναι ουσιαστικά ειδωλολατρία. Τόσο η αρχαιοελληνική θρησκεία, όσο και οι θρησκείες των άλλων προχριστιανικών λαών ήταν σαφώς ειδωλολατρικές. Η έννοια του θείου σε αυτές συγκρινόμενη με την σύγχρονη μονοθεϊστική αντίληψη, έχει όλα τα γνωρίσματα της ειδωλολατρίας. Η λατρεία άψυχων αντικειμένων και φανταστικών θείων οντοτήτων είναι καθαρή ειδωλολατρία. Η ειδωλολατρία από την άποψη της χριστιανικής διδασκαλίας είναι η χειρότερη συνέπεια της πτώσεως του ανθρωπίνου γένους. Είναι η κυριότερη έκφραση αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό. Ο άνθρωπος σκοτισμένος από τις συνεχείς πτώσεις του, λησμόνησε τον αληθινό Θεό και τον υποκατέστησε σταδιακά, με είδωλα του περιβάλλοντός του (ζώα, δένδρα, ποταμούς, λίθους, άστρα, φυσικά φαινόμενα, κοσμικές δυνάμεις, κ.λπ.). Οι μεταπτωτικοί άνθρωποι σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο «μετήλλαξαν τήν αλήθειαν τού Θεού εν τώ ψεύδει καί εσεβάσθησαν καί ελάτρευσαν τή κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. 1:25), «φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν καί ήλλαξαν τήν δόξαν τού αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1:22). Παράλληλα, συνεπαρμένοι από την πνευματική και ηθική τους σκοτοδίνη, έπλεξαν «γραώδεις μύθους» για τους ψεύτικους θεούς τους. Έτσι προέκυψαν, με την πάροδο του χρόνου, οι διάφορες ειδωλολατρικές θρησκείες. Η θρησκεία του κάθε λαού είναι ανάλογη με την πνευματική του εξέλιξη. Στους αρχαίους, αλλά και σε ορισμένους σύγχρονους λαούς, συναντούμε θρησκείες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο ειδωλολατρικές. Οι πιο πρωτόγονες μορφές ειδωλολατρίας είναι ο φετιχισμός και ο τοτεμισμός, οι οποίες είναι λατρεία αψύχων αντικειμένων και εμψύχων όντων. Η πιο εξευγενισμένη ειδωλολατρία είναι η ανθρωπομορφική ειδωλολατρία και ιδιαίτερα η ιδεατή ειδωλολατρία. Στις κατηγορίες αυτές μπορεί να ενταχθεί η εξελιγμένη αρχαιοελληνική θρησκεία, τουλάχιστον όπως την βίωσαν οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι μορφωμένοι πρόγονοί μας. Αντίθετα οι αμαθείς μάζες και οι αμόρφωτοι χωρικοί βίωναν την πιο πρωτόγονη μορφή της. Αυτό ομολογεί και σύγχρονος «αρχαιολάτρης» συγγραφέας (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ.9).


4. ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ Η αρχαία ελληνική θρησκεία είναι ένα ακαθόριστο μόρφωμα, το οποίο ουδέποτε είχε στατική και μόνιμη μορφή. Από το απώτερο παρελθόν της προϊστορίας, όπως δείχνει η αρχαιολογική έρευνα και η μελέτη των πηγών, μέχρι τα πρώτα βυζαντινά χρόνια, βρισκόταν σε μια δαιδαλώδη ποικιλομορφία και συνεχή εξέλιξη. Στους προϊστορικούς χρόνους, όπως μαρτυρούν _αρχαιολογικά ευρήματα, η θρησκεία ήταν πρωτόγονη φυσιολατρική. Λατρεύονταν ποταμοί, βουνά, δένδρα, ζώα, πτηνά κλπ. Το ίδιο και στα Μυκηναϊκά χρόνια και στη Μινωική Κρήτη η θρησκεία είχε έντονο φετιχιστικό και τοτεμικό χαρακτήρα. Λατρεύονταν κατά κόρον, «οι πέτρες και τα ορυκτά, αδούλευτα από ανθρώπινο χέρι ή απλές γεωμετρικές μορφές» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 5). Η θεά Γη ήταν η κύρια θεότητα. Σε πάμπολλα ειδώλια εικονίζεται μια αλλόκοτη γυναικεία μορφή με φίδια στα χέρια. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης πίστευαν πως οι πρωτόγονες θεότητες ήταν εγκλωβισμένες σε υλικά αντικείμενα! Στους αρχαϊκούς χρόνους έχουμε λατρεία χθονίων θεοτήτων. Αργότερα άρχισε να διαμορφώνεται το δωδεκάθεο, ως αντικατοπτρισμός της απολυταρχικής και αριστοκρατικής εξουσίας των ελληνικών πόλεων. Παράλληλα η κάθε πόλη προέτασσε τη λατρεία τοπικών θεοτήτων και ηρώων. Τον 6ο π.Χ. αιώνα άρχισε από την Ιωνία η αμφισβήτηση της ειδωλολατρικής πολυθεϊστικής θρησκείας και τα απαράδεκτα δρώμενά της. Οι Ίωνες φιλόσοφοι και επιστήμονες άσκησαν αυστηρή κριτική στην παχυλή ειδωλολατρική δομή της αρχαιοελληνικής θρησκείας και παράλληλα επιχείρησαν να διερευνήσουν δια του νου την ορθή έννοια του θείου, εγκαινιάζοντας έτσι την λεγόμενη ιδεατή ειδωλολατρία, η οποία θα κορυφωθεί στους κλασικούς χρόνους με το κίνημα των σοφιστών και των μεγάλων ιδεαλιστών φιλοσόφων. Στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους θα επέλθει ένας ανεπανάληπτος θρησκευτικός συγκρητισμός. Το δωδεκάθεο και οι τοπικές λατρείες όχι μόνο θα περιοριστούν, αλλά κυριολεκτικά θα εξαφανιστούν και τη θέση τους θα πάρουν ανατολικές θρησκείες και θεότητες όπως οι Αιγύπτιοι θεοί Ίσις και Όσιρις, η φρυγική Κυβέλη, ο σημιτικός Άδωνις, ο ιρανικός Μίθρας, καθώς και το ρωμαϊκό πάνθεο. Ταυτόχρονα έχουμε εισβολή παράλογων και νοσηρών «μυστηρίων», τα οποία θα αντικαταστήσουν ολοκληρωτικά την αρχαία λατρεία. Τέλος, όταν η αρχαία θρησκεία ψυχορραγούσε στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, αυτή μεταμορφώθηκε σε πολύπλοκο συγκρητιστικό θρησκευτικό και φιλοσοφικό σύστημα, το Νεοπλατωνισμό, με σκοπό να επιβιώσει μπροστά στην σαρωτική εξάπλωση του Χριστιανισμού, χωρίς φυσικά αποτελέσματα. Η αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε, λοιπόν, είχε σταθερή μορφή, είτε στο χώρο, είτε στο χρόνο. Κατά συνέπεια, όπως θα αναφερθούμε στη συνέχεια λεπτομερώς, η επιμονή των «αρχαιολατρών» να αναβιώσουν την «πατρώα θρησκεία» κρίνεται αβάσιμη και ουτοπιστική, διότι δεν καθορίζεται ποιας μορφής της θρησκείας αυτής και ποιας εποχής, επιχειρείται αναβίωση, διότι όλες οι μορφές της σε όλες τις εποχές τριών και πλέον χιλιάδων ετών ήταν θρησκεία των προγόνων μας! Η ειδωλολατρική αρχαιοελληνική θρησκεία όπως φαίνεται μέσα από τα έργα των ποιητών και των αρχαίων συγγραφέων, είχε ένα ασαφές και σκιώδες «θεολογικό «υπόβαθρο». Δημιουργοί της δεν υπήρξαν κάποια συλλογικά όργανα, αλλά διάφοροι ποιητές. Ο κάθε ένας από αυτούς, ποιητική αδεία και ανάλογα με την έμπνευσή του έκανε «θεολογία» (βλ. P. Decharme «Μυθολογία», τομ. 1, σελ._43). Αυτή είναι και η αιτία των τεραστίων διαφορών ανάμεσα στους συγγραφείς. Άλλη είναι η «θεογονία» του Ομήρου, άλλη του Ησιόδου άλλη του «Ορφέα», άλλη των νεοπλατωνικών και άλλη των ανωνύμων λαϊκών παραδόσεων (βλ. «Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια», τομ. 6, στ. 151-155). Μελετώντας όλες αυτές τις θεογονίες διαπιστώνουμε ζωηρά στοιχεία οργιώδους φαντασίας. Διαβάζοντας τους πάμπολλους μύθους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, πελαγώνουμε κυριολεκτικά από τις ποικίλες εκδοχές και τις αντικρουόμενες απόψεις για το ίδιο θέμα. Παράλληλα τρομάζουμε από την «πολιτεία» των ψευτοθεών, οι οποίοι είναι γεμάτοι από ανομολόγητα πάθη, καθότι «διέπρατταν» φοβερά εγκλήματα και ειδεχθείς ηθικές παρεκτροπές! Οι θεοί και οι θεές της αρχαιοελληνικής θρησκείας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προβολή αρρωστημένων ανθρώπινων ψυχικών διαθέσεων. Είναι η «θεοποίηση» των ανθρωπίνων παθών των αρχόντων της εποχής εκείνης, η «νομιμοποίηση» των καταπιεστικών, ηθικών, και ποινικών Σελίδα 5 από 21

τους ατοπημάτων. Άλλωστε οι βασιλείς κατά τον Όμηρο καλούνται «Διογενείς» δηλαδή γενιά του Δία και η εξουσία τους είναι απόρροια της εξουσίας εκείνου (R. Decharme «Μυθολογία», τομ. 1, σελ. 67). Η δικτατορική αυθαιρεσία του Δία, για παράδειγμα, νομιμοποιούσε και τη δική τους τυραννική εξουσία, οι εξωσυζυγικές του δραστηριότητες επέτρεπαν και σ’ αυτούς να προδίδουν τη συζυγική τους πίστη. Η συζυγική απιστία της Αφροδίτης με τον Άρη επέτρεπε στις κυρίες της αριστοκρατίας να είναι μοιχαλίδες, η λατρεία της πορνικής θεάς, δια της «ιερής πορνείας» νομιμοποιούσε την πορνεία, που κυριαρχούσε στην αρχαία εποχή (Παυσαν. Β’ 10,5). Ο αρχικλέφτης του Ολύμπου Ερμής, ο προστάτης της κλοπής, ο οποίος λατρευόταν δια της κλοπής νομιμοποιούσε την κλοπή και την αδικία των πλουσίων εκμεταλλευτών (Ιλιάδα Β’ 103, Κ’ 267, Οδύσσεια Τ’ 364)! Ο πολεμοχαρής Άρης, ο προστάτης του πολέμου και της καταστροφής και η προσωποποίηση της φρίκης και ο οποίος λατρευόταν δια της άσκησης βίας και αίματος και της ικανοποίησης άγριων ενστίκτων, νομιμοποιούσε τους άγριους πολέμους, την αυθαιρεσία και την καταστροφή. Η Ήρα ήταν ο φορέας της πιο άγριας ζηλοφθονίας και της αμετάπειστης εκδίκησης και νομιμοποιούσε και αυτή το μίσος και την εκδίκηση. Ο Βάκχος, προστάτης της μέθης, της κραιπάλης, και της ικανοποίησης των ταπεινών ορμεμφύτων, νομιμοποιούσε τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη και ούτω καθ’ εξής. Τα πάθη των ψευδοθεών δεν είχαν όριο. Ο Ουρανός βύθιζε τα παιδιά του στα έγκατα της γης. Ο Κρόνος προκειμένου να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του Ουρανό, του έκοψε τα γεννητικά όργανα, καθιστώντας τον πια αδύναμο. Ο Κρόνος από φόβο μήπως τα παιδιά του, του πάρουν την εξουσία, τα έτρωγε! Η σύζυγός του Ρέα τον ξεγέλασε και του έδωσε να φάει μία… πέτρα αντί για τον Δία, για να του πάρει έτσι εκείνος την εξουσία (Ησιοδ. Θεογ. 133-138)! Ο Δίας γκρέμισε από τον Όλυμπο το γιο του Ήφαιστο, επειδή εκείνος πήρε το μέρος της μητέρας του Ήρας, όταν αυτός την έδερνε ανηλεώς, καθιστώντας τον έτσι μονίμως… ανάπηρο! Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Ήφαιστος ήταν… αδελφός του, κλεψίγαμος γιος του πατέρα του Κρόνου, με την γυναίκα του Ήρα (ΘΗΕ τομ. 7, 1051)! Ο Δίας στα χέρια του κρατούσε τον κεραυνό για να κατακεραυνώνει όποιον αμφισβητούσε την εξουσία του! Τόσο πολύ…φιλάνθρωπος ήταν, που κάρφωσε στον Καύκασο τον ευεργέτη των ανθρώπων, τιτάνα Προμηθέα (Ησίοδ. Θεογ. 522)! Ο Δίας ως κοινός απατεώνας μεταμορφωνόταν και τρύπωνε στους κοιτώνες θνητών γυναικών και τις κακοποιούσε σεξουαλικά, σαν τους σύγχρονους διεστραμμένους βιαστές! Ο Ηρακλής για παράδειγμα υπήρξε ο καρπός μιας τέτοιας σχέσης. Ονομαζόταν «Τριέσπερος» γιατί τα σεξουαλικά όργια του Δία και της Αλκμήνης, μητέρας του Ηρακλή, κράτησαν τρεις νύχτες! Ο Ποσειδών φλεγόταν από μεγάλο ερωτικό πόθο για την αδελφή του Δήμητρα, την οποία κυνηγούσε για να την βιάση (Παυσαν. Η’ 25,6,42). Εκείνη μεταμορφώθηκε σε φοράδα, για να ξεφύγει από την αηδιαστική αιμομιξία του αισχρού αδελφού της. Αυτός μεταμορφώθηκε τελικά σε ίππο και κάπου στην Αρκαδία πραγματοποίησε την απαίσια πράξη του! Αυτά ως ελάχιστα παραδείγματα των ψευτοθεών της αρχαιοελληνικής θρησκείας! Οι ψευτοθεοί αυτοί «απαιτούσαν» παράλογα πράγματα από τους πιστούς τους. «Ζητούσαν» θυσίες ζώων για να «απολαύσουν» τη μυρωδιά του ψητού! Χιλιάδες άμοιρα ζώα θυσιάστηκαν στους ψευτοθεούς. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανήθικοι θεοί «απαιτούσαν» θυσίες ανθρώπων! Αναφέρεται ότι ο Τάνταλος θυσίασε τον γιο του Πέλοπα, τον κομμάτιασε και τον έδωσε στους θεούς να τον φάνε! Δυστυχώς οι ανθρωποθυσίες ήταν πραγματικότητα και ιερός θεσμός στην αρχαία Ελλάδα. Έχουμε ανθρωποθυσίες καθ’ όλη την διάρκεια της αρχαιότητας, μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους! Στην εορτή των «Κρονίων» στην Αθήνα θυσιάζονταν κάθε χρόνο και ένας άνδρας. Το ίδιο και στην Ρόδο θυσιαζόταν ένας κατάδικος. Ανθρωποθυσίες γίνονταν και στην Κρήτη, όπως και στην Αλεξάνδρεια μέχρι την εποχή των Πτολεμαίων, όπου θυσιάζονταν αιχμάλωτοι πολέμου στον αιμοδιψή ψευτοθεό Κρόνο (Παυσανίου, Ελλ. Περιηγ. Ι 18,7)! Επίσης στην ετήσια εορτή των «Θαργηλίων» προς τιμήν του Απόλλωνα θυσιαζόταν ανδρόγυνο εκλεγμένο από τους εγκληματίες του έτους (P. Decharme «Μυθολογία» τομ. 1, σελ. 167). Στην Λευκάδα ακόμη γκρέμιζαν κάθε χρόνο έναν άνδρα από ένα βράχο προκειμένου να εξευμενίσουν τον Απόλλωνα (Στραβ. Ι 2, 452)! Η Άρτεμις «απαιτούσε» από τους Σπαρτιάτες νέους, στην ετήσια εορτή της, φοβερό μαστίγωμα, μέχρι αίματος λιποθυμίας ακόμα και θανάτου. Ενώ στο ναό της στην Έφεσο γίνονταν κατ’ έτος πολυπληθείς φρικτοί αιματηροί ευνουχισμοί νέων (P. Dech., όπου π., σελ. 195). Αξίζει Σελίδα 6 από 21

να αναφέρουμε ακόμα και την περίπτωση των περιβόητων κανιβάλων μαινάδων, τις εκστασιασμένες λάτρισσες του μέθυσου ψευτοθεού Διονύσου, οι οποίες έτρεχαν τις νύχτες στις ερημιές ουρλιάζοντας, καταβρόχθιζαν ωμά τα άτυχα ζώα που έβρισκαν μπροστά τους, αλλά και τους άνδρες που τύχαινε να συναντήσουν! Αναφέρεται, μυθολογικά ότι κατασπάραξαν και έφαγαν τον Ορφέα! Οι «κατώτεροι» θεοί της φύσεως, τα φοβερά δαιμονικά όντα, όπως o τραγόμορφος και απαισιόμορφος Πάνας και οι αποκρουστικοί τερατόμορφοι Σάτυροι, ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων, διακατέχονταν από κτηνώδη σεξουαλικά πάθη και προσωποποιούσαν τα πιο ταπεινά ένστικτα! Η ιερή πορνεία ήταν επίσης λατρευτική «απαίτηση» των ψευτοθεών. Χιλιάδες άμοιρα κορίτσια κλείνονταν χωρίς την θέλησή τους, στους ναούς της Αφροδίτης και «ιερουργούσαν» την διεφθαρμένη θεά με το σώμα τους, επιφέροντας τεράστια κέρδη στους ιερείς-προαγωγούς της θεάς. Αυτό γινόταν καθ’ όλη την αρχαιότητα με αποκορύφωμα στους κλασσικούς και ελληνιστικούς χρόνους. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την ιερή πορνεία στην αρχαία Ελλάδα (Ιστορ. Ι, 199).Επίσης ο Στράβων διασώζει την εξής χαρακτηριστική πληροφορία για την ιερή πορνεία στην Κόρινθο: Το ιερό της Αφροδίτης «ούτω πλούσιον υπήρξεν, ώστε πλείους η χιλίας ιεροδούλους εκέκτητο εταίρας» (Στραβ. 378)! Επίσης οι λάτρεις του Διονύσου ήταν υποχρεωμένοι να παίρνουν μέρος στις διονυσιακές εορτές και να πράττουν ανείπωτες ηθικές αθλιότητες. Η κάθε γυναίκα έγγαμη ή μη, ήταν υποχρεωμένη στο όνομα του Θεού, να ανεχτεί τις σεξουαλικές ορέξεις του κάθε τυχόντα! Οι βιασμοί των γυναικών και η άσκηση κάθε είδους βίας κατά την διάρκεια των εορτών όχι μόνο δεν εθεωρείτο έγκλημα αλλά τρόπος λατρείας του ψευτοθεού! Η αρχαιοελληνική θρησκεία όχι μόνο δεν απέτρεπε τους Έλληνες να καθιερώνουν και να καλλιεργούν απάνθρωπους θεσμούς, αλλά αντίθετα τους παρότρυνε. Η δουλεία για παράδειγμα ήταν θεσμός στην αρχαία Ελλάδα. Είχε μάλιστα και κληρονομικό χαρακτήρα. Η δουλεία εθεωρείτο κατά κάποιον τρόπο ιερή υπόθεση και γι’ αυτό το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Ελλάδος βρισκόταν στην Δήλο, στον ναό του Απόλλωνα! Δε χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ τη γνώμη είχαν οι αρχαίοι προγονοί μας για την δουλεία, ακόμα και ο Αριστοτέλης! Μεταξύ των θεών όχι μόνο δεν κυριαρχούσε σεβασμός, όπως θα ταίριαζε σε θείες οντότητες, αλλά αντιθέτως υπήρχε μίσος, αντιζηλία, τάση κυριαρχίας πόλεμοι, δολοφονίες, απάτες, δόλοι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο Ηρόδοτος χαρακτήρισε το θείον της αρχαιοελληνικής θρησκείας «φθονερόν καί ταραχώδες» (Ιστορ. Ι. 32, ΙΙΙ. 40, 2)! Οι άνθρωποι ζούσαν συνεχώς κάτω από το φόβο μιας αναίτιας και παράλογης θεϊκής εκδίκησης. Στα έργα του Ομήρου για παράδειγμα βλέπουμε οι ψευτοθεοί να παίρνουν συχνά το μέρος τον αδίκων. Η Αφροδίτη προστάτευε τον Πάρη, τον άρπαγα της συζύγου του Μενελάου. Ο… φιλάνθρωπος Ποσειδώνας επίσης εξαιτίας του παραμικρού του θυμού, προκαλούσε τρικυμίες και έπνιγε τους θαλασσινούς. Ταλαιπώρησε, χωρίς έλεος και μέχρι τελικής εξοντώσεως τον θρυλικό Οδυσσέα! Τα έργα του Ομήρου είναι γεμάτα από τέτοιες αποκρουστικές διηγήσεις. Και όμως, για τους νεοπαγανιστές «η αρχαία ελληνική θρησκεία απετέλεσε από τις πλέον φωτισμένες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα» (περ. «Απολλώνιο Φως» Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 4)! Στους μετακλασικούς, ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, όταν η αρχαιοελληνική θρησκεία είχε φτάσει στο έσχατο σημείο της κατάπτωσής της, οι πρόγονοί μας κατάντησαν ακόμη και στην ανθρωπολατρεία. Λάτρεψαν ως θεούς ζώντες ανθρώπους! Οι Αθηναίοι για παράδειγμα ανέδειξαν σε θεό τον εκπορθητή της Αθήνας σπαρτιάτη ναύαρχο Λύσανδρο. Του έστησαν παντού βωμούς και τον λάτρευαν (Πλουτ., Λύσανδ. 18)! Επίσης, θεοποίησαν τον Δημήτριο Φαληρέα. Προς τιμήν του άλλαξαν το όνομα του μήνα Μουνιχίωνα σε Δημητρίωνα και των Διονυσίων εορτών σε Δημήτρια (Μεγ. Ελλην. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τομ. Θ’ 117)! Το ίδιο έκαναν και για τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, του έστησαν 360 ανδριάντες μέσα σε έναν μήνα, γέμισαν την πόλη βωμούς και του πρόσφεραν θυσίες (οπ.π., σελ. 121). Αργότερα το ίδιο έκαναν για τον παρανοϊκό Νέρωνα και τους άλλους Ρωμαίους αυτοκράτορες! Αυτή ήταν «η πιο ευγενική θρησκεία της ιστορίας»!


5. ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΥΣ Αυτά βλέποντας οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν απαράδεκτη, παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία! Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας άσκησαν κριτική και αρνήθηκαν την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία. «Κατά τους εξ π.Χ. αιώνας προσεπάθησαν να υπερβούν την πολυθεΐαν, να διαμορφώσουν μίαν υψηλοτέραν ιδέαν περί πνευματικού Θεού, να καθάρουν την έννοιαν του θείου από όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία είχαν επισωρεύσει η μυθολογία, η δεισιδαιμονία και η πρωτόγονος μαγική σκέψις των μαζών» (Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων», Αθήνα 1964, σελ. 75). «Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι αντιτάχθησαν στην ειδωλολατρική πολυθεΐα και ηγωνίσθησαν, ώστε να καθαρθεί η έννοια του θείου από το μη θεοπρεπές στοιχείον» (Ν. Βασιλειάδη «Ο ανθρωπισμός του Χριστιανισμού» Αθήναι 1986, σελ. 48). Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Είς Θεός, εν τε θεοίσι καί ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοίσ’ ανέθηκαν Όμηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους απατεύειν» (Ξενοφ. Απ.,11)! Τους θεούς θεωρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιοι με όσους λένε πως οι θεοί πεθαίνουν! Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμόν από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ. 5, Diels). Συνέλαβε την έννοια του ενός Θεού υποστηρίζοντας πως «Έν πάντα… εκ πάντων έν καί εξ ενός πάντα…ταυτό τε ζών καί τεθνηκός καί εγρήγορος καί καθεύδον καί νέον και γηραιόν… αγαθόν και κακόν -εν καί ταυτόν-» (Β΄ 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν (Α 16). Υποστήριζε πως ο Όμηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδρασή στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμη στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και Θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κ.λπ.). Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «αθάνατον καί ανόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα καί πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β). Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134) Ο Παρμενίδης (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23, 24, 26) Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες μάζες. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος. Ο Μητρόδωρος (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξαγόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους προσκυνούσαν» (P. Decharme, «Ελληνική Μυθολογία» τομ. Α’, σελ. 286). Ο Πρωταγόρας (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατίρισε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι’ αυτό οι φανατικοί ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ.Η.Ε., τομ. 10,692). Ο Ηρόδοτος (480-421 π.Χ.) δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμούς και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199). Ο Αριστόδημος και ο Δημοσθένης περιγελούσαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (P. Dech., ό.π.). Επίσης ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρία, διότι αυτή θεωρούσε «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πύρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92). Σελίδα 8 από 21

Ο Πίνδαρος (522-446π.Χ.) στα περίφημα ποιήματά του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοιότητες που προσβάλουν το θείο, (Πινδ. Ολυμ. Θ΄35) και (P. Dech., ό.π., σελ. 7) και δεν έκρυβε τις μονοθεΐζουσες ιδέες του (Θ.Η.Ε., τόμ. 10, 393). Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3) Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (Cicero de Nat. Deor. I,II, 13). Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες, αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ.Η.Ε., τόμ. 6,415). Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήριξε πως «εί οι θεοί εισί κακοί ουκ εισί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακεδονία! Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για Θεό και σπανιότατα ομιλούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως «έτερα καινά δαιμόνια εισφέρων». Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ’ 713e). Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «τό πρώτον κινούν ακίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β’ 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μία υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανίη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076Α). Αρνήθηκε κατηγορηματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και γι’ αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό! Οι Στωικοί, ακολουθώντας την διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304). Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας υπήρξαν ακόμα ο Καρνεάδης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι. Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν! Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν του ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας († 165 μ.Χ.) έγραφε πως «Οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί εισί, κάν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μέν Σωκράτης καί Ηράκλειτος καί οι όμοιοι αυτοίς» (Ιουστ. Α΄ Απολ. α΄ 46,3, ΒΕΠΕΣ 3,186) και «Ουχ αλλότρια εστί τά τού Πλάτωνος διδάγματα τού Χριστού, όσα ούν παρά πάσι καλώς είρηται ημών τών Χριστιανών εστί» (Ιουστ. Β’ Απολ. 13,2-4, ΒΕΠΕΣ 3,207)! Ο Κλήμης ο Αλαξανδρεύς επίσης μίλησε περί «ειδικής αποκαλύψεως» από το Θεό στους αρχαίους Έλληνες σοφούς (Προτρεπτ. VI, ΒΕΠΕΣ 7,52)! Αργότερα, με το έπος και την σπουδή των κλασικών ο Βυζαντινός αναλαμβάνει την ελληνική του καταγωγή, χωρίς να αισθάνεται πως κάτι τέτοιο βλάπτει την Χριστιανικότητά του, συνδυάζοντας φιλοσοφία και θεολογία και ανακηρύσσοντας θαρραλέα τους σοφούς της αρχαιόΣελίδα 9 από 21

τητας χριστιανούς προ του γράμματος! Συναρμόζοντας τους αρχαίους με τους μέσους αιώνες στην ψυχή τους, οι άνθρωποι της εποχής εκείνης απεργάζονται δυναμικά την ιστορική του έθνους συνέχεια, το σε όραμά τους θα ζωντανέψει στους νάρθηκες των Εκκλησιών, όπου ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και οι άλλοι μεγάλοι του προχριστιανικού ελληνισμού θα ιστορηθούν με αμφίεση προφητών. Ο νεώτερος ελληνισμός, όπως άλλωστε και ο βυζαντινός που τον γέννησε δεν συνιστούν παράλληλα ή προδρομικά φαινόμενα των νεοτέρων χρόνων της Ευρώπης, αλλά συνιστούν, και εδώ έγκειται η εθνική μας ιδιορρυθμία, ανάπλαση και μεταστοιχείωση ενός και του αυτού λαού, από εσωτερική περίσσια και όχι από εξάντληση. 6. ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» ότι θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρία των προγόνων μας, όπως είδαμε, δεν είχε τίποτε το στατικό και μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου. Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, διαφορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, διαφορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες. Για όλα μιλάνε οι «αρχαιολάτρες» εκτός από τον πολιτισμό ποιας πόλης και ποιας χρονικής περιόδου προσπαθούν να αναβιώσουν. Επίσης δεν μας λένε ποια μορφή της αρχαίας θρησκείας, ποιας πόλης και ποιας εποχής θέλουν να αναστήσουν. Όταν λένε «πατρώα θρησκεία», τι εννοούν; Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων, για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν πρόγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας; Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του, στα πρώτα βυζαντινά χρόνια δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το πνευματικότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία; Οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» πολύ μικρή σχέση έχουν με την αρχαία Ελλάδα. Καπηλεύονται ορισμένα επιλεκτικά στοιχεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όσα εξυπηρετούν τους στόχους τους, δηλαδή την εδραίωση του νεοαποκρυφιστικού παγανισμού. Απόδειξη ότι ουδέποτε αυτοί αναφέρονται στην αντιρρητική γραμματεία των αρχαίων συγγραφέων κατά της ειδωλολατρικής θρησκείας. Οι μονοθεΐζοντες σοφοί συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετικές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν! Η επίθεση κατά της χριστιανικής πίστης Κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εμφανίστηκαν δεκάδες οργανώσεις νεοπαγανιστών με εμφατικά ονόματα. Κυκλοφορεί πληθώρα «αρχαιολατρικών» περιοδικών, τα οποία κατέκλυσαν την αγορά. Φανατικοί «ελληνολάτρες» αναπτύσσουν τις απόψεις τους στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, δαιδαλώδεις ιστοσελίδες παγανιστικού περιεχομένου κατακλύζουν το διαδίκτυο, αμέτρητες εκδόσεις σχετικών βιβλίων γέμισαν τα ράφια και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Διάφορες «σχολές» και λέσχες «κατηχούν» και ενημερώνουν τους προσήλυτους στον παγανισμό. Οργανώνονται εκδρομές προσκυνηματικού χαρακτήρα σε τόπους ιερούς των αρχαίων και συμμετέχουν σε παγανιστικές εορτές. «Στολίζουμε» λένε, «τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πύλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα» (περ. Διιπετές 13 4/95,18). Έχουν φτιάξει και τελετουργικό για τις παγανιστικές τελετές τους. Πολλά δρώμενα είναι κακέκτυπα χριστιανικών τελετουργιών. Επίσης έχουν συνθέσει ύμνους στους ψευτοθεούς τους, Σελίδα 10 από 21

όπως ο μονότονος ύμνος της εορτής των «Πυρφορείων» «Δεύτε λάβετε φως…», παρμένος από τον γνωστό αναστάσιμο ύμνο της Εκκλησίας μας! Απαιτούν επίμονα να αναγνωρισθούν η θρησκεία τους και οι τελετές τους. Έχουν συγκροτήσει και την «εκκλησία» τους. Έχουν συγκροτήσει επίσης το «κοινό» (συνομοσπονδία) των διαφόρων αρχαιολατρικών παγανιστικών οργανώσεων, με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσω αυτού συμμετέχουν στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εθνικών Θρησκειών» το οποίο ιδρύθηκε στις 24-6-1998 στην Βίλνα της Λιθουανίας. Οι «αρχαιολάτρες» αυτοαποκαλούνται «έλληνες». Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά «ιουδαιοχριστιανούς», «εβραιογενείς εξουσιαστές» και «παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού». Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι «οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001). Επίσης τόσο τους χριστιανούς όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκαλούν «γουρούνια» που κυλιούνται «πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα» (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν «εβραιόδουλους ρασοφόρους», «προσκυνημένους της Σιών» (περ. «Απολλώνειον Φως» Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), «εβραιόδουλους παυλιϊστές» («Ελευθεροτυπία» 26-101986), «στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους» (Διιπετές. 13/95,15). Όταν αναφέρονται στο θεό των Χριστιανών τον αποκαλούν «εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά», «βλοσυρό Θεό» και το Χριστό, σκωπτικά, «σχισματικό εβραίο ραβίνο Γιεσουά», «σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού» (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός «αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός». (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)! Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν «αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα», «εξ ανατολών ύαινες», «άγια ρεμάλια», «μελανειμονούντες» και «κοπρόψυχους» (Μεγαρ. Τύπος 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία μας αποκαλούν «Γιαχβική θεοκρατία» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και «αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία» (Ελλ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ… ειδωλολάτρες, «λειψανολάτρες» και «οπαδούς» του πιο «χονδροειδούς φετιχισμού» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!! Οι νεοπαγανιστές, ακόμη, απειλούν και φοβερίζουν την Εκκλησία μας ότι «σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών» για την μακραίωνη «τυραννική δουλεία που ασκεί στον ελληνισμό»! Δεν δέχονται κανενός είδους πολύτιμη υπηρεσία της Εκκλησία μας προς το Γένος και τη χαρακτηρίζουν ως το «σάβανο του Ελληνισμού» (Μεγαρικός Τύπος 30-4-87)! Κάθε τι το χριστιανικό τους ερεθίζει επικίνδυνα και προσπαθούν να το γκρεμίσουν (περ. Δαυλός τ. 239/2001). Απαιτούν κατεδάφιση των χριστιανικών ναών σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων από τα ερείπια των αρχαιοελληνικών ιερών. Επιδιώκουν αλλαγή του συστήματος χρονολόγησης, επειδή έχει ως βάση το έτος γέννηση του Χριστού. Ήδη στα περιοδικά τους χρονολογούν από την πρώτη Ολυμπιάδα και από την γέννηση του Απολλωνίου Τυανέα! Ζητούν επίσης αλλαγή ονομασίας των μηνών και των ημερών της εβδομάδας. Ζητούν το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών ως χριστιανική κατήχηση και την αντικατάστασή του με την κατήχηση της «πατρώας θρησκείας», απαγόρευση στους κρατικούς λειτουργούς να συμμετέχουν σε θρησκευτικές τελετές της Εκκλησίας, διακοπή μισθοδοσίας του ορθόδοξου κλήρου από το κράτος και άλλα πολλά. Τέλος θέλουν να ζητήσει η Εκκλησία δημόσια συγνώμη για τα… «ανείπωτα εγκλήματά της» κατά του Ελληνισμού! Ακόμα και τα χριστιανικά ονόματά τους αλλάζουν με αρχαιοελληνικά. Δεν θέλουν τίποτε να τους θυμίζει την πίστη του Χριστού! Το Βυζάντιο είναι γι’ αυτούς «η πιο σκοτεινή και εφιαλτική περίοδος της ιστορίας» και δεν αναγνωρίζουν σε αυτό κανενός είδους πολιτισμικό επίτευγμα. Τονίζουν εμφαντικά πως «στην πνευματική παρακμή συντέλεσε καίρια η κυριαρχία της εβραϊκής αντιλήψεως της ζωής» (περ. «Απολλώνειον Φως» Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 35). Ολόκληρη η χριστιανική τέχνη (ποίηση, λογοτεχνία, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική, γλυπτική κ.λπ.) θεωρείται ως «έκτρωμα» και «πολιτισμική παρακμή» δίχως καμία αξία! Αποκαλούν δε τους σύγχρονους Έλληνες Χριστιανούς ως «βυζαντινόπληκτους ρωμιούς» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο ΔιαδίΣελίδα 11 από 21

κτυο)! Θέλουν όμως να αγνοούν εσκεμμένα (έχοντας το σκοπό τους), πως χάρη στο Βυζάντιο και το μεγάλο πολιτισμό του, διασώθηκε η αρχαιοελληνική μας κληρονομιά! 7. ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ Το νεοπαγανιστικό κίνημα και η Νέα Εποχή Αξιόλογοι επιστήμονες και ερευνητές, έχουν αποδείξει περίτρανα πως το σύγχρονο νεοπαγανιστικό κίνημα είναι ξενόφερτο και απηχεί καθ’ ολοκληρίαν την σύγχρονη συγκρητιστική «θεολογία» της περιβόητης Νέας Εποχής. Οι θέσεις και η γενικότερη κοσμολογία του, όπως αποδεικνύονται από τα δημοσιεύματα στα διάφορα «αρχαιολατρικά» περιοδικά, απηχούν απόλυτα το ιδεολογικό πλέγμα των νεοεποχιτών [βλ. Α. Βλιαγκόφτη «Το Πανθρησκευτικό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής», περ. Διάλογος Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11]. Για να καταλάβουμε τη φύση και τους στόχους του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να ανατρέξουμε στις καταβολές του. Ο νεοπαγανισμός δεν είναι επινόηση των τελευταίων χρόνων. Απλώς τελευταία έκανε την εμφάνισή του. Τις καταβολές του νεοπαγανιστικού κινήματος βρίσκουμε στο γενικότερο πνεύμα και στις αρχές που επικράτησαν στον Ευρωπαϊκό χώρο μετά το τέλος του Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση και τους χρόνους του Διαφωτισμού. Η πραγματική αφετηρία του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να αναζητηθεί στο περιβόητο κίνημα της Θεοσοφίας τον 19ο αιώνα. Στα 1875 ιδρύθηκε στην Αμερική η «Παγκόσμια Θεοσοφική Εταιρεία» από την διαβόητη αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ, ως συστηματοποίηση όλων των παγανιστικών και αποκρυφιστικών δοξασιών του παρελθόντος. Η Μπλαβάσκυ υπήρξε όχι μόνο θαυμάστρια του ειδωλολατρικού παρελθόντος, αλλά ολόκληρο το φιλοσοφικό – θεολογικό της σύστημα είναι υφασμένο πάνω στον ιστό των ορφικών κειμένων, των αρχαίων μυστηρίων και κυρίως της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Η Θεοσοφία είναι στηριγμένη κατά βάση στο Νεοπλατωνισμό και κυρίως στις αντιλήψεις του Πλωτίνου, του Ιαμβλίχου και άλλων θεουργών (Π. Τρεμπέλα, Θεοσοφία Αθήναι 1988, σελ. 23). Το κίνημα της Θεοσοφίας διαδόθηκε ταχύτατα σε ολόκληρο τον κόσμο και άρχισε να καλλιεργεί παντού τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό και να ανασύρει από την αφάνεια τα διάφορα νεκρά ειδωλολατρικά θρησκεύματα (Π. Τρεμπέλα, όπου ανωτ. σελ. 85). Η φύση της διδασκαλίας της Θεοσοφίας είναι σαφώς πανθεϊστική. Ταυτίζει τον κόσμο με τον Θεό ή μάλλον ανάγει τον υλικό κόσμο σε Θεό. Η διάδοχος της Μπλαβάτσκυ, Μπεζάντ, έγραψε πως κάθε ελαχιστομόριο της ύλης έχει ζωή! Στην Ελλάδα η «Ελληνική Θεοσοφική Εταιρεία» ιδρύθηκε το 1929 και άσκησε μεγάλη επίδραση στο πνευματικό κλίμα του περασμένου αιώνα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πρόδρομοι του νεοπαγανιστικού κινήματος υπήρξαν οπαδοί και μέλη της Ελληνικής Θεοσοφικής Εταιρείας και θιασώτες των θεοσοφικών ιδεών. Η διεθνής και ελληνική πολιτική κατάσταση της περιόδου του μεσοπολέμου βοήθησε τα μέγιστα στη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για την ανάπτυξη αρχαιολατρικών και ειδωλολατρικών προϋποθέσεων. Η ναζιστική ιδεολογία, από βαθιά επίδραση της νιτσεϊκής σκέψεως, εκδηλώθηκε υπέρ της επιστροφής στα βάρβαρα αρχαία τευτονικά πρότυπα. Είναι γνωστός επίσης ο θαυμασμός του Χίτλερ για το αρχαιοελληνικό ιδεώδες και συγκεκριμένα για το στρατοκρατικό πολίτευμα της Σπάρτης. Οι χριστιανικές Εκκλησίες στη Γερμανία παραγκωνίστηκαν και τη θέση τους πήρε η «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία της Γερμανίας» με την αναβίωση της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας των Τευτόνων! Είναι γνωστό ακόμα το πλήθος των παγανιστικών στοιχείων που περιέβαλλαν κάθε εκδήλωση του ναζιστικού κόμματος. Επίσης είναι γνωστός ο ρόλος των πολυπληθών αποκρυφιστών δίπλα στον παρανοϊκό δικτάτορα (βλ. Χ. Βασιλοπούλου, Το ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας, Αθήναι 1980, σελ. 72). Ο ιταλικός φασισμός επίσης είχε στραφεί προς το «ένδοξο» παρελθόν της αρχαίας Ρώμης την οποία ο δικτάτορας Μουσολίνι ήθελε να αναβιώσει! Η περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου πίστη του νεοπαγανιστικού κινήματος είναι ταυτόσημη με εκείνης της Θεοσοφίας και της Νέας Εποχής. «Η εξάπλωση των κινημάτων αυτών οφείλεται, εκτός των άλλων, και στον νεοεποχίτικο χαρακτήρα τους» (π. Κυριακός Τσουρός, εισήγηση Σελίδα 12 από 21

στην ΙΓ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). «Διαφωνούν μεταξύ τους, για την φύση των "θεών" τους, όμως συμφωνούν στις δύο βασικές αρχές της "Νέας Εποχής": στην περί Θεού και κόσμου έννοια και στην περί καλού και κακού αντίληψή τους». Ο Θεός των «αρχαιολατρών», όπως και των νεοεποχιτών, δεν είναι ο προσωπικός Θεός του Χριστιανισμού ή και των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Ταυτίζονται απόλυτα με τους νεοεποχίτες, σύμφωνα με τους οποίους ο Θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την «ψυχή Ολότητα» ή το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα» (Διάλογος, 18/99,8). Οι πολυπληθείς θεότητες των νεοπαγανιστών είναι ενδοκοσμικές οντότητες, ομοούσιες με τον κόσμο, από τον οποίον γεννήθηκαν και σε αυτόν χρωστούν την ύπαρξή τους. Μαζί με το σύμπαν, και τη φύση συναποτελούν το «Όλον», «Εν το Παν». Ταυτίζονται με το σύμπαν, με τις «κοσμικές ή συμπαντικές δυνάμεις» ή τις «φυσικές δυνάμεις». Στην καλύτερη περίπτωση είναι «οντότητες» ή «ατομικότητες» με συγκεχυμένη και νεφελώδη έννοια ή και «άνθρωποι εξελιχθέντες» σε «θεούς» κατόπιν διαδοχικών μετενσαρκώσεων! Για κάποιους ακραίους νεοπαγανιστές οι θεοί είναι εξωγήινοι, οι οποίοι βρίσκονται σε κοντινό άστρο και περιμένουν να τους καλέσουν οι άνθρωποι να επανέλθουν στη γη! Για τους νεοπαγανιστές, όπως και για τους θεοσοφιστές και τους νεοεποχίτες δεν υπάρχει εξωκοσμικό ον – Θεός (βλ. Π. Τρεμπέλα Θεοσοφία, Αθήναι 1988, σελ 27). Πέρα από την «κτιστή» πραγματικότητα δεν υφίσταται «άκτιστη» ουσία. Κατ’ αυτούς ουσιαστικός Θεός είναι ο υλικός κόσμος, μέσα από τον οποίο αναδύθηκαν οι «θεοί». Ο πανθεϊσμός του κινήματος της Θεοσοφίας και της Νέας Εποχής είναι εμφανής και δόγμα πίστεως! «Η Εθνική Θρησκεία διατείνεται ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι έμψυχο και θεϊκό. Οι θεοί γεννιούνται και βρίσκουν την αναγνώρισή τους μόνο εντός του Κόσμου και δια του Κόσμου» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 1). Σε βασικό «αρχαιολατρικό» κείμενο διαβάζουμε: «Ο κόσμος (είναι) αιώνιος και αγέννητος, αΐδιος, άνευ αρχής ή τέλους, αυτογέννητος και αυτοπάτωρ, κύριος και τροφεύς του εαυτού του» (Η Ελληνική κοσμοθέασις, Αθ. 1997, σελ. 15). Αποδίδονται στον υλικό κόσμο θεϊκές ιδιότητες! Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε: «Ουδέν άλλο τι και αλλότριον του κόσμου υπάρχει· πάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, από αυτήν των Θεών έως αυτήν την ανοργάνων μορφών της ύλης, υφίσταται εντός αυτού. Θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός, ή δυνάμεις, αγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης κοσμικής νομοτέλειας δεν υφίστανται» (Τρ. Ολυμπίου, Μέλλον – Ελληνισμός ή Όλεθρος, Λιτόχωρο 2000, σελ. 341). Σε άλλο «αρχαιολατρικό» περιοδικό διαβάζουμε: «Οι θεοί είναι αδέλφια μας, παιδιά της ίδιας Μητέρας, της Δημιουργού του κόσμου Φύσεως» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 24)! Όσον αφορά τη φύση των «θεών» οι διάφορες «αρχαιολατρικές» ομάδες όχι μόνο δεν συμφωνούν, αλλά και ερίζουν έντονα μεταξύ τους (Ελλ. Πάνθεον, 12/01,7). Αντλούν ορισμένα στοιχεία από την Ελληνική μυθολογία, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχει στο «αρχαιολατρικό» κίνημα ένας πραγματικός «θεολογικός λαβύρινθος». Παρενθετικά παρατηρούμε ότι αυτό είναι μία από τις βασικές αδυναμίες του νεοπαγανισμού, ότι δεν υπάρχει μία ενιαία αντίληψη για το θείο. Οι κύριες αντιλήψεις για το θείο των Ελλήνων αρχαιολατρών καθορίζονται από τις ακόλουθες αρχές: α) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις ή ενέργειες. β) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς «ως απλές συμβολικές υποδηλώσεις φυσικών ή ψυχικών τάσεων και αρχετύπων» ή ως ιδέες. γ) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως πραγματικές οντότητες υλικοψυχικές που προήλθαν από την μετεξέλιξη, δια σειράς μετεμψυχώσεων, κανονικών ανθρώπων. δ) Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που θεωρούν τους θεούς ως εξελιγμένους εξωγήινους επισκέπτες. ε) Τέλος, υπάρχουν οι ομάδες που προσπαθούν να συμβιβάσουν τον μονοθεϊσμό με την πολυθεΐα, υποστηρίζοντας ότι και ο Χριστός ήταν Έλληνας ή ότι «ανήκε στους θεούς του Δωδεκαθέου» (Πρβλ. περ. «Άβατον», Ο Χριστός ήταν Έλληνας!, τ. 19, σελ. 75. π. Κυριακός Τσουρός, Εισήγηση στην ΙΓ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). Η υψηλή έννοια της ψυχής, σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική αντίληψη, νοείται από τους νεοπαγανιστές ως «υλικά σωμάτια». Δηλαδή καθαρά νεοεποχίτικη αρχή!


Άλλο βασικό «δόγμα» του «αρχαιολατρικού»-νεοπαγανιστικού κινήματος, απόλυτα ταυτόσημο με αυτό της Νέας Εποχής, είναι η απουσία διακρίσεως μεταξύ Καλού και Κακού από την διδασκαλία τους. Κατηγορούν μάλιστα το Χριστιανισμό, ότι δέχεται την έννοια του Καλού και του Κακού, εξαιτίας της πίστης του στον «απόκοσμο δικτάτορα εβραϊκό θεό Ιεχωβά», ο οποίος καταδυναστεύει τους οπαδούς του με «κώδικες δεοντολογίας»! Διάβολος, αμαρτία, πτώση, λύτρωση, είναι έννοιες ασυμβίβαστες με το νεοπαγανιστικό κίνημα. Νεοπαγανιστής έγγραψε πως «ο πολυθεϊσμός απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ οποιονδήποτε ηθικό νόμο» (περ. Ένα, 55-124)! «Δεν πιστεύουμε στην εβραιοχριστιανική Δυαδικότητα (σ.σ Καλό – Κακό )», «η προσπάθειά μας είναι να ξεφύγουν για πάντα (οι Έλληνες) από την διπολικότητα των εννοιών "Καλό" και "Κακό"» (Διιπετές. 6/94, 9-30)! Ο άνθρωπος, κατ’ αυτούς, δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Μπορεί να ενεργεί σύμφωνα με την συνείδησή του, την οποία κατευθύνει –υποτίθεται– η αόριστη και νεφελώδης «θεία Δίκη». Δεν έχει ανάγκη από καμία σωτηρία, διότι αυτός είναι από μόνος του θεός (καθαρά θεοσοφική και νεοεποχίτικη διδασκαλία)! «Ο άνθρωπος», διατυμπανίζουν, «δεν αναγνωρίζει κανέναν ως Κύριό του. Ουδείς σωτήρας προορίζεται να τον σώσει. Αρκείται στην αυτοσωτηρία του με βάση τις προσωπικές του δυνάμεις» (περ. Απολλώνειον Φως, όπ.π., σελ. 1)! Αναμασούν την θεοσοφική αντίληψη ότι ο Θεός υπάρχει χάρις στον άνθρωπο, ο Θεός υπάρχει μόνο στην ανθρώπινη σκέψη! «Οι θεοί πλάθονται κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο, όπως διατείνονται οι υπέρμαχοι των ιουδαιογενών δογμάτων» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 1)! «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβάλει το Είναι του σε Θεό» (περ. Διιπετές. 1/91,6)! Η έννοια του λυτρωτή θεωρείται ιουδαιοχριστιανική αντίληψη και φανερώνει την απόλυτη εξάρτηση του πιστού από τον απολυταρχικό Ιεχωβά. Η ηθική, όπως βιώνεται στο Χριστιανισμό, είναι αδιανόητη στο νεοπαγανισμό. Οι ηθικές απαγορεύσεις ανήκουν στις καταπιεστικές, κατ’ αυτούς, μονοθεϊστικές θρησκείες και είναι ενταγμένες στο ευρύτερο σχέδιο υποδούλωσης των οπαδών τους. Οι παγανιστές έχοντας πρότυπα τους θεούς τους και μιμούμενοι τα έργα τους μπορούν να κάμουν ό,τι και εκείνοι. Σε αρχαιολατρικό ποίημα διαβάζουμε: «Οι θεοί μας είναι οι παιδαγωγοί μας»! Οι πράξεις λοιπόν των θεών, όποιες και αν είναι, είναι εξαγιασμένες και αξιομίμητες από τους ανθρώπους! Δεν παραλείπουν οι νεοπαγανιστές να τονίζουν εμφατικά, την «απελευθέρωσή τους από τα Χριστιανικά δεσμά» και ότι «απολαμβάνουν τώρα τη χαρά της ζωής μέσα από την λατρεία της πατρώας θρησκείας»! Απολαμβάνουν τη χαρά του έρωτα, χωρίς περιορισμούς, που τους στέρησε ο «ανέραστος» Χριστιανισμός! Γι’ αυτό και η συμμετοχή των νεοπαγανιστών στις καρναβαλικές εκδηλώσεις είναι καθολική, με αποκορύφωμα εκείνη του Τυρνάβου. Καλούν τα μέλη τους να μεταβούν στο εν λόγω χωριό να «προσκυνήσουμε τον φαλλό και να κοινωνήσουμε στην διονυσιακή μέθη» (περ. Διιπετές. τ. 15, Ελαφηβολίων – Μάρτιος 1996, σελ. 29)! Η απελευθέρωση από τα «ηθικά δεσμά» είναι νεοεποχίτικη αντίληψη, την οποία ακολουθούν πιστά οι Έλληνες νεοπαγανιστές. Βασικό σύνθημα της Νέας Εποχής είναι: «Καταρρίψτε τα ταμπού του παρελθόντος, ζήστε ελεύθερη ζωή, με σεξ, βία και μαγεία» (περ. Διάλογος τ. Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ 11)! Άλλο στοιχείο, που διέπει την κοσμολογία του νεοπαγανισμού, είναι η ιδιότυπη οικολογία μέσω της φυσιολατρίας. Όπως είπαμε η διδασκαλία του παγανισμού είναι απόλυτα πανθεϊστική, πιστή στο θεοσοφικό πανθεϊστικό δόγμα. «Είμαστε λάτρεις της φύσεως» διακήρυξαν οι αντιπρόσωποι του Παγκόσμιου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (W.C.E.R) στη Βίλνα της Λιθουανίας στις 24-6-1998! Το θείο ταυτίζεται με τον κόσμο ή για να ακριβολογούμε, οι θεοί γεννήθηκαν από τον υλικό κόσμο. Ως υπέρτατη πρωταρχική θεότητα θεωρείται η θεά Γαία ή Ρέα, η Γη, η μητέρα πάντων των θεών και των ανθρώπων και η τροφός τους. Αυτή είναι κατά τους παγανιστές ζωντανή ύπαρξη, η οποία απαιτεί λατρεία (και αυτή είναι νεοεποχίτικη διδασκαλία). Θείες υπάρξεις θεωρούνται επίσης ο ήλιος και η σελήνη, όσο και αν αυτό θεωρείται γελοίο την εποχή των διαστημικών ταξιδιών! Γι’ αυτό αποδίδουν τιμές και λατρεία τόσο στην γη, όσο και στον ήλιο και στη σελήνη. Απόδειξη αυτών είναι οι απανωτές παγανιστικές εορτές των ηλιοστασίων, των πανσελήνων και της νέας σελήνης! Σε παγανιστική σελίδα στο διαδίκτυο υπάρχει μακέτα ναού προς ανέγερση, αφιερωμένου στην Εκάτη, δηλαδή στην Σελήνη! Επαίρονται μάλιστα ότι η φυσιολατρία τους θα σώσει την γη από την επερχόμενη οικολογική καταστροφή! Σελίδα 14 από 21

Άλλο βασικό χαρακτηριστικό του παγανισμού, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα την ιδεολογική του εξάρτηση από την Θεοσοφία, την Νέα Εποχή και το ευρύτερο παγκόσμιο αποκρυφιστικό φάσμα, είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με την διδασκαλία του περιβόητου αποκρυφιστή του 19ου αιώνα Allan Kardec, η οποία έγινε βασική αρχή όλων των νεοαποκρυφιστικών και νεοπαγανιστικών συστημάτων, είναι δέσμιος του «Κάρμα» ή επί το ελληνικότερο της Μοίρας, στη θέληση της οποίας υπόκεινται ακόμα και οι θεοί. Από αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας, διότι η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Μοναδική του διέξοδος είναι οι διαδοχικές μετενσαρκώσεις του και τα στάδια «κάθαρσης», ώσπου να φτάσει σε «ανώτερα επίπεδα». Ορισμένες μάλιστα «αρχαιολατρικές» ομάδες, όπως αναφέραμε, πιστεύουν πως ακόμα και οι θεοί είναι εξελιγμένοι άνθρωποι μέσω διαδοχικών μετεμψυχώσεων ή μετενσαρκώσεων ή «μετενσωματώσεων». Βασικά ο άνθρωπος είναι «θεός εν εξελίξει» (περ. Διάλογος τ. Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11)! Τα αποκρυφιστικά φαινόμενα επίσης και ο αποκρυφισμός είναι κοινή επιδίωξη των νεοπαγανιστών. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να προάγουν σύγχρονα πνευματιστικά φαινόμενα, ως «αδιάκοπη βίωση της εθνικής θρησκείας». Μέσα από τα περιοδικά τους και τις διάφορες δημόσιες συζητήσεις τους οι νεοπαγανιστές προβάλουν με θέρμη διάφορα πνευματιστικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα τα αναστενάρια, τα οποία ήταν πράγματι μέρος της λατρείας της Περαίας Αρτέμιδος (Στράβων 12, 537 και Ευριπ. Βάκχες 300). Κάθε χρόνο γίνεται μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια να συμμετάσχουν πάνδημα οι «αρχαιολάτρες» στα αναστενάρια της βόρειας Ελλάδος. Τέλος, η μαντική είναι μέσα στις επιδιώξεις τους. Τα ωροσκόπια, η αστρολογία και οι άλλες «σύγχρονες τεχνικές μαντικής» είναι ενταγμένα στο γενικότερο σχέδιο εξάρτησης των ανθρώπων από την «ειμαρμένη» και την αναγωγή της μαντικής σε τρόπο ζωής! Μέσα στις άμεσες επιδιώξεις τους είναι και η ανέγερση μαντείων (ακόμα και νεκρομαντείου), ως απαραίτητου στοιχείου άσκησης της παγανιστικής τους θρησκείας! Γνωστός αρχαιολάτρης αναφέρεται σε νέες… εμφανίσεις του Ποσειδώνα στους ναυτικούς! 8. Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ Τίθεται το ερώτημα αν ο νεοπαγανισμός είναι ειδωλολατρία. Οι «αρχαιολάτρες» νεοπαγανιστές προσπαθούν να πείσουν ότι η θρησκεία τους δεν είναι ειδωλολατρική. Μάλιστα συχνά διαμαρτύρονται όταν κάποιοι τους αποκαλούν ειδωλολάτρες. Ο νεοπαγανισμός όμως έχει πάμπολλα στοιχεία, τα οποία μπορούν να τον χαρακτηρίσουν ως ειδωλολατρία. Οι σύγχρονοι παγανιστές επιχειρώντας να νεκραναστήσουν την «πατρώα θρησκεία» μαζί με όλες τις απαράδεκτες δοξασίες και τα λαϊκά δρώμενα (π.χ. ζωοθυσίες, μαντείες, διονυσιασμοί, κ.λπ.) δίνουν σαφέστατα χαρακτήρα ειδωλολατρικό στην νεοπαγανιστική τους πίστη. Ειδωλολατρία είναι η θεώρηση άψυχων αντικειμένων ως θεοτήτων και η λατρεία αυτών (Φετιχισμός), καθώς και εμψύχων όντων του φυσικού κόσμου (Τοτεμισμός). Με την ευρύτερη έννοια ειδωλολατρία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη υποκειμενική αντίληψη για την υψηλή έννοια του θείου, όπως για παράδειγμα ο ανθρωπομορφισμός. Μελετώντας λοιπόν τις πολυποίκιλες νεοπαγανιστικές δοξασίες διαπιστώνουμε ότι αυτές έχουν πλούσιο το ειδωλολατρικό στοιχείο. Η κυριαρχική πίστη όλων των αρχαιολατρικών ομάδων περί «θεότητας της Φύσεως» και ιδιαίτερα της γης και η απόδοση λατρείας σε αυτή είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα φετιχισμού. Η παλαιότερη αλλά και η σύγχρονη επιστήμη αποφάνθηκε ότι η γη, ο ήλιος, τα άστρα, τα ουράνια σώματα και κάθε τι υλικό αντικείμενο δεν έχουν αφ’ εαυτών ζωή, ενσυνείδητη ύπαρξη. Αυτό είναι δεδομένο. Ο ήλιος δεν είναι ο Φοίβος, και η σελήνη η Άρτεμις ή η Εκάτη, όπως πίστευαν οι αρχαίοι και προσεύχονταν και θυσίαζαν σε αυτά, αλλά σαφέστατα υλικές μάζες, που διέπονται από συγκεκριμένους φυσικούς νόμους. Ο εορτασμός λοιπόν των ηλιοστασίων και των πανσελήνων από τους νεοπαγανιστές ως να είναι ζωντανές υπάρξεις τα ουράνια αυτά υλικά σώματα και να ζητούν τιμές και λατρείες γι’ αυτά, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, εκτός από ειδωλολατρικός φετιχισμός; Η γη μας έχει εξερευνηθεί σε μεγάλο βαθμό από την σύγχρονη επιστήμη και γνωρίζουμε, σχετικά, την υλική σύστασή της και τους φυσικούς νόμους που την διέΣελίδα 15 από 21

πουν. Γνωρίζουμε πια πως τα διάφορα φυσικά φαινόμενα δεν είναι «θεϊκές» ενέργειες. Τα κύματα της θάλασσας δεν τα προκαλεί ο Ποσειδών, αλλά οι μετεωρολογικές φυσικές διεργασίες. Τα ηφαίστεια και τους σεισμούς δεν τους προκαλούν οι θαμμένοι Τιτάνες, αλλά οι υπόγειες τεκτονικές διεργασίες. Οι άνεμοι δεν προκαλούνται από το φύσημα του Αιόλου, αλλά από την διαφορά πίεσης της ατμόσφαιρας κ.λπ. Η αντίληψη των νεοπαγανιστών ότι η γη είναι ζωντανή ύπαρξη ενσυνείδητη, η μεγάλη θεά, η οποία γέννησε τους θεούς και τους ανθρώπους, κρίνεται εκτός από φαιδρή και παιδαριώδης, σαφώς πρωτόγονη ειδωλολατρική πίστη. Οι νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι οι θεοί της «πατρώας θρησκείας» είναι φυσικές ή συμπαντικές δυνάμεις. Οι φυσικές δυνάμεις όμως είναι συγκεκριμένες: η βαρυτική, η ηλεκτρομαγνητική, η ασθενής και η ισχυρή πυρηνική. Η σύγχρονη φυσική αυτές δέχεται ως τις τέσσερις βασικές δυνάμεις ή καλύτερα τις τέσσερις αλληλεπιδράσεις της ύλης. Οι ηλεκτρομαγνητική δύναμη για παράδειγμα είναι οι αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται μεταξύ ηλεκτρικά φορτισμένων σωματίων, μέσω ανταλλαγής φωτονίων, τα οποία αποτελούν και τον φορέα της δύναμης. Επομένως το να θεωρούν αυτές τις φυσικές δυνάμεις οι νεοπαγανιστές ως θεούς, το να τους λατρεύουν και το να τους επικαλούνται σαν να είναι ζωντανές υπάρξεις, εκτός από ανοησία και αντιεπιστημονική θεώρηση, είναι κραυγαλέα ειδωλολατρία! Οι ψευτοθεοί των νεοπαγανιστών «είναι είδωλα, διότι είτε ως ιδέες και έννοιες εκλαμβάνονται, είτε ως λατρευόμενες φυσικές δυνάμεις και ενέργειες, είτε ως οντότητες ή εξελιγμένοι και θεοποιηθέντες άνθρωποι, είτε ως σύμβολα και ηθικοπλαστικά μορφώματα χωρίς οντολογική ύπαρξη, είναι έργα χειρών ανθρώπων, κατασκευάσματα της ανθρώπινης διανοίας, θεοί καθ’ ομοίωση ανθρώπων πλασθέντες» (π. Κυριακού Τσουρού, Εισήγηση στην ΙΓ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). Ο αείμνηστος καθηγητής και φιλόσοφος Ν. Λούβαρις είχε δώσει επίσης τον εξής ορισμό της ειδωλολατρίας: «Κατά την ευρυτάτην της λέξεως σημασίαν ειδωλολατρία είναι παν είδος λατρείας, εφόσον δεν αναφέρεται εις τον ένα Θεόν, τον αληθινόν και δι’ ειδικής τινός αποκαλύψεως γνώριμον εις τους ανθρώπους» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Φοίνιξ, τομ. Θ’, σελ. 735). Όμως και η αντίληψη ότι οι θεοί της «πατρώας θρησκείας» είναι αρχέτυπα και ιδέες μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος «ήπιας» ειδωλολατρίας, διότι και πάλι είναι αυθαίρετες υποκειμενικές νοηματικές συλλήψεις, ανύπαρκτα όντα, πλάσματα ευφάνταστων ανθρώπων, τα οποία δεν έχουν δώσει κανένα απτό σημείο της ύπαρξής τους! Αλλά υπάρχει και μία άλλη σημαντική πτυχή της νεοπαγανιστικής αντίληψης για τους θεούς. Αν οι θεοί είναι «προϊόντα» της φύσεως και όχι αιώνια και αυθύπαρκτα όντα (βασική έννοια που καθορίζει το θείον), δημιουργημένα και όχι δημιουργοί του κόσμου και αμέτοχα της κοσμικής διεργασίας, τότε ποια είναι η θέση τους στον κόσμο και ο λόγος ύπαρξής τους; Η «θεά» Φύση, η οποία υποτίθεται ότι δημιούργησε τις φυσικές δυνάμεις, για ποιον λόγο να τις ταυτίσει με τους θεούς, τους οποίους επίσης αυτή δημιούργησε; Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, τα οποία προδίδουν τον ειδωλολατρικό χαρακτήρα του νεοπαγανισμού. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τη θεώρηση και τη θέση των αγαλμάτων στην παγανιστική λατρεία τους. Η λειτουργία του αγάλματος δεν είναι απλά εικονική, όπως λειτουργούσε στην αρχαία Ελλάδα και βέβαια στον Χριστιανισμό, όπου αυτό χρησιμοποιείται. Σύμφωνα με ομολογία κορυφαίου νεοπαγανιστή «λατρεύομεν ενώπιον ενός αγάλματος ή προτομής θεού, ουχί εικόνος, διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή εις την ύλην» (περ. Τρίτο Μάτι, Καλοκαίρι 2001, σελ. 68)! Πολλοί από τους νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι το «θείον» βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στο άγαλμα. Ο εγκλωβισμός της θεότητας στο άγαλμα γίνεται με ειδική τελετή την «Καθιέρωσην» (Διιπετές 4/93, 21)! «Δεν παύει ποτέ η αρχαία Ελληνική θρησκεία να είναι ειδωλολατρία» τονίζει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, «έστω και όχι στην παχυλή μορφή άλλων ανατολικών θρησκειών, αφού οι θεοί της δεν είναι παρά μόνο κατασκευάσματα της ευρετικής –είναι γεγονός– φαντασίας των προγόνων μας ή μεταφορά στις διάφορες ελληνικές θεότητες στοιχείων της ανθρώπινης χαρακτηρολογίας και πραγματικότητας. Είναι έτσι ειδωλολατρία ειδικού τύπου»! Εξ άλλου, και αυτή η ύπαρξη της πολυθεΐας προσδίδει στα νεοειδωλολατρικά κινήματα την χαρακτήρα της ειδωλολατρίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Μ. Αθανάσιος στο περίφημο έργο του «Κατά ειδώλων». Σελίδα 16 από 21

Σε κάθε περίπτωση, η νεοπαγανιστική πίστη είναι η «θεολογία» την Νέας Εποχής, η οποία με την σειρά της υιοθέτησε την ειδωλολατρία της Θεοσοφίας! Είναι οι αρχές της νέας εφιαλτικής παν-θρησκείας, η οποία κυοφορείται από τους σκοτεινούς κύκλους της Νέας Εποχής και η οποία επιδιώκει να γίνει η μόνη θρησκεία του κόσμου! Συμπερασματικά πρέπει να πούμε, ότι ο παγανισμός είναι κατά βάση λατρεία της Φύσεως. Η διδασκαλία του παγανισμού έχει αυστηρά πανθεϊστικό χαρακτήρα. Οι φανταστικές θεότητες του ελληνικού νεοπαγανισμού είναι φυσικές δυνάμεις ή οντότητες της φύσεως. Οι ίδιοι διατυμπανίζουν πως είναι οι πιο θερμοί οικολόγοι και ότι μόνο αυτοί ενδιαφέρονται για την σωτηρία του πλανήτη, διότι θεωρούν την φύση «θεία» και την λατρεύουν (πρβλ. Διακήρυξη του Παγκόσμιου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών). Έτσι οι «αρχαιολάτρες» εφεύραν, οργάνωσαν και εορτάζουν διάφορες παγανιστικές εορτές, που έχουν ως σκοπό την εδραίωση της λατρείας της φύσεως. Εορτάζουν με έμφαση τα ηλιοστάσια και τις πανσελήνους. Τις ημέρες αυτές ντύνονται περίεργα και βγαίνουν στην ύπαιθρο κατά ομάδες για να λατρέψουν τις φυσικές κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Αναπέμπουν ύμνους στην θεά Εκάτη, η οποία ταυτίζεται με στ σφαίρα της σελήνης, και προσεύχονται στον ήλιο, όπως έκανε και ο Ιουλιανός καθημερινά, λες και τους ακούει η τεράστια πυρακτωμένη μάζα του! Το κακό όμως είναι ότι τις παράλογες αυτές φυσιολατρικές τους δραστηριότητες επιδιώκουν να τις επιβάλλουν και στους μη παγανιστές, ακόμα και στους χριστιανούς. Τα τελευταία χρόνια διάφοροι μαζικοί φορείς εορτάζουν την πανσέληνο, ιδιαίτερα του Αυγούστου, γλεντώντας όλη τη νύχτα. Η οικολογική ευαισθησία πολλών ανυποψίαστων ανθρώπων γίνεται στόχος των νεοπαγανιστών. Στελέχη τους έχουν εισχωρήσει σε πολλές οργανώσεις, ως δήθεν οικολόγοι και από εκεί προωθούν τις θέσεις και τα σχέδια του νεοπαγανιστικού κινήματος. 9. ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ Οι νεοπαγανιστές παρουσιάζονται ως δήθεν λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Μονοπωλούν την ιδιότητα του «μόνου γνήσιου φορέα» του ελληνικού πολιτισμού και το χειρότερο από όλα την ιδιότητα του γνήσιου Έλληνα. Οι νεοπαγανιστές όσο και αν προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι αγνοί λάτρεις του Ελληνισμού δεν μπορούν να γίνουν πιστευτοί. Οι νεοπαγανιστές κινούνται «όχι από ειλικρινή αγάπη για τον Ελληνισμό, αλλά από φανατική προσήλωση στην ειδωλολατρία» (π. Γεώργιος Μεταλληνός). Πρώτη επιδίωξη λοιπόν των «αρχαιολατρών» είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες ότι βρίσκονται σε κατάσταση «ομηρίας» από την «εβραϊκή αίρεση του Χριστιανισμού», ο οποίος κατ’ αυτούς δεν έχει κανένα στοιχείο επαφής με τον Ελληνισμό, αντίθετα είναι «ο νεκροθάφτης αυτού και του πολιτισμού του»! «Ας αποτελέσει», εύχονται, «η αποτίναξη του εβραϊκού ζυγού στον πολιτισμό το πρώτο βήμα για την συνειδησιακή μετάλλαξη των συμπατριωτών μας και την οικοδόμηση ενός Κράτους αυθεντικά Ελληνικού» (περ. «Απολλώνειον Φως», οπ.π., σελ.36). Επιχειρούν να «αποδείξουν» και να κάνουν γνωστή την υποτιθέμενη διαστροφή της ιστορίας, η οποία αποκρύπτει, όπως ισχυρίζονται τους «φοβερούς διωγμούς» δεκαέξι αιώνων κατά του Ελληνισμού! Επιτίθενται με λύσσα εναντίον όλων εκείνων των ιστορικών, οι οποίοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους, ιδιαίτερα εναντίον του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου! Ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Γένους μας, του οποίου η επιστημονικότητα είναι αναγνωρισμένη, έγραψε το εξής σημαντικό για την κατάρρευση της αρχαίας ειδωλολατρίας: «Εντός της σεσαθρωμένης παλαιάς κοινωνίας διεμορφώθη κοινωνία ερρωμενεστέρα, η χριστιανική. Η πτώση του Ελληνισμού, ως ειδωλολατρικής Θρησκείας, δεν ήταν αποτέλεσμα των αυτοκρατορικών μέτρων. Οι ναοί κατέπιπτον και η πίστις εμαραίνετο και εν γένει το αρχαίον θρήσκευμα ευθείρετο, αλλ’ εφθείρετο ήρεμα ως εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον, ή δια πληγών έξωθεν καταφερομένων» (Παπαρηγοπούλου Κων. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. 8, σελ. 204). Η σύγχρονη αρχαιολογία βεβαιώνει πως οι εθνικοί ναοί κατέρρευσαν κατά κύριο λόγο, όχι βίαια, από χέρι ανθρώπινο, αλλά από την εγκατάλειψη! Αντίθετα όσοι σώθηκαν είναι αποτέλεσμα της φροντίδας των χριστιανών (π.χ. Παρθενώνας, Θησείο, κ.λπ.)! Σελίδα 17 από 21

Δεύτερη επιδίωξη των «αρχαιολατρών» είναι να αποδώσουν στο χριστιανισμό τη σύγχρονη πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση του κόσμου. «Ζούμε», τονίζουν, «σε μια εποχή μαζικής και ηθικής αλλοτρίωσης» (Διιπετές 13/95, 3). Ως βασική αιτία θεωρούν τον «ιουδαιοχριστιανισμό» και γενικότερα την μονοθεϊστική αντίληψη. Αιτία της κατάπτωσης αποτελεί η «αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή… του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού, δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατισμού και πάνω απ’ όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους» (Διιπετές 13/95, 3)! Διαλαλούν ότι το ξεπέρασμα αυτής της κατάπτωσης μπορεί να γίνει μόνο με την «επανελλήνιση» της ανθρωπότητας και την βίωση της «πατρώας θρησκείας»! Ευαγγελίζονται την αναβίωση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Τονίζουν εμφατικά πως μόνο οι Έλληνες δημιούργησαν αληθινό πολιτισμό, σε αντίθεση με τους άλλους λαούς, των οποίων ο πολιτισμός είναι ανάξιος λόγου. Επιτίθενται ιδιαίτερα εναντίον των Σημιτών – Εβραίων, χαρακτηρίζοντάς τους ως τους καταστροφείς του Ελληνικού πολιτισμού. Γνήσια πολιτισμικά στοιχεία των άλλων λαών βρίσκουν μόνο στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες τους! Στην ιδρυτική διακήρυξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (World Congress of Ethnic Religions, Βίλνα της Λιθουανίας 20 έως 24 Ιουνίου 1998), στο οποίο οι Έλληνες παγανιστές διεδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, εξαίρεται ο ρόλος των ειδωλολατρικών θρησκειών ως φορέων υψηλής πολιτισμικής αξίας! «Οι αληθινές αυτόχθονες θρησκείες μπορούν να μας προσφέρουν φιλότητα και σεβασμό προς όλα όσα βλέπουμε και αισθανόμαστε γύρω μας, καθώς και ανοχή προς όλες τις μορφές λατρείας που προάγουν την συναισθηματική ειλικρίνεια, την καθαρότητα των σκέψεων και την ευγενή σχέση της κάθε στιγμής της ζωής μας προς παν ό,τι υπάρχει και ζει. Ας είμαστε λοιπόν υπερήφανοι για τις αναγεννηθείσες Εθνικές μας Θρησκείες και για την ιδιαίτερη οικουμενικότητά μας που παροτρύνει τους ανθρώπους να μην παραμένουν άλλο κλεισμένοι μέσα στα τείχη μίσους και φθόνου εναντίον εκείνων που βρίσκονται εκτός των συγκεκριμένων τειχών. Ας σπάσουμε όλα αυτά τα τείχη διευρύνοντας τον οπτικό ορίζοντα και την θέαση του ανθρώπινου είδους»! Κατά τους «αρχαιολάτρες» με την εμφάνισή του ο Χριστιανισμός κατέστρεψε… τους λαμπρούς πολιτισμούς αυτών των λαών! Απώτερος και υψηλός σκοπός των «αρχαιολατρών» είναι η αναβίωση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας και μάλιστα στη λαϊκή παγανιστική της μορφή! Την αποκαλούν «πατρώα θρησκεία», όμως, όπως είπαμε, η μακραίωνη εξελισσόμενη αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε είχε σταθερή και ενιαία μορφή για όλους του Έλληνες. Κατά βάση θέλουν να αναβιώσουν τη θρησκεία του δωδεκαθέου. Κατακρίνουν δε το δίλημμα μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού, αποδίδοντας το στη «σκοτεινή» προπαγάνδα των «ιουδαιοχριστιανών» και των ισλαμιστών. Ο μονοθεϊσμός γι’ αυτούς αντιπροσωπεύει την απόλυτη εξάρτηση, τη δουλικότητα στο ένα απόκοσμο ον. Αντίθετα ο πολυθεϊσμός αντιπροσωπεύει την αντίληψη της ελευθερίας του λάτρη! Πιστοί απόλυτα στις νεοεποχίτικες αρχές τους διατυμπανίζουν το βασικό δόγμα της «Νέας Εποχής» ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Θεό» (περ. Διάλογος, Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11). Ένας από αυτούς είναι και ο νεοπαγανισμός. Και με τον ελληνικό νεοπαγανισμό επιδιώκεται η συγχώνευση όλων των θρησκειών του κόσμου σε μία τερατώδη παν-θρησκεία, (βλ. Αρσενίου Βλιαγκόφτη Το Πανθρησκευτικό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. Διάλογος Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11). Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα θρησκευτικό συγκρητισμό που είναι «η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός» (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, Εφ. Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1445, 8-2-2002). Για να επιτευχθεί όμως αυτό είναι ανάγκη να φθαρούν οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός. Ένα αποτελεσματικό όπλο με το οποίο μπορούν να πληγούν αυτές και ιδιαίτερα οι μεγάλες υπερεθνικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, είναι η αναβίωση των εθνικών παγανιστικών θρησκειών. Οι ίδιοι οι άνθρωποι του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης έριξαν το σύνθημα για την επιστροφή στην εθνικιστική θρησκευτικότητα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δόλιοι σκοποί τους. Γι’ αυτό και προβάλλεται τεχνηέντως το σύνθημα της «επιστροφής στις ρίζες» με την διαγραφή της ιστορικής περιόδου του Χριστιανισμού και την άμεση αναγωγή στην αρχαία ειδωλολατρία, τον σατανισμό, τους αρχαίους γερμανικούς ή ελληνικούς ή άλλους θεούς, κ.λπ. Σελίδα 18 από 21

Οι Έλληνες, κατ’ αυτούς, οφείλουμε να απαρνηθούμε τα «ξένα θρησκευτικά μορφώματα» και να εκφραστούμε μέσω της «πατρώας θρησκείας μας», ώστε μέσω αυτής να ικανοποιήσουμε της ευγενείς θρησκευτικές μας ανάγκες και να δημιουργήσουμε πολιτισμό! Ο Χριστιανισμός κατ’ αυτούς δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων με τον αυστηρό καταπιεστικό χαρακτήρα του, σε αντίθεση με την «πατρώα θρησκεία», η οποία είναι θρησκεία της χαράς, του κεφιού, του έρωτα και της αισιοδοξίας. Κάνουν προσπάθειες να αποδείξουν πως ο αρχαιοελληνικός παγανισμός δεν έσβησε ποτέ από την ελληνική ψυχή στην χώρα μας, παρ’ όλες τις «θηριώδεις διώξεις» του Χριστιανισμού. Θεωρούν τους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών, οι οποίοι διατήρησαν τον παγανισμό για κάποιους αιώνες «ήρωες και μάρτυρες του ελληνισμού», παραβλέποντας το αδιάψευστο γεγονός ότι η εμμονή τους στην ειδωλολατρία έγινε μόνο εξαιτίας της αμάθειάς τους! «Βλέπουν» στα διάφορα κοινωνικά επαναστατικά κινήματα, κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, «την αέναη πάλη μεταξύ ελλήνων και χριστιανών»! Κάθε λαϊκή εκδήλωση, που έχει τις ρίζες της στο προχριστιανικό παρελθόν θεωρείται από ους νεοπαγανιστές «απόδειξη» ότι η «πατρώα θρησκεία ζει στην ελληνική ψυχή». Γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν, για να διατηρήσουν, να προβάλουν και να παράγουν αυτές στις εκδηλώσεις. Ως κυριότερη μορφή επιβίωσης του αρχαιοελληνικού παγανισμού και ως «επιβίωση της Λατρείας του Διονύσου» θεωρούνται τα σύγχρονα καρναβαλικά δρώμενα. Άλλη παρόμοια εκδήλωση τα αναστενάρια, θεωρούνται ως αναβίωση της αρχαίας οργιαστικής θρησκείας. Επίσης τα «κουρμπάνια», οι θυσίες ζώων, που γίνονται σε κάποιες περιοχές της Ελλάδος σε πανηγύρεις Χριστιανικών εορτών, τα διάφορα έθιμα των μεγάλων χριστιανικών εορτών, τα κάλαντα, οι φωτιές του Αϊ-Γιαννιού και άλλα λαϊκά δρώμενα είναι κατά τους νεοπαγανιστές η «επιβίωση της πατρώας θρησκείας στον λαό μας». Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι μετριοπαθείς «αρχαιολάτρες», οι οποίοι δείχνουν ότι σέβονται ή τουλάχιστον ανέχονται την Ορθοδοξία, γιατί αυτή έχει δήθεν ελληνικές καταβολές. Δείχνουν επίσης ότι σέβονται το πρόσωπο του Χριστού, όμως υπό προϋποθέσεις. Πρώτα απ’ όλα επιχειρούν άκομψα να τον παρουσιάσουν ως… Έλληνα. Αναμασούν κάποιες τετριμμένες απόψεις του παρελθόντος, κυρίως ναζιστικές αντιλήψεις στης εποχής του Χίτλερ, ότι δήθεν ως Γαλιλαίος, κάτοικος της «Γαλιλαίας των εθνών» ήταν εθνικής καταγωγής, δηλαδή Έλληνας. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να συμμερίζονται την ανόητη ιουδαϊκή ταλμουδική συκοφαντία, ότι δήθεν ο Ιησούς υπήρξε γιος κάποιου Έλληνα στρατιώτη ονόματι Πανδήρα! Κάποιοι συνδυάζουν το όνομα Ιησούς με το όνομα Ιάσων. Άλλοι τον ταυτίζουν με τον περιβόητο απατεώνα μάγο της εποχής Απολλώνιο Τυανέα (περ. GO, 19-8-97, σελ. 29)! Άλλοι πάλι τον ταυτίζουν με τον… Διόνυσο, ξεχνώντας πως η υπέροχη θεία προσωπικότητα του Χριστού δεν έχει κανένα κοινό σημείο με τον πορνικό και μέθυσο ψευτοθεό! Υπάρχουν και εκείνοι που του δίνουν… μια θέση στον Όλυμπο, ονομάζοντάς τον 13ο ολύμπιο θεό (περ. Διάλογος, 17/1999, σελ. 8)! Όλοι αυτοί πάντως απαιτούν εξοβελισμό της Παλαιάς Διαθήκης, διότι όπως ισχυρίζονται το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού και είναι γεμάτο από ανθελληνικές προτροπές και ανηθικότητες! Μάλιστα προειδοποιούν πως αν δεν αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από την Εκκλησία και αν δεν ξεκαθαρίσει η Εκκλησία τη θέση της από τον Ιουδαϊσμό θα… πάψουν να είναι χριστιανοί! Πέραν από τον απαράδεκτο ρατσισμό που εκφράζουν έτσι για τον εβραϊκό λαό, φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν παχυλή ή ηθελημένη άγνοια για την θέση τα Παλαιάς Διαθήκης στη ζωή της Εκκλησίας. Η θέση της Εκκλησίας έναντι της Παλαιάς Διαθήκης είναι ξεκαθαρισμένη από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία μας η ιστορία του συγκεκριμένου λαού. Την ενδιαφέρει η ιστορία της προετοιμασίας του ανθρώπινου γένους να δεχτεί την εν Χριστώ απολύτρωση. Αυτός είναι ο ρόλος του ιερού αυτού βιβλίου, η προετοιμασία του μυστηρίου της θείας Οικονομίας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι από τα πλέον ρεαλιστικά βιβλία του ανθρώπινου πνεύματος, το οποίο αποτυπώνει επακριβώς την προχριστιανική κακοδαιμονία της ανθρώπινης κοινωνίας.


10. ΤΡΟΠΟΙ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ Οι τρόποι δράσης αυτών των οργανώσεων για την άγρευση οπαδών είναι ποικίλοι. Εκτός από τα δεκάδες περιοδικά, τα οποία είναι ο κυριότερος δίαυλος προώθησης των δοξασιών τους, χρησιμοποιούν κατά κόρον την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Επίσης, εκτός από τις μόνιμες δικές τους «αρχαιολατρικές» εκπομπές σε συγκεκριμένους τηλεοπτικούς σταθμούς, σπεύδουν και σε έκτακτες άλλες εκπομπές για να ασκήσουν την προπαγάνδα τους. Ένας τρόπος προσηλυτισμού είναι και η σύσταση λεσχών διαλέξεων «πολιτιστικών και επιστημόνων θεμάτων», οι οποίες είναι ουσιαστικά κέντρα προσηλυτισμού στις «αρχαιολατρικές» οργανώσεις τους, όπως και οι διάφορες «σχολές» διδασκαλίας αρχαίων ελληνικών. Άγρευση οπαδών γίνεται επίσης και μέσω της διοργάνωσης εκδρομών σε αρχαιολογικούς χώρους του εσωτερικού και του εξωτερικού. Εκεί «ειδικοί αρχαιολάτρες» μυούν τους ανυποψίαστους εκδρομείς στην «πατρώα θρησκεία», δηλαδή στον παγανισμό! Επίσης, με διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις από συγκεκριμένες «αρχαιολατρικές» ομάδες προωθείται συγκαλυμμένη προπαγάνδα των νεοπαγανιστών. Άλλος τρόπος είναι ο εκδοτικός οργασμός. Εκατοντάδες τόμοι βιβλίων με αρχαιολατρικό περιεχόμενο εκδίδονται και προωθούν τις παγανιστικές ιδέες. Πληθώρα αγνώστων συγγραφέων συγγράφουν βιβλία με απίθανα θέματα με στόχο να προβάλουν ιδιαζόντως το αρχαιοελληνικό παρελθόν. Προκειμένου δε να πετύχουν το στόχο τους φτάνουν σε ανεπίτρεπτες υπερβολές, ανακρίβειες και ψεύδη. Ένας ακόμη τρόπος προώθησης των ιδεών τους είναι το διαδίκτυο. Δεκάδες ιστοσελίδες συγκεκριμένων ελληνικών «αρχαιολατρικών» οργανώσεων «ταξιδεύουν» σε όλο τον κόσμο, αλλά και πληθώρα ιστοσελίδων ξένων παγανιστικών οργανώσεων από όλο τον κόσμο έχουν κατακλύσει το διεθνές δίκτυο. Αναφέρουμε για παράδειγμα το Αμερικανικό Παγανιστικό Μορφωτικό Δίκτυο «Pagan Educational Network» και την Βρετανική Παγανιστική Ομοσπονδία «The Pagan Federation». Ακόμα και το… φαγητό «επιστρατεύεται». Πολλοί «αρχαιολάτρες» εστιάτορες διαφημίζουν ότι «ανακάλυψαν την αρχαιοελληνική κουζίνα». Υποτίθεται ότι βρήκαν τις συνταγές μαγειρικής των αρχαίων Ελλήνων και δημιουργούν ατμόσφαιρα αρχαιοελληνικών συμποσίων, όπου οι συνδαιτυμόνες ντύνονται χλαμύδες και τρώγουν με τα χέρια όπως οι αρχαίοι! Ενώ παράλληλα κάποιοι τους σερβίρουν και την αρχαιοελληνική θρησκεία! Οι περισσότερες από αυτές τις «αρχαιολατρικές» ομάδες οργανώθηκαν σε συνομοσπονδία. Έχουν συστήσει επίσης και την «εκκλησία»τους, τη «Μεγάλη Εθνική Εκκλησιά των Ελλήνων», δηλαδή την σύγχρονη ελληνική παγανιστική θρησκεία! Επισκέπτονται αρχαιολογικούς χώρους στους οποίους τελούν λατρευτικές τελετές και απευθύνουν προσευχές και ύμνους στους ανύπαρκτους θεούς και κάνουν σπονδές. Ζητούν επιμόνως από το Υπουργείο Παιδείας να τους αναγνωρίσει ως γνωστή θρησκεία. Απαιτούν επίσης από την Πολιτεία να τους παραδώσει τους αρχαιολογικούς χώρους για να αναστηλώσουν τους αρχαίους ναούς και να τελούν σε αυτούς την λατρεία τους. Ακόμη και στην Ακρόπολη των Αθηνών ζητούν να στήσουν βωμούς και να την μετατρέψουν σε κύριο χώρο παγανιστικής λατρείας! Ο Όλυμπος και άλλες ορεινές τοποθεσίες έχουν γίνει κεντρο των δραστηριοτήτων τους. Το 1984 ίδρυσαν στον Όλυμπο πνευματικό κέντρο, με σκοπό τη μελέτη και αναβίωση του αρχαιοελληνικού παρελθόντος και κυρίως της θρησκείας του δωδεκαθέου. Συγκεντρώνονται εκεί οι πιστοί του παγανισμού από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε τακτά χρονικά διαστήματα, για να προσευχηθούν στους ολύμπιους ψευτοθεούς και να ανταλλάξουν απόψεις. Οραματίζονται να κτίσουν στις παρυφές του «ιερού» βουνού ολόκληρη παγανιστική πολιτεία, στην οποία θα υπάρχουν φιλοσοφικές σχολές, μουσεία, βιβλιοθήκες, βωμοί, μαντεία, θέατρα κ.λπ. με κέντρο τον ναό του Ολύμπιου Διός, ως «Ιθάκη της παγκόσμιας συμφιλίωσης» (περ. Ουτοπία, τ. 5, Νοέμβριος 1989)! Τέλος, αναβίωσαν και εορτάζουν αρχαιοελληνικές εορτές σε όλη τη χώρα, καθ’ όλη την διάρκεια του έτους, όπως τα «Πυρφόρεια», τα «Θέσμεια», τα «Παναθήναια», τα «Διονύσια» κ.λπ. Επίσης έχουν καθιερώσει το παγανιστικό «βάπτισμα», το «γάμο», την «κηδεία», την «καθιέρωση οίκου» κ.λπ. (περ. Διάλογος, Ιανουάριος – Μάρτιος 1999, σελ. 11). Σελίδα 20 από 21

11. ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Όταν ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε στην ιστορία κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τη σχέση του με τον Ελληνισμό. Οι Έλληνες βρήκαν στην Εκκλησία αυτό που έψαχναν: την αλήθεια για τον Θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο. Απέναντι στο αρχαίο θέατρο, το σχολείο των ελλήνων πολιτών, η Εκκλησία αντιπαραθέτει μια άλλη πραγματικότητα: την θεία Αποκάλυψη, την θέα του Τριαδικού Θεού. Οι κοσμολογικές της προϋποθέσεις θέλουν τον κόσμο ως προϊόν της ελεύθερης θέλησης ενός προσώπου, του Θεού – Πατρός. Γι’ αυτό και παύουν να χρησιμοποιούν τη λέξη κόσμος, που υπονοεί ένα Θεό υποχρεωμένο στον ρόλο του κοσμήτορα – διακοσμητή, είτε την απρόσωπη λογική δύναμη (τον λόγο των Στωικών π.χ.) που συνέχει το σύμπαν, και την αντικαθιστούν με την λέξη κτίση ή δημιουργία. Αν ο κόσμος γεννιέται και υπάρχει από την ανάγκη και μέσα σ’ αυτήν, η κτίση γεννιέται και υπάρχει από την ελευθερία και μέσα στην ελευθερία και στην αγάπη του Θεού. Η κτίση υπάρχει επειδή το θέλει ο Θεός, αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει εάν το θέλει και ο άνθρωπος. Ο Αδάμ παίρνει την ευθύνη, ως εκπρόσωπος της κτίσης να πει το μεγάλο ναι ή όχι στο Θεό, να πει θέλω ή δεν θέλω να ζήσω μαζί Σου. Για τον Θεό ελευθερία σημαίνει αγάπη, ζωή σε σχέση αδιάπτωτη. Για τον Αδάμ της παρακοής σήμαινε εγωισμό μοναξιά θάνατο. Η Θεία Λειτουργία, ως Θεία Ευχαριστία, είναι ο χώρος όπου η ανθρώπινη ελευθερία καλείται να υπάρξει με τον τρόπο του Θεού και ο άνθρωπος δύναται να υπάρξει ως ελεύθερο πρόσωπο εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού. Σε τελική ανάλυση, η ειδοποιός διαφορά του αρχαίου Ελληνισμού από τον Χριστιανισμό δεν είναι άλλη από την αγάπη [βλ. Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου (Ζηζιούλα), Ευρωπαϊκό πνεύμα και ελληνική Ορθοδοξία, περιοδ. Ευθύνη, τ. 167/1985, σελ. 572]. Αγάπη ελεύθερη όμως που απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι έρως αφηρημένων ιδεών. Αγάπη ελεύθερη από κάθε λογική αιτιότητα και όχι έρως λογοκρατούμενος. Αγάπη που προσφέρεται σταυρούμενη και όχι αγάπη που ζητεί τα εαυτής. Τέλος, αγάπη – τρόπος ζωής Θεού Τριαδικού και όχι έρως – τρόπος ζωής ανθρώπου τελικώς μοναχικού. Γι’ αυτό και η Εκκλησία, ως έκφραση αυτής της αγάπης, διαφέρει ουσιαστικά, παρά τις ομοιότητες, από την ελληνική πόλη των αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί η Εκκλησία του Χριστού να είναι σύναξη «επί το αυτό», όπως η Εκκλησία του Δήμου, αλλά όχι μόνον ελευθέρων πολιτών, γιατί στην Εκκλησία «ουκ ένι δούλος ή ελεύθερος», όχι μόνο ανδρών, γιατί «ουκ ένι άρσεν και θήλυ», όχι μόνο Ελλήνων πολιτών, γιατί «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην» ή βάρβαρος, όχι μόνο ανθρώπων, αλλά Θεού και ανθρώπων. Όλα αυτά εκφράζονται με τρόπο εξ ίσου συγκλονιστικό, αν αντιπαραβάλουμε την χριστιανική τέχνη με την ελληνική. Ενώ ο αρχαίος ναός δίνει σημασία στην εξωτερική του εμφάνιση, για να προσφερθεί σε κοινή θέα σε ανθρώπους που βρίσκονται έξω από αυτόν, ως έκφραση κάλους και αρμονίας ο χριστιανικός ναός κτίζεται προς τα μέσα. Λιτός και απέριττος εξωτερικά, έχει στο εσωτερικό του μια πλούσια έγχρωμη διακόσμηση. Ενώ τα ελληνικά αγάλματα, αποζητώντας την αρμονικότητα των αναλογιών του σώματος, εκφράζουν μια διανοητική ομορφιά, οι χριστιανικές εικόνες, αποκαλύπτοντας το αγνό φως της ψυχής που ποτίζεται από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, εκφράζουν μια πνευματική ομορφιά. Το ιδανικό δεν είναι πια το γυμνασμένο σώμα, αλλά η σάρκα που δια της ασκήσεως θεώθηκε. Γι’ αυτό και οι χριστιανικές εικόνες δεν παραμένουν σε μία ψυχρή και απόμακρη ιδέα, αλλά σε μία πραγματικότητα, όπου ο θάνατος και η φθορά έχουν νικηθεί. Σε μία εποχή που ο νέος Ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κρίση ταυτότητας, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Ελληνισμός διασώθηκε μέσα στον Χριστιανισμό. Μόνο έτσι ως Έλληνες ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αντιμετωπίσουμε δημιουργικά την ψευδή διδασκαλία του νεοπαγανισμού και της «αρχαιολατρίας», η οποία επιδιώκει να γκρεμίσει την πίστη των Πατέρων μας και το πολιτισμικό μας υπόβαθρο και να επιβάλει τον δικό της ισοπεδωτικό «πολιτισμό» και βέβαια την νέα πανθρησκεία της σύγχρονης Βαβέλ, στην οποία δεν θα υπάρχει θέση για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, για τον άνθρωπο, την ζωή και την ελευθερία του.


Το διεθνές σκηνικό τού Νεοπαγανισμού

Τού Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (Μ. ΤΗ.)

ΜΙΑ από τις πλέον επικίνδυνες και εφιαλτικές όψεις τού σύγχρονου και αντιχρίστου κινήματος της «Νέας Εποχής», είναι και η προσπάθεια νεκρανάστασης και αναβίωσης διεθνώς των αρχαίων παγανιστικών θρησκειών, η οποία ξεκίνησε δειλά-δειλά μετά Τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν εξαιρέσουμε βεβαίως την κίνηση αναβίωσης της γερμανικής ειδωλολατρίας κατά την περίοδο τού μεσοπολέμου και ναζισμού. Σήμερα ο Νεοπαγανισμός αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς παγκοσμίως και περιλαμβάνει την επαναφορά της λατρείας κάθε είδους προχριστιανικού μεταπτωτικού ειδωλολατρικού μορφώματος. Ενδεικτικά μόνο, θα αναφέρουμε ότι νεοπαγανιστικές οργανώσεις υπάρχουν σήμερα μέχρι και την Αλάσκα! Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η σωστή και επαρκής ενημέρωση είναι βασική προϋπόθεση για την ορθή ποιμαντική αξιολόγηση και αντιμετώπιση τού φαινομένου τού σύγχρονου Νεοπαγανισμού, θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε τις μορφές πού έχει και με τις οποίες εκφράζεται στον ευρωπαϊκό κυρίως χώρο, και ταυτοχρόνως θα αναφέρουμε τις κυριότερες νεοπαγανιστικές ομάδες, οργανισμούς και τα περιοδικά τους. Το παρόν άρθρο, αποβλέπει, στο να αποτελέσει μια μικρή συμβολή στην ενημέρωση για Το πώς διαμορφώνεται Το διεθνές σκηνικό τού Νεοπαγανισμού. Τούτο επιβάλλεται, αν σκεφθούμε π.χ. Το πλήθος των χιλιάδων ανθρώπων πού για ποικίλους λόγους ταξιδεύουν καθημερινώς από και προς διάφορες χώρες, την συνεχώς αυξανόμενη χρήση τού Διαδικτύου με τις εκατοντάδες νεοπαγανιστικές ιστοσελίδες πού υπάρχουν σε αυτό και Το γεγονός, ότι χιλιάδες Ελληνόπουλα σπουδάζουν σε Πανεπιστήμια τού εξωτερικού, όπου υπάρχουν Νεοπαγανιστικοί Σύλλογοι. αʹ Μορφές νεοπαγανιστικών λατρειών ΒΑΣΙΚΗ διαπίστωση τού μελετητή τού φαινομένου της αναβίωσης τού Νεοπαγανισμού, είναι Το γεγονός ότι ο σύγχρονος Νεοπαγανισμός δεν έχει ενιαία έκφραση και εκπροσώπηση. Ποικίλλει αναλόγως με το ποιό ειδωλολατρικό θρησκειακό μόρφωμα υπήρχε σε κάθε χώρα πριν την έλευση τού Χριστού, τον βαθμό γνώσης του, τον σύγχρονο τρόπο κατανόησης και επαναπροσδιορισμού του. Ταυτοχρόνως, οι οπαδοί των νεοπαγανιστικών λατρειών συνδέουν αυτή την αναβίωση και με διάφορες οικολογικές παραμέτρους, την προβάλλουν ως πρόταση διαφορετικής κοσμοθέασης4, ενώ άλλοι επιχειρούν σύνθεση ειδωλολατρίας και αποκρυφισμού, όπως θα δούμε στην συνέχεια.

Το κοινό στοιχείο σε όλες τις νεοπαγανιστικές ομάδες είναι η εχθρική και απαξιωτική τοποθέτησή τους σε κάθε τι το χριστιανικό . Στις μορφές λοιπόν των νεοπαγανιστικών λατρειών πού έχουν αναβιώσει γενικά, και στην Ευρώπη ειδικότερα, πρέπει να αναφέρουμε τις εξής: 1. Το Αρχαιοελληνικό Δωδεκάθεο: Αποτελεί την ελληνική έκφραση και προσπάθεια αναβίωσης της αρχαίας ελληνικής ειδωλολατρίας, ως δήθεν επιστροφή στην «πατρώα θρησκευτική παράδοση», κατά τούς ισχυρισμούς τους. Συνοπτικά για τον ελληνικό νεοπαγανιστικό χώρο πρέπει να επισημάνουμε τα εξής: • Ο ελληνικός νεοπαγανιστικός χώρος δεν είναι ενιαίος, αλλά πολυτασικός. Παρουσιάζεται με την μορφή σωματείων, πολιτιστικών εταιρειών, περιοδικών κ.λπ. Ενδεικτικώς, εδώ αναφέρουμε ότι μεταξύ των διαφόρων νεοπαγανιστικών τάσεων υπάρχει και μια πού συνδέει Το Δωδεκάθεο με την ουφολογία. • Για πολλούς λόγους, μεταξύ των διαφόρων ομάδων και εκπροσώπων τού ελληνικού Νεοπαγανισμού παρουσιάζονται έριδες, αντιπαλότητες, μειωτικοί χαρακτηρισμοί κ.ά. • Υπάρχουν μεταξύ τους ριζικώς αντίθετες γνώμες για Το τι ήσαν οι αρχαίοι θεοί πού λατρεύουν. Ομολογούν και οι ίδιοι ότι «οι εκπρόσωποι τού Αρχαιοελληνικού Κινήματος δεν έχουν μία σαφή γνώση για την Αρχαιοελληνική Θρησκεία, ερμηνεύοντας την Ελληνική Μυθολογία κατά Το δοκούν». Ενδεικτικώς, θα παραθέσουμε δύο παραδείγματα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την μία άποψη: «Οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, όπως και όλων των δυτικοευρωπαϊκών λαών, είναι ενέργειες, δυνάμεις και είναι ιδέες». Αντίθετα προς αυτή την άποψη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας τού Δωδεκαθέου και εκδότης αρχαιολατρικού περιοδικού ισχυρίζεται: « Οι θεοί είναι ομοούσιοι προς τα άλλα όντα, διότι έχουν την ίδια ουσία: Το ψυχικό άτομο. Υπήρξαν άνθρωποι πού έφτασαν στο τέλος τού κύκλου των μετεμψυχώσεων, διατηρούν τις αναμνήσεις όλων των βίων τους... ». • Κοινό χαρακτηριστικό όλων των ομάδων είναι το μίσος, η απαξιωτική αναφορά, η χλεύη και ο φανατισμός προς κάθε τι το χριστιανικό. • Ταυτίζουν την αρχαία ελληνική θρησκεία με την ελληνικότητα. Κατά τούς παράλογους και ανιστόρητους ισχυρισμούς τους, Έλληνας θεωρείται μόνον εκείνος πού λατρεύει Το Δωδεκάθεο. Φυσική συνέπεια των ανωτέρω είναι η απόρριψη τού Βυζαντίου και οι απέλπιδες προσπάθειές τους να παρουσιάζουν κάθε τι πού έχει σχέση με Το Βυζάντιο ως ιδεολογικό βρυκόλακα και εχθρό δήθεν τού Ελληνισμού. • Επιμελώς αποφεύγουν να αναφέρονται σε μελανές πτυχές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Οι σύγχρονοι νεοπαγανιστές σιωπούν για τα επαίσχυντα χαρακτηριστικά των λεγομένων μεν θεών, κατ ουσίαν δε δαιμόνων, όπως για τις αισχρότητες, τούς φθόνους, τα μίση, τις απάτες, καθώς επίσης για την ανθρωπολατρία, τις ανθρωποθυσίες πού εδέχοντο κ.ά. Ταυτοχρόνως, επιχειρούν να απαξιώσουν και να ευτελίσουν και κάθε μορφή κριτικής κατά τού

αρχαιοελληνικού ειδωλολατρικού θρησκειακού μορφώματος ακόμη και υπό αυτών των αρχαίων φιλοσόφων και λογίων (π.χ. Ξενοφάνης, Ευήμερος, Εκαταίος ο Αβδηρίτης, Λέων ο Μακεδόνας). • Έκτος από τις απίστευτες ιστορικές διαστρεβλώσεις, την ιδεολογική χρήση των πηγών, η ιστορία αντικαθίσταται από τις ιδεολογικές τους φαντασιώσεις. • Επιτίθενται κατά της Παλαιάς Διαθήκης με πρωτοφανή σκληρότητα, έχοντας άλλοτε κίνητρα αντισημιτικά, άλλοτε ρατσιστικά και άλλοτε ιδεολογικά. Με την ίδια αγριότητα επιτίθενται και κατά τού προσώπου τού Κυρίου, τού Απ. Παύλου, των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας γενικότερα. • Μεταξύ των διαφόρων νεοπαγανιστικών τάσεων, υπάρχουν και μερικές, οι οποίες συσχετίζονται με την νεοναζιστική ιδεολογία και Τον ακροδεξιό πολιτικό χώρο στο όνομα μιας « Ελληνοκεντρικής κοσμοθέασης». Αξίζει να αναφερθούν εν προκειμένω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Νεοπαγανιστικό περιοδικό (τεύχος Ιαν.-Φεβρ. 2003) ενημέρωνε τούς αναγνώστες του, ότι αρθρογράφος του μετέφραζε στα ελληνικά το έργο τού παγανιστή και κατ εξοχήν θεωρητικού τού Ναζισμού Alfred Rosenberg : « Ο Μύθος τού εικοστού αιώνα » (Der Mythus der 20 Jahrhunderts), το οποίο θα εκδώσει το εν λόγω νεοπαγανιστικό περιοδικό. Επιπλέον, χαρακτήριζε το εν λόγω ναζιστικό κείμενο ως «μνημειώδες». Να σημειωθεί ότι ο Α. Ρόζενμπεργκ καταδικάστηκε από το διεθνές δικαστήριο της Νυρεμβέργης ως εγκληματίας πολέμου και απαγχονίστηκε στις 16-10-1946. Επιπλέον, ορισμένοι νεοπαγανιστές τονίζουν με έμφαση τη βιολογική και φυλετική δήθεν υπεροχή των Ελλήνων και προβάλλουν ρατσιστικές και αντισημιτικές αντιλήψεις, στοιχεία πού συν τοις άλλοις υπάρχουν και στην νεοναζιστική ιδεολογία10. 2) Asatru: Αποτελεί κλάδο της βορειοευρωπαϊκής παγανιστικής παράδοσης με χώρα καταγωγής της την Ισλανδία, στην οποία αποτελεί επισήμως αναγνωρισμένη θρησκεία από το 1973, χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες τού Ισλανδού παγανιστή (Sveinbjorn Beinteinsson 1924-1994), ο οποίος θα εκλεγεί και ο πρώτος «αρχιερέας» της νεοπαγανιστικής αυτής λατρείας. Σημαίνει πρωτίστως πίστη στον θεό Ases, ωστόσο, όμως, στην λατρεία της περιλαμβάνει πίστη και τελετουργίες και σε άλλους θεούς της Ισλανδικής μυθολογίας, όπως και σε πνεύματα της γης, των δασών κ.ά. Παγανιστικές Asatru οργανώσεις και κοινότητες υπάρχουν σήμερα, εκτός από την Ισλανδία, στο Βέλγιο, Ολλανδία, Αγγλία, Ισπανία, στις Σκανδιναβικές χώρες, Αυστραλία, Χιλή και στις Η.Π.Α. 3) Δρυϊδισμός: Πρόκειται για την αναβίωση της παγανιστικής λατρείας των αρχαίων Κελτων2, η οποία δεν είχε ναούς, είχε πανθεϊστικό και πολυθεϊστικό χαρακτήρα, περιελάμβανε ανθρωποθυσίες, και ως τόπο λατρευτικής συγκέντρωσης είχαν τα δάση και τις σπηλιές. Στην κελτική γλώσσα η λέξη δρυΐδης (druid’h) σήμαινε Τον μάγο, Τον σοφό και δήλωνε τούς ιερείς των αρχαίων Κελτών. Δρυϊδικές νεοπαγανιστικές οργανώσεις υπάρχουν σήμερα στην Αγγλία, Ιρλανδία, Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, στις Κάτω Χώρες και στις Η.Π.Α.

4) Οντινισμός: Με τον όρο Οντινισμός ονομάζεται η προσπάθεια διαφόρων ομάδων και συλλόγων να αναβιώσουν την προχριστιανική πολυθεϊστική ειδωλολατρική θρησκεία των βορειοευρωπαϊκών λαών, Γερμανών, Αγγλοσαξόνων, Σκανδιναβών κ.ά. Η λέξη Οντινισμός προέρχεται από τον κορυφαίο θεό της βορειοευρωπαϊκής μυθολογίας Τον Οντιν (Odin) ἢ Βόνταν (Wodan), όπως είναι γνωστός στην Γερμανική μυθολογία. Η βορειοευρωπαϊκή μυθολογία περιέχει πλήθος ανδρικών και γυναικείων θεοτήτων4, όπως επίσης και πίστη σε πνεύματα, ξωτικά και άλλα όντα. Τα ονόματα των θεών παραλλάσουν στις διάφορες χώρες, ενώ κατ ουσίαν πρόκειται για τούς ίδιους θεούς. Το 2003 η νεοπαγανιστική οργάνωση - ομπρέλα της Δανίας, γνωστή με Το όνομα FORNSIR (ἢ Asa & Vane Society in Denmark), πού ανήκει στον κλάδο τού Οντινισμού, αναγνωρίστηκε επίσημα ως θρησκεία, έχοντας στο εξής τις ίδιες δυνατότητες πού έχουν και οι άλλες αναγνωρισμένες θρησκείες επίσημα στην Δανία. Ο Οντινισμός είναι σήμερα υπαρκτός στην Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισλανδία, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Η Π.Α. και Αυστραλία. 5) Wicca: Αποτελεί την πλέον γνωστή και διαδεδομένη σύνθεση νεοπαγανισμού και αποκρυφισμού, γι’ αυτό ονομάζεται και λατρεία μαγισσών. Πρωτοεμφανίστηκε αρχικώς στην Μεγάλη Βρετανία, διακρίνεται σε επιμέρους κλάδους και είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος όπου ο νεοπαγανισμός και ο αποκρυφισμός συνδυάζεται με Τον φεμινισμό. Αντικείμενο λατρείας στην Γουΐκα είναι η «μεγάλη θεά η μητέρα γή» με μαγικό τελετουργικό. Διακρίνεται σε τρείς κύριους κλάδους: α) την Γκαρντνερική, από το όνομα τού ιδρυτή της G.B. Gardner (1884-1964), β) την Αλεξανδρινή, από Το όνομα τού ιδρυτή της Alex Sanders(1916-1988), γνωστού στην Αγγλία και ως «βασιλιά των μάγων», και γ) την Φεμινιστική, στην οποία αντικείμενο λατρείας είναι η θεά Άρτεμις στην λατινική εκδοχή της ως Diana (στους κύκλους της συμμετέχουν μόνο γυναίκες νεοπαγανίστριες). Η Γουΐκα σήμερα είναι κατ εξοχήν διαδεδομένη στις Η.Π.Α., Μεγάλη Βρετανία, και πολύ λιγότερο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 6) Σαμανισμός: Πρόκειται για μορφή πρωτογόνου αποκρυφισμού και παγανισμού· προϋποθέτει ότι ο κόσμος κυριαρχείται από ξωτικά, δαίμονες και φαντάσματα πού περιβάλλουν Τον άνθρωπο και ότι τα δέντρα, τα βουνά κ.λ.π. έχουν πνεύμα. Ο Σαμάνος είναι μάγος, θεραπευτής, ο οποίος με λέξεις, πράξεις, τεχνικές, τελετουργίες, χρησιμοποιεί τις μυστικές και απόκρυφες γνώσεις του για να προστατεύσει τούς ανθρώπους από τα κακοποιά πνεύματα. Βασικά γνωρίσματα επίσης των τεχνικών τού σαμάνου είναι η έκσταση, οι σπασμωδικές κινήσεις και η δαιμονοληψία. Η βούληση τού σαμάνου αποτελεί κυρίαρχο παράγοντα εξαναγκασμού των ψυχών και των πνευμάτων να πραγματοποιούν τις επιθυμίες του. 7) Religio Romana: Αποτελεί την αναβίωση της αρχαίας ρωμαϊκής θρησκείας. Εκφράζει τον σύγχρονο Ιταλικό παγανισμό. 8) Romuva: Εκφράζει την αναβίωση της προχριστιανικής παγανιστικής λατρείας στις χώρες της Βαλτικής και κατ εξοχήν στην Λιθουανία, στην οποία από το 1995 εθεωρείτο αναγνωρισμένη θρησκεία μεν, μη παραδοσιακή δε, ενώ από τον Οκτώβριο τού 2002 αναγνωρίστηκε επισήμως ως ισότιμη με τις άλλες γνωστές

θρησκείες της Λιθουανίας. Πυρήνες της εν λόγω νεοπαγανιστικής λατρείας συναντά κάποιος σήμερα στην Βοστώνη και Το Σικάγο των Η.Π.Α., όπως και στο Τορόντο τού Καναδά. 9) Slavic Communitics Union: Συνιστά την σλαβική ρωσική νεοπαγανιστική προσπάθεια για την αναβίωση και επαναφορά της προχριστιανικής παγανιστικής θρησκείας των αρχαίων Σλάβων. Νεοπαγανιστικές ομάδες υπάρχουν σε αρκετές μεγάλες ρωσικές πόλεις, όπως επίσης και στην Ουκρανία, στην οποία η κατ’ εξοχήν νεοπαγανιστική κίνηση ονομάζεται «Pravoslavya». 10) Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών (World Congress of ethnic Religions): Ιδρύθηκε στην Βίλνα της Λιθουανίας τον Ιούνιο τού 1998 από εκπροσώπους 16 παγανιστικών λατρειών αντιστοίχων χωρών, με σκοπό, σύμφωνα με την διακήρυξή τους, « τ

ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσ. Γρηγορίου Αγίου Όρους (Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο πρόλογος τον π. Γεωργίου στο βιβλίο που εξέδωσε η Ιερά Μονή με τίτλο «Νεοειδωλολατρικές Περιπλανήσεις και η αληθής εμπειρία της Εκκλησίας μας»).

Δίπλα

στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, που είναι κτίσμα του έτους 1862 και έργο

ξένων και Ελλήνων αρχιτεκτόνων με εμφανείς τις δυτικές επιδράσεις, σώζεται το Ναΐδριον, ο Άγιος Ελευθέριος (παλαιότερα τιμώμενο στη μνήμη της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου), μνημείο του ιβ' αιώνος, εκφραστικό της Παραδόσεως μας. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι στην τοιχοποιία του χαρίεντος αυτού Ναϋδρίου έχουν ενσωματωθεί γλυπτά από αρχαίους Ναούς. Αυτό έκανε η Εκκλησία: Απεκάθηρε την Αρχαία Ελλάδα από τον παγανισμό και την προσέλαβε στο Σώμα της, το Σώμα του Χριστού.

Ο

θεηγόρος Απόστολος Παύλος (που χρησιμοποιούσε τον εξελληνισμένο τύπο του

ονόματος του αντί του εβραϊκού Σαούλ) εκήρυξε τον άγνωστο Θεό, που εσέβοντο οι Αθηναίοι χωρίς να Τον γνωρίζουν. Ο Παρθενώνας έγινε ναός της Παναγίας της Αθηνιώτισσας. Τα πολλά ωραιότατα βυζαντινά Εκκλησάκια της Μεσαιωνικής Αθήνας, υπό την σκιάν του Παρθενώνος, μαρτυρούσαν τον ελληνικό και χριστιανικό χαρακτήρα του ιοστεφούς άστεως. Πολλά από τα εκκλησάκια αυτά (περίπου 75) δυστυχώς κατεδαφίστηκαν, για να γίνη η ρυμοτομία της νέας πόλεως. Ευτυχώς που σώθηκαν έστω και δέκα πέντε από αυτά. Οι βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί Έλληνες δεν είχαν το δίλημμα να διαλέξουν μεταξύ αρχαίου ελληνισμού και Χριστιανισμού. Ούτε έπασχαν από κάποια σχιζοφρένεια λόγω της ελληνικής και χριστιανικής τους ιδιότητος.

Οι ξένοι "προστάται" μας πρώτοι, θέλησαν το νέο ελληνικό κράτος όχι συνέχεια του βυζαντινού ελληνικού αλλά μικρό ευρωπαϊκό κράτος αποκομμένο από το ένδοξο βυζαντινό του παρελθόν, για να εξυπηρετήσουν τις ιμπεριαλιστικές τους βλέψεις. Το όραμα της Ρωμηοσύνης αντικατέστησε το μικρόπνοο σχήμα της Μικράς Ελλάδος. Δυστυχώς την νοοτροπία αυτή υιοθέτησαν και μερικοί Νεοέλληνες όπως ο Κοραής σπουδασμένος

στη

Γαλλία.

Γνήσιοι

όμως

Έλληνες

και

αγωνισταί,

όπως

ο

Μακρυγιάννης, ζούσαν την ενότητα των δύο κόσμων και σ' αυτήν εύρισκαν την ταυτότητα τους. Έτσι ένοιωθαν οι αγωνισταί του 1821 και όλος ο υπό τους Τούρκους υπόδουλος σωματικά αλλά ελεύθερος πνευματικά ορθόδοξος ελληνικός λαός.

Τελευταία

άνθρωποι

ανιστόρητοι

καλούν

τους

Έλληνες

να

αποτινάξουν

τον

Χριστιανισμό και να επανέλθουν στην Αρχαία Ελλάδα ακόμη και στην ειδωλολατρία, διότι δήθεν ο Χριστιανισμός ως Ιουδαϊκής προελεύσεως κατέστρεψε την ελληνική παράδοσι και τον ελληνικό πολιτισμό. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι και Χριστιανός. Ότι οι Βυζαντινοί των χιλίων χρόνων της ένδοξου βυζαντινής ιστορίας μας δεν μπορεί να είναι Έλληνες. Εισάγουν μια τεχνητή πόλωσι που ποτέ δεν εβιώσαμε οι Έλληνες στην μακρά ιστορία μας. Θέλουν μάλιστα να μας επιβάλουν την πόλωσι αυτή. Γιατί; Για να πλήξουν την Εκκλησία. Να αποχριστιανίσουν τους Έλληνες.

Σε παρόμοια περίπτωσι ο Παύλος είχε φωνάξει στους Γαλατάς: «ω ανόητοι Γαλάται,

τις υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθαι, οίς κατ' οφθαλμούς Ιησούς Χριστός προεγράφη εν υμίν εσταυρωμένος;» (Γαλ. γ', 1).

Σήμερα θα έλεγε «ω ανόητοι Νεοέλληνες. . . ». «Αλλά τότε μεν ουκ ειδότες Θεόν

εδουλεύσατε τοις μη φύσει ούσι θεοίς• νυν δε γνόντες Θεον, μάλλον δε γνωσθέντες υπό Θεού, πως επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, οίς πάλιν άνωθεν δουλεύειν θέλετε;» (Γαλ. δ', 89).

Αυτοί

οι κατά το φαινόμενο υπερασπισταί της ελληνικότητάς μας είναι στην

πραγματικότητα επίβουλοι, γιατί ευνουχίζουν τον ελληνισμό. Αφαιρούν από τον αρχαίο ελληνισμό ό,τι πνευματικώτερο και υψηλότερο είχε και κρατούν την χονδροειδή ειδωλολατρία

του.

Αφαιρούν

από

τον

ελληνικό

πολιτισμό

μία

μεγάλη

και

ανεπανάληπτη περίοδο του, όπως είναι το Βυζάντιο. Υπερυψώνουν τον Παρθενώνα αλλά δεν μπορούν να ιδούν το πλήρωμα του στην Αγιά Σοφιά. Αγνοούν την

ελληνοχριστιανική βυζαντινή αρχιτεκτονική, ζωγραφική, γλυπτική. Παίζουν το παιχνίδι των ξένων που μας συρρίκνωσαν σαν έθνος και θέλουν περαιτέρω να μας συρρικνώσουν. Συμφωνούν με τον Gibbon που επέγραψε την ιστορία των χιλίων χρόνων του Βυζαντίου ως ιστορία της πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ( The fall of the Roman Empire). Ω του παραλογισμού! Καμμία αυτοκρατορία δεν υπέστη τόσες επιθέσεις και δεν άντεξε τόσα χρόνια όσο η Βυζαντινή. Χίλια χρόνια, κατά τον Γίββωνα, κράτησε η πτώσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Σαν Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι για όλα αυτά πονάμε και διαμαρτυρόμεθα. Δεν θα αφήσουμε τους Νεοπαγανιστές να μας περάσουν τα σχέδιά τους, τα οποία εξυπηρετούν το κίνημα της νέας εποχής και της παγκοσμιοποιήσεων και που τελικά γι' αυτό δεν είναι μόνο αντιχριστιανικά αλλά και ανθελληνικά. Με αυτό το πνεύμα είναι γραμμένο και το πόνημα του αδελφού της Μονής μας Ιερομόναχου Φιλόθεου. Ο φωτιστής μας Απόστολος των Εθνών Παύλος μας παραγγέλει:

Έλληνες, «τη ελευθερία η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. ε', 11).

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 29-2002

ΡΟΥΝΟΙ: ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΙ πρεσβ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (M. Th)

Σε εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό1, ευρείας κυκλοφορίας, είχε καταχωρηθεί η διαφήμιση κάποιας ελληνίδας αστρολόγου-μελλοντολόγου με την ένδειξη κάρτες Ταρώ-Ρούνοι. Πριν αρκετά επίσης χρόνια εκπρόσωπος ευρωπαϊκής παγανιστικής ομάδας γνωστής με το όνομα Οντινισμός σε συνέντευξή του σε ελληνικό νεοειδωλολατρικό περιοδικό δήλωνε «Ο Odin είναι ο ύπατος των θεών μας (. . . ). Ο θεός της ποίησης αλλά και της Μαγείας σε αυτόν αποδίδεται η εφεύρεση των Ρούνων»2. Επιπλέον οι Ρούνοι είναι αντικείμενο διαλέξεων διαφόρων παραθρησκευτικών ομάδων. Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να επισημάνει το τι είναι οι Ρούνοι, και ποια είναι η σχέση τους με την νεοειδωλολατρία και τον αποκρυφισμό. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο να γίνει μία σύντομη ιστορική αναδρομή με την οποία θα φανεί η εσωτερική σχέση Ρούνων, νεοειδωλολατρίας και αποκρυφισμού. Η λέξη «ρούνοι» έχει σχέση και παράγεται από την λεγόμενη ρουνική γραφή η οποία χρησιμοποιήθηκε από τις τευτονικές φυλές της βορειοδυτικής Ευρώπης (Γερμανοί, Σουηδοί, Νορβηγοί, Άγγλοι κ. α. ) στα αρχαία χρόνια. Σύμφωνα με αρχαίο γερμανικό ειδωλολατρικό μύθο, τους χαρακτήρες του ρουνικού αλφάβητου τους ανακάλυψε κατόπιν επώδυνης και αιματηρής τελετουργίας, ο κυριώτερος και σπουδαιότερος των θεών του αρχαίου γερμανικού ειδωλολατρικού πανθέου ο Wodan ή Odin αναζητώντας την μυστική σοφία3. Ο Λατίνος ιστορικός Τάκιτος4 αναφέρει ότι στον εν λόγω θεό, ο οποίος ήταν θεός και της μαγείας5, εγίνονταν και ανθρωποθυσίες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η γνώση της ρουνικής γραφής περιορίζονταν σε μία μικρή τάξη ειδωλολατρών ιερέων ή μάγων6. Δεν είναι τυχαίο επίσης το ότι στην αγγλοσαξονική run σημαίνει μυστικός και runa μάγος7. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός, ότι το μεγαλύτερο μέρος των ρουνικών επιγραφών που έχουν διασωθεί, έχουν μαγικό περιεχόμενο8.

Ως Ρούνοι λοιπόν χαρακτηρίζονται τα γράμματα-χαρακτήρες της αρχαίας ρουνικής γραφής,

στα οποία αποδίδεται συμβολικός χαρακτήρας και θεωρούνται ότι καθ’ εαυτά έχουν μαγικές και μαντικές ικανότητες, γι' αυτό στο

παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν σε πλήθος αποκρυφιστικών πρακτικών και χώρων. Στην αρχαία γερμανική ειδωλολατρική θρησκεία οι γυναίκες μάντεις που μάντευαν μέσω κλήρων, από τον χρεμετισμό των αλόγων κ.α, ονομάζονταν Αλρούνες=Alrunen. Το ενδιαφέρον για τους ρουνικούς χαρακτήρες θα αναβιώσουν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου γερμανοί αποκρυφιστές9. Ταυτοχρόνως το ρουνικό αλφάβητο σε συνδυασμό με την αρχαία ειδωλολατρική γερμανική θρησκεία θα απαρτίσει το ιδεολογικό υπόβαθρο πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μιας νεοπαγανιστικής, αντισημιτικής και αντιχριστιανικής ομάδας, γνωστής με το όνομα Germanenorden=Γερμανικό τάγμα. Ιδρυτής της εν λόγω ομάδας υπήρξε o E. Pohl και είχε ως έδρα το Βερολίνο και ως δημοσιογραφικό όργανο το περιοδικό Die Runen10. Έχοντας υπ’ όψιν επίσης, το αντιχριστιανικό μίσος των ναζί11, την προσπάθειά τους να αναβιώσουν την αρχαία ειδωλολατρική γερμανική θρησκεία, και το γεγονός ότι ο κατεξοχήν θεωρητικός των εθνικοσοσιαλιστών ο Α. Ρόζενμπεργκ ήταν νεοπαγανιστής, αντιλαμβανόμαστε, γιατί δύο χαρακτήρες του ρουνικού αλφάβητου υπήρξαν βασικά σύμβολα των ναζί. Αυτά ήταν η σβάστικα και το γράμμα S που χρησιμοποιούσαν τα Ες-Ες12 και αντιστοιχεί στο σ του ελληνικού αλφάβητου. Τη δεκαετία του 1980 στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. , οι χαρακτήρες-γράμματα της ρουνικής γραφής επανήλθαν στο προσκήνιο ως δημοφιλή μέσα πρόβλεψης13. Με αρκετό χρόνο καθυστέρησης οι Ρούνοι εισήλθαν και στο ελληνικό παντοπωλείο της Νέας εποχής, ως γνήσιο νεοεποχίτικο προϊόν διπλής εκδοχής, νεοπαγανιστικής και αποκρυφιστικής, διατιθέμενο προς πώληση σε αφελείς και αστήρικτους αγοραστές, οι οποίοι θα αγνοήσουν την προτροπή του αποστόλου Παύλου «Βλέπετε μη τις υμάς εσται ο οχλαγωγών διά της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία τον κόσμου και ου κατά Χριστόν» (Κολ. 2, 8).

_________________________________________________________________________________ 1. Τηλέραμα, τεύχος 1345, 1420/12/2002, σελ. 93. 2. Διϊπετές, τεύχος 9, Ιανουάριος 1995, σελ. 38. 3. Christus und die Religionen der Erde. Handbuch der Religiongeschichte, (Hrsg. Fr. Konig), Band 2, Freiburg 1951, σελ. 287, 289, 302, 338. 4. Στο έργο του De moribus Germanorum (98 μ. χ. ) όπου μας πληροφορεί για τα ήθη και τη θρησκεία των αρχαίων γερμανικών φυλών. Πρβλ. Christus und die Religionen der Erde. Handbuch der Religiongeschichte, όπ. π. , σελ. 308309. 5. Franz Rolf Schoder, Die germanische Religion, στο Dei Religionen der Erdze. Ihr Wesen und Ihre Geschishte, Munchen 1927 , σελ. 234. 6. Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 19, σελ. 118. 7. Όπ. π. , σελ. 118. 8. Christus und die Religionen der Erde. Handbuch der Religiongeschichte, όπ. π. , σελ. 302, 310, 338.

9. HARPER’ S, Εγκυκλοπαίδεια Μυστικιστικών και Παραφυσικών Εμπειριών, εκδ. NUBIS, Αθήνα 1994, σελ. 663. 10. K. Algermissen, Deutschreligiose Bewegung, L. TH. K1, 3, 260. 11. Πρεσβ. Βασιλείου Α. Γεωργόπουλου, Η θέση των ναζί έναντι του Χριστού, ΑΛΗΘΕΙΑ, Αρ. Φ. 30, Οκτώβριος 2002, σελ. 10. 12. HARPER’S, Εγκυκλοπαίδεια Μυστικιστικών και Παραφυσικών Εμπειριών, όπ. π. , σ. 663. 13. HARPER’S, Εγκυκλοπαίδεια Μυστικιστικών και Παραφυσικών Εμπειριών, όπ. π. , σ. 663.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 31 2003

Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ Γράφει η Μ. Δ.

Πρώην αστρολόγος αποκαλύπτει εξαπάτηση, μαγεία και θρησκευτικές προεκτάσεις

Καθημερινά σε κάθε έντυπο και κανάλι, αστρολόγοι δηλώνουν επιστήμονες και υπόσχονται λύση σε κάθε πρόβλημα. Λένε αλήθεια; Πρώην αστρολόγος, γνώστης προσώπων και πραγμάτων, απόφοιτος σχολής του εξωτερικού και επαγγελματίας επί 15 χρόνια, μας διαφωτίζει σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη. ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ «Η αστρολογική πρόγνωση βασίζεται στην ερμηνεία, μέσω πανάρχαιης διδασκαλίας, του ουρανογράμματος, δηλ. των θέσεων των πλανητών κατά την ημερομηνία και ώρα γέννησης. Υποτίθεται ότι οι θέσεις δημιουργούν τάσεις στο χαρακτήρα και προδικάζουν γεγονότα. Κάποιοι θεωρούν την αστρολογία επιστήμη, επειδή χρησιμοποιεί αυστηρούς κανόνες, μαθηματικούς υπολογισμούς και επιστημονικούς όρους – ενέργεια, μαγνητισμός κ.α. – αλλάζοντας όμως το νόημά τους… Δεν είναι επιστήμη, είναι εσωτερισμός: φιλοσοφικό σύστημα με εκδοχές για το τι είναι ο άνθρωπος και τι ο κόσμος. Η ύπαρξη ζωδίων δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Φτιάχνουμε χάρτες βάσει υπολογισμών των Βαβυλωνίων 2.000 χρόνια πριν, ενώ ο ισημερινός της γης έχει μετατοπιστεί και όποιος θεωρείται π.χ. Αιγόκερως, είναι βάσει πραγματικών υπολογισμών Τοξότης. Η επιστήμη της αστρονομίας χαρακτηρίζει τους αστερισμούς αυθαίρετες προβολές του ανθρώπου στα άστρα, προσπάθεια να ερμηνεύσει το περιβάλλον του ώστε να αισθάνεται ασφαλής. Σε άλλους πολιτισμούς οι ίδιοι αστερισμοί αποκαλούνταν αλλιώς, ανάλογα με το τι θύμιζαν τα σχήματα στον ουρανό. Επειδή έλειπαν τα σύγχρονα μέσα παρατήρησης, κατατάσσονταν στον ίδιο αστερισμό άστρα που απείχαν χιλιάδες έτη φωτός μεταξύ τους. Ο πρόσφατα ανακαλυφθείς αστερισμός “οφιούχος”, χαλάει το σύστημα των δώδεκα ζωδίων… Η αστρολογία είναι θρησκεία αποκρυφιστική: πρεσβεύει ότι υπάρχουν στον άνθρωπο και στη φύση απόκρυφες δυνάμεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις με ειδικές τεχνικές. Θεωρεί Θεό το “κοσμικό όλον”, δηλ. το υλικό σύμπαν, και μια υποτιθέμενη πνευματική του διάσταση, την ψυχή του ας πούμε. Λατρεύει τα άστρα, πιστεύει ότι κυβερνώνται από αγγέλους που επηρεάζουν τον ανθρώπινο ψυχισμό και ωθούν σε πράξεις. Στο Λεξικό της αστρολογίας του Άλαν Λήο, (σελ. 184) διαβάζουμε ότι «το ύψιστο πλανητικό πνεύμα που κυβερνά οποιαδήποτε σφαίρα, είναι στην πραγματικότητα ο προσωπικός Θεός εκείνου του πλανήτη, και είναι πολύ πιο αληθινή η δική τους επικυριαρχία παρά η αντιφατική άπειρη προσωπική

θεότητα του σύγχρονου κλήρου». Βέβαια εννοεί αρνητικές οντότητες, δαίμονες… Μια σχολή αστρολογίας θεωρεί τα πάντα προδιαγεγραμμένα στο «χάρτη του ουρανού», άλλη λέει ότι τα άστρα δίνουν απλώς τάσεις που ο άνθρωπος πρέπει να μάθει, για να τις διορθώσει. Υποτίθεται ότι γεννιόμαστε πολλές φορές ώστε να γίνουμε τέλειοι σαν θεοί, και τα άστρα υποδεικνύουν τι καρμικά χρέη έχουμε από προηγούμενες ενσαρκώσεις και τι πρέπει να μάθουμε στη ζωή αυτή. Αν δεν δέχεσαι το δόγμα της μετενσάρκωσης δεν μπορείς να είσαι αστρολόγος». ΕΡ. Οι αστρολόγοι το λένε αυτό στον πελάτη; ΑΠ. Όχι! Δεν πιάνεις πελάτη κάποιον που δεν πιστεύει στη μετενσάρκωση, λέγοντας τέτοια από την αρχή... Πολλές δυτικές σχολές αστρολογίας λένε, αν ο πελάτης δεν πιστεύει στην μετενσάρκωση, μην επιμένετε... Ε. Οι αστρολόγοι προβλέπουν γεγονότα; Α. Κάθε αστρολόγος λέει άλλα... Τα ωροσκόπια στον τύπο είναι γενικότητες που ταιριάζουν στον καθένα. Συνεχώς επαναλαμβάνουν “έχετε την τάση να…”. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αν πεις σε έναν αστρολόγο, εγώ δεν είμαι π.χ. αθλητικός όπως το ζώδιό μου, θα σου πει, “έχεις την τάση αλλά δεν την εκδηλώνεις”. Ή “το ζώδιό σου έχει αυτό το χαρακτηριστικό, αλλά το μπλοκάρει ο ωροσκόπος σου”, ή “φταίει η θέση της σελήνης ”, κ.τ.λ.. Κάποιοι αστρολόγοι λένε τα ωροσκόπια στις εφημερίδες βλακείες, γιατί καθένας έχει μοναδικό συνδυασμό πλανητών και δεν ισχύουν μαζικές προβλέψεις, τα γράφουν όμως εις άγρα πελατών. Κάποτε ο αστρολόγος αισθάνεται έντονα ότι κάτι ισχύει για κάποιον. Το λέει, βγαίνει αληθινός και νομίζει ότι έχει χάρισμα διαίσθησης, όμως συνήθως έχει πληροφορίες από πονηρό πνεύμα, που βρίσκεται κοντά του εν αγνοία του. Αν είναι βαθύς γνώστης και μυημένος στη μαγεία, έχει επαφή με το πνεύμα, το ρωτάει με σκέψεις, χειρονομίες κ.λπ., και με τις απαντήσεις που μεταδίδονται στο μυαλό του εντυπωσιάζει τους ανίδεους. Αστρολογία και μαγεία συνδέονται άρρηκτα. Οι σοβαροί μάγοι ξέρουν αστρολογία, οι ψευτομάγοι κάνουν ότι ξέρουν... Υπάρχει πλανητική μαγεία, με τάλισμαν (φυλαχτά) κ.λπ… Σου λένε να εξουδετερώσεις την (δήθεν) αρνητική επίδραση του τάδε πλανήτη πάνω σου, με τελετές εξισορρόπησης των πλανητικών επιρροών… Κάποιοι αστρολόγοι αγνοούν τη σχέση αστρολογίας και μαγείας. Περί μαγείας μαθαίνεις καλά σε εσωτερικές, πιο κρυφές σχολές και τμήματα σχολών, άγνωστες στο ευρύ κοινό. Για να μπεις εκεί, συχνά σε διαλέγουν από την εξωτερική σχολή, που είναι προσιτή στον καθένα. Ε. Πολλοί λένε ότι ο χαρακτήρας των ζωδίων είναι πραγματικός… Α. Ακόμα περισσότεροι δεν ανταποκρίνονται στο χαρακτήρα του ζωδίου τους! Τα ζώδια περιγράφονται πολύ κολακευτικά - πολλοί ναρκισσεύονται να ασχολούνται με τον εαυτό τους διαβάζοντας τέτοια. Νιώθουν ασφάλεια εντασσόμενοι στην ομάδα κάποιου ζωδίου, πιστεύουν ότι γνωρίζουν πράγματα για τον άλλον μαθαίνοντας το ζώδιό του. Ε. Πώς φέρονται οι αστρολόγοι στον πελάτη; Α. Κάποιοι λένε ότι σπούδασαν σε ξένα πανεπιστήμια, ενώ τους έμαθαν οι γονείς τους. Συχνά πάνε να εντυπωσιάσουν τον καινούργιο, π.χ. ισχυρίζονται ότι κάτι που μαντεύουν από τη συμπεριφορά του το κατάλαβαν γιατί έχει στο πρόσωπό του το χαρακτηριστικό τάδε που δίνει ο πλανήτης δείνα. Υπάρχει πάντα κολακεία και ψεύτικο ενδιαφέρον – εκμεταλλεύονται ότι ο κάθε άνθρωπος θέλει να του δείξουν ενδιαφέρον. Πολλοί αποκαλούν τον πελάτη πίσω από την πλάτη του «ψώνιο». Στην αρχή λένε λίγα πράγματα για να ξαναέρχεται να ρωτάει συνέχεια. Ε. Γιατί καταφεύγει στην αστρολογία κανείς; Α. Από έλλειψη επικοινωνίας, αδυναμία αντιμετώπισης των προβλημάτων του και, βέβαια, λόγω ελλιπούς

θρησκευτικής παιδείας. Εγώ άρχισα προσπαθώντας να καταλάβω τη φιλοσοφική προσέγγιση κάποιων βιβλίων που έπεσαν στα χέρια μου. Από κει και πέρα, το ένα φέρνει το άλλο και χώνεσαι πιο βαθιά σ’ αυτούς τους χώρους. Είναι επικίνδυνο να ασχολείσαι με αστρολογία... Χάνεις την πίστη στη θεία πρόνοια και γίνεσαι έρμαιο του τι λέει ο καθένας. Νομίζεις ότι βρήκες σταθερό στήριγμα, αλλά βρίσκεσαι απέναντι σε κάτι που μεταβάλλεται συνέχεια. Σου λένε ότι κάθε πλανήτης επιδρά συγκεκριμένες ώρες και διευκολύνει ειδικές ενέργειες, π.χ., ότι ο Ερμής διευκολύνει την επικοινωνία και επιδρά από τις 10 έως τις 11 π.μ. Έτσι ψάχνεις συνεχώς πότε είναι κατάλληλη ώρα για εύρεση εργασίας, ταξίδια, αισθηματικά ραντεβού κ.ο.κ. Χάνεις τα θεία δώρα του αυτεξούσιου και της πρωτοβουλίας, γίνεσαι θύμα ψυχολογικής εξάρτησης και ίσως οικονομικής εκμετάλλευσης, με καταστρεπτικές συνέπειες σε κάθε τομέα της ζωής σου. Οι πιστοί της αστρολογίας γεμίζουν προκαταλήψεις επειδή κρίνουν τους άλλους ανάλογα με το ζώδιό τους. Αυτό παθαίνουν κι όσοι ασχολούνται με την αστρολογία για πλάκα. Υπάρχει κίνδυνος ο άνθρωπος να κάνει μετάθεση ευθυνών στα άστρα. Πολλοί λένε «Δεν μπορώ να αλλάξω, φταίει το ζώδιό μου»… Καμιά φορά ο αστρολόγος υποβάλει ιδέες στον πελάτη – του λέει π.χ. ότι θα πάθει ατύχημα κι ο πελάτης το προκαλεί μόνος του, γιατί το πιστεύει. Υπάρχει και δαιμονική επίδραση, αφού δεν εμπιστεύεσαι πια το Θεό. Ε. Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την αστρολογία; Α. Ότι υπάρχουν τόσα όμορφα και δημιουργικά πράγματα να κάνει, τέχνη, επικοινωνία με τους ανθρώπους. Η αστρολογία δεν λύνει προβλήματα. Οδηγεί σε αδιέξοδα. Μπορεί να χάσεις τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου κυνηγώντας χίμαιρες, να χάσεις την ελευθερία σου, τα όνειρά σου, τα πάντα. Μπορεί να οδηγήσεις έναν άνθρωπο στην καταστροφή με τις συμβουλές σου, χωρίς να το κάνεις εσκεμμένα, και μετά δεν μπορείς να το διορθώσεις ούτε εσύ, ούτε αυτός. ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ “ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ” Την αστρολογία προωθούν κύκλοι που θέλουν να επιβάλουν μια άλλη τάξη πραγμάτων σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής. Όταν ήμουνα νέος, οι παραδοσιακοί μάγοι και μάγισσες δεν το έπαιζαν επιστήμονες, ούτε υπήρχαν τόσα σεμινάρια, διαλέξεις, περιοδικά, σχολές… Τώρα το κίνημα της «Νέας Εποχής» με εκατομμύρια οπαδούς παγκοσμίως, λέει ότι στην «Εποχή του Υδροχόου» ένας νέος Μεσσίας θα διδάξει μια νέα θρησκεία και θ’ αντικαταστήσει το Χριστό. Η «Εποχή του Υδροχόου» είναι αστρολογικός όρος: κάθε 2.000 χρόνια η εαρινή ισημερία μπαίνει σε άλλο αστερισμό, όπου παραμένει για 2.000 χρόνια που οι αστρολόγοι αποκαλούν «αστρική εποχή». Υποτίθεται ότι κάθε εποχή έχει δικό της Μεσσία, που διδάσκει όσα είναι έτοιμοι οι άνθρωποι να καταλάβουν, κι ότι κάθε εποχή που περνά οι άνθρωποι εξελισσόμαστε προς το θείο. Διδάσκουν ότι στην εποχή του Υδροχόου θα αναπτύξουμε τρομερές δυνάμεις και θα γίνουμε θεοί, ότι όλος ο κόσμος θα γίνει μια γειτονιά και θα καταργηθούν τα έθνη. Δεν ανήκει κάθε αστρολόγος σ’ αυτό το κύκλωμα. Νεοεποχίτες είναι κυρίως αυτοί που έχουν σχολές, περιοδικά, σεμινάρια κτλ. Άλλοι απλώς εκμεταλλεύονται τη μόδα και την αφέλεια για να βγάλουν λεφτά, προβάλλονται όμως μέσω των νεοεποχίτικων εντύπων. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ “ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΛΑΝΗΤΩΝ” Ο εντεταλμένος επί των αιρέσεων και της παραθρησκείας της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης, λέει για τα «πλανητικά πνεύματα»: «Πρόκειται για φαντασιώσεις των αποκρυφιστών... Οι άγγελοι δεν έχουν τέτοιες αρμοδιότητες και οι δαίμονες δεν έχουν εξουσία στην υλική κτίση, τη δημιουργία του Θεού, ούτε πριν από την πτώση τους ούτε φυσικά μετά. Σύμφωνα με τον ΄Αγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, όταν ο Εωσφόρος ήταν αρχάγγελος, ο Θεός του είχε αναθέσει διακόνημα να είναι «πρωτοστάτης της επιγείου τάξεως» και να έχει «την φυλακήν

της γης», δηλαδή να φρουρεί την γη. Μετά την πτώση τους οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη, δεν μπορούν να είναι επικυρίαρχοι πλανητών, ούτε να διαμορφώνουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα και ζωή. Μπορούν κατά παραχώρησιν Θεού να πειράζουν τον άνθρωπο με λογισμούς αντίθετους προς το θείο θέλημα, αλλά δεν μπορούν να εκβιάσουν την ανθρώπινη θέληση. Έχουν εξουσία σε κάποιον μόνο όταν αυτός τους δώσει δικαίωμα ή κατά παραχώρηση Θεού, για σκοπούς που εξυπηρετούν τη θεία οικονομία, όπως έγινε με τον δίκαιο Ιώβ. Βλέπουμε από το Ευαγγέλιο ότι οι δαίμονες ζήτησαν άδεια από το Χριστό ακόμα και για να μπουν στα γουρούνια.» Ο πρώην αστρολόγος συμφωνεί και επαυξάνει: «Στο Χριστιανισμό υπάρχει ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να ζήσει με το Θεό ή μακριά Του, όχι πεπρωμένο. Αυτά πίστευαν κι έγραφαν στα κανονικά τους ιερά βιβλία οι Εβραίοι, αυτά επιβεβαίωσε ο Χριστός. Αστρολογία υπάρχει μόνο στη μαγεία Καμπάλα, που διδάχθηκαν οι Εβραίοι στη Βαβυλώνα». Πώς λοιπόν να απαντάμε στην ερώτηση «τί ζώδιο είσαι» εφόσον γνωρίζουμε τα προαναφερόμενα; «‘Ζώδιο’ σημαίνει ‘ζωάκι’», λέει ο πρώην αστρολόγος σοβαρά. «Ας απαντάμε απλά: ‘Δεν είμαι ζώο. Είμαι άνθρωπος’»...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ «ΖΩΔΙΑ»; ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ του Ανδρέα Μήλια Αναδημοσίευση από: http://www.astrovox.gr/am-zodiac.html

Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η απάντηση, χρειάζονται κάποιες στοιχειώδεις

γνώσεις σχετικά με την ουράνια σφαίρα, τις οποίες παραθέτουμε στη συνέχεια (όποιος είναι εξοικειωμένος με τις έννοιες, μπορεί να τις παραλείψει).

Ο,τιδήποτε βλέπουμε να κινείται στον ουρανό, φαίνεται να κινείται γύρω από τη Γη (για αυτό άλλωστε και οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τη Γη κέντρο του Σύμπαντος). Για το λόγο αυτό έχει αναπτυχθεί και η ιδέα της Ουράνιας Σφαίρας(εικ.1) :Πρόκειται για μια σφαίρα με άπειρη ακτίνα, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η Γη, ενώ στην επιφάνειά

της φαίνονται «κολλημένα» τα αστέρια (προφανώς πρόκειται για θεωρητική βοηθητική κατασκευή). Πάνω σε μια σφαίρα μπορούν να οριστούν Μέγιστοι Κύκλοι, δηλαδή κύκλοι με κέντρο ίδιο με αυτό της σφαίρας. Τα διάφορα συστήματα ουρανίων συντεταγμένων που χρησιμοποιούν οι αστρονόμοι ορίζονται με βάση συγκεκριμένους μέγιστους κύκλους της ουράνιας σφαίρας (όπως εδώ στη Γη ορίζουμε ότι ο ισημερινός είναι ο μέγιστος κύκλος που ορίζει, σε συνδυασμό με το μεσημβρινό του Γκρίνουϊτς, το γνωστό σε όλους σύστημα συντεταγμένων). Ο μέγιστος κύκλος που μας απασχολεί εδώ λέγεται Εκλειπτική (προσοχή:δεν έχει καμία σχέση με την «ελλειπτική» ή ο,τιδήποτε σχετικό. Η λέξη προκύπτει από την «έκλειψη», αφού πάνω στην εκλειπτική συμβαίνουν οι εκλείψεις σελήνης και ηλίου). Η εκλειπτική είναι η φαινόμενη τροχιά που διαγράφει ο Ήλιος στον ουρανό σε διάστημα ενός έτους. Φυσικά, η Γη είναι αυτή που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο και όχι το αντίστροφο! Καθώς όμως η θέση της Γης στην τροχιά της αλλάζει, ο Ήλιος φαίνεται να κινείται δια μέσου των απλανών αστέρων (οι οποίοι λέγονται «απλανείς» ακριβώς επειδή δεν «πλανώνται» στον ουρανό, δηλαδή δεν κινούνται αντίθετα από τους «πλανήτες»). Με άλλα λόγια, αυτό που αλλάζει είναι η προβολή της θέσης του Ήλιου στην ουράνια σφαίρα(εικ.2). Μπορείτε να δείτε πώς αυτό συμβαίνει, αν τοποθετήσετε μια λάμπα στο κέντρο του δωματίου και γυρίσετε αργά γύρω από αυτήν. Θα δείτε ότι η λάμπα φαίνεται να κινείται ως προς τα αντικείμενα του δωματίου(καθώς γυρίζετε, η λάμπα φαίνεται να περνά μπροστά από το παράθυρο, μετά από την πόρτα, τους τοίχους κ.ο.κ.). Μετά από ένα έτος, η Γη βρίσκεται στο ίδιο σημείο της τροχιάς, όπου βρισκόταν ένα έτος πριν, και κατά συνέπεια, ο Ήλιος έχει επίσης διαγράψει ένα κύκλο εν μέσω των απλανών αστέρων. Καθώς το επίπεδο της τροχιάς της σελήνης και των πλανητών είναι σχεδόν ίδιο με αυτό της Γης, οι πλανήτες και η Σελήνη κινούνται επίσης κοντά στην εκλειπτική, και δεν απομακρύνονται περισσότερο από 9 μοίρες εκατέρωθεν αυτής. Η ζώνη που ορίζεται κατ’ αυτό τον τρόπο ονομάζεται Ζωδιακός Κύκλος.

Οι

αστερισμοί που βρίσκονται κατά μήκος της εκλειπτικής ονομάζονται Ζωδιακοί

Αστερισμοί και είναι τα περίφημα «ζώδια». Πρέπει να τονίσουμε ότι σήμερα ορίζονται

88 συνολικά αστερισμοί, από τους οποίους οι 12 «τυχεροί» που βρίσκονται επί της εκλειπτικής, ονομάζονται ζωδιακοί(οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν ονόματα σε 48 από τους σημερινούς αστερισμούς, οι οποίοι είναι και οι ορατοί από την Ελλάδα, ενώ με πρώτο τον Ίππαρχο(200π.Χ.) συνέταξαν καταλόγους με τα αστέρια κάθε αστερισμού). Οι ζωδιακοί αστερισμοί ήταν γνωστοί από την αρχαιότητα, και μάλιστα έχουν ονόματα μυθικών προσώπων(π.χ. Δίδυμοι), ζώων(π.χ. Ταύρος) και αντικειμένων(π.χ. Ζυγός). Πίσω από κάθε όνομα κρύβεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία όμως δεν είναι αντικείμενο του άρθρου μας. Τα ονόματα των ζωδιακών αστερισμών(πασίγνωστα στους αστρονομικούς, αλλά και αστρολογικούς κύκλους) είναι, με τη σειρά κατά την οποία ο Ήλιος διέρχεται από αυτούς:Κριός, Ταύρος, Δίδυμοι, Καρκίνος, Λέων, Παρθένος, Ζυγός, Σκορπιός, Τοξότης, Αιγόκερως, Υδροχόος και Ιχθύες.

Μπορούμε

πλέον να απαντήσουμε σε ένα κρίσιμο ερώτημα: Ποιο το νόημα της

ύπαρξης των ζωδιακών αστερισμών; Από αστρονομικής άποψης, οι αστερισμοί ορίζουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε τον Ήλιο, τη Σελήνη και τους πλανήτες. Δεν θα δείτε π.χ. ποτέ τον Άρη στη Μεγάλη Άρκτο, γιατί αυτή δεν είναι ζωδιακός αστερισμός. Κατά τα άλλα, πρόκειται για απολύτως «φυσιολογικούς» αστερισμούς(αν μου επιτρέπεται η έκφραση), χωρίς κάποια ιδιαίτερη «μαγική» ιδιότητα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι αστρολόγοι δεν έχουν δει ποτέ τους τον Τοξότη στον ουρανό, αντίθετα από τους αστρονόμους. Εξαιτίας της κίνησής του κατά μήκος της Εκλειπτικής, ο Ήλιος φαίνεται να περνάει από τον ένα ζωδιακό αστερισμό στον άλλο, μένοντας στον καθένα για ένα μήνα περίπου. Συνεπώς, όταν κάποιος είναι «Τοξότης» στο ζώδιο, αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι την ημέρα της γέννησής του ο Ήλιος βρισκόταν στον αστερισμό του Τοξότη. Οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το γεγονός μπορεί να καθορίσει ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή μας, αφού ένας «Σκορπιός» συμπεριφέρεται διαφορετικά από ένα «Τοξότη». Μάλιστα γράφουν και ωροσκόπια για κάθε ζώδιο. Η άποψη αυτή ξεπερνά σε φαντασία και τον πιο αισιόδοξο ντετερμινισμό! Φυσικά δεν υπάρχει κανενός είδους υπερφυσική σύνδεση μεταξύ της θέσης του Ήλιου σε μια δεδομένη στιγμή του χρόνου, και της ζωής ενός ανθρώπου.

Όμως τα πράγματα χειροτερεύουν όταν οι αστρολόγοι δεν ενημερώνονται ούτε για το ίδιο το αντικείμενο της δουλείας τους: Θέτοντας το πρόβλημα απλά, τα ζώδια έχουν μετατοπιστεί κατά 30 μοίρες από τη θέση που είχαν την εποχή του Ιππάρχου. Το γεγονός δεν πτοεί τους αστρολόγους, που συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το ζωδιακό κύκλο όπως αυτός ήταν όταν πρωτοδημιουργήθηκε το 200π.Χ.!Η μετατόπιση αυτή οφείλεται σε μια κίνηση του άξονα περιστροφής της Γης, που ονομάζεται μετάπτωση, και έχει σαν αποτέλεσμα ο άξονας να μην έχει σταθερή διεύθυνση στο χώρο, αλλά να διαγράφει έναν κώνο σε 25800 έτη περίπου(εικ.3). Εξ' αιτίας της μετάπτωσης, ο χρόνος που χρειάζεται ο Ήλιος για να βρεθεί στο ίδιο σημείο της εκλειπτικής(τροπικό έτος) είναι ελαφρά μικρότερος από το χρόνο που απαιτείται για να βρεθεί στην ίδια σχετική θέση με έναν απλανή αστέρα(αστρικό έτος). Τα ημερολόγιά μας είναι προσαρμοσμένα στο τροπικό έτος, που είναι κατά 20 λεπτά βραχύτερο από το αστρικό, συνεπώς αρχίζουμε κάθε νέο χρόνο λίγο πριν την αποκατάσταση του Ήλιου στον ίδιο απλανή* (20

λεπτά

νωρίτερα).

Κάθε

χρόνο,

αυτή

η

μικρή

διαφορά

προστίθεται

στην

προηγούμενη, με τελικό αποτέλεσμα ο Ήλιος να μην μπαίνει στο κάθε ζώδιο στις υπολογισμένες πριν από 2000 χρόνια ημερομηνίες(τις οποίες όμως χρησιμοποιούν ακόμα οι αστρολόγοι!).Συγκεκριμένα, η σημερινή μετατόπιση των ζωδίων είναι τόσο μεγάλη, που ένας «Κριός»(π.χ. γεννημένος στις 13/4) κανονικά θα έπρεπε να είναι «Ιχθύες»(αφού τη μέρα της γέννησής του ο Ήλιος βρίσκεται ακόμα στους Ιχθείς, και όχι στον Κριό), ένας «Ταύρος» θα έπρεπε να είναι «Κριός» κ.ο.κ..

Έπειτα

από όλα αυτά, ακόμα και αν οι αστρολόγοι διατείνονται ότι μπορούν να

προβλέπουν το μέλλον με βάση τα αστέρια, χάνουν εντελώς την αξιοπιστία τους, όταν δεν γνωρίζουν τα παραπάνω στοιχειώδη! Ο διαθέσιμος για το άρθρο χώρος δεν επαρκεί για να λύσουμε άλλο ένα σημαντικό αίνιγμα: το 13ο ζώδιο. Τα παραπάνω όμως είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς ότι η προσπάθεια των ανθρώπων να προβλέψουν το μέλλον τους με βάση τα αστέρια είναι μάλλον μάταιη. Η αστρολογία είναι μια ψευδοεπιστήμη που μας έρχεται από τα βάθη των αιώνων, από εποχές που κανείς δεν γνώριζε τι πραγματικά είναι όλα αυτά που βλέπει στον ουρανό. Δεν μπορεί να έχει θέση στον σημερινό κόσμο, όπου η επιστήμη της αστρονομίας έχει καταρρίψει πολλούς

μύθους

και

προλήψεις

του

παρελθόντος,

διευρύνοντας

τα

όρια

της

κατανόησης του κόσμου μας. Για όσους αναγνώστες εξακολοθούν να πιστεύουν στην δυνατότητα της αστρολογίας να προβλέπει τις ζωές μας, η μόνη συμβουλή που μπορούμε να δώσουμε είναι να διαβάζουν το προηγούμενο ζώδιο από αυτό που διάβαζαν μέχρι σήμερα στο ωροσκόπιο!

* Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, οι απλανείς αστέρες χρησιμοποιούνται σαν ένα ακίνητο σύστημα αναφοράς, ως προς το οποίο κινούνται οι πλανήτες, ο Ήλιος και η Σελήνη. Αυτό γίνεται γιατί λόγω της πολύ μεγάλης απόστασης που μας χωρίζει από αυτούς, η ιδία κίνηση των περισσότερων απλανών αστέρων δεν γίνεται αισθητή, παρά μόνο με την πάροδο πολλών χιλιάδων ετών. Από μια άλλη οπτική γωνία το πρόβλημά μας τίθεται ως εξής : Το σύστημα ουράνιων συντεταγμένων που χρησιμοποιούμε σήμερα για να καθορίζουμε τις θέσεις των αστέρων στην ουράνια σφαίρα, είναι άμεσα συσχετισμένο με το σύστημα των γήινων συντεταγμένων. Αφού όμως η Γη εκτελεί μεταπτωτική κίνηση, και ο άξονας περιστροφής της δεν διατηρεί μια σταθερή διεύθυνση στο χώρο, εμφανίζεται το εξής φαινόμενο : το σύστημα συντεταγμένων κινείται ως προς τους απλανείς αστέρες! Φυσικά εμείς βλέπουμε τους απλανείς να κινούνται ως προς το σύστημά μας, λόγω της σχετικότητας των κινήσεων. Στο φαινόμενο αυτό οφείλεται η μετατόπιση των ζωδιακών αστερισμών. Φυσικά δεν είναι τα αστέρια των αστερισμών που μετατοπίζονται, αλλά το ίδιο το σύστημα συντεταγμένων μας που κινείται. Υπάρχουν και άλλα συστήματα συντεταγμένων απαλλαγμένα από αυτό το πρόβλημα, αλλά είναι αρκετά δύσχρηστα για να χρησιμοποιηθούν ευρέως.

Διευθύνσεις του Internet, στις οποίες μπορεί κανείς να βρει υλικό για περαιτέρω μελέτη του θέματος: 1. http://www.astro.virginia.edu/class/majewski/astr313/lectures/csphere/csphere.html

2. http://www.onr.navy.mil/focus/spacesciences/observingsky/default.htm 3. http://www.jas.org.jo/index.html

4. http://www.griffithobs.org/SkyOphiuchus.html 5. http://www.griffithobs.org/IPSRealConst.html

6. http://www.badastronomy.com/bad/misc/zodiac.html

Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Oι

αστρολόγοι θέλουν να εφαρμόσουν τις αρχές των "Κοσμικών Νόμων" στην διαγωγή των παιδιών μας. Ιδού πώς διατυπώνει τα πλαίσια αυτής της παιδαγωγικής ο Th. Ring: "Κατά τη νέα θεώρηση της αστρολογίας, υπάρχουν ουσιαστικές δυνάμεις μέσα μας, που

η διάταξή τους, όπως υπολογίζει το Κοσμόγραμμα, περιλαμβάνει το νόμο, με τον οποίο μπήκε (το παιδί) στη ζωή. Η ατομικότητα αναπτύσσεται σύμφωνα μ' αυτό βάσει εσωτερικού σχεδίου... Μπορεί η αγωγή ν' αλλάξει κάτι σ' αυτό; Στο αναπτυσσόμενο παιδί δεν μπορεί ίσως να συμβεί τίποτε καλύτερο παρά το να αναγνωρίσει κανείς το είναι του και να βοηΘήσει να αναπτύσσονται οι ιδιότητές του" (Th. Ring, Αstrologie neu gesehen, der Kosmos in uns, Freiburg 1977).

Oι γονείς ή oι δάσκαλοι δεν χρειάζεται να παρατηρήσουν το παιδί για να ανακαλύψουν τις κλίσεις του, τα προσόντα του ή και τα ελαττώματα στον χαρακτήρα του, ούτε απαιτείται να προσπαθήσουν να βοηθήσουν το παιδί να αναπτύξει ολόκληρη την προσωπικότητά του. Οφείλουν μόνο να παρατηρήσουν τα άστρα και τούς συνδυασμούς του ωροσκοπίου τού παιδιού και να μελετήσουν το "κοσμόγραμμά" του. Εκεί Θα δουν το "νόμο" με τον οποίο μπήκε το παιδί στη ζωή και Θα ανακαλύψουν το "εσωτερικό σχέδιο", με βάση το οποίο αναπτύσσεται. Αυτό το "σχέδιο" πρέπει να έχουν ως οδηγό στην αγωγή του παιδιού, προκειμένου να το βοηθήσουν να αναπτύξει τις ιδιότητες που είναι γραμμένες πάνω σ' αυτό το σχέδιο. Όχι εκείνες πού δεν αναφέρονται σ' αυτό. Η καλύτερη διαπαιδαγώγηση για ένα αναπτυσσόμενο παιδί, σύμφωνα με την αστρολογία, είναι το να "αναγνωρίσει κανείς το είναι του" και να βοηθήσει να αναπτυχθούν oι ιδιότητές του. Το "είναι" του παιδιού καταγράφεται στο ωροσκόπιο μαζί με όλες τις "ιδιότητες". O παιδαγωγός ή oι γονείς έχουν να κάνουν μόνο αυτό: Να αναγνωρίσουν την «αλήθεια της αστρολογίας» και να συμμορφωθούν απόλυτα μ' αυτή. Γίνεται φανερό πως η αστρολογία αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για την αγωγή των παιδιών.

Μια τέτοια «αγωγή» μπορεί να μας παίξει όποιο παιχνίδι μπορεί κανείς να φανταστεί και να καταστρέψει τα παιδιά μας ή να τα "χειραγωγήσει" με ειδικές μεθοδεύσεις προς ανεπίτρεπτες και ανεπιθύμητες για τούς γονείς κατευθύνσεις. Η Λίντα Γκούτμαν αναφέρεται στο λαθεμένο και στον ορθό τρόπο που πρέπει μία μητέρα να ταΐσει το παιδί της που είναι «Ζυγός». Ιδού ο «λαθεμένος τρόπος»: «Στο πρώτο πιάτο δεξιά Θα είναι το

βρασμένο αυγό του, λιωμένο με τον τρόπο που τού αρέσει. Στο πιάτο αριστερά Θα είναι η κρέμα του καμωμένη με ζάχαρη και γαρνιρισμένη όμορφα, όπως τού αρέσει. Και τα δύο μένουν και κρυώνουν χωρίς αυτός να βάλει μπουκιά. Δεν πεινά; Ναι πεθαίνει από την πείνα. Έχει πυρετό; Όχι νοιώθει θαυμάσια. Είναι θυμωμένος για κάτι; Καθόλου. Τότε γιατί κάθεται εκεί με τόσο πείσμα και συνεχίζει να σπρώχνει το πιάτο του εδώ και εκεί; Γιατί να μη τρώει μπουκιά;».

Ποια είναι λοιπόν η λαθεμένη ενέργεια σ' αυτήν την περίπτωση; Απλούστατα η μητέρα δεν έλαβε υπ' όψη της ότι το παιδί είναι Ζυγός και συνεπώς τα άστρα δεν τού επιτρέπουν να πάρει μόνο του την απόφαση τί πρέπει να φάει πρώτο και τί δεύτερο. Γι' αυτό η Γκούτμαν συνεχίζει υπογραμμίζοντας αυτή την αιτία: «Δεν μπορεί να αποφασίσει ποιό να φάει πρώτο - τα αυγά ή τον πολτό; Απλώς μεγάλωσες την σύγχυση δίνοντάς του ένα ποτήρι χυμό πορτοκαλιού και ένα κομμάτι φρυγανιάς, προσπαθώντας να το δελεάσεις. Αυτό ήταν λάθος. Τώρα δεν Θα μπορέσει ποτέ να πάρει μιαν απόφαση. Καλύτερα να ξεχάσεις το πρόγευμα για σήμερα». Σ' αυτή τη λαθεμένη τακτική της μητέρας η Γκούτμαν αντιπαραβάλλει την «ορθή»: "Αύριο το πρωί, τού δίνεις μόνο ένα πράγμα κάθε φορά. Πρώτα το χυμό πορτοκαλιού. Θα το πιεί. Μετά τον πολτό. Θα τον φάει. Μετά τα αυγά. Τα λατρεύει. Τελικά τη φρυγανιά. Καθώς θα κάθεται εκεί και θα μασά ευτυχισμένο, θα μείνεις κατάπληκτη επειδή έφαγε όλο το πρόγευμά του σε λιγότερη ώρα από δέκα λεπτά. Μόλις τώρα έμαθες το σπουδαίο μάθημα για, το μεγάλωμα του παιδιού Ζυγού. Μην τον αφήσεις ποτέ να κάνει εκλογή. Μισεί να παίρνει αποφάσεις» (τ. Α', σ. 386). Η λαθεμένη τακτική της μητέρας έγκειται λοιπόν στο ότι ξεκίνησε από το ίδιο το παιδί, ενώ έπρεπε να ξεκινήσει από τα άστρα, όπου βρίσκεται η "εξήγηση" της συμπεριφοράς τού παιδιού, αλλά και η "λύση" τού προβλήματος: Το ωροσκόπιό του δεν τού επιτρέπει να παίρνει αποφάσεις, γι' αυτό και πρέπει άλλος να αποφασίζει γι' αυτό, τί πρέπει νά κάνει και τί πρέπει νά αποφύγει. Ενδιαφέρον επίσης είναι να σημειώσουμε εδώ τί η Γκούτμαν συμβουλεύει για την ορθή αγωγή τού παιδιού Παρθένος (σ. 334). "Αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν ένα γατάκι, ή ένα πουλί. Έτσι Θα

μπορούν να μάθουν τα προβλήματα της αγάπης ήσυχα και ανενόχλητα φροντίζοντας για τούς αβοήθητους. Μην του αγοράσετε ένα αστυνομικό σκύλο. Αν είναι ένα τυπικό Παρθένο παιδί, θα προτιμήσει ένα μικρότερο ζωάκι. Θα γοητευθεί με μια μυρμηγκοφωλιά, κοιτάζοντας τα εργατικά μυρμήγκια να πηγαίνουν έξω στη δουλειά τους σε πυκνή φάλαγγα, Θα είναι κέντρισμα πραγματικό για το περίεργο, πρακτικό, μικρό μυαλό του".

Αλήθεια πρέπει κανείς να συμβουλευθεί τα άστρα και ένα μεγάλο "επιστήμονα αστρολόγο" για να πληροφορηθεί ότι ένα μικρό παιδάκι χαίρεται να έχει και να φροντίζει ένα γατάκι ή όποιο άλλο μικρό ζωάκι, ότι φοβάται ένα "αστυνομικό σκύλο" και γοητεύεται από μια μυρμηγκοφωλιά! Και όμως oι μητέρες λάτρεις της αστρολογίας θα θεωρήσουν αυτό "εκπληκτική πρόβλεψη" του αστρολόγου και πολύτιμη συμβουλή για την "εξειδικευμένη αγωγή" τού παιδιού τους - Παρθένο.

Για το παιδί «Λέων» η Γκούτμαν γράφει: «Μήπως περιμένετε αυτοί oι μικροί να απολαμβάνουν το

καθάρισμα των πατωμάτων ή να βγάζουν έξω τα σκουπίδια; Θα επαναστατήσουν εναντίον κάθε ασήμαντου έργου, γι' αυτό να τούς αναθέτετε πιο σπουδαία και αξιοπρεπή καθήκοντα, που Θα υπάρχει σ' αυτά και μια μικρή εξουσία. Oι δάσκαλοι μπορούν να περιμένουν από τούς Λέοντες μαθητές, ότι Θα κάνουν κι αυτοί λίγη διδασκαλία. Τούς αρέσει να εξηγούν στους άλλους διάφορα πράγματα και τίποτε δεν τους δίνει μεγαλύτερη χαρά από το ρόλο τού δασκάλου, όταν εκείνος πρέπει να φύγει από την αίθουσα. Το πράγμα αυτό τούς δίνει τον πρώτο ρόλο. Κανονικά, όταν το παιδί Λέων αναλαμβάνει ευθύνη στο σχολείο, Θα καταφέρει χαρούμενο να επιβάλει την πειθαρχία, αλλά κάθε τόσο το παιγνιδιάρικο πνεύμα του παρουσιάζεται, και μπορεί όταν γυρίσει δ δάσκαλος να τούς βρει όλους να παίζουν" (σ. 280). "Ο ευκολότερος τρόπος να υψώσεις τούς βαθμούς ενός παιδιού Λέοντα είναι να προσφύγεις στη ματαιοδοξία του, να τον κάνεις να Θέλει να είναι ανώτερος από τούς άλλους. Αυτό το τέχνασμα Θα πιάσει. Όταν είναι καλός, χτύπα τον χαϊδευτικά στην πλάτη. Δεν έχει σχέση αν του κάνουν ήδη πολλά φιλοφρονήματα, πάντα Θά διψά για περισσότερα" (σ. 281). Και εδώ ο αναγνώστης διαπιστώνει πώς όλα αυτά δεν αποτελούν «σπάνιες σοφίες», πού χρειάζεται κανείς τη βοήθεια των άστρων για να τις «αποκαλύψει». Κανένα παιδί δεν αγαπάει το «καθάρισμα των πατωμάτων» ή το να βγάζει έξω τα σκουπίδια. Δεν υπάρχει παιδί πού να μην του αρέσει να το παίρνουν στα σοβαρά και να του δίνουν το ρόλο του δασκάλου και όχι τού μαθητή. Το να αναθέτει κανείς ευθύνη στο παιδί και να τού ενισχύει την αυτοπεποίθηση αποτελεί βασικό σημείο της παιδαγωγικής, που ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά και όχι μόνο εκείνα που «ξεχωρίζονται» γι' αυτό το ρόλο από τα «άστρα». Είναι λοιπόν βέβαιο πως οι οπαδοί της αστρολογίας αξιολογούν τον άνθρωπο με βάση τα άστρα. Μέσω των άστρων γνωρίζει κανείς τον εαυτό του, τούς άλλους, τα παιδιά. Τα άστρα ρυθμίζουν τη σχέση γονέων-παιδιών, και εκείνα καθορίζουν την κατάλληλη αγωγή των παιδιών και τον όλο προσανατολισμό που πρέπει νά πάρουν. Αυτό έγινε φανερό από όσα αναφέραμε, φαίνεται επίσης και από το ακόλουθο απόσπασμα από τη «Μεγάλη Αστρολογία»:

«Η αστρολογία λέει την αλήθεια για τούς ανθρώπους. Και είναι ικανή να τη λέει επειδή αποτελεί ένα εμπειρικό σύστημα κρίσης βασισμένο αποκλειστικά στους παράγοντες εκείνους πού «δημιουργούν» την προσωπικότητα. Όταν ένας αστρολόγος γνωρίσει για πρώτη φορά έναν άνθρωπο που έρχεται να τον συμβουλευτεί, μπορεί με την πρώτη ματιά να τον Θεωρήσει ρεαλιστή, αλλά το ωροσκόπιο γεννήσεώς του ν' αποκαλύψει πως είναι αθεράπευτα ρομαντικός. Η μπορεί να νομίσει πως ο επισκέπτης του είναι τύπος ανέμελος, ξεχασιάρης και το ωροσκόπιο να δείξει πως είναι σχολαστικά λεπτολόγος και με δυνατή μνήμη. Αυτό Θα το διαπιστώσει μόνος του ο αναγνώστης, αν εμβαθύνει ο ίδιος στο ωροσκόπιό του και προσπαθήσει να το εξηγήσει σύμφωνα με τις οδηγίες που δίνονται στο επόμενο μέρος τού βιβλίου. Το ωροσκόπιό του Θα του πει πολλά από όσα γνωρίζει ήδη πως είναι αλήθεια και αυτό πρέπει να τον πείσει να εξετάσει προσεκτικά τον εαυτό του και να σκεφτεί αν μερικά δυσάρεστα γι' αυτόν πράγματα, πού του είναι δύσκολο να τα παραδεχτεί, είναι επίσης αληθινά» (Μεγάλη Αστρολογία σ. 60). Η αστρολογία ακυρώνει εδώ όλους τούς κανόνες και τα συμπεράσματα της ψυχολογίας και όλων των επιστημών που ασχολούνται με τον άνθρωπο και την συμπεριφορά του. Δεν μπορεί

κανείς να εμπιστευθεί στις δικές του προσωπικές παρατηρήσεις του εαυτού του ή των άλλων. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να κάνει μεγάλο λάθος στις εκτιμήσεις του. Όταν όμως εμπιστευθεί στην αστρολογία, ποτέ δέν πρόκειται να κάνει λάθος. Ακόμη κι αν όλα μιλούν εναντίον των δεδομένων τού ωροσκοπίου, ο οπαδός της αστρολογίας ακολουθεί το «σίγουρο δρόμο» των άστρων και δεν εμπιστεύεται τις αισθήσεις του ή την προσωπική του κρίση, ύστερα από συνεκτίμηση όλων των δεδομένων που έχει και που προέρχονται "από κάτω" και όχι "από πάνω". Oι ίδιοι κανόνες εφαρμόζονται και προκειμένου να μελετήσει κανείς τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα ενός παιδιού, με σκοπό να εξακριβώσει τις κλίσεις και τάσεις του, ώστε να μπορέσει να προσδιορίσει την κατάλληλη γι' αυτό αγωγή και τον ορθό προσανατολισμό ζωής: "Πολλοί επαγγελματίες αστρολόγοι αφιερώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους ασχολούμενοι με τα ωροσκόπια νεογέννητων βρεφών. Όπως είναι φανερό, το ωροσκόπιο ενός νεογέννητου παρουσιάζει συναισθηματικό μόνο ενδιαφέρον, για τούς γονείς. Μια τέτοια αστρολογική εικόνα όμως μπορεί να έχει και πρακτική αξία. Μπορεί, λόγου χάρη, να έχει πολλά να πει για τη σχέση πού δεν θα αργήσει να διαμορφωθεί μεταξύ παιδιού και γονέων. Σε μερικές φάσεις της ζωής του ένα παιδί που μεγαλώνει μπορεί να νοιώσει πιο κοντά προς τη μητέρα παρά προς τον πατέρα του. Σε άλλες όμως φάσεις, μπορεί να συμβεί το αντίθετο. Ο αστρολόγος είναι σε θέση να πει πού και πότε ο καθ' ένας από τους δύο γονείς θα μπορέσει να ασκήσει επιρροή, να επιβάλει πειθαρχία και ως ποιό σημείο. Είναι σε Θέση να πει στην μητέρα πότε το παιδί της θα είναι περισσότερο ευαίσθητο στις παιδικές αρρώστιες. Θα μπορέσει να της υποδείξει τί είδους παιγνίδια θα προτιμάει το παιδί της, ποιά σπορ θα το τραβούν περισσότερο, πότε Θα είναι η καλύτερη στιγμή νά το στείλει στ νηπιαγωγείο και τί είδους σχολείο είναι καλύτερο για το συγκεκριμένο παιδί» (Μεγάλη Αστρολογία, σ. 60). Oι σχέσεις γονέων με τα μικρά βρέφη πρέπει λοιπόν να εναρμονίζονται με τις καταγραφές του ωροσκοπίου και με τις οδηγίες του αστρολόγου, που Θα καθορίσει πού και πότε ο καθ' ένας από τούς γονείς πρέπει να ασκήσει επιρροή στο παιδί, τί είδους παιγχνίδια πρέπει να τού επιτραπούν, ποιά σπορ ανταποκρίνονται στο ωροσκόπιό του, αν Θα πρέπει να πάει στο νηπιαγωγείο και πότε πρέπει να γίνει αυτό, ποιό σχολείο είναι κατάλληλο για το παιδί κ.ο.κ. Αλλά για τούς πιστούς της αστρολογίας το ωροσκόπιο αποτελεί τον ασφαλή οδηγό και για την μετέπειτα εξέλιξη τού παιδιού: «Oι προγνώσεις είναι φανερό ότι έχουν περιορισμένη αξία στα πρώτα χρόνια ζωής ενός παιδιού. Μια ένδειξη που τριάντα χρόνια αργότερα, μπορεί να σημαίνει διαταραχή της έγγαμης ζωής, δεν μπορεί βέβαια να σημαίνει το ίδιο για την ζωή ενός παιδιού πέντε χρόνων! Αργότερα όμως στην εφηβική ηλικία, ο αστρολόγος Θα μπορέσει να επισημάνει περιόδους, όπου νεανικές ερωτικές σχέσεις ή εντατική μελέτη ή ξεχωριστή αμέλεια και οκνηρία μπορεί να επηρεάσουν ένα αγόρι ή κορίτσι. Και από τα τέλη της εφηβείας και ύστερα η πλήρης αστρολογική ανάλυση αρχίζει να λειτουργεί με ακρίβεια. Στον αναπτυσσόμενο νου ενός βρέφους, επενεργούν κιόλας διάφοροι παράγοντες, που με τον καιρό η επίδρασή τους εκδηλώνεται σε προτίμηση προς την μία ή την άλλη σταδιοδρομία» (Μεγάλη αστρολογία, σ. 60).

Με τον καιρό λοιπόν εκδηλώνονται όλες οι «καταγραφές» στο ωροσκόπιο και ο αστρολόγος μπορεί να δώσει κατάλληλες συμβουλές για τα προβλήματα της εφηβείας και τα τυχόν ελαττώματα στη συμπεριφορά τού νέου. Όταν όμως περάσει η εφηβεία, τότε ο "επιστήμονας αστρολόγος" μπορεί να δώσει την "πλήρη αστρολογική ανάλυση" και να ερμηνεύσει τούς διαφόρους παράγοντες και τις επιδράσεις τους πάνω στον αναπτυσσόμενο άνθρωπο. Που όμως στηρίζει τους ισχυρισμούς αυτούς η μεγάλη αστρολογία; Η απάντηση δίδεται στη συνέχεια τού ίδιου κειμένου: "Συγκρίσεις ανάμεσα σε σχολικές επιδόσεις, οδηγίες ειδικών συμβούλων και αστρολογικές προγνώσεις έχουν καταδείξει πως oι αστρολόγοι είναι ικανοί να δώσουν έγκυρη συμβουλή σ' αυτό το ζήτημα τής σταδιοδρομίας. Πολύ συχνά είναι δυνατόν να πουν στους γονείς τί είδους σταδιοδρομία μπορεί να τραβήξει περισσότερο το γιό ή την κόρη τους και - πράγμα εξίσου σπουδαίο - ως ποιό βαθμό μπορεί να περιμένουν ότι θα επιτύχει σ' αυτήν ή εκείνην τη σταδιοδρομία" (Μεγάλη Αστρολογία, σ. 60). Αυτό είναι πράγματι "μεγάλη κουβέντα", χωρίς όμως να λέει ή να αποδεικνύει απολύτως τίποτα. Μιλάει για οδηγίες "ειδικών συμβούλων" που "έχουν καταδείξει" την ικανότητα των αστρολόγων να δώσουν "έγκυρη συμβουλή". "Όμως δεν αναφέρει κανένα όνομα αυτών των "ειδικών συμβούλων" και ποιοί είναι οι επιστημονικοί τίτλοι τους. Και όμως, στη συνέχεια αναιρεί όσα ελέχθησαν και δεν μιλάει πλέον για βεβαιότητα. Ενώ προηγουμένως λέγει πως "έχουν καταδείξει", δηλαδή πρόκειται για πράγματα που είναι σίγουρα, που έχουν αποδειχθεί, τώρα λέγει: "πολύ συχνά, είναι δυνατόν", δηλαδή μπορεί και να μην είναι δυνατό. Έτσι η "Μεγάλη Αστρολογία" δεν πέφτει ποτέ έξω, ότι και αν συμβεί. Όμως η ζημιά που θα έχει προκαλέσει στην αγωγή του παιδιού και στην όλη προσωπικότητά του θά είναι ανεπανόρθωτη. Σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα, η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή τού κράτους και έχει ως αποστολή την διάπλαση των παιδιών "ως Ελευθέρων και υπευθύνων πολιτών" (άρθρο 16, 2). Αυτό αποτελεί βασική αξία, την οποία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να Θέσει σε κίνδυνο. Μήπως εδώ έχουμε μια τέτοια περίπτωση και, συνεπώς, η πολιτεία έχει συνταγματικό καθήκον να επέμβει; (Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου "Η Αστρολογία στο φως της Ορθοδοξίας", Εκδόσεις Διάλογος, Αριθ.12. Της Υπηρεσίας Ενημερώσεως Διαλόγου και Πολιτισμού της Αρχιεπισκοπής Αθηνών)

VAMPIRES! (Βρυκόλακες) Νεο-βαμπιρισμός. . . νέα εναλλακτική των παιδιών μας; κ. Ηλία Χατζηνικολάου

Θα γελούσατε σε ανησυχία του παιδιού σας, να γίνει σαν μεγαλώσει ένας καλός...... βρυκόλακας; Μήπως θ’ απαντούσατε πως πρόκειται για μύθους & εξωπραγματικές ιστορίες; Το παρόν πόνημα, παρουσιάζει μία πολύ επικίνδυνη σχοινοβασία, μεταξύ λαϊκών θρύλων και σημερινής πραγματικότητας. Όλα ξεκίνησαν από μία ερώτηση-βόμβα παιδιών του Γυμνασίου, που με ρώτησαν, ποιά είναι η γνώμη μου για τους βρυκόλακες. Σε συζήτηση που ακολούθησε, μου αποκάλυψαν

πως

κάποιοι

φίλοι

τους,

«ψάχνονται»

και

δοκιμάζουν

τεχνικές

βρυκολάκων! Η δεύτερη βόμβα ήλθε όταν γνωστός μου, μου αποκάλυψε ότι ενστερνίζεται κάποιες «βαμπίρικες» πεποιθήσεις & μέσω ενός ορισμένου κυκλώματος ιατρών στην Αθήνα, προμηθεύεται αίμα, που το πίνει για να πάρει, καθώς πιστεύει, ενέργεια, σφρίγος, νεότητα και ίσως παραπάνω χρόνια ζωής & τέλος ποιός ξέρει ίσως πετύχει την πολυπόθητη αθανασία

[1]

.

Έτσι

ξεκινώντας την έρευνα ειλικρινά άνοιξα το κουτί της Πανδώρας. Σωρεία

στοιχείων μ’ οδήγησε στο αποτέλεσμα, πως τελικά υπάρχουν άνθρωποι στις ημέρες

μας, πού πιστεύουν με τον έναν η τον άλλον τρόπο, πως είναι βρυκόλακες κι όχι μόνο. [2]

Κάποιοι Από αυτούς προχώρησαν στην σύσταση εκκλησίας ("The Vampire Church"

).

Την χειροτόνηση των επισκόπων τους καθώς και την αναγνώριση της εκκλησίας τους, την έκανε η "Universal Life Church Οι

επίσκοποί

τους

[3]

" (Εκκλησία της Παγκόσμιας Ζωής).

προβαίνουν

κανονικά

σε

διεξαγωγή

βαπτίσεων, κηδειών κ.ο.κ.). Εκδίδουν πιστοποιητικά γάμου

[4]

“μυστηρίων”

(γάμων,

, δείγμα του οποίου

παραθέτω. Επιπλέον όπως οι Χριστιανοί κάνουν μπροστά στο σώμα τους, το σημείο

του Σταυρού, έτσι κι αυτοί με το δεξί χέρι τους, κάνουν μία κίνηση σαν θηλειά, σαν έναν κύκλο που ξεκινά από το δεξί ώμο περνάει μπροστά από το σώμα τους και καταλήγει στο μέτωπο. Η κίνηση αυτή καθώς υποστηρίζουν, παρέχει την ίδια προστασία με την κίνηση του Σταυρού. Αντί για Σταυρό φορούν το αιγυπτιακό σύμβολο “Άνκη

[5]

”. Κάποιες άλλες ομάδες, έχουν κάνει προσεγγίσεις επαναγραφής της Βίβλου.

Κλασικό παράδειγμα, είναι αυτό της πτώσης του Αδάμ & της Εύας. Πιστεύουν δηλαδή, πως η πτώση επήλθε, από την σχέση που συνάφθηκε μεταξύ Εύας & Διαβόλου. Τα παιδιά πού προήλθαν από τη σχέση αυτή, είναι οι γνωστοί μας βαμπίροι ή βρυκόλακες. Το τελευταίο μάλιστα ήταν η σοβαρή πεποίθηση ενός παιδιού της τρίτης Λυκείου. Πως και πότε έφθασε στ’αυτιά του παιδιού αυτή η θεωρία, με τέτοιο τρόπο μάλιστα που να το πείσει, αφήνει πολλά ερωτηματικά για το πόσο Ορθόδοξα κατηχημένα είναι τα παιδιά μας σήμερα.

Μία

βλάσφημη παρωδία της Βίβλου, είναι η λεγόμενη βίβλος των βαμπίρων (The

Vampire Bible), η γνωστή κι ως Βιβλίο του Ύπνου (Book of the Nod

[6]

). Ένας άγγελος

που κοιμάται, όπως φαίνεται στην εικόνα που παραθέτω, στολίζει συχνά τους τόπους που συχνάζουν.

Πιστεύω ότι σε αυτό το σημείο είναι φρόνιμο να κοιτάξουμε τις θρησκείες και τις λαϊκές παραδόσεις των λαών ανά τον κόσμο & πως κάθε μία περιέβαλε μέσα της, τον «θρύλο» των βαμπίρων. Στην Ελλάδα έχουμε έναν θρυλικό βαμπίρο, γνωστό με το όνομα "Βρυκόλακας", ο οποίος έβγαινε από τον τάφο του, μόνο για να βρει νύφες & ν’αφήσει απογόνους.

Άλλοι γνωστοί βαμπίροι στην ελληνική επικράτεια είναι ο Μπαμπούλας, η Λάμια που έκλεβε τα νεογέννητα & τους έπινε το αίμα & τέλος ο Καλλικάντζαρος που είχε την δύναμη μόνο τις δώδεκα ημέρες των Χριστουγέννων, να μετατρέπει τα νεογέννητα που

γεννήθηκαν αυτή την περίοδο, σε βαμπίρους.

Παρατηρώντας & άλλους θρυλικούς βαμπίρους

[7]

, εκείνο που βγαίνει ως συμπέρασμα

& “απορία” ταυτόχρονα είναι πως σε τόσους διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, δοξασίες, υπάρχουν τόσο πανομοιότυποι θρύλοι & να σημειωθεί σ’ εποχές που δεν υπήρχαν μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να ταξιδέψουν αυτοί οι θρύλοι από τον ένα τόπο στον άλλον. Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτή την μικρή αναδρομή, χωρίς ν’ αναφερθώ στην μορφή που απετέλεσε το 1897 την έμπνευση του Ιρλανδού συγγραφέα Μπραμ Στόκερ (Bram Stoker), θέμα εκατοντάδων πια ταινιών και αρκετών χιλιάδων τίτλων βιβλίων, που δεν είναι άλλη [8]

από τον κόμη Βλαντ ΙΙΙ Τσέπες (Vlad ΙΙΙ Tepes

), γνωστός ως

"Δράκουλας". Βασιλιάς του βασιλείου της Βλαχίας (Wallachia)

[9]

, πού κυμαίνεται νότια των

Καρπαθίων όρων, ένα από τα τρία ιστορικά κρατίδια, αυτά της Μολδαβίας & της Τρανσυλβανίας που συνθέτουν το σημερινό κράτος της Ρουμανίας

[10]

. Ο κόμης Βλαντ

βασίλεψε για έξι μόνο χρόνια από το 1456 έως το 1462, οπότε και νικήθηκε από τους Τούρκους. Το 1475 κατάφερε να ξαναγίνει βασιλιάς, για να δολοφονηθεί την ίδια χρονιά, σε μάχη πάλι με τους Τούρκους. Υπέγραφε ως “Draculea

[11]

” Δράκουλας. Στα

ρουμάνικα «Ντράκουλ» (Dracul) είναι αυτό που λέμε εμείς Δράκος και έτσι αποκαλούν τον Διάβολο. "Dracula" σημαίνει «ο γιος του διαβόλου», όνομα που το πήρε από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ιππότης της «Ιεραρχίας του Δράκου» (The order of the

dragon), μία αδελφότητα που πιστεύεται πως απετέλεσε τον πρόδρομο κάποιων από

τις πεποιθήσεις των σύγχρονων νεοβαμπίρων. Όσοι ανήκαν σε αυτή την αδελφότητα φορούσαν ένα κεντητό δράκο στο μπράτσο τους. Καμμία λοιπόν ονομασία δεν δίνεται τυχαία. Οι φήμες για τον κόμη Βλαντ, πως έπινε το αίμα όσων καταδίκαζε σε θάνατο προέρχεται από τους Σάξονες Σίμπιου (Sibiu) της περιοχής της Τρανσυλβανίας, τους οποίους

αφού

τους

νίκησε,

ανασκολόπησε

[12]

όλους

τους

αιχμαλώτους,

τα

γυναικόπαιδα, αλλά & όλους τους έμπορους Σάξονες που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στην Βλαχία

[13]

. Όσοι Σάξονες ξέφυγαν στην Δύση μετέφεραν την

σκληρότητα και τις ενέργειες του κόμη, οι οποίες γράφηκαν σε μικρά βιβλιαράκια της εποχής.

Ο συγγραφέας Μπραμ Στόκερς, εντυπωσιασμένος από αυτά τα κατορθώματα, χρησιμοποίησε μόνο σαν μορφή έμπνευσης τον κόμη Βλαντ, αλλά ο ήρωάς του δεν έχει καμμία

σχέση

με

τον

εν

λόγω

κόμη.

Ο

μυθιστορηματικός

κόμης

Δράκουλας

τοποθετείται στην περιοχή της Τρανσυλβανίας και όχι της Βλαχίας κι αυτό γιατί Τρανσυλβανία σημαίνει η περιοχή πέρα από το δάσος, όνομα πιο μυστηριακό από το Βλαχία που σημαίνει η περιοχή των ξένων. Το μυστηριακό του κάστρο το είχε στην

περιοχή της Μπίστριτζα (Bistritza area), κοντά στο πέρασμα Μπάργκαου (Bârgau Pass) προς τα Καρπάθια όρη, που σαγήνευε και παρέσυρε τα θύματά του.

Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί ο Μπραμ Στόκερ διάλεξε το συγκεκριμένο πρίγκιπα ως το μοντέλο για το φανταστικό του ήρωα. Ο Στόκερ υπήρξε φίλος με έναν ουγγαρέζο καθηγητή από την Bουδαπέστη ο οποίος μπορεί να ανέφερε το όνομα του Δράκουλα. Tα Bαλκάνια μόλις είχαν αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό όταν ο Στόκερ άρχισε τη νουβέλα του και οι προλήψεις των σκοτεινών χρόνων ήταν ακόμη ζωντανές. Παρά την απάνθρωπη σκληρότητά του, στη Pουμανία ο Κόμης Δράκουλας θεωρείται εθνικός ήρωας ο οποίος αντιστάθηκε στην τουρκική κυριαρχία. Άλλη θρυλικά ιστορική μορφή με αιμοβόρες συνήθειες ήταν και η Ελίζαμπεθ Μπάθορυ [14]

.

Παρουσίαση – γνωριμία.

Για να περάσουμε στις ημέρες μας, οι δοξασίες & η θρησκεία των νεο-βαμπίρων έχει εμπλουτισθεί με πολλές ινδουιστικές τεχνικές & ορολογίες, κάτι που ήταν

επόμενο, εφόσον το ινδουιστικό πάνθεον βρίθει από βαμπίρικες θεότητες &

ιστορίες. "Ανοίγοντας το καπάκι του φέρετρου", μία φράση που χρησιμοποιούν πολύ

στην αργκό τους, όταν θέλουν κάτι να ξεκαθαρισθεί, θα ήθελα να προβώ σε μία κατηγοριοποίηση, πάντα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις όλης αυτής της κίνησής τους, για να έχουμε έναν κανόνα στην ανάλυσή μας.

Θα ήθελα να σημειώσω ότι ό,τι θ’ ακολουθήσει αποτελεί καθαρά μία παράθεση των ιδεών τους, χωρίς να σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι τα γραφόμενα, έχουν ως

έτσι.

Προσωπικά

θα

έλεγα

ότι

είναι

ένα

καλοστημένο

δαιμονικό

θέατρο

ψευδαισθήσεων, σε συνδυασμό με τις διεστραμμένες ψυχολογικές ιδεοληψίες των “fun”

πιστών τους, που με την σειρά του οδηγεί σ’ ένα καινούργιο χώρο αναγκών, όπου κάποιοι θησαυρίζουν, με την υποκινούμενη αδυναμία ορισμένων ανθρώπων. 1. Ποιός είναι ο εκ γενετής βαμπιρισμός (psi-vamp)

[15]

.

Πιστεύουν πως κάποια άτομα, γεννιούνται με την αδυναμία, το ελάττωμα, το μειονέκτημα έναντι των υπολοίπων ανθρώπων, να έχουν την φυσική-ψυχική τους ενέργεια (pranic energy), σε χαμηλώτερα του κανονικού επίπεδα. Η ενέργεια αυτή, χρήσιμη για τη ζωή του κάθε ανθρώπου, βρίσκεται σε σωματικό-υλικό επίπεδο μέσα στο αίμα. Συμπτώματα της έλλειψης αυτής, είναι η διεγνωσμένη κλινικά κατάθλιψη. Κενότητα & αδιαφορία ζωής. Ανεξήγητα συχνή υποβολή τους σε κρυολογήματα & γενικά κατέχουν μία αρρωστημένη ιδιοσυγκρασία, σε φυσικό & σε ψυχικό επίπεδο. Κάθε έκθεσή τους στον ήλιο τους επηρεάζει & τους αρρωσταίνει. Ανθρακούχα ποτά – με κιτρικό οξύ - τους προκαλούν στομαχικά προβλήματα. Όλ’ αυτά είναι συμπτώματα που θα πρέπει να βάλουν σοβαρά κάποιον ν’ αναρωτηθεί μήπως είναι εκ γενετής βαμπίρος (Psi-Vampire). Η εφηβεία είναι συνήθως η ηλικία, που τα συμπτώματα αυτά εμφανίζονται & τότε ο νεαρός έφηβος δέχεται το λεγόμενο «ξύπνημα» (awakening). Μόλις «ξυπνήσει» θα πρέπει αφού πρώτα επισκεφθεί κάποιον ψυχίατρο –ψυχολόγο & αποκλείσει κάποιο άλλο ψυχολογικό πρόβλημα, να προχωρήσει καλύτερα με την “τεχνική βοήθεια” κάποιου παλαιού βαμπίρου, στην ανεύρεση της πολύτιμης αυτής φυσικής-ψυχικής ενέργειας

Την

[16]

.

ενέργεια αυτή μπορούν να την προμηθευτούν, με κάποιες τεχνικές, που

πιστεύω ότι δεν είναι επί του παρόντος ν’ αναφέρουμε, από στοιχεία της φύσης (κυκλώνες, καταρράκτες, βροχές κτλ.). Επίσης από ζώα & φυσικά η καλύτερη πηγή

τους είναι οι άλλοι άνθρωποι, που στην ορολογία τους ονομάζονται «μηδενικά» (nils).

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι τεχνικές αυτές είναι άχρηστες, αν ο «ξυπνημένος» εκ γενετής βαμπίρος, δεν έχει & το χάρισμα να τις αξιοποιήσει. Βλέπετε σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, ο Θεός ισορροπεί αυτή τους την αδυναμία - ελάττωμα, με το χάρισμα να μπορούν από μόνοι τους να ρουφούν τη φυσική ενέργεια πού τούς χρειάζεται. Ένα χάρισμα πού συνοδεύεται βέβαια, με όλα τα συναφή χαρίσματα, τηλεπάθειας, επιβολής μικρών προτάσεων στο μυαλό του «μηδενικού», τηλεκινήσεις αντικειμένων

κ.ο.κ.

Η επιλογή των «μηδενικών» συστήνεται να είναι άνθρωποι με αυξημένες ποσότητες ενέργειας. Τέτοιοι είναι άνθρωποι που εκνευρίζονται εύκολα & γενικά έχουν θερμό ταμπεραμέντο οι

βαμπίροι

[17]

. Αν γίνει σωστή άντληση της περίσσειας μόνο ενέργειας, ουσιαστικά

γίνονται

κατά

κάποιο

τρόπο

σωτήρες

της

οικουμένης,

εφόσον

απαλλάσσουν τον κόσμο από τον εκνευρισμό και φέρνουν μία ισορροπία ενέργειας πάνω στον πλανήτη! Την ενέργεια μπορούν να την ρουφήξουν εξ αποστάσεως, με ιδιαίτερη προσοχή χωρίς να εξαντλήσουν τον «δότη» τους κι επί πλέον να μην καταλάβει το «μηδενικό» ότι δέχεται την άντληση αυτή. Ο λόγος είναι ότι αν το καταλάβει, μπορεί ο βαμπίρος ν’ αποκαλυφθεί κι αυτό μπορεί να του επιφέρει κοινωνικά προβλήματα, ακόμα και να πέσει θύμα απόπειρας δολοφονίας κάποιων κυνηγών βαμπίρων. Στην Αμερική έχουν καταγραφεί αρκετές απόπειρες δολοφονιών βαμπίρων από επίδοξους "ιεροκυνηγούς". Αλλά το κυριότερο γιατί όταν το θύμα δέχεται άντληση και τρομάξει, είναι πολύ πιθανό να πεθάνει επί τόπου & να χρεωθεί ο βαμπίρος “άθελά του” με μία δολοφονία, κάτι που μπορεί να τον οδηγήσει σε απρόβλεπτες ψυχοσυμπλεγματικές συνέπειες. Η κατηγορία αυτή δεν τρέφεται με αίμα, χωρίς βέβαια να το αποκλείει σε ορισμένες περιπτώσεις, μιας και ένα θρεπτικό ποτήρι αίματος, γεμάτο ενέργεια, είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Απλά δεν το επιδιώκουν.

2. Ποιός είναι ο προσβεβλημένος

[18]

βαμπιρισμός (psy-vamp)

Οι «δότες-μηδενικά» τώρα των φυσικών βαμπίρων, όπως είναι “φυσικό” αρχίζουν να έχουν όμοια συμπτώματα με τους εκ γενετής βαμπίρους, αφού χάνουν κι αυτά την φυσική τους ενέργεια. Έτσι παρουσιάζουν κι αυτά σιγά-σιγά τα ίδια στερητικά

συμπτώματα,

στομαχικές

κράμπες,

εξάντληση

κτλ.

Αυτοί

που

το

καταλαβαίνουν η σε μερικές περιπτώσεις βοηθιούνται “με τρόπο” να το καταλάβουν

από κάποιους “καλοθελητές” φυσικούς βαμπίρους (psi-vamps), βγαίνουν κι αυτοί με την σειρά τους στο κυνήγι της πολύτιμης φυσικής ενέργειας. Αυτοί είναι οι προσβεβλημένοι βαμπίροι (psy-vamps) οι οποίοι βέβαια εάν σταματήσει ο εκ γενετής φυσικός

βαμπίρος

να

τους

ρουφά

ενέργεια,

μπορούν

με

κάποιους

μήνες

αποτοξίνωσης-απεξάρτησης, να σταματήσουν το κυνήγι της ενέργειας. Εδώ βέβαια μπορεί εύκολα κάποιος να καταλάβει την εξάρτηση των προσβεβλημένων βαμπίρων (psy-vamps), από τούς εκ γενετής βαμπίρους (psi-vamps), με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό.

Τώρα εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι προσβεβλημένοι βαμπίροι, επειδή είναι/ήταν

φυσιολογικοί άνθρωποι, που απλά δέχθηκαν την αντλητική αυτή επίδραση, από κάποιον φυσικό βαμπίρο, συχνά δεν έχουν και τα χαρίσματα απορρόφησης εξ’ αποστάσεως της φυσικής ενέργειας, οπότε είναι καταδικασμένοι τις περισσότερες φορές να οδηγηθούν να γίνουν αιμοδιψείς βαμπίροι, για ν’ αναπληρώσουν την ενέργεια που τους λείπει.

3. Ποιός είναι ο τροφοδοτικός αιμοδιψής βαμπιρισμός (sanguinarius feeder) Όσοι βαμπίροι δεν έχουν τις χαρισματικές ικανότητες της εξ αποστάσεως άντλησης

της

απαιτούμενης

ψυχικής-φυσικής

ενέργειας

&

καταφεύγουν αποκλειστικά σε αιμοδιψείς μεθόδους για να τραφούν, θεωρούνται από τους εκ γενετής βαμπίρους, δεύτερης κατηγορίας βαμπίροι. Ο τρόπος που βρίσκουν το αίμα είναι, αν έχουν πρόσβαση μέσω κάποιου πιθανού παράνομου συνδέσμου τους, σε τράπεζα αίματος, σε κάποιο νοσοκομείο, η εξάγοντας το απ’ ευθείας από τον δότη. Εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα καθότι ο δότης δεν μπορεί να μη το καταλάβει. Σε αυτό το σημείο επεμβαίνει ο εκ γενετής φυσικός βαμπίρος, που θα δημιουργήσει αυτές τις σχέσεις εξάρτησης αίματος, μεταξύ των «δοτών», οπότε μετά

τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους.

Τώρα βέβαια δεν φυτρώνουν μεγαλύτεροι κυνόδοντες για να μπορούν να ρουφούν το αίμα. Ο τρόπος λήψεως του αίματος έχει αναχθεί σε επιστήμη. Παρακολουθούν μαθήματα φυσικής ανατομίας & φλεβοτομίας, έτσι ώστε να μην προκαλέσουν καμμία

ακατάσχετη αιμορραγία στον «δότη». Τα σημεία από τα οποία προτιμούν να αντλούν

το αίμα είναι η πλάτη πίσω από το λαιμό, τα πλευρά & τα δάχτυλα. Χρησιμοποιούν

ανοξείδωτα λεπτά μαχαίρια, για να κάνουν μία λεπτή τομή γύρω στα δέκα εκατοστά και γλύφουν με την γλώσσα τους το αίμα που τρέχει, μιμούμενοι τις νυχτερίδες, οι

οποίες δεν ρουφούν αλλά γλύφουν το αίμα. Μέσα στους ιστοχώρους τους, παραδίδουν μαθήματα φλεβοτομίας, που έχουν συνδέσεις με πανεπιστήμια ιατρικής. Πιστεύουν, τέλος, πώς αν το αίμα κάποιου «θνητού

[20]

[19]

» “μολυνθεί”- αναμειχθεί με

κάποιον βαμπίρο, απ’ όσους βαμπίρους έχουμε περιγράψει έως τώρα, τότε ο “μολυσμένος” έχει δεχθεί την μεταδοτική “ψυχική ανεπάρκεια” της «φυσικής» ενέργειας.

4. Ποιός είναι ο συμβολικός αιμοδιψής βαμπιρισμός (symbolic vampires

[21]

)

Εδώ συγκαταλέγονται όσοι χρησιμοποιούν την αιμοποσία συμβολικά, χωρίς αυτό ν’ αποτελεί ανάγκη τους, αλλά ως μέσο για να εκφράσουν τις λατρευτικές τους ανάγκες,

στις

θεότητες

που

πιστεύουν.

Όπως

γίνεται

κατανοητό,

εδώ

συμπεριλαμβάνονται όλες οι μαγικές τελετές, η λατρεία δηλαδή με τον έναν ή άλλον τρόπο του Σατανά

[22]

.

Για να χαριτολογήσουμε λίγο, σε αυτό το σημείο εξαιρούν την θρησκεία του Χριστιανισμού, διότι καθώς υποστηρίζουν ο Ιησούς Χριστός, δεν πρόσφερε το αίμα Του

στους μαθητές του & με την ίδια αντίληψη οι Χριστιανοί δεν πίνουν αίμα αλλά

κρασάκι, απλά είναι κακοί αντιγραφείς των επικρατουσών τότε παραδόσεων, που ήθελαν θυσίες αίματος!

5. Ποιός είναι ο φετιχιστικός αιμοδιψής βαμπιρισμός (fetish

[23]

vamps).

Εδώ συγκαταλέγονται όσοι έχουν την πεποίθηση, ότι όλες αυτές οι αιμοβόρες

[24]

ιστορίες που περιγράψαμε, τους προσδίδουν «το κάτι τι». Δεν έχουν συμπτώματα στέρησης, απλά είναι παθιασμένοι με το θέμα. Αυτοί επειδή κινούνται με κριτήριο τι τους ευχαριστεί, και μόνον, μπορούν να γίνουν & συχνά γίνονται οι πιο επικίνδυνοι απ’ όλες

τις

άλλες

σαδομαζοχιστικές

κατηγορίες

[25]

που

αναφέρθηκαν.

Εδώ

συναντάς

άτομα

με

τάσεις, πού αναζητούν απεγνωσμένα πολλές φορές, ερωτικά

ταίρια! Η κατηγορία αυτή προβαίνει σε κάποιες κινήσεις οι οποίες θεωρούνται τουλάχιστον

ηλίθιες από τους προηγούμενους, όπως να φορούν ψεύτικα δόντια για να δαγκώνουν, να κάνουν μπάνιο με αίμα, να ρουφούν το δικό τους αίμα κι όλα αυτά κατά την διάρκεια των ερωτικών τους συναντήσεων. Εδώ πάλι είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Συχνά οι σαδομαζοχιστικοί ιστοχώροι των φετιχιστικών βαμπίρων, με τα πορνικά τους εκθέματα και το ζωντανό “chatting

[26]

” (τσάτινγκ) με τούς εικονιζόμενους η κυρίως με

κάποιες εικονιζόμενες, γίνονται πεδία ψαρέματος νέων θυμάτων “δοτών-μηδενικών”.

6. Τί είναι τό βαμπιρικό παιχνίδι ρόλων (V.R.P.G. Vampire Role Play Game). Αρχικά να πούμε τι είναι τα “R.P.G.”. Είναι παιχνίδια που παίζονται και μέσω Η/Υ.

Σημαντικό για να παίξεις σε αυτά είναι να γνωρίζεις καλά ένα μυθιστόρημα, που

περιγράφεται συνήθως σε κάποιο βιβλίο αρκετών εκατοντάδων σελίδων. Αν δεν

γνωρίζεις «καλά» το μυθιστόρημα, τους τεχνικούς όρους και το ψυχογράφημα των

ηρώων που παίρνουν μέρος, απλά δεν μπορείς να παίξεις το παιχνίδι. Μετά από

κάποιο χρονικό διάστημα εκδίδεται κάποια συνέχεια με τους ίδιους ήρωες σε νέες περιπέτειες. Βιβλίο και ηλεκτρονικό παιχνίδι μαζί και με αυτό τον τρόπο καλείται ο παίχτης, να γίνει μέρος του μυθιστορήματος του οποίου το τέλος –την κρίση – την δίνει

ο ίδιος μέσω του Η/Υ κι όχι ο συγγραφέας. Όπως γίνεται κατανοητό, όλη αυτή η διαδικασία «πορώνει» τους παίχτες που αποδρούν στην κυριολεξία στον εικονικό κόσμο του παιχνιδιού. Η όλη ιστορία των R.P.Gs ξεκίνησε το 1982 από τον Ravenloft, όταν παρουσίασε ένα από τα πρώτα R.P.Gs. το γνωστό σε αυτούς τους κύκλους “Dungeons and Dragons” το

οποίο γνώρισε & γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Το δεύτερο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα

R.P.G.

που

παρουσίασε

ήταν

ένα

παιχνίδι

το

οποίο

λεγόταν

“Chill” ("Ανατριχίλα") & παρουσίαζε μάχες & αγώνες εναντίον βαμπίρων. Το 1991 παρουσιάσθηκε ίσως το πιο διαδεδομένο R.P.G. & είναι αυτό που έρχεται αμέσως στο μυαλό, όταν γίνεται αναφορά σε τέτοιου είδους παιχνίδια το “V.T.M.” [Vampires the Masquerade (Βαμπίροι η Μεταμφίεση)], το οποίο μεταφέρθηκε σε τρεις ταινίες στον κινηματογράφο. Άλλα συναφή παιχνίδια είναι το “Vampire's Kingdoms” (Τα βασίλεια των Βαμπίρων) κομμάτι ενός μεγαλύτερου R.P.G. του “Rifts” (σχίσματα), το “Nigtlife”, το “Bram Stokers Dracula” & το “Blood omen -The Legacy of Kain” (Το σημάδι του αίματος – Η [27]

κληρονομιά του Κάϊν)

.

Θα σταθούμε λίγο στο τελευταίο παιχνίδι, διότι στην κυριολεξία ο παίχτης διαδοχικά καλείται να μπει μέσα στην ψυχοσύνθεση του βαμπίρου. Αρχικά γίνεται αναφορά στην

κατάρα του Κάϊν. Μία ιστορία αρκετά διαδεδομένη στο χώρο. Επειδή ο Κάϊν ήταν ο πρώτος που έχυσε αίμα ανθρώπου, τον θεωρούν ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος

βαμπίρος, ο οποίος κάποτε θα γυρίσει από την κόλαση για να εκδικηθεί για την αδικία

του Θεού. Παρακάτω μεταφέρω αυτούσιο το εισαγωγικό κείμενο που γράφεται στην οθόνη & ακούγεται ταυτόχρονα, όταν ξεκινά το παιχνίδι & τα συμπεράσματα τ’ αφήνω

σ’ εσάς: “A dark, hellish RPG: Become engaged in the powerful tale of a man whose

obsession with revenge is so deep, he's willing to pay the ultimate price: his soul.” (Ένα

σκοτεινό, διαβολικό R.P.G.: ξεκινά να έχει σχέση με μία ισχυρή ιστορία ενός άνδρα, του οποίου η έμμονη ιδέα της εκδίκησης είναι τόσο βαθιά, που είναι πρόθυμος να

πληρώσει την έσχατη τιμή: την ψυχή του!). Τον ρόλο αυτού του ατόμου, με αυτή την ιδιοσυγκρασία πρέπει να ενστερνισθεί ο παίχτης, ίσως το παιδί σας, διαφορετικά στις

συνειδησιακές επιλογές του παιχνιδιού, αν απαντήσει λάθος, για το παιχνίδι, απλά θα χάσει!

7. Τί είναι η κίνηση Γκόθικ

[28]

(Gothic-style).

Η κίνηση Γκόθικ ξεκίνησε ουσιαστικά το 1979, όταν το μουσικό συγκρότημα

Μπάουχάουζ (Bauhaus

[29]

) έβγαλε το τραγούδι "Bela Lugosi's Dead

[30] .", όπου μέσα σ’

αυτό περιγραφόταν πως φέρεται ένας βαμπίρος, τραγούδι που θεωρείται “ύμνος” μεταφυσικής έμπνευσης για τους “fun” του χώρου. Μέσα στο τραγούδι αναφέρεται ο όρος “tongue-in-cheek” σε ελεύθερη μετάφραση: (γλώσσα σε στέρηση ή διψασμένη γλώσσα). Τον επόμενο χρόνο το 1980 το μουσικό συγκρότημα Σίστερς οφ Μέρσυ “Sisters of Mercy” (αδελφές του ελέους) ανέβασαν & πρόβαλαν πολύ μέσα από τα τραγούδια τους την γκόθικ συμπεριφορά και κίνηση. Η κίνηση αυτή λοιπόν συνίσταται

[31]

στο να

έχει κάποιος το στυλ του βαμπίρου δηλαδή, να ντύνεται, να περπατά, να φέρεται, να βάφεται

[32]

με σκόρδα ταινίες

[36]

, ν’ αρωματίζεται με συγκεκριμένο τρόπο. Να αρέσκεται σε φαγητά & ποτά

[33]

,

, να συχνάζει σε γκόθ μπαράκια

να

χρησιμοποιούν,

κάνει για

ν’

συγκεκριμένης

[34]

, ν’ ακούει μουσική

τεχνοτροπίας

αναγνωρίζονται

μεταξύ

τατουάζ

τους,

αλληλογραφία τους τα οποία τα ονομάζουν “sexbats

[37]

κάποια

[38]

[35]

, να βλέπει

κ.ο.κ.

Επιπλέον

σύμβολα

στην

”. Έχουν τα δικά τους

καλλιστεία, όπου βραβεύεται ο καλύτερος Γκοθ-στάϊλερ κ.α. Τα Γκοθ-μπαράκια

προσφέρονται ως χώροι για να γίνονται οι τελετές & τα “μυστήρια” τους όπως για

παράδειγμα ο “γάμος” του «Πέϊγκαν Γκοθ» “Pagan Goth” κιθαρίστα του μπλακ μέταλ συγκροτήματος «Κρέϊντλ οφ Φιλθ» “Cradle of Filth” ("Λίκνο της Βρώμας"), και της Λμπερένα, μοντέλου σαδομαζοχιστικών φετίχ αξεσουάρ, που έγινε στο γκόθ-μπάρ του Λονδίνου «Μπεν Κράουτς». Αλλά και διάφοροι διάσημοι, αρχίζουν να τα προτιμούν για

κάποιες εκδηλώσεις τους. Όπως για παράδειγμα στο προαναφερόμενο μπαράκι διαφήμισε και η ηθοποιός Αντζελίνα Τζολί, την ταινία της “Tomb Raider” που είναι άλλη μία μεταφορά, ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού στον κινηματογράφο

[39]

. Σε αυτά τα

μπαράκια μαζεύονται όσοι έχουν η θέλουν να έχουν σχέση με το όλο θέμα η απλά ανυποψίαστοι περίεργοι για κάτι διαφορετικό. Οι τελευταίοι μάλιστα, ανυποψίαστοι όντως, ίσως ποιός ξέρει, να είναι κάποιοι από τους μελλοντικούς «δότες». “Φυσικά” δεν λείπουν & από την Ελλάδα τα γκοθ-μπαράκια. Παιδική κίνηση Γκόθικ (Χάρρυ Πότερ) Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία παιδική γκοθ-κίνηση, μία δηλαδή προτιμητέα αρέσκεια των παιδιών μας σ’ εξοικείωση με βαμπίρικες καταστάσεις. Έτσι υπάρχουν στο εμπόριο ψεύτικα τατουάζ μιας μέρας αλλά & πιο μόνιμα με χέννα με βαμπίρικα δόντια, αλλά & με κλασικούς δράκουλες. ‘Υπάρχουν γλυφιτζούρια με τ’ όνομα “Dracu Pop”, στο περιτύλιγμα των οποίων παρουσιάζεται η μορφή του Δράκουλα, από τον οποίο τρέχει αίμα από το στόμα του & τα μάτια του αστράφτουν. Στο εσωτερικό το γλυφιτζούρι είναι φυσικά κόκκινο κι έχει το κεφάλι μίας δαιμονομορφής κι αυτό, το παιδάκι το γλύφει! Κούκλες παιδικές, που αν τις πιέσεις με κάποιο τρόπο τρέχει αίμα από το στόμα τους, τις οποίες αποκαλούν “κούκλες του διαβόλου” και άλλα παρόμοια παιχνίδια, που διαστρέφουν τις προτιμήσεις και τα μυαλά των παιδιών μας. Βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει από την αναφορά μας & ο γνωστός μας πια Χάρρυ

Πότερ. Τα βιβλία του βρίθουν από στοιχεία, που εξοικειώνουν τα παιδιά μας με

βαμπίρικες καταστάσεις, αλλά το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι γίνεται προσφιλή η

ορολογία & οι πεποιθήσεις τους, σε πολύ μικρές ηλικίες. Παρακάτω παραθέτω χωρία από τα τέσσερα βιβλία του Χ.Π. και τα συμπεράσματα τα αφήνω σ’ εσάς

[40]

.

8. Τί είναι το βαμπιρικό παιχνίδι ζωντανών ρόλων

[41]

(Active R.P.G.).

Η όλη ιδέα ξεκίνησε από το R.P.G. “Vampire the Masquerade” & δημιούργησε έναν παγκόσμιο σύλλογο παιχτών με το όνομα “Camarilla”. Στο παιχνίδι εμπλέκονται επτά φατρίες - οικογένειες βαμπίρων: Μπρούτζαχ “Brujah”, Γκάνγκρελ “Gangrel”, Μαλκάβιαν

“Malkavian”, Νοσφεράτου “Nosferatu”, Τορεαντόρ “Toreador”, Τρεμέρ “Tremere” & Βέντρου “Ventrue”. Οι παίχτες καλούνται να ενστερνιστούν τους σκοτεινούς σκοπούς και

πόθους των ηρώων. Το παιχνίδι προϋποθέτει τη συγκέντρωση των παικτών σ’ έναν

χώρο, όπου ντύνοναι κατάλληλα, κάποιος απ’όλους παίζει το ρόλο του διαιτητή ρυθμιστή του παιχνιδιού και με την βοήθεια κάποιου ζαριού & με κάρτες καθοδήγησης, παίζουν θεατρικά, κατά κάποιο τρόπο, το παιχνίδι. Πολλοί μάλιστα επεκτείνουν το

παιχνίδι φτιάχνοντας δικές τους ιστορίες. Το θέμα είναι ότι καθώς υποστηρίζουν οι ίδιοι οι σημερινοί νεοβαμπίροι, τα παιχνίδια αυτά τους οδήγησαν στο «ξύπνημα», το οποίο ίσως, καθώς λένε, δεν θα είχε γίνει ποτέ, εάν δεν είχαν αναμιχθεί σε αυτά τα παιχνίδια. Αξιοπρόσεχτο είναι το γεγονός ότι στις συγκεντρώσεις αυτές μετέχουν άτομα και των δύο φύλων, τα οποία είναι κυρίως έφηβοι που εθίζονται σε δαγκώματα [42]

& άλλες διαστροφές, για να παίξουν και να φθάσουν έως το τέλος το “παιχνίδι”. Επίλογος

Είναι απίστευτο ότι τα παραπάνω έχουν γραφεί σοβαρά, σε μία εποχή που οι περισσότερες δεισιδαιμονίες και μεσαιωνικές αντιλήψεις έχουν εξαλειφθεί & το να θρησκεύει κανείς ελεύθερα θα έπρεπε να τον οδηγεί στην όντως ελευθερία. Κι όμως φαίνεται υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν θρησκευτικά συστήματα, αλλά και ασχολίες για να “ξεδώσουν”, στα οποία απαιτείται από τους “fun” οπαδούς τους – τα

παιδιά μας - να θυσιάσουν το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο: την ελευθερία τους. Θα τελειώσω με μία φράση ενός γέροντα, που όταν του κατέθεσα

μερικά από τα προαναφερθέντα μου θύμισε τη φράση του Αγίου Μάξιμου του ομολογητή: «Ο άνθρωπος αποστάς από τον Θεό ή κτηνώδης ή δαιμονιώδης». Νεοβαμπιρισμός λοιπόν, νέα εναλλακτική των παιδιών μας; Με ποιά από τις δύο όμως, που αναφέρει ο Άγιος Μάξιμος;

[1]

Μόνο στην πρώτη ηλεκτρονική διεύθυνση από τις τέσσερεις που ακολουθούν περιλαμβάνονται 1.300 ενότητες, μερικές δεκάδες χιλιάδες σελίδες κειμένου, περισσότερες από 2.000 εικόνες & σχεδόν 200 αλχημιστικά κείμενα & όλα αυτά πραγματεύονται την αλχημεία, την τέχνη δηλαδή για το πως θα κερδίσεις μακροζωϊα και την αιώνια ζωή. (http://www.levity.com/alchemy/home.htm), (http://www.alchemylab.com), (http://www.gordendawn.org/alchemy.htm), (http://helios.unite..it/-`dsao//pregadio/index.html). [2] (http://www.vampire-church.com) [3] Ιδρύθηκε το 1962 (http://www.ulc.net/wicca.htm) [4] http://darkester.hypermart.net/SampleCert.jpg [5] Το σύμβολο “Άνκη” σχετίζεται με την αιγυπτιακή θεά Όσιρις και συμβολίζει την γονιμότητα & την μετεμψύχωση. Απεικονίζεται μ’ ένα σταυρό που στο πάνω μέρος έχει μία θηλειά. (Ο Σατανισμός στην μουσική ροκ -εκδόσεις Φωτοδότες – σελ.104). (Βλέπε “7. Τι είναι κίνηση γκόθικ”). [6] http://www.geocities.com/Area51/Realm/6197/bknot.htm. [7]

Στο Ταλμούδ (Talmud) υπάρχει ο θρύλος της «Λιλίθ» (Lilith), ο οποίος είναι δάνειο, από τις Βαβυλώνιες δοξασίες. Κάποιοι θρύλοι την φέρνουν σαν την πρώτη γυναίκα του Αδάμ & άλλοι σαν την ίδια την Εύα. Την έχουν υπεύθυνη για τα πονηρά όνειρα, κατά την διάρκεια του ύπνου. Στην αστρολογία απεικονίζεται ως η μαύρη Σελήνη, η οποία συμβολίζει τα απόκρυφα σεξουαλικά πάθη και κλίσεις του ανθρώπου. - Στην Αφρική έχουν τον «Ομπαγίφο & τον Ασασαμπονασάμ» (Obayifo and Asasabonasam), θρύλος της φυλής Ασάντι (Ashanti) στην Γκάνα. Επίσης η φυλή Γιάκο (Yako) στην Νιγηρία πιστεύει στην ύπαρξη βαμπίρικων μορφών «Χαγκς» (Hags), που κατοικούν στα έλη τους. - Στην Αϊτή έχουν τους βαμπίρους «Λουγκαρού» (Loogaroo), τον «Ασέμα» (Asema) & τον «Σουκαγιάν» (Sukayan). - Στην Βραζιλία έχουν τον «Λομπισόμεν» (Lobishomen), βαμπίρος με παράξενες σεξουαλικές συνήθειες. - Οι Αφροαμερικάνοι της Λουϊζιάνας έχουν τον θρύλο του «Φιφολέτ» (Fifolet) ένα κλασικό σεξουαλικό βαμπίρο της κατηγορίας (Incubus / Succubus) & στην Κεντρική Αμερική τον «Σιβατέτεο» (Civateteo). - Στην Ρουμανία έχουν τον «Στριγγόϊ» (Strigoi), στην Ουγγαρία τον «Λίντερκ» (Liderc), στην Πολωνία τον «Μόρα» (Mora), στην Γαλλία τον «Μελουσίν» (Melusine), στην Δανία την «Μάρα» (Mara), στην Ιρλανδία τον «ΝτέργκΝτουλ» (Dherg-dul) & στην Σκωτία «Μπαομπάν-Σιθ» (Baobban Sith). - Στην Αρμενία έχουν τον θρύλο του «Ντακχαναβάρ (Dakhanavar), στην Ρωσσία τους «Γιουπίρ (Uppir), Ιρετίκ (Eretik), Κουντεσνίκ (Kudesnik), Ορσελνίκ (Orcelnik), Κολντούμ (Koldum) & Σναξάρ (Snaxar)». - Στο Θιβέτ υπάρχουν 58 μορφές-θεότητες, οι οποίες αρέσκονται στο να πίνουν αίμα. - Στην Κίνα έχουν τον «Τσάϊνγκ-Σιχ» (Chaing-Shih), στις Φιλιππίνες τον «Άσγουανγκ» (Aswang), στην Ταϋλάνδη τον «Σάϊ» (Phi), στην Μαλαισία έχουν τον «Μπατζάνγκ» (Bajang) & την «Λάνκγσουϊρ» (Langsuir). - Στην Ιαπωνία έχουν τον «Κάππα» (Kappa) καθώς και θρύλους με γάτες βαμπίρους (Vampire Cats).

- Τέλος η Ινδία έχει τις περισσότερες μορφές-θεότητες με βαμπίρικες συνήθειες. Η θεά «Κάλι» (Kali) φαίνεται να πρωτοστατεί στην κακότητα & στις αιματηρές συνήθειές της. Άλλοι αρκετά διαδεδομένοι ινδικοί θρύλοι, είναι οι θηλυκοί βαμπίροι «Μαχαμπχαράτα (Mahabharata), Ραμαγιάνα (Ramayana), Ρακσάσας (Rakshasas) & Ρακσάσις (Rakshasis)». Ακόμα είναι «ο Άσρα-Πα (Asra-Pa), ο Γιάτου-Ντχάνα (Yatu-dhana), οι Πισάχας (Pisachas), ο Βετάλα (Vetala), ο ΤζίγκαρΚχορ (Jigar-Khor), οι Τσουρέλς (Churels), ο Τζάκχιν (Jakhin), ο Μούκχαϋ (Mukhai), ο Νάγκουλάϊ (Nagulai), ο Αλβαντίν (Alvantin), ο Τζακχάϋ (Jakhai) & ο Χαντ-Πέϊρ (Hant-Pare)». [8] Tepes: Προφέρεται Tσέ-πες & σημαίνει παλουκωτής www.draculascastle.com/html/vladhistory.html, www.odyssey.com.cy/ektos/Latest/Fourth.asp [9] http://homepages.tesco.net/~plk33/plk33/History/KingListsEurope/EasternWallachia.htm [10] Η Μολδαβία & η Βλαχία είναι περιοχές γενέτειρες των γνωστών μας Βλάχων, απόγονοι αυτών ζουν σήμερα & στη δική μας περιοχή του Μετσόβου, Καλαμπάκας, Πίνδου κ.α. [11] “Dracula” είναι παράφραση των λέξεων “Draculea” η “Draculya”. [12] Ανασκολοπισμός: Παλούκωμα. Τρόπος θανάτωσης καταδικασμένων με τον οποίο τους κάρφωναν με διάφορους τρόπους ζωντανούς. Το θύμα συνήθως δενόταν σε όρθια στάση πάνω σε κάποιο κάθισμα & από κάποια οπή που τους ανοιγόταν - συχνά από τον ορθό - πέρναγαν κάθετα ένα παλούκι, με αποτέλεσμα το θύμα να πεθαίνει αργά, με φρικτούς πόνους. Στις αρχές του 15ου αιώνα – περίοδος που έδρασε & ο κόμης Βλαντ - ήταν πολύ διαδεδομένος τρόπος εκτέλεσης, αιρετικών, σχισματικών, μάγων κ.ο.κ. Το κάθισμα που δένονταν τ’ ονόμαζαν "stool of repentance" (σκαμνί μετανοίας) & για όσους καταδικάζονταν μ’ αυτό τον τρόπο λεγόταν η φράση “riding the one legged horse” (καβαλούν το μονοπόδαρο άλογο). Ο τρόπος αυτός συναντάται πολύ παλιά στους κινέζους & σύμφωνα με τον ερευνητή Ludwig Salzmann στο Θιβέτ ήταν ο τρόπος με τον οποίο καταδίκαζαν όσους ήταν ιερόσυλοι & έκαναν θρησκευτικά αδικήματα. Το Ισλάμ ενστερνίστηκε πολλάκις έως τις ημέρες μας τον τρόπο αυτό της θανάτωσης. Παράδειγμα ο Αθανάσιος Διάκος, αλλά & τα πρόσφατα θύματα των Σέρβων, που τ’ ανασκολόπιζαν οι Κροάτες για εκφοβισμό μπροστά στα στρατόπεδά τους. (Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πατση (1968) Τόμος 5ος , σελ.477, (http://www.ii.uib.no/~magnus/e/IMPALE.html), (http://www.hyperdic.net/dic/i/impale.htm). [13] Όσους Τούρκους & Σάξονες είχε νικήσει, έπαιρνε τα κεφάλια τους & αφού τα κάρφωνε πάνω σε παλούκια τα τοποθετούσε γύρω από την Ταργκόβιστα (Târgoviste) πρωτεύουσα της Βλαχίας. Η αγαπημένη του μέθοδος ήταν το παλούκωμα. Tά πόδια του θύματος ήταν δεμένα σε δύο άλογα και ένα μυτερό παλούκι χωνόταν διαδοχικά στο σώμα. Tό παλούκι δεν ήταν πολύ μυτερό ώστε το θύμα να μην πεθάνει αμέσως αλλά αργά και οδυνηρά. Συνήθως ο Δράκουλας προτιμούσε τα θύματά του τοποθετημένα σε ομόκεντρους κύκλους λίγο πιο έξω από την πόλη που είχε κάθε φορά στο στόχαστρό του. Kανείς δεν ήταν άτρωτος στις αποκρουστικές διαθέσεις του κόμη Δράκουλα. Tα θύματά του ήταν άντρες, γυναίκες, παιδιά, χωρικοί, ευγενείς, έμποροι και τα βασανιστήρια υπήρξαν ποικίλλα: καρφιά στο κεφάλι, τύφλωμα, κόψιμο μύτης και αυτιών, ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων γδάρσιμο, βράσιμο. (http://www.odyssey.com.cy/ektos/Latest/Fourth.asp). [14] Ελισάβετ Μπάθορυ, περισσότερο γνωστή στο εξωτερικό. Μία διάσημη κοντέσσα που έζησε στο τέλος του 16ου με αρχές του 17ου αιώνα, σ’ ένα βασίλειο που βρισκόταν στη σημερινή περιοχή μεταξύ Ουγγαρίας, Αυστρίας & Σλοβακίας. Ως διοικητής του κάστρου Σάρβαρ το 1575, επέβαλλε απίστευτα βασανιστικές ποινές σε πάνω από 600 άτομα. Από χρονογράφους της εποχής είναι κατεγραμμένο, πως συχνά γευόταν το αίμα, από τις ανοιχτές πληγές των κρατουμένων & πως άλλες φορές τους δάγκωνε η ίδια. Το αποκορύφωμα της φρίκης, μέσα στην οποία ζούσε, ήταν το λουτρό που έκανε από το στραγγισμένο αίμα των εκτελεσθέντων, με σκοπό να κρατεί όμορφη την επιδερμίδα της. Πέθανε το 1614, μέσα στο κελί του ίδιου του πύργου της, αφού καταδικάστηκε για την εν βρασμώ ψυχής δολοφονία μιας νεαρής αριστοκράτισσας. [15] (http://members.tripod.com/psivamp/main.html), (http://www.geocities.com/Athens/Styx/4701/index.html) [16] Προσέξτε σας παρακαλώ με τι ωραίο τρόπο προσεγγίζουν τους έφηβους. Ως γνωστό η εφηβεία είναι η ηλικία, που οι ορμονικές αλλαγές, επιφέρουν φοβερές κυκλοθυμίες & αλλαγές στο ανθρώπινο σώμα. Πέραν τούτου, στην σημερινή ατμόσφαιρα & στις ιλιγγιώδεις συνθήκες ζωής, ποιός είναι αυτός που νιώθει σφρίγος & ξεχειλίζει από ενέργεια; [17] Ταμπεραμέντο: ψυχοσύνθεση, ψυχική ιδιοσυγκρασία. [18] Προσβεβλημένος: αυτός που δέχεται ψυχική η σωματική επίθεση η επίδραση από κάτι η από κάποιον άλλον. [19] (www.sanguinarius.org/~akrieytaz/blood), (www.darksites.com/souls/vampires/hoen/bloodletting),

(www.sanguinarius.org). [20] Τον όρο αυτό τον προσδίδουν για να περιπαίξουν τα «μηδενικά» & όχι κατά ουσιαστικό τρόπο, καθότι γνωρίζουν ότι δεν είναι αθάνατοι. [21] (www.geocities.com/Athens/Parthenon/6983’), (www.pathwaytodarkness.com), (www.btinternet.com/~lilith.kaos/psivamp.html). [22] Νεοφανείς αιρέσεις & καταστροφικές λατρείες. Π.Αντωνίου Αλεβιζόπουλου σελ.144 παρ. 3β. [23] Φετίχ: Κάθε αντικείμενο άψυχο η έμψυχο όπως ζώο, στο οποίο αποδίδονται παράλογες υπερφυσικές ιδιότητες, αντικείμενο ειδωλολατρείας. [24] Αιμοβόρος: Αυτός που τρέφεται με αίμα. [25] Σαδομαζοχισμός: Το να βρίσκει κάποιος ηδονή βασανίζοντας άλλους αλλά & όταν τον βασανίζουν. [26] Chatting: Όρος διαδεδομένος στο διαδίκτυο. Με αυτή την διαδικασία ο κάθε χρήστης μπορεί να γράφει στην οθόνη του, αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να βλέπει τι γράφει κι ο άλλος η άλλοι χρήστες & ζωντανά κουβεντιάζουν. [27] (http://www.activision.com/games/bloodomen), (http://www.activision.com/games/bloodomen/armory.html). [28] (www.gothics.org/subculture), (www.sfgoth.com/primer), (http://www.gothic.net), (http://www.vamp.org/Gothic). (www.waningmoon.com/gothica). [29] Bauhaus: Γερμανική λέξη & σημαίνει χτίζω σπίτια. Επρόκειτο για σχολή συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής τεχνοτροπίας, που ιδρύθηκε στην Γερμανία από τον Walter Gropius. Το 1933 την έκλεισαν οι Ναζί & οι εκφραστές της έφυγαν & συνέχισαν στην Αμερική. Δεν είναι κίνηση αλλά σύνολο συμπεριφορών & αναφέρεται στο πως μπορεί να γίνει πιο όμορφο το γύρω περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. (http://www.cs.umb.edu/~alilley/bauhaus.html), (http://members.tripod.com/oliverwalsh/bauhaus.htm). [30] (http://imusic.artistdirect.com/showcase/modern/bauhaus.html), (http://www.allmusic.com/cg/x.dll? p=amg&sql=B3638). [31] Τρόπος συμπεριφοράς ενός γκοθ-στάϋλερ (http://www.gothics.org/subculture). [32] ( http://www.vamp.org/Gothic/Text/makeup.html). [33] Περιοδικό “ Ε ”, τεύχος 579, 12/05/2002 σελ. 105-110. [34] (http://www.vamp.org/Gothic/clublist.html), (http://members.tripod.com/~lillith60/gothbars.html). [35]

Μουσική “vamprock” και “gothrock” με χαρακτηριστικούς εκφραστές τα συγκροτήματα: Bauhaus, Sisters of Mercy, Joy Division, Siouxsie & the Banshees, Cure, Christian Death, Dead Kennedys, Dead can dance, Balaam and the Angels, Blood 'n' Roses, Sex Gang Children, Fields of the Nephilim, Front 242, Delirium, Cassandra Complex, Siglo XX, Clock DVA, This mortal Coil, Red Tample spirits, Sose of Avalanche, Soft Machine, Cranes, Mary Goes Round, The Sound, Breathless, Virgin Drunes, March Violets, The Trees, Borghesia, Trisomie 21, Skinny Puppy κ.α. & φυσικά όλα τα συγκροτήματα της Death Metal (http://members.aol.com/gothbook/index.html). [36]

Ταινίες που αναφέρονται σε βρυκόλακες ανέρχονται πια σε εκατοντάδες. Πρόσφατα παρατηρείται μία στροφή πάλι στην θεματολογία των βαμπίρων με πολύ καλές παραγωγές και καλό κάστινγκ ηθοποιών, που έχουν μεγάλη εμπορική επιτυχία, εμφανίζοντάς τους μάλιστα και διαχωρίζοντάς τους για πρώτη φορά, σε καλούς και σε κακούς βαμπίρους, όπως στην ταινία (Blade (1998) (Blade II) (2001) περιπέτεια). Άλλες πρόσφατες παραγωγές τρόμου μ’ επιτυχία είναι: The Little Vampire (1999) κωμωδία, Buffy the Vampire Slayer: Season Two (1998-1999), Vampire Hunter D: Bloodlust (2000), Vampire Femmes (1999), Screaming Skull/Werewolf Vs. Vampire Woman (2001), Shadow of the Vampire (2000), Interview with the Vampire (1994) με τον Τομ Κρουζ, και η τελευταία ταινία, Queen of the damned (2002) με την Αλάϊα, που σκοτώθηκε μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα, ταινία που θεωρείται πια στο χώρο των βαμπίρων “cult” (λατρεία) μαζί με την ταινία The craw με τον Μράντον Λη, τον γυιό του Μπρους Λη, όπου κι εδώ ο πρωταγωνιστής σκοτώθηκε αμέσως μετά τα γυρίσματα της ταινίας.

[37]

Γκόθ Τατουάζ: (Soul Graffito) ονομάζονται τα τατουάζ από τους σχεδιαστές τους στο χώρο τους και σημαίνει Soul: ψυχή, Graffito: είναι η παράσταση που χαράζεται σε τοίχο (συνήθως χυδαία), άρα τατουάζ κατά αυτούς είναι ένα χάραγμα της ψυχής. Τα γκοθ στυλ που κυριαρχούν είναι: Κυνόδοντες μπηγμένοι σε δέρμα που ματώνει, αγκάθια με δόντια μπλεγμένα (παραθέτω στο τέλος ένα σκίτσο) & το αρχαίο αιγυπτιακό σύμβολο “Άνκη” να αγκιστρώνεται συνήθως από ένα μάτι, όπως ακριβώς φαίνεται στο σκίτσο με την κοπέλλα. (www.tattoo-art.com/DemonsLink.html), (http://www.vanishingtattoo.com). [38] Sexbats: Σεξουαλικές νυκτερίδες. Π.χ. (/\^^/\) (Evil pointed eared Sexbat), (http://www.vamp.org/Gothic/Text/sexbats.html) [39] Περιοδικό “ Ε ”, τεύχος 579, 12/05/2002 σελ. 105-110. [40]

1ο Βιβλίο: “Ο Χάρρυ Πότερ & η Φιλοσοφική λίθος” Σελ.85 Ο καθηγητής Κούϊρελ, που διδάσκει το μάθημα της άμυνας εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων δηλώνει πως σπεύδει ν’ αγοράσει ένα καινούργιο βιβλίο για βρυκόλακες. Σελ. 86. Ο ίδιος καθηγητής λέει πως έχει συναντήσει βρυκόλακες, γεγονός που τον επηρέασε στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, δημιουργώντας του μεγάλο φόβο. Σελ. 154. Πάλι ο ίδιος φαίνεται να χρησιμοποιεί σκόρδα για να κρατά σ’ απόσταση έναν βρυκόλακα, τον οποίο είχε συναντήσει στην Ρουμανία & φοβόταν πως κάποια μέρα θα έλθει για να του πιεί το αίμα. Σελ. 291. Ο Χ.Π. & ένας συμμαθητής του γίνονται μάρτυρες μίας σκηνής όπου ένα πλάσμα με κουκούλα (ο λόρδος Βόλντεμορτ) ρουφάει το αίμα από την πληγή ενός σκοτωμένου μονόκερου. Σελ. 293. Γράφει: “Το αίμα του μονόκερου μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό ακόμη κι αν είσαι δύο βήματα από τον θάνατο...” 2ο Βιβλίο: “Ο Χάρρυ Πότερ & η Κάμαρα με τα μυστικά” Σελ. 326, Ο Άντον Χερτ αναφέρει πως έχει το χάρισμα να γοητεύει τους ανθρώπους που χρειάζεται, για να παίρνει δύναμη καθώς ανυποψίαστοι τον τροφοδοτούν με τους βαθύτερους φόβους τους και ο ίδιος στη συνέχεια να ενσταλλάζει στην ψυχή τους κάτι από τον εαυτό του. (Σημείωση: Τα προαναγραφόμενα είναι πεντακάθαρη αναφορά σε φυσικό εκ γενετής βαμπίρο (psi-vamp) όπως τον περιγράψαμε παραπάνω & μάλιστα αν κάποιος διαβάσει τις δοξασίες τους, είναι πιστή περιγραφή του “χαρίσματός” τους). 3ο Βιβλίο: “Ο Χάρρυ Πότερ & ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν” Σελ. 95, Περιγραφή ενός “Παράφρονα”: Ψηλός ως το ταβάνι, φοράει μανδύα με κουκούλα κρύβοντάς του τελείως το πρόσωπο. Χέρια γυαλιστερά και γκρίζα που μοιάζουν σαπισμένα. “σαν ψοφίμια που έχουν μείνει για καιρό μέσα στο νερό”. Όταν τον συναντάς σου δίνει την αίσθηση πως δε θα νιώσεις ποτέ πια χαρούμενος στη ζωή σου. Σελ. 110. Απομυζεί την χαρά από το μέρος που βρίσκεται. Σελ.150. Προκαλεί ένα κρύο τόσο διαπεραστικό που σου παγώνει την καρδιά και σου προκαλεί ανακοπή. Σελ. 203. Είναι φρικτό πλάσμα και κατοικεί στα πιο σκοτεινά και βρώμικα μέρη. Ευδοκιμεί στην αποσύνθεση και την απόγνωση. Ρουφά τη γαλήνη, την ελπίδα και την ευτυχία από τον αέρα που τον περιβάλλει. Ένας Μάγκλ, ακόμα και αυτός αισθάνεται την παρουσία του, αν και δεν μπορεί να τον δει. Ρουφά κάθε ωραίο αίσθημα, κάθε γλυκιά ανάμνηση. Κι αν του δοθεί η ευκαιρία, θα απομυζήσει το θύμα του μέχρι να συρρικνωθεί σε κάτι παρόμοιο με εκείνον διαβολικό, χωρίς ψυχή. Το μόνο που αφήνει στο θύμα του είναι οι χειρότερες εμπειρίες της ζωής του. Σελ. 214. Γλυφιτζούρια με γεύση αίματος. Σελ. 255. Αντιπαράφρων: είδος σωματοφύλακα, που λέγεται προστάτης και στέκεται σαν ασπίδα ανάμεσα στον παράφρονα και το θύμα, είναι μια μορφή θετικής ενέργειας και δεν μπορεί να νιώσει απελπισία όπως οι άνθρωποι. Σελ. 265, Παράφρονες: όντα που όταν θέλουν να εξοντώσουν ολοκληρωτικά το θύμα τους, του ρουφούν την ψυχή από το στόμα κι έτσι εξακολουθεί να ζει χωρίς ψυχή για όσο διάστημα λειτουργεί ο εγκέφαλος & η καρδιά του. Σε αυτή την κατάσταση δεν έχει ούτε αυτοσυνείδηση, ούτε μνήμη, απλά υπάρχει χωρίς να ζει, σαν άδειο καύκαλο. Έχει χάσει για πάντα την ψυχή του. Σελ. 393. Παράφρονας. Δεν έχει όραση, βρίσκει το δρόμο του προς τους ανθρώπους διαισθανόμενος τα συναισθήματά τους. Σελ. 406. Αν βγάλει την κουκούλα του βλέπεις στο σημείο που έπρεπε να υπάρχουν μάτια, να υπάρχει ένα λεπτό γκρίζο και ρυτιδιασμένο δέρμα, που καλύπτει τις άδειες κόγχες. Στη θέση του στόματος υπάρχει μία μεγάλη τρύπα, που ρουφά τον αέρα μ’ ένα κροταλιστό ήχο. (Σημείωση: Ο παράφρονας είναι κλασική μορφή “αιθαιρικού αστρικού βαμπίρου”, μορφή και θεματολογία που επιμελλώς απέφυγα να περιγράψω στο άρθρο μου & είναι πολύ διαδομένη στο χώρο. Την θεωρούν και οι ίδιοι πολύ επικίνδυνη οντότητα & η συνάντηση μαζί της μπορεί να επιφέρει ακόμη και τον θάνατο). 4ο Βιβλίο: “Ο Χάρρυ Πότερ & το κύπελο της φωτιάς” Σελ. 573 - 586, Ο λόρδος Βόλντεμορτ παίρνει – μέσω του βοηθού του – αίμα, τρυπώντας τη φλέβα του χεριού του “χαρισματικού” Χάρρυ Πότερ και το συλλέγει σε γυάλινο φιαλίδιο, το οποίο ρίχνει σ’ ένα μίγμα βάσει του οποίου ανακτά υπερφυσικές δυνάμεις και “αναγεννιέται”. Το φίλτρο αυτό λέγεται ότι βασίζεται σε παλαιά συνταγή “μαύρης μαγείας”.

[41] [42]

http://www.patman.org/wod/sects/camarilla.asp

Η σειρά των βιβλίων του παιχνιδιού αυτού, φυσικά κυκλοφορεί κι εδώ στην Ελλάδα σε πολλά επώνυμα βιβλιοπωλεία χωρίς βέβαια να απαγορεύεται η αγορά τους σε παιδιά.

«ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ» Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ-ΜΑΓΟΥ μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ Θεολ. Πτ. Φιλολ.

Τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες μπορεί να προσεγγίσει κάποιος από την επιστημονικήιατρική πλευρά, αλλά και από την πνευματική πλευρά, την πλευρά δηλαδή της κοσμοθεωριακής των θεμελιώσεως, και των πνευματικών επιπτώσεων που ενδεχομένως έχει η ενασχόληση με αυτές. Την ιατρική πλευρά, είναι άλλοι αρμοδιότεροι να την πραγματευτούν. Εμείς θα ασχοληθούμε εδώ όσο μας το επιτρέπει ο χώρος με την πνευματική πλευρά. Θα πρέπει πάντως να πούμε εξ αρχής ότι και από επιστημονικής-ιατρικής πλευράς οι εναλλακτικές θεραπείες δεν γίνονται αποδεκτές. __________ Η ορολογία

Οι

αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Δηλαδή, η εξέταση της ετυμολογίας και η εμβάθυνση στο νόημα των λέξεων, είναι το πρώτο βήμα για να αποκτήσει κανείς

επιστημονική σοφία. Η ορολογία που θα χρησιμοποιήσουμε, υποδηλώνει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το θέμα μας. Από την άποψη αυτή, ακολουθώντας και εμείς τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών, επιλέγουμε ως ορθότερο τον όρο Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι (ΑΝ. ΘΕ. Μ.) και όχι τους όρους Εναλλακτικές ή Συμπληρωματικές Θεραπείες, που δέχονται αυτοί που τις ασκούν και τούτο διότι οι όροι Εναλλακτικές ή Συμπληρωματικές Θεραπείες, ήδη νομιμοποιούν αυτές τις μεθόδους. Θα μπορούσε επίσης, εκτός από τον όρο Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι, που χρησιμοποιεί ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, να χρησιμοποιηθεί ο όρος -εμείς τον προτιμούμε- Ιατρική της «Νέας Εποχής». Με τον όρο αυτόν νοούμε ένα πλήθος μεθόδων, οι πιο γνωστές από τις οποίες είναι η Ομοιοπαθητική, ο Βελονισμός, η Ιριδολογία, η Ρεφλεξολογία, το Ρέικι και οι Βιοενεργειακές θεραπείες. Μπορεί όμως να βρει κανείς και πιο «εξωτικές θεραπείες», όπως την «Θεραπεία από την τέταρτη διάσταση» ή την «Βοτανική θεραπεία των Ινδιάνων Χόποι» κ. α. παρόμοια. Τα εξωτικά

ονόματα κάποιων «θεραπειών» συνοδεύονται από τα νεοεποχίτικα ονόματα των «θεραπευτών» (π. χ. Κίρκη, Ιλάειρα, Νιζέττα, Εστέλιο, κ. α.). Όλες αυτές οι μέθοδοι έχουν κοινό θεωρητικό υπόβαθρο αλλά και κοινές πρακτικές, όπως θα δούμε, γι’ αυτό και στεγάζονται κάτω από τον ίδιο τίτλο. Για να δώσουμε μία πρώτη εικόνα του θέματος «Εναλλακτικές Θεραπείες» μπορούμε να ανατρέξουμε σε έρευνα του Νοσοκομείου του Ελληνικού Ερυθρού Σταύρου στην Αθήνα. Από αυτήν προέκυψε ότι σε δείγμα 1. 848 ατόμων, ένα ποσοστό 31,3% είχε επισκεφθεί τουλάχιστον μία φορά κάποια από τις εναλλακτικές θεραπείες. Άρα το πρόβλημα δεν είναι ανύπαρκτο, όπως ισχυρίζονται μερικοί. __________ Η «Νέα Εποχή»

Οι

λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες αποτελούν την εφαρμογή στο χώρο της υγείας των κοσμοθεωριακών αντιλήψεων της Νέας Εποχής του Υδροχόου. Για το τι είναι αυτό το κίνημα ή καλύτερα το σύνδρομο, όπως έχει χαρακτηρισθεί, της «Νέας Εποχής», έχουν γραφεί πολλά τα τελευταία χρόνια. Έννοιες και πραγματικότητες όπως η Νέα Τάξη Πραγμάτων και η Παγκοσμιοποίηση αποτελούν πτυχές του φαινομένου της Νέας Εποχής. Βασικά στοιχεία της διδασκαλίας της Νέας Εποχής είναι η πίστη σε απρόσωπο Θεό, στο «νόμο» του κάρμα και των μετενσαρκώσεων, και στη δυνατότητα της μετελίξεως του ανθρώπου σε κατ' ουσίαν Θεό με τις δικές του δυνάμεις και με τη βοήθεια και χρήση του διαλογισμού. Κεντρική θέση στη διδασκαλία των ομάδων της Νέας Εποχής έχει η «ολιστική θεώρηση του κόσμου». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, υπάρχει ένας απρόσωπος θεός, ο οποίος είναι μια παγκόσμια δύναμη ή ενέργεια, που ταυτίζεται με το σύμπαν. Τα πάντα είναι εκδήλωση αυτής της απόλυτης ενέργειας. Δεν υπάρχει διάκριση ουσίας ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο• ο Θεός δεν υπάρχει έξω από τον άνθρωπο. __________ Η «συμπαντική ενέργεια»

Για

την Νέα Εποχή, λοιπόν, όλα είναι ενέργεια, όλα είναι ένα («Εν το παν», καθώς διδάσκει η Θεοσοφία) και όλα είναι θεός. Με βάση αυτή τη θεώρηση οι αποκρυφιστές διδάσκουν ότι ο άνθρωπος ανακαλύπτοντας τον «Θεό Εαυτό» του και ενεργοποιώντας τις απόκρυφες δυνάμεις που κρύβει μέσα του μπορεί να αυτοθεραπεύεται. Για τους εναλλακτικούς θεραπευτές όλα τα όντα, έμψυχα και άψυχα, «κολυμπούν» σε έναν ωκεανό ενέργειας. Όταν η ενέργεια αυτή ρέει ομαλά, έχουμε την κατάσταση της υγείας. Όταν η ενέργεια «μπλοκάρεται», έχουμε την ασθένεια. Η ενέργεια αυτή ονομάζεται με διάφορα ονόματα. Ο Γεώργιος Βυθούλκας, ο σύγχρονος «δάσκαλος» της Ομοιοπαθητικής, αποκαλεί την ενέργεια αυτή «συμπαντική ενέργεια» και γράφει ότι είναι η ίδια που αποκαλείται «Πράνα από τους Ινδουιστές, Θεραπευτική Δύναμη της Φύσης από τον Ιπποκράτη, Magnale από τον Βάν Χέλμοντ, Αστρικό φως από τους Καββαλιστές, Azorth από τους Αλχημιστές, Spiritus από τον Fludd, Οντική δύναμη από τον Ράϊχενμπαχ, Ζωικός μαγνητισμός από τον Μέσμερ, Αιθερική ενέργεια, ή Βιοενέργεια, ή Απλή ουσία από τους μυστικιστές και τους μεταφυσικούς όπως ο Σουέντεμποργκ, Ζωτική ενέργεια ή Ζωτική δύναμη ή Ζωτικό σώμα από τη βιταλιστική σχολή, Οργόνη από τον Ράιχ, Βιόπλασμα από τους Ρώσους ερευνητές κλπ. ». Το «ξεμπλοκάρισμα» της ενέργειας, η αποκατάσταση δηλαδή της ομαλής ροής της, που ταυτίζεται με την θεραπεία, ονομάζεται από την κάθε μία «θεραπεία», με διαφορετικό όνομα, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Έτσι η Ομοιοπαθητική ισχυρίζεται ότι με το δυναμοποιημένο ομοιοπαθητικό φάρμακο αποκαθίσταται η ομαλή ροή της ενέργειας. Ο Βελονισμός υποστηρίζει ότι επιτυγχάνει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με την τοποθέτηση βελονών σε κατάλληλα σημεία των ενεργειακών καναλιών που τα ονομάζει μεσημβρινούς. Όμως, σύμφωνα με μια πιο

προχωρημένη αντίληψη «θεραπευτικής» παρεμβάσεως κατά το πνεύμα της Ιατρικής της Νέας Εποχής, δεν είναι απαραίτητο ούτε το χειροπιαστό «φάρμακο» της Ομοιοπαθητικής ούτε οι βελόνες του Βελονισμού, για να επιτευχθεί η θεραπεία. Ας δούμε τα παρακάτω αποκαλυπτικά, που αναφέρει σε εισήγηση του ο Ομοιοπαθητικός Σάββας Κασσώτης: «Το ομοιοπαθητικό γιατρικό υπάρχει παντού τριγύρω μας, έξω και μέσα μας. Είναι το

κάθε ενεργειακό δυναμικό πεδίο, που είτε χορηγείται σε κάψουλα από το θεραπευτή, είτε παράγεαι ή αξιοποιείται από το υποσυνείδητο του νου, έρχεται να συμπληρώσει θεραπευτικά τις ανάλογες περιοχές του ζωτικού πεδιακού μας περιβάλλοντος». Ας δούμε όμως ποιος είναι ο θεραπευτής. __________ Ο θεραπευτής

Για να είναι απολύτως τεκμηριωμένα αυτά που λέμε, αναφέρουμε πάλι απόσπασμα εισηγήσεως της Ομοιοπαθητικού Λιόπης Καλαϊτζάκη αυτή τη φορά. Λέγει λοιπόν η κ. Καλαϊτζάκη: «Ο θεραπευτής θα πρέπει να κατανοήσει πως αποτελεί απλά έναν αγωγό που μέσα από τη σύνδεσή του με τον άρρωστο κινητοποιεί τη θεραπευτική δύναμη της ζωής. . . Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει τη βίωση του θεραπευτή, μέσα από διάφορες τεχνικές παραδοσιακές και νέες όλων εκείνων των φυσικών φαινομένων που αποτελούν αδιάσειστη εκδήλωση μιας πραγματικότητας πέρα από τα φαινόμενα. Αυτό που ο Σαμάνος θεραπευτής είχε ενδεχόμενα πετύχει από τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε και ήρθε σε επαφή με τις φυσικές δυνάμεις ώστε να έχει την ικανότητα να περνάει κατά βούληση σε μια ασυνήθιστη κατάσταση συνείδησης προκειμένου να θεραπεύσει τον άρρωστο• αυτό που ο Κινέζος θεραπευτής όπως αναφέρεται μάθαινε από παιδί νιώθοντας την κίνηση της ζωής πίσω από τις μορφές. . . αυτό που ίσως λέγεται ότι οι Ασκληπιάδες ιατροί νιώθανε κατά τη θεραπευτική τελετουργία του Ασκληπιού που βασιζότανε στα όνειρα του ύπνου μέσα στο ναό• ο σύγχρονος Δυτικός θεραπευτής φαίνεται ότι το αγνοεί. Ενεργειακές τεχνικές όπως η Ομοιοπαθητική, ο Βελονισμός, . . . , οι Ραϊχικές τεχνικές, . . . , το TAI CHI, ο Διαλογισμός, η Yoga, . . . , η Βιοενεργητική, δίνουν πια τη βεβαίωση πως φαινόμενα όπως ο μαγνητισμός, η ακτινοβολία, η διαίσθηση του θεραπευτή, είναι γεγονότα το ίδιο αντικειμενικά με την βίωση των συναισθημάτων του και διανοητικών λειτουργιών του». Και συνεχίζει η κ. Λιόπη Καλαϊτζάκη επικαλούμενη τον Γ. Βυθούλκα: «Λέει χαρακτηριστικά ο Γ. Βυθούλκας: Για να γνω-ρίσει λοιπόν ο θεραπευτής και να μπορέσει να τοποθετηθεί σωστά σ' αυτούς τους χώρους, θα πρέπει να τους βιώσει και να υποβληθεί ο ίδιος σε μια ψυχοπνευματική παιδεία, ώστε μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες να αποκτήσει έναν ισόρροπο ψυχοδιανοητικό εξοπλισμό. Θα πρέπει δηλ. ο ίδιος πρώτα απ’ όλα να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο υγιής. Μέσα από την άσκηση διαφόρων τεχνικών θα βιώσει όλο εκείνο το φάσμα των συναισθημάτων που κλιμακώνονται από τη γαλήνη μέχρι την έκταση». Κατά τον Γιώργο Βυθούλκα, εκτός από την Ομοιοπαθητική και το Βελονισμό, «Μια άλλη θεραπευτική μέθοδος που μπορεί να επηρεάσει άμεσα το δυναμικό επίπεδο είναι η δι' επιθέσεως των χειρών από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άτομο. . . , που στην πραγματικότητα είναι κανάλι παγκόσμιων ενεργειών. . . ». Αυτήν ακριβώς την "δια της επιθέσεως των χειρών» ή και εξ αποστάσεως «πνευματική θεραπεία» εφαρμόζουν οι λιγότερο γνωστές στον πολύ κόσμο, αλλά πολύ καλά γνωστές στους μυημένους Στη Θεοσοφία και γενικότερα στον αποκρυφισμό, βιοενεργειακές θεραπείες, Ρέϊκι και άλλα παρόμοια. Η τρίτη πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας και πνευματική μητέρα της Νέας Εποχής, Αλίκη Μπέιλη (πέθανε το 1949), έγραψε ογκώδες βιβλίο (736 σελίδες στην ελληνική του έκδοση) όπου πραγματεύεται το σπουδαιότατο κατ' αυτήν και τους οπαδούς της θέμα της «Εσωτέρας θεραπευτικής», την οποία ονομάζει ιερά τέχνη. Το βιβλίο αυτό, και όλα της τα βιβλία όπως η ίδια ομολογεί της το υπαγόρευσε ο πνευματικός της «Διδάσκαλος» Τζβάλ Κούλ, μία οντότητα χωρίς υλικό ανθρώπινο σώμα. Υπάρχει πλήθος σαφέστατων ομολογιών από τους επιφανέστατους των Ομοιοπαθητικών, που πείθει ότι η

Ομοιοπαθητική, όπως και οι υπόλοιπες εναλλακτικές θεραπείες, δεν είναι απλώς μία θεραπευτική τεχνική αλλά ένα σωτηριολογικό σύστημα, αφού «. . . το ομοιοπαθητικό φάρμακο πραγματικά σώζει ψυχές με αυτόν τον τρόπο» σύμφωνα με τον σπουδαίο ομοιοπαθητικό Winer. Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι οι λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες δεν έχουν απλώς αποκρυφιστικές προεκτάσεις, αλλά τα ίδια τα θεμέλιά τους ευρίσκονται στον εξωχριστιανικό και μάλιστα στον αποκρυφιστικό χώρο. Είναι αξιοσημείωτον ότι οι «θεραπείες» αυτές λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Αυτό αποδεικνύεται και από τα «πακέτα» των προσφορών τους. Σχεδόν πάντοτε προσφέρονται από τους νεοεποχίτες «θεραπευτές» περισσότερες από μία ή δύο μέθοδοι «θεραπείας». Είναι συνηθισμένο να βρίσκει κανείς προσφορές για «Ομοιοπαθητική, Βελονισμό, Βιοενεργειακό τεστ, Ολιστική Ιατρική» κ. ο. κ. από το ίδιο πρόσωπο. __________ Η θέση της Εκκλησίας

Με

το θέμα των εναλλακτικών θεραπειών ασχολήθηκε και η Θ' Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων δια θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας, που πραγματοποιήθηκε από 8 μέχρι 13 Οκτωβρίου 1997 στο Προκόπιον Ευβοίας (Ιερόν Προσκύνημα Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου), η οποία στα Πορίσματά της έχει ειδικό κεφάλαιο με τίτλο «Ανορθόδοξες» Θεραπευτικές Μέθοδοι. Εκεί μεταξύ άλλων διαπιστώνονται τα εξής: «Οι ανορθόδοξες (κατά τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών) θεραπευτικές μέθοδοι», γνωστότερες ευρύτερα ως εναλλακτικές θεραπείες, επαναφέρουν τον γιατρό-μάγο στη σύγχρονη κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια οι αποκρυφιστικές και παραθρησκευτικές ομάδες, χρησιμοποιούν τις «ανορθόδοξες θεραπευτικές μεθόδους» και άλλες αποκρυφιστικές τεχνικές για να εξαπλώσουν τις δοξασίες τους μέσω αρθρογράφων-δημοσιογράφων σε εφημερίδες και περιοδικά, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, προμηθευτές δι' αλληλογραφίας, καταστήματα υγιεινής διατροφής, δια θεραπευτικών «θρησκευτικών» πρακτικών, βοτανολογίας, ομοιοπαθητικής, ψυχοθεραπευτικής κ. α. Οι πλείστες από τις μεθόδους και τεχνικές αυτές, θεμελιώνονται σε ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Πίστη και ζωή κοσμοθεωριακή τοποθέτηση και εμπλέκουν μέσα στις διαδικασίες τους τον ανατολικό μυστικισμό, τη μαγεία-σαμανισμό και τις αντιχριστιανικές αντιλήψεις της «Νέας Εποχής». Οι διαπιστώσεις αυτές των εντεταλμένων επί θεμάτων αιρέσεων κρούουν τον κώδωνα του υπαρκτού κινδύνου να αποτελέσουν οι εναλλακτικές θεραπείες «γέφυρα», που θα μεταφέρει ανύποπτους ανθρώπους στο χώρο των ανατολικών θρησκειών και του αποκρυφισμού. Είναι, δηλαδή, υπαρκτός ο κίνδυνος αλλοιώσεως του φρονήματος των πιστών μέσω των «θεραπειών» αυτών. Την ίδια διαπίστωση ευρίσκουμε και στα Πορίσματα Ιατρικής και Θεολογικής Ημερίδας που είχε συγκληθεί με πρωτοβουλία της Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου, ένα χρόνο ενωρίτερα, στην Αρναία Χαλκιδικής, με θέμα «Η παραϊατρική δράσις της "Νέας Εποχής" υπό το φως της Ορθοδοξίας και της Ιατρικής». Εκεί διαβάζουμε και τα εξής: «2. Η Νέα Εποχή εκμεταλλευόμενη τον πόνο και την αγωνία των ασθενών χρησιμοποιεί τις μεθόδους αυτές σαν δόλωμα για την αλλοίωση της προσωπικότητας των ατόμων, ώστε να τα καταστήσει ευάλωτα και να τα παγιδεύσει. Η παραϊατρική της Νέας Εποχής είναι ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη πίστη και αντίθετη με την επιστήμη της ιατρικής, επειδή δεν έχει κανένα επιστημονικό, αλλά και λογικό ή πραγματικό υπόβαθρο. 3. Όσοι εμπλέκονται στις μεθόδους αυτές της Νέας Εποχής, εκτός από τον κίνδυνο που διατρέχουν να καταστρέψουν τη σωματική τους υγεία, κινδυνεύουν να καταστρέψουν για πάντα το ψυχολογικό και ηθικό τους υπόβαθρο αλλά και το Ορθόδοξο Χριστιανικό τους ήθος».

__________ Κίνδυνοι και για τη σωματική υγεία

Εκτός, βέβαια, από τους πνευματικούς κινδύνους, υπάρχουν και κίνδυνοι για τη σωματική υγεία αυτών που καταφεύγουν στις εναλλακτικές θεραπείες. Αυτό είναι αυτονόητο και μόνον από το γεγονός ότι οι περισσότεροι «θεραπευτές» του εναλλακτικού χώρου δεν είναι γιατροί. Παρουσιάζονται με «τίτλους» και «πτυχία», που απονέμουν εις εαυτούς και αλλήλους, όπως ακριβώς και οι αστρολόγοι και τα υπόλοιπα «συναφή επαγγέλματα». Επιμελώς έχει καλλιεργηθεί από τους εναλλακτικούς η άποψη ότι οι «θεραπείες» τους είναι τελείως ακίνδυνες. Αυτό όμως αποδεικνύεται μύθος. Το ζεύγος των αμερικανών γιατρών Davis και Sharon Sneed στο βιβλίο τους Κριτική στην Ιατρική της «Νέας Εποχής», απαριθμούν οκτώ πιθανούς κινδύνους από τη χρήση των «θεραπειών» αυτών. Ο σοβαρότερος κίνδυνος είναι ότι ασθενείς που πάσχουν από σοβαρές αρρώστιες εγκαταλείπουν τη θεραπεία που έκαναν στο πλαίσιο της κλασσικής ιατρικής για να ακολουθήσουν κάποια «εναλλακτική θεραπευτική μέθοδο» (Ομοιοπαθητική κ.α.). Σε πολλές περιπτώσεις η πορεία της ασθενείας των ανθρώπων αυτών, όταν πια διαπιστώσουν το λάθος τους και επιστρέψουν στην κλασσική θεραπεία που εφήρμοζαν, έχει γίνει πλέον μη αναστρέψιμη. Ένας άλλος μύθος είναι ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα παρασκευάζονται από πρώτες ύλες του ορυκτού και φυτικού βασιλείου. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχουμε και τα «νοσώδη ομοιοπαθητικά φάρμακα» (nosodes), που παρασκευάζονται από καρκινωματώδεις ιστούς, υγρό φυματιωδών σπηλαίων, συφιλιδικά εκκρίματα, εκκρίματα γονοκοκκικής ουρηθρίτιδος κ.λ.π. , όπως ομολογούν οι ίδιοι οι ομοιοπαθητικοί. Τα «φάρμακα» αυτά είναι δυνητικώς επικίνδυνα για την υγεία αυτών που τα χρησιμοποιούν και αντιβαίνουν στη ιατρική ηθική και δεοντολογία. __________ Τα αίτια διαδόσεως των ΑΝ.ΘΕ.Μ. Εάν κάποιος θέλει να ερμηνεύσει το φαινόμενο της διαδόσεως των εναλλακτικών θεραπειών ή Ανορθόδοξων Θεραπευτικών Μεθόδων (ΑΝ. ΘΕ. Μ. ) ή Ιατρικής της «Νέας Εποχής», θα πρέπει απαραιτήτως να διερευνήσει τα αίτια του. Το 1998 ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών συνέστησε Ειδική Επιτροπή που ασχολήθηκε με το θέμα των ΑΝ. ΘΕ. Μ. συνολικά. Τα συμπεράσματα της Ειδικής αυτής Επιτροπής είχαν δημοσιευθεί τότε στον τύπο. Μπορεί να τα βρει κάποιος στο προαναφερθέν βιβλίον του Καθηγητού Αθανασίου Αβραμίδη. Μερικά από τα αίτια είναι ο σχετικά ανώδυνος χαρακτήρας των ΑΝ. ΘΕ. Μ. , η απογοήτευση πολλών αρρώστων που πάσχουν από ανίατα ή δυσίατα νοσήματα, η απρόσωπη προσέγγιση του ασθενούς από αρκετούς γιατρούς της κλασσικής ιατρικής, ο καθησυχασμός και η υποσχεσιολογία προς τον άρρωστο από πλευράς ΑΝ. ΘΕ. Μ. , η αποτελεσματικότητα του εικονικού φαρμάκου (placebo) ιδίως σε νοσήματα χρόνια, ψυχοσωματικά, νευροφυτικά ή και αυτοϊώμενα (κυκλικά), η προβολή των ΑΝ. ΘΕ. Μ. από τα Μ. Μ. Ε., τα οικονομικά συμφέροντα που εξυπηρετούνται από τη διακίνηση παρασκευασμάτων και συσκευών ΑΝ. ΘΕ. Μ., ο υπερκορεσμός του ιατρικού επαγγέλματος, ο οποίος ωθεί νέους ιδίως ιατρούς στην αναζήτηση εύκολων τρόπων επαγγελματισμού χωρίς επίπονες και μακροχρόνιες σπουδές, κ. α. __________ Τα «αποτελέσματα»

Ένα από τα προσαγόμενα από τους οπαδούς των ΑΝ. ΘΕ. Μ. αντεπιχειρήματα προς όσους ασκούν

σ' αυτές κριτική, είναι κυρίως το ότι «έχουν αποτελέσματα». Όπως όμως, ήδη ελέχθη, τα αποτελέσματα αυτά, δηλαδή το ότι κάποιοι θεραπεύονται, αποδίδεται Στη δράση του εικονικού φαρμάκου (placebo). Το ποσοστό θεραπείας στο χώρο των ΑΝ. ΘΕ. Μ. δεν ξεπερνά εκείνο του placebo. Όμως το επιχείρημα της υπάρξεως αποτελεσμάτων, δηλαδή θεραπείας, επιδέχεται πολλή συζήτηση και αμφισβήτηση. «Θεραπείες» εκτελούν και πολλοί νεοπεντηκοστιανοί «θεραπευτές», μάλιστα δι' επιθέσεως των χειρών και αυτοί. Αποτελέσματα, και μάλιστα σε περιπτώσεις καρκίνου (!) ισχυρίζεται ότι έχει και η εξωφρενική «ουροθεραπεία». Εμείς οι Χριστιανοί γνωρίζουμε ότι δεν θα πρέπει να επιζητούμε την θεραπεία έναντι παντός

(πνευματικού) τιμήματος. Δεν θα εκχωρήσουμε δικαιώματα στον διάβολο με την απατηλή υπόσχεση ότι θα μας θεραπεύσει. Οι αρρώστιες και γενικώς οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες εμπερικλείουν και βαθύ πνευματικό παιδαγωγικό νόημα. Ο Χριστιανός έτσι πρέπει να τις βλέπει• κατεργαζόμενος και μέσω αυτών την σωτηρία του. Μην ξεχνούμε ότι, κατά την Χριστιανική αντίληψη, ο Χριστός, ως μόνος Κύριος, είναι τελικώς ο πραγματικός ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Αυτό βέβαια σε συνδυασμό με το Αγιογραφικόν «Κύριος έκτισεν (επιστήμονας) ιατρούς», τις υπηρεσίες των οποίων δεν αρνούμεθα. Όμως, όπως ήδη είπαμε, πολλές ΑΝ. ΘΕ. Μ. δεν χρησιμοποιούν καν φάρμακα, διότι η «θεραπεία» που προσφέρουν είναι «πνευματική». Εδώ, εκτός από τις βιοενεργειακές θεραπείες και το Ρείκι, όπου υπάρχουν «θεραπευτές» με πρώτο, δεύτερο και τρίτο βαθμό μυήσεως, κατατάσσονται και όλες εκείνες οι τεχνικές που χρησιμοποιούν τον διαλογισμό και τη θετική σκέψη. __________ Παιγνίδι με τα πνεύματα της πονηρίας; Πολλές φορές τίθεται το εξής κρίσιμο ερώτημα: Είναι εκτεθειμένος κάποιος σε ενέργειες του πονηρού, εφ’ όσον εμπλέκεται σε τέτοιες «θεραπείες»; Από όσα ελέχθησαν ανωτέρω, νομίζουμε ότι η απάντηση είναι θετική. Επί παραδείγματι στο Ρέικι (βιοενεργειακή θεραπεία) όπου υπάρχουν τρεις βαθμοί μυήσεως, με την αποκρυφιστική σημασία, πως μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι δεν εκτίθεται σε πνευματικούς κινδύνους και σε δαιμονικές ενέργειες; __________ Άμεση σχέση πράξεως και θεωρίας Θα πρέπει να τονισθεί ότι η πράξη της Ιατρικής της Νέας Εποχής είναι απόρροια της θεωρίας της. Αυτό βέβαια είναι αυτονόητο και ισχύει γενικότερα. Από αυτήν την άποψη, η δήλωση σε ιδιωτικές συζητήσεις κάποιων ομοιοπαθητικών, οι οποίοι αναπροσδιορίζονται ως χριστιανοί, ότι απορρίπτουν ό,τι αποκρυφιστικό έχει λεχθεί από τους δασκάλους τους Χάνεμαν, Γουίνερ, Κέντ και Βυθούλκα, φαίνεται παράδοξη. Είναι σαν να λέγει κάποιος ότι θα κρατήσει το οικοδόμημα, αφού αφαιρέσει τα θεμέλια. Θα ήσαν ειλικρινείς στη δήλωσή τους αυτή, Εάν απεκήρυσσαν δημοσίως τους προαναφερθέντες δασκάλους των και συγχρόνως έλεγαν σε ποια θεμέλια πλέον στηρίζεται το οικοδόμημα τους. __________ Συμπεράσματα Μετά από όσα ανεφέρθησαν, νομίζουμε ότι αβίαστα μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα. 1. Οι λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες ή Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι (ΑΝ. ΘΕ. Μ. ) ή Ιατρική της Νέας Εποχής, πέραν του ότι είναι τελείως ατεκμηρίωτες επιστημονικά, δεν είναι καθόλου αθώες και ουδέτερες πνευματικά, διότι θεμελιώνονται στο χώρο των ανατολικών θρησκειών, του αποκρυφισμού και της «Νέας Εποχής». Βασική αρχή όλων αυτών είναι ότι ο άνθρωπος αυτοθεραπεύεται ανακαλύπτοντας τον θεϊκό Εαυτό που κρύβει μέσα του, ενεργοποιώντας τις απόκρυφες δυνάμεις του. 2. Η διάδοση των «θεραπευτικών» αυτών μεθόδων, πέραν των προβλημάτων υγείας, δημιουργεί και σοβαρό πνευματικό και ποιμαντικό πρόβλημα. Οι «θεραπείες» αυτές απειλούν με αλλοίωση το Ορθόδοξο φρόνημα. Αποτελούν γέφυρες που φέρουν σε επαφή ανύποπτους χριστιανούς με τις ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό. 3. Επειδή είναι μάλλον σίγουρο ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι πελάτες των «θεραπευτών» αυτών είναι ανυποψίαστοι για τα όσα εκθέσαμε εδώ, αποτελεί νομίζουμε καθήκον ποιμαντικό και της Εκκλησίας να ασχοληθεί και ήδη σε ένα βαθμό το έχει κάνει με το πρόβλημα, αλλά και της Πολιτείας να διαφυλάξει αξίες και έννομα αγαθά που η ίδια εγγυάται δια του Συντάγματος. Και ένα τέτοιο αγαθό είναι και η υγεία, με όλο το εύρος που έχει η έννοια αυτή. Η επιστροφή στις κοινωνίες μας του γιατρού-μάγου, μέσω των εναλλακτικών θεραπειών, δεν μπορεί

να αφήνει κανέναν μας αδιάφορο. ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ: 36

Μάγια και δεισιδαιμονίες Του Πρωτοπρεσβύτερου Νικολάου Λαγουμτζή Ταγματάρχη

Στις ημέρες μας όμως, έχει αυξηθεί μία επικινδυνότατη πνευματική επιδημία, ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά στρώματα, ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους, σε μορφωμένους και σε λιγότερο μορφωμένους. Συζητήσεις επί συζητήσεων γύρω από τα Μάγια και βέβαια γύρω από τις ποικίλες δεισιδαιμονίες και τους τρόπους της σωστής τους αντιμετώπισης. Ένας επικίνδυνος διάλογος, γι' αυτό το θέμα, όπου εύκολα διαπιστώνει κανείς, την κάθε είδους "θεολογία", γι' αυτήν την κοινωνική επιδημία, με τις οποιεσδήποτε κοινωνικές -πνευματικές και πολιτιστικές προεκτάσεις, όπου συνυπάρχουν ανακατεμένες δεισιδαιμονίες και μαγείες, έντεχνα κρυμμένες και συγκαλυμμένες, με διάφορες ευχές. Λευκή και Μαύρη Μαγεία Κατ' αυτούς, που ασχολούνται με τις μαγείες, υπάρχουν δύο ειδών μαγείες. Η Λευκή και η Μαύρη Μαγεία. Σύμφωνα με αυτούς, η Λευκή Μαγεία είναι αθώα, ως επιθυμούσα το καλό και την πρόοδο, ενώ η Μαύρη, ακριβώς το αντίθετο. Θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε, ότι και η Λευκή και η Μαύρη, είναι μία Μαγεία. Είναι το ίδιο και το αυτό. Και στις δύο περιπτώσεις, τον διάβολο επικαλούνται και τα πονηρά πνεύματα, για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ο Εωσφόρος και γενικά και Πονηρά και ακάθαρτα Πνεύματα, κατά την Αγία Γραφή και την Αγιοπατερική Παράδοση, είναι ο αρχέκακος εχθρός του ανθρώπου. Δεν μπορεί και δεν θέλει το καλό του ανθρώπου. Ο διάβολος που σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι: "ο κοσμοκράτωρ του σκότους", δεν θέλει την αλήθεια και μεταφορικά το "φως", αλλά αρέσκεται στο "σκοτάδι", που είναι το ψέμα. Γι' αυτό και οι άνθρωποι του αγκαλιάζουν το ψέμα και την απάτη και αποφεύγουν το "φως", την αλήθεια και την καθαρότητα. Στον Βίο του Μεγάλου μας Αγίου Αντωνίου, αναφέρεται ότι του παρουσιάσθηκε ο σατανάς "ως ένας μαύρος άνθρωπος". Το μαύρο και το σκοτεινό προτιμά το πονηρό πνεύμα (πέρα από ρατσιστικές διαθέσεις και προκαταλήψεις). Ο Αγ.

Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρει ότι ο διάβολος στο "σκοτάδι" έχει την δύναμη και την εξουσία, ενώ αντίθετα εις το "φως" γίνεται ένα νεκρό πτώμα, γιατί το "σκοτάδι" και όχι το "φως", αγαπά ο διάβολος. Άλλωστε όποιος πράττει κάτι το άσχημο και όχι αρεστό, μισεί το φως και δεν φέρει τα έργα του στο φως, για να μην ελεγχθούν, αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ιδού λοιπόν γιατί ο διάβολος και οι άνθρωποι του, αγαπούν το σκοτάδι κατά κυριολεξία. Ιδού λοιπόν γιατί αποφεύγουν το φως και την αλήθεια. Γιατί τόσο οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, όσο και ο εφευρέτης της ανταρσίας και της αναρχίας διάβολος, έχουν σημαία τους τον φθόνο. Είναι φθονερό Πνεύμα ο διάβολος. Στη σκέψη και μόνο ό,τι ο ευσεβής άνθρωπος δύναται "χάριτι Θεού" να συμμετάσχει στη Δόξα του Θεού "εν τω Παραδείσω", οργιάζει με τα διάφορα τεχνάσματα του, αρκεί να πλανέψει μία ψυχή. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ξεκάθαρα λέγει, ότι ο σατανάς "ανθρωποκτόνως ην απ' αρχής και εν τη αλήθεια ουκ έστηκεν, ότι ψεύτης". Στην εποχή της ειδωλολατρίας Επειδή υπάρχουν διάφορες τάσεις απόψεων γύρω από τα Μάγια, θα πρέπει να δώσουμε κάποιες, έστω και σύντομες διευκρινίσεις. Επί ειδωλολατρίας ακόμη, η ανθρωπότητα ζούσε, κάτω από τη βαριά σκιά της μαγείας και της έντονης δεισιδαιμονίας. Αν κοιτάξουμε στην ιστορία των γνωστών αρχαίων λαών, όπως Βαβυλωνίων, Αιγυπτίων, Ιουδαίων, Χαλδαίων και των Αρχαίων μας Προγόνων, θα βλέπαμε "ουκ ολίγες" αναφορές σε εξορκισμούς, προγνώσεις και χρησμούς. Τα Μαντεία των Δελφών, Ισθμίας και Δωδώνης, καθώς και τα ονόματα, ως Πυθία, Τειρεσίας και Κάλχας, είναι στίγματα της αναφοράς των ανθρώπων, από την αρχαιότητα ακόμη, σε διάφορα Πνεύματα. Όμως και στην Αρχαία Ελλάδα και στην προ Χριστού εποχή, υπήρξαν φυσιογνωμίες που απέδιδαν την αλήθεια σχετικά με τους μάγους και τους μάντεις, όπως ο Πλάτωνας, "Οι χρησμωδοί και οι θεομάντεις, λέγουσι μεν πολλά και καλά", αλλά βέβαια δεν γνωρίζουν τίποτα από αυτά τα οποία λένε. Ο Διάβολος επιθυμεί την λατρεία του Από την πρώτη στιγμή που ο εγωισμός του διαβόλου τον απεμάκρυνε από τον Δημιουργό Θεό, ο διάβολος μετά μανίας επεδίωξε τη λατρεία από τον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο για τους εξής λόγους: 1. Επειδή εκδικείται τον άνθρωπο, που είναι "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση" με τον Θεό, θεωρεί ότι, η εκδίκηση μεταβαίνει Θεό. 2. Αν καταφέρει να υποτάξει, "κορωνίδα των δημιούργημα τον άνθρωπο δηλαδή, θεωρεί εφόσον ο άρχων άνθρωπος, είναι " δούλος των δαιμονίων και των επιθυμιών αυτών, επομένως ο Θεός απέτυχε στο έργο του. 3. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί την έλευση του Χριστού στον κόσμο και έτσι θέλησε να ιδιοποιηθεί λατρεία. 4. Εξαιτίας της υπηρεφάνειας έχασε την δόξα που τον περιέβαλε. Ως ύπαρξη περήφανη που είναι θέλησε να τον λατρεύσει η φύση. Αυτή όμως ήταν "ά-λογη", χωρίς λογική, έτσι

θέλησε να τον λατρεύσει το μόνο λογικό δημιούργημα, ο άνθρωπος. Για να πετύχει τον σκοπό αυτό, είναι φυσικό να χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα. Τεχνάσματα διαβόλου Κατ' αρχήν, πρώτη επιτυχία του Πονηρού είναι να θέσει σε αμφισβήτηση όχι την ύπαρξη του θεού, και ο ίδιος ο διάβολος, γνώριζε την ύπαρξη Του Δημιουργού Θεού, αλλά να θέσει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη τη δική του. Διότι έτσι κάνει τον άνθρωπο να εφησυχάζει και το Πονηρό Πνεύμα κατεργάζεται την αδικία στη ψυχή, του "κοιμισμένου" πνευματικά ανθρώπου. Βλέπετε, η μαγεία είναι καθαρά έργο σατανικό, ΑΝΤΙΘΕΟ, ΠΟΝΗΡΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ. Ο διάβολος, όταν δεν μπορεί να κερδίσει μία ψυχή εύκολα, τότε κατεργάζεται παντοίους τρόπους, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του. Στους Λόγους Ασκητικούς του Στεφάνου του Θηβαίτου, αναφέρεται ότι ο διάβολος είναι "παγιδευτής", και προσπαθεί ακόμη και με έργα αγάπης να πλανέψει και να οδηγήσει τον άνθρωπο σε απώλεια. Ο Αγ. Νείλος ο Ασκητής, λέγει πως και "σε άγγελον φωτός μετασχηματίζεται ο διάβολος", για να εξαπατήσει και οδηγήσει, σε "όλεθρον τους εξαπατωμένους". Όπως ο πιστός και ευσυνείδητος χριστιανός προσεύχεται και επικαλείται Ιησού Χριστό, για την προσωπική του προκοπή και των συνανθρώπων του, έτσι και ο μη πιστός και ευμετάβλητος χριστιανός, επικαλείται διάφορα Πνεύματα, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του, που συνήθως είναι η καταστροφή, το χαντάκωμα και η εξολόθρευση του άλλου. Είδη μαγείας Τα είδη της μαγείας, όπως και οι δεισιδαιμονίες, είναι πολλές. Για να πραγματοποιήσουν οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, τις μαγικές τους πράξεις, χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους, που ο Μιχαήλ Ψελλός, στο έργο του, "Περί ενεργείας των δαιμόνων", αναφέρει "τα περιττώματα", το σάλιο, τα νύχια, τις τρίχες, τα κεριά, και άλλα βέβαια, προκείμενου τα "πάθη τα τραγικά, να κατεργάζονται". Τα βασικότερα είδη της μαγείας, τα αναλύει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Υπάρχουν όμως και δεισιδαιμονίες, που ανακατεμένες με την Ορθόδοξη πίστη, γίνονται ξόρκια και παγανιστικές ευχές. Γι' αυτόν το λόγο, θα αναφερθούν μερικές περιπτώσεις προς γνώση και αποφυγή: 1. Μαντεία Είναι η προσπάθεια του ψυχικά αιχμαλωτισμένου ανθρώπου, δια της επικλήσεως Πονηρών Πνευμάτων, να επιτύχει τον οποιοδήποτε πονηρό, επίβουλο και ύπουλο σκοπό του. Μ' αυτήν του είδους τη Μαγεία, προσπαθούν τόσο οι μάντεις, όσο και οι καταφεύγοντες σ' αυτούς, να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα τους, με την ανάγνωση των γραμμών της παλάμης του χεριού. Ο Αββάς Νονός, στα Σχόλια του έργου του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου την ονομάζει: "χειροσπητικόν (είναι η λεγομένη, χειρομαντεία), όταν δια εκτάσεως των χειρών και δια των ρυτίδων", προλέγουν το μέλλον. Άλλου είδους μαντεία, είναι και το γύρισμα του φλιτζανιού του καφέ (καφεμαντεία). Από τα αποκαφεΐδια και τα απομεινάρια του καφέ, θα δουν τι πρέπει να κάνουν και τι πρέπει να

προσέξουν, στην δεισιδαίμονα ζωή τους. Το άπλυτο φλυτζάνι του καφέ, είναι αυτό, που στην πράξη, κερδίζει την πίστη και την προσευχή τους. Το ρίξιμο των χαρτιών (χαρτομαντεία). Βλέπετε κατ' αυτούς, τα ζωγραφισμένα χαρτάκια "Ταρώ", που εικονίζουν διάφορες "παράξενες" και "παράδοξες" παραστάσεις, θα δώσουν τη λύση στο πρόβλημα τους. Η απάντηση στη αγωνία τους έρχεται, από ένα χαρτάκι, τυπωμένο σε κάποιο τυπογραφείο, έχοντας επάνω του αυτές τις παραστάσεις, που ερμηνεύει ο μάντης και ο ευκολόπιστος και μη νοήμων αφελής άνθρωπος, αποδέχεται. 2. Οι Επαοιδοί Αυτοί είναι που "τραβίζουν τους δαίμονας εις εκείνα όπου θέλουν, με κάποιας επωδάς, και καλέσματα... και εκείνοι οπού δένουν... τα ζώα των, ... εκείνοι, όπου πιάνουν τα οφίδια, και κάμνουσι αυτά να μη τους δαγκάνουν... ...εκείνοι, ...εκείνοι, οπού με διαβολικήν τέχνην και μαγείαν δενουσι τα ανδρόγυνα". Αυτοί είναι, "οι αλητηριοι, οι θεόργιοτοι, οι τρισκατάρατοι" κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, διότι αυτοί με τις δαιμονικές επικλήσεις τους, προσπαθούν να καταφερθούν εναντίον και αυτού του Ιερού Μυστηρίου του Γάμου. Αυτή του είδους η Μαγεία, δεν προσπαθεί απλώς να κερδίσει μια ή δύο ψυχές, αλλά εναντιώνεται και στο "Μέγα Μυστήριο" του γάμου. Διότι "ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω". Και αλίμονο σ' αυτόν τον άνθρωπο, που θα σταθεί ως αιτία να κλονισθεί ο γάμος. Χρησιμοποιούν μαντζούνια όμως και διάφορες ευχές για τη επίτευξη του άθλιου σκοπού τους. 3. Η γοητεία Σ' αυτή του είδους τη Μαγεία, επικαλούνται Θεό και δαίμονες, για την επίτευξη του σκοπού τους. Συνήθως, αφού αναφερθούν σε διάφορα χωρία της Αγίας Γραφής, επικαλούνται ονόματα Αγίων και τέλος και Του Ιησού Χριστού. Οι γητευτές, είναι αυτοί που "μαζί με τάς επικλήσεις των δαιμόνων, σμίγουσι και τους ψαλμοί Δαβίδ, και τα ονόματα των Αγίων..." όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, φέρονται συγχρόνως και σε μία καταστροφική για τον συνάνθρωπο ευχή, κάνοντας συγχρόνως και ανάλογους σταυρούς, επικαλούνται δε και τους ανάλογους Αγίους. Τώρα πως γίνεται να ταιριάζουν, το " παν Όνομα" του Ιησού Χρίστου, με στάχτες, ποτάμια, αμπέλια και με διάφορές καταστροφές, αποδεικνύει το κωμικοτραγικό, ευτράπελο και δαιμανικό του πράγματος. Αυτού του είδους η μαγεία είναι και η πιο καμουφλαρισμένη. Αυτό φαίνεται και από τις παρακάτω περιπτώσεις: α) Τα "λεγόμενα" ξεματιάσματα Υπάρχει καταρχήν, η εσφαλμένη αντίληψη, ότι οι λεγόμενες ευχές ξεματιάσματος, λέγονται μόνο άνδρα σε γυναίκα, ή από γυναίκα άνδρα. Το τι λέγεται τώρα τις πιρισσότερες φορές, στις ευχές και "γητειές" αυτές, είναι το κάτι άλλο περιεχόμενο τους μόνο χριστιανικό δεν είναι και ασφαλώς δεν έχουν καμία θεολογική υπόσταση. Συνδυάζουν τις δεισιδαιμονίες τους με τις " ευχές προς τον Χριστό και τους Αγίους και χωρίς να το καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές, παραδίδονται στην εσφαλμένη και απατηλή αντίλήψη, ότι προσευχήθηκαν και έπραξαν το καλλίτερο κατά την γνώμη τους

δυνατό. Άλλες φορές πάλι, αφού ανακατέψουν διάφορα "αγιωτικά" και επικαλεσθούν και πάλι το όνομα Του Χριστού, θα εξαποστείλουν το "κακό", στα "όρη στ' άγρια βουνά, στα ξύλα στα λιθάρια". Το λάδι και το ξεμάτιασμα Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως φιλόστοργη Μητέρα, που προσεύχεται για την ενδυνάμωση και προφύλαξη των παιδιών της από κάθε γενικά κακό, έχει καθιερώσει κάποια πνευματικά όπλα, με τα οποία εφοδιάζει τα παιδιά της, στον καθημερινό αγώνα τους. Έτσι, όταν κάποιο παιδί της Εκκλησίας μας περνάει κάποια δοκιμασία, η Εκκλησία μεταξύ των τόσων πολλών ευχών και προσευχών, που έχει καθιερώσει, χρίει τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο με το λάδι που υπάρχει στο αναμμένο μας καντηλάκι, αφού μάλιστα έχει προηγηθεί και το Μυστήριο του Αγίου Ελαίου. Δηλαδή, ο χριστιανός έχει τη δυνατότητα να χρισθεί και να σταυρωθεί με το Άγιον Ελαιον. Ο Διάβολος λοιπόν, τι κατάφερε να πετύχει με τον δεισιδαίμονα άνθρωπο; Να βάλει τον χριστιανό όχι να χρισθεί με το αγιασμένο λαδάκι από το κανδήλι, αλλά να πάρει ο άνθρωπος το λάδι και αντί να χρισθεί με το νικηφόρο σημείο του Σταυρού, να το ρίξει στο ποτηράκι με το νερό και στην συνέχεια να "λαντουρίσει" τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο. Έτσι, ούτε ο χριστιανός χρίεται, προκειμένου να αντλήσει την ευλογία και την προστασία του Θεού, αλλά ούτε και το Ιερό και Αγιαστικό Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου, τιμάται με την πρέπουσα προσοχή και προσευχή. Ένα Μυστήριο που ο Ιερεύς εύχεται μεταξύ άλλων: "Δέσποτα, αγίασαν το έλαιον τούτο, ώστε γενέσθαι τοις χριομένοις εξ' αυτού εις θεραπείαν και απαλλαγών παντός πάθους, μολυσμού σαρκός και πνεύματος, και παντός κακού". Άλλο λοιπόν το λαδάκι που με ευλάβεια θα πάρουμε από το κανδήλι μας και θα έχει αγιαστεί με το Ιερόν Ευχέλαιο, με το οποίο θα χρισθούμε και άλλο πράγμα το λαδάκι που θα πετάξουμε στο ποτήρι με το νερό, για να παρατηρήσουμε το σχήμα του, και να βγει η απόφαση του "ξεματιάσματος". Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, παίρνουν αλάτι, δένουν κόμπους σε πανιά και σε υφάσματα και κάνουν τα πάντα, εκτός από αυτό που η εκκλησία μας δέχεται, σε ανάλογη περίπτωση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δέχεται την Βασκανία. Υπάρχει για τον λόγο αυτό, ειδική ευχή, η οποία μεταξύ άλλων, λέγει τα εξής: "... Ναι, Κύριε ο Θεός ημών, φείσαι του πλάσματος σου, και σώσον τον δούλον σου από πάσης βλάβης και επήρειας της εκ βασκανίας γινομένης, και ανώτερον αυτόν παντός κακού διαφύλαξον...". Υπάρχει λοιπόν η ευχή της Βασκανίας που αναγνωρίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Άλλο πράγμα όμως η ευχή και η προσευχή της Εκκλησίας μας και άλλο τα μαντζούνια και τα διάφορα αυτοσχέδια ξόρκια, που στέλνουν το "κακό" στα βάθη των Ωκεανών, στα όρη στα ψηλά βουνά και όπου αλλού τους κατευθύνει ο διάβολος, προκειμένου να πλανέψει και κερδίσει τον δεισιδαίμονα άνθρωπο. γ) Το αλληλοφτύσιμο των ανθρώπων και η προστασία τους Σε Μυστήριο της Βαπτίσεως, έχουμε παραβρεθεί οι περισσότεροι από εμάς. Εκεί ο ανάδοχος, αφού ερωτηθεί υπό του ιερέως τρεις φορές. "Απετάξω τω Σατανά"; αυτός απαντά: "Απεταξάμην" και τότε ο Ιερεύς λέγει στον ανάδοχο: "Και εμφύσησον και

έμπτυσον αυτώ". Δηλαδή, ο ανάδοχος να φυσήξει, "να σφυρίξει" και να φτύσει τον διάβολο. Αυτό γίνεται, για να δείξουμε ότι δεν υπολογίζουμε τον διάβολο, γι' αυτό του σφυράμε και τον φτύνουμε στη διάρκεια της Κατηχήσεως, στο Μυστήριο της Βαπτίσεως. Γίνεται δηλαδή ότι και στην καθημερινή μας ζωή, όταν κάποιος θέλει, να υποβιβάσει τον συνάνθρωπο του: τον φτύνει και του σφυρίζει ειρωνικά. Από εδώ και πέρα αρχίζει το πρόβλημα στη δεισιδαίμονα ζωή μερικών ανθρώπων. Υπάρχει μία άσχημη και πλανεμένη συνήθεια, που χωρίς να το ξέρουν οι περισσότεροι, πέφτουν σε καλοστημένη παγίδα του "καταχθόνιου πνεύματος". Όταν κάποιος θαυμάσει, λόγω ωραιότητας ή ευτυχίας, έναν συνάνθρωπο του ή ακόμη και ένα ωραίο αντικείμενο, τότε "το φτύνει, για να μη το ματιάσει" από "τα κακά μάτια". Δηλαδή φτύνουμε κάτι το ωραίο, το αξιοθαύμαστο, όπως είναι ο άνθρωπος. Φτύνουμε την "κορωνίδα της δημιουργίας". Δεν μπορεί, δεν τολμά ο διάβολος να φτύσει τον άνθρωπο, που είναι το δημιούργημα του θεού. Έτσι, βάζει έντεχνα τον άλλο άνθρωπο, τον δεισιδαίμονα, να φτύσει τον συνάνθρωπο του, τον Βαπτισμένο μάλιστα άνθρωπο, ο οποίος κατά την Βάπτιση του "ενδύθηκε" Χριστό και Σφραγίσθηκε από την δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, αντί να "φτύνουμε και να σφυρίζουμε", καθημερινά στον πειρασμό με τα έργα της βιωματικής και καθαρής πίστεως μας, φτάνουν οι άνθρωποι, στο οικτρό και αδιανόητο για την Χριστιανική πίστη μας σημείο, να φτύνονται μεταξύ τους. Ως εκ τούτου, αντί να υποβιβάζουν καθημερινά τον διάβολο και τα έργα του, στην ουσία υποβιβάζουν, την εικόνα Του Δημιουργού θεού και το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, για τον οποίο ο ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε. Το φτύσιμο μας ας είναι στα έργα του διαβόλου και στον ίδιο, δείχνοντας και αποδεικνύοντας ότι ζώντας κοντά στον Χριστό, απωθούμε τον διάβολο με "τα όπλα του φωτός". Το Ορθόδοξο και χριστιανικό ασφαλώς είναι, οχ βέβαια να αλληλοφτυνόμαστε, αλλά να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε για την προφύλαξη του άνθρωποι από την Βασκανία, μόνο δια το σημείου του Τιμίου Σταυρού και με την καθαρή επίκληση του ονόματος Του Ιησού Χριστού, λέγονται κάποια από τις καθιερωμένες προσεχές της Εκκλησίας μας, όπως: Το "Πάτερ ημών", "το Σύμβολο της Πίστεως", και τόσες άλλες προσευχές και ευχές, που υπάρχουν. Αρκεί να είναι ορθόδοξες και χριστιανικές. Επαναλαμβάνοντας για μια ακόμη φορά, ότι αυτές είναι οι ευχές και οι προσευχές, οι ανά τους αιώνες καθιερωμένες εκ της Ιεράς Συνόδου. Κάθε άλλη προσευχή ή προσθήκη σε προσευχή, που δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλησία μας, εγκυμονεί κινδύνους, να ανακατευτεί η ορθόδοξη πίστη μας, με ευχές που δεν έχουν σχέση με τη λατρευτική ζωή της Ορθοδοξίας μας και να καταντήσουν, μαντζούνια και ευχές, που μόνο προσευχές, στον Σωτήρα μας Χριστό δεν είναι. δ) Φτύνουν τον εαυτό τους, έτσι για το κοίλο τους Υπάρχει η άσχημη και δαιμονοκίνητη συνήθεια, κάποιος να φτύνει τον κόρφο του, για να γλιτώσει κάτι το μη καλό και αρεστό. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει, ότι "είδος των μαγικών είναι... ομοίως και εκείνοι", οι οποίοι "πτύουν εις τον κόλπον τους,

τάχα δια να εμποδίσουν με το πτύσμα - φτύσιμο - την βασκανία". Το πόσο απατώνται αυτοί οι άνθρωποι, με το να νομίζουν ότι φτύνοντας τους άλλους ή ακόμη φτύνοντας και τον ίδιο τον εαυτό τους, ότι γλιτώνουν από την Βασκανία, το αντιλαμβάνεσθε οι ίδιοι. Το κακό και το μη αρεστό από το σώμα μας, δεν το διώχνουμε και δεν το απομακρύνουμε με τα σάλια και τα φτυσίματα, αλλά με την ενεργό και αληθινή και ουσιαστική προσοχή και προσευχή μας. Το σώμα μας οι χριστιανοί δεν το φτύνουμε, αλλά το προσέχουμε και μάλιστα με το σώμα μας συμμετέχουμε ενεργά, στα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο άνθρωπος είναι μία ενιαία ψυχοσωματική ύπαρξη. Είναι λογικό και πρέπον, να εκφράζει έμπρακτα το ενδιαφέρον του και για το σώμα και για την ψυχή του. Για την Ορθόδοξη Θεολογία μας, το σώμα είναι Θεόπλαστο και επομένως, σύμφωνα με την διαβεβαίωση της Αγίας Γραφής, ως Δημιούργημα του Θεού είναι και αυτό: "καλόν λίαν", όπως άλλωστε και όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Ο διάβολος το γνωρίζει αυτό, αλλά επειδή ο ίδιος όπως έχουμε γράψει και σε άλλο σημείο, δεν μπορεί και δεν τολμά να φτύσει και να υποτιμήσει το δημιούργημα του Θεού, που είναι το σώμα, παρακινεί έντεχνα τον δεισιδαίμονα άνθρωπο, να φτύσει αυτό το σώμα, το οποίο όπως λέγουν οι πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι ο υλικός φορέας του "κατ' εικόνα Θεού". Είναι αυτό το σώμα, το οποίο όπως έγραφε ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Θεός "εμεγάλυνε το σώμα υπεράνω των αγγέλων και αρχαγγέλων". Με την Θεία ενανθρώπιση του Χριστού, αλλά και με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Θεία Κοινωνία), ο άνθρωπος (σώμα και ψυχή), όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προσκολλάται με τον Χριστό και γίνεται "ένα σώμα και ένα πνεύμα". Αυτό το σώμα λοιπόν που συμμετέχει και της Θείας Κοινωνίας και έτσι ο άνθρωπος, αφού κοινωνήσει γίνεται Χριστόφορος, θα πρέπει όχι να το φτύνουμε, αλλά να το σταυρώνουμε με το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού. Όχι φτύσιμο λοιπόν, αλλά σταύρωμα προσοχή και προσευχή για το σώμα μας. ε) Ο εξορκισμός δια του κτυπήματος ενός ξύλου Αν βρεθούμε στην άγρια ζούγκλα και εντρυφήσουμε στις θρησκευτικές παραδόσεις των ιθαγενών, θα διαπιστώσουμε, πως ένας από τους τρόπους που τελούν τα βουντού τους και τις μαγείες τους, πέρα από τον ιδιόμορφο χορό τους, είναι και το κτύπημα των τύμπανων και των κομμένων κορμών δένδρων, τα οποία χρησιμοποιούν ως τύμπανα. Κτυπώντας λοιπόν, αυτά τα ξύλα, δημιουργώντας τον ανάλογο δυνατό θόρυβο, εξορκίζουν κατά την γνώμη τους το κακό πνεύμα, διώχνοντας την επήρεια του σκοτεινού πνεύματος και γενικά κάθε κακού, στους ωκεανούς και στις θάλασσες, στα βουνά και στα λαγκάδια και όπου αλλού νομίζει κανείς. Τώρα στην κατά πάντα πολιτισμένη εποχή μας, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν είναι βέβαια ιθαγενείς μιας ζούγκλας, εξορκίζουν όμως το κακό, κτυπώντας κάποιο ξύλο. "Να κτυπήσω ξύλο να μην πάθω το τάδε κακό" και άλλα τέτοια. Αυταπατώνται αυτοί οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι το "κακό" θα απομακρυνθεί με αυτό τον αστείο τρόπο, τόσο από τους ίδιους όσο και από τους οικείους τους. Ενώ γίνονται σοβαρές συζητήσεις για διάφορα θέματα, από μορφωμένους και μη ανθρώπους, μόλις αναφερθούν σε κάτι μη

αρεστό, ψάχνουν να βρουν ξύλο, προκειμένου να το κτυπήσουν και έτσι να εξορκιστεί το "κακό". Επικαλούνται ξύλο, για να διώξουν κάθε δαιμονική και κάθε γενικά μη αρεστή σε αυτούς κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα ξύλο, το οποίο όποιος το επικαλείται με πίστη και συνέπεια, εξορκίζει κάθε τι κακό. Αυτό το ξύλο μας το χάρισε ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία, ο οποίος "επί ξύλου τας αντικείμενας δυνάμεις εθριάμβευσεν". Αν λοιπόν θέλουμε επικαλούμενοι ξύλο να εξορκίζουμε τα μη αρεστά, τότε θα επικαλούμεθα τον Θεό "τον δείξαντα το ξύλον της ζωής, και τάξαντος τα Χερουβείμ, και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένη,ν φρουρείν αυτό", όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Α' αφορισμός των Κατηχουμένων.Επικαλούμεθα λοιπόν όχι απλώς ένα ξύλο και μάλιστα κτυπώντας το, αλλά επικαλούμεθα το Τίμιο Ξύλο κάνοντας σωστά και ορθόδοξα τον Σταυρό μας, (σταυρώνοντας το σώμα μας) και προσευχόμενοι όχι μοιρολατρικά ή τυπολατρικά, αλλά με πίστη, ελπίδα και αγάπη ότι ο Θεός θα μας προφυλάξει και προστατεύσει και όχι τα διάφορα ξύλα κατεργασμένα ή μη. Γιατί πλανιόμαστε αν νομίζουμε, ότι το "κακό" θα το διώξουμε με το κτύπημα του ξύλου και όχι με την ανάλογη και ενσυνείδητη προετοιμασία. 4. Αστρολογία Κατ' αρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιστήμη της Αστρονομίας, καμία σχέση δεν έχει με την λεγόμενη Αστρολογία. Σε εκτενέστερο μας άρθρο "συν Θεώ", θα ασχοληθούμε με τη διαφορά Αστρονομίας και Αστρολογίας. Στην Αστρολογία γίνεται πράγματι, μία εκμετάλλευση της ανθρώπινης αγωνίας ή αφέλειας. Με την συνεργία των διαφημίσεων, έχουν θεοποιηθεί τα άστρα. Έτσι, οι κινήσεις τους και η τροχιά τους, στο ηλιακό μας σύστημα, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Από την Αστρονομία ως επιστήμη, φτάνουν, στο σημείο, ως νοήμονες άνθρωποι, να πιστεύουν μερικοί, ότι τα υλικά αυτά δημιουργήματα, κατευθύνουν συγχρόνως, όλες τις τύχες των ανθρώπων, πάνω στη γη. Σε περιοδικά, εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές, μεταδίδουν ανάλογα μηνύματα, που αφορούν τις δραστηριότητες των ανθρώπων, εφόσον έχουν γεννηθεί, σε μία συγκεκριμένη περίοδο και ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο ωροσκόπο. Βέβαια, η συνταγή είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, ασχέτως ηλικίας, φύλλου, οικογενειακών υποχρεώσεων κ.λπ. Και όμως, πιστεύουν μερικοί αιχμαλωτισμένοι από την δεισιδαίμονα πίστη τους. Δεν μπορούν να σκεφτούν, ότι την περίοδο αυτή, του "Χ" ωροσκόπου, έχουν γεννηθεί και είναι στη ζωή εκατομμύρια άνθρωποι, που πρέπει, κατά περίεργο τρόπο, να προσέξουν συγχρόνως, το αυτοκίνητο τους, το κρυολόγημα τους, την σχέση τους με τον σύντροφο και συνάνθρωπό τους γενικά ή το περπάτημα τους, το ταξίδι τους και άλλα πολλά. Ο Προφήτης Ησαΐας, χαρακτηριστικά, πολλά χρόνια πριν την έλευση του Ιησού Χριστού, αναφερόμενος στους Βαβυλώνιους, που τρέχανε στους αστρολόγους της εποχής των, έλεγε μεταξύ άλλων: "Οι ορώντες τους αστέρας αναγειλάτωσαν σε, η μέλλει επί σε έρχεσαι". 5. Κλήδονες Σε πολλά σημεία ανά την Ελλάδα την ημέρα της εορτής της Γεννήσεως του Τιμίου

Προδρόμου (24 Ιούν.), "προμαντεύουσι την τυχην, και μοίραν και ριζικόν κάθε ανδρός ή γυναικός" όπως συμπληρώνει στην Χριστοήθεια Χριστιανών ο Αγ. Νικόδημος, κατατάσσοντας σε αυτή την περίπτωση και αυτούς που ανάβουν τις φωτιές και χορεύουν γύρω από αυτές, δίδοντας την εντύπωση ότι έτσι, "μαντεύουν" την μοίρα των μωροπίστευτων ανθρώπων, με τη βοήθεια κάποιων μικροαντικειμένων, τα οποία τους αφιερώνουν και κάποιες παροιμίες - ευχές. Αλίμονο αν η ζωή μας εξαρτιόταν από παροιμίες και στιχάκια, τα οποία λέγονται στον κλήδονα και είναι προμελετημένα και προκατασκευασμένα. 6. Φαρμακεία Η Φαρμακεία δεν έχει καμμία σχέση με την φαρμακευτική επιστήμη.Σ' αυτή του είδους τη μαγεία, παρασκευάζονται κρυφά και με ειδικές ευχές κάποια ποτά, τα οποία δίδονται στον δεισιδαίμονα για ενίσχυση, αφού στην περίπτωση αυτή το ξόρκι πάει "σύννεφο". Ο Άγιος Νικόδημος χαρακτηριστικά αναφέρει, ότι αυτοί "οι οποίοι (φαρμακοί) δια μαγικής τέχνης κατασκευάζουσι κάποια φαρμακερά ποτά, ...η δια να σκοτίσουν τον εγκέφαλόν του, η δια να τον ελκύσουν εις σαρκικήν αγάπη αυτών". Όλα αυτά στα κρυφά και όχι στα φανερά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, η Εκκλησία του Χριστού, δεν έχει να κρύψει τίποτε και δεν φοβάται την αλήθεια, γι' αυτό και ο ιδρυτής Της παραγγέλλει δια μέσου των αιώνων: "ο αυτό το οποίο - εις το ους ακούετε κηρύξατε επί των δωμάτων". Στη μαγεία όμως τα περισσότερα γίνονται στα κρυφά και στα σκοτεινά, για να μην μπορέσει ο ευάλωτος άνθρωπος να αντιληφθεί τι γίνεται και ποιόν επικαλείται. Αντί να πάρουν με ευλάβεια Αγιασμό από την εκκλησία και να πιούνε προσευχόμενοι στον Δημιουργό και Θεό μας, πίνουν το νεράκι του μάγου - ξορκιστή ή το ποτίζουν κρυφά σε κάποιον και περιμένουν την ενέργεια του διαβόλου. Στο εμπόριο αυτής της μαγείας, θα συναντήσει κανείς πολλών ειδών "μαντζούνια", για έρωτα, για χωρισμό, και κάθε είδους επιθυμία, με σύμμαχο, την δεισιδαιμονία και το αφεντικό της τον δαίμονα. Μακριά από τέτοιους ανθρώπους, που έχουν παραδοθεί στον εφευρέτη της απάτης, τον διάβολο. Η Αγία Γραφή λέγει: "φαρμακούς ου περιποιήσετε". Καμμία σχέση με αυτούς, καθώς και καμμία συναλλαγή. 7. Αναστενάρηδες Αυτοί, αφού κρατήσουν στα χέρια τους εικόνες, χοροπηδούν σε κάρβουνα αναμμένα. Είναι μία συνήθεια, της οποίας ρίζες βρίσκουμε στην εποχή της ειδωλολατρίας. Τότε σήκωναν στις πλάτες τους είδωλα, γι΄ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας, αναφέρει γι΄ αυτούς "αίρεται αυτά καταδεδεμενοι, ως φορτίον κοπιώντι, εκλελυμένω και πεινώντι και ουκ ισχύοντι". Τότε σήκωναν είδωλα στην πλάτη τους, τώρα κρατούν εικόνες στα χέρια τους. Αυτονόητο είναι όμως, ότι οι εικόνες δεν περιφέρονται πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, αλλά με ευλάβεια και προσευχή, λιτανεύονται από Ιερείς και Λαϊκούς με κατάνυξη και όχι αθεόφοβα και με περίσσια επιδειξιομανία. Ρίχνει στάχτη στα μάτια των ανθρώπων ο διάβολος. Έτσι παραπλανά πιο εύκολα τον ευάλωτο και επιρρεπή σε δεισιδαιμονίες άνθρωπο. 8. Οράματα

Εδώ, ο διάβολος εργάζεται ως σκηνοθέτης. Ο Μέγας Αθανάσιος, σε εγκύκλιο του προς τους Επισκόπους Αιγύπτου και Λιβύης, λέγει ότι ο "κακοδαίμων και σκόλιος διάβολος" παρουσιάζεται με διάφορες μορφές αγαπημένων και γνωστών ανθρώπων, "υποκρίνεται τάς εκείνων όψεις", ακόμη και Αγίων και "επιβάλλει" με αυτόν τον ύπουλο τρόπο, την παραπλάνηση του θύματος του. Στη συνέχεια, αυτά τα θύματα, παραπλανούν άλλους ευκολόπιστους, και η πλάνη συνεχίζεται και διαφημίζεται. Όμως, η καθημερινή ζωή, μια ζωής εγκράτειας, ταπείνωσης, πραγματικής και διακριτικής ελεημοσύνης, ζωντανής προσευχής, συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, ξεκαθαρίζει τον θολωμένο ορίζοντα μιας τέτοιας πλάνης. Η προβολή &ης δυνατότητας να βλέπει κάποιος οράματα και στη συνέχεια η έντεχνος διαφήμιση, προξενεί πράγματι αμφιβολία για την προέλευση τέτοιων οραμάτων. Η προβολή της Αγιότητας μόνο Αγιότητα δεν είναι. 9. Οιωνοσκοπία Σε αυτή την πλάνη συμπεριλαμβάνονται σύμφωνα με τον Αγ. Νικόδημο, όσοι "προλέγουν" τι έχει να γίνει, λαμβάνοντας υπόψη τους το πέταγμα των πουλιών, τις φωνές και τα κελαηδίσματα τους και μάλιστα των κοράκων. Είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι η συνάντηση με κάποιον άνθρωπο, μπορεί να επηρεάσει την ημέρα τους, το ταξίδι τους, το κυνήγι τους, το ψάρεμα τους. Είναι αυτοί πάλι, που πιστεύουν στα ποδαρικά, ή ακόμη και αυτοί οι οποίοι, αντί να κάνουν έναν αγιασμό στο σπίτι το οποίο κτίζουν, σφάζουν ως θυσία ειδωλολατρική και κάποιο ζώο. "Μη έσθετε επί των ορέων και ουκ οιωνιείοθε, ουδέ ορνιθοσκοπησεσθε..." λέγει στο Λευιτικό η Αγία Γραφή. Σύμφωνα με τον Αββά Νονό, στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι διάφορες δαιμονικές ερμηνείες, όταν ερμηνεύεται κάποια αντίδραση του σώματος, όπως το ξεπέταγμα του ματιού ή η φαγούρα του χεριού και του ώμου. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης σχετικά λέγει: "Απότων κινημάτων ουν του σώματος, και τα των ψυχών σαθρά τεκμαίρεται (ο δαίμων) και ούτω πλέκει τους δόλους". Μακρυά λοιπόν από την δαιμονική νοοτροπία να ερμηνεύει κάποιος το πέταγμα των πουλιών και όλα τα συναφή, τα εντελώς φυσικά και λογικά φαινόμενα, ανθρωπολογίας, ζωολογίας και διαφόρων αντικειμένων. 10. Φυλακτήρια κατά δαιμόνων Διάβολος, διάβολο δεν διώχνει. Όμως υπάρχει μία τάση ανθρώπων, που με την δεισιδαιμονία η οποία τους διακατέχει, προσπαθούν να προφυλαχθούν από τον σατανά και τους ομοίους του με διάφορα φυλακτήρια, τα οποία ο Άγιος Νικόδημος αναφέρει ως "είδος μαγικών είναι τα φυλακτήρια... τυλίσσοντες αυτά με κλωστή, μεταξωτην, και γράφοντες εις αυτά ονόματα δαιμόνων... και τα κρεμούν εις τον λαιμόν τους, ή στο χέρι των, δια να τα έχουν εις εμπόδιον παντός κακού". Υπάρχει αυτή η άσχημη συνήθεια να κρεμούν μερικοί διάφορα "αγιωτικά - χαϊμαλιά" και να προσμένουν από αυτά την προστασία. Καλό είναι αν θελήσουμε να πάρουμε ένα τέτοιο φυλακτό, να προσέξουμε από που θα το πάρουμε και ποίος θα μας το δώσει. Κυκλοφορούν πολλά τέτοιους είδους φυλακτά, ακόμη και καλαμένιους σταυρούς θα δει κανείς με κόκκινες κλωστούλες, που διώχνουν το κακό μακριά από τον δεισιδαίμονα άνθρωπο. Προσοχή και διάκριση χρειάζεται σε αυτό το θέμα. Φυλαχτό μόνο από Εκκλησία και από Ορθόδοξο Ιερέα να

πάρεις και αυτό πάλι μετά πολλής προσοχής. Το φυλαχτό που προστατεύει τον Χριστιανό είναι ο Σταυρός. Είναι αυτός (ο Σταυρός), το "τρόπαιον του Χριστού κατά του Διαβόλου", όπως λέγει ο Μέγας Φώτιος. Ο Ευσέβιος Αλεξ. λέγει ότι έχουμε "φυλακτήριον" που χαρίζει την νίκη εναντίον της "βασκανίας και του μισόκαλου", διότι είναι ανίκητος "η του Σταυρού η δύναμις". Ο Σταυρός είναι αυτό το φυλακτήριο, το οποίο και θα μας προφυλάξει από τις παγίδες του μισανθρώπου διαβόλου. Ο Μέγας Αθανάσιος αναφερόμενος στη φυλακτική δύναμη του Σταυρού λέγει: "του σταυρού γενομένου" κάθε ειδωλολατρία καθαιρείται και κάθε δαιμονική φαντασία εξαφανίζεται και "μόνος Χριστός προσκυνείται". Μάγια και ξόρκια, με Ιησού Χριστό δεν συμβαδίζουν Στην Β' Προς Κορινθίους Επιστολή, ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους χριστιανούς, "να μην κάνουν αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Χριστό και στον διάβολο"; Δεν μπορεί να συμβαδίσει ο Ναός του Θεού με τον ναό των ειδώλων.Τόσο στην Παλαιά, όσο -και στην Καινή Διαθήκη, τα μάγια καταδικάζονται ως ανεπίτρεπτα για την Χριστιανική ζωή. Οι Θεοφόροι· Πατέρες της Εκκλησίας μας κανονίζουν (επιτιμούν), αυτούς που ασχολούνται με αυτά. Ο Μέγας Βασίλειος, σε αυτούς που ασχολούνται με φάρμακα μαγείας, τους θέτει το επιτίμιο, της ακοινωνησίας για είκοσι (20) χρόνια. Ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Νύσσης, απαγορεύει την θεία Κοινωνία δια βίου σ' αυτόν που πηγαίνει σε μάντεις και σε μάγους, γιατί τους θεωρεί (και είναι βέβαια) αρνητές του Χριστού. Αντιλαμβάνεται κανείς πλέον ότι "Χριστός και Μαμωνάς" δεν ταιριάζουν, δεν πάνε μαζί. Ο Αγ. Νικόδημος φανερώνει που οδηγεί η σχέση του πλανεμένου ανθρώπου με την μαγεία: "Τα μαγικά οδηγούσιν τόσον εκείνους, οπού τα μεταχειρίζονται, όσον και εκείνους οπού τα ζητούν, εις την λατρείαν, και προσκύνησιν των ειδώλων, και των δαιμόνων". Συνεχίζοντας μάλιστα ο ίδιος Άγιος λέγει, ότι τους έχει πλανέψει τόσο πολύ ο διάβολος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν, πως όλοι αυτοί που "ενεργούν" και "επιζητούν" και δίδουν τα "μαγικά και φυλακτήρια", και αυτοί που τα δέχονται εν γνώσει τους, όλοι γίνονται "κατοικία της ενεργείας του ακαθάρτου πνεύματος". Κι' όμως στις ημέρες μας υπάρχει σε κάποιο πλεονασμό το φαινόμενο, να τρέχουν οι άνθρωποι με αγωνία και στα διάφορα ξόρκια. Το εύλογο το ερώτημα: "γιατί αυτή η κακομανία"; θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, κάποιες αφορμές και αιτίες, όπως είναι π.χ. η περιέργεια. Συγκινημένοι μερικοί από τα παράξενα και περίεργα που κρύβει η μαγεία, τρέχουν σ' αυτήν, για να χορτάσουν, την μεγάλη πραγματικά πνευματική τους ανεπάρκεια. Άλλη αιτία είναι ή αναζήτηση του μέλλοντος. Δεν καταλαβαίνουν όμως μερικοί άνθρωποι, πως αν οι μάγοι και οι μάντεις, μπορούσαν να γνωρίζουν τα μελλούμενα γεγονότα, τότε θα ήσαν, οι πλέον πλούσιοι και ευτυχισμένοι, αφού θα καθόριζαν τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους, τις σκέψεις τους και τις σχέσεις τους.

Όμως, δεν γνωρίζουν τίποτα από το μέλλον, όπως δεν γνωρίζει τίποτα από το μέλλον και ο Σατανάς. Κάποιες φορές μάλιστα εξαπατά ο διάβολος τον άνθρωπο, αφήνοντας την εντύπωση ότι ο μάγος ή ο μάντης επέδρασε και έλυσε τα μάγια και το πρόβλημα. Όμως αυτό αποδεικνύεται ότι δεν είναι αλήθεια από το γεγονός, πως ο διάβολος προς στιγμήν φεύγει, αλλά επανέρχεται και πάλι στο παλιό κατοικητήριό του. Δηλαδή, παίρνει μία μικρή αναστολή και επανέρχεται στα ίδια. Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει ότι: "Δαίμονα φαρμακός ου διώκει", αλλά προς στιγμή "εκουσίως υποχωρεί", και πάλι επανέρχεται. Γι' αυτό και όσοι πήγανε σε μάγους και σε μάντεις για να λύσουν το πρόβλημα τους, είδαν ότι η κατάσταση βελτιώνεται προς στιγμή. Τελικά όμως επανέρχονται στα ίδια προβλήματα, τα οποία και διογκώνονται πολύ περισσότερο στη συνέχεια. Παντογνώστης μόνο ο θεός Στην Αγία Γραφή αναφέρεται, ότι ο θεός αποκαλύπτει βαθέα και απόκρυφα". Μόνο ο θεός γνωρίζει καιαποκαλύπτει. Μόνο σε ανθρώπους που αγωνίσθηκαν και έδωσαν καθημερινές εξετάσεις στα πνευματικά αγωνίσματα, επέτρεψε ο θεός το διορατικό χάρισμα. Ένα Χάρισμα και μία ευλογία, που ούτε αγοράζεται, ούτε κληρονομείται και ούτε βέβαια βεβαιώνεται με διάφορες βεβαιώσεις ή πτυχία αναλόγων παραπλανητικών σχολών. Ο διάβολος και τα όργανα του, δεν μπορούν να κατέχουν, δεν μπορούν να γνωρίζουν και δεν μπορούν να φροντίζουν το μέλλον. Αυτό που γνωρίζει ο διάβολος, είναι μόνο το παρελθόν και το παρόν που διαδραματίζεται, αυτήν ταύτη την στιγμή. Επειδή λοιπόν ο διάβολος γνωρίζει, τα γεγονότα που έχουν διαδραματισθεί ήδη, πληροφορεί τους "καλούς" και δεισιδαίμονες υπηρέτες και φίλους του για κάποια προηγούμενα γεγονότα. Τα ακούει αυτά, ο αποστήσας από Τον θεό άνθρωπος και ενθουσιάζεται από τον μάγο και τον μάντη, ο οποίος δεν ξέρει, ούτε τι φαγητό θα φάει την επόμενη ημέρα. Ιώβ Το ότι ο διάβολος, δεν γνωρίζει τίποτα από το μέλλον, αποδεικνύεται, από την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι υπάρχει, το παράδειγμα του πατριάρχου της υπομονής Ιώβ. Αν ο διάβολος γνώριζε την ενσυνείδητη υπομονή του Ιώβ στις πολλές και διάφορες δοκιμασίες του, τότε θα προσπαθούσε να αποφύγει την μεγάλη του ήττα. Χαρακτηριστικά ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: Ο διάβολος δεν γνώριζε, ποιο τέλος θα είχαν οι προσπάθειες του Ιώβ. Γι' αυτό και ο διάβολος είχε θέσει την ερώτηση "μη δωρεάν Ιώβ σέβεται τον Κύριο"; Αν γνώριζε το αποτέλεσμα, της μεγάλης υπομονής του Ιώβ, δεν θα επιχειρούσε να τον δοκιμάσει, για να μην ντροπιαστεί από την υπομονή του. Έτσι, πρότεινε ο διάβολος, για να δοκιμασθεί ο Ιώβ: "αλλά απόστειλαν την χείρα σου και άψαι πάντων, ων έχει" και τότε "ασφαλώς θα σε βλασφημήσει αναιδέστατα κατά πρόσωπο". Αυτό βέβαια δεν έγινε παρά τους μεγάλους και δύσκολους πειρασμούς, που δοκίμασε ο Ιώβ. Σε αντίθεση μάλιστα, υπέμεινε με καρτερία την κάθε δοκιμασία και αμείφθηκε από τον θεό πλουσιοπάροχα. "Ο δε Κύριος ευλόγησε τα έσχατα Ιώβ ή τα έμπροσθεν...". Το "Βατερλώ" του διαβόλου

Το μεγαλύτερο και συγκλονιστικότερο παράδειγμα στην ανθρώπινη Ιστορία, που αποδεικνύει περίτρανα την αγνωσία του μέλλοντος από το διάβολο και τους υπηρέτες του, είναι η Σταύρωση του Ιησού Χριστού. Αν ο διάβολος γνώριζε ότι η Σταύρωση του Ιησού Χριστού, θα ήταν στην πραγματικότητα, το "Βατερλώ" του διαβόλου, αν γνώριζε, ότι με την Σταύρωση, θα καταργούνταν το κράτος του και η εξουσία του, τότε δεν θα επεδίωκε ποτέ να σταυρωθεί ο Ιησούς Χριστός, γιατί θα γνώριζε ότι με την Σταύρωση, το ανθρώπινο γένος θα κέρδιζε τη λύτρωση: "Την σην αγίαν τελευτήν, δι' ης φθοράς ελυτρώθημεν". Διότι, όπως αναφέρεται στους Μακαρισμούς της Μεγάλης Παρασκευής, ο Χριστός "λογισθείς εν τοις νεκροίς τον εκείσε τύραννον έδησαι". Ο διάβολος δεν ήταν σε θέση να μαντέψει, ότι μετά την Σταύρωση θα ακολουθούσε η ένδοξη και λαμπροφόρος Ανάσταση Του Κυρίου μας. Ο διάβολος ως μοχθηρό και παμπόνηρο πνεύμα, δεν περίμενε πως η Σταύρωση του Χριστού, θα οδηγούσε τον άνθρωπο "εις την ένδοξο ζωή", όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος. Η λαμπροφόρος και ένδοξος Ανάσταση του Χριστού είναι το αποκορύφωμα, είναι το επιστέγασμα όλων των αγαθών ευεργεσιών που έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός με τη θεία Γέννηση Του. Ο διάβολος μέσα στα πλαίσια της ΑΓΝΩΣΙΑΣ του, δεν μπόρεσε να κατανοήσει και να προλάβει ή να μετατρέψει την θεία Παρουσία και τις ευεργεσίες της στον "πεπτωκότα" άνθρωπο. Υγεία και διάβολος δεν πάνε μαζί Άλλοι πάλι προστρέχουν στα μάγια και στα ξόρκια αναζητώντας καλλίτερη υγεία. Ο Αγ. Νικόδημος μεταξύ των άλλων ψευδαισθήσεων που δημιουργεί ο διάβολος, αναφέρει την αναζήτηση της υγείας. Αλλά όπως ο ίδιος ερωτά, είναι δυνατόν αυτός που είναι "απ' αρχής ανθρωποκτόνος, και εθανάτωσεν όλον το γένος των ανθρώπων", πως μπορεί τώρα να γίνει ιατρός δικός σου; Αφού συμπληρώνει ο Άγιος, ότι οι Μάγοι και οι Δαίμονες δεν ιατρεύουν "κατά αλήθειαν, αλλά κατά φαντασίαν", προκειμένου "να θανατώσουσι την ψυχήν σου". Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να ενδιαφέρεται για την σωματική ή ψυχική υγεία του ανθρώπου; Δεν τον ενδιαφέρει, η σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, αντίθετα μάλιστα, ο διάβολος, μοιάζει σαν το άγριο λιοντάρι, που περπατά και ζητά κάποιον να κατασπαράξει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην Αγία Γραφή: "Ως λέων ωρυόμενος... ζητών τίναι καταηίη". Ο διάβολος δεν μπορεί, εξαιτίας του φθόνου του, να έχει θεραπευτική δύναμη. Κα αν καμιά φορά μας φαίνεται κάτι τέτοιο, απάτη και ψέμα κρύβει η κατάσταση. Εκείνη την στιγμή μας φαίνεται ότι κάτι πήγε καλλίτερα, αλλά στη συνέχεια πάλι έχουμε το ίδιο πειρασμικό πρόβλημα.Άλλοι πάλι με την συνεργία του διαβόλου, θέλουν να βλάψουν τον συνάνθρωπο τους είτε στην εργασία, είτε στην υγεία του, είτε φέρνοντας ακαταστασία στο σπίτι του κάνοντας μαγικά και ξόρκια. Πολλές φορές μάλιστα αυτά τα ξόρκια, είναι ανακατεμένα με διάφορες προσευχές, Λειτουργίες και "πατερημών". Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προτείνει: Όχι εμπιστοσύνη, αλλά "θυμό", θα πρέπει να τρέφουμε κατά του διαβόλου, που στάθηκε η αιτία να παρασυρθούν οι Πρωτόπλαστοι, και στη συνέχεια το ανθρώπινο γένος. Προσοχή στην προσευχή μας

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος πολέμησε με έντονο αγώνα τον διάβολο και τα έργα του, αναφέρει χαρακτηριστικά, κάτι που πολύ πρέπει να προσέξουμε: "Πνεύμα γαρ όν, ο δαίμων λεπτόν, τόσον λεπτήν ενέργειαν έχει, όπου σμίγεται ασμίκτως με τα θεία και άγια και πνευματικά χωρίς παντελώς να το καταλάβουν ουδέ αυτοί οι ενεργούμενοι". Με απλά λόγια μπορούσε να πούμε ότι ο διάβολος εύκολα, με μαεστρία και απατεωνιά, εισχωρεί στον πνευματικό χώρο, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, που δεν το καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό μάλιστα, αποδεικνύεται από το ότι όλοι αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα ξόρκια από την μία μεριά κρατούνε εικόνες, θυμιατά, καντήλια και ευχές και από την άλλη λένε και κάνουν περίεργα πράγματα, που ανήκουν σε άλλη πίστη και όχι βέβαια στην Ορθόδοξη πίστη και λατρεία μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στον σατανά και το μόνο που με σιγουριά κληρονομούν από το αφεντικό τους, είναι ο θάνατος, ο ψυχικός και πνευματικός. "Αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών", όπως αναφέρει η Αγία Γραφή. Θέλει προσοχή στα τεχνάσματα του σατανά, διότι πολλές φορές τα όργανα του, καλοπιάνουν τον άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος στους Φιλίππους, αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, ότι ενώ πηγαίνανε να προσευχηθεί με τους συνεργάτες του, συνάντησε μία γυναίκα, που είχε μέσα της το πνεύμα του πύθωνος και μάντευε φέροντας μάλιστα και πολλά κέρδη στους οικείους της. Αυτή όταν τους είδε, είπε ορθά και θαυμάσια λόγια γι' αυτούς: "Ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλουσιν υμίν οδόν σωτηρίας". Ο Απόστολος Παύλος όμως, βαθύς γνώστης των ενεργειών του διαβόλου, δεν παρασύρθηκε από τα καλοπιάσματα της (μαντευομένης) γυναίκας και γι' αυτό στη συνέχεια, την ελευθέρωσε από τα δεινά δεσμά του πνεύματος λέγοντας: "Παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ' αυτής, και εξήλθεν αυτήν τη, ώρα". Βέβαια, στη συνέχεια, επειδή ο Απόστολος Παύλος και οι συνεργάτες του χάλασαν την επικερδή αυτή επιχείρηση, συνάντησαν τις ανάλογες αντιδράσεις. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχουν αλλάξει οι αισχροκέρδειες εις βάρος των πονεμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων. Η βασικότερη όμως αιτία της εκμετάλλευσης των αφελών είναι, η απομάκρυνση από την ζωή της Εκκλησίας. Δεν έχουν αγάπη για τον συνάνθρωπο τους οι μάγοι Αυτοί μάλιστα, με καμουφλαρισμένες κατάρες, οι οποίες μοιάζουν με προσευχές, επικαλούνται το κακό κάποιων ανθρώπων ή της περιουσίας των, αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται από τον Χριστό και συμφιλιώνονται με τον διάβολο, όπως λέγει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος Άγιος μάλιστα, τονίζει ότι, όταν κάποιος πηγαίνει σε τέτοιους ανθρώπους και κάνει τέτοια πράγματα, είναι ως να πιστεύει και λατρεύει τον διάβολο, με τις διάφορες μαγείες, μαντείες και γητεύματα. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος γράφοντας στους Γαλατάς αναφέρεται στα αμαρτωλά έργα "φανερά δε εστί τα έργα της σαρκός, άτινα εστίν ειδωλολατρία... φαρμακεία (μαγεία)... και τα όμοια τούτοις..." ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι, "οι τοιαύτα πράσσοντες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουοιν". Ξεκάθαρος και αληθινός ο Απόστολος των Εθνών τονίζει, ότι αυτοί που ασχολούνται με την μαγεία και τα όμοια της, Βασιλεία των Ουρανών δεν θα κληρονομήσουν.

Αν ως Χριστιανοί, πρέπει να συγχωρούμε αυτόν που μας αδικεί, να μη θέλουμε δηλαδή το κακό του, φαντασθείτε πόσο μακριά θέτει κανείς τον εαυτό του από τον Χριστό, όταν συμμαχεί με τον Σατανά, προκειμένου να διασφαλίσει τον εαυτό του, με ξόρκια και με μάγια και θέλει να προκαλέσει κακό σε κάποιον άλλον. "Εγώ δε (ο Ιησούς Χριστός) λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τους μισούντας υμάς, και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς, και διωκόντων υμάς". Αγάπη και προσευχή είναι η απάντηση του χριστιανού σε εκείνον που τον αδικεί. Τα ξόρκια και τα μάγια δεν έχουν θέση στη ζωή του πιστού και ευλαβικού ανθρώπου. Ο χριστιανός, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, είναι "ο φιλών" και αυτός ο άνθρωπος "ουδέποτε μισήσαι δύναται". Οι μάγοι και οι καταφεύγοντες σε αυτούς, σίγουρα περνούν μία κρίση ελαττωμένης και ανύπαρκτης αγάπης για τον πλησίον. Η Ένοχη συμμαχία Οι αδελφοί μας, που καταφεύγουν "σε άλλου είδους τακτικές", από εκείνες που ορίζει η ορθόδοξη Εκκλησία, αυτοαφορίζονται με την ένοχη αυτή συμμαχία του διαβόλου και θέτουν τον εαυτό τους μακριά από την Εκκλησία, κάνοντας τέτοιου είδους ένοχους συμβιβασμούς. Μην σας ξεγελάει το γεγονός, ότι πολλοί από αυτούς τους "φαρμακούς" μάγους και τους καταφεύγοντας σε αυτούς, επικαλούνται Χριστό, Παναγία και Αγίους. Αν προσέξετε τις λεγόμενες προσευχές τους, θα αντιληφθείτε ότι με το "Πάτερ ημών" θα καταλήξουν και σε μία ευχή καταστροφική για κάποιον άλλον και δήθεν δημιουργική για καλό δικό τους. Δεν έχουν καμία σχέση οι ανακατεμένες προσευχές και οι διάφορες ευχές σε στιλ "Ρώσικης σαλάτας", διότι όλοι αυτοί θα βρεθούν έξω από την επουράνιο Βασιλεία: "... έξω (θα μείνουν) οι φαρμακοί - δηλ. οι μάγοι - και πας ο φιλών και ποιών το ψεύδος". Μία ένοχη συμμαχία και ένας ένοχος συμβιβασμός, με ένα έντεχνο και πονηρά αθώο σύμπλεγμα πίστεως και δεισιδαιμονίας, λιβανιού και παράξενων μυστικών προσευχών, είναι αιτία και αφορμή, να χάσει κανείς την Ουράνια κληρονομιά. Η παραμονή κάποιου σε αυτού του είδους προσπάθειες και δήθεν προσευχές θέτει τον εαυτό του και τους συν αυτώ έξω από τον Νυμφώνα του Χριστού "Επιμένοντας δε τούτοις, παντάπασιν απορρίπτεσθαι της Εκκλησίας", όπως διατάσσουν οι θεοφόροι Πατέρες οι συγκροτήσαντες την 6η Οικουμενική Σύνοδο, στον 61ο κανόνα της. Καταφύγιο μας ο Χριστός Ένας πιστός Χριστιανός, που αγωνίζεται καθημερινά να βρίσκεται σε "μία συνεχή πορεία" προς την θέωση, δεν θέλει και δεν νοιώθει την ανάγκη σε στιγμές δοκιμασίας να καταφύγει σε άλλους είδους μέσα, τα οποία τον απομακρύνουν από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και στο τέλος, από τον ίδιο τον Χριστό. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι, δεν μπορούν να μας πειράξουν εμάς τους χριστιανούς οι πράξεις των μάγων, αν εμείς δεν τους δώσουμε με τις απροσεξίες μας το δικαίωμα αυτό. Διότι όπως το σκοτάδι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το φως, έτσι και αυτός που είναι "σκοτεινός" δεν μπορεί να πλησιάσει το "φως", δεν μπορεί να επηρεάσει "τον φωτισμένο". Διότι "Φως Χριστού, φαίνει ηάαι". Το φως του Χριστού, διαλύει κάθε έργο του "σκότους".

Η οποιαδήποτε επαφή και καταφυγή σε μάγους και σε μάντεις, σε μάγια και σε ξόρκια, είναι άρνηση προς τον Ιησού Χριστό, διότι κατά το Άγιο Βάπτισμα, "συντασσόμεθα με τον Χριστό και αποτασσόμεθα τον σατανά και τα έργα αυτού". Μία αναφορά εμπιστοσύνης στα έργα του σατανά και των υπηρετών του ασφαλώς μας θέτουν μακριά από τον Χριστό και την Εκκλησία του. Ο αληθινός και ενσυνείδητος χριστιανός την μόνη ανάγκη την οποία νοιώθει, είναι να ζει κοντά στον Χριστό. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς έγραφε σχετικά: "Η ζωή, άνευ τον Χρίστου, ο θάνατος άνευ τον Χρίστου, η αλήθεια άνευ του Χριστού, ο ήλιος άνευ του Χριστού και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερά ανοησία, ανυπόφορον μαρτύριον, βάσανον κόλασις" και συμπλήρωνε σε ένα πλημμύρισμα αγάπης και αφοσίωσης στον Χριστό: "Δεν θέλω ούτε την ζωήν, ούτε τον θάνατον άνευ Σον, Γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν, ούτε την δικ'αιοσύνην, ούτε τον παράδεισον, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνον θέλω...Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός δεν μου χρειάζεται, είναι μία κόλασις..." και καταλήγει αυτή η μεγάλη και σύγχρονη μαρτυρική μορφή: "Και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι μία κόλασις". Γιατί ο Χριστός είναι "το εν" το ένα που χρειαζόμαστε. Παντοδύναμος ο Χριστός Αδύνατο το δημιούργημα μπροστά στον Δημιουργό Θεό. Ο διάβολος και τα υποτελή όργανα του, πειράζουν μεν, αλλά δεν εξουσιάζουν. Μερικές φορές με το παραπέτασμα καπνού μπορεί να κερδίζονται οι πρώτες εντυπώσεις, όμως και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Ιησού Χριστού (εφόσον είμαστε ενσυνείδητα μέλη της Εκκλησίας Του), κατατροπώνεται, ο φθονερός εχθρός του ανθρώπου. Ο Χριστιανός, δεν χρειάζεται να ανησυχεί, ούτε για τα μάγια, ούτε για τα ξόρκια που κάνουν άλλοι άνθρωποι. Ο Χριστιανός γνωρίζει έναν δρόμο και μία πόρτα σωτηρίας, και αυτή είναι ο Χριστός: "Εγώ ειμί η θύρα· Δι' εμού εάν τις εισέλθη σωθησεται". Ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας ο Χριστός. "Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους". Η ενσυνείδητη αναφορά του λυτρωτικού ονόματος του Χριστού, από μόνη της κατατροπώνει τα καταχθόνια και φθονερά πνεύματα της απάτης.Η καταφυγή του πιστού χριστιανού θα πρέπει να είναι μόνο ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Σε στιγμές δοκιμασίας αδελφέ χριστιανέ επικαλέσου την Παναγία μας. Αυτή θα μας προφυλάξει ως φιλόστοργη μητέρα από τα πειράγματα του πονηρού. Την ώρα που νομίζεις ότι είσαι μόνος, την στιγμή που νοιώθεις ότι σε κυριαρχεί η θλίψη, στρέψε τα μάτια σου στην Πλατυτέρα των Ουρανών, "στην Λαμπρότερα των ακτινών, στην Χαρά των χριστιανών, στην Αγιότερα πασών των επουρανίων στρατειών", όπως την ονομάζει την Παναγία μας ο Άγιος Νεκτάριος. Στη σεμνή Βασίλισσα να στρέψεις τα μάτια σου, στην Υπερενδοξοτέρα όλων των πλασμάτων και προσευχήσου με πίστη και βεβαιότητα, παρά "των δαιμόνων τα τοξεύματα", εσύ με περίσσια πίστη αναβόησε "πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου. Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιοτών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησαν". Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Αναμάρτητος είναι μόνο ο Θεός. Γνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, γι' αυτό, και με επίγνωση ομολογούμε ότι ενώπιον του Θεού αμαρτάνουμε, αλλά και σε Αυτόν μόνο πιστεύομε (αναφορά της ευχής Μ. Αγιασμού). Ο Επίσκοπος και ο Ιερεύς έχουν την Θεία Χάρη

Στα διάφορα προβλήματα μας ως άνθρωποι καταφεύγουμε με πίστη στην Εκκλησία, προκειμένου να αντλήσουμε δύναμη και ευλογία. Και αυτήν την ευλογία μπορούμε να την γευθούμε μόνο από τον Χριστό και τους Αποστόλους Του, καθώς και τους διαδόχους των, που δεν είναι άλλοι από τους Ορθοδόξους Ιερείς, οι οποίοι έχουν χειροτονηθεί από τους Επισκόπους τους διατηρώντας την αλυσίδα αυτή, που ονομάζεται Αποστολική Διαδοχή. Από τον Χριστό στους Αποστόλους και αυτοί στη συνέχεια στους Διαδόχους τους, που είναι οι Επίσκοποι και αυτοί στους Ιερείς που χειροτονούν. Ο νοητός κρίκος της αλυσίδας αυτής δεν έχει σπάσει και έτσι διατηρείται, παρά τις αμαρτίες μας, η αγιαστική Χάρις και η Λατρευτική ζωή στην Εκκλησία. Ο Ιερεύς είναι αυτός, που θα ευχηθεί και θα μεσολαβήσει στον Θεό για τον άνθρωπο. Ο Μάγος πάλι θα επικαλεστεί αυτόν, που πιστεύει και λατρεύει, δηλαδή τον σατανά. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης έλεγε: "Κυριότερος μεν επίτροπος των επί γης, ο την ιερωσυνην εστεμμένος". Γιατί ο Επίσκοπος και κατ' επέκταση ο Ιερεύς, έχουν την ευλογία από τον Ιησού Χριστό "του δεσμείν και λύειν". Η μοναδική λύση στο πρόβλημα είναι η Αγιαστική Χάρις. Κάθε τι άλλο έξω από την Χάρη του Θεού δεν είναι λύση αλλά παράλυση. Και η μόνη λύση στα προβλήματα της Μαγείας και στα διάφορα ξόρκια είναι οι ευχές της Εκκλησίας μας και τίποτε περισσότερο. Θαύματα κάνει η προσευχή Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας βιώσει την ζωντανή προσευχή, την υπερτονίζουν δικαίως, διότι αυτή αποτελεί το κτύπημα της "θύρας" της Βασιλείας των Ουρανών. Η προσευχή είναι αυτή, η οποία θα μας οδηγήσει στον Θεό, όπως λέγει ο Άγιος Αρσένιος: "Εάν τον Θεόν ζητήοωμεν φανήσεται ημίν Και εάν αυτόν κατάσχωμεν, παραμένει" μαζί με εμάς. Στο χέρι μας είναι και να ζητήσουμε αλλά και να διατηρήσουμε την συντροφικότητα με τον Θεό μας. Ο Χριστός μας περιμένει. Το μόνο που μένει σε εμάς είναι να θελήσουμε αυτή την συντροφική σχέση με τον Χριστό. Ο άνθρωπος είναι αυτεξούσιος. Αν θέλει πιστεύει και ζει με τον Χριστό. Αν όχι, ζει και κινείται με μία άλλη συντροφιά. Η προσευχή μας στον Σωτήρα μας Χριστό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας θα είναι τα πρώτα όπλα μας στον καθημερινό μας αγώνα. Βέβαια, τα όπλα χρειάζονται και πυρομαχικά, για να είναι χρήσιμα. Τα πυρομαχικά μας θα είναι η έμπρακτος μετάνοια μας, η εξομολόγηση μας ενώπιον του Πνευματικού μας και στη συνέχεια η Λατρευτική μας παρουσία, με την συμμετοχή μας στην Θεία Κοινωνία. Γιατί ένας άνθρωπος, που ενσυνείδητα εξομολογείται και κοινωνεί Των Αχράντων Μυστηρίων, γίνεται κατοικητήριον του Θεού και Ναός του Αγίου Πνεύματος. Αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν πρέπει να φοβάται τον αντίδικο διάβολο, αλλά ίσα - ίσα θα πρέπει να νοιώθει πολύ δυνατός, διότι κοντά του, μαζί του, εντός του, θα είναι Αυτός, που επιτάσσει κάθε Πνεύμα και Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και αυτή την αλήθεια θα πρέπει να πιστεύουμε και να βιώνουμε. Πολλά τα παραδείγματα και η ωφέλεια στην ζωή μας από την προσευχή. Όλοι μας λίγο ως πολύ, έχουμε στα βάθη της ψυχής μας μία εμπειρία από την αγάπη του Θεού σε εμάς τα παιδιά του. Όπως όταν ένα παιδί ζητάει από τον πατέρα του κάτι και αυτός σπεύδει να

πραγματοποιήσει την επιθυμία του παιδιού του, έτσι και ο Θεός, αν προσευχόμαστε με πίστη και βεβαιότητα ότι είναι κοντά μας, δίπλα μας και όχι ότι είναι ένας Θεός μακρινός και απόκοσμος εξορισμένος σε ένα αστρικό-διαστημικό νεφέλωμα, αλλά ένας Θεός που είναι ο καθημερινός συνοδοιπόρος μας, ο "Κυρηναίος" του δικού μας σταυρού της προσωπικής μας δοκιμασίας σπεύδει, σύμφωνα με την διαβεβαίωση Του, να αγιάσει τον αγώνα μας και να ενισχύσει την προσπάθεια μας. Άλλωστε, ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμασθούμε περισσότερο από όσο αντέχουμε: "Πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθαι, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπηνεγκείν", δηλαδή, ο Θεός που κρατά τις υποσχέσεις του, δεν θα επιτρέψει σε κανέναν πειρασμό να ξεπεράσει τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έλθει ο πειρασμός, θα δώσει μαζί και την διέξοδο, ώστε να μπορέσουμε να τον αντέξουμε. Αυτό θα πρέπει να το νοιώθουμε και να το πιστεύουμε ακράδαντα. ] Να θεωρούμε δεδομένο το θαύμα και γεγονός την συμπαράσταση. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ομιλία του "Εις τάς Πράξεις των Αποστόλων" διαβεβαιώνει, ότι αν προσευχόμαστε, έχουμε την δυνατότητα και τον ουρανό να ανοίξουμε και τα αμαρτήματα μας να εξαλείψουμε. Αρκεί η αληθινή προσευχή της μετανοίας. Είναι καιρός λοιπόν έμπρακτα και αποφασιστικά να υιοθετήσουμε την μεγαλύτερη φιλοσοφία της ζωής μας, που σε λίγες μόλις λέξεις αποδεικνύεται η βέβαιη και αληθινή, ουσιαστική πίστη μας στον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό: "Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα".

ΑΝΑΤΥΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" ΤΕΥΧΟΣ 521

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ξέρομε ότι ή μαγεία είναι δαιμονική ενέργεια. Γι' αυτό κατ' αρχήν αναφερόμαστε επιγραμματικά στην 1) ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ Γνωρίζομε ότι οι δαίμονες είναι εκπεσόντες άγγελοι. Ομως και μετά την πτώση τους δεν έπαυσαν να διατηρούν κάποιες ιδιότητες των αγγελικών νοερών ουσιών, όπως το κοϋφον, το άεικίνητον και το ασώματον (κατά την διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμάσκηνου). Δεν έπαυσαν να είναι νόες ου σωματικώς περιγραφόμενοι, ουδέ τριχή διάστατοι. Δεν έπαυσαν να είναι αόριστοι, δηλαδή μη περιοριζόμενοι υπό τειχών, θυρών και κλείθρων. (Ασώματοι βέβαια και άϋλοι, όσον προς ημάς. Οχι σε σύγκριση με τον Θεό. Πάν γαρ το συγκρινόμενον προς τον Θεόν, παχύ τε και ϋλικόν ευρίσκεται). Συνέχισαν λοιπόν οι δαίμονες να είναι νόες, νοερές ουσίες. Πανέξυπνοι και πανεπιστήμονες. Μόνο που με την πτώση τους από φωτεινοί νόες έγιναν σκοτεινοί νόες. και έτσι διέστρεψαν την εξυπνάδα και την επιστημοσύνη τους σε σκοτεινά νοήματα και ύπουλες μεθοδεΐες. σε παγίδες δηλαδή, που κάνουν και ένα Μέγα Αντώνιο να τρομάζει και να απορεί: Τις άρα παρέρχεται ταύτας;. Πρώτη, ως γνωστόν, παγίδα του διαβόλου είναι το να πείση τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει. Μερικοί το κατοχυρώνουν αυτό και με... πατερικές ρήσεις. Γιατί λένε οι Πατέρες ότι ό διάβολος, ως σκότος δεν μετέχει εις το είναι αλλά εις το είναι. Πρέπει λοιπόν να ποϋμε (έστω κι αν είναι περιττό) ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ό διάβολος είναι ανύπαρκτος! 'Απλώς σημαίνει ότι δεν μετέχει στην όντως ζωή, στην ζωή του Θεοϋ. και κατά άποβολήν της όντως ζωής έγινε νεκρόν πνεύμα, νεκροϋν τους εγγίζοντας (λέει ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς). και νεκρόν πνεύμα -ξανατονίζομε- δεν σημαίνει ανύπαρκτος. Οσον άφορα την αντιμετώπιση της μαγείας από την Εκκλησία, ό ιατρός ποιμήν πρέπει να κάνει κατ' αρχήν: 2) ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ. Πρέπει πρωτίστως να εξετάσει μήπως πρόκειται για κατά φαντασίαν μάγια. Αναφέρουμε ενδεικτικά δύο αληθινά περιστατικά από τα πάμπολλα κωμικοτραγικά συμβαίνοντα, που κάθε ιερέας θα μπορούσε να διηγηθεί. α) Ενας πατέρας καλεί τον ιερέα στο σπίτι του ζητώντας του να διαβάσει εξορκισμούς στο παιδάκι του, που βρίσκεται σε πυρετικό κώμα. Ό ιερέας διαπιστώνει έκπληκτος ότι δεν έχουν πάει ακόμη το παιδί στον γιατρό... β) Μια κυρία οδηγώντας το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητο της, το ρίχνει σε χαντάκι. Έντρομη τρέχει στον Ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς, γιατί πιστεύει ότι της έκανε μάγια ή πεθερά της. Ό ιερέας διαπιστώνει ότι ή κυρία πήρε το δίπλωμα οδηγήσεως νύχτα, και ότι ή ταλαίπωρη πεθερά είναι ανεύθυνη για το δυστύχημα. Μπαίνοντας οϋσιαστικώτερα στο θέμα μας πρέπει να παρατηρήσωμε ότι, και σ' αυτές τις περιπτώσεις (πού δεν είναι τόσο κωμικές όσο φαίνονται), και στις περιπτώσεις καθαρά δαιμονικής ενεργείας, το πανικόβλητο θϋμα ζητάει άμεσα και απτά αποτελέσματα απελευθερώσεως του από το κακό. Αποτελέσματα εδώ και τώρα. Πολύ χαρακτηριστικά έλεγε κάποιος κοινωνιολόγος: πως να το κάνομε; Ο,τι και να λέμε, είμαστε άνθρωποι των κουμπιών και των χαπιών. Θέλουμε πατώντας ένα κουμπί, ή πίνοντας ένα χάπι, να λυθούν αμέσως και άνωδύνως όλα μας τα προβλήματα. Ζητάμε 1/8

αυτόματες λύσεις, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι γνήσιες λύσεις. Μας βολεύουν αυτές οι ψευτολύσεις, γιατί δεν απαιτούν ίδρωτα και κόπο. Μια τέτοια αντίληψη δυστυχώς μας χαρακτηρίζει και ως προς τη σχέση μας με την Εκκλησία. Τέτοιες όμως λύσεις αυτόματες δεν δίδει ή Εκκλησία. Για την Εκκλησία είναι αδιανόητη 3) Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΓΕΙΑ. Καί εδώ ακριβώς έγκειται το δύσκολο έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να καταλάβουν ότι οι μαγικές λύσεις, (πού τόσο άφθονες προσφέρονται στο 8ΐιρ6Γ ιη&Γΐίεΐ της παραθρησκείας) όχι απλώς δεν είναι λύσεις, αλλά αντίθετα είναι ακόμη πιο σίγουρο δέσιμο στο μαγγανοπήγαδο των δαιμονικών ενεργειών. Καί πρέπει να είποΰμε ότι αυτό το όντως δύσκολο έργο της Εκκλησίας, το δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο κάποιες νοσηρές τάσεις (συχνά εμφανιζόμενες μεταξύ των πιστών) όπως είναι: ή θαυματολα-γνεία, ή όραματολαγνεία και ή χαρισματολαγνεία. Αυτού του είδους οι λαγνείες ενισχύουν την μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας, και ως εκ τούτου αποτελούν αποβλητέα καρκινώματα. Οι άγιοι Πατέρες, ως έμπειροι χειρουργοί-ϊατροί φρόντιζαν πάντοτε να καθαρίζουν το Σώμα της Εκκλησίας από τέτοιους κακοήθεις όγκους. Ενδεικτικά αναφέρομε δύο περιστατικά από τον βίο του Μεγάλου Παχωμίου: α) Κάποιος πλανεμένος μοναχός προκαλούσε τους πατέρες του κοινοβίου του άββά Παλάμωνα (Γέροντα του Παχωμίου) λέγοντας τους: Όποιος έχει πίστη, ας σταθεί πάνω σε κάρβουνα αναμμένα και να απαγγείλει το Πάτερ ημών. Παρά τις νουθεσίες του άββά Παλάμωνα, ό άφρων μοναχός δεν συνήλθε από την δαιμονική του έπαρση. Πήδηξε γυμνόπους επί της άνθρακιάς, και είπε την Κυριακή προσευχή μέχρι τέλους, μένοντας αβλαβής (αβλαβής στα πόδια - όχι και στο κεφάλι). και την άλλη μέρα φεύγοντας ώνείδιζε τους αδελφούς: Ταλαίπωροι, που είναι ή πίστη σας;. Φυσικά δεν άργησαν να παρουσιασθούν εμφανέστερα τα συμπτώματα δαιμονισμού του εν λόγω άδελφοϋ. β) Αργότερα στο κοινόβιο του Μεγάλου Παχωμίου πήγαν κάποιοι αιρετικοί μοναχοί και τον προκαλούσαν να περπατήσουν μαζί πάνω στο νερό του πόταμου, για να φανεί ποιος είναι πιο ενάρετος. Ό άγιος τους απάντησε με ταπείνωση: Ό πόθος του Παχωμίου δεν είναι να διέλθει αυτόν τον ποταμό τον υδάτινο, αλλά εκείνο τον πύρινο ποταμό, ό όποιος πρόκειται να με σύρει βιαίως ενώπιον του φοβερού βήματος του Χρίστου, για να κριθώ ό πολυαμάρ-τητος. Γι' αυτό φροντίζω· και γι' αυτό αγωνίζομαι. Αυτές δε τις σατανικές ενέργειες που μου προβάλλετε, τις αποστρέφομαι και τις βδελύσσομαι. και μετά ό όσιος παρήγγειλε αυστηρά στους αδελφούς να μην επιθυμήσουν ποτέ να ιδούν οπτασία ή αποκάλυψη ή δαίμονες. Ούτε να ενοχλούν τον Θεό με τέτοιες ανάρμοστες αιτήσεις. 4) Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΩΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΚΑΚΟΠΡΑΞΙΑ. Είναι φανερό ότι τα προαναφερθέντα νοσηρά συμπτώματα της θαυματολαγνείας, όραματολαγνείας και χαρισματολαγνείας, αποτελούν καρπούς του πνεύματος της πλάνης. και δεν ξεχνάμε ότι το πρώτο πνεύμα που εξορκίζαμε στους προς το άγιο βάπτισμα ερχόμενους, είναι το δαιμόνιο της πλάνης. Ή Εκκλησία θεωρεί κατ' εξοχήν δαιμονόπληκτο τον άνθρωπο που κατέχεται από τέτοιο πνεύμα. Για να γίνει, λοιπόν, κάποιος μέλος της Εκκλησίας, ή οποία είναι στύλος και έδραίωμα της αληθείας, πρέπει πρώτα να ελευθερωθεί από αυτό το πνεύμα της πλάνης. Ομως ό διάβολος, όπως υπογραμμίζει και ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, δεν κατακτά τον άνθρωπο μόνο ως πνεύμα πλάνης, αλλά και ως πνεύμα είδωλολατρείας και πάσης πλεονεξίας, όπως 2/8

επίσης και ως πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρσίας. Δηλαδή ή δαιμονική κατοχή δεν εκδηλώνεται μόνο ως κακοδοξία αλλά και ως κακοπραξία' ως διεστραμμένος τρόπος ζωής. Σ' αυτό που έχει λεχθεί, ότι ή μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να πείθει τον άνθρωπο ότι δεν υπάρχει, θα μπορούσε να προστεθεί ότι μια εξ ίσου επιτυχημένη παραπλάνηση του ανθρώπου από τον διάβολο είναι να τον κάνει να πιστεύει ότι δαι-μονόπληκτος είναι μόνο αυτός που κυλιέται στην γη βγάζοντας αφρούς από το στόμα, τρίζοντας τα δόντια και βλαστημώντας ιερόσυλα. 'Αλλοίμονο δεν είναι μόνο τέτοιοι αυτοί που βρίσκονται υπό την εξουσία των δαιμόνων. Ή Παράδοση της Εκκλησίας με συνέπεια παρουσιάζει ως δαιμονόπληκτο τον κάθε άνθρωπο που εκούσια υποδουλώθηκε σε κάποιο πάθος, όσο μικρό κι αν φαίνεται. Γιατί, όπως λέει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, και το σπουργίτι έστω και αν δεν έχει πιαστεί ολόκληρο αλλά μόνο από το ποδαράκι του στην παγίδα που του στήσανε, βρίσκεται όμως στην εξουσία εκείνου που έστησε την παγίδα. Καί συνεχίζει ό άγιος Ιωάννης αναφερόμενος στην φρικτή περίπτωση του ανθρώπου που πιάνεται στην παγίδα όχι από το ποδαράκι, αλλά από την τσέπη του, δηλαδή τον φιλάργυρο. Ή θάλεγε κανείς για τον φιλάργυρο; (λέει ό άγιος Ιωάννης). Δεν είναι κι αυτός δαιμονισμένος; Ποιος μπορεί ποτέ να τον συγκρατήσει; στην περίπτωση των δαιμονισμένων της χώρας των Γεργεσηνών, οι δαίμονες υποχώρησαν στο πρόσταγμα του Κυρίου, και βγήκαν αμέσως από το σώμα των ανθρώπων. Ό υποδουλωμένος όμως στο πνεύμα της φιλαργυρίας, ούτε στο πρόσταγμα του Χριστού υποχωρεί. Δεν υπακούει. Οχι επειδή είναι ισχυρότερος του Χριστού. 'Αλλά επειδή ό Χριστός δεν μας φρονηματίζει χωρίς τη θέληση μας. Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε να συναναστρέφεται με τέτοιου είδους ανθρώπους; Εγώ τουλάχιστον θα προτιμούσα να ζω μαζί με χίλιους δαιμονισμένους, παρά με ένα που υποφέρει από αύτη την άρρώστεια. Ίΐ παρόμοιο κάνουν όλοι μαζί ο'ι δαιμονισμένοι με αυτό που τόλμησε να κάνει ό Ιούδας; Αν κάποιος μπορούσε να ίδεϊ καθαρά τον δαίμονα που βρίσκεται μέσα σε ένα τέτοιον άνθρωπο, θα διε-πίστωνε ότι είναι πολύ πιο άγριος και μανιώδης από αυτούς που βγήκαν από τους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών. Αφήσαμε τον άγιο Ιωάννη να μιλήσει λίγο περισσότερο για να τονισθεί ότι: Ή κεντρική πόρτα εισόδου των δαιμόνων στον άνθρωπο είναι ή καταφρόνηση των εντολών του Θεού, και ή αντικατάσταση του γενηθήτω το θέλημα Σου της Κυριακής Προσευχής με το γενηθήτω το θέλημα μου. Ό άνθρωπος που γλυκάθηκε με τα σιρόπια της αυτονομίας και σιχάθηκε το ζών ύδωρ της υπακοής, αποτελεί κελεπούρι για τον διάβολο. και μάλιστα κελεπούρι που το πιάνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Ή μεγαλύτερη αφορμή ξεκούρασης για τον διάβολο είναι το να κάνουμε τα θελήματα μας. Γιατί έφ' όσον τα θελήματα ημών ποιούμεν, ου πολεμούσι μεθ' ημών οι δαίμονες, όπως λέει και ό άββάς Ποιμένας: τα γαρ θελήματα ημών δαίμονες γεγόναοί' και αυτοί εΐοίν οΐ θλίδοντες ημάς, ίνα πληοώοωιιεν αυτά. στις 9 δίαίειηβηΐδ του ιδρυτή της Εκκλησίας του Σατανά αναφέρεται: ό σατανάς ενσαρκώνει την ικανοποίηση των παθών. Αφού λοιπόν ό διάβολος αποκτά εξουσία πάνω στον άνθρωπο όχι κατά τρόπο μαγικό, αλλά με την ελεύθερη συγκατάθεση του θεληματάρη ανθρώπου, είναι αυτονόητο ότι και ή απαλλαγή από την επήρεια των δαιμόνων δεν μπορεί να γίνει με τρόπο μαγικό. Ή περί παθών διδασκαλία της Εκκλησίας είναι το κατ' εξοχήν κεφάλαιο της ορθοδόξου ανθρωπολογίας, το όποιο αποτελεί την καλύτερη 5) ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. 3/8

Αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στον άνθρωπο που δηλητηριάστηκε από αύτη την αντίληψη. και λέμε δηλητηριάστηκε γιατί πρόκειται για μια βαρεία δηλητηρίαση, που αποτελεί την κυριώτερη νοσογόνο αιτία. Από αυτήν κυρίως υποφέρει ό κάθε (κατά φα-ντασίαν ή πραγματικά) μαγεμένος, που καταφεύγει στο ιατρείο της Εκκλησίας. Καί είναι εγκληματικό να τον άφήσωμε να πιστεύει ότι φορώντας ένα σταυρό ή πίνοντας ένα μπουκάλι αγιασμό όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται πρώτα να του έπισημάνωμε ποιες είναι οι πόρτες που χρησιμοποιεί ό διάβολος για να μπει στην ζωή των ανθρώπων και έπειτα να του μάθουμε πως κλείνουν αυτές οι πόρτες και πως ανοίγει ή θύρα ελέους του Θεού. και πάνω άπ' όλα να τον βοηθήσωμε να καταλάβει ότι για να κλείσουν οι μεν και να ανοίξει ή δε, χρειάζεται δουλειά. και εκ

μέρους τον δουλειά. Ένας Τούρκος αξιωματικός, που ήταν βαρεία άρρωστος, έστειλε κάποτε στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό μια λεκάνη με νερό για να την ευλογήσει ώστε να την πιει ως φάρμακο. Ό άγιος κάνοντας σωστή διάγνωση του πρότεινε κάποιο άλλο φάρμακο, σίγουρα πολύ ακριβότερο. Του λέει: Θα σου ευλογήσω το νερό με δυο προϋποθέσεις: α) Να σταματήσεις να μπεκροπίνεις, και β) να δώσεις ελεημοσύνη στους φτωχούς το 1/10 της περιουσίας σου. Με άλλα λόγια, ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός είπε στον Τούρκο: α) δεν είμαι μάγος, και β) αν θέλεις να γίνεις ΚΑΛΑ (το καλά με κεφαλαία), αγωνίσου εσύ ό ίδιος να ελευθερωθείς από τα τυραννικά αφεντικά που λέγονται πνεύμα φιληδονίας και πνεύμα φιλαργυρίας. Έτσι θα γίνεις και καλά (το καλά με μικρά), δηλαδή θα θεραπευθείς από την άρρώστεια. Ό Τούρκος υποσχέθηκε ότι θα κάνει αυτά που του ζήτησε ό άγιος. και μόνο τότε ό άγιος Κοσμάς του έστειλε τον αγιασμό. Ακριβώς αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να διακρίνουν μεταξύ του ΚΑΛΑ (με κεφαλαία) και του καλά (με μικρά). Κι αν είναι εγκληματικό (όπως είπαμε) να άφήνωμε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι με την μαγική χρήση των άγιαστικών μέσων της Εκκλησίας όλα θα πηγαίνουν καλά, άλλο τόσο εγκληματικό είναι να τους άφήσωμε να πιστεύουν ότι αυτό το καλά (με μικρά), δηλαδή ή ανακούφιση του άνθρωπου από κάποια προσωρινά προβλήματα, ταυτίζεται με το ΚΑΛΑ (με κεφαλαία), δηλαδή τη σωτηρία του όλου ανθρώπου από την δουλεία της αμαρτίας, και από τις συνέπειες της: την φθορά και τον θάνατο.

Ό Χριστός έγινε άνθρωπος, όχι για να μας δώσει την δυνατότητα να φοράμε φανέλλες με την ξενόγλωσση διακήρυξη ΝΟ ΡΚΟΒΛΕΜ (έστω κι αν αυτό το problem είναι ή ενόχληση ή και ή κατάληψη από κάποιο δαιμόνιο), αλλά για να μας δώσει την δυνατότητα να γραφεί το όνομα μας εν ούρανοϊς. Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο. και αυτό πρέπει να μάθουμε τους πιστούς μας πρώτα να ζητάνε. και αυτή είναι ή πρώτη ή μοναδική αιτία χαράς για όλη την Εκκλησία. Ας θυμηθούμε ότι όταν επέστρεψαν οι έβδομήκο-ντα μετά χαράς λέγοντες: Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ήμΐν εν τω ονόματι σου, ό Χριστός τους απάντησε: Εν τούτω ΜΗ χαίρετε, ότι τα πνεύματα ύμϊν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών έγράφη εν τοις ούρανοϊς. Καί επειδή (όπως είπαμε) θέλουμε εδώ και τώρα γεγονότα και όχι απλώς νεφελώδεις υποσχέσεις, γι' αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι: ή εγγραφή των ονομάτων εν ούρανοϊς δεν είναι ένα ωραίο σχήμα λόγου που περιγράφει μεταφορικά κάποια νεφελώδη έσχατολογική ελπίδα. Ισα-'ίσα είναι μία εδώ και τώρα ένταξη στο Σώμα της Εκκλησίας. Δηλαδή, κάτι το πολύ συγκεκριμένο και σαφές. Έξω από αυτό το Ενα Σώμα της Μιας Εκκλησίας, οποιαδήποτε νίκη (εντός εισαγωγικών) κατά του διαβόλου, 4/8

οποιαδήποτε απαλλαγή (εντός εισαγωγικών) από την εξουσία του διαβόλου είναι φιάσκο. Είναι μπλόφα. και αποτελεί μεγάλη επιτυχία του διαβόλου το να δημιουργήσει στον άνθρωπο την 8) ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ Στόν βίο του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σάλου θα έχετε διαβάσει για την περίπτωση του μάγου Βιργινίου. Σάς θυμίζω με συντομία το περιστατικό: Κάποια γυναίκα μαθαίνοντας ότι ό άντρας της την απατάει, κατέφυγε στον μάγο Βιργίνιο. Εκείνος της υποσχέθηκε να την βοηθήσει. και αποκαλύπτοντας της κάποιες αμαρτίες της, ενίσχυσε την πίστη της προς αυτόν. Μετά ό μάγος πήγε σπίτι της, ζήτησε λάδι και νερό, τα έβαλε σε ένα καντήλι, πήρε μια λαμπάδα, άναψε το καντήλι και το έβαλε μπροστά στις εικόνες. Ολα τα έκανε με φαινομενική ευλάβεια. Τέλος πήρε μια ζώνη, κάτι ψιθύρισε, έκανε τέσσερεις κόμπους και την έδωσε στην γυναίκα να την φοράει κατάσαρκα. Αποτέλεσμα; Αμεσο και εντυπωσιακό! Ό άντρας της σταμάτησε τις εξωσυζυγικές σχέσεις και έγινε υποδειγματικός σύζυγος. Το πρόβλημα λύθηκε. Ολα φαινόταν ότι πήγαιναν καλά. Μέχρι που ή πλανεμένη γυναίκα άρχισε να δέχεται σφοδρές δαιμονικές επιθέσεις κυρίως την νύχτα. Το πονηρό πνεύμα ζητούσε την ανταμοιβή του, έφ' όσον εκείνη πρώτη κατέφυγε σ' αυτό. Τράβηξε πολλά ή ταλαίπωρη για να καταλάβει ότι δαίμονας δαίμονα ουκ έκβάλλει. και ότι ή συμμόρφωση του συζύγου της ήταν φιάσκο του διαβόλου. Καί τότε θυμήθηκε ότι πρέπει να αρχίσει να προσεύχεται και να νηστεύει. και τότε θυμήθηκε να καταφύγει στον μαθητή του αγίου Ανδρέα, τον 'Επιφάνιο. Ας ακούσουμε και την εξήγηση που έδωσε ό άγιος Ανδρέας στον 'Επιφάνιο, για το πως ό διάβολος απέκτησε εξουσία σ' αυτήν την γυναίκα. Οι άγιοι, κατά τον απόστολο Παΰλο, τα νοήματα του διαβόλου ουκ άγνοοϋσι. Ό διάβολος, είπε ό άγιος Ανδρέας, συνηθίζει πρώτα να διώχνει την χάρη του Θεού από τους ανθρώπους, και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπόδιστα. Ή θεία Χάρη δεν φεύγει επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται την δυσωδία της αμαρτίας. Ό διάβολος δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Απλώς τον πειράζει, τον ερεθίζει και του φέρνει πονηρούς λογισμούς. Αν ό άνθρωπος υποχωρήσει στην σατανική πρόκληση και πέσει στην αμαρτία, ό διάβολος αποκτά δικαιώματα επάνω του και ή χάρη φυγαδεύεται. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την δυστυχισμένη γυναίκα. Την φθόνησε ό διάβολος επειδή ήταν ευσεβής και σεμνή, και θέλησε να την υποδουλώσει. Χρησιμοποίησε στην αρχή την άσωτεία του συζύγου της για να την οδηγήσει στον μάγο Βιργίνιο. Κατάφερε έπειτα να του δώσει ή ίδια με την θέληση της τα απαραίτητα για την μαγεία. Προσπάθησε μετά να απομακρύνει από πάνω της την χάρη του αγίου Βαπτίσματος. Χρησιμοποίησε το καντήλι αντί για κο-λυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο νερό του Βαπτίσματος, το λάδι αντί για το άγιο Μύρο, την λαμπάδα αντί για τα κερία που έκαιγαν την ώρα του μυστηρίου. Οσον αφορά τους κόμπους της ζώνης, εκεί έδεσε τον διάβολο και την πρόσταξε να την φορεί κατάσαρκα, για να τον έχει διαρκώς τυλιγμένο στην μέση της. Αυτά είπε ό άγιος Ανδρέας στον μαθητή του Έ-πιφάνιο. Είναι φανερό ότι ή γυναίκα αυτής της ιστορίας έπεσε στην παγίδα του διαβόλου, επειδή είχε υποδουλωθεί οτήν μαγική αντίληψη για τα άγιαστικά μέσα της Εκκλησίας. και έτσι δεν κατάλαβε και την θεατρινίστικη ευλάβεια του μάγου Βιργίνιου. Θα μας συγχωρηθεί για μια ακόμη φορά να επαναλάβουμε: Οταν τα Μυστήρια και όλα τα άγιαστικά μέσα της Εκκλησίας τα δοΰμε σαν ξερές μαγικές τελετές και σαν σύμβολα ξεκομμένα από την 5/8

ορθόδοξη έκκλησιολογία και ανθρωπολογία, τότε τα απογυμνώνουμε από την ζωοποιό χάρη τους, (δηλαδή τα καταντάμε ανενεργά), και καταλήγαμε να πετάμε τα άγια τοις κυσί. Έτσι αντί να τα χρησιμοποιούμε για να καταισχύνουμε και να εμπαίζουμε τον διάβολο, του δίνουμε το δικαίωμα να μας εμπαίζει αυτός με αυτά. και να μας πλανά, ακόμη και με το σημείο του Σταυροΰ, δηλαδή με το κατ' εξοχήν όπλο που χρησιμοποιεί ή Εκκλησία εναντίον του. Ακριβώς γιατί δεν τηρούμε τίς 9) ΣΩΣΤΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ ΜΑΣ Ένθυμεϊσθε ότι με τον δεύτερο εξορκισμό προ του βαπτίσματος, επιτιμάμε τον διάβολο εν ονόματι του σωτηριώδους πάθους του Κυρίου ημών Ίησοϋ Χρίστου. Ό Χριστός, όταν ήλθε ή ώρα των αγίων Παθών Του, είχε ειπεί: Νυν ό άρχων του κόσμου τούτου έκβληθήσεται έξω. Κάγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς έμαυτόν. Ό Σταυρός του Χρίστου είναι ή συντριβή του διαβόλου. Ό Χριστός, λέει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, έκανε όπως ένας βασιλεύς, ό όποιος άφοϋ συλλάβει κάποιον λήσταρχο, αυτόν μεν τον φυλακίζει και τον τιμωρεί, τους θησαυρούς του δε τους μεταφέρει στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Έτσι και ό Χριστός, άφοϋ με τον θάνατο Του φυλάκισε τον λήσταρχο διάβολο και τον δεσμοφύλακα του, τον θάνατο, μετέφερε όλον τον πλούτο τους, δηλαδή το ανθρώπινο γένος, στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Αυτό φανερώνει και ό απόστολος Παύλος λέγοντας: Έλυτρώσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλεία του Υίοϋ της αγάπης αυτού. Τί κρίμα, λοιπόν, και τι ντροπή, ενώ έχομε την δυνατότητα δια του Σταυροϋ να μετατεθούμε στην βασιλεία του Υιού της αγάπης αΰτοΰ, τί κρίμα και τί ντροπή να αφήνουμε τον διάβολο να μας μεταθέτει στην βασιλεία του σκότους, εμφανιζόμενος ενίοτε ως Χριστός εσταυρωμένος ή και παρακινώντας μας να κάνουμε το σημείο του Σταυροϋ. Καί είναι προφανές ότι ό άνθρωπος γίνεται δεκτικός σε τέτοιες πλάνες, από την στιγμή που θα αφήσει να τον κυριεύσει ή έπαρση και το δαιμονικό πνεύμα της αυτονομίας. Γιατί ακριβώς τότε, έστω κι αν εκκλησιάζεται, έστω κι αν εξομολογείται, στην ουσία καταντάει να χρησιμοποιεί την Εκκλησία και την εξομολόγηση ως μέσα ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗΣ. Ό μακαριστός Γέροντας Δανιήλ ό Κατουνακιώτης αναφέρει ένα συγκλονιστικό περιστατικό, το όποιο συνέβει σε κάποιον διάκονο Ιερόθεο στην Ιερά Μονή του Ρωσσικού. Ό εν λόγω διάκονος, λέει ό Γέρων Δανιήλ, νέος ων ήρξατο αυτοβούλως (δηλαδή άνευ ευλογίας· να το σαράκι της αυτονομίας!...), ήρξατο λοιπόν αυτοβούλως να αγρυπνεί μεγάλως, δι' όλης της νυκτός ιστάμενος και ποιών μετανοίας· τούτον ίδών ό διάβολος, άρχισε να του παρουσιάζει πλήθος θεωριών καθ' έκάστην. Του παρουσίαζε τον Χριστό, την Παναγία, αγγέλους κ.λ.π. και για να τον πείσει ό πονηρός ότι δήθεν οι θεωρίες αυτές ήταν από τον Θεό, του έλεγε: Να εγώ, ό Χριστός, έχω σκοπό να σε αξιώσω μεγάλων χαρισμάτων (θυμηθείτε την χαρισμα-τολαγνεία που λέγαμε)· μόνο, του λέει ό διάβολος, να προσέξεις να μην απατηθείς από τον δαίμονα της υπερηφάνειας· και πάντοτε να κάνεις τον σταυρό σου, για να φυγαδεύεται ή επήρεια του εχθρού. Να λοιπόν που μπορούμε να δίνουμε δικαίωμα στον διάβολο να μας διδάσκει δήθεν πως πρέπει να φυλαγώμαστε από τις μεθοδεϊες του και να μας προτρέπει να κάνουμε και το σημείο του Σταυροϋ. Καί συνεχίζει ό Γέρων Δανιήλ για τον ταλαίπωρο Ιερόθεο: Πολλάκις του έφαίνετο ό διάβολος ως Εσταυρωμένος, ενώπιον του οποίου έκαμε με προσοχήν τον σταυρόν του και τον κανόνα του· και του έδείκνυε θεωρίας κι αποκαλύψεις μυρίας· ου μην δε 6/8

προσέξτε-τοϋ έδείκνυε και τα ελαττώματα των πατέρων (Καρπός της αυτονομίας είναι και το δαιμονικό σύνδρομο του αυτόκλητου κριτή πάσης της οικουμένης). Καί να σκεφθεί κανείς (συνεχίζει ό Γέρων Δανιήλ), ότι όλα αυτά ό Ιερόθεος τα έξωμολογεϊτο συνεχώς. Οι δε πνευματικοί βλέποντες σταυρούς και ταπεινώσεις και ότι απέφευγε πάσαν άργολογίαν, τον έθεώρουν άγιον της εποχής. 'Από την παγίδα κατάφερε να τον γλυτώσει ένας άγιος πνευματικός ό πολύς παπα-Σάββας. Με την διάκριση και την πολλή του αγάπη, βοήθησε τον Ιερόθεο να καταλάβει ότι ό εμφανιζόμενος Χριστός ήταν ό διάβολος. Καί όταν του ξαναεμφανίστηκε ύπερζέσας τω θυμώ ό πλανηθείς είπε: Σύ είσαι, όπου μου φαίνεσαι ως Χριστός; Οχι! Είσαι διάβολος!. και αμέσως τότε εμφανισθείς ό Βεελζεβούλ, εγώ, του λέγει, είμαι ό Σατανάς, τον όποιον τόσα έτη λατρεύεις· και κρατώ εχέγγυο την υπογραφή σου, (διότι νοερώς πολλάκις τον έβαζε και υπέγραφε). και αμέσως ό διάβολος όρμησε κατ' επάνω του. Τότε τον έπιασαν οι πατέρες· και μόλις κατάφεραν να τον καθησυχάσουν, ό όποιος έτρεμε όλοφυρόμενος την συμφορά του. και με εκτενείς προσευχές όλης της αδελφότητας και επανειλημμένους εξορκισμούς άπεσοβήθησαν του λοιπού οι φαντασίες. Ισως να έχετε ΐδεϊ μια -υποτίθεται άντιαιρετική-άφίσσα, που κυκλοφορεί εδώ και καιρό. Γράφει: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΙΑ, ΣΤΑΥΡΟ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, ΛΙΒΑΝΙ, ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ. Θυμίζει σαφώς διαφημιστικό παντοπωλείου. Ή εν λόγω ανυπόγραφη άφίσσα προφανώς προέρχεται από χώρους του underground ζηλωτισμοϋ' και θέλομε να πιστεύουμε δτι ενισχύει την νοσηρή μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας. Θεωρούμε επίσης σκόπιμο να ποΰμε ότι στους ίδιους σχισματικούς χώρους ευδοκιμούν τα επίσης νοσηρά σύνδρομα, όπως: το σύνδρομο του αυτόκλητου σωτήρα της Όρθοδοξίας, το σύνδρομο του αυτόκλητου κριτή πάσης της Οικουμένης, το σύνδρομο του έως θανάτου αγωνιστή κατά του Αντίχριστου, και πολλοί άλλοι καρποί του πνεύματος της πλάνης και της υπερηφάνειας. Καί δεν είναι σύμπτωση, ότι στους ίδιους σχισματικούς χώρους εντοπίζεται συχνά και το σύνδρομο του κατ' επάγγελμα εξορκιστή δαιμονισμένων (το κατ' επάγγελμα δεν έχει πάντοτε οίκονομική-κερδοσκοπική σημασία). Ας δοϋμε σ' αυτό το σημείο ποια είναι και ή 10) ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ. Κατ' αρχήν επισημαίνουμε ότι το τελευταίο αυτό σύνδρομο του κατ' επάγγελμα εξορκιστή είναι νοσηρότατο σύνδρομο και διεισδύει ως μεταδοτικός ιός και στους καθ' ημάς εκκλησιαστικούς χώρους. και το εν λόγω μικρόβιο προκαλεί εξόχως νοσηρά συμπτώματα όπως: οι έξορκισμοί-show ή οι εξορκισμοί σε στυλ απόψε αυτοσχεδιάζουμε. Ερωτάει ό εξορκιστής· απαντάει ό διάβολος. και οι απαντήσεις του διαβόλου (ό όποιος κατά τα άλλα θεωρείται πατήρ του ψεύδους) εκλαμβάνονται όλες ως έγκυρες μαρτυρίες και ως αδιαμφισβήτητα αληθείς ομολογίες! Γι' αυτά τα φαινόμενα, έλεγε ό μακαριστός Γέροντας Πορφύριος: Αυτά που γίνονται σήμερα, που μερικοί αΰτοχειροτονοϋνται εξορκιστές και εξορκίζουν δημόσια και παρουσία ακροατηρίου, είναι απαράδεκτο. Συχνά τα δαιμόνια πειράζουν και τους υγιείς που παρακολουθούν εξορκισμούς, και νομίζουν ότι είναι και αυτοί δαιμονισμένοι. Άλλα εκτός από αυτό, πειράζουν και τους ιερείς γιατί τους ρίχνουν σε έπαρση. Αυτά έλεγε ό π. Πορφύριος. Μάλιστα κάποια φορά έπέπληξε αυστηρά ένα κληρικό, ό όποιος διάβαζε περισσότερο 'ίσως από ότι έπρεπε εξορκισμούς σε περίπτωση νευρασθενοϋς μάλλον παρά δαιμονισμένου.

7/8

Εσύ είσαι, του λέει, ό Μέγας Αντώνιος, να εξορκίζεις και να εκδιώκεις δαιμόνια; Έφ' όσον δεν είσαι, γιατί τα ταράζεις με τους εξορκισμούς και μετά αφήνεις το θϋμα τους έρμαιο να το βασανίζουν; Ισως είναι καλύτερο να μνημονεύεις τον πάσχοντα στην Προσκομιδή ή να κάνεις παρακλήσεις γι' αυτόν. και κατέληγε ό π. Πορφύριος: Προσοχή, δεν λέω να μη διαβάζονται εξορκισμοί σε ανθρώπους που δεν μπορούν να βοηθήσουν καθόλου τον εαυτό τους· να διαβάζονται, αλλά με μεγάλη διάκριση και αθόρυβα. Ή Εκκλησία, όπως γνωρίζομε, πάντοτε συνιστούσε την χρήση των εξορκισμών μετά φειδοϋς. Οι άγιοι της Εκκλησίας κάθε άλλο παρά εύκολοι και βιαστικοί ήσαν να διαβάζουν εξορκισμούς σε δαιμονισμένους. Ή ανάγνωση των εξορκισμών ήταν συνήθως το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, που έχρησιμο-ποιεΐτο στην θεραπευτική αγωγή των δαιμονισμένων. και τότε πάλι γινόταν με πολλή διάκριση, ταπεινά και αθόρυβα. Ποτέ show! Το Γεροντικό και τα συναξάρια είναι γεμάτα από περιστατικά, που μαρτυρούν του λόγου το αληθές. και συχνά αύτη ή ταπείνωση τους ενεργούσε δραστικότερα στην θεραπεία των δαιμονοπλήκτων. Εφεραν κάποτε ένα δαιμονισμένο σε μια σκήτη. και παρ' όλο που έγινε ευχή υπέρ αϋτοϋ εν τη Εκκλησία ουκ έξήρχετο ό δαίμων. ΤΗν γαρ σκληρός. και τότε λένε οι κληρικοί: Τί θα κάνουμε με αυτόν τον δαίμονα; Κανείς δεν μπορεί να τον βγάλει, παρά μόνον ό άββάς Βησσαρίων. Άλλα, άμα τον παρακαλέσουμε, δεν πρόκειται να έλθει ούτε στην Εκκλησία. Καί σκέφτηκαν το έξης: Εβαλαν τον δαιμονισμένο να κοιμηθεί στον τόπο που στεκόταν ό άββάς μέσα στην Εκκλησία. και το πρωί που ήλθε ό άγιος να προσευχηθεί του είπαν: Ξύπνα και τον αδελφό, άβδά. Ετσι κι έγινε. Ό άββάς Βησσαρίων είπε στον κοιμώμενο: Ξύπνα και βγές έξω. και θεραπεύθηκε αμέσως ό αδελφός. Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να ποϋμε επιγραμματικά: Ή Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει την μαγεία με μια άλλη μαγεία. Απορρίπτει κάθε μαγική χρήση των άγιαστικών της μέσων και τονίζει την προσωπική ευθύνη-του ανθρώπου για το άνοιγμα θυρών εισόδου στις δαιμονικές ενέργειες. Το να ζει κανείς εν υπακοή μέσα στην ενότητα της Μιας Εκκλησίας αποτελεί την αναγκαία και Ικανή προϋπόθεση νίκης κατά του διαβόλου, απαλλαγής από την καταδυναστεία του και περιφρούρησης από τις μεθοδείες του. Γιατί ή Εκκλησία έχει κεφαλή Εκείνον, ό όποιος εις τοϋτο έφανερώθη, ϊνα λύση τα έργα του διαβόλου.

του Αρχιμ. π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου Πηγή: Διάλογος, τ. 32-33

8/8

Άρχιμ. Σάββα Άχιλλέως. ΕΝΟΡΙΑ ΆΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ Μαγεία - Δαιμονισμός καί Απολύτρωση Ή ανθρωπότης ολόκληρος μαστίζεται από θεωρίας πολλών ειδών. Ταλαιπωρείται από συστήματα φιλοσοφικά, υλιστικά, ορθολογιστικά κ.ο.κ. Από αυτά τα συστήματα εκπηγάζουν συμπεράσματα, αποφάσεις, γνώμαι. Άλλα εξ αυτών χαρακτηρίζουν την πάλη της συνειδήσεως ως έλεγχο, πού προέρχεται από κάποιαν σύγκρουσιν του αγαθού καί του κακού. Ή αμαρτία δια τα φιλοσοφικά αυτά συστήματα είναι απαράδεκτος. Εάν δε καταλήξουν στην απόφαση παραδοχής της αμαρτίας αποφαίνονται, ότι είναι άσκηση της ελευθέρας βουλήσεως του ανθρώπου. Να πράξη, δηλαδή, το καλόν ή το κακόν. Άλλοτε όμως διατυπώνουν αλλην θεωρίαν καί δεν παραδέχονται την ύπαρξιν του κακού. Το κακόν, λέγουν, δεν υπάρχει. Όλος ό κόσμος είναι καλός! Τέλος καταλήγουν, αφού διαπιστωθεί ή ύπαρξης καί το μέγεθος του κακού, ότι, ή παρουσία του αγαθού καί του κακού έχουν την ιδίαν πηγή. Ως συμπέρασμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης θεωρίας είναι ή άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου. Πονηρά πνεύματα, λέγουν, καί διάβολος καί σατανάς, δεν υπάρχουν. Επίσης ισχυρίζονται, ότι ή κόλασης είναι ανύπαρκτος! Ως εκ τούτου αί αόρατοι πνευματικοί δυνάμεις του σκότους, πού επιδρούν ποικιλοτρόπως επί των ανθρώπων, δια τον ορθολογισμό είναι ανύπαρκτοι. Τέλος το συνονθύλευμα τούτο καί το αποτέλεσμα των πάσης φύσεως θεωριών των ορθολογιστών έχει ως έξης: Διάβολος ή σατανάς ή εωσφόρος ή Βεελζεβούλ ή Βελίαρ καί πονηρά πνεύματα ή δαίμονες κ.τ.λ. είναι δήθεν ή προσωποποίησης του κακού. Δηλαδή, οσάκις ό άνθρωπος θέλει να δώσει όνομα εις την ύπαρξιν του κακού αναφέρει ένα όνομα εξ αυτών καί δι' αυτού του ονόματος προσωποποιεί το κακό. Λέγουν ακόμη, ότι ή φαντασία την οποίαν τρέφει εις μεγάλον βαθμό ό άνθρωπος, τον παρασύρει εις φαντασιώσεις. Το να επιζητεί επιμόνως να προλάβει το κακό, δημιούργησε τον μύθο της πραγματικής οντότητας καί της υπάρξεως του σατανά. Δεν απέχει της πραγματικότητας ή παραδοχή, ότι κατά τον μεσαίωνα υπάρχουν φοβερές δεισιδαιμονίες. Άλλα τούτο δεν σημαίνει ανυπαρξία του διαβόλου. Οι αντιθέσεις σε κάθε είδους θέσεις πού επικρατούν δημιουργούν καί ανάλογα προβλήματα. Δια να εύρουν την λύσιν των χρειάζεται μόνον ή ΑΛΗΘΕΙΑ. Επί του

θέματος της φιλοσοφικής αρνήσεως της υπάρξεως του διαβόλου καί της δεισιδαιμονίας των πολλών ή ΑΛΗΘΕΙΑ υπάρχει μόνο στην Αγίαν Γραφή. Λυπηρό είναι το γεγονός, ότι άνθρωποι, πού ασχολούνται με την επιστήμη της Θεολογίας, καθηγητές καί ερευνητές οΐ ίδιοι της Αγίας Γραφής, αρνούνται την ύπαρξη του διαβόλου. Παρερμηνεύοντες τα χωρία της Αγίας Γραφής καταλήγουν στα συμπεράσματα όλως, ορθολογιστικά. Αρνούμενοι την ύπαρξη αοράτου πνευματικού κόσμου, αντιπροσωπεύοντας το κακόν, την ύπαρξη, δηλαδή, του διαβόλου ή σατανά, υποστηρίζουν τούτο με σαθρά καί γελοία επιχειρήματα. Δεν είναι όμως προσβολή δι' αυτούς να προσγειωθούν εκ του ύψους της υπερηφάνειας στην ταπείνωσιν. Τότε λαμβάνοντες χάριν από τον Θεόν, πού δίδει χάριν στους ταπεινούς, θα αντιληφθούν, ότι ή ύπαρξη του διαβόλου μαρτυρείτε εις πλείστα χωρία της Αγίας Γραφής. Άλλωστε, δια ποιον λόγον κατήλθεν εκ των ουρανών ό Υιός καί Λόγος του Θεού; Δια ποίον λόγον έγένετο άνθρωπος; Ποία αφορμή εδόθη στον Θεόν, δια να σταυρωθεί εκουσίως υπέρ ημών; Άρνησης υπάρξεως του διαβόλου σημαίνει άρνηση της ενανθρωπήσεως του Σωτήρος του κόσμου, του γλυκύτατου Ιησού. Το συμπέρασμα είναι, ότι ή άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου είναι μεγάλη βλασφημία κατά του ιδίου του Θεού. Ή παραδοχή εκ μέρους της Εκκλησίας της υπάρξεως αοράτου πνευματικού κόσμου, δηλαδή, αγαθών καί πονηρών πνευμάτων, αγγελικού κόσμου καί δυνάμεων του σκότους, υποστηρίζεται σαφώς υπό της Αγίας Γραφής. Χαρακτηριστικό της ακλόνητου αυτής ΑΛΗΘΕΙΑΣ είναι, ότι πάντες οί πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων καί των μετά ταύτα, ασκητικοί πατέρες, νηπτικοί πατέρες, αναχωρητές πατέρες, μεγάλοι πατέρες καί διδάσκαλοι της Εκκλησίας καί τοπικοί Σύνοδοι, οί πάντες καί τα πάντα ομιλούν περί δαιμόνων, σατανά, πονηρών πνευμάτων καί σκοτεινών δυνάμεων. Επίσης περί της υπάρξεως των αγαθών πνευμάτων δηλαδή των αγγελικών ταγμάτων του ουρανού, παρέχει πλείστας μαρτυρίας ή Αγία Γραφή Παλαιά καί Νέα. Αναφέρονται δε καί αγγελικά ονόματα, ως των Αρχαγγέλων Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ. Περί της εν ουρανοίς απροσδόκητου αναταραχής καί αναστατώσεως ομιλεί ό Απόστολος Ιούδας ό Αδελφόθεος. Περιγράφει την υπερήφανο στάση μιας μερίδας των ουρανίων δυνάμεων. Αυτοί, λέγει, «δεν διαφύλαξαν την αρχική αυτών αγνότητα καί αγιότητα, το ψηλό αγγελικόν αξίωμα...». Δι' αυτό τονίζει, ότι ό Παντοδύναμος Θεός, «εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αίδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν», «τους έχει φυλάξει

δεμένους με τα αιώνια καί σκοτεινά δεσμά της βαρείας ένοχης των, δια να δικαστούν κατά την μεγάλην εκείνη ήμέραν της κρίσεως» (Ίούδ. 6) καί (Β' Πέτρ. 2,4) (Έφεσ. 6,11). Το ανύπαρκτο έως τότε βαρύ αμάρτημα της υπερηφάνειας δημιούργησε την τάξιν των πονηρών πνευμάτων. Ή αγαθότητα των αγγελικών τούτων δυνάμεων, μετεβλήθη σε άκρα κακίαν καί πονηρία. Ή λάμψη του ουρανίου φωτός, πού περιέβαλλε τα φωτόμορφα πρόσωπα των αγγέλων μετεβλήθη σε σκότος δια τους αποστάτας. Δια της πτώσεως δε ταύτης δημιουργήθηκε το αντίθετο στρατόπεδο το εχθρευόμενο δια παντός τα έργα του Θεού. Πάσα αρετή καταδιώκεται έκτοτε. Το θέλημα καί πασά θεϊκή εντολή του Δημιουργού έχει αντιμέτωπο τον διάβολο. Την άλήθειαν αυτήν της Αγίας Γραφής πολλοί δεν παραδέχονται αλλά απορρίπτουν. Επιζητούν δε να θεμελιώσουν την θεωρίαν των επί της ιδιότητος της άκρας αγαθότητας καί τελειότητας καί αγάπης του Θεού. Ό Θεός, λέγουν, είναι πηγή αγαθότητας. Ή πηγή αυτή δεν πηγάζει πονηρία καί κακίαν. Πώς, λοιπόν, προήλθε εκ της θεϊκής ταύτης πηγής τόση πονηρία καί τόση κακία καί περιεβλήθησαν ταύτην τα πρόσωπα των αγγέλων; Είναι δυνατόν οί άγγελοι να είναι έμβλημα κακίας; Επί του σημείου τούτου δυνάμεθα δι' ολίγων να απαντήσουμε: Οί άγγελοι του ουρανού είχον, όπως καί κάθε άνθρωπος το ανεκτίμητο δώρο της ελευθερίας. Ή ηθική αυτή ελευθερία έδιδε στους αγγέλους την ευκαιρία να παραμείνουν αιωνίως μετά του Θεού ή να απομακρυνθούν άπ' Αυτού. Όπως απαράλλακτα καί εις τον άνθρωπον. Υπήρχε ή ελευθέρα βούλησης του ανθρώπου καί ή δυνατότητα να μην πεθάνει αλλά να παραμείνη αθάνατος. Να αμαρτήσει ή να μην αμαρτήσει. Ό Θεός σέβεται το δώρο τούτο της ελευθερίας. Τόσον όμως οί άγγελοι, τα λειτουργικά αυτά πνεύματα, όσον καί οί άνθρωποι έκαναν κακήν χρήσιν της ελευθερίας των. Φυγάδευσαν την επικρατούσαν ειρήνη. Αληθώς βασίλευεν απέραντος ειρήνη τόσον εις τους αγγέλους του ουρανού όσον καί εις τους πρώτους ανθρώπους τον Αδάμ καί την Εύα. Αλίμονο όμως! Εισέρχεται πρώτον στους αγγέλους το αμάρτημα της υπερηφάνειας. Το φρικτότερο πασών των αμαρτιών αμάρτημα. Πώς είσήλθεν; Μυστήριον μέγα παραμένει ή εμφάνισης της αμαρτίας. Υπερηφανεύεται ό ωραιότερος των αγγέλων. Ό Εωσφόρος λέγει εν τη διάνοια αυτού. «Αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι ομοιος τω Ύψίστω» (Ήσάϊου 14,14). Το αμάρτημα τούτο είναι μέγα. Εξεδίωξε την επικρατούσαν ειρήνη των ουρανίων δυνάμεων.

Σύγχυσης καί αναταραχή. Τα αγγελικά ουράνια τάγματα διαχωρίζονται. Το μεν ένα μέρος παραμένει ασάλευτο στην αρετή. Επικρατεί σε αυτό ή ειρήνη. Το δε έτερον ακολουθεί τον Εωσφόρο. Αποδέχεται τα υπερήφανα διανοήματα του. Θορυβείται, ταράσσεται, εκπίπτει εκ του ουρανού εις την γήν. «Πώς έπεσε εκ του ουρανού ό Εωσφόρος, ό πρωί ανατέλλων; Συνετρίβη εις την γήν ό αποστέλλων προς πάντα τα έθνη;» (Ησαϊου 14,12) έπεσε ευθύς ως αστραπή. «Έθεώρουν τον σατανά ως αστραπή εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ. 10,18). Μέτωπο εχθρικό δημιουργήθηκε έκτοτε κατά του Θεού καί του ανθρώπου. Επί κεφαλής όλων των δαιμόνων ευρίσκεται ως αρχηγός ό «γέρο διάβολος», ως αποκαλούν τον Εωσφόρο οί δαίμονες. Είναι ό ανώτερος όλων κατά «την δύναμιν, την έξουσίαν, την νοημοσύνη Φέρει διάφορα ονόματα ό αντίδικος. Σατάν ή σατανάς (ήτοι εχθρός, αντίδικος, αντικείμενος), διάβολος, δηλαδή, ό διαβάλλων. Πονηρός, ό άρχων των δαιμόνων, ό άρχων της εξουσίας του αέρος. Βεελζεβούλ, αρχαίος όφις (ό πλανήσας την Εύα), δράκων» «Ή Αγία Γραφή ομιλεί περί αυτού πλείστος όσας φοράς καί τον ονομάζει με εν από τα ονόματα ταύτα». Εχθρός άσπονδος κατά του Θεού καί του ανθρώπου παραμένει έκτοτε ό διάβολος. Το μίσος του κατά του ανθρώπου, δεν περιγράφεται. «Εάν με άφηνε, λέγει, (εννοεί τον Θεόν) μόνον ένα λεπτό της ώρας ελεύθερον θα εξαφάνιζα ολόκληρο τον πλανήτη της γης». Μετεβλήθη ή δημιουργήθηκε ο διάβολος; Εις το ερώτημα τούτο υπάρχει Σύγχυσης. Ως εκ τούτου ή απάντησης δεν υπάρχει εκτός της Αγίας Γραφής. Ό ορθολογισμός, ό υλισμός, ή απιστία, ή αθεΐα καί είτι έτερον σύστημα καί θεωρία δίδουν διαφόρους απαντήσεις. Ημείς όμως την απάντηση έχομεν εκ της πηγής της αληθείας, δηλαδή, εκ του λόγου του Θεού. Ή Αγία Γραφή, οί πατέρες καί ή δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας παρουσιάζουν την ύπαρξιν των πονηρών πνευμάτων καί ότι «ταύτα επλάσθησαν εν αρχή ως καί οι λοιποί άγγελοι αγαθοί». Ό διάβολος ήτο αγαθός άγγελος καί πάντα τα πονηρά πνεύματα. «Εξέπεσαν δε εκ του αρχικού ύψους αυτών υπερηφανευθέντες». Πώς πλανήθη ό άνθρωπος από τον διάβολο; Ή πτώσης του διαβόλου είχε συνέπεια καί ως προς τον άνθρωπον. Ό πεπτωκός καί πονηρός πλέον Εωσφόρος «συνέλαβε το σχέδιο της παραπλανήσεως του ανθρώπου. Ή όλη εικόνα του διαβόλου αποκλείει να δημιουργήθηκε υπό του Θεού ως κακός. Αντιθέτως, όταν δημιουργήθηκε, περιεκοσμήθη υπό αγιότητας από τον Θεόν. Πλην όμως

εγένοντο οί πρώην αγαθοί άγγελοι «επινοηταί του κάκου καί διέστρεψαν εαυτούς ανεπανορθώτως καί ούτω κατέστησαν πηγή καί ζώσα αρχή του κάκου». Επιβουλεύονται έκτοτε την σωτηρίαν του ανθρώπου. Δεν δύνανται όμως να κατανικήσουν καί να αφανίσουν τον άνθρωπον. «Διότι ή δύναμις του διαβόλου είναι περιορισμένη καί παρά πάντα "τον θύμο", αυτού "μείζων ό εν ημίν" Κύριος ή "ό εν τω κοσμώ" διάβολος, ό γεννηθείς δε εκ του Θεού τηρεί εαυτόν καί ό πονηρός ούχ άπτεται αυτού» (Α' Ίωάν. 3,8. Ίούδ. 6. Β' Πέτρ. 2,4. Α' Τιμ. 3,6. Έφεσ. 2,2. Α' Ίωάν. 3,12-13. Β' Κορινθ. 2,10. Α' Πέτρ. 5,8. Β' Κορ. 4,4. Άποκ. 20,10 Ιακώβ. 4,7. Άποκ. 12,11 Α' Ίωάν. 4,4 καί 5,18). Την άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου «των νεωτέρων θεολογούντων» απορρίπτει δια των λόγων του ό Απόστολος καί Θεολόγος Ιωάννης: «εις τούτο έφανερώθη ό Υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ίωάν. 3,8). Δεν θα Υπήρχε ανάγκη να έλθη εις τον κόσμον ό Υιός του Θεού εάν ό διάβολος δεν είχε δημιουργήσει αμαρτωλά έργα εις βάρος του ανθρώπου. Ή πτώσης των δαιμόνων καί ή μεταβολή αυτών από αγαθών πνευμάτων εις πονηρά πνεύματα είναι «φρόνημα καθολικό καί ομόφωνο πάντων των πατέρων καί Εκκλησιαστικών συγγραφέων». Καθ` ότι οι δαίμονες δημιουργήθησαν υπό του Θεού «ουκ εν τη κατασκευή έχοντες το ακάθαρτο», «ουδέ φύσει πονηροί γεγονότες, άλλ' αγαθοί όντες καί έπ' αγαθώ γενόμενοι καί μηδόλως εν εαυτοΐς παρά του δημιουργού κακίας εσχηκότες ίχνος», «αύθαίρετον όμως εν ταυτω έχοντες την ζωήν καί έπ' αυτοίς κειμένη την έξουσίαν ή παραμένει εν τω Θεώ ή αλλοτριωθήναι του αγαθού» ουκ «έμειναν εν οίς αυτούς εποίησε καί διέταξεν ό Θεός, άλλ' ενύβρισαν» «εκπεσόντες των ουρανών» (Ιδε Δογμ. Π. ΤΡΕΜΠΕΛΑ σελ. 443 Τόμ. Α'). Τα πονηρά πνεύματα έχουν την δυνατότητα να παρενοχλούν τους ανθρώπους όχι μόνον έξωθεν υποβάλλοντες εις αυτούς μύριους αισχρούς λογισμούς αλλά καί να εισέρχονται καί να διεισδύουν εντός αυτών. Έχουν ακόμη την δυνατότητα να αναμειγνύουν τάς πονηρίας αυτών εις τα έργα εκείνων, πού ως ύπηρέται του Θεού υπηρετούν το θεϊκό σχέδιο επί της γης. Αγωνίζονται δε παντοιοτρόπως, όπως παραπλανήσουν αυτούς καί τους παρασύρουν εις την απώλεια καί τον αιώνιο θάνατο. Γενικώς εργάζονται μετά μανίας εναντίον των ευσεβών καί πιστών ανθρώπων. Μετέρχονται πασαν δολιότητα, πασαν πανουργία, πασαν μέθοδο καί πασαν κακίαν, δια να παραπλανήσουν τους ανθρώπους καί να τους περιπλέξουν εις αφάνταστους

περιπέτειας. Οί δαίμονες δεν είναι τυφλά καί αλόγα όντα. Δεν είναι ανύπαρκτοι ή ζωώδεις υπάρξεις. Είναι πνεύματα λογικά, οντότητες με πανουργία αφάνταστο. Δια τούτο βλέπομε να ομιλούν, να απαντούν εις τάς ερωτήσεις, να παρακαλούν, να ζητούν καί να ικετεύουν όπως μη απέλθουν πρόωρος εις την άβυσσο της κολάσεως. Τους βλέπουμε ακόμη να υποτάσσονται, να φοβούνται, να τρέμουν, να χρησιμοποιούν το ανθρώπινο σώμα όπου εισέρχονται καί κατοικούν δια να ομιλούν δια μέσω αυτού, να εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως καί να κάνουν σατανικά θαύματα. Υποκρίνονται δε καί υποδύονται άλλοτε τον ρόλο του άρρενος καί άλλοτε τον ρόλο του θήλεως, όπως χαρακτηριστικώς επισημαίνει ό Μ. Βασίλειος όταν λέγει: «Φοβήθητι, φύγε, δραπέτευσαν, αναχώρησαν δαιμόνιον ακάθαρτων... ή ως άρσεν, ή ως θήλυ...» ("Ιδε Έξορκ. Μ. Βασιλ.). Ό άρχέκακος διάβολος, ως θα είπωμεν λεπτομερέστερων εις την συνέχεια, δεν διακρίνεται ευκόλως, όταν εισέλθη εις τον ανθρωπον. Εμφανίζεται κατ' αρχάς ως μία μικρά ασθένεια, ή οποία συν τω χρόνο αυξάνεται καί παραμένει απροσδιόριστος. Ολίγον δε κατ' ολίγον από φυσιολογική ασθένεια, πού εθεωρείτο κατ' αρχάς, εμφανίζεται ετέρα δύναμις εντός του οργανισμού του ανθρώπου, πού τον κατευθύνει εις πράξεις αποστροφής καί αφανισμού. Είναι δε ικανά τα πονηρά πνεύματα να κάνουν τοιαύτην κατοχή εις τον ανθρώπινο οργανισμό καί να ενισχύονται με περισσότερος δυνάμεις καταλήψεως του ανθρώπου με χιλιάδας δαιμόνων. Ή λεγεώνα, πού κατοικούσε εις τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών, είναι ενδεικτική. Εχομεν περιπτώσεις, πού αντί της μιας λεγεώνας υπάρχουν δύο καί τρεις λεγεώνες δαιμονίων εντός του ανθρώπου. Ολόκληρος ό οργανισμός του ανθρώπου καταλαμβάνεται υπό των δαιμόνων. Άπτονται τότε του νευρικού συστήματος. Του αίματος, των σπονδύλων, των φλεβών, των αρθρώσεων, των οφθαλμών, των αρτηριών, των ονύχων, των τριχών της κεφαλής. Ίσως πάσα νευρική διαταραχή να είναι έργο επιδράσεως του διαβόλου επί του ανθρωπίνου οργανισμού. Είναι «ό απτόμενος των νεύρων καί των αρτηριών» ως επισημαίνεται χαρακτηριστικώς υπό των ευχών της Εκκλησίας. Παρατηρούνται περιπτώσεις ασθενών, πού εκδηλώνουν παντελή άρνηση οιασδήποτε κινήσεως. Αρνούνται να αναπτύξουν καί την παραμικρά πρωτοβουλία. Τονίζομε ιδιαιτέρως εκ πείρας, ότι αϊ περιπτώσεις δαιμονισμού, ως επί το πλείστον, έχουν ως αίτια την άμαρτίαν. Ή αμαρτία συνοδεύεται πάντοτε από την πλάνη, το ψεύδος καί την εν γένει απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεόν.

Δεν είναι εύκολος ή απελευθέρωση από τους όνυχας ενός τοιούτου ασπόνδου εχθρού, ως είναι ό διάβολος. όταν λαβή έξουσίαν διότι άνευ της αδείας του Θεού ούτε εισέρχεται εις τον ανθρωπον ούτε εξέρχεται από αυτόν, καί είσέλθη εις τον ανθρώπινο οργανισμό ό διάβολος λόγω της αμαρτίας, δεν είναι εύκολος ή εκδίωξης αυτού. Τα βάσανα της κολάσεως, το πυρ το αιώνιο, το σκότος το εξώτερον καί το ψηλαφητό δεν υπάρχουν εις την γήν. Δια τον σκοπό τούτον επαναπαύεται ό διάβολος εις τον ανθρωπον. Τον κατατρώγει ολίγον κατ' ολίγον έως να καταλάβει την ψυχήν του. Παραχωρείται δε ή αδεία εις τον διάβολο να είσέλθη εις τον ανθρωπον δια παιδαγωγικούς κυρίως λόγους. Δια της δοκιμασίας αυτής ό άνθρωπος πλησιάζει τον Θεόν. Αναγκάζεται δια της δοκιμασίας να κατασπασθή την προσευχήν, την νηστείαν, τον εκκλησιασμό, την μελέτη της Αγίας Γραφής καί των Ιερών βιβλίων. Έργον το όποιον ουδέποτε θα επιχειρούσε εάν ό διάβολος δεν καταπίεζε την ζωή του. Τάς μεθόδους του διαβόλου εχομεν παρακολουθήσει εις μέγα πλήθος περιπτώσεων. Αναρίθμητοι είναι αϊ παγίδες του προκειμένου να κυριάρχηση επί του ανθρώπου. Διαθέτει πείρα χιλιετιών καί είναι ό παμπόνηρος πρόθυμος να ειπεί 999 αληθείας, δια να ανάμειξη με αύτάς ένα ψευδός καί να γίνη πιστευτός. Αυτό το ψευδός είναι δυνατόν να κατακρημνίσει πασαν προηγούμενη άλήθειαν. Αλλάζει δε ό παμπόνηρος διαρκώς μορφές. Τώρα γίνεται φίλος καί σύμμαχος του αντιπάλου του. Μετ' ολίγον εχθρός καί επίβουλος αυτού. Τώρα επαινεί καί εντός ολίγου δυσφημεί. Την μίαν στιγμήν ανυψώνει καί εντός ολίγων δευτερολέπτων καταβιβάζει τον αντίπαλο του έως του Αδου. Την αγιότητα με την οποίαν στεφανώνει τον αντίπαλο καί μαχόμενο εναντίον του μετ' ολίγον μεταβάλλει εις απόγνωσιν καί ειρωνεία αφάνταστο. Εάν στην προσπάθεια του, ό διάβολος, να κατακρημνίσει τον αντίπαλο του στην απώλεια πετύχει του σκοπού του, τότε το ψευδός πού απεδέχθη ό καταπολεμών αυτόν μεταβάλλεται εις όλεθρο καί καταστροφή. Ό διάβολος εις πλείστας περιπτώσεις έχει επιτυχία. Ή μεγαλύτερα επιτυχία του διαβόλου, διάσπαρτος εις τους περισσοτέρους ανθρώπους, είναι ή βεβαιότης πού κατόρθωσε να ενσπείρει εις τάς ψυχάς των, ότι δεν υπάρχει. Τότε ή επιτυχία του διαβόλου είναι εξασφαλισμένη άνευ αμφιβολίας. Αυτήν την επιτυχία του διαβόλου ανατρέπει πλήρως καί εκ του ασφαλούς το φως του Ευαγγελίου. Ή αλήθεια περί της υπάρξεως του διαβόλου αποκαλύπτεται πλήρως υπό του Ευαγγελίου. Αυτή ή Ευαγγελική αλήθεια, το φως της Αγίας Γραφής, τα θεόπνευστα λόγια, αυτά προφυλάττουν τον ανθρωπον από τον διάβολο. Δια της μελέτης της Αγίας Γραφής, ό

άνθρωπος αποφεύγει τάς παγίδας του διαβόλου. «Λέγει ό Χρυσόστομος ότι στο σπίτι εκείνο όπου είναι Ευαγγέλιον εκεί δεν εμβαίνει ό διάβολος. «Ει γαρ εν οικία ένθα αν Ευαγγέλιο ή κείμενον, ου τολμήσει προσελθείν ό διάβολος πολλω μάλλον ψυχής νοήματα τοιαύτα περιφερούσης ούχ αψεταί ποτέ, ουδέ επιβήσεται δαίμων ούχ αμαρτίας φύσις» (Όμιλ. 32, εις το κατά Ίωάν.), οί δε παλαιοί Χριστιανοί, είχον καί από τον λαιμό τους κρεμασμένα μικρά αγία Ευαγγέλια εις προφύλαξη τους καί μάλιστα αϊ γυναίκες καί τα παιδία, ως μαρτυρεί ό αυτός Χρυσόστομος» (Ιδε Χρηστοήθεια των Χριστιανών Ν. 'Αγιορ. σελ. 228-229). Είναι φανερό, ότι ό διάβολος ουδέποτε οπισθοχωρεί ειμή μόνον εν τω ονόματι ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, εις το όποιον «πάν γόνυ κάμπτει επουρανίων καί επιγείων καί καταχθόνιων». Το όνομα, το υπέρ παν όνομα του Ιησού αποτελεί ακατανίκητο δύναμιν κατά του διαβόλου. Είναι άξιον ιδιαιτέρας προσοχής ή παρατήρησης του αγίου Ιουστίνου καί μάρτυρος, ό όποιος επιγραμματικός αναφέρει «ότι αναρίθμητοι δαιμονιζόμενοι ανά τον κόσμον ολόκληρο θεραπεύθηκαν από Χριστιανούς, οί όποιοι έξώρκιζον εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού...». τούτο μετά μεγάλης χαράς ανέφεραν οί μαθηταί, όταν επέστρεψαν εκ της περιοδείας των, πού απεστάλησαν υπό του Κυρίου. «Κύριε, καί τα δαιμόνια υποτάσσονται ημίν εν τω ονόματι Σου». Φάρμακο απολυτρώσεως εκ της καταδυναστείας του διαβόλου είναι ή πίστης εις τον σταυρικό θάνατον του Χριστού καί το θεϊκό Του Αίμα, πού εχύθη επί του Γολγοθά. Με το μέγα τούτο έφόδιον, όταν ό άνθρωπος χρησιμοποίηση την θέλησίν του καί αντισταθεί στον διάβολο, κατά την αποστολική επιταγήν «άντίστητε τω διαβόλω καί φεύξεται άφ' ημών» (Ιάκωβο. 4,7), απελευθερώνεται από τα δεσμά του. «Ό Θεός δεν ενεργεί εις τον ανθρωπον άνευ της συγκαταθέσεώς του. ούτε υποκαθιστά την θέλησίν του καί την συγκατάθεση του δια της θεϊκής Του ενεργείας». Ό Θεός συμμαχεί μετά του ανθρώπου καί γίνεται συνεπίκουρος καί συνεργάτης του κατά του διαβόλου, όταν ό άνθρωπος τον επικαλεσθεί καί ζήτηση την βοήθειάν Του. Ό Θεός δεν θαυματουργεί άνευ της συγκαταθέσεώς του ανθρώπου. Αναγνωρίζει ό Θεός, ότι είναι αδύνατος ό άνθρωπος καί συγκαταβαίνει. Δηλαδή, κατέρχεται από τους ουρανούς εις βοήθειαν του ανθρώπου καθ' ότι ό άνθρωπος αδυνατεί να ανέλθει εις τους ουρανούς. Παραμένει εις μίαν απόσταση άνωθεν καί αναμένει τον ανθρωπον να ανέλθει, δια της πίστεως του καί της απολύτου εμπιστοσύνης του εις τον Θεόν. Τότε, ανερχομένου του ανθρώπου καί συγκαταβαίνοντας του Θεού ενώνεται ή πίστης με την χάριν του Θεού καί αμέσως επιτελείται το θαύμα.

Ακατανίκητο επίσης φάρμακο κατά του Διαβόλου παραμένει πάντοτε ή συνταγή πού εδόθη άπ' ευθείας υπό του μόνου ιατρού των ψυχών καί των σωμάτων. Ό Θεός διαβεβαίωσε τους μαθητάς Του, ότι το γένος τούτο του διαβόλου «εν ούδενί εξέρχεται ειμή εν προσευχή καί νηστεία», πού συνοδεύονται δια της ακλόνητου πίστεως. Έχομε δύο ειδών προσευχάς, τάς οποίας εάν δεν χρησιμοποίηση ό πάσχων υπό των πονηρών πνευμάτων, δεν απελευθερώνεται. Είναι α) ή ατομική ή προσωπική προσευχή, πού ολοκληρώνεται με την λεγομένη προσωπική προσπάθεια, καί β) ή προσευχή της Εκκλησίας. Δια τον σκοπό αυτόν, ή Εκκλησία οφείλει να ανάπτυξη όλη την δύναμίν της, πού της εδόθη πλουσίως υπό του Θεού εις τον τομέα τούτον. Έχει υποχρέωση. Καί είναι μέγα το αμάρτημα της αρνήσεως της, να μη βοηθεί δηλαδή, καί να μη συμπαρίσταται καί να μη συμπάσχει μετά των ασθενών προσώπων, πού δοκιμάζονται φρικτώς από την κυριαρχία των ακαθάρτων πνευμάτων. Ή Άρνησης ό φόβος ή κόπωση ή αδιαφορία καταδικάζονται από τον δικαιοκρίτη Θεό. Δεν επιτρέπεται ό στρατιώτης του Μεγάλου Βασιλέως, πού έλαβε ως Ακατανίκητο όπλον την χάριν της ιεροσύνης, να βλέπη τον παμπόνηρο έχθρόν της Εκκλησίας του Χριστού καί να οπισθοχωρεί ή να παραδίδει τα όπλα. Ό διάβολος μόνον απειλεί. Ουδέποτε καταβάλλει τον στρατιώτη του Χριστού, όταν ό στρατιώτης ενός τοιούτου αοράτου καί σημαντικού πολέμου είναι αποφασισμένος να πολεμήση. Εκείνος, πού πιστεύει εις την παντοδυναμία του Θεού, ουδέποτε καταβάλλεται υπό του εχθρού. Διότι «ό Θεός της ειρήνης συντρίψει τον σατανά υπό τους πόδας ημών εν τάχει» (Ρωμ. 16,20). Οι σκοτεινές δυνάμεις δεν είναι εις θέση να καταβάλουν το θάρρος καί την τόλμη εκείνου, πού πιστεύει στην παντοδυναμία του Θεού. Διότι έχει σύμμαχο, υπερασπιστή καί βοηθό καί σκεπαστή τον παντοδύναμο Θεόν, «καί πεποιθώς έπ' Αύτω τροπούται τούτον», κατανικά δηλαδή ολοσχερώς τον διάβολο.

ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ (Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το αντίθετο στρατόπεδο).

Μόλις ανοίξουν τα βιβλία μας (Σολομωνική καί αλλά με μαγείας καί επικλήσεις δαιμονίων) εμείς είμεθα παρόντες.

- Όλους τους άλλους αιτιώνται, ουδέποτε όμως εμένα υποπτεύονται. Όλοι οί άλλοι είναι αιτία, καί έμενα πού είμαι ή πραγματική αιτία, ούτε με αναφέρουν, καί εγώ κάνω ανενόχλητος τη δουλειά μου. - Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου καί να ειπώ ότι απέτυχα; Προτιμώ να με κτυπά καί να με παιδεύει εδώ ό Θεός σου, παρά να πέσω στα χέρια του αρχηγού μου. - Ούτε εισέρχομαι ούτε εξέρχομαι μόνος μου από τον άνθρωπο. Εάν ΕΚΕΙΝΟΣ, δεν μου επιτρέψει, ουδεμία κίνηση δύναμαι να κάνω μόνος μου. Έχει το σχέδιο του καί με κρατά να σας παιδεύω. Με τα ιδικά μας κλωτσοκοπήματα έρχεσθε κοντά του. Προτιμά να υποφέρετε εδώ ολίγον χρόνον, για να μη παιδεύεσθε αιώνια, μαζί μας. Μόνον όταν βεβαιωθεί, ότι δεν θα τον αποχωρισθείτε, τότε μας διώχνει. Οι δαίμονες προς αρχάριο μάγο: - Μη φοβάσαι. Είσαι δικός μας. Αυτά, πού διαβάζεις, (διάβαζε «ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ») εμείς τα βάζομε στο μυαλό εκείνων, πού τα τυπώνουν σε βιβλία. Αυτά τα συνεχή μαγικά, πού δείχνουν οί τηλεοράσεις, τους μάγους καί τίς μάγισσες, εμείς τα υποδεικνύαμε, για να δαιμονίζουμε τα βρέφη καί όσους τα βλέπουν... - Όπως καί όσα κι αν σου πω καί σου περιγράψω, είναι αδύνατον να συλλαβής τι υποφέρομε, όταν αυτή ή φωτιά συναντηθεί με μας μέσα του (εννοεί ό δαίμονας το άρρωστο άτομο, πού κοινωνεί των Άχραντων Μυστηρίων). Αν ανάψουν όλα τα πετρέλαια της Αραβίας καί όλα τα πετρέλαια του κόσμου, δεν φθάνουν τη φωτιά, πού μας κατακαίγει όταν κοινωνεί αυτός... (δηλαδή ό ασθενής). - «Δεν θέλω να κινείται ούτε μία ανθρωπινή σκιά επάνω εις τον πλανήτη της γης», λέγει αφρίζων ό διάβολος με απερίγραπτο κακία. - Κάνω τόσον όμορφα την κάθε μου ενέργεια, πού είναι αδύνατον να με ανακάλυψης, πότε καί πώς ενεργώ. - Σάς υπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τον Παράδεισον καί δεν τον ακολουθείτε. Σας υπόσχομαι εγώ την Κόλασιν καί Όλοι έρχεσθε μαζί μου. -

Εγώ κάνω ακατάπαυστα το καθήκον μου καί σας πολεμώ.

Εσείς κάνετε το καθήκον σας να με καταπολεμείτε Όπως εγώ σας καταπολεμώ; -

Το όνομα μου είναι διάβολος. Αυτό σημαίνει, ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να κάνω,

ειμή μόνον να διαβάλλω. Δεν αναγκάζω κανένα. Εσείς διατί έρχεσθε μόνοι σας σε μένα; ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Εις το κεφάλαιο τούτο εχομεν ως παραδείγματα τους μεγάλους ασκητές τής Εκκλησίας μας. Ό μέγας Αντώνιος μάχεται κατά των δαιμόνων καί δεν παραλείπει να μνημονεύει καί να εξιστορεί τις παγίδας των δια την συμμόρφωση καί ψυχική ωφέλεια των πιστών. Εις την συνέχεια όλοι οί ασκητικοί πατέρες αναφέρουν, τι οί δαίμονες ομολογούσαν, όταν καταπιέζονταν είτε δια να παρασύρουν εις την πλάνη τους πολεμούντας αυτούς είτε δια να προκαλέσουν εντυπωθείς. Ημείς πιστεύομεν, ότι ό διάβολος είναι ψεύστης καί πηγή του ψεύδους καί πατήρ του ψεύδους. Γνωρίζομεν, ότι ό ψεύστης καί παμπόνηρος πολλάς φοράς λέγει την άλήθειαν, δια να παρασύρει τους ακούγοντας εις το ψεύδος του. «ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμε» (Β' Κορ. 2, 11). Από αύτάς τάς αληθείας, τάς οποίας εν τη πανουργία του λέγει ό διάβολος, θα παραθέσωμεν ωρισμένας πιστεύοντας, ότι θα βοηθηθούν τους αναγνώστες. ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ομιλεί το πνεύμα το ακάθαρτο. - ·· Εάν δεν πιστεύεις σε αυτό πού κρατάς, (εννοεί τον Τίμιον Σταυρόν), ούτε φοβούμαι ούτε υπολογίζω τίποτε. Καί αν ακόμη φορτωθείς καί Εκείνον, που έχεις εκεί μέσα (εννοεί τον Εσταυρωμένο πού είναι εις το Ιερόν όπισθεν της Αγίας Τραπέζης), πάλιν εγώ δεν φοβούμαι, αφού δεν πιστεύεις τι βαστάζεις». Εξ ,αυτού δυνάμεθα ημείς να είμεθα προσεκτικοί. Εάν χωρίς πίστιν έχομεν τον σταυρόν κρεμάμενο στο στήθος μας, εάν τον κρατούμε μεγάλο ή μικρό στο χέρι μας, εάν τυπώνωμεν το σημείο του σταυρού επάνω μας προ πάντων όσοι με ταχύτητα και με βιασύνη, απρόσεκτα, χωρίς καν να είναι το σημείον του σταυρού — ό διάβολος δεν φεύγει. Μάλλον έρχεται καταγελών καί εμπαίζων ημάς. Περί τής δυνάμεις των αγίων ΕΙΚΟΝΩΝ. - ·Οποιαδήποτε εικόνα, είτε μικρή είναι είτε μεγάλη, με καταδιώκει εάν την πιστεύεις. Εάν όχι, δεν φοβούμαι καί δεν τρομάζω ομολογεί όφις ό κακούργος. Μην αναμένεις, αγαπητέ αναγνώστα, να εύρης την τάδε ή την τάδε εικόνα, δια να προσευχηθείς. Όσον μικρή καί ασήμαντη — όπως νομίζομε — καί αν είναι οποιαδήποτε εικόνα, οποιουδήποτε αγίου θαυματουργεί καί εκδιώκει τούς δαίμονας. Αρκεί εσύ καί εγώ να έχομε πίστιν, ακράδαντων πίστιν. ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ «Δεν φοβούμαι καί δεν αποχωρώ με την παπαγαλία σας. Εγώ φοβούμαι καί τρέμω τη

προσευχήν, πού βγαίνει από καρδιά γεμάτη δάκρυα. Διαφορετικά εγώ γελώ καί σας κοροϊδεύω. Το όπλο, πού τρέμω, είναι ή προσευχή μετά δακρύων». Η προσευχή, πού γίνεται απλώς με το στόμα, ουδέποτε στοιχίζει στον δαίμονα. Ή προσευχή πού γίνεται και πηγάζει από την καρδίαν καί συνοδεύεται με δάκρυα, εισακούεται εις τον Θρόνον του Θεού καί κατακαίγει τους δαίμονας. Εκείνος, πού προσεύχεται συνεχώς, άλλοτε νοερός καί άλλοτε κατά μόνας, δεν αφήνει έδαφος ελεύθερον να πλησίαση ό δαίμονας. Αυτό τονίζει ό Απ. Παύλος. (Α' Θεό. β, 17). Περί της Θείας χάριτος καί της ΣΚΕΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. -Εάν δεν σας έσκεπε την ώραν, πού είσθε εις τον Θρόνων Του (εννοεί , τον θείον άμβωνα) καί κηρύττεται τα λόγια Του, θα σας έκανα να σας περιγελά όλος ο κόσμος». ΙΙόσην έχθρα έχει ό διάβολος εναντίον των ομιλούντων τον λόγον του Θεού, δεν δυνάμεθα να περιγράψομε. Ή θεία χάρις του Θεού, ή Πανάχραντος Θεοτόκος, οι άγιοι καί οί άγγελοι περιφρουρούν καί διαφυλάττουν την ώραν του θείου κηρύγματος τον κήρυκα του θείου λόγου. Γι` αυτό αφρίζει καί τρίζει τους οδόντας του ό διάβολος, διότι δεν έχει την δύναμη να πλησίαση. Προ πάντων τούτων, δια να εχη πλούσια την Θείαν σκέπην ό ιεροκήρυκας χρειάζεται να είναι ταπεινός καί προετοιμασμένος. Τότε έχει επιτυχία εις το έργον του προς δόξα Θεού. Περί των σατανικών βιβλίων τής ΜΑΓΕΙΑΣ «Μόλις ανοίξουν τα βιβλία μας, είμεθα παρόντες». Βιβλία δικά του ό διάβολος εννοεί κάθε σατανικό βιβλίο, πού χρησιμοποιούν οί μάγοι, δια να προσκαλούν εις βοήθειάν των τους δαίμονας. Την πρώτη θέση κατέχει το βιβλίο, πού λέγεται «Σολομωνική». Η συγγραφή του βιβλίου τούτου απεδόθη εις τον Σολομώντα. Τούτο όμως είναι παντελώς αβάσιμο καί αστήρικτο. Μάλλον οι μάγοι, δια να επιτύχουν την διάδοση του, επαινούσα καί απέδωσαν την συγγραφή του βιβλίου τούτου εις τον Σολομώντα. Σύγχρονος τρόπος μεταδόσεως της μαγείας είναι ή ΜΑΓΕΙΑ τής Τηλεοράσεως με διαβολικά καθαρώς κινούμενα σχέδια με ονομασία ό ΜΑΓΟΣ ή ,ή ΜΑΓΙΣΣΑ καί «ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ». Τα ίδια σχέδια υπάρχουν αποτυπωμένα εις ειδικά, βιβλία. Πολλά μικρά παιδιά έφθασαν δαιμονισμένα εις την Έκκλησίαν εξ αυτών των πηγών. Είναι καθαρή καί εξακριβωμένη παγίδα του διαβόλου, δια να δαιμονίζει τα παιδιά! Ας προσέξουν οί γονείς. Εμείς τα βάζουμε — λέγουν οί δαίμονες, δια να σας κάνουμε δικούς μας». Περί των ΠΑΓΙΔΩΝ του διαβόλου. - « Όλους τους άλλους αιτιώνται, εις κάθε των πρόβλημα, ουδέποτε όμως υποπτεύονται

εμένα. Όλοι οί άλλοι είναι ή αίτια των προβλημάτων, πού δημιουργούνται καί εμένα, πού τα δημιουργώ, πού είμαι ή πραγματική αιτία, ούτε με αναφέρουν». Εάν δώσωμεν λίγη προσοχήν θα αντιληφθούμε ότι στην ζωήν μας. μας πταίουν όλοι οι άλλοι. Εις την πραγματικότητα όμως οί άλλοι γίνονται όργανα του διαβόλου. Όπισθεν κάθε αιτίας των πρόβλημα των, πού δημιουργούνται είναι ό διάβολος, πού ενεργεί. Αυτόν προ πάντων να καταπολεμούμε καί όχι τα αποτελέσματα. Την ρίζαν, όχι τους κλάδους. Αιτία παντός κακού καί πάσης πονηράς πράξεως είναι πάντοτε ό μισόκαλος διάβολος. Περί της ΚΑΚΙΑΣ του διαβόλου. -Είναι διαφορετικό να με βλέπεις να βασανίζω άλλους από του να μου επιστρέψει να έλθω καί να βασανίζω εσένα». Πόσοι καί πόσοι εις τα άσυλα καί τάς νευρολογικός κλινικάς βασανίζονται υπό του δαίμονος! Πόσοι καί πόσοι από τάς μαγείας καί την κακίαν των μάγων καί των φθονερών ανθρώπων βασανίζονται καί υποφέρουν! Καί ημείς, πού βλέπομεν αυτούς να πάσχουν, άλλοτε λέγομεν, ότι είναι σκηνοθετημένες πλάνες, άλλοτε ότι είναι ένα μεγάλο ψεύδος, καί άλλοτε ότι γίνονται από σκοπού, δια να προκαλέσουν οί πάσχοντες την περιέργεια των αφελών... Ό διάβολος όμως δεν είναι αστείων πείραμα ή αιτία γέλωτος. Μόνον όσοι υπέφεραν καί όσοι υποφέρουν γνωρίζουν τι θα ειπεί διάβολος. Ημείς ας προσευχώμεθα δια τους αδελφούς μας καί ας παρακαλούμε τον Θεόν, να μην επιτρέψει εις ημάς μίαν τοιαύτην δοκιμασία. Ό Εωσφόρος κατατυραννάει τούς δαίμονας. - «Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου καί να ειπώ ότι απέτυχα; Προτιμώ να με κτυπά εδώ ό δικός σου (εννοεί την ουράνιον τιμωρία πού υφίσταται), παρά να πέσω εις τα χέρια του αρχηγού μου». Εκ της διαβολικής αυτής ομολογίας φαίνεται ή κακία μεταξύ των δαιμόνων Η απέραντος αγάπη των αγγέλων του ουρανού έχει αντίθετο την κακίαν καί την εκδίκησιν των δαιμόνων. Την άκρα αγάπη, πού τρέφει ό Θεός προς τους αγγέλους την άκρα κακίαν καί έκδίκησιν, που τρέφει ό Εωσφόρος προς τους δαίμονας. Θεέ μου, απάλλαξε μας της κακίας του διαβόλου καί της αιωνίου κολάσεως. Περί της ΠΤΩΣΕΩΣ των πιστών. Εγώ κατεξευτέλισα καί έρριψα γρανίτες, καί θα γνωρίσης εσύ ποτέ τάς πονηρίας μου;» Μη ποτέ καυχηθεί άνθρωπος, ότι γνωρίζει τάς παγίδας του διαβόλου «Ειμή ότι Κύριος ην

εν ήμίν, τίς ικανός σώος φυλαχθήναι, εκ του εχθρού άμα, καί ανθρωποκτόνου;» Διαθέτει πείρα ό διάβολος δισεκατομμυρίων ετών. Από τής ήμερος της πτώσεως του έως σήμερον. Ημείς; Ή παγίδα της ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ Είσαι λέγει ό παμπόνηρος δαίμων, ό εκλεκτός του Θεού. Δι' αυτό σε εξέλεξε να μας πολεμάς. Είναι τόσον ευχαριστημένος ό Θεός σου, πού σε καμαρώνει, γιατί είσαι ενώπιον Του δίκαιος...». Χρησιμοποιεί ό διάβολος εις μεγάλον βαθμό την παγίδα της κολακείας καί υπερηφάνειας. Καί εν τη επιτυχία του, ό άνθρωπος αποκόπτεται από τον Θεόν. Χάνει την Θείαν χάριν. Καί αποκτά την αίώνιον κόλασιν . Ό Θεός «ύπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». (Ιακώβ. 4, 6) (Α' Πέτρ. 5, 5). Άνευ του θελήματος του ΘΕΟΥ δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΕ. -Ούτε εισέρχομαι ούτε εξέρχομαι μόνος μου — λέγει ό πονηρός δαίμονας-. Εάν ΕΚΕΙΝΟΣ δεν μου το επιτρέψει, ουδεμία κίνηση μπορώ να κάνω μόνος μου. Έχει το σχέδιο Του καί με κρατά να σας παιδεύω. Με τα δικά μας κλωτσοκοπήματα έρχεσθε κοντά Του. Γι` αυτό μας επιτρέπει να σας παιδεύομε. Προτιμά να υποφέρετε εδώ ολίγον χρόνον, για να μη παιδεύεσθε αιώνια μαζί μας. Μόνον όταν βεβαιωθεί, ότι δεν θα τον αποχωρισθείτε, τότε μας διώχνει.» Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». (Ίωάν. 15,5). Αυτή ή αλήθεια εφαρμόζεται πλήρως στην, περίπτωσιν των δοκιμαζόμενων υπό του διαβόλου. Ουδέ χιλιοστόν του ανθρωπίνου οργανισμού δύναται να εγγίση ό διάβολος, αν ό Θεός δεν του επιτρέψει. Το Θαύμα επιτελείται μόνον, όταν δια της δοκιμασίας ωρίμαση ο άνθρωπος καί αντιληφθεί πόσον κακούργος είναι ό «διάβολος, πού με προθυμία, εργαζόμεθα εις τους αμαρτωλούς αγρούς του. Η ειλικρινής αγάπη προς τον Θεόν καί ή νέκρωσις καί ειλικρινής απάρνησις της αμαρτίας επιφέρει το θαύμα. Ή αποστολή του διαβόλου καί οι μάγοι. - « Εσείς με καταδιώκετε — ομολογεί ό κακούργος διάβολος — καί εκείνοι (εννοεί τους μάγους) με στέλλουν καί με ξαναστέλλουν, «κλοτσοσκούφι» με κάνατε. Τι θα γίνη εις το τέλος; Όταν διώχνεται ό διάβολος με τη δύναμη της Εκκλησίας, επιστρέφει μετά πολλής μανίας εις τους μάγους, πού τον διατάζουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Πόσοι καί πόσοι μάγοι, δεν εύρον ακαριαίων θάνατον, όταν ό διάβολος

επιστρέφων αφέθη ελεύθερος από τον Θεόν να εκδικηθεί. Αν ξέρανε οί μάγοι ότι ό διάβολος εκδικείται αυτούς τους ιδίους, ουδέποτε θα συμμαχούσαν με τον σατανά. Το δε φοβερότερο πάντων, δεν είναι ή πρόσκαιρη εκδίκηση, αλλά ή αιώνια κόλαση. Σημειώνουν καί ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ «Είμαι από πάνω σου καί σε παρακολουθώ - λέει ό παμπόνηρος καί μισόκαλος. Προσέχω τα μάτια σου, τη γλώσσα σου, τα έργα σου. Έχω μια πενάρα και καταγράφω λεπτομερώς την ήμέραν, την ώραν, το δευτερόλεπτο, τα άτομα, , τον τόπον. Ότι καταγράψω, θα σου τα φανερώσω αν δεν προφθάσεις να τα σβήσεις» ( Εννοεί, με το μέγα μυστήριο της εξομολογήσεως.) Πόσοι δεν γνωρίζουν την άγρυπνο παρακολούθηση του διαβόλου! Παραμονεύει από ώραν εις ώραν να εύρη ευκαιρία να κερδίσει έδαφος. Ό φόβος καί ό τρόμος πρέπει να κατέχουν την ζωήν μας δια να σωθώμεν. «Μετά φόβου καί τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φίλιπ. 2, 12).Η εξομολόγηση πρέπει να είναι ζώσα καί ενεργός, δια να εξαλείφει πάσα αμαρτία τής ψυχής μας. ΒΛΑΣΦΗΜΕ1 ό διάβολος εντός του Ιερού Ναού; Όσον καί αν τον βλασφημούμε εμείς, δεν μας υπολογίζει καί δεν μας λαμβάνει ύπ' όψιν. Όταν εσείς τον βλασφημείτε, τότε λυπείτε καί τότε πονεί διά τάς πληγάς, πού του ανοίγετε». Απαθής παραμένει ό Κύριος μας καί Θεός μας, όταν ό διάβολος βλάσφημη το άγιον καί ύπερύμνητον Όνομα Του. Όπως κατά τον ίδιον τρόπον απαθής παραμένει καί ή Πανάχραντος Παναγία μας καί οί άγιοι άγγελοι καί οί άγιοι της Εκκλησίας μας. Η λύπη καί ό πόνος προξενείτε εις τον Θεόν καί εις την Παναγίαν μας μόνον, όταν ημείς βλασφημούμε το ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ του Θεού μας καί των αγίων της Εκκλησίας μας. -Πουθενά δεν βρίσκεται τόσο κοντά Παράδεισος και κόλαση, όσο στην Εκκλησία·. Καθώς λέγει μία πιστή ψυχή, ή αγιότητα, ή χαρά καί ή ουρανιά καθαριότητα. Καί δίπλα ή φοβερή αιχμαλωσία του ανθρώπου στην αμαρτία, στη μανία της κόλασης». Ή ιδία πιστή ψυχή λέγει: όσο ιερότερος ό χώρος, τόσο μεγαλύτερα τα βάσανα των δαιμόνων, αλλά καί τόσο πιο βαθιά ή κάθαρση τους». Ό διάβολος συνεργεί στην ΜΕΤΑΝΟΙΑ; «Με τα δικά μας κτυπήματα έρχεσθε σεις εις την αγκάλη Του. Αν δεν είμεθα εμείς, ποίος από σας θα ήρχετο εις την Έκκλησίαν Του;».

Άθελα του ό παγκάκιστος συνεργεί εις μετάνοιαν. Πλήθος ασθενών παραδέχονται μετά δακρύων, ότι ή δοκιμασία, πού παρεχώρησεν ό Θεός να υποστούν, εγένετο αιτία μετανοίας. Δια αυτής γνωρίσαμεν καί αγαπήσαμε τον Θεον, ομολογούν. -Εν θλίψει εμνήσθημέν Σου Κύριε». « Εν ήμερα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα, ταίς χερσί μου νυκτός εναντίον αυτού, καί ουκ ηπατήθην». (Ψαλμ. 76, 3». ΑΞΙΩΣΕΙΣ του διαβόλου Ομιλώντας το δαιμόνιο προς τον Θεόν δια τον αμαρτωλό λέγει: «Βλέπεις πόσον αγαπά εσένα καί πόσον αγαπά εμένα; Αρα δεν είναι με το δικό σου μέρος, αλλά με το δικό μου. Τα έργα του είναι έργα μου. Ουδεμία σχέση έχουν με το ιδικό Σου θεϊκό θέλημα. Οι αυθάδεις αυτές αξιώσεις του διαβόλου έναντι του Θεού είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων. Ό διάβολος είναι ό κατήγορος μας προς τον Θεόν. Από τον Θεόν ό διάβολος απαιτεί να του παραχωρήσει άδεια καταλήψεως του ανθρώπου, διότι τα έργα μας δεν είναι του Θεού, αλλά του διαβόλου. Κύριε σώσον ημάς. «Κύριε μη, απόρριψης ημάς από του προσώπου Σου..,». (Ψαλμ. 50, 13). Ο λειτουργός του Θεού καί οι ΜΑΓΟΙ. —«Δι αυτούς, — λέγει το πονηρό δαιμόνιον — πού τους Έχω εγώ καί κάνουν τα μαγικά μου, να προσεύχεσαι πάντοτε καί ουδέποτε να τους καταράσαι. Διότι αν για σας Εκείνη (εννοεί την Παναγία μας) κλαίει μίαν φοράν, δια τους μάγους κλαίει δύο φοράς, διότι γνωρίζει πού θα πάνε». Το θλιβερό κατάντημα των μάγων δεν δύναται ανθρώπινος νους να το συλλαβή. Σύμβουλοι στο παρόντα κόσμον καί σύμμαχοι καί όργανα των μάγων είναι οι δαίμονες με ανταλλαγή την αίώνιον καί άθάνατον ψυχήν του καθ' ενός, πού μεταχειρίζεται την μαγεία. Πόσον, αλήθεια, πόσον πρέπει ό κάθε πιστός να προσεύχεται για αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους. Όταν ό κύριος προσηύχετο δια τους σταυρωτάς Του έδωκε παράδειγμα προς μίμησιν εις ημάς. Όπως εκείνοι δεν γνώριζαν Τι έπρατταν, καί οι μάγοι «ουκ οίδασι Τι ποιούσι». Οι απειλές του διαβόλου κατά του πολεμούντος αυτόν «Τα έβαλες εναντίον ολοκλήρου της κολάσεως. 'Αλλά καί εμείς δεν μένομεν ήσυχοι. Όπως μας καίεις, εδώ εις την γήν καθημερινώς, έτσι σου καίωμε καί εμείς το όνομα σου εις την κόλασιν».

Ο πολέμων τον διάβολο πρέπει να γνωρίζη, ότι απέναντι του υπάρχει ό διάβολος, εχθρός αόρατος, πού έχει μόνον ένα σκοπό: Να εμβάλλει φόβον. Κύριε δώσε μας την χάριν Σου, «ίνα ό φοβερός φοβηθεί και φυγή καί ό φοβίζων καί απειλών ημάς φοβούμενος φανή.» Ή μυστηριώδης «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ» Θεού καί διαβόλου - «Όπως καί οσα αν σου περιγράψω - ομολογεί το πνεύμα το ακάθαρτων -είναι αδύνατον να συλλαβής Τι υποφέρομε εμείς οι δαίμονες, όταν αυτή ή φωτιά συναντηθεί με μας μέσα του». (Εννοεί ό πονηρός διάβολος στον ασθενή καί οχλούμενον υπό των ακαθάρτων πνευμάτων). Αν ανάψουν όλα τα πετρέλαια της οικουμένης καί όλα τα πετρέλαια της Αραβίας, δεν φθάνουν την φωτιά, πού μας κατακαίγει όταν κοινωνεί αυτός...», (εννοεί ό δαίμονας το δαιμονισμένο άτομο). Η μυστηριώδης «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ» του Θεού μετά του διαβόλου μέσα εις τον ασθενή είναι μέγα πρόβλημα. Ποία σχέσης φωτός καί σκότους; Θεού καί Βελίαρ; Καί όμως! Παραδόξως ό Πανάγαθος Θεός, εις τα περιστατικά αυτά, εκδηλώνει την άμετρων ιδιότητα της ΥΠΟΜΟΝΗΣ απέναντι του δαίμονος. Όπως όταν ό άνθρωπος διαπράττει το μεγαλύτερον έγκλημα της αμαρτίας. Καί τότε εφαρμόζεται δια τον αμαρτωλό άνθρωπον ή Μακροθυμία του Θεού. Διότι αποσκοπεί ό Θεός εις την σωτηρίαν του ανθρώπου καί όχι στην απώλειά του. Στην περίπτωσιν του δαιμονισμένου ανθρώπου, οποιοσδήποτε καί αν είναι, αναμένει την μετάνοιάν του. Καί όταν ή μετάνοια είναι ειλικρινής, τότε εξαφανίζεται ό διάβολος. Εάν ό Θεός εξεδίωκε αυτομάτως με την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας τον διάβολο, έκαστος θα αμάρτανε ασυστόλως καί θα διελογίζετο: »Καί αν έλθη ό διάβολος μέσα μου, εγώ θα κοινωνήσω καί αμέσως θα φυγή!...». Κατ' αυτόν τον τρόπον όμως ουδείς δαιμονισμένος θα υπήρχε καί θα υπερεπερίσσευεν ή αμαρτία. Ό φόβος της καταλήψεως υπό του διαβόλου είναι ένας λόγος αποφυγής της αμαρτίας. Ή απερίγραπτος ΚΑΚΙΑ του διαβόλου κατά του ανθρώπου. - «Δεν θέλω να κινείτε ανθρωπινή σκιά επί του πλανήτου τής γης. Εάν με άφηνε - συνεχίζει ό κακούργος δαίμονας - μόνον ένα λεπτό της ώρας, θα καταπόντιζα ολόκληρη τη γήν». Ποίος δύναται να περιγράψει την κακίαν του διαβόλου κατά του ανθρώπου; Αυτήν την κακίαν του παγκάκιστου δαίμονος ουδέποτε την έλαβε ύπ' όψιν ό κοσμικός άνθρωπος. Καί το σημαντικότερον πάντων, ουδέποτε προσπαθεί να αποφυγή τα πονηρά καί διαβολικά έργα. Δώσε Κύριε, δώσε φώτιση στον κόσμον Σου.

.

Ή άμετρος ΠΟΝΗΡΙΑ του διαβόλου

-Κάνω τόσον όμορφα τη δουλειά μου, πού είναι αδύνατον να με ανακαλύψεις πότε καί πώς ενεργώ». Η άμετρος πονηρία του διαβόλου δεν ανακαλύπτεται ευκόλως. Οτιδήποτε κακό, είναι του διαβόλου. Πόσον όμως κρύπτεται ό αυτουργός της πονηρίας, δεν υποπτεύεται ό άνθρωπος. Ουδέποτε ό ποιών το κακόν είναι μόνος του. Όπισθεν κάθε μιας πράξεως, πού είναι αντίθετος των εντολών του Θεού, υποκρύπτεται ό μισόκαλος δαίμονας. Τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του διαβόλου. - «Δεν φεύγω, όσο ξύλο καί αν τρώγω. "Έχω δικαιώματα», φωνάζει με κομπασμό καί ύπερηφάνειαν ό διάβολος. Όπως εις την περίπτωσιν των δαιμονισμένων στην χωρά των Γεργεσηνών χρησιμοποιεί, ό διάβολος, την γλώσσαν της παρακλήσεως (Μάρκ. 5, 6-7) προς τον Κύριον, ούτω καί τώρα. Γνωρίζει, ότι ό Θεός δεν θα τον ανεχθεί επί πολύ ακόμη, καί προβαίνει εις παρακλήσεις καί ικεσίας. Χρησιμοποιεί το όπλον της υποκρισίας. Οι υποκριτικές παρακλήσεις του επιμαρτυρούν την αδυναμία καί την κακίαν του. Ή ανυποχώρητος ΕΠΙΜΟΝΗ του διαβόλου. ·Δεν υποκύπτω εύκολα όπως εσείς, λέγει με πολλήν ειρωνεία ό υπερήφανος δράκοντας. Εγώ μάχομαι με όλη μου την δύναμιν να κρατηθώ. Εκείνος, πού θα μείνει τελευταίος, εκείνος θα κερδίσει την μάχη ν». Μη νομίσωμεν, ότι ό διάβολος υποχωρεί με την πρώτη μάχη. Είναι εις πολλάς περιπτώσεις ανυποχώρητος. όταν προσέξομε πόση επιμονή έδειξε εναντίον του Κυρίου, στην έρημον τότε θα αντιληφθούμε το διαβολικό πείσμα. Άλλα θα υποχωρήσει καταντροπιασμένο το σκοτεινό δαιμόνιο όταν καί ημείς επιμένουμε αντιτάσσοντας εις αυτό τάς δυνάμεις μας, τάς οποίας ενισχύει δια της χάριτος Του ό Θεός. Δεν πρέπει να υποχωρήσουμε ούτε να υποκύψουμε στις πανουργίας του διαβόλου. Το «άντίστητε τω διαβάλω·· δεν έχει την έννοια της ολιγόλεπτου μάχης. 'Αλλά της διαρκούς καί πεισματώδους μάχης καί τότε επέρχεται ή νίκη. Ό διάβολος ΟΜΟΛΟΓΕΙ... « Αν γνώριζα το κακόν, πού θα μου έκανε, δεν θα τον σταύρωνα...». Ό ΣΤΑΥΡΟΣ του Κυρίου. όπλον αήττητων. όπλον ακαταμάχητο. «Φρίττει γαρ καί τρέμει - ό διάβολος - μη φέρων καθαράν αυτού την δύναμιν.» «Σταυρός ό φύλαξ πάσης της οικουμένης...» Συνεπώς, ό Σταυρός, ως Σύμβολο, ως Σχήμα, ως Τύπος, ως Ουσία, ως Νόημα Ζωής, κατέχει δεσπόζουσα θέσιν εν τη Εκκλησία καί παντού εντοπίζεται». (Ιδε ΒΙΒΛΙΟΝ «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ» Επιμέλεια 'Αρχιμ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Καθηγουμένου Ίερ. Μονής

ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ Ό διάβολος ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ... - Σάς υπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τον Παράδεισον λέγει καταγελών ημάς, ό διάβολος, δια το κατάντημα μας - καί δεν τον ακολουθείτε. Σάς υπόσχομαι εγώ την κόλασιν καί όλοι έρχεσθε μαζί μου». Τι είναι ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ; Σε απασχόλησε ποτέ ή σκέψις; Ότι, όταν πεθάνεις, εμπρός σου εκτείνεται ένας ατελείωτος αιώνιος κόσμος; Εάν κερδίσωμεν την Βασιλείαν του Θεού, κερδίσαμε το πάν. Εάν όμως κολασθούμε, χάσαμε το πάν. «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, καί ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Μάρκ. 8, 36). Ο διάβολος ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ να μας καταπολεμά. — « Εγώ κάνω ακατάπαυστα το καθήκον μου καί σας καταπολεμώ, λέγει ό κακούργος καί άρχέκακος δαίμονας. Εσείς κάνετε το καθήκον σας να με καταπολεμείτε όπως εγώ σας καταπολεμώ;». Ο διάβολος ημέρας τε καί νυκτός καταπολεμεί τον κάθε άνθρωπον. Προ πάντων τους πιστούς. Καταστρώνει σχέδια την νύκτα, δια να τα εφαρμόσει την ήμέραν. «Σκέπτομαι, σκέπτομαι, Τι άλλο να σου κάνω- λέγει ό διάβολος. Αν γνωρίζαμε, Ότι εις κάθε βήμα της ζωής μας ό διάβολος παραμονεύει να μας προξενήση κακόν, θα ήταν διαφορετική ή ζωή μας. Το όνομα μου είναι ΔΙΑΒΟΛΟΣ... - «Το όνομα μου είναι διάβολος, λέγει ό πανούργος δαίμονας. Αυτό σημαίνει, Ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να σας κάνω, ειμή μόνον να διαβάλλω. Δεν αναγκάζω κανένα. Εσείς διατί έρχεσθε μόνοι σας σε μένα;» Ποίος δύναται να υποστήριξη ότι ό διάβολος τον εξανάγκασε προς διάπραξη της αμαρτίας; Ό κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίσει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Όπως ό Θεός παροτρύνει τον άνθρωπον να αποφυγή το κακόν καί να πράξη το καλόν, κατά τον ίδιον τρόπον ό διάβολος παροτρύνει τον άνθρωπον να απαρνηθεί το καλόν καί να διάπραξη το κακόν. · Ιδού λέγει ό Θεός, παρέθηκά σοι πυρ καί ύδωρ ου αν θέλεις, εκτενείς την χείρα σου» (Σοφ. Σειρ. 15, 16). "Ώστε μόνοι μας εκλέγομε τον Παράδεισον ή την κόλασιν. Ουδείς μας πταιει

Ό διάβολος ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ... - Είσαι, πονηρέ δαίμονα, το σκότος τής κολάσεως. -Είμαι, άπαντά με πολλήν υπερηφάνειαν ό διάβολος. - Είσαι ή λάσπη καί ή ακαθαρσία της κολάσεως. - Είμαι, άπαντά με πολλήν αναισχυντία. - Είσαι ή εφεύρεσης παντός κακού στο κόσμον. Είμαι, άπαντα με διαβολική καύχηση. Είμαι καί δεν αρνούμαι. Έχεις τίποτε άλλο να μου ειπείς; Τώρα ερωτώ εγώ, λέγει ό παμπόνηρος καί παγκάκιστος δαίμονας. « Εφ' όσον είμαι ότι μου είπες, καί Ότι δεν μου είπες, διατί μόνοι σας έρχεσθε καί κολυμπάτε μέσα εις το ιδικό μου βρώμικο καί ακάθαρτο νερό;» Χρειάζονται σχόλια; Ό ουρανός, ή γη, ή θάλασσα μολύνθηκαν από τα βρώμικα καί ακάθαρτα νερά των δικών μας πράξεων. Τι μας απομένει; Η ή μετάνοια ή, ή θεία δίκη καί τιμωρία. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ό διάβολος; - «Είμαι, λέγει ό διάβολος, ελεύθερος. Με άφησε ελεύθερον. Ουδείς θα μείνει άθικτος. Όλοι θα περάσετε από το κόσκινο μου...». « Ιδού ό σατανάς εξητήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον» « Ιδού ό σατανάς, όπως άλλοτε περί του Ιώβ, ούτω καί δια σας τώρα ζήτησε να σας ταράξει καί σας κλονίσει, όπως κοσκινίζεται καί σείεται το σιτάρι μέσα εις το κόσκινον·· (Λουκ. 22, 31). «Καί εβλήθη ό δράκων, ό όφις ό μέγας ό αρχαίος, ό καλούμενος Διάβολος καί ό Σατανάς, ό πλανών την οικουμένη όλη, εβλήθη εις την γήν, καί οι άγγελοι αυτού μετ' αυτού εβλήθησαν». «Καί έρρίφθη ό δράκων ό μεγάλος, ό παλαιός όφις, που παρέσυρε εις την παράβασιν τους πρωτοπλάστους, ό καλούμενος διάβολος καί ό σατανάς, ό όποιος πλανά την οικουμένη όλη. Έρρίφθη εις την γήν, καί οι σκοτεινοί άγγελοι του ερρίφθησαν καί αυτοί μαζί με αυτόν». ΕΙναι κοινή ομολογία, ότι τα σημεία των καιρών προειδοποιούν, ότι κάτι φοβερόν αναμένει τον πλανήτη της γης. "Ας είμεθα λοιπόν Έτοιμοι...». ΠΕΣΕ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ... -Πάψε πια να μας πολεμάς.,., λέγει ό κακούργος καί άρχέκακος όφις. Έλα να συμμαχήσομε μαζί. Πέσε να με προσκύνησης καί Ότι μου ζήτησης, θα σου το δώσω. Χρυσάφι όσο θέλεις. Πλούτη, θέσεις, αξιώματα...».

- Αποτάσσομαι σοι, Σατανά, καί πάσι του έργοις σου, καί πάσι τοις άγγέλοις σου, καί πάση τη λατρεία σου, καί πάση τη πομπή σου. Πτού σου καταραμένε καί αφορισμένε από τον Επουράνιό μου Θεόν. Ο ίδιος παρέμεινε καί παραμένει ό διάβολος καί θα παραμένει από τότε, πού πολέμησε τον Κύριόν μας εις την ερημον, έως της σήμερον καί έως της συντέλειας του κόσμου. Αυτόν τον άσπονδο έχθρόν του ανθρώπου πρέπει να και πολεμήσωμεν, δια να λάβωμεν τον στέφανον της νίκης. Θα μεταχειριστεί τα πάντα Δεν είναι δυνατόν, να παραγνωρισθεί ή πραγματικότης. Αυτό, δηλαδή, πού τονίσθηκε περισσότερον παρά άλλοτε, Ότι ό Αντίχριστος θα μεταχειριστεί τα πάντα, δια να παραπλάνηση τους ανθρώπους της γης. Θα ποίηση εικόνα καί θα δώσει πνεύμα πλάνης εις αυτήν καί θα «λαλήση ή είκών του θηρίου». Θα εξαναγκασθούν οί άνθρωποι να προσκυνήσουν την εικόνα, καί «όσοι εάν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου», θα έχη την έξουσίαν ό Αντίχριστος «ίνα αποκτανθώσι», δηλαδή, να φονευθούν (Άποκ. 13,15). Θα δώσει «χάραγμα» εις τους ανθρώπους. Το χάραγμα θα είναι ή επί της δεξιάς χειρός ή επί των μετώπων των ανθρώπων. Ό διαχωρισμός των οπαδών του Χριστού καί των οπαδών του Αντίχριστου θα αρχίσει εκ της τροφής. Ή αγορά καί ή πώλησης τροφών. Το σημείον τούτο θα είναι κρίσιμο. Πολλοί θα υποκύψουν, διότι δεν θα γνωρίζουν, Ότι καί αυτός ό Αντίχριστος δεν θα εχη εις το τέλος τροφή δια να δώσει εις τους οπαδούς του. Το χάραγμα ή, ή σφραγίδα του Αντίχριστου θα δώσει την ευκαιρία μόνον εις τους σφραγισμένους «να αγοράζουν ή να πωλούν» (Άποκ. 13,17). Εν συνεχεία θα προχώρηση ό Αντίχριστος στην διακίνηση του νομίσματος. Θα δέσμευση το χρήμα, το νόμισμα. Θα εχη δε δικαίωμα μόνον ό σφραγισμένος να χρησιμοποιεί το ειδικό νόμισμα, το κοινόν εις τα έθνη. Τότε, με την ιδία σφραγίδα θα δικαιούται να μετακινείται από τόπου εις τόπον δι' όλων των μέσων. Θα διακοπή, δηλαδή, ή μετακίνησης των αρνουμένων την σφραγίδα του Αντίχριστου. Ειδική ταυτότητα ή ειδική κάρτα θα είναι το έτερον σημείον του διαχωρισμού των πιστών από τους απίστους. Τότε όσοι θα χρησιμοποιούν την ειδική κάρτα θα είναι οί νομοταγείς εις το κράτος. Όσοι θα αρνηθούν, θα είναι οί παράνομοι. Από του σημείου τούτου θα αρχίσει Όσοι διωγμός καί το μαρτύριο. Τα θαύματα καί ή πλάνη του Αντίχριστου θα πολλαπλασιασθούν. Ό κόσμος θα

είναι βυθισμένος εις το σκότος καί όλο καί περισσότερον θα περιπατεί εις το σκότος καί όλο καί περισσότερον διαρκώς εις τάς τάξεις του «ανόμου». Το αποκορύφωμα θα είναι ή παγκόσμιος κυριαρχία του «ανθρώπου της αμαρτίας, του υιού της απώλειας» (Β' Θεσσ. 2,3). Χρειάζεται προσοχή Δια την ύπαρξιν του διαβόλου δεν χωρεί ουδεμία αμφιβολία. Ή ενανθρώπισης του Κυρίου σκοπό είχεν την απελευθέρωσιν του ανθρώπου εκ της δυναστείας του διαβόλου. Ή επί γης Εκκλησία του Χριστού κατεργάζεται την σωτηρίαν κάθε ψυχής. όταν ομιλούμε περί σωτηρίας, προϋποτίθεται ή ύπαρξης εχθρού. Ό εχθρός ποίος; Ο σατανάς καί διάβολος ό «πλανών την οικουμένη όλη...» (Άποκ. 12,9). Ή ύπαρξης κακών πνευμάτων μαρτυρείτε από όσους λυτρώθηκαν από αυτά. Ή προσωπική των εμπειρία, τα βάσανα πού υπέστησαν, ή πάλη πού διεξήγαγαν, ό αγώνας πού υπεβλήθησαν δεν αφήνουν αμφιβολίας δια την ύπαρξιν δαιμόνων. ούτε δίδουν υπόνοια να φανταστή κανείς, Ότι υπέφεραν ή ότι ηθέλησαν οι ίδιοι να υποφέρουν για επίδειξη. Δεν είναι δυνατόν, να ισχυριστεί κάποιος, Ότι, οσα υπέφεραν αυτά τα άτομα, είσαν εικονικά, ότι ενεφανίζοντο στον κόσμον με επιτηδειότητα, δια να κινήσουν υπέρ αυτών τον οίκτων ή την συμπάθεια. Απεριόριστος προσοχή επιβάλλεται να ύπάρχη εις την παρούσαν ζωήν εκ μέρους των πιστών. Ό διάβολος καραδοκεί δια να είσέλθη εις την ψυχήν καί να την θανάτωση. Είναι ανθρωποκτόνος καί ψυχοκτόνος. Εργάζεται χωρίς ανάπαυλα. ούτε τη μέρα ησυχάζει ούτε νύκτα αναπαύεται. Μυριάδες μυριάδων αϊ παγίδες του καί αυτός είναι έτοιμος να συλλαβή το θύμα του καί να το εκδικηθεί. Έναντι αυτού του αοράτου εχθρού ημείς είμεθα παντελώς ανίσχυροι. Δια τούτο επιβάλλεται όπως αναθέσωμεν πάσαν την ζωήν μας εις τον Κύριον Ιησούν. «πάσαν την μέριμνα ημών επιρρίψαντες έπ' αυτόν, Ότι αύτω μέλει περί ημών, νίψατε, γρηγορήσατε" Όσοι αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πετρ. 5,7-8). Οι θετικοί παράγοντες προς απελευθέρωσι εκ του πονηρού πνεύματος. Θετικοί παράγοντες δια την προσέλκυση της χάριτος του Θεού είναι αυτοί: α. Το Ακατανίκητο όπλο της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. β. Ή ανάγνωσης καί ή μελέτη της Αγ. ΓΡΑΦΗΣ. γ. Ή βαθιά μελέτη του Λόγου του Θεού.

δ. Μελέτη καί ανάγνωση ιδιαιτέρως των Ψαλμών του Δαυίδ. ε. Καθημερινή ανάγνωση των πατερικών κειμένων της Εκκλησίας. Οι άθλοι καί τα μαρτυρολόγια των αγίων. στ. Ή εξομολόγηση καί ειλικρινής απόφαση να μην επιστρέψει ο ασθενής εις τα οπίσω, αλλά να πράττει το θέλημα του Θεού. ζ. Οι παρακλήσεις καί οί χαιρετισμοί της Παναγίας μας καί άλλε παρακλήσεις αγίων. η. Ή νηστεία επίσης αποτελεί μέγα όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων. Το διαβεβαίωσε Όσοι Κύριος, όταν έδωκεν εις την γενεάν των ανθρώπων την θεϊκή Του συνταγή. «Το γένος τούτο εν ουδενί δύναται εξελθείν ειμή εν προσευχή καί νηστεία» (Μάρκ. 9,29). Ή εγκράτεια εις την τροφήν, πού επεκτείνεται καί εις τα σαρκικά, είναι αναγκαία, δια να εκδιωχθεί Όσοι διάβολος. θ. Επισφράγισμα μιας προσπάθειας κατά των πονηρών πνεύμα των είναι ή μετάληψις των αχράντων μυστηρίων του Θεού. Το Σώμα καί το Αίμα του Κυρίου είναι το υπέρτατο όπλο, πού κατασυντρίβει την δύναμη του διαβόλου.

:

-«Ως λέοντες τοίνυν πυρ πνέοντες, όντως από της τραπέζης αναχωρούμε εκείνης, φοβεροί τω διαβάλω γινόμενοι» (Ρ.Ο. 59,260).

«Πίνετε αγιασμό. "όσο πιο συχνά τόσο πιο καλά. Είναι το καλλίτερο καί αποτελεσματικότερο φάρμακο. Αυτό δεν το λέγω σαν παπάς, το λέγω σαν γιατρός. Από την Ιατρική μου πείρα». (Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βοϊνογιασινέτσκι, 1961) ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 43-44 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1991

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα)

ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ

Ζούμε σε μία εποχή όπου η επιστήμη γνώρισε μίαν εκπληκτική πρόοδο. Ανακαλύψεις και κατακτήσεις που πριν δύο-τρεις αιώνες φαίνονταν αδιανόητες και κινούνταν στη σφαίρα της φαντασίας, έγιναν πραγματικότητα. Η ζωή των ανθρώπων άλλαξε σε σημαντικό βαθμό. Κι ενώ δα περίμενε κανείς η πρόοδος αυτή να οδηγούσε στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τις προλήψεις, δεισιδαιμονίες, θρησκοληψίες, πρωτογονισμούς του παρελθόντος, η κατάσταση δεν φαίνεται να άλλαξε σημαντικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος, καυχιέται για τις κατακτήσεις του, αλλά και παραμένει δέσμιος των πρωτόγονων καταβολών του. Οι πρωτόγονες προλήψεις και δεισιδαιμονίες βασανίζουν και καταταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Σε κάθε του βήμα διαβλέπει κινδύνους, ταλαιπωρίες, αποτυχίες, ασθένειες, θανάτους, με αποτέλεσμα να χάνει την ειρήνη του. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι νομίζει πως όλα αυτά είναι μέσα στο χώρο της πίστης! Έλεγε κάποτε ένα σημαίνον πρόσωπο της Ελληνικής κοινωνίας, με διεθνή εμβέλεια: «Εγώ είμαι πολύ θρήσκος άνθρωπος. Να φανταστείτε ότι ποτέ δεν αρχίζω κάποια εργασία, ημέρα Τρίτη!» Η άγνοια και η σύγχυση είναι προφανής. ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ο πρωτόγονος άνθρωπος απομακρυνόμενος σταδιακά από τον αληθινό Θεό, θεοποίησε τα άψυχα και έμψυχα κτίσματα και έγινε δέσμιος των προλήψεων. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν κατεξοχήν προληπτικός. Πηγή των προλήψεων ήταν ο φόβος, που ένιωθε μπροστά στις άγνωστες και ισχυρότερες από αυτόν δυνάμεις της φύσης. Επειδή είχε σχηματίσει την εντύπωση, ότι οι δυνάμεις αυτές ήταν εχθρικές για τη ζωή του, άρχισε να λαμβάνει προληπτικά μέτρα, για να αποφύγει τις βλαπτικές ενέργειες τους, που αυτές έμελλε να του προξενήσουν. Με τον τρόπο αυτό, όλες οι εκδηλώσεις της ζωής του πρωτόγονου ανθρώπου συνδυάστηκαν με αναρίθμητα είδη προλήψεων: πρόσωπα και πράγματα, φυσικά φαινόμενα και γεγονότα της ζωής και πουλιά, ζωή και θάνατος, χώρος και χρόνος, στα πάντα οι αρχαίοι άνθρωποι έβλεπαν το κακό την καταστροφή, τη «θεομηνία». Έτσι γεγονότα που απλώς συνέβαιναν στη ζωή και δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, τυχαίες συμπτώσεις, θεωρούνται πως έχουν άμεσα αποτελέσματα στη ζωή, συνήθως δυσάρεστα. Μια άλλη έκφραση των προλήψεων των πρωτόγονων ήταν και τα τοτέμ, διάφορα δηλαδή αντικείμενα που τοποθετούσαν στους οικισμούς τους, για προστασία από τις βλαπτικές επιδράσεις των «πνευμάτων». Τα τοτέμ είχαν συνήθως τις μορφές αγρίων ζώων, αρχικά μάλιστα ήταν πραγματικά θηρία, που είχαν θεοποιηθεί. Γι' αυτό και οι μορφές των τοτέμ ήταν άγριες και προκαλούσαν τρόμο. Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η Εκκλησία μας, κατά την ίδρυση της, ήλθε κατ' αρχήν, σε κατά μέτωπον σύγκρουση με την πρωτόγονη θρησκευτικότητα, την ειδωλολατρεία, τη μαγεία, τις προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Οι αιματηροί διωγμοί των πρώτων αιώνων, που κόστισαν στην Εκκλησία εκατομμύρια Μάρτυρες, δεν ήταν παρά αποτέλεσμα της φοβερής αυτής αναμέτρησης του χριστιανισμού με τον πρωτογονισμό και την ειδωλολατρία. 1/7

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) Παρ' όλες όμως τις προσπάθειες της Εκκλησίας, πολλοί άνθρωποι δεν δέχτηκαν να εγκαταλείψουν τις μορφές της πρωτόγονης θρησκευτικότητας και να ασπαστούν το χριστιανισμό. Αλλά και απ' αυτούς που τον δέχθηκαν, δεν ήταν λίγοι αυτοί που συνέχισαν να έχουν κάποια μικρή ή μεγάλη σχέση με την πρωτόγονη θρησκευτικότητα, ιδίως τη μαγεία. Έτσι μέχρι σήμερα η πρωτόγονη θρησκευτικότητα συνεχίζει να υπάρχει και να επηρεάζει τους ανθρώπους. Η μαγεία, η αστρολογία και τα όμοια, παρουσιάζουν σήμερα μια θεαματική έξαρση, ενώ πολλές προλήψεις και δεισιδαιμονίες των πρωτόγονων επιβιώνουν στα ήδη και έθιμα των χριστιανικών λαών. ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΠΡΟΛΗΨΕΩΝ Ένα πλήθος προλήψεων και δεισιδαιμονιών ταλαιπωρούν τους; ανθρώπους. Τους δημιουργούν φόβους ανύπαρκτους, σπέρνουν την ανησυχία και κάνουν τη ζωή πολλών ταραγμένη, γεμάτη εφιάλτες και τρόμους. Είναι τόσες πολλές οι προλήψεις που αν καταφέρει κανείς να τις συγκεντρώσει, θα γεμίσει πολλές σελίδες. Μερικές απ' αυτές θα εκθέσουμε στη συνέχεια, για να δούμε πώς βασανίζονται οι άνθρωποι χωρίς λόγο και πόσο μακριά βρίσκονται από την αληθινή πίστη. Πρώτα να δούμε τις προλήψεις γύρω από το γάμο, το μέγα αυτό μυστήριο, όπως το ονομάζει ο Απ. Παύλος. Η εκκλησία ευλογεί την ένωση δύο ανθρώπων και τους καλεί να αγωνιστούν στο άθλημα της αγάπης, σε μία πορεία σταυρική που θα πρέπει να βαδίσουν με πίστη στο Θεό, με ευθύνη και πολλές θυσίες. Οι προληπτικοί όμως θέτουν άλλες προϋποθέσεις για να «πετύχει» ο γάμος. Η επιτυχία και η ευτυχία στο γάμο εξαρτάται όχι από τη χάρη του θεού και τον αγώνα των συζύγων, αλλά από τις προλήψεις, π.χ. Δεν θα πρέπει να παντρεύονται τον ίδιο χρόνο δύο αδέλφια. Όχι γάμος στο δίσεκτο χρόνο, ή Μάιο μήνα. Όποιοι πάνε να παραλάβουν τον κουμπάρο, θα γυρίσουν από άλλο δρόμο, γιατί αλλιώς ριψοκινδυνεύουν τη στερεότητα του γάμου. Όταν ο προξενη-τής ή η προξενήτρα πηγαίνουν να συζητήσουν για το συνοικέσιο, θα πρέπει να φοράνε μια κάλτσα ανάποδα. Την ώρα που η νεόνυμφη μπαίνει στο νέο σπίτι, αλείφει την πόρτα του σπιτιού με μέλι ή βούτυρο, για να είναι γλυκιά κι ευτυχισμένη η οικογενειακή της ζωή. Την πρώτη εβδομάδα του γάμου της δεν πρέπει να σκουπίσει, γιατί θα συμβεί θάνατος στο σπίτι κ.λπ. κ.λπ. Καρπός του γάμου είναι η τεκνογονία. Οι σύζυγοι αξιώνονται από το Θεό να γίνουν συνδημιουργοί Του, να φέρουν στον κόσμο νέες υπάρξεις. Δυστυχώς και η μεγάλη αυτή δωρεά του Θεού συνυφαίνεται με ένα σωρό γελοίες προλήψεις, π.χ. Αν ακούσει η μητέρα να λαλεί κουκουβάγια, θα γεννήσει κορίτσι. Αν όμως ακούσει μπούφο, 8α γεννήσει αγόρι. Όταν γεννηθεί το παιδί, θα πρέπει να του βάλουν μπαμπάκια γύρω από το σαγόνι του για να ζήσει πολλά χρόνια. Την όγδοη μέρα, όταν κανονικά θα πρέπει να καλείται ιερέας και να δίνεται το όνομα του παιδιού, οι προληπτικές μητέρες ετοιμάζουν γλυκίσματα, κοσμήματα, χρήματα. Δεν είναι για τους ανθρώπους που θα το επισκεφθούν, αλλά για ης ... μοίρες. Την όγδοη μέρα έρχονται οι μοίρες, για να ορίσουν τη μοίρα του. Για να είναι όμως καλή η μοίρα του παιδιού, οι μοίρες πρέπει να γλυκαθούν, να ευχαριστηθούν και να δώσουν καλές ευχές. Γιατί, αν δυσαρεστηθούν, τότε το παιδί θα δυστυχήσει! Ακόμη, πάρα πολλοί γονείς κρεμούν στο παιδί, όχι το σταυρό, αλλά το «χαϊμαλί». Δηλαδή, ένα φυλαχτό, που δεν περιέχει βέβαια ιερά αντικείμενα, αλλά ειδωλολατρικά, μια πράσινη χάντρα ή ένα μάτι, πέταλα, καρδούλες ελεφαντόδοντα, για να προφυλάσσεται το παιδί απ' το κακό το μάτι, το μάτια-σμα. Έτσι οι γονείς αντί να εφοδιάζουν τα παιδιά τους με το πανίσχυρο όπλο του σταυρού, αντί να τα παραδίνουν στο φύλακα άγγελο τους, τα εμπιστεύονται στα «χαϊμαλιά», στα ειδωλολατρικά φυλαχτά και σε τελευταία ανάλυση στον ... διάβολο!

2/7

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) Οι περισσότερες ίσως προλήψεις συνδέονται με το τέλος της επίγειας ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κάποια μέρα, είτε σε βαθύ γήρας, είτε σε νεότερη ηλικία θα έλθει αντιμέτωπος με «την φοβεράν ώραν του θανάτου». Κανείς όμως δεν γνωρίζει ποια 8α είναι αυτή η ώρα, παρά μόνον ο Θεός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Το μόνον που μας προτρέπει είναι να είμαστε άγρυπνοι και έτοιμοι: «Γρηγορείτε!» Την φιλάνθρωπη αυτή προτροπή οι άνθρωποι λησμονούν ή αγνοούν και προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από μύριες προλήψεις, π.χ. Ο ασθενής ξεψύχησε. Σε πολλά χωριά τρέχουν να χύσουν όλα τα νερά από τις στάμνες και άλλα δοχεία, γιατί αυτό το νερό θεωρείται «πεθαμένο», μολυσμένο και πρέπει να αντικατασταθεί με άλλο «ζωντανό». Γιατί είναι πεθαμένο; Όμως δεν υπάρχει απάντηση, γιατί όλες οι προλήψεις δεν έχουν λογική. Βγαίνει ο νεκρός από την εξώθυρα και ακούγονται κρότοι αγγείων που σπάζουν ένα πιάτο, μια στάμνα. Γιατί; Για να μείνει εκεί το κακό. Αλλού τοποθετούν πάνω στον τάφο ή μέσα διάφορα τρόφιμα για να φάει ο νεκρός. Και όταν τελειώσει η κηδεία οι συγγενείς και φίλοι του νεκρού δεν γυρίζουν απ' τον ίδιο δρόμο για να μην ... δευτερώσει το κακό. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι οι πενθουντες δεν εκκλησιάζονται γιατί απαγορεύεται! Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια ολόκληρα δεν εκκλησιάζονται, δεν συμμετέχουν στα μυστήρια και αποκόπτονται από την εκκλησία. Στερούν τον εαυτό τους από την παρηγοριά και την ελπίδα που δίνει η εκκλησία, απομονώνονται, φθείρουν την υγεία τους και παραδίδονται σε σκέψεις απελπισίας. Ζουν όπως οι άθεοι «οι μη έχοντες ελπίδα» και η ζωή τους μεταβάλλεται σε τραγωδία. Πολλές προλήψεις συνδέονται με τα ζώα. Οι προληπτικοί άνθρωποι τις κινήσεις και εκδηλώσεις των ζώων τις συνδέουν με δυσάρεστα περιστατικά της ζωής τους. Έτσι η μαύρη γάτα, η κραυγή της κουκουβάγιας, το κλάμα του σκύλου, ο κόρακας είναι προμηνύματα κακών. Ο βόμβος της μέλισσας προμηνύει την έλευση κάποιου φίλου. Τα μυρμήγκια που εμφανίζονται στο κατάστημα θα φέρουν πολύ πλούτο κ.λπ. Άλλες προλήψεις συνδέονται με τα μέλη του ανθρώπινου σώματος. Αν π.χ. βουίζει το δεξί αυτί θα ακούσει καλή αγγελία. Αν βουίζει το αριστερό θα ακούσει άσχημη είδηση. Παίζει το μάτι; Είναι προάγγελος δυσμενούς γεγονότος. Ο κνησμός της μύτης θα φέρει στενοχώρια. Ο λόξυγγας είναι ενδεικτικό φαινόμενο ότι κάποιος κακομελετάει κ.λπ. Τέλος ένα πλήθος προλήψεων σχετίζονται με τα διάφορα αντικείμενα που καθημερινά χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, π.χ. Το αλάτι αν χυθεί κάτω, θα φύγει ο ανεπιθύμητος επισκέπτης. Αν χυθεί λάδι ή καφές θα 'ρθει κάποιο κακό, ενώ αν χυθεί κρασί θα 'ρθει ευτυχία. Το ψαλίδι αν μείνει ανοικτό, προμηνύει έριδες. Αν τρίζουν τα ξύλα στο τζάκι, κάποιος εχθρός μας κακομελετάει. Αν η φλόγα του καντηλιού παίρνει πολύ κόκκινο χρώμα, σημαίνει ότι τα μάτια των μελών της οικογένειας θα κοκκινίσουν από δάκρυα κάποιας λύπης ή στενοχώριας που έρχεται. Ο αριθμός 13 και η μέρα Τρίτη είναι ο φόβος των προληπτικών. Το πέταλο ή το κρεμμύδι κρεμασμένο στην πόρτα φέρνει γούρι. Ο καθρέπτης αν σπάσει θα φέρει μεγάλη δυστυχία κ.λπ. ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΉ Μέσα στον ορθόδοξο λαό μας επιβιώνουν προλήψεις και δεισιδαιμονίες που αναφέρονται σε θέματα της χριστιανικής πίστης και ζωής. Έτσι, ενώ η χριστιανική πίστη ελευθερώνει τον άνθρωπο και του δίνει τη δυνατότητα της «καινής εν Χριστώ ζωής», οι προληπτικοί λησμονούν αυτή τη μεγάλη αλήθεια και υποδουλώνονται σε αφελείς και παράλογες προλήψεις. Η παρουσία π.χ. κάποιου κληρικού, ειδικά το πρωί, είναι για αρκετούς «κακός οιωνός». Γι' αυτό και όταν συναντούν έναν κληρικό στο δρόμο, στο σπίτι στο νοσοκομείο πανικοβάλλονται και αντιδρούν με απρεπείς χειρονομίες και ασεβείς φράσεις. Είναι εξάλλου, πολύ χαρακτηριστικό, ότι 3/7

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) απαγορεύουν συνήθως στον ιερέα να επισκεφθεί έναν ασθενή στο σπίτι ή στο νοσοκομείο, λόγω της πρόληψης που επικρατεί, ότι η παρουσία του κληρικού θα προκαλέσει το θάνατο του! Με άλλα λόγια η παρουσία του κληρικού στη ζωή θεωρείται ως σημείο καταστροφής και θανάτου. Ορισμένοι μάλιστα για να αποφύγουν τη δήθεν κακή επίδραση απ' τη συνάντηση του ιερέως την «κομποδένουν». Δηλαδή βγάζουν το μαντήλι τους και δένουν στην άκρη κόμπο, λέγοντας: «Δένω τον παπά!» Έτσι πιστεύουν ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτά όμως αποτελούν πλάνη και εκδήλωση μεγάλης ασέβειας του ανθρώπου προς τον θεό και το λειτουργό του. Ο κληρικός όχι μόνο δεν μπορεί με την παρουσία του να φέρει κακό, αλλά αντίθετα προσεύχεται υπέρ υγείας, σωτηρίας και προκοπής των χριστιανών. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι χριστιανοί ζητούν παράλογα πράγματα από τους ιερείς, όπως π.χ. τη ζώνη του ιερέως, την αγία «ζέστη» (για να «ζεστάνουν» δήθεν, την αγάπη του άνδρα προς την γυναίκα του), τα «απονιψίδια» (δηλ. το νερό με το οποίο ο ιερέας κατά τη λειτουργία ξεπλένει .τα χέρια του) ή το άγιο μύρο, για να θεραπευτούν οι άρρωστοι και άλλα πολλά. Το χειρότερο είναι ότι ζητούν όλ' αυτά γιατί έτσι τους συμβούλεψε κάποιος μάγος. Έτσι γίνεται ένα ανακάτωμα μαγικών και χριστιανικών αντιλήψεων και τα ιερά πράγματα χρησιμοποιούνται για ξένο προς τον προορισμό τους σκοπό. Ο άνθρωπος απομακρύνεται από την ορθόδοξη πίστη και νοθεύει το αληθινό νόημα των αγιαστικών και θεραπευτικών μέσων της εκκλησίας μας. ΤΟ "ΜΑΤΙΑΣΜΑ" Το μάτιασμα (η βασκανία) είναι ένα φαινόμενο που η Εκκλησία μας παραδέχεται την ύπαρξη του. Πρόκειται για την περίπτωση που κάποιος με φθόνο, με μίσος, για εκδίκηση, θέλει το κακό ενός προσώπου κι έτσι παρακινεί το διάβολο να βλάψει τούτο το πρόσωπο. Το ίδιο αποτέλεσμα συμβαίνει κι όταν κανείς με λόγια στείλει κάποιον στον διάβολο. Κι εδώ όμως συμβαίνει κάτι παρόμοιο με όσους τυρανούνται από προλήψεις και τρέχουν στους διάφορους μάγους και αγύρτες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανεχτεί τον πόνο και θέλει γρήγορα να απαλλαγεί απ' αυτόν. Παράλληλα έχει την εντύπωση ότι για ό,τι κακό του συμβαίνει δεν φταίει αυτός αλλά κάποιοι άλλοι. Δεν θέλει δηλαδή να αναλάβει τις ευθύνες του για τίποτα, π.χ. Δεν πήγε καλά το συνοικέσιο; Του έκαναν μάγια! Δεν πήγε καλά η δουλειά; Τον γλωσσόφαγαν! Έχει πονοκέφαλο; Τον μάτιασαν κ.ο.κ. Ποια θέση όμως παίρνει η Εκκλησία μας για το ξεμάτιασμα; • Κατ' αρχήν τους πιστούς που ζουν τακτική πνευματική και μυστηριακή ζωή και που με πίστη φέρουν τον Τίμιο Σταυρό, δεν τους πιάνει κανένα «μάτι». • Όταν υπάρξει βασκανία, τότε μοναδική ισχυρή δύναμη κατά της δαιμονικής ενέργειας είναι οι ει δικές ευχές του ιερέα, η ειλικρινής Εξομολόγηση και η Θεία Μετάληψη. • Ακόμη βοηθούν μαζί με τη δύναμη της προσευχής και τα αγιαστικά μέσα που η ίδια η Εκκλησία μας χορηγεί. • Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταφεύγουμε στις ξεματιάστρες, οι οποίες με παράξενες και πολλές φορές με βλάσφημες ευχές ή «προσευχές», επιχειρούν να υποκαταστήσουν τον ιερέα. Κάποια τυχόν βελτίωση από ένα τέτοιο ξεμάτιασμα είναι βέβαιο τέχνασμα του διαβόλου, ο οποίος αποσκοπεί να μας τραβήξει μακριά από τη σωτήρια χάρη της Εκκλησίας μας και να μας δέσει ως δούλους πίσω από μία πλανεμένη ξεματιάστρα. ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ 4/7

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) Απ' όσα εκτέθηκαν ήδη γίνεται φανερό ότι άπειρες προλήψεις βασανίζουν και καταταλαιπωρούν τους ανθρώπους και γίνονται αφορμή να χάνουν την εσωτερική τους ειρήνη. Βλέπουν παντού κινδύνους, αποτυχίες, αρρώστιες, θανάτους εκεί που δεν υπάρχουν. Η πίστη σ' όλες ανεξαρτήτως τις προλήψεις και δεισιδαιμονίες φανερώνουν έλλειψη στοιχειώδους λογικής. Πράγματι σύμφωνα με ποια λογική ο αριθμός 13 φέρνει κακό, ή η μέρα Τρίτη έχει κάποια κακή ώρα, ή το πέταλο φέρνει γούρι; Δεν είναι το 13 ένας αριθμός όπως όλοι οι άλλοι και η Τρίτη ημέρα του Θεού όπως και οι άλλες της εβδομάδας; Και πού βρήκε το πέταλο την ιδιότητα να απομακρύνει τα κακά; Τα χαϊμαλιά, οι χάντρες, τα μάτια έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το σταυρό; Και για να επεκτείνουμε τα ερωτήματα μας: • Είναι ποτέ δυνατόν, τα κατακάθια του καφέ στο φλιτζάνι να απεικονίζουν το μέλλον; • Είναι ποτέ δυνατόν, οι κινήσεις των άστρων να προσδιορίζουν τη ζωή μας; • Είναι ποτέ δυνατόν, η ημέρα γεννήσεως κάθε ανθρώπου να τον κατατάσσει σε ζώδιο-αστερισμό, και να ισχύουν για εκατομμύρια ανθρώπους του ίδιου ζωδίου οι ίδιες οδηγίες που δίνουν οι «ειδικοί αστρολόγοι» στα ωροσκόπια; • Είναι ποτέ δυνατόν, κάθε τραπουλόχαρτο να παίρνει αυθαίρετα νόημα και να ορίζει την ζωή μας; Η βαθύτερη αιτία των προλήψεων είναι η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στον αληθινό Θεό. Κι εδώ συμβαίνει το παράδοξο: Ο άνθρωπος την πίστη στο Θεό τη θεωρεί «οπισθοδρόμηση». Την εμπιστοσύνη στην πάνσοφη πρόνοια Του την περιφρονεί. Και από την άλλη πλευρά υποδουλώνεται σε πράγματα άλογα και γελοία, σε πέταλα και κρεμμύδια, σε κατακάθια του καφέ και σε τραπουλόχαρτα! Έτσι εκπληρώνεται ο θεόγραφος λόγος: «Φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν» και «εσκοτίσθτι τι ασύνετος, αυτών καρδία» και «παρέδωκεν ο θεός αυτούς εις αδόκιμου νουν» (Ρωμ. Α, 20, 21, 28) και «εκεί εφο-βήβησαν φόβον, ου ουκ ην φόβος» (Ψαλμ. ΝΒ, 6). ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ Στη ζωή μας βλέπουμε χιλιάδες όνειρα. Μερικοί επιρρεπείς σε προλήψεις και δεισιδαιμονίες, δίνουν σ' αυτά μεγάλη σημασία και αναστατώνουν τη ζωή τους. Όταν ξυπνήσουν αγωνιούν, τα ανακοινώνουν, τρέχουν σε μάντισσες, συμβουλεύονται ονειροκρίτες, δίνουν διάφορες ερμηνείες. Ποια είναι η προέλευση των ονείρων; Η ψυχολογία προσπάθησε να δώσει μίαν επιστημονική απάντηση. Εντελώς επιγραμματικά μπορούμε να πούμε πως τα όνειρα προέρχονται από φυσικές αιτίες, από εξωτερικούς ερεθισμούς, καθώς και από τις εικόνες, εντυπώσεις, εμπειρίες, παραστάσεις, μη ικανοποιηθείσες επιθυμίες του παρελθόντος, που απωθήθηκαν στο υποσυνείδητο. Υπάρχουν και τα όνειρα που έχουν μεταφυσική προέλευση και προέρχονται είτε από το Θεό, είτε από τον διάβολο. Όμως ευθύς εξ' αρχής θα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτά τα όνειρα είναι εξαιρετικά σπάνια. Σε διάστημα 4.000 χρόνων τα όνειρα που μας αναφέρει η Αγ. Γραφή είναι ελάχιστα. • Ο Θεός σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις και σε πρόσωπα άγια και πολύ ευσεβή, μπορεί να αποκαλύψει το θέλημα Του μέσω κάποιου ονείρου. Παράδειγμα, το όνειρο του δίκαιου Ιωσήφ για τη φυγή της Θεοτόκου και του Ιησού στην Αίγυπτο. • Τα όνειρα μπορούν να προκληθούν και από τον διάβολο, ο οποίος εκμεταλλεύεται τα πάθη μας και προσπαθεί να μας ξεγελάσει κυρίως με κάποιο τάχα, «καλό-θεϊκό» όνειρο, για να μας παγιδέψει. Να μας παγιδέψει στον εγωισμό και να μας σέρνει συνέχεια με τα όνειρα στους δικούς του δρόμους. Δηλαδή, να αμελούμε τον πνευματικό μας αγώνα και να ψάχνουμε σε «ονειροκρίτες» την εξήγηση των ονείρων μας. 5/7

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) • Μόνο με την αρετή της διακρίσεως των αγίων και με το φωτισμό του έμπειρου πνευματικού στην Εξομολόγηση μπορεί να ξεχωρισθεί, αν κάποιο όνειρο προέρχεται από το Θεό, ή είναι δαιμονική πλάνη, ή είναι από τους λογισμούς και τις επιθυμίες μας. • Η Εκκλησία μας συμβουλεύει να απορρίπτουμε εντελώς τα όνειρα, διότι υπάρχει ο δικαιολογημένος φόβος, τον οποίο και οι άγιοι είχαν, μήπως πέσουμε σε δαιμονική παγίδα. Τούτον τον φόβο τον δέχεται απόλυτα ο Θεός, κι αν θέλει κάτι να μας υποδείξει, γνωρίζει πολλούς άλλους τρόπους, για να μας καθοδηγήσει. • Οι δαίμονες δεν γνωρίζουν το μέλλον. Μπορούν όμως λογικά να υποθέσουν κάτι που είναι πιθανό να συμβεί. Μπορούν ακόμη ως πνεύματα πονηρά να μάθουν κάτι νωρίτερα από μας. Σπεύδουν, λοιπόν, μέσω των ονείρων να εκ μεταλλευτούν την ανθρώπινη αφέλεια και να υποδουλώσουν τους πνευματικά ανώριμους και επιπόλαιους. • Συμπέρασμα: Η πίστη στα όνειρα, όχι μόνο δεν ωφελεί καθόλου, αλλά είναι πιθανότατη δαιμονική παγίδα και κρύβει άρα τεράστιους πνευματικούς κινδύνους. ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ Η διαφορά των οραμάτων από τα όνειρα είναι ότι τα οράματα τα βλέπει κανείς όχι στον ύπνο του, αλλά ξύπνιος. Λειτουργούν δηλαδή τελείως οι αισθήσεις του ανθρώπου. Όμως κι εδώ ισχύουν τα όσα είπαμε και για τα όνειρα. Υπάρχουν οράματα που προέρχονται από τον Θεό. Παρουσιάζονται σε ενάρετους ανθρώπους και για σοβαρά ζητήματα που έχουν σχέση με την πίστη και τη σωτηρία ψυχών. Υπάρχουν όμως και οράματα που προέρχονται από ψυχικές παθήσεις και χρειάζονται ιατρική παρακολούθηση. Αλλά υπάρχουν και οράματα που προέρχονται από τον σατανά. Ο διάβολος «μετασχηματίζεται» και εις «άγγελον φωτός», με τη μορφή της Παναγίας ή των Αγίων και δίνει εντολές φαινομενικά καλές, με απώτερο σκοπό την εξαπάτηση και την παραπλάνηση. Κάθε τόσο ακούμε για κάποιες «φωτισμένες», που δήθεν έχουν το χάρισμα, τη «φώτιση» να επικοινωνούν με το Θεό με όνειρα και οράματα και παίρνουν διάφορες εντολές. Έτσι ανάβει μέσα τους το θηρίο του εγωισμού, υποκύπτουν στον πειρασμό και ο Σατανάς τις οδηγεί όλο και σε μεγαλύτερο εγωισμό και πιο σκοτεινή πλάνη, με αποτέλεσμα να παρασύρουν ψυχές στην απώλεια. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια του Χριστού και τη διδασκαλία της εκκλησίας. Καταργούν το Ευαγγέλιο και προβάλλουν το δικό τους «ευαγγέλιο». Άλλοτε πάλι συνιστούν λειτουργίες και παρακλήσεις για να ξεγελάσουν τους πιστούς. Όμως αυτό δεν πειράζει το σατανά. Αυτός αρκείται μόνο με το ότι ο άνθρωπος παίρνει εντολές απ' αυτόν. Πίσω από τον οραματιζόμενο τρέχουν αγεληδόν ευκολόπιστοι και αφελείς, ενθουσιάζονται, σταυροκοπιούνται, και πιστεύουν πως κοντά τους ξεφύτρωσε απεσταλμένος του Θεού. Και όχι μόνον αυτό. Υψώνουν γύρω από τον εαυτό τους τείχη «αγιότητος και φωτισμού», καλύτερα ας πούμε δαιμονισμού και ανακηρύσσονται «άγιοι», ημιάγιοι και ό,τι χειρότερο. Δυστυχώς οι περισσότεροι απ' αυτούς πεθαίνουν αμετάπιστοι και αμετανόητοι. Η πληγή των «φωτισμένων» είναι μεγάλη και επικίνδυνη. Ο σατανάς τραβάει με το πρόσχημα της ευλάβειας πολλούς αφελείς χριστιανούς. Οι παγίδες του πολλές. Ο λόγος του Απ. Πέτρου, ας γίνει για όλους μας αφορμή αφύπνισης: «Νίβατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη. Ω αντίστητε στερεοί τη πίστει (Α' περ. 5, 8). «ΤΕΚΝΙΑ, ΦΥΛΑΞΑΤΕ ΕΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ»

6/7

Φυλλάδιο Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) Ο άνθρωπος προικίστηκε από τον Δημιουργό Θεό με λογική καί ελευθερία. Καί η αλήθεια είναι ότι μόνο μέσα στην Εκκλησία καταξιώνεται πραγματικά ως λογικό καί ελεύθερο πρόσωπο, ως «κατ' εικόνα καί καθ' ομοίωσιν Θεού» δημιούργημα της Αγίας Τριάδος. Αν και πέρασαν 2000 χρόνια από την ενανθρώπιοη του Υιού και Λόγου του Θεού, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούν το «φως το αληθινόν», την ελευθερία που χάρισε ο Χριστός και συνεχίζουν να ζουν υποδουλωμένοι στα διάφορα είδωλα που προσφέρει ο κόσμος. Στην εποχή που διακηρύσσεται η ελευθερία, τα δικαιώματα του ανθρώπου, ο άνθρωπος παραμένει δέσμιος στις προλήψεις και δεισιδαιμονίες, συνεχίζει να προσκυνάει τα είδωλα. Γι' αυτό και κάθε χριστιανός που θέλει να 'ναι συνεπής στην πίστη του χρειάζεται να συντρίψει μέσα του τα κάθε μορφής είδωλα, όπως ο Μωυσής στο Σινά, που όχι μόνον τα συνέτριψε, αλλά τα έκανε σκόνη και τα έριξε στο ποτάμι για να χαθεί κάθε ίχνος τους. Οι κάθε είδους προλήψεις και δεισιδαιμονίες, τα οποιαδήποτε είδωλα είναι εντελώς αντίθετα και ασυμβίβαστα με τη χριστιανική πίστη και συνάμα προσβάλλουν την ελευθερία του ανθρώπου. Όποιος πιστεύει στις προλήψεις και στους κάθε είδους αγύρτες και «φωτισμένους» δεν μπορεί να πάρει υπεύθυνες και σωστές αποφάσεις για τη ζωή του και το μέλλον του. Αντίθετα η πίστη στο Θεό ελευθερώνει τον άνθρωπο και του δίνει τη δυνατότητα για μία υπεύθυνη και δημιουργική ζωή. Ο λόγος του Αποστόλου Ευαγγελιστού Ιωάννου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρος: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων» (Α' Ιωάν. 5, 21).

7/7

Από φυλλάδιο της Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα)

Επικίνδυνες πόρτες: μάγοι και μαγικά

Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ Όλα αυτά (τα μαγικά) είναι εντελώς απαράδεκτα να γίνονται από Χριστιανούς. Ήδη ο Θεός απαγόρευσε αυστηρά στους Εβραίους να ασχολούνται με τα μαγικά. Και αν αυτά απαγορεύονταν στους Εβραίους που ήταν πνευματικά νήπια, πόσο μάλλον απαγορεύονται στους Χριστιανούς, τα τέκνα της αλήθειας και της χάριτος του Ευαγγελίου; Στο Δευτερονόμιο ο Θεός προστάζει τους Εβραίους: «Να μην βρεθεί σε σένα (Ισραήλ) κανένας που να καθαρίζει το γιό του και τη θυγατέρα του με τη φωτιά, κανένας που να μαντεύει μαντείες, που να προβλέπει τα μέλλοντα με φωνές (κληδόνες) και παράτηρήσεις σημείων (οιωνών), μάγος που ν' ασχολείται με επαοιδία, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, που να καλεί τους νεκρούς» (Δευτ. 18, 10). Στο Λευϊτικό, μάλιστα, προσθέτει να μην πλησιάζει κανένας εκείνους που κάνουν αυτά τα πράγματα, για να μην μολυνθεί: "Να μην προσκολληθείτε (σε μάγους) και μολυνθείτε απ' αυτούς, εγώ είμαι ο Κύριος και ο Θεός σας" (Λευϊτ. 19, 26). Ο Θεός απαγορεύει τα μαγικά, επειδή οδηγούν τόοο εκείνους που τα χρησιμοποιούν, όσο και εκείνους που τα ζητούν, στην προσκύνηση και τη λατρεία των δαιμόνων. Γι' αυτό και αποτελούν θανάσιμη αμαρτία. Από την άλλη, πάλι, τα μαγικά δεν μπορούν να προσφέρουν καμία ωφέλεια. "Οι μαντείες και οι οιωνισμοί και τα όνειρα είναι μάταια", λέει η Γραφή (Σειράχ 34, 5). Γι' αυτό το λόγο οι άγιοι Απόστολοι δίνουν εντολή στους Χριστιανούς να μη χρησιμοποιούν κανενός είδους μαγικά: "ου μαγεύσεις, ου φαρμακεύσεις" (Διαταγ. 7, 3) "φεύγετε... επαοιδάς, κλήδονας, μαντείας, καθαρισμούς, οιωνισμούς ορνιθοσκοπίας, νεκρομαντείας, επιφωνήσεις". Η εκκλησία θεωρεί μεγάλο αμάρτημα την ενασχόληση με τη μαγεία και ορίζει μεγάλα επιτίμια. Ο 61ος Κανόνας της 6ης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει επιτίμιο έξι χρόνων. Εκείνους δε που επιμένουν σ' αυτά τους αφορίζει. Ο Μ. Βασίλειος τους κατατάσσει με τους φονεύσαντες θεληματικά και τους κανονίζει να μην κοινωνούν για είκοσι χρόνια. Και τούτο γιατί η μαγεία δεν είναι ένα απλό πταίσμα, αλλά άρνηση του Θεού. Είναι χαρακτηριστικό ότι βασική προϋπόθεση για να βαπτισθεί κανείς και να γίνει μέλος της εκκλησίας, είναι πριν απ' όλα να αρνηθεί το διάβολο και να δηλώσει ότι θέλει να "συνταχθεί" με τον Χριστό. Ο μέλλων να βαπτισθεί ερωτάται από τον ιερέα: 'Άποτάσοη τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού, και πάση τη λατρεία αυτού και πάση τη πομπή αυτού;" Ο κατηχούμενος απαντάει τρεις φορές "αποτάσσομαι". Έπειτα ο ιερέας τον καλεί να "φτύσει" το διάβολο, τα έργα του, τη λατρεία του, την πομπή του, για να δείξει ότι πλέον δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Αυτή όμως την τόσο σημαντική πράξη, οι χριστιανοί τη λησμονούν. Επιστρέφουν και πάλι στην προ Χριστού ζωή. Φεύγουν, αρνούνται τον Χριστό και πηγαίνουν πάλι στον διάβολο. ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Αναφέρουμε τους κυριότερους. α) Από περιέργεια: Ο άνθρωπος είναι πάντα φιλοπερίεργος και τα περίεργα φαινόμενα του προκαλούν το ενδιαφέρον. Στη μαγεία πράγματι ο σατανάς παρουσιάζει περίεργα πράγματα. Είναι το δόλωμα για να τους 1/3

Από φυλλάδιο της Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) φέρει κοντά του. Αντίθετα ο Θεός δεν χρησιμοποιεί ποτέ αγυρτείες και τεχνάσματα μανικά. Τα θαύματα του έχουν σωτηριολογικό περιεχόμενο και δεν γίνονται ποτέ για λόγους εντυπωσιασμού. Υπάρχει επομένως, μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο θαύμα και στην αγυρτία. β) Για να επικοινωνήσουν δήθεν με τους νεκρούς: Ο θάνατος κάποιου προσφιλούς προσώπου είναι αναμφισβήτητα ένα συγκλονιστικό γεγονός, που προκαλεί αναστάτωση και προβληματισμό στα συγγενικά και φιλικά πρόσωπα. Κάποιοι απ' αυτούς καταφεύγουν στους μάντεις που τους υπόσχονται αυτή την πολυπόθητη επικοινωνία. Όμως όλο αυτό το σκηνικό είναι μία επικίνδυνη απάτη. Ο μάντης μόνο με τα πονηρά πνεύματα επικοινωνεί και αυτά είναι που αποκρίνονται μόνο και μόνο για να παρασύρουν τον άνθρωπο. γ) Για να γνωρίσουν το μέλλον: Πόσοι άνθρωποι ανασφαλείς δεν καταφεύγουν σε μάγους, καφετζού-δες και χαρτορίχτρες για να μάθουν τι θα τους συμβεί στο μέλλον, για το ποια θα είναι η μοίρα τους, ακόμη και για το πού θα βρουν κάποιο θησαυρό. Είναι να απορεί κανείς με την τόση αφέλεια. Αν οι κάθε είδους τσαρλατάνοι γνώριζαν το μέλλον, θα γνώριζαν πρώτα το δικό τους. Αν είχαν την ικανότητα να βρίσκουν κρυμμένα πράγματα, θα έβρισκαν όλους τους κρυμμένους θησαυρούς, ή τον αριθμό του λαχείου που θα κερδίσει. Αν είχαν την ικανότητα να κάνουν ανακαλύψεις, θα έβρισκαν το φάρμακο του καρκίνου, θα πλούτιζαν και δεν θα είχαν ανάγκη να "φορολογούν" τους αφελείς. δ) Για να βρουν θεραπεία: Ο πόνος κάνει πολλές φορές τους ανθρώπους να καταφεύγουν στους μάγους για να θεραπευτούν από αρρώστιες. Όμως είναι δυνατό ο διάβολος που είναι "ανθρωποκτόνος", που θανάτωσε με τη σατανική συμβουλή του όλο το ανθρώπινο γένος, να θεραπεύσει τον άνθρωπο; Και αν ακόμη το κάνει, θα είναι προσωρινό ξεγέλασμα για να παρασύρει τον άνθρωπο και να τον κερδίσει ολοκληρωτικά. ε) Για να εκδικηθούν: Είναι οι άνθρωποι που άφησαν στην καρδιά τους να φωλιάσει ο διάβολος και συνεργάζονται μαζί του για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους. στ) Από αφέλεια: Πολλοί ξεγελιούνται κι παρασύρονται από άλλους. Δεν το θεωρούν κακό, αφού πάνε "για καλό". Βλέπουν μάλιστα στο δωμάτιο του μάγου πολλές φορές ακόμη και εικόνες. Η τον ακούν να τους συμβουλεύει να κάνουν αγιασμό, λειτουργία κ.λπ. Αγνοούν ότι όλα αυτά είναι τεχνάσματα του πονηρού που χρησιμοποιεί τα πάντα για να ξεγελάσει τον άνθρωπο. ζ) Από την μη ανάληψη της ευθύνης: Τέλος μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που προσφεύγουν στους μάγους, είναι αυτοί που διακρίνονται από μία εσωτερική ανελευθερία, κα αποφεύγουν με κάθε τρόπο να ανά λάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Γι' αυτό και ό,τι κακό τους συμβαίνει, ψάχνουν να βρουν εξωτερικές αιτίες, ότι κάποιος άλλος φταίει για την δική τους κακοδαιμονία Δεν θέλουν να κοιτάξουν την εσωτερική τους κατάντια και να αγωνιστουν για να τη διορθώσουν. Δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Γι' αυτό και πρέπει να ρίξουν αλλού τις ευθύνες, π.χ. Έχει κάποιος μια διαπροσωπική δυσκολία, είναι αντικοινωνικός και επομένως δεν μπορεί να παντρευτεί; Αντί να προσπαθήσει να διορθώσει τον εαυτό του βρίσκει την εύκολη λύση: "Μου έκαναν μάγια" και τρέχει στους αγύρτες να του τα λύσουν. Ζητάει, δηλαδή, τη μαγική λύση, την αυτόματη λύση, που δεν χρειάζεται κόπο και αγώνα. 'Αλλος, πάλι, ζεί μ' έναν αρρωστημένο τρόπο ζωής και κάποτε αρρωσταίνει. Δεν προβληματίζεται γι' αυτό, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του για την αρρώστια του, δεν θέλει να αλλάξει τρόπο ζωής, αλλά ψάχνει να βρεί κάποιους εχθρούς που τον επιβουλεύονται και του έχουν κάνει μάγια. Η προσφυγή στο μάγο είναι η πλέον εύκολη και ανώδυνη λύση. 2/3

Από φυλλάδιο της Ι.Μ. Σαγματά (Θήβα) ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΛΑΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ Ο άνθρωπος για να γλιτώσει από τη μαγεία και όλα τα σατανικά, δα πρέπει: α) Να αποφεύγει όλ' αυτά με κάθε τρόπο. Να μην έχει καμία σχέση μαζί τους. Διαφορετικά σίγουρα θα βγεί ζημιωμένος. Πρώτα οικονομικά: Πολλοί έχασαν περιουσίες στους μάγους, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Έπειτα σωματικά: Κινδυνεύει κανείς να χάσει την υγεία του. Πολλοί έπαθαν νευρικό κλονισμό και σοβαρές ψυχικές παθήσεις. Τέλος ψυχικά: Αυτό είναι το κυριότερο. Με την μαγεία κινδυνεύει κανείς να χάσει την ψυχή του, αφού όπως σημειώσαμε, με τη μαγεία, αρνείται κανείς τον ίδιο τον Θεό). β) Να καταφύγει στην εκκλησία. Μόνον ο άνθρωπος που ζεί μέσα στην οικογένεια του Θεού, στο χώρο της εκκλησίας, είναι ασφαλισμένος. Ο Κύριος μας το βεβαιώνει: "Τα πρόβατα τα εμά της

φωνής μου ακούει, καγώ γιγνώσκω αυτά, και ακολουθούσι μοι, καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς και ου μη απόλωνται εις τον αιώνα, και ονχ αρπασει τις αυτά εκ της χειρός μου". (Ιωάν. 10, 27-28) Γράφει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης: "Λα να φυλάγεστε από τα μαγικά και την ενέργεια των

δαιμόνων, να έχετε όλοι - μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες - κρεμασμένο στο λαιμό σας τον τίμιο Σταυρό. Τρέμουν οι δαίμονες τον τύπο του Σταυρού και φεύγουν μακριά όταν τον βλέπουν. Άλλωστε, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι στον άγιο Ιωάννη τον Βοστρινό, που είχε εξουσία κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, τρία πράγματα φοβούνται περισσότερο: το Σταυρό, το άγιο Βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Να έχετε επίσης στο σπίτι σας, αλλά και μαζί σας, το άγιο Ευαγγέλιο. Και φυσικά να το μελετάτε. Σ' όποιο σπίτι υπάρχει Ευαγγέλιο δεν μπαίνει ο διάβολος". (Ας σημειωθεί ότι το σημείο του Σταυρού, τα μυστήρια και τα υπόλοιπα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας, δεν ενεργούν με μαγικό τρόπο, αλλά χρειάζονται τη βαθειά μας πίστη και τον πνευματικό μας αγώνα κάτω από την καθοδήγηση ενός Πνευματικού (Ιερέως). Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, όλα τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μένουν ανενέργητα. Όπως επίσης ανενέργητα μένουν και στις περιπτώσεις εκείνες, που τα χρησιμοποιούν οι διάφοροι μάγοι. Αυτοί, προκειμένου να "θολώσουν τα νερά" και να παραπλανήσουν τα αφελή θύματα τους, χρησιμοποιούν σταυρούς, εικόνες, κεριά, λιβάνι, επικαλούνται το όνομα του Χριστού και των αγίων, επαναλαμβάνουν διάφορες προσευχές, συνιστούν την τέλεση ευχελαίου και άλλα). ΕΠΙΛΟΓΟΣ Ως επίλογο δανειζόμαστε και πάλι τη γραφίδα του αγίου Νικόδημου. "Οι μάγοι, οι μάγισσες και όσοι

καταφεύγουν σ' αυτούς, δεν έχουν θέση στη βασιλεία των ουρανών. Χάνουν τον παράδεισο. Και πού στέλνονται; Αλλοίμονο! Στην αιώνια κόλαση μαζί με τους άπιστους, τους ασεβείς και τους ειδωλολάτρες (Αποκ. 21:8). Να πω και κάτι φοβερότερο; Θα κολάζονται χειρότερα κι από τους ειδωλολάτρες. Γιατί αυτοί, όπως γεννήθηκαν στην ασέβεια, έτσι και πέθαναν. Δεν βαπτίσθηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Δεν πίστευαν στο Χριστό. Οι Χριστιανοί όμως, οι βαπτισμένοι, που έγιναν παιδιά του θεού "κατά χάριν", που τράφηκαν με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, πώς τόλμησαν κατόπιν και τα καταφρόνησαν και τ' αρνήθηκαν και καταπιάστηκαν με τα μαγικά; Για την αγάπη του Χριστού, λοιπόν, και για τη σωτηρία της ψυχής σας, φυλαχθείτε, αδελφοί μου, φυλαχθείτε από την μαγεία. Και πάλι σας λέω, φυλαχθείτε! Μην πηγαίνετε σε μάγους και μάγισσες. Σ' όλες τις περιστάσεις και για όλες σας τις ανάγκες να προστρέχετε στην βοήθεια του θεού, στην προστασία της Θεοτόκου και στις πρεσβείες των αγίων. Έτσι, κι από τις ασθένειες και τις ανάγκες σας θα ελευθερωθείτε, και από την αιώνια κόλαση θα λυτρωθείτε, και την ουράνια βασιλεία θα κληρονομήσετε, "ης γένοιτο αξιωθήναι πάντας ημάς χάριτι του Χριστού. Αμήν". 3/3

Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ Συνέντευξη του π. Κυριακού Τσουρού στην «Ελευθερία» Λαρίσης

Ο γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων μιλά για τα σύγχρονα ρεύματα που ελκύουν, αλλά και για τις απαντήσεις του Χριστιανισμού. Αυτά που διακηρύσσονται μέσα από το νεοσατανισμό, μπορούν να οδηγήσουν μέχρι το έγκλημα. Η ηθική αντιστρέφεται και δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού, με την προτροπή ότι τα πάντα επιτρέπονται. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με κρατικές επιτροπές, παρακολουθούν τη δραστηριότητα αυτών των ομάδων και αν παρουσιαστεί εγκληματική δράση τη διώκουν. Στην Ελλάδα τι γίνεται; Ο γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων πρωτοπρεσβύτερος π. Κυριάκος Τσουρός, μιλάει στην «Ε» για τη Νέα

Εποχή,

τα

ρεύματα

του νεοσατανισμού

και

τους κινδύνους

που

υποκρύπτονται. Παράλληλα δίνει τις λύσεις από την πλευρά της Εκκλησίας.

Πατέρα Κυριάκε, τι είναι ο νεοπαγανισμός;

Ο νεοπαγανισμός είναι ρεύμα που εντάσσουμε γενικότερα στο ρεύμα της Νέας Εποχής, που επιδιώκει την επιστροφή στις αρχαίες φυσικές θρησκείες. Είναι διεθνές, το βρίσκουμε και στην Ευρώπη, εξ ου και χρησιμοποιούμε τη λέξη Νεοπαγανισμός, από τη λέξη παγκάν=χωρικός, χωριάτης. Δημιουργήθηκε η λέξη στους πρώτους χρόνους επικράτησης του Χριστιανισμού, όταν οι τότε ειδωλολάτρες έφυγαν από τις πόλεις και πήγαν στα χωριά, για να αναπτύξουν τη λατρεία τους.

Για την ελληνική πραγματικότητα, αυτό συνδέεται σε μας με την αρχαία ελληνική θρησκεία, άρα στην Ελλάδα θεωρείται ότι είναι ένα κίνημα επιστροφής στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Τα κινήματα τα ελληνικά συνδέουν αυτό το ρεύμα, επιστροφής στην παλιά ειδωλολατρική θρησκεία με το θέμα της εθνικής μας υπόστασης. Λένε ότι αν ως έθνος, ως Ελλάδα, προοδεύσαμε κι αναπτυχθήκαμε, το οφείλουμε στη θρησκεία που είχαμε τότε. Γι' αυτό λοιπόν πρέπει να επιστρέψουμε και στην ίδια θρησκεία, για να επιστρέψουμε στον ίδιο πολιτισμό. Είναι τεχνητό επιχείρημα, που δεν έχει καμιά βάση, καθόσον γνωρίζουμε όλοι μας ότι αυτή την αρχαία ελληνική θρησκεία την είχαν απορρίψει οι ίδιοι οι προγονοί μας πριν από την εμφάνιση του Χριστιανισμού. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα εκλεκτότερα πνεύματα της ελληνικής διανόησης, όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης αλλά και πριν ο Ξενοκράτης, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής κ. λ. π. είχαν ήδη μονοθεΐζουσες τάσεις και αναζητούσαν το μονοθεϊσμό.

Έτσι εξηγείται η απεικόνιση αρχαίων φιλοσόφων σε αγιογραφίες, π. χ. στην Ι. Μ. Φιλανθρωπινών στη λίμνη Ιωαννίνων;

Ακριβώς, διότι θεωρείται ότι ήταν πνεύματα, που είχαν μέσα τους αυτόν το λεγόμενο

«σπερματικό λόγο», όπως λέμε στη θεολογία. Διότι η αλήθεια εν σπέρματι υπήρχε σε όλους τους λαούς και η αναμονή του Σωτήρος που θα ’ρχόταν ήταν μία αναμονή σ' όλους τους λαούς, δεν ήταν μονάχα π. χ. στους Εβραίους, ήταν στους Έλληνες και στους άλλους λαούς της Ανατολής. Έτσι ο Χριστιανισμός πιστεύει ότι και αυτοί οι σοφοί αναζητούσαν τον έναν αληθινό θεό και γι' αυτό τους θεωρεί, περίπου, μερικούς απ' αυτούς, Χριστιανούς. Δεν μπορούμε να καταλογίσουμε στο Χριστιανισμό ότι ήρθε και προσπάθησε βίαια να εκτοπίσει την αρχαία ελληνική θρησκεία, διότι οι ίδιοι οι Έλληνες, τότε, αναζητούσαν αυτή την αλλαγή και τη βρήκαν στο κήρυγμα του Παύλου, που ήρθε πρώτος στην Ελλάδα και ίδρυσε την Εκκλησία της Ελλάδος. Άλλωστε, η ίδια η θρησκεία που υπήρχε στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια είχε περάσει μέσα από πολλές μεταμορφώσεις και αλλαγές και είχε δημιουργηθεί ένας θρησκευτικός συγκρητισμός, μια συγχώνευση διαφόρων θρησκειών, που είχαν και θεότητες της Ανατολής, όπως των Μίθρα, από την Αίγυπτο την Ίσιδα κ.λ.π. Αυτούς τους είχανε βάλει μέσα στο ελληνικό πάνθεον και τους λάτρευαν όλους μαζί. Έτσι λοιπόν, πάνω σ' αυτή την αναζήτηση βρήκαν το Χριστιανισμό και τον αποδέχτηκαν. Εκείνο που λέμε εμείς σήμερα είναι το εξής: Ο καθένας είναι μεν ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, είναι δικαίωμα του. Αλλά δεν δεχόμαστε αυτόν τον βίαιο και υβριστικό τρόπο αντιμετώπισης του Χριστιανισμού εκ μέρους αυτών των πολυώνυμων ομάδων, οι

οποίες μεταξύ τους αντιμάχονται. Δε δεχόμαστε να χρησιμοποιούν εναντίον του Χριστιανισμού ένα βίαιο τρόπο και μερικές φορές βλάσφημο, με τις ιστοσελίδες τους, τα βιβλία τους, διαστρεβλώνοντας την ιστορία ή κατηγορώντας τον για ένα σωρό πράγματα, για τα οποία δεν μπορούμε να πούμε ότι στηρίζονται στην ιστορική πραγματικότητα.

Στον σατανισμό, γιατί η Εκκλησία δίνει βαρύτητα, την ξεχωρίζει από τις άλλες αιρέσεις, αν μπορεί να θεωρηθεί αίρεση;

Δεν τη θεωρούμε αίρεση. Για να μιλήσουμε για αίρεση, πρέπει μία ομάδα να έχει σχέση με το Χριστιανισμό, να πιστεύει σε χριστιανικά δόγματα ν' αποδέχεται την Αγία Γραφή

και ας πούμε ότι δέχεται μεν τις βασικές αρχές του Χριστιανισμού, άλλα αλλοίωσε την αλήθεια. Αυτό λέγεται αίρεση, δηλαδή έχει αποκόψει τμήματα της αλήθειας και τα έχει απολυτοποιήσει. Στην περίπτωση όμως των ομάδων της Νέας Εποχής (Νew Αge) μιλάμε για παραθρησκευτικές ομάδες. Δεν είναι ούτε αίρεση χριστιανική, ούτε μία γνήσια γνωστή θρησκεία, όπως λέει το Σύνταγμα. Μέσα σ' αυτές τις ομάδες της παραθρησκείας, ως ακραία μορφή της Νέας Εποχής είναι ο νεοσατανισμός. Ο οποίος πλέον δεν κηρύσσει απλώς τον πόλεμο κατά του Θεοί, αλλά επιπλέον μερικές ομάδες του νεοσατανισμού κι αυτός είναι χωρισμένος σε πολλές ομάδες λατρεύεται ο ίδιος ο σατανάς σαν ένας αδικημένος θεός. Εκείνο που κυριαρχεί μέσα στην ομάδα, είναι η ανεστραμμένη πλέον ηθική, δηλαδή διδάσκουν ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού και ότι τα πάντα επιτρέπονται. Αυτό άλλωστε λέει και «Το βιβλίο του νόμου» του Κρόουλυ στο οποιο διακηρύσσει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και τα πάντα επιτρέπονται. Σ' αυτή την περίπτωση φτάνουμε σε ακρότητες, με την διάπραξη ενεργειών που φτάνουν μέχρι το έγκλημα. Το βλέπουμε, είναι γνωστό ότι καλλιεργούν τη βία, προσπαθούν να εξοικειώσουν τους ανθρώπους με το αίμα, με το θάνατο.

Στην καθημερινότητα μας, που εντοπίζουμε το σατανισμό, σε ποιες εκφάνσεις της ζωής, σε ποια φαινόμενα: Λένε π. χ. ότι υπάρχει σατανιστική μουσική, τι συμβαίνει;

Ο

σατανισμός προσπαθεί να περάσει τα μηνύματα του, μέσω διαφόρων τρόπων.

Μεταξύ αυτών χρησιμοποιεί το παιχνίδι για τα παιδιά, τη μουσική, το βιβλίο και

τελευταία, όπως αποκαλύφθηκε από τον εισαγγελέα στην Αθήνα, χρησιμοποιεί το Ιντερνέτ και μάλιστα διατάχτηκε έρευνα. Προσπαθεί να εξοικειώσει το νέο με το αίμα, τη βία, το κακό και σιγά-σιγά να του περάσει τα δόγματα του, που θεωρούνται εγκληματικά. Διότι, αν δε σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ούτω καθεξής, είναι πράξεις που χαρακτηρίζονται κι από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως εγκληματική δραστηριότητα. Γι' αυτό το Ε. Κ. καλεί να δράσουν όχι τις Εκκλησίες, άλλα τις χώρες και τις κυβερνήσεις των κρατών. Έτσι σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, ‘Ελβετία, Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, έχουν συγκροτηθεί κρατικές επιτροπές που παρακολουθούν τη δραστηριότητα αυτών των ομάδων κι αν παρουσιαστεί εγκληματική δραστηριότητα, τη διώκουν.

Στην Ελλάδα υπάρχει κάτι παρόμοιο;

Δεν

υπάρχει δυστυχώς, αν και η Εκκλησία, κατά καιρούς, έχει ζητήσει από την

Πολιτεία να συγκροτήσει τέτοια επιτροπή, καθόσον σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους, η Εκκλησία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται αρμόδια ν’ αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, από την πλευρά της εγκληματικής δραστηριότητας. Γιατί δεν έχει ούτε τη δυνατότητα, ούτε το δικαίωμα. Υπάρχει θρησκευτική ελευθερία και ο άλλος σου λέει «εγώ θέλω να λατρεύω το σατανά, τι σε πειράζει εσένα;» Κι εγώ απαντώ «να τον λατρεύεις», αλλά η Πολιτεία δεν μπορεί να πει «κάνε ό,τι θέλεις» τη στιγμή που διακυβεύονται τα έννομα αγαθά, όπως η ζωή, η περιουσία, γενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άρα, λοιπόν, να υπάρχει θρησκευτική ελευθερία, άλλα να μη κινδυνεύουν όλα αυτά τα αγαθά που προανέφερα.

Νομίζετε ότι εδώ που φτάσαμε με τα φαινόμενα αυτά, είναι το τέρμα ή στο μέλλον αναμένονται και άλλα, πιο έντονα;

Το

μέλλον δεν μπορώ να το προβλέψω, όμως και στο παρελθόν, γύρω στο 1970, δε

φανταζόμαστε ότι θα φτάναμε σ’ αυτά τα ακραία φαινόμενα. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα γύρω στην αλλαγή της χιλιετίας, υπήρξε μία έξαρση αυτών των φαινομένων, με ομαδικές αυτοκτονίες, απόπειρες αυτοκτονιών, υπήρξε εξαπάτηση των ανθρώπων εκ μέρους διαφόρων ομάδων και το μέλλον δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Η λύση όμως γι’ αυτά βρίσκεται αν στοχεύσουμε στην αιτία. Η αιτία κατά τη γνώμη τη δική μας βρίσκεται μέσα στα κενά που παρουσιάζονται μέσα στον άνθρωπο. Αν αυτά

τα κενά, τις ανησυχίες του, τις αγωνίες του, τους φόβους του, μπορέσουμε και τα ικανοποιήσουμε με το σωστό τρόπο, τότε νομίζουμε ότι ό άνθρωπος δεν θα αναζητήσει αυτή την ελπίδα μέσα σ’ αυτά τα ρεύματα, που εγώ ονομάζω ως «έμπορους κάλπικης ελπίδας». Γιατί θα έχει γεμίσει την ψυχή του από τις απαντήσεις που χρειάζεται. Μέσα σ' αυτήν την προσπάθεια η Εκκλησία φιλοδοξεί να έχει πρώτιστο ρόλο μεταφέροντας το μήνυμα του Χριστού και την ελπίδα στον άνθρωπο, μέσα από την απάντηση που ζητάει, ώστε να μην την αναζητήσει σε βρώμικα νερά. Η Πολιτεία να κάνει το δικό της καθήκον από την άλλη πλευρά. Στη Γερμανία υπάρχει υπουργείο Νέας Γενιάς που διαφωτίζει τη νεολαία πάνω σ' αυτά τα πράγματα. Εμείς θα περιοριστούμε στα «ψίχουλα» που δίνουν τα βιβλία των θρησκευτικών;

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 34 2003

ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ ... Κάποτε, σε τούτη τη χώρα υπήρχε φτώχεια, πείνα, προδοσία από τους εντός κι εκτός τειχών εχθρούς, αλλά και μια βιωμένη, εκ βαθέων πίστη στον Χριστό, την Παναγία, τους αγίους... Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη με δεκάδες παραδείγματα ενός λαού πού προσφεύγει σε κάθε δύσκολη στιγμή του — εθνική ή ατομική — στον ουράνιο Πατέρα και τη Θεομάνα μας... Και οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι αυτού του τόπου, ήξεραν να προσεγγίσουν το Θείο, με μια μεγαλειώδη οικειότητα. Μίλαγαν στον Κύριο, σαν να 'ταν ο γιος τους. Στον προφήτη Ηλία, σαν σε συγγενή. Στους αγίους, κατά πώς κάνουμε με τους στοργικούς γείτονες όταν θέλουμε τη βοήθεια τους. Και μέχρι πρόσφατα ακόμη, 1950-60, ή αυθεντική πίστη των Ελλήνων εκφραζόταν μέσα από τα τραγούδια τους, και κυρίως μέσα από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ευτυχώς ξαναπροβάλλονται, και μπορεί κανείς να τις παρατηρήσει ως ντοκουμέντα μιας εποχής. Όπου οι ήρωες καταφεύγουν στα εικονίσματα για να βρουν άνωθεν τη λύση στα προβλήματα τους. Και ο Κύριος ανταποκρίνεται, υλοποιώντας το θαύμα... Όπου οι φράσεις: «Χριστέ μου», «Παναγία μου», στολίζουν ολόκληρο το σενάριο. Και τα πρόσωπα του έργου κάνουν τον σταυρό τους και λαχταρούν, ως στόχο ευτυχή, απόκτηση οικογένειας, με πολλά παιδιά κι επικοινωνία αγάπης. Και τα κατηχητικά, πάει να πει η πνευματική διαφώτιση των παιδιών, δεν αντιμετωπίζονταν ως παλιομοδίτικα και ξεπερασμένα. Ίσως, σ' όλη αυτή τη διαδικασία πίστης, να σημειώνονταν και λάθη ή υπερβολές, μα ίσα-ίσα πού οι λίγες σκιές κάνουν το φως να λάμπει πιότερο... Και ξαφνικά, όλα άλλαξαν... Στην Ελλάδα έγινε πραξικόπημα. Στη Γαλλία, ο «Μάης τού '68». Στην Ευρώπη γενικότερα το κίνημα των χίππυς. Νεανικές προθέσεις, πού οδήγησαν τους «ανθρώπους του τίποτα» στον «τόπο του πουθενά»... Επόμενο ήταν. Καμιά πρόσκαιρη ανθρωποκεντρική «διέξοδος» και μέθοδος δεν μπορεί να δώσει έναν νέο, όμορφο τρόπο ζωής. Άλλο η αντίθεση και άλλο η θέση. Άλλο διαμαρτύρομαι και φωνάζω, άλλο μιλώ και προτείνω. Και το παράδειγμα τους «φώναζε» από μόνο του. Ο ένας μετά τον άλλον, τα είδωλα της εποχής «έφευγαν» διάτρητα στην ψυχή και το σώμα. Απ' τα ναρκωτικά... Έτσι είναι: η αλλαγή των

πραγμάτων γίνεται με ατομική προσπάθεια και απ' τα μέσα. Οι καλοί άνθρωποι κάνουν τον καλό κόσμο. Ανάποδα δεν πάει. Κι αν το ζορίσεις, καταλήγεις σε κομμουνισμούς, τύπου Στάλιν, με ψυχιατρεία κι εκτελέσεις... Τα κινήματα δεν έπιασαν, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει... Οι νέοι της Ελλάδας, μετά την επταετία, πρώτα πολιτικοποιήθηκαν και οργανώθηκαν σε αθεϊστικά κόμματα, κι ύστερα άρχισαν να περιφέρονται με σβησμένο βλέμμα και μια σύριγγα παραίσθησης στην ψυχή τους. Ο σατανισμός, με την ευρύτερη έννοια του, του φασισμού, των ναρκωτικών και της μηδενιστικής φιλοσοφίας, απλώθηκε παντού. Κι αυτός άνοιγε το δρόμο για τις φρικώδεις, πλέον, εκφράσεις του Διαβόλου... Το 1966, ο Άντον Σαντόζ Λαβέυ, τυχοδιώκτης, ναζιστής, παρανοϊκός κι έκφυλος, ιδρύει την πρώτη επίσημη εκκλησία τού Σατανά, στην Καλιφόρνια. Οι διάσημοι καλλιτέχνες τού Χόλλυγουντ, ξετρελαίνονται με το «χάππενινγκ» και σπεύδουν να γίνουν μέλη. Οι Ίγκλς γράφουν τον ύμνο της Εκκλησίας, το «Χοτέλ Καλιφόρνια». Ένα τραγούδι πού τόσο αγαπήθηκε απ' τα νιάτα της χώρας μας. Το 1969, ο Τσάρλς Μάνσον, γνωστός ως «Σατανάς», με την οργάνωση του πού είχε την έδρα της στην Αγγλία, σφάζει πέντε άτομα. Κι ανάμεσα τους, την ηθοποιό Σάρον Τέητ, σύζυγο του σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι. Ο Πολάνσκι είχε χρησιμοποιήσει τον Άντον Λαβέυ, ως ηθοποιό, στο έργο του: «Το μωρό της Ρόζμαρι». Ο Λαβέυ, εκεί, έπαιξε τον εαυτό του: τον... Σατανά. Τα φρικτά εγκλήματα έγιναν στην Καλιφόρνια. Επόμενο ήταν... Το 1972, τρεις νεαροί σκοτώνουν μια κοπέλα 19 χρόνων, και τρώνε την καρδιά, τα μάτια και το στήθος της, για να γίνουν... άτρωτοι! Τον ίδιο χρόνο, μια σατανίστρια 22 ετών, σκότωσε με 46 μαχαιριές τη φίλη της στο Μαϊάμι. Καταδικάστηκε σε επταετή φυλάκιση. Ευχαρίστησε δημόσια τον Σατανά για την μικρή ποινή και δήλωσε ότι απόλαυσε ιδιαίτερα το φόνο. Τον ίδιο χρόνο, στην Ιταλία, χιλιάδες άτομα γράφτηκαν μέλη στις «παροικίες του Σατανά». Μόνον στο Τορίνο, υπήρχαν 40.000 σατανιστές! Στο Λονδίνο, ο αριθμός ξεπέρασε τις 60.000. Στο Παρίσι και τη Λυών, οι μαύρες τελετές, έγιναν μόδα. Στη Γερμανία, οι δημοσιογράφοι υπολόγιζαν 3.000.000 δυτικογερμανούς πού συμμετείχαν σε κάποιο είδος αποκρυφισμού και άλλα 7.000.000, πού έβλεπαν με συμπάθεια αυτές τις ιστορίες. Στην Ελβετία, δολοφονήθηκε μια κοπέλα πού σχετιζόταν με πιστούς τού Σατανά. Το αγγλόφωνο Time της εποχής έγραφε: «Η Αγγλία ζει μια τέτοια αναγέννηση μαγείας και άλλων παρόμοιων φαινομένων, ώστε μια επιτροπή Αγγλικανών και Ρωμαιοκαθολικών συνέστησε να αποκτήσει κάθε επισκοπή έναν επίσημο εξορκιστή». Στην Ελλάδα... κοιμόμασταν; Γι' αυτό και το 1975 είχαμε 2.500 μέντιουμ, χαρτορίχτρες, καφετζούδες και τα συναφή, καθώς και 50 επίσημους «Κύκλους», πού έκαναν μεταφυσικές έρευνες και πειράματα! Παράλληλα, η «νέα μόδα» ήθελε τους ανθρώπους μακριά από την Εκκλησία και το Χριστό, κοντά σ' ό,τι «μύριζε» ανατολή, γκουρουϊσμό, αναζήτηση ενός θολού «κάτι» και ανάπτυξη του «υπερεγώ», μέσα από δεκάδες παράξενες κι επικίνδυνες μεθόδους. Το 1976 ιδρύθηκε στην Ελλάδα η πρώτη μεγάλη και επίσημη οργάνωση του Σατανά, με τίτλο: «Η Οργάνωση Λατρείας του Αντίθετου — Αντίχριστου». Είναι παρακλάδι της ομάδας του Μάνσον κι έχει την ίδια έδρα, στην Αγγλία. Οι αρχηγοί της είναι Άγγλοι... Ο οργανωμένος διεθνής σατανισμός άρχισε να δρα στην Ελλάδα μέσα από εισαγόμενους δίσκους ρόκ και χέβυ-μέταλ μουσικής, από τηλεοπτικές ταινίες, παιδικές εκπομπές και παιχνίδια, ρούχα και

αξεσουάρ μόδας. Εμείς, πάντα «εν ύπνω», πάψαμε να διδάσκουμε στα παιδιά το «Πάτερ ημών», (για τα κείμενα των Πατέρων ούτε λέξη), και η Αγία Γραφή απόμεινε να «κιτρινίζει» σε κάποια ράφια... Οι έφηβοι, γεμάτοι μόνον με άγνοια, δεν έμαθαν ποτέ τον εθνικό και θεϊκό ρόλο της Ορθοδοξίας. Αυτή ταυτίστηκε με ηλικιωμένες «θεούσες» και αν-θρωπάκια αγράμματα και αφελή!... Ο επίσημος εν Ελλάδι σατανισμός στρατολόγησε τους πρώτους εφήβους. Το 1988-90 εκκλησιαστικοί παράγοντες αρχίζουν να επισημαίνουν τον κίνδυνο σε «κλειστά» αυτιά. Από το 1990 αρχίζει και το μπαράζ των εισβολών στα νεκροταφεία. Το '92 10 νέοι κάνουν τελετές μαύρης μαγείας σε ακατοίκητο σπίτι στο Χαλάνδρι. Οι 4 ανάμεσα τους ανήλικοι. Τον ίδιο χρόνο ξεσπάει σάλος για σατανισμό στα σχολεία του Βόλου και της Κέρκυρας. Το καλοκαίρι του 1993, μια 14χρονη μαθήτρια στην Κρήτη, μπλεγμένη με τον σατανισμό, αυτοκτονεί... Τέλη του 1993, συλλαμβάνεται στην Κοζάνη η καθηγή-τρια πού έβαζε τους μαθητές να κάνουν μαύρες τελετές και σεξ. Και λίγο αργότερα, μέλη μιας σατανιστικής ομάδας στην Παλλήνη συλλαμβάνονται για φρικτούς φόνους... Τώρα πια, κανείς δε γελάει όταν ακούει για σατανισμό. Μα ελάχιστοι, προς το παρόν, είναι αυτοί πού «χωρούν» και τον τρόπο αντιμετώπισης του, πού είναι πρωτίστως η πίστη στον Χριστό και η συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας. Διότι ίσως εμείς να μην έχουμε φόβο Θεού. Οι σατανιστές όμως, όσο κι αν ακούγεται ο-ξύμωρο, έχουν!... Τρία πράγματα είναι αυτά πού τους κάνουν να το βάζουν στα πόδια: ό Εσταυρωμένος, το Βάπτισμα και η Θεία Κοινωνία!... Εάν κάποιος έχει βαπτιστεί, μεταλαμβάνει και προσεύχεται, είναι απόλυτα προστατευμένος από κάθε είδους σατανική επίθεση... «Ποτισμένα» τα σημερινά παιδιά από τη γοητεία του διαστρεβλωμένου υπερφυσικού, «αδειασμένα» από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, και χωρίς επικοινωνία με τους γονείς τους αναζητούν μια «κάποια λύση». Περιφέρονται στα βιβλιοπωλεία και αγοράζουν βιβλία αποκρυφισμού. Κι ύστερα αρχίζουν τα πειράματα. Όχι πια πάρτι, ποτά και χορός, αλλά «να καλέσουμε πνεύματα» και «να κάνουμε μάγια». Εκεί ακριβώς εισδύουν οι οργανωμένοι σατανιστές. Επιλέγουν τα υποψήφια θύματα τους κι αρχίζουν: «Γιατί να καταπιέζεσαι από τους γονείς σου; Υπάρχουν αόρατες δυνάμεις πού περιμένουν το κάλεσμα σου για να σε βοηθήσουν. Έχεις μεγάλες ικανότητες. Το βλέμμα σου μαγνητίζει. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείσαι με όλους αυτούς τους ανόητους γύρω σου. Να, κοίτα τι μπορώ να κάνω εγώ. Είδες; Έβγαλα απ' τα χέρια μου αλάτι πού δεν υπήρχε. Να, βλέπεις το τσιγάρο; Δεν καίγομαι». Το παιδί δείχνει ενδιαφέρον. Είναι φυσικό. Θέλει να μάθει όλα αυτά τα κόλπα, για να εντυπωσιάσει τους φίλους του. Τί καλύτερο, άλλωστε, έχει να κάνει; Η πλύση εγκεφάλου. Από τρεις έως έξι μήνες κρατάει η «πλύση εγκεφάλου». Κι όταν ο έφηβος δείχνει «ώριμος», τον πηγαίνουν στο «μαύρο» ναό. Τον δέχονται με ανοιχτές αγκαλιές, του προσφέρουν καφέ και αναψυκτικά. Όλα αυτά για να του καλύψουν τα συναισθηματικά κενά πού έχει απ' το σπίτι του και να νιώθει πώς βρήκε καινούργιους φίλους και πώς επιτέλους θ' ανήκει κάπου. Οι απορίες. Η πρώτη αντίδραση του παιδιού είναι να ρωτήσει, γιατί ο σταυρός στο «μαύρο» ναό

είναι ανάποδος. — «Γιατί συμβολίζει τη δύναμη του κάτω κόσμου», του απαντούν. Κι ύστερα αρχίζουν την «εξήγηση»: «Άκουσε τι συνέβη: Ο Χριστός έχασε τη μάχη του με το Σατανά, γι’ αυτό άλλωστε σταυρώθηκε. Μην ακούς αυτά πού σου λένε. Είναι ψέματα. Η γη κυβερνιέται από το Διάβολο. Κι αν δεν μας πιστεύεις, το γράφει και η Καινή Διαθήκη. Να, εδώ στην προς Γαλατάς επιστολή, λέει: "φανερά είναι τα έργα της σάρκας. Μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακεία, έχθρες, ζήλιες, θυμοί, φανατισμοί, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μεθύσια, άσεμνα γλέντια"». Δεν του λένε βέβαια, ότι ο Μέγας Παύλος εξηγεί πώς όποιος πράττει τα παραπάνω δεν κληρονομεί τη βασιλεία του Θεού. Και συνεχίζουν: «Και στη δεύτερη επιστολή προς Τιμόθεον, λέει: "Είναι οι άνθρωποι φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς τους, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, άσπονδοι, διαβολείς, ακρατείς, σκληροί και ανήμεροι, εχθροί κάθε αγαθού, προδότες, αυθάδεις φιλήδονοι κ.λ.π."». Και πάλι δεν του εξηγούν πώς ο Παύλος συστήνει ακριβώς να αποφεύγουμε τη συναναστροφή με τέτοια άτομα. Το καταλυτικό επιχείρημα. Και καταλήγουν με το πιο... ισχυρό τους επιχείρημα! Το απόσπασμα από την προς Εφεσίους επιστολή: «Διότι δεν παλεύουμε με αντιπάλους με αίμα και σάρκα, αλλά με τις αρχές, τις εξουσίες, με τους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνα αυτού». Και φυσικά ούτε τώρα του φανερώνουν πως, ακριβώς στον επόμενο στίχο, ο ένθερμος Απόστολος λέει πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον πονηρό με την πανοπλία του Θεού. Τι κρίμα αλήθεια! Να χρησιμοποιούν οι σατανιστές την Αγία Γραφή για να διαστρέψουν τα μηνύματα της και τις εφηβικές ψυχές, και να μην την χρησιμοποιούμε εμείς, οι «χριστιανοί», για να σταλάξουμε Φως και γνώση στις καρδιές των παιδιών μας. Κι εκείνα, χαμένα, εξαπατημένα, χωρίς αντίλογο πείθονται... Και οδηγούνται στη σατανιστική μύηση, στην οποία καλούνται να απαρνηθούν το βάπτισμά τους, την Αγία Τριάδα, να σπάσουν ένα σταυρό και να καλέσουν το δαίμονα μέσα τους. Και για να εξασφαλίσουν οι σατανιστές την εφηβική συγκατάθεση, δίνουν στο νέο ένα χρηματικό ποσό, ή του αγοράζουν κάτι πού επιθυμεί. Και δωρεάν ναρκωτικά. Μετά τη μύηση, του παρέχουν δωρεάν ναρκωτικά: αμφεταμίνες, l.s.d., κοκαΐνη. Δήθεν πως έτσι θα επικοινωνήσει καλύτερα με το δαίμονα, προκειμένου αυτός να τον υπηρετεί! Κοντά στον πρώτο χρόνο θα του ζητήσουν να ξεκοιλιάσει ένα ζωντανό γουρούνι δεμένο πάνω σε σταυρό, πού του λένε ότι συμβολίζει το Χριστό. Κι όταν ο έφηβος πλησιάζει τα δύο χρόνια σατανιστικής ζωής, θα του απαιτήσουν να κάνει τον πρώτο του φόνο, για να μπορούν να τον εκβιάζουν και να τον χώσουν ολότελα στην «κόλαση»... Από δω και πέρα, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, εκτός αν ο νέος μπορέσει να μετανιώσει αληθινά, και να ζητήσει ένα θαύμα από το Θεό. Αλλιώς θα έχει μεταβληθεί σε «ζόμπι» πού θα τον σκοτώσουν ή θ' αυτοκτονήσει, ή θα περιφέρεται νεκροζώντανος και «μαύρος»... Αλήθεια: δεν θα 'πρεπε να διδάσκονται όλα αυτά σ' ένα ειδικό μάθημα στα σχολεία; Δεν θα 'πρεπε να ενεργοποιηθεί ουσιαστικά η Πολιτεία; Δεν θα 'πρεπε να δώσουμε στα παιδιά μας την «πανοπλία» του Θεού; Θα τ' αφήσουμε να μεταβάλλονται κατά δεκάδες σε «μωρά της Ρόζ-μαρι;» ή, μήπως, υστέρα από τους τρομερούς φόνους, συ-νειδητοποιήσουμε, πώς πρέπει να βρούμε - κι εμείς και αυτά — κάτι απ' τη χαμένη μας πίστη;... Πάει να πει, το μοναδικό, ουσιαστικά, όπλο κατά των σατανιστών, μ' όποιο πρόσωπο κι αν

παρουσιάζονται: εωσφορικό, «ανατολίτικο», νεοσατανιστικό ή «νιου έητζ» (Νέα Εποχή)... Η λύση βρίσκεται στο νου και στην καρδιά μας. Αν θέλουμε, μπορούμε να διαλύσουμε τα σκοτάδια, με το φώς της Θείας χάριτος. Στο κάτω-κάτω, εκεί πού οργώνει ο Διάβολος, σπέρνει ο Χριστός. ΠΡΟΣΕΞΕ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΕΙΣ Ο Νίκος, ένας νεαρός, πλησιάζει την 15χρονη Ελένη και δείχνει ενδιαφέρον γι' αυτήν. Δεν την «αγγίζει», γιατί δεν έχει «γνωρίσει άντρα», της λέει. Όμως τελικός σκοπός του ήταν να την χρησιμοποιήσει ως «βωμό» για μια σατανιστική «μαύρη λειτουργία», όπου θυσιάζεται η παρθενιά ενός 15χρονου κοριτσιού στον «Εωσφόρο» την βιάζει ό αρχιερέας του Σατανά! Οι υποσχέσεις. Η Ελένη δεν ήξερε τίποτε για το σατανισμό. Ενδιαφερόταν μόνο για το Νίκο και νόμιζε πώς τον ακολουθεί στο σπίτι του. Όχι σε βίλα σατανιστών. Όμως το κίνητρο πού οδηγεί πολλά παιδιά στη λατρεία του Διαβόλου δεν είναι πάντοτε παρόμοιο. Πρόκειται για ποικίλες υποσχέσεις: Είναι ή υπόσχεση για «δύναμη» και για «γνώση», η υπόσχεση πώς «θα είσαι κάποιος» πού οι άλλοι θα σε υπολογίζουν, θα σε φοβούνται. Δε χρειάζεσαι να υπακούς σε οποιαδήποτε αυθεντία (γονείς, δασκάλους κ.ο.κ.), να συμμορφώνεσαι με οποιουσδήποτε ηθικούς κανόνες. Δεν θάχεις ανάγκη καμιά, θα είσαι υπεράνθρωπος, «θεός!». Όλες οι επιθυμίες σου θα εκπληρώνονται αυτοστιγμεί. Θα κάνεις ό,τι θέλεις- αυτός θα είναι ό μοναδικός νόμος. Μόνο πού πρέπει να υπογράψεις με το αίμα σου ένα συμβόλαιο με το Σατανά, να του παραδώσεις την ψυχή σου και το σώμα σου και όλα τα άλλα θα τα κανονίσει εκείνος! Αυτά υπόσχονται στα ανύποπτα θύματα. Ένας πρώην σατανιστής αρχιερέας πού «ξέφυγε», πράγμα πολύ σπάνιο να ξεφύγει κανείς και να μείνει ζωντανός ή έξω από το ψυχιατρείο, μιλώντας για τη δράση του στο σατανισμό είπε: «Πάντα πάμε πρώτα στη γνωριμία και μετά αρχίζουμε με το ταρώ. Από κει και πέρα λέμε πώς ασχολούμαστε με τη λευκή μαγεία... Αρχίζει κανείς με τα χαρτιά, με το τραπεζάκι... όταν δούμε πώς αυτά πού λέμε, οι άλλοι τα δέχονται, τότε προχωράμε και στην επίκληση. "Από κει και πέρα αρχίζουνε τα ταξίματα... αρχίζουν πλέον να πείθονται και υποκύπτουν και μετά αρχίζει...». Συνέπειες. Αντίθετες με τις προσδοκίες και τις υποσχέσεις είναι οι συνέπειες για τα παιδιά. Ειδικοί στα θέματα αυτά αναφέρουν πώς τα θύματα όχι μόνο δεν κάνουν ό,τι θέλουν, άλλα χάνουν εντελώς την ελευθερία τους και οδηγούνται σε τρομακτικές ψυχικές καταστάσεις και σε ολοκληρωτική πνευματική εξάρτηση. Αυτή η εξάρτηση γίνεται μέσω φόβου, ψευδαισθήσεων, κατάχρησης ναρκωτικών, βίας, εκφοβισμού και εγκληματικών πράξεων, πού φθάνουν μέχρι και τη συμμετοχή σε ανθρωποθυσίες. Άλλες αρνητικές συνέπειες είναι η ολοκληρωτική αποκοπή από το περιβάλλον (γονείς, φίλους, σχολείο κ.ο.κ.) και από κάθε χαρούμενη ανάμνηση από το παρελθόν. Οι διανοητικές ικανότητες μειώνονται, η πνευματική ισορροπία και η σωματική υγεία απειλούνται σοβαρά. Ακόμη κι αν το θύμα καταφέρει να «ξεφύγει» για λίγο, οι εφιάλτες ακολουθούν παντού, νιώθει το Σατανά δίπλα του να τον απειλεί, να του υπενθυμίζει το συμβόλαιο πού υπέγραψε με το αίμα του και τις υποσχέσεις πού έδωσε. Η πνευματική τρομοκρατία τον βασανίζει και δε βρίσκει πουθενά ηρεμία.

Πού στήνονται οι παγίδες; Οι ειδικοί λέγουν πώς τα παιδιά μας στρατολογούνται από τους σατανιστές σε ιδιωτικά πάρτυ, σε λέσχες παιχνιδιών, ιδιαίτερα «φανταστικών ρόλων», σε εκδηλώσεις στη γειτονιά με προσφορές βίντεο χωρίς την επίβλεψη ενηλίκων, σε συναυλίες αποκρυφιστικής μουσικής, με τις τεχνικές διαλογισμού και μέσω περιοδικών και βιβλίων, στο δρόμο ή στο σχολείο, με τη βοήθεια εκπαιδευμένων αγοριών όταν πρόκειται για κορίτσια ή κοριτσιών, όταν πρόκειται για αγόρια. Πώς θα φυλαχτούμε; Όταν εγκαταλείψουμε το δρόμο της αποστασίας και της αυτονομίας και ακολουθήσουμε το δρόμο της ταπείνωσης και της αγάπης του Θεού. Όταν κατανοήσουμε πως από τη φύση μας είμαστε «αγάπη», γιατί είμαστε εικόνες του Θεού πού είναι αγάπη. Αγάπη όχι μόνο προς τους ανθρώπους, αλλά και προς τον Θεό. Όχι μόνο προς το Θεό, άλλα και προς ολόκληρη τη δημιουργία. Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται. Αν είμαστε ταπεινοί και ζητούμε από το Θεό να έλθει στη ζωή μας, θα το κάνει. Αν είμαστε αγάπη θα νιώσουμε τη ζωή μας γεμάτη και δεν θα περιπλανιώμαστε ζητώντας νόημα στη ζωή μας στους δρόμους του Εωσφόρου. Η μεγαλύτερη σιγουριά από τους κινδύνους του Σατανά είναι ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Ο Χριστός νίκησε το Σατανά και μας έδωσε τη δική του σφραγίδα, με το άγιο βάπτισμα. Γι’ αυτό ο Σατανάς δεν έχει καμία εξουσία πάνω μας. Εκτός εάν απαρνηθούμε το βάπτισμα και τη σφραγίδα του Χριστού με τη βλάσφημη σατανιστική μύηση και με το βλάσφημο συμβόλαιο στο Διάβολο. Τότε του δίνουμε δικαιώματα και οι ίδιοι τον προσκαλούμε. Σ' αυτή την περίπτωση ο Θεός δεν επεμβαίνει γιατί δεν μας θέλει κοντά Του με τη βία. Θέλει ελεύθερα να τον αγαπάμε και να μας χαρίζει τα δώρα του. Η αγάπη του Θεού είναι ατέλειωτη άβυσσος. Μεγαλύτερη από την άβυσσο της αμαρτίας και της αποστασίας. Γι' αυτό και όσα θύματα κατάφεραν να «ξεφύγουν» από το σατανισμό και να αποκτήσουν την πνευματική τους υγεία, το κατόρθωσαν μόνο με την εξομολόγηση και με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γι' αυτό και για όποιον στραφεί στον Χριστό υπάρχει πάντοτε η ελπίδα, γιατί Εκείνος κανένα δεν ξεγράφει. Πρέπει όμως να ξέρουμε τι σημαίνει πίστη στο Χριστό και να την έχουμε οριοθετήσει. Όμως το να είσαι με το Χριστό σημαίνει να είσαι και με τους αδελφούς τού Χριστού, να έχεις κοινωνία με τους αδελφούς, να νιώθεις ζεστασιά, αγάπη. ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ Αν μένεις κοντά στο προάστιο της Αγίας Παρασκευής σε καλούμε σε μια ωραία ευκαιρία: Να λύσεις τις απορίες σου, να πάρεις απαντήσεις στα ερωτήματα πού σε βασανίζουν, να οριοθετήσεις την πίστη σου και να ζήσεις σε ατμόσφαιρα αγάπης και ζεστασιάς. Έλα την Κυριακή, ώρα 10.30 στο «Σεμινάριο Οικοδομής στην Ορθοδοξία» — οδός Αποστόλου Παύλου 10, δύο δρόμους μετά την ΕΡΤ. Αν ενδιαφέρεσαι να ενημερωθείς για την Ορθόδοξη Πίστη, με τρόπο πού να σε καλύπτει απέναντι στην πρόκληση των αιρέσεων και της παραθρησκείας, σου συνιστούμε να μελετήσεις το βιβλίο:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, Πίστη-Λατρεία-Ζωή (Β' Έκδοση 1994, σελ. 167). Κυκλοφορεί και στά αγγλικά. Αν επιθυμείς να ενημερωθείς για τον αποκρυφισμό, τον σατανισμό, για τη θέση της Ορθοδοξίας, για τις παγιδεύσεις των παραθρησκευτικών ομάδων, για τις επικίνδυνες πρακτικές και τις παγίδες πού στήνουν, μπορείς να μελετήσεις τα βιβλία: — Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή. (Γ' Έκδοση 1993, σελ. 358). — Η Χαμένη Αθωότητα — Περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφόρου (1994, σελ. 263). — Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας (1994, τεύχη Α'-Β', σελ. 48). — Διαλογισμός ή Προσευχή; Ορθόδοξη θεώρηση (1993, σελ. 267). — Μετενσάρκωση ή Ανάσταση; Ορθόδοξη Θεώρηση του κακού (1992, σελ. 208).

Αν ενδιαφέρεσαι γενικά για τις αιρέσεις και την ορθόδοξη αντιπαράθεση μ' αυτές, μπορείς να μελετήσεις τα βιβλία: — Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και Ορθοδοξία (1992, σελ. 163). — Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων (Β' Έκδοση 1991, σελ. 592). — Πεντηκοστιανοί και Ορθοδοξία. Ιστορία, Διδασκαλία, Οριοθέτηση (1992, σελ. 112).

Για τους «μάρτυρες του Ιεχωβά» κυκλοφορούν τα βιβλία: — Η λατρεία της «Σκοπιάς» Α' Παλαιότερη και νεώτερη ιστορία με βάση γνωστές και άγνωστες πηγές (1993, σελ. 239).

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ. . . ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ Από τον Πρωτ. ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΣΟΥΡΟ, Γραμματέα της Σ.Ε. επί των αιρέσεων

Μεταξύ των τρόπων και των μεθόδων που χρησιμοποιεί το κίνημα τού σύγχρονου σατανισμού για να εξαπλωθεί στους νέους κυρίως ανθρώπους είναι τα παιδικά παιχνίδια, τα ηλεκτρονικά μέσα, τα παιδικά αναγνώσματα και η μουσική. Είναι άλλωστε γνωστό πόσο καταλυτική είναι η επίδραση της εικόνας και της μουσικής πάνω στις ευαίσθητες και εύπλαστες ψυχές των παιδιών. Έτσι, με το κάλυμμα τού παιχνιδιού εύκολα μπορεί να διεισδύσει, να «περάσει» πως λέμε, ένα μήνυμα στον νου και στην καρδιά τού νέου κυρίως ανθρώπου και να διαμορφώσει μέσα του τρόπο ζωής, χαρακτήρα, συμπεριφορά, ηθική και ιδεολογία. Για τη φαντασία τού μικρού παιδιού αποτελεί μορφοποιό δύναμη το παιχνίδι, το βιβλίο και ιδιαίτερα ο μαγικός κόσμος της τηλεόρασης. Όπως όμως η παιδεία γενικότερα από μόνη της, χωρίς την αρετή, για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα, μπορεί να καταντήσει «πανουργία» και απειλή, έτσι και η μουσική ή η τεχνολογία είναι δυνατόν να μετατραπούν σε «όργανα» προώθησης μηνυμάτων ή «δογμάτων», που να είναι ψυχοφθόρα ή επικίνδυνα. Το ίδιο και η ψυχοπλάστρα μουσική μπορεί να καλεί σε ύμνο και λατρεία τού σατανά, τα δε παιδικά παιχνίδια να μετατρέπονται σε μέσα μύησης «εξ απαλών ονύχων» στον αποκρυφισμό και στον σατανισμό. Είναι διαπιστωμένο ότι στο άδυτο της οικογένειας, εκεί που υποτίθεται ότι αναπτύσσεται προστατευμένο μέσα σε ιδανικές συνθήκες ασφαλείας το μέλλον τού ανθρώπου, εισβάλλει με τον πιο ύπουλο και εχθρικό τρόπο ο αντίπαλος τού γονέα, που απαιτεί το δικαίωμα της διαμόρφωσης δικού του ανθρώπου στα παιδιά μας. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, με παραδείγματα από τον χώρο των παιδικών παιχνιδιών, των ηλεκτρονικών μέσων, των παιδικών αναγνωσμάτων και της μουσικής: __________Παιχνίδια παγίδες Επιτραπέζιο παιδικό παιχνίδι, που προσφέρεται σε κουτί με σχήμα φέρετρου, καλεί τα παιδιά να παίξουν πάνω σε χαρτόνι που απεικονίζει ένα νεκροταφείο με σπασμένα μνήματα. Οι μικροί παίκτες υποδύονται ρόλους όπως το... φάντασμα Χελίν, το Βαμπίρ Μπάθορι, τή μάγισσα Σαντρέν, τον λυκάνθρωπο Τζιβαουντίν, τη μούμια Κονρού κ.λπ. Νικητής είναι ποιος φτάσει πρώτος στο κέντρο τού νεκροταφείου που είναι γραμμένη η λέξη «Εφιάλτης». Στο παιχνίδι οι παίκτες κερδίζουν κάρτες με συνθήματα πως «Γίνε ανελέητος», «Κάνε ,ότι θες για να τρομάξεις κάποιον», «Όταν δεις πανσέληνο ούρλιαξε» (η πανσέληνος

συνδέεται με σατανιστικές τελετές), «Τους ηλίθιους τους κάνω ,ότι θέλω. Τώρα ρίξε το ζάρι γρήγορα, γιατί θα σού σπάσω τα μούτρα παλιοσκουλήκι». Μάς είναι απολύτως αδύνατον να αντιληφθούμε την «παιδαγωγική» αξία αυτού τού «παιχνιδιού». Σε άλλο παιχνίδι που συνοδεύεται με «προσπέκτους» «διακοσμημένο» με έντεκα τερατώδεις και σατανικές μορφές, χαράσσεται η «στρατηγική επιβίωσης». Με αυτήν καλλιεργείται μέσα στις απαλές ψυχές των παιδιών η βία και το μίσος με φράσεις όπως: «Κάνε επίθεση στον αντίπαλο σου έχοντας στο μυαλό σου κάτι το απλό: Πώς θα τον κόψεις φέτες στα γρήγορα». Και πιο κάτω: «Όσο πιο πολύ δουλεύεις με τα φαιά κύτταρα, τόσο πιο θανάσιμο θα είναι το χτύπημα». Μήπως κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτά τα συνθήματα θα βοηθήσουν τα παιδιά να αποκτήσουν «αυτοπεποίθηση»; Τότε ας μας επιτρέψουν να ερωτήσουμε: Πότε και πως ο νέος που «ζυμώθηκε» με τέτοια «δόγματα» θα απορρίψει αυτό το «μάθημα της βίας» που πήρε και πως δεν θα το μετατρέψει στο σατανικό δόγμα τού Crowley: «Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει σύμφωνα με τον δικό του νόμο, να παίζει όπως θέλει, να ξεκουράζεται όπως θέλει, να πεθαίνει όποτε θέλει και όπως θέλει...»; Σε διαφήμιση παιχνιδιών ο ήρωας είναι ο «σούπερ κακός, με μια στρατιά τέρατα κάτω από τις διαταγές του». Η διαφορετικότητα δε τού παιχνιδιού αυτού οφείλεται στο ότι σ' αυτό «οι καλοί δεν πεθαίνουν τελευταίοι, αντίθετα είναι αυτοί που εμποδίζουν τα σατανιστικά σας σχέδια και πρέπει να φύγουν πρώτοι από τη μέση». Σε καρτοπαιχνίδι με πολλές «ανατριχίλες», ένας μικρός παίκτης διαβάζει: «Εγώ είδα μια νεκροκεφαλή να βγάζει την άμορφη μάζα που δεν πεθαίνει». Και ο άλλος παίκτης λέει: «Είδα ένα χέρι δράκουλα να Βγαίνει από ένα τάφο». Άραγε, πως θα το ερμηνεύσει αυτό το «παιχνίδι» ένας παιδαγωγός; Και μη πει κανείς ότι είναι προσπάθεια να κατανικηθεί ο φόβος τού θανάτου μέσα στην ψυχή τού παιδιού! Είναι σίγουρο πως η προβολή της βίας, τού «κακού», των τεράτων, των αποκρουστικών φανταστικών μορφών, δεν καλλιεργεί τις απαλές ψυχές των παιδιών. Μάλλον είναι μια απαράδεκτη «εμπορεύσιμη ιδέα που μπορεί να μαγέψει το κοινό», είναι μια «αδίστακτη τακτική πωλήσεων με επιπτώσεις σε άτομα που ακόμη βρίσκονται σε τρυφερή ηλικία». Παράδειγμα η ψύχωση που προκλήθηκε στους μικρούς συλλέκτες των POKEMON με την εμπορευματοποίηση τους, ώστε «ακόμη και η Ένωση των Άγγλων Διευθυντών Σχολείων έχει ανησυχήσει με τη μαύρη αγορά καρτών στις σχολικές αυλές και τα ποσά που απαιτούνται για να συμπληρωθεί κάποια στιγμή μια τέτοια συλλογή» (εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 15.5.2000).

__________Το παιχνίδι στην οθόνη Ήρθε, όμως, και το νέο επίτευγμα, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, να αιχμαλωτίσει ακόμη περισσότερο το μυαλό και τη φαντασία τού παιδιού. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα τού Πανεπιστημίου τού Χάρβαρντ: «Βία, αίμα και θάνατος σε αφθονία διαθέτουν τα περισσότερα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ιδίως όσα κρίνονται κατάλληλα για μικρά παιδιά» (εφημερίδα «Τα Νέα», 11.12.2001).

Ο συντάκτης τού σχετικού άρθρου σημειώνει ότι «Περισσότερο από το 90% των χρηστών τού παιχνιδιού περιέχει βίαιες πράξεις. Οι τίτλοι με την περισσότερη βία ανήκουν στις κατηγορίες των παιχνιδιών δράσης και «Shoot’ em up». Σε αυτά τα παιχνίδια συναντώνται και οι περισσότεροι θάνατοι ανά λεπτό, 24 κατά μέσο όρο. Συνολικά, τα μισά από τα παιχνίδια στην έρευνα περιείχαν τουλάχιστον μία σκηνή με βίαιο θάνατο» (αυτόθι). Ελληνικό περιοδικό, σε άρθρο του με τίτλο «Παιχνίδια που διαφημίζουν τον σατανά» σημειώνει: «Πρόκειται για τα "Computer Games” που προτρέπουν κατά κάποιο τρόπο όλους εμάς, μικρούς και μεγάλους, να μπούμε στους σκοτεινούς κόσμους τού σατανά. Για τα παιχνίδια τού θανάτου που παίζουν τον ρόλο τού μυητή, δίνουν εικόνες αλλά και “συμβουλές” με κάθε λεπτομέρεια για τελετές μαύρης μαγείας και βουντού, ενώ μιλούν και για θυσίες στο Κτήνος» (Οικ. Θησαυρός, 29.10.1996). Στο φθοροποιό έργο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών έρχεται συνεπίκουρος η μαγική οθόνη της τηλεοράσεως. Οι παιδικές εκπομπές με αποκρυφιστικό και μαγικό περιεχόμενο, τύπου Χάρι Πότερ, είναι η καθημερινή «τροφή» των μικρών τηλεθεατών σε αρκετά κανάλια. Πολλοί από τους «ήρωες» των εκπομπών αυτών δεν είναι πρότυπα αρετής, ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αυτοθυσίας, αλλά «ήρωες τού παραλόγου», υπεράνθρωποι που αντλούν τη δύναμη από μέσα τους, που δεν σκέπτονται καν άρα και δεν διδάσκουν ότι πέραν από τις ανθρώπινες δυνατότητες και ικανότητες υπάρχει η Παντοδυναμία και η Αγάπη τού Θεού. Αντί οι ήρωες αυτοί να διδάσκουν τη σωστή σχέση τού παιδιού προς τον Θεό Δημιουργό του, ντύνουν την «εικόνα τού Θεού» με μορφές ζώων και φανταστικών τεράτων. Αλλά και με το τελευταίο επίτευγμα της τεχνολογικής προόδου τού ανθρώπου, το Διαδίκτυο, συμβαίνει ,ότι και με τα αλλά επιτεύγματά του. Δηλαδή, δεν χρησιμοποιείται μόνον ως πολυτιμότατο αγαθό και μέσο ανταλλαγής γνώσεων και επικοινωνίας, αλλά συχνά ως μέσο όργανο διακίνησης καταστροφικών ιδεολογιών διαφόρων παραθρησκευτικών και σατανιστικών ομάδων. Έτσι, μπορεί κανείς να βρει σε ιστοσελίδα σατανιστικής ομάδας, υπό τον τίτλο «Νέα της Κόλασης», ποιοί είναι οι «Δέκα λόγοι για τους οποίους είναι πολύ θαυμάσιο να είσαι σατανιστής» . Και βέβαια υπάρχει εκτενής ανάλυση για το πως θα το πετύχεις. Σε άλλη σελίδα διαβάζουμε: «Συμμετέχετε για να προάγουμε τις μεθόδους και να γεννήσουμε ένα σατανικό έθνος με το να προχωρήσετε στις επίλεκτες δυνάμεις των πιστών οπαδών τού σατανά... Έχει φτάσει η ώρα να συντρίψουμε τη χριστιανική υποκρισία και να φέρουμε στο προσκήνιο την κυριαρχία του σατανά στη γη,

να φέρουμε τους χριστιανούς γονατιστούς μπροστά μας, δηλαδή να τους υποτάξουμε και να τους κυριέψουμε...». Η προσφορά μέσω τού INTERNET εμπλουτίζεται ακόμη με πάμπολλες «αγγελίες» για «αναζητήσεις» φίλων σατανιστών ή με την προβολή των προτιμήσεων τους σε «θυσίες, ακρωτηριασμούς, κανιβαλισμό... μπάνιο σε αίμα κατσίκας και να το πίνει από ανθρώπινο κρανίο». __________Βιβλία διαβρωμένα Κι αν κάποιοι γονείς, θέλοντας να προφυλάξουν τα παιδιά τους από όλα σα μέχρι τώρα εκθέσαμε, θελήσουν να τα απασχολήσουν με ένα βιβλίο, ας μη νομίσουν ότι δεν έχουν φθάσει εκεί οι υπηρέτες τού κακού. Το «μάρκετινγκ» και ιδίως το κέρδος δεν έχουν αναστολές, ιδιαίτερα όταν οι «εγκέφαλοί» τους έχουν στρατευθεί στα προστάγματα τού τέρατος που λέγεται «Νέα Εποχή». Έτσι και στον χώρο τού βιβλίου, μέσα από το παραμύθι και τα εικονογραφημένα έντυπα, προωθούν τον σατανισμό. Τίτλοι βιβλίων πως «Σχολείο ο Τάφος», «Η κατασκήνωση τού Δράκουλα», «Ο ακέφαλος ποδηλάτης» κ.ά. καλύπτουν κείμενα βίας, μαγείας, σατανισμού. Μέσα από πολλά βιβλία και εικονογραφημένα παιδικά αναγνώσματα επιδιώκεται η κατάργηση της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού (καθαρά νεοεποχίτικο «δόγμα»). Η πρόκληση τρόμου είναι ο κεντρικός επιδιωκόμενος σκοπός, που ξεκινά από τα τρομακτικά εξώφυλλα και καταλήγει σε μια αναστάτωση της απαλής ψυχής τού νεαρού αναγνώστη. Πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε μια συλλογή εξώφυλλων τέτοιων βιβλίων ως «εικονοστάσι τού Διαβόλου». Άραγε, όταν το παιδί μας σήμερα ολοκληρώνει το διάβασμα ενός παραμυθιού νιώθει το ίδιο ευτυχισμένο, γαλήνιο, χαρούμενο, ανάλαφρο, ασφαλές, πως με εκείνα τα αξέχαστα παραμύθια τού παππού και της γιαγιάς, τού «παλιού καλού καιρού»; __________Ο σατανικότερος τρόπος Τέλος, ο σατανισμός χρησιμοποιεί, και μάλιστα ευρύτατα, τις «χορδές» και τα «όργανα». Το σατανιστικό μήνυμα και η λατρεία τού σατανά χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τη Hard Rock – Heavy metal μουσική για μέσο προσηλυτισμού των νέων κυρίως ανθρώπων. Σατανιστική ορολογία, ύβρεις κατά τού Ιησού Χριστού και τού Χριστιανισμού γενικότερα, συνθήματα βίας, αισχρά συνθήματα και μηνύματα, ακόμη και σατανιστικά ή αντιχριστιανικά σύμβολα κυριαρχούν σε τραγούδια και σε έντυπα αυτής της μοντέρνας μουσικής. Συγκροτήματα φέρουν προκλητικούς και υβριστικούς τίτλους πως: «Rotting Christ» (σάπιος Χριστός), «Judas Priest» (ιερέας τού Ιούδα) κ.ά.

Μέσα στο παραλήρημα της έντονης αυτής μουσικής ακούγονται λόγια πως «Είμαι ενωμένος με τον σατανά, υπακούω στις εντολές του... αγαπάω τον θάνατο... είμαι κύριος τού εαυτού μου... Φέρω το σημάδι τού Διαβόλου, σκοτώνω το νεογέννητο μωρό, σκίζω τη σάρκα των νηπίων» (συγκρότημα Venom). Χωρίς αμφιβολία σοκάρουν τα συνθήματα τού συγκροτήματοςBlack Sabbath στο «Paranoid»: «Πάρε μια ζωή, θα είναι φθηνή. Σκότωσε κάποιον, κανένας δεν θα κλάψει. Η ελευθερία είναι δική σου, κάνε μόνο το καθήκον σου, θέλουμε μόνο την ψυχή σου». Στο περιοδικό «THE FOREST» διαβάζουμε ότι: «Το Black Metal ΔΕΝ είναι μουσική, είναι ιδεολογία που εκφράζεται μέσα από δαιμονικούς ήχους και θορύβους». Επιπλέον πολλά κείμενα τού περιοδικού διακοσμούνται με τον αντεστραμμένο σταυρό. Είναι πολύ χαρακτηριστική η απάντηση που δίνει ένα μέλος ξένου συγκροτήματος: «Είμαι Θεός. Προσκυνήστε με». Σε ερώτηση τι εκφράζει το συγκρότημα Crimson Moon, δίδεται η απάντηση: «Την καταστροφή κάθε μορφής επιβολής όπως η αστυνομία, οι κυβερνήσεις και ο Χριστιανισμός. Οι μόνες αρχές που πρέπει να διέπουν την ανθρωπότητα είναι τα ανθρώπινα ένστικτα πως η λαγνεία και η εκδίκηση». Και σε άλλη ερώτηση: «Με τι ασχολούνται οι στίχοι σας;», δίνεται η απάντηση: «Ασχολούμαστε με φιλοσοφία και αποκρυφιστικές πρακτικές όπως ο αστρικός, ψυχικός και τελετουργικός βαμπιρισμός, δαιμονολογία, αστρική προβολή, μαγεία και αρχαία Σουμεριακή και Ασσυριακή μυθολογία». Όταν δε τους ζητούν να πουν πως εμπνέονται, η απάντηση είναι ότι: «Χρησιμοποιούμε μαριχουάνα και μανιτάρια. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε βιώσει εξωκοσμικές εμπειρίες». Δεν παραλείπει το εν λόγω «μουσικό» περιοδικό να αφιερώσει πέντε ολόκληρες σελίδες για να προβάλει την «Εκκλησία τού Σατανά». Κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός τι φιλοξενούνται τέτοια συγκροτήματα μέσα σε δημόσιους χώρους πως είναι το Ολυμπιακό Στάδιο, στο οποίο διοργανώθηκε Rockwave Festival (Ιούλιος 2001) με σατανιστικά τραγούδια κάτω από το όνομα γνωστής φίρμας μπύρας. Μετά από όλα αυτά κάθε εφησυχασμός είναι ένοχη. Η καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, μέσα στα πλαίσια των νόμων, είναι έγκλημα. Το που ανήκει η ευθύνη είναι πρόδηλο: Τα εγκλήματα διώκονται από τις αρμόδιες Αρχές τις τεταγμένες να προστατεύουν τη δημόσια τάξη, την υγεία, τη ζωή, την ασφάλεια και τα έννομα αγαθά. Η Εκκλησία έχει κρούσει επανειλημμένα τον κώδωνα τού κινδύνου και έχει υποβάλει τις προτάσεις της. Από την άλλη πλευρά, έχουσα συναίσθηση των ευθυνών της και μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων που το Σύνταγμα και οι νόμοι της παρέχουν επιτελεί το καθήκον της. Πρέπει όμως και τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας να αναγνωρίσουν το πρόβλημα και να αναλάβουν το μέρος της ευθύνης που τους ανήκει. Έχουμε ήδη θρηνήσει θύματα και τούτο δεν πρέπει να ξανασυμβεί. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί μόνον όταν έγκαιρα, ορθά και υπεύθυνα και μάλιστα προληπτικά αντιμετωπισθεί η απειλή, όταν αυτή σίγουρα υπάρχει.

στην Αγγλία

ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ με θυσία ανηλίκου

Ένας τελετουργικός φόνος μαύρης μαγείας, με θύμα ένα αγόρι ηλικίας 57 χρόνων, απασχολεί έντονα τις βρετανικές αρχές αυτό τον καιρό. Ο κορμός τού άτυχου μικρού, που οι αστυνομικοί έχουν ονομάσει Αδάμ, βρέθηκε να επιπλέει στον Τάμεση στις 21 Σεπτεμβρίου και έκτοτε οι αρχές δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν ούτε τον δράστη τού εγκλήματος αλλά ούτε και την ταυτότητα τού μικρού. Ο Δρ. Χέντρικ Σόλτζ από τη Νότια Αφρική, ειδικός σε εγκλήματα μαύρης μαγείας, ο οποίος παραβρέθηκε στη δεύτερη αυτοψία τού μικρού, σε συνέντευξη Τύπου επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για τελετουργικό φόνο. Πρόκειται, δηλαδή, για μια κατά παραγγελίαν ανθρωποθυσία, η οποία τελέσθηκε για λογαριασμό «πελάτη», ο οποίος επιθυμεί να θεραπευτεί από κάτι ή να αυξήσει την περιουσία του. Ένα λευκό σεντόνι που είχε γραμμένο το όνομα «Αντέκογιε Γιό Φόλα Αντεόγιε» και επτά μισοκαμένα κεριά βρέθηκαν κοντά στο ακρωτηριασμένο πτώμα τού μικρού και εικάζεται ότι μπορεί να πρόκειται για το όνομα τού

«πελάτη». Παρά τις έρευνες, ωστόσο, δεν έχει εντοπιστεί κανένα άτομο με αυτό το όνομα στη Βρετανία. Οι αρχές βρίσκονται σε στενή επαφή με τις αρχές τού Βελγίου και της Γερμανίας, που πρόσφατα έχουν εντοπιστεί αλλά τρία νεκρά παιδιά δολοφονημένα με παρόμοιο τρόπο. Συμβαίνουν, λοιπόν, και στη γηραιά Αλβιώνα. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Η ΑΛΗΘΕΙΑ" ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2002

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ & ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο σατανισμός και η μαγεία ανήκουν στα αποκρυφιστικά φαινόμενα. Πριν αναλύσουμε το θέμα μας, ας δούμε πρώτα τι είναι ο αποκρυφισμός: Όταν κάνουμε λόγο για αποκρυφισμό, εννοούμε, κυρίως τη διδαχή για απόκρυφα πράγματα, απόκρυφες μεθόδους, απόκρυφες πραγματικότητες. Οι οπαδοί του αποκρυφισμού ισχυρίζονται πως αναφέρονται σε ένα άλλο κόσμο, «πνευματικό». Μάλιστα οι σατανιστές περιλαμβάνουν σ’ αυτόν και τον κόσμο του κακού. Έτσι ασχολούνται με τις «μυστικές επιστήμες», με τη θεωρία και την πράξη των φαινομένων που δεν μπορούν να ερευνηθούν με βάση τους νόμους που μας είναι μέχρι σήμερα γνωστοί, και γενικά με τα φαινόμενα που βρίσκονται έξω από τις πραγματικότητες που μπορούν να κατανοήσουν οι άνθρωποι με τις γενικά παραδεγμένες δυνατότητες. Οι αποκρυφιστές ισχυρίζονται ακόμη πως τα φαινόμενα αυτά μπορούν να «μεθοδευτούν» με «απόκρυφες τεχνικές», δηλαδή με μεθόδους που δεν είναι προσιτές στους συνηθισμένους ανθρώπους και στην επιστημονική έρευνα. Έτσι γίνεται λόγος για «διεύρυνση της συνείδησης» του ανθρώπου για «αυτοεξέλιξη», για εναρμόνιση του ανθρώπου με την «παγκόσμια υπερσυνειδητότητα» και για τη δημιουργία του «υπερανθρώπου». Βέβαια θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει πως και το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης βρίσκεται έξω από τις πραγματικότητες που μπορούν να κατανοηθούν με τις γενικά παραδεγμένες δυνατότητες τους ανθρώπου. Όμως η χριστιανική πίστη δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων διαδικασιών, αλλά θεία αποκάλυψη, που δεν εξαναγκάζεται με οποιεσδήποτε τεχνικές ή μεθοδεύσεις. είναι δώρο του Θεού που απευθύνεται στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.

ΜΑΓΕΙΑ-ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ Στα αποκρυφιστικά φαινόμενα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το σατανικό στοιχείο. Όταν κανείς «ανοίγεται» σε τέτοιες επιδράσεις και απολυτοποιεί τέτοιες εμπειρίες, αυτονομείται από τον Θεό. Αυτό επιδιώκει και ο Σατανάς, ο οποίος καταλαμβάνει το «κενό» έδαφος και οδηγεί τον άνθρωπο σε ολοκληρωτική πλάνη και σε απόλυτη εξάρτηση.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που οι πνευματιστές «πιστεύουν» πως επικοινωνούν με τον Χριστό, με την Παρθένο Μαρία, με τους αγίους ή και με τον ίδιο τον Θεό Πατέρα. Δημιουργείται μέσα τους αυτόματα η έπαρση, η χάρη του Θεού τους εγκαταλείπει, και η συνέχεια είναι επικίνδυνη. Έχει παρατηρηθεί πως όποιος καταπιάνεται με τα πνευματιστικά «πειράματα», αποκτάει ολοκληρωτική εξάρτηση από τα «πνεύματα» και είναι μάλλον βέβαιο πως θα προχωρήσει και σε «σκληρότερα» ψυχοναρκωτικά, όπως στην μαγεία και στον σατανισμό. ΜΑΓΕΙΑ Σύμφωνα με το λεξικό της «Απόκρυφης Γνώσης» του Miers μαγεία θεωρείται «η επιστήμη της επικοινωνίας και κυριαρχίας ανωτέρων υπερκοσμικών δυνάμεων καθώς και η κυριαρχία των δυνάμεων από τις κατώτερες σφαίρες, μια πρακτική γνώση των απόκρυφων μυστηρίων της φύσης. Από την εποχή της θεοσοφίας διακρίνει κανείς τη λευκή από τη μαύρη μαγεία. Λευκή μαγεία λογίζεται κατά την αποκρυφιστική άποψη η επικοινωνία και κυριαρχία πάνω σε αγαθές δυνάμεις, που αποβλέπουν στο καλό. Η ονειρομαντεία, η νεκρομαντεία, η αερομαντεία, η χειρομαντεία, οι τεχνικές των διαφόρων μέντιουμ, είναι μορφές λευκής μαγείας. Μαύρη μαγεία λογίζεται εκείνη που αναφέρεται σε κακές δυνάμεις ή αποβλέπει στη βλάβη των άλλων. Η μαύρη μαγεία είναι γνωστή στο μεσαίωνα σαν σατανισμός. Η ουσία είναι ότι και στην περίπτωση της υποτιθέμενης «λευκής μαγείας» έχουμε επίκληση δαιμονικών δυνάμεων. Σχετικά με τις μάγισσες και τους μάγους υπάρχουν πολλές παραδόσεις. Η κυριότερη είναι αυτή που οι Άγγλοι ονομάζουν «τέχνη της μάγισσας». Η κίνηση WICCA έχει τις ρίζες της στον ΙΘ’ αιώνα και βασική πηγή το βιβλίο του Charles G. Leland με τίτλο The Doctrine of the Witches (1899), το οποίο περιγράφει το τελετουργικό της μαγείας. Το 1951 επετράπη στην Αγγλία επίσημα η δραστηριότητα των μαγισσών και η κίνηση ενισχύθηκε. Υπάρχουν δυο «Ομολογίες»: Οι Gardnerians (από το όνομα του Gerald B. Garden) και οι Alexandrians (από το όνομα του Alexander Sanders). Το κίνημα των WICCA επηρέασε την αμερικανική κίνηση των μαγισσών. Στη Γερμανία το κίνημα των «νέων μαγισσών» προβάλλεται σαν όψη του γυναικείου κόσμου που ελευθερώνεται από την καταπίεση. Με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται ο όρος στα φεμινιστικά κινήματα. Τα βασικά σύμβολα των «ιερειών της μαγείας» στην Αγγλία είναι ένα νήμα, που εκφράζει τη διδαχή πως μπορεί κανείς με την τέχνη της μαγείας να δέσει όλες τις δυνάμεις της φύσης, ένα σπαθί, που συμβολίζει τη δύναμη να μπορεί κανείς με τη μαγεία να λύσει όλες τις δυνάμεις της φύσης και ένα μπαλόνι, με το οποίο δηλώνεται ο τρόπος να υποταγούν όλες οι δυνάμεις της φύσης. ΝΕΟ-ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ Ο σύγχρονος σατανισμός έχει τις ρίζες του στην αυλή των Γάλλων βασιλέων του ΙΗ’ αιώνα,

όπου υπήρχαν κοινωνικές τάξεις που λάτρευαν τον Σατανά και τελούσαν «μαύρες λειτουργίες». Βασικός στόχος ήταν η διακωμώδηση της Εκκλησίας και του προσώπου του Χριστού. Ο νέο-σατανισμός δεν έχει αυτό το σκοπό. Αποβλέπει στην απόκτηση δύναμης. Υπάρχουν νέο-σατανικές ομάδες που αρνούνται την ύπαρξη του Σατανά σαν προσώπου. Ο Σατανάς αντιπροσωπεύει την άλλη πλευρά του ίδιου πράγματος. στην πληρότητα ανήκουν και τα δύο. το «θετικό» και το «αρνητικό», ο Υιός του Θεού και ο Εωσφόρος. Όμως μ’ αυτόν τον τρόπο εισέρχεται κανείς σε χώρους επικίνδυνους και απειλείται με καταστροφή. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ «Μεσσίας» της κίνησης αυτής είναι ο Άγγλος μάγος Aleister CrowLey (1875-1947). Το πραγματικό του όνομα ήταν Edward Alexander. Το 1925 ανακηρύχθηκε στο Weida/Thuringen από ομάδα Γερμανών σε «Σωτήρα του κόσμου». Ο Crowely έγινε το 1899 μέλος του ροδοσταυρικού τάγματος Golden Dawn. Μέσω αυτού του τάγματος ήλθε σε επαφή με τη νεογνωστική και μαγική σκέψη. Σχετίσθηκε και με άλλα πρόσωπα, που ενδιαφέροντο για τη μαγεία και στις τελετουργίες χρησιμοποιούσε ναρκωτικά (κοκαΐνη, όπιο, χασίς). Όμως ο δάσκαλος του Crowely ήταν ο Allan Benett, που το 1900 μετανάστευσε στην Κεϋλάνη και έγινε βουδιστής μοναχός με το όνομα Ananda Meteya. Ο Crowely πήγε στην Κεϋλάνη και διδάχθηκε κοντά στο δάσκαλο τη γιόγκα. Μετέβη στη συνέχεια στην Ινδία και το 1904 στο Κάϊρο. Ισχυρίζεται πως στα πλαίσια τελετουργικού μαγείας εμφανίσθηκε σ’ αυτόν ο Guardian Angel Aiwass και του υπαγόρευσε μια Γραφή, που στους κύκλους του νέο-σατανισμού χαρακτηρίζεται σαν «Το βιβλίο του Νόμου». Μέσω του Aiwwas ο Θεός Horus λέγει στον Crowely: «Δεν έχουμε τίποτε κοινό με εκείνους που αποδιώκονται και με τους ανίκανους. Αφήστε τους να πεθάνουν στη μιζέρια τους. Μη ταυτίζεσθε μ’ αυτούς, συμπόνοια είναι το πάθος των βασιλέων. Πατήστε τους δυστυχείς και τους αδύνατους στο λαιμό. αυτός είναι ο νόμος των ισχυρών, αυτός είναι ο δικός μας νόμος και η χαρά του κόσμου. Ω βασιλέα, μη πιστεύεις στο ψέμα πως πρέπει να πεθάνεις. Αλήθεια σου λέω, δεν προορίζεσαι να πεθάνεις, αλλά να ζήσεις… Nuit! Ahdit! Ra-Joor-Khuit! ο ήλιος, δύναμη και δόξα, φως. αυτό αρμόζει στον υπηρέτη του άστρου και του όφεως» (J. Symonds, The great beast-The life and the Magic of Aleister Crowely, Frogmore/ST. Albans 1973, σ.83). Ο Crowely είδε τον αγγελιοφόρο του Σατανά με τη μορφή ενός τυραννικού βασιλιά, με μάτια που έδιναν την εντύπωση σαν να μπορούσε να τα καταστρέψει ΄όλα. Οι «αποκαλύψεις», που καταγράφησαν στο βιβλίο του έγιναν «κλειδί» του νέο-σατανισμού. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ Στο κέντρο του νέο-σατανισμού είναι ο άνθρωπος και κύρια επιδίωξη είναι η δύναμη.. Ιδού μερικά αποσπάσματα από «Το βιβλίο του Νόμου»:

«Δεν υπάρχει Θεός εκτός από τον άνθρωπο: i. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει σύμφωνα με το δικό του νόμο, να ζει όπως θέλει, να εργάζεται όπως θέλει, να παίζει όπως θέλει, να αναπαύεται όπως θέλει, να πεθαίνει όποτε και όπως θέλει. ii. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να τρώγει ό,τι θέλει να πίνει ό,τι θέλει, να κατοικεί όπου θέλει, να ταξιδεύει στην υδρόγειο όπως θέλει. iii. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να σκέπτεται ό,τι θέλει, να λέει ό,τι θέλει, να γράφει ό,τι θέλει, να σχεδιάζει ό,τι θέλει, να ζωγραφίζει, να σκαλίζει, να χαράζει, να διαμορφώνει και να οικοδομεί όπως θέλει, να ντύνεται όπως θέλει. iv. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αγαπά όπως θέλει: «επίσης γεμίστε με αγάπη ανάλογα με τη θέλησή σας, όπως θέλετε, όποτε, όπου και με όποιον θέλετε!». v. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να φονεύσει όλους εκείνους που ζητούν να του αφαιρέσουν αυτό το δικαίωμα. «Οι σκλάβοι πρέπει να υπηρετούν». «Αγάπη είναι ο νόμος, αγάπη κάτω από τη θέληση». ΤΟ «ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ» Από το 1986 σε μεγάλες πόλεις της Γερμανίας κυκλοφορεί ένα «Συμβόλαιο με το Διάβολο». Σ’ αυτό περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και οδηγίες για κάθε «δόκιμο», όπως: § Να γράψει το κείμενο με το αίμα του και να κλείσει το συμβόλαιο ενώπιον ενός μάγου σαν «εκπροσώπου του Σατανά», για να εισέλθει στην υπηρεσία του Διαβόλου, ο οποίος σαν αντάλλαγμα του υπόσχεται κάθε τιμή, την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, προπαντός απεριόριστο πλούτο και αισθησιακές ηδονές. § Οι «δόκιμοι» δίνουν στον Διάβολο τον «όρκο υποταγής και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μη επιστρέψουν πλέον ποτέ στην χριστιανική πίστη, να μη τηρήσουν καμμιά από τις εντολές και να είναι υποταγμένοι μόνο στο Σατανά, να επισκέπτονται τα Σάββατά του όσο συχνά είναι δυνατό, να μη λείπουν από κανένα Σάββατο μάγισσας και να παρευρίσκονται πάντοτε στις μαύρες λειτουργίες». Υπόσχονται ακόμη να διαθέσουν «όλη τους τη δύναμη και τη μεγαλύτερη φροντίδα τους και ιδιαίτερο ζήλο, ώστε να οδηγήσουν άλλα θηλυκά και αρσενικά δημιουργήματα στην υπηρεσία του Διαβόλου». Ακόμη αναφέρεται: «Οι δόκιμοι οφείλουν κατά την επόμενη σύσκεψη να λάβουν το σατανικό βλάσφημο βάπτισμα. Σ’ αυτό παραιτούνται ρητά από τους νονούς τους του χριστιανικού βαπτίσματος και τους καταρώνται, και παίρνουν από το Διάβολο νέους νονούς, οι οποίοι πρέπει να τους διδάξουν ιδιαίτερα τη μαύρη τέχνη. Αποβάλλουν το μέχρι τώρα όνομά τους και λαμβάνουν νέο σατανικό όνομα για να αναγνωρίζονται». Στο κείμενο αυτό υπάρχουν ακόμη και τα εξής φρικιαστικά: «Οι διάκονοι του Σατανά υπόσχονται κατά ορισμένο χρόνο να προσφέρουν θυσίες και δώρα και σε εορταστική τελετή τουλάχιστον μια φορά το μήνα να προσφέρουν θυσία ένα παιδί και να πίνουν το αίμα του. Αυτό το αίμα έχει σαν σκοπό να λυκοποιήσει αυτούς που το ροφούν κατά το χρόνο της πανσελήνου και να χρησιμοποιηθεί από τους δαίμονες για τροφή…». Η Annete Haack, καθηγήτρια θρησκευτικών σε σχολείο του Μονάχου, μας πληροφορεί πως το «συμβόλαιο» αυτό μνημονεύεται σε «σχολικές εργασίες» από μαθήτριες, που είχαν για θέμα τον αποκρυφισμό-σατανισμό ανάμεσα στους νέους (Annete Haack/F.W. Haack, σ.26-

28). ΤΑ «ΞΟΡΚΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΑ; Βαθειά ριζωμένη στη συνείδηση του λαού είναι η πίστη, ότι το κακό αποτρέπεται με τα «ξόρκια». Τα «ξόρκια» όμως είναι άσματα μαγικά που συνοδεύονται από μαγικές πράξεις και έχουν τη δύναμη να εκδιώκουν το κακό ή να το επιβάλλουν όπου επιθυμούν. Τα «ξόρκια» ή «γητέματα» είναι μαγικές επωδές ασυνάρτητες, ακατανόητες, ανεμεμιγμένες με χριστιανικές ευχές και επικλήσεις αγίων. Η ανθρώπινη ανάγκη εφεύρε ανάλογα «ξόρκια» για όλες τις ασθένειες και τις δοκιμασίες, για το μάτιασμα, για το ανεμοπύρωμα, για κάθε κτύπημα, για τον ίκτερο κ.λ.π. Ακόμα «ξόρκια» υπάρχουν για τα ζώα και τα χωράφια, για τα νερά και δένδρα για κάθε τι που έρχεται σε επικοινωνία με τον άνθρωπο. Πολλοί πιστεύουν ότι τα «ξόρκια» είναι το ίδιο πράγμα με τους εξορκισμούς τους οποίους χρησιμοποιεί η Εκκλησία για την εκδίωξη του πονηρού πνεύματος. Την πίστη τους αυτή στηρίζουν στο γεγονός, ότι τα «ξόρκια» περιέχουν πολλές προσευχές και σταυρώματα και αναφέρονται σε ιερά πρόσωπα ΄όπως στον Χριστό, στην Παναγία και σε πολλούς αγίους. Τα «ξόρκια» όμως όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία, αλλά είναι παγίδες του σατανά μέσω των οποίων παραπλανόνται οι άνθρωποι. Τα «ξόρκια» αποτελούν αδύναμο ανθρωποκεντρικό βλάστημα της μαγείας. Η ανάμειξη ιερών ονομάτων στις δαιμονικές αυτές τελετουργίες οφείλεται στην επίδραση της ειδωλολατρίας, στην προσπάθεια παραπλανήσεως των πιστών, στο διασυρμό της Χριστιανικής προσευχής και στον εξευτελισμό των ιερών συμβόλων της Εκκλησίας. Το πάθημα των εξορκιστών της Εφέσου, το οποίο αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, μας αποκαλύπτει την πλάνη της χρησιμοποιήσεως μαγικών και ιερών προσευχών. Μερικοί από τους περιοδεύοντες Ιουδαίους εξορκιστές επιχείρησαν να προφέρουν το όνομα του Ιησού επάνω σ’ εκείνους που είχαν πονηρά πνεύματα. Τότε το πονηρό πνεύμα τους αποκρίθηκε:

«Τον Ιησού τον γνωρίζω και το Παύλο τον ξέρω. εσείς όμως ποιοι είστε;» (Πραξ. ιθ’ 15). Εν συνεχεία όρμησε εναντίον τους ο άνθρωπος που είχε πονηρό πνεύμα, τους κατέβαλε και τους κακοποίησε, ώστε έφυγαν γυμνοί και τραυματισμένοι.

Είναι δυνατόν να επικαλείται κανείς τη χάρη του Χριστού και τη δύναμη του Σατανά; Μπορεί να νοηθεί συνεργασία Χριστού και διαβόλου, όπως θέλει το παρακάτω ξόρκι; «Έλα Χριστέ και Παναγιά και το αερικό και κάνετε καλά τον…» ή, όπως λέει το ξόρκι του ίκτερου: «Πρώτα ο Χριστός και δεύτερο ο χρυσός». Είναι φανερό, ότι τα λόγια αυτά κάθε άλλο παρά λόγια της Εκκλησίας είναι. Ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία, το φως με το σκοτάδι, ο Χριστός με τον Βελίαλ; «Ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Χριστό και στο διάβολο; ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Μπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού και ο ναός των ειδώλων; (Β’ Κορ. στ’ 14-16).

Κάθε ξόρκι έχει μαγική προέλευση. Ακόμα κι αυτό το τόσο συνηθισμένο και διαδεδομένο «φτύσιμο» για την αποτροπή του ματιάσματος έχει μαγική προέλευση. Πολλοί συνηθίζουν να φτύνουν κάποιο άνθρωπο ή κάποιο αντικείμενο για να μην το πιάσει μάτι. «Να σε φτύσω να μη βασκαθείς», είναι μια συνηθισμένη φράση που απευθύνεται σε ανθρώπους τους οποίους θαυμάζουμε για τα προσόντα και την ευτυχία τους. Εκείνος όμως που φτύνει, ασχημίζει την εικόνα του Θεού και ρυπαίνει τον ίδιο τον Χριστό του οποίου μέλος είναι κάθε χριστιανός. Άρα, το φτύσιμο είναι πράξη εξευτελισμού και διαπομπεύσεως. Είναι πράξη βλασφημίας κατά του Χριστού, του οποίου ναός είναι το σώμα κάθε βαπτισμένου πιστού. Ο διάβολος «το ακάθαρτο πνεύμα» (Μαρκ. α’ 26) όπως ονομάζεται από τον Κύριο, επιθυμεί τον μολισμό του πιστού. Όντας εκείνος ακάθαρτος επιδιώκει να επιφέρει και στον άνθρωπο το μόλυσμα της ακαθαρσίας. Όταν, λοιπόν, ο γοητευτής κάνει ό,τι θα έκανε ο διάβολος, όταν ο εξορκιστής λερώνει με τον εξευτελιστικό αυτό τρόπο την εικόνα του Χριστού, τότε δεν χρειάζεται να επέμβει εκείνος. Μόνος του ο άνθρωπος παραδίνει τον συνάνθρωπό του στην εξουσία του σατανά. Το φτύσιμο που χρησιμοποιείται από την Εκκλησία στην ακολουθία της Κατηχήσεως έχει διαφορετική έννοια. Εδώ εμπτύεται ο διάβολος από τον ευτρεπιζόμενο προς το άγιο βάπτισμα κατηχούμενο. Ο «εμπτυσμός» εδώ συμβολίζει την αποταγή από τα έργα του διαβόλου και την σύνταξη με τον Χριστό. Το ότι τα «ξόρκια» είναι σατανικά, αποδεικνύεται και από τα όργανα που χρησιμοποιούν. Τέτοια όργανα χρησιμοποιεί και η μαγεία. Το μαυρομάνικο μαχαίρι, η κόκκινη κλωστή, η πεντάλφα, το κόκκινο πανί κ.ά., αποδεικνύουν τη μαγική τους προέλευση. Είναι δυνατόν βέβαια με τα «ξόρκια» να έχουμε αναστολή της δαιμονικής επήρειας. Αυτή όμως είναι προσωρινή και διαρκεί τόσο χρόνο όσος χρειάζεται για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στα μαγικά τεχνάσματα. Αυτό διαπιστώνουμε στους ανθρώπους που έχουν προσκολληθεί και εξαρτηθεί από τις μαγικές αυτές πράξεις. Προτιμούν να τρέξουν σε μια «εξορκίστρια», παρά να καταφύγουν στην ιαματική χάρη των ευχών και Μυστηρίων της Εκκλησίας. Έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στα ξόρκια παρά στη Χάρη του Θεού. Είναι δυνατόν όμως οι δαίμονες να έχουν αγνή και γνήσια αγάπη προς τον άνθρωπο; Εκείνοι που επιβουλεύονται την ψυχή μας είναι δυνατόν να λυπούνται το σώμα μας; Εκείνοι που επιδιώκουν τον θάνατο της ψυχής, είναι δυνατόν να φροντίζουν την υγεία του σώματος; «Θεραπεύουν το σώμα οι δαίμονες;», ρωτά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και συνεχίζει: «Γέλως ταύτα και μύθοι. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ου θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες». Πρόσκαιρα σταματούν το κακό, που εκείνοι μας προξένησαν, για να πιστεύσουμε σ’ αυτούς. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια ομιλία του με τίτλο: «ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μεταχειρίζονται κανένα είδος μαγείας» γράφει:

«Μη απατάσαι, λοιπόν, Χριστιανέ, αλλά μάθε ότι ούτε ο λύκος γίνεται πρόβατο ποτέ, σύμφωνα με την παροιμία, ούτε ο διάβολος ιατρός. ευκολότερα μπορεί να παράγει ψυχρότητα η φωτιά και να θερμαίνει το χιόνι, παρά να ιατρεύει στην πραγματικότητα ο διάβολος. διότι αυτός και να θελήσει να σε ιατρεύσει δεν μπορεί γιατί είναι πολύ αδύνατος και αν ακόμη, ας υποθέσουμε, πως μπορούσε να το κάνει, δεν θα το έκανε γιατί η υγεία στον άνθρωπο είναι κάτι καλό και ο διάβολος μισεί το καλό. Για το λόγο αυτό ονομάζεται και μισόκαλος

ΠΩΣ ΘΑ ΦΥΛΑΧΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΕΠΗΡΕΙΕΣ

Υπάρχουν, λοιπόν, και στη σημερινή εποχή υπηρέτες του διαβόλου που με τη δύναμή του ζητούν να βλάψουν τους ανθρώπους. Υπάρχουν μάγοι και μάγισσες που δένουν τους αφελείς στα δίκτυα της μαγείας, από τα οποία δύσκολα μπορεί να φύγει κανείς. Πως, λοιπόν, εμείς θα φυλαχτούμε από τους πανούργους επίβουλους της ψυχής μας; Τι πρέπει να κάνουμε για να μείνουμε μακριά από τις δαιμονικές τελετουργίες, οι οποίες τελευταία έχουν προσλάβει διαστάσεις πνευματικής επιδημίας; Ο πόλεμος του διαβόλου εναντίον κάθε πιστού είναι δεδομένος. Μισεί την εικόνα του Θεού και ζητεί να την αχρειώσει. Πειράζει, προτρέπει και ελκύει προς την αμαρτία κάθε άνθρωπο. Δεν έχει όμως τη δύναμη να μας αναγκάσει στη διάπραξη του κακού, εάν κι εμείς δεν συγκατατεθούμε. «Πονηρός ο διάβολος ομολογώ κι εγώ», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και συνεχίζει «αλλ’ εαυτώ πονηρός, ουχ ημίν εάν νήφωμεν». Εάν αγρυπνούμε, εάν προσέχουμε, εάν γρηγορούμε δεν βλαπτόμεθα, γιατί « αυτός που ενεργεί μέσα σας είναι ισχυρότερος από αυτόν που κυριαρχεί μέσα στον κόσμο» (Α’ Ιωαν. δ’ 4). Φοβάται και τρέμει το όνομα του Χριστού. Εκείνος καταστρέφει τα έργα του (Α’ Ιωαν. γ’ 8) και ενισχύει με την Θεία Χάρη τους πιστούς. Όπως οι Απόστολοι με τη δύναμη του ονόματος του Ιησού Χριστού υπέτασσαν τα δαιμόνια, έτσι κι εμείς με την επίκληση του παναγίου ονόματός Του μπορούμε να μείνουμε αβλαβείς από κάθε επιβουλή τους. Στη γλώσσα όμως της Εκκλησίας «επικαλούμαι το όνομα του Χριστού» δεν σημαίνει μόνο ότι «καλώ σε βοήθεια τον Χριστό», αλλά ζω σύμφωνα με το θέλημά Του, εφαρμόζω τις εντολές Του, βιώνω το Ευαγγέλιό Του. Με αυτό το πνεύμα γράφει ο Ωριγένης: «Οι βιούντες κατά το Ευαγγέλιον αυτού ταις προσταχθείσαις τε ευχαίς συνεχέστερον και δεόντως νυκτός και ημέρας χρώμενοι ούτε μαγεία ούτε δαιμονίοις εισίν αλωτοί». Όσοι ζουν «εν Χριστώ» ζωή μοιάζουν με αμετακίνητο βουνό που δεν σαλεύεται από τις προσβολές του Βελίαρ. Ο αναγεννημένος «εν Χριστώ» άνθρωπος που ζει μέσα στην Εκκλησία με αγάπη, με δικαιοσύνη, με ειρήνη, με μακροθυμία, με εγκράτεια, με υπομονή, με πίστη, με ελπίδα, με νηστεία, γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος και λυτρώνεται από κάθε διαβολική μεθοδεία που ενεργείται με λόγια, με σκέψεις ή με πράξεις. Είναι ντυμένος με την πανοπλία του Θεού, η οποία τον καθιστά αήττητο (Εφες. στ’ 11). Με την πίστη, λοιπόν, αυτή, ότι δηλαδή έχουμε τη δύναμη του Ιησού Χριστού, ο οποίος «σύντομα θα συντρίψει το σατανά και θα τον υποτάξει σ’ εσάς» (Ρωμ. ιστ’ 20) δεν φοβόμαστε, ό,τι και να μας κάνουν οι εχθροί μας. Τα μαγικά τους τεχνάσματα αποδεικνύονται ανίσχυρα και γελοία. Άλλο δραστικό όπλο κατά της μαγείας προσφέρει η Εκκλησία μας τον Τίμιο και ζωοποιό Σταυρό. «Χρήσασθε, τη σφραγίδι του σταυρού και όψεσθε τους εχθρούς εκλιμπάνοντας δίκην καπνού» (Ρ.G. 79,429) γράφει στην 98η επιστολή του ο όσιος Νείλος. Με την θέα και

μόνο του Σταυρού εκμηδενίζεται η δύναμη του διαβόλου. «Φρίττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν» (Στιχηρό αναστάσιμο αίνων πλαγ.δ’), Όπου σημειώνεται το σημείο τούτο, «ασθενεί μεν μαγεία, ουκ ενεργεί δε φαρμακεία» (ΒΕΠ, 33,49). Με τον Σταυρό καταπατούμε τις παγίδες του εχθρού και αποπέμπουμε τα πονηρά πνεύματα. Γι’ αυτό συμβουλεύει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

«Για να φυλάγεστε από τα μαγικά και από την ενέργεια των δαιμόνων και μάγων, να έχετε όλοι μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, τίμιο Σταυρό, κρεμασμένο στο λαιμό σας. Πολύ φοβάται ο διάβολος και οι δαίμονες τον τύπο του τιμίου Σταυρού και φεύγουν από εκεί που τον βλέπουν, όπως και οι ίδιοι οι δαίμονες το ομολόγησαν. Όταν αυτοί (δηλ. οι δαίμονες) ρωτήθηκαν κάποτε από τον άγιο Ιωάννη τον Βοστρινό ο οποίος είχε εξουσία κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, ποια πράγματα των Χριστιανών φοβούνται περισσότερο; Απάντησαν, ότι φοβούνται τρία πράγματα: τον Σταυρό, που φοράνε οι Χριστιανοί στον λαιμό τους, το άγιο Βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία» (Χρηστοήθεια, σ.228)

Επίσης ισχυρό όπλο κατά του διαβόλου είναι το άγιο Ευαγγέλίο. Σε σπίτι που υπάρχει και διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο δεν πλησιάζουν δαίμονες. Το Ευαγγέλιο είναι ο ίδιος ο Χριστός, η διδασκαλία του Χριστού και ολόκληρη η ζωή του, γι’ αυτό κατακαίει τον σατανά. Δεν αρκεί όμως να φέρουμε μόνο επάνω μας το τετραβάγγελο για την αποτροπή των δαιμονικών ενεργειών. Χρειάζεται και η ψυχή μας να φέρει μέσα της τα νοήματά του, για να μένει άτρωτη από τις επιθέσεις του πονηρού. Εκείνο, όμως, το οποίο απέναντι στον διάβολο μας κάνει λιοντάρια είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. «Ως λέοντες τοίνυν πυρ πνέοντες , ούτως από της τραπέζης αναχωρούμεν εκείνης φοβεροί τω διαβόλω γινόμενοι» (Ρ.G. 59,260). Με τη μετάληψη του τιμίου Σώματος και του ζωοποιού Αίματος του Κυρίου μας γινόμαστε φοβεροί και απρόσβλητοι στο διάβολο. Αποκτούμε τη δύναμη του Χριστού. Αποκαθιστούμε στην ύπαρξή μας τα γνήσια χαρακτηριστικά της εικόνας του Θεού. Καθαρίζουμε την ψυχή και το σώμα μας από κάθε αμαρτία, όταν προηγουμένως μετανοήσουμε και εξομολογηθούμε ειλικρινά σε ιερέαπνευματικό. Είναι, λοιπόν, δυνατόν ποτέ τον χριστιανό που επικαλείται στην πάλη κατά των δαιμόνων το όνομα του Χριστού, που ζει μέσα στην μετάνοια, μέσα στην Εκκλησία, που ταπεινά και συνειδητά συμμετέχει στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, που μελετά και εφαρμόζει το άγιο ευαγγέλιο, να επηρεάζουν οι μαγικές δυνάμεις; ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Μητροπολίτη Φθιώτιδος, Νικολάου, «Εκκλησία και Μάγια». π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, δρ. Φιλοσοφίας, Ἁποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή».

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΡΩΗΝ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ ΑΘΗΝΑ 1995

π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας

Περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφόρου

____________Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ_____________ Ο Κώστας ήλθε σε μας να ζητήσει βοήθεια. Ταυτόχρονα ήθελε να μιλήσει, να προειδοποιήσει τους νέους για την απειλή του σατανισμού. Όμως βρισκόταν σε σύγχυση. Δεν μπορούσαμε ν' αναλάβουμε την ευθύνη• έπρεπε πρώτα ο ίδιος να βρει τον εαυτό του, να ενταχθεί στην κοινωνία αγάπης του Χριστού και ύστερα να το κάνει με τη χάρη του Θεού, όχι χωρίς αυτή. Γι’ αυτό προτιμήσαμε τη συνομιλία σε μαγνητόφωνο, την οποία παραθέτουμε στη συνέχεια. Έγινε σε δύο συναντήσεις μας, κατά τα τέλη του Ιανουαρίου 1994. Παραθέτουμε αυτή τη συνομιλία χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε την πραγματικότητα από τη φαντασία, το στοιχείο της οποίας δεν μπορούμε να αποκλείσουμε.

- Άρχισα να ασχολούμαι με την παραψυχολογία και τον πνευματισμό σε ηλικία 14 ετών, όταν έφυγα Από το σπίτι μου. - Γιατί έφυγες; - Προβλήματα οικογενειακά, από τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, αναγκάστηκα κι έφυγα κι ήλθα στην Αθήνα. — Εδώ στην Αθήνα τι ζητούσες; — Είπα ότι θα βρω κάτι καλύτερο. Προσπάθησα να βρω δουλειά, δεν βρήκα. Τα νεύρα μου αρχίσανε να σπάνε• προσπάθησα με κάποιο τρόπο να γλιτώσω, δεν μπόρεσα. — Πώς έμπλεξες με τους κύκλους του αποκρυφισμού; — Στην αρχή ήμουνα στην Ομόνοια, εκεί γνώρισα κάποιους φίλους, από κει σιγά σιγά προχώρησα,

μετά από διάφορα βιβλία, μυήθηκα... — Μυήθηκες, πού; — Ήταν τότε οι εωσφοριστές, πιστεύανε δηλαδή στο Διάβολο σαν ένα αντικείμενο Θεό, όχι ο Θεός πού καταδικάζει, απλά ο αδικημένος θεός. — Και πώς σε πλησίασαν; — Μου υποσχεθήκαν χρήματα, πλούτη, δόξα, να μην έχω ανάγκη από κανέναν. Σιγά σιγά, κέρδιζα κάτι από αυτά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχει κέρδος εκεί πάνω. Πίστευσα και γω στο σατανισμό, ασχολήθηκα πιο πολύ τότε• και από μόνος μου και με τη βοήθεια άλλων. — Ήταν μεγάλη εκείνη η ομάδα; — Ήταν τότε γύρω στα 120 άτομα. — Νέοι; — Νέοι. Νέοι και μεγάλης ηλικίας. - Είχανε κάποιες διασυνδέσεις έξω από την Αθήνα; — Από ότι ήξερα εγώ, όχι. Μόνο το μεγάλο κεφάλι ήτανε στην Αγγλία, στη μαύρη εκκλησία πού λένε. Με πείσανε, μπήκα σε κάποια οργάνωση. Στην αρχή σαν βοηθός, μετά σαν τελετάρχης, μετά σαν αρχιερέας. Αργότερα κατάλαβα πώς αν κάνω κάτι μόνος μου, και με βοηθήσανε και άτομα από εκεί μέσα, να κάνω δικιά μου (σατανιστική) εκκλησία, να μπορέσω να τραβήξω πιο πολύ κόσμο, να τραβήξω νεολαία με το μέρος μας, να πάρουμε δύναμη, να δυναμώσουμε, θα είχα πιο πολλά οφέλη, και πνευματικά, όπως λέγανε, και ηθικά και οικονομικά... — Πόσο καιρό έμεινες μαζί τους, μέχρι πού αποφάσισες να κάνεις δική σου ομάδα; — Ενάμιση χρόνο. — Μπήκες λοιπόν στην πρώτη ομάδα. Όμως ανεξαρτητοποιήθηκες• διαφωνήσατε; τι ακριβώς συνέβη; — Όχι, απλά κατάλαβα ότι αυτό πού γινότανε δεν ήτανε σωστό και είδα ότι αρχίσανε τα καινούργια τα μέλη να παίρνουνε λάθος δρόμο, διαφορετικό από αυτόν πού είχα χαράξει εγώ τότε. Αποκόπηκα, γιατί με πλησίασε κάποιο από αυτά τα άτομα και μού είπε ότι, αν θέλω να πετύχω στη ζωή μου και να κάνω κάτι καινούργιο, έπρεπε να στρατολογήσω καινούργια μέλη. Και εφ' όσον είδανε πώς εγώ μπορούσα να το κάνω αυτό, είχα τη δύναμη να το κάνω, με βοηθήσανε τότε και οικονομικά και ψυχικά ας πούμε, μού δώσανε θάρρος, μού δώσανε τα πρώτα βήματα και τότε το έκανα, και ξεκίνησα μόνος μου και έφτασα τα 25 άτομα... - Επομένως χώρισες ήσυχα από την πρώτη ομάδα; - Όχι ακριβώς ήσυχα• είχα το κυνήγι, το φόβο μήπως μού κάνουνε κάτι, άλλα είχα και τις πλάτες, είχα άτομα από κει μέσα δηλαδή, τα οποία ανάφερα προηγουμένως, πού με βοηθήσανε κι ήτανε αυτοί πού παίξανε το ρόλο του συμβιβαστή. - Αυτή ή ομάδα είχε κι ένα δικό της τελετουργικό ένα δικό της κανονισμό, τί διέφερε από την προηγούμενη; — Διέφερε από τις προηγούμενες, διότι ήτανε πιο ήσυχη, δηλαδή δεν κάνανε τα πράγματα, δεν κάνανε δηλαδή ανθρωποθυσίες, ας το πούμε έτσι, δεν είχανε σκοπό ποτέ να κάνουνε ανθρωποθυσίες, θέλανε μόνο να χρησιμοποιηθούνε, νομίζανε δηλαδή, νομίζανε και νομίζουνε ακόμη ότι χρησιμοποιούν το Σατανά. Δεν είχανε κάνει ανθρωποθυσίες, κάνανε όμως θυσίες ζώων, πίνανε το ίδιο τους το αίμα, εξακολουθούσαν βέβαια να ζούνε, χωρίς να σκοτώνουνε ανθρώπους, άλλα πίνανε το ίδιο τους το αίμα, όπως κάναμε και μείς αργότερα στην καινούργια ομάδα. — Εσείς, τι τελετουργικό είχατε; — Το τελετουργικό το δικό μας ήτανε καθαρά ας πούμε... κάναμε αυτά πού κάναμε, κάναμε

σεξουαλική μαγεία, προσπαθούσαμε με κάποιες λειτουργίες, με κάποιες τελετές να δυναμώσουμε, ας πούμε, το πνευματικό μας επίπεδο, να γίνουμε πιο έξυπνοι, να πάρουμε δύναμη... — Τί είδους τελετουργίες κάνατε; — Οι τελετουργίες πού κάναμε εμείς ήτανε σεξουαλικές περισσότερο και από κει και πέρα επικλήσεις σε διάφορα πνεύματα, είτε κακά είτε σε άτομα, φίλους πού είχανε πεθάνει, θέλαμε δηλαδή να ξεκινήσουμε, ξεκινήσαμε σαν μία ομάδα ναι μεν σατανιστική, άλλα θέλαμε μετά να βγούμε στον κόσμο και να πούμε ότι εδώ είμαστε εμείς και μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους, δηλαδή θέλαμε να κάνουμε μία αδελφότητα, ή οποία μέσα από τη μαύρη μαγεία να καταφέρει να βοηθήσει τους ανθρώπους. Κάτι όμως πού δεν το πετύχαμε, δεν το καταφέραμε, γιατί αντί να υποτάξουμε εμείς το Σατανά, μας υπέταξε ό ίδιος ο Σατανάς. Νομίσαμε δηλαδή ότι θα τον κερδίσουμε εμείς. - Εσύ ίδρυσες μια νέα ομάδα. Υπάρχει ακόμη; - Εγώ έφυγα από αυτή την ομάδα πριν από πέντε χρόνια. - Υπάρχει αυτή ή ομάδα ακόμη; - Αν υπάρχει, δεν μπορώ να πω με σιγουριά- αν υπάρχει, θα έχουνε αλλάξει τοποθεσία, νομίζω ότι πολύ λίγα άτομα από τους παλιούς θα είναι εκεί, από αυτούς δηλαδή πού ήξερα εγώ τότε.

εμπειρίες Όπως αναφέρθηκε, ό Κώστας δεν δεχόταν εγκληματικές πράξεις στις τελετουργίες, όπως είναι οι ανθρωποθυσίες, ούτε συμμετείχε σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Όμως οι εμπειρίες του ήταν συγκλονιστικές και συνεχίζουν να τον τυραννούν. Γι' αυτό και πριν απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήσεις συγκλονιζόταν από ένα ισχυρό τρέμουλο. Ας δούμε όμως τί είπε στη συζήτηση μας: - Κώστα, πες μου, ποιες ήτανε οι εμπειρίες σου μέσα στην σατανιστική ομάδα; - Τότε πού ήμουνα εκεί ήτανε καλές (τρέμουλο)• τώρα πού άρχισα να συνειδητοποιώ τί γίνεται, βλέπω ότι ήτανε πολύ κακές. - Ποιες εμπειρίες ένιωθες τότε πώς είναι καλές και τώρα τις νιώθεις κακές. - (Τρέμουλο). Γενικά για μας τότε ήτανε καλά το να έχουμε χρήματα, να πίνουμε, να γλεντάμε, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να μη μας ελέγχει κανένας, να τους έχουμε εμείς... - Τα χρήματα πού τα βρίσκατε; — Μας δίνανε. — Ποιοί σας δίνανε; - Διάφορα άτομα από τα μεγάλα κεφάλια, από τα τότε μεγάλα κεφάλια. - Μεγάλα κεφάλια, δηλαδή; — Ανώτεροι στο βαθμό από μας. - Ανώτεροι μέσα στην ιεραρχία. Που Βρίσκανε τα χρήματα; - Δεν μιλάγανε γι' αυτό. Πολλοί απ' αυτούς είχανε χρήματα... - Σας δίνανε χρήματα. Με ποιο αντάλλαγμα, τί τους δίνατε εσείς; - (Τρέμουλο). Τότε κάναμε, βρίσκαμε γυναίκες, κοπέλες νεαρής ηλικίας και τις πηγαίναμε σ' αυτούς, κάνανε έρωτα και διάφορα τέτοια. - Γινόντανε μαύρες λειτουργίες με θυσία της παρθενίας μιας κοπέλας, ή τί; — Γινότανε. Αυτό ήταν πάνω σε σεξουαλική μαγεία- αυτό γινότανε και γίνεται και θα γίνεται, μέχρι να εξαλειφτούνε. — Είπες πως θέλατε να βοηθήσετε, να έχετε και ηθικά οφέλη, επομένως το κίνητρο ήταν θετικό•

πήγαινες για κάτι καλό; — Με τα λεγόμενα τους, ναι, πήγαινα για καλό, ότι θα περνώ ζωή χαρισάμενη, αλλά πνευματικά ήμουνα πάντα ένα ράκος, όπως είχα φθάση σε ένα σημείο να είμαι, παρ' ότι είχα φτιάξει δικιά μου εκκλησία κι ήμουνα εγώ αρχηγός, ήμουν ένα ράκος. Δεν έκανα πραγματικά αυτό πού ήθελα εγώ, δεν κέρδιζα αυτό πού ήθελα εγώ, κέρδιζα αυτό πού ήθελαν κάποιοι άλλοι. — Κάποιοι άλλοι, ποιοί; - Ανώτερα κεφάλια με πιο μεγαλύτερο βαθμό. — Συγκεκριμένα; - Συγκεκριμένα, πιο μεγάλοι σε ηλικία, οι οποίοι ήτανε σε κάποια μεγάλη οργάνωση, κεφάλια πού είναι και μέσα στο ίδιο το... - Οργάνωση σατανιστική; - Μιλάμε πάντα για σατανιστική. - Στην ομάδα πού εντάχθηκες έπρεπε να υπογράψεις κανένα συμβόλαιο; - Ακριβώς. Υπάρχουν δύο συμβόλαια. Ένα συμβόλαιο, το ότι παραδίδω την πίστη μου σ' αυτόν, και το συμβόλαιο της ψυχής. - Είχες υπογράψει και τα δύο συμβόλαια; - Ευτυχώς είχα υπογράψει το ένα συμβόλαιο. Ευτυχώς! - Ναι, όταν υπέγραψες αυτό το χαρτί, ενώπιον τίνος το έκανες, ποιο πρόσωπο ήταν κοντά σου, τρόπον τινά εξουσιοδοτημένο από τον Σατανά; - Ήταν ο αρχιερέας της μεγάλης μαύρης εκκλησίας (στην Αγγλία). - Επομένως αυτό πού συνέβη εδώ, έχει άμεση σχέση μ' αυτό πού συμβαίνει στην Αγγλία; - Ακριβώς, όπως είναι και ή μασονική στοά. Δεν είναι καθαρά ελληνική, παίρνει γραμμές από άλλου... - Όταν υπέγραψες αυτό το συμβόλαιο, τι σου ζητήθηκε, τι συνέπεια είχε στην πιο πέρα ζωή σου; - Να πετάξω κάθε τι το χριστιανικό από πάνω μου, τη σκέψη, να αποστρέφομαι γενικά τους χριστιανούς, να νιώθω μίσος για τους χριστιανούς, ενώπιον Διαβόλου να εξευτελίσω τα ιερά και τα όσια, είτε εικόνες ήτανε, είτε βιβλία, είτε το σταυρό τον ίδιο! και ξευτελισμός της δικής μου ψυχής. Του σώματος δεν μπορώ να πω, δεν μού ζητήσανε δηλαδή κάτι τέτοιο. Ήθελαν να με προωθήσουνε για κάτι πιο πάνω. Αν γινότανε αυτό, θα χάνανε. Με κράτησαν 100% άνδρα ώστε να ελέγχω. Να έχω ξεκάθαρο μυαλό και να μπορώ να ελέγχω, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, όχι. — Δηλαδή τι συνέβη; — Πάνω στον όρο της μύησης, πρέπει το άτομο αυτό να γίνει... να παραδώσει δηλαδή την ψυχή και το σώμα του στο Σατανά. — Δηλαδή το σώμα του με ακόλαστες πράξεις; — Ακριβώς. Τώρα για τα άτομα ας πούμε, για τους πιστούς εκεί πού προορίζονται για ανώτερα αξιώματα, δεν ζητάνε κάτι τέτοιο. Το μόνο πού ζητάνε είναι η παράδοση της ψυχής, του αίματος... — Της ψυχής και του αίματος, με ποιόν τρόπο; — Αποκλειστική πίστη στο Δαίμονα. — Με την ομολογία; — Ακριβώς, με την ομολογία. — Εκεί οι τελετές είχαν ως στόχο από το ένα μέρος την άντληση δυνάμεως, από το άλλο μέρος όμως τον εξευτελισμό και τη γελοιοποίηση της χριστιανικής πίστεως, ή όχι; — Μα ο σατανισμός εκεί πέρα στρέφεται. Γι' αυτό και τα τελευταία χρόνια ρίχτηκε, μάλλον μπορώ να

πω ριχτήκαμε, όπως ρίχτηκα και γώ τότε, στη δίωξη του χριστιανισμού. Μέχρι πριν από είκοσι χρόνια περίπου δεν είχαν κυνηγήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία, κυνηγούσανε την Εκκλησία άλλου. Εδώ και είκοσι χρόνια χτυπάνε την Ορθόδοξη Εκκλησία... — Έχεις δει να γίνονται φόνοι; — Σε φόνους δεν έχω συμμετάσχει, έχω συμμετάσχει σε θυσίες με ζώα όμως. — Μωρά παιδιά; Ξέρεις να γίνονται θυσίες βρεφών; — Γίνονται και μέχρι πριν από μικρό χρονικό διάστημα, δεν ξέρω, έχω πάψει ν' ασχολούμαι. — Έχεις ακούσει για νεαρές κοπέλες, πού γεννούν μωρά, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, ειδικά για τέτοιες θυσίες; — Οι λεγόμενες μητέρες, οι μάνες. — Συμβαίνουν αυτά στη χώρα μας; — Συμβαίνουν στη χώρα μας, άλλα πριν από 3-4 χρόνια, απ' ότι νομίζω, δεν έχω ακούσει, γιατί έχω σταματήσει εγώ τώρα, πρέπει να το έχουνε σταματήσει αυτό από ότι νομίζω, δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο τώρα τελευταία από τους κύκλους. Παλιά υπήρχανε, βρίσκανε νεαρές κοπέλες, πού τις πληρώνανε κι ένα εκατομμύριο κι ενάμισι ή τις κάνανε πλύση εγκεφάλου και τις κρατάγανε με δικούς τους γιατρούς. Κάνανε τα μωρά και τα μωρά θυσιαζόντουσαν, είτε αγόρια ήτανε είτε κορίτσια. Πιο πολύ όμως προτιμούσανε τα κορίτσια, γιατί το αγνό το αίμα είναι και το καλό πού λένε!. Για το ίδιο θέμα ο Κώστας ανέφερε στη δεύτερη συνάντηση μας: — Κορίτσια τα οποία είτε τους δίνανε στέγη είτε από κορίτσια πού εξαφανιζόταν, λέγανε ότι εξαφανιζόταν, όχι καλά στο μυαλό τους, γυναίκες πάντα, τις οποίες με κάποιο τρόπο τις παίρνανε σε ένα σπίτι, σε κάποιο, ας πούμε ίδρυμα, κάνανε αυτά πού κάνανε τα αίσχη πάνω τους... είχανε γιατρούς ξένους, δικούς τους γιατρούς, γεννούσανε κι όταν διαλέγανε, τα κοριτσάκια πιο πολύ, τα αγοράκια, όταν τα βλέπανε γερά τα κρατούσανε για άλλους λόγους, θυσιάζανε τα κοριτσάκια. Εγώ προσωπικά, πρέπει να το πω κι' αυτό, έχω τύχει όχι σε θυσία, φέρανε κάποτε σ' ένα δισκοπότηρο αίμα, είχανε φέρει κάποια γυναίκα από έξω, μεγάλης ηλικίας, και μετά από κάποια τελετή πού πήραμε μέρος και κάποιο όργιο, λούσαμε γενικά αυτή τη γυναίκα με το αίμα. Σε μισή ώρα μετά, ήτανε σαν να είδαμε μπροστά μας το Σατανά... — Ωστόσο είχατε πάρει και ναρκωτικά, όταν το είδατε αυτό έτσι δεν είναι; — Δεν είχα πάρει ναρκωτικά• ναρκωτικά παίρναμε ή πριν ή μετά. Εμείς στον βαθμό αυτόν πού ήμασταν, πλέον είχε μπει στο υποσυνείδητο μας, όταν κάναμε κάτι και θόλωνε απότομα το μυαλό μας, δηλαδή όταν θέλαμε να δούμε κάτι, αυτή τη στιγμή το βλέπαμε, με μία αυτοσυγκέντρωση το βλέπαμε, είχε πλέον το μυαλό μας, θολώσει, είχε ποτιστεί από σκέψεις και καταστάσεις κι όποια στιγμή θέλαμε να δούμε κάτι το βλέπαμε. — Πες μου, ποιο είναι το μεμπτό στα τελετουργικά πού εσύ έζησες πριν αποχωριστείς από την πρώτη ομάδα- τα σεξουαλικά όργια; τι δεν θεωρείς πρέπον; — Γενικά στο θέμα της μαγείας τίποτα από όσα γίνονται δεν είναι πρέπον. Δηλαδή αυτή τη στιγμή πού μπορώ να πω ότι έχω καθαρό μυαλό κι έχω συνειδητοποιήσει δύο τρία πράματα και μπορώ να πω πλέον σαν λογικός άνθρωπος, δεν είναι πρέπον ούτε η σεξουαλική μαγεία ούτε γενικά όλη η λειτουργία πού γίνεται εκεί. Και να πω και κάτι άλλο, πες ότι ο σατανισμός είναι αναγνωρισμένος αυτή τη στιγμή, όπως στην Αμερική. Στην Αμερική είναι αναγνωρισμένος ο σατανισμός• το κράτος το ίδιο το ευλογεί στην Αμερική και πολύ φοβάμαι ότι και στην Ελλάδα θα το κάνουμε, πολύ το φοβάμαι, γιατί έχουνε άτομα επάνω, τα οποία τα προσκυνάμε. — Απάνω που;

— Άτομα τού σατανισμού έχουνε πιάσει γερά πόστα... — Είπες πως οι πιστοί του Σατανά τάζουνε σ' αυτόν κάθε φορά πράγματα. Τι εννοείς; — Τάζουνε συγκεκριμένη ημέρα. Όταν θέλουνε κάτι θα καλέσουνε το Σατανά ή κάποιον άλλο δαίμονα θα του προσφέρουνε κάτι και από εκεί και πέρα αρχίζουν να βρίζουνε το Χριστό, βρίζουνε γενικά τα θεια κι, απαρνιούνται τα πάντα και εκείνη τη στιγμή το γράφουν κι αυτό με το αίμα τους. Είναι και διάφορα πράγματα πού αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να τα πω, αύτη στιγμή δεν είμαι εγώ έτοιμος να τα πω. — Βλάσφημα ή επικίνδυνα; — Και βλάσφημα και επικίνδυνα. — Προς την κατεύθυνση την εγκληματική; — Ακριβώς. — Δηλαδή υπόσχονται ότι κατά καιρούς ή κατά τις πανσελήνους θα θυσιάσουν ένα παιδί; — Κοιτάξτε, όταν κάποιος ζητάει κάτι από το δαίμονα, του υπόσχεται και κάτι ανάλογο. Δηλαδή αν θέλουν για παράδειγμα περιουσία, μαγική δύναμη, τότε υπόσχεται θυσία... Όσο πιο μικρό είναι το ζητούμενο, τόσο πιο μικρό είναι και το τίμημα πού θα πληρώσει. Αλλά όταν κάποιος ζητήσει για τον εαυτό του ή την οικογένεια του, για κάποιο δικό του άτομο κάτι, να μπορεί να επιβάλλεται στους άλλους, αυτό που θα προσφέρει είναι η θυσία άνθρωπου και συνήθως κοριτσιού. — Έχεις ακούσει διηγήσεις από άλλους μέσα στο χώρο του σατανισμού για τέτοιες θυσίες; — Πολλές φορές. Και όταν τις συζητάνε, τις συζητάνε με τέτοια χαρά, μπορώ να πω είναι το καλύτερο πράμα γι' αυτούς, είναι όπως είναι για τους χριστιανούς τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, έτσι είναι και γι' αυτούς η ανθρωποθυσία, όταν πρόκειται να ζητήσουν κάτι, όπως ένας χριστιανός ανάβει ένα κερί για να ζητήσει κάτι από τον Χριστό, έτσι κι αυτοί κάνουνε μία ανθρωποθυσία για να κερδίσουνε και να ζητήσουν κάτι από τον Σατανά. — Έχεις την εντύπωση ότι αυτό έχει μεγάλη έκταση; — Έχει μεγάλη έκταση. — Πόσο μεγάλη; — Από τη στιγμή πού διαβάζετε στις εφημερίδες ότι πάντα εξαφανίζονται άτομα και ειδικά νεαρής ηλικίας, είτε αγόρια είτε κορίτσια, γι' αυτούς δεν παίζει ρόλο αν κάποιος είναι καθυστερημένος στο μυαλό ή οτιδήποτε, γι' αυτούς είναι χαρά να δούνε κάποιον πού δεν θα τον αναζητήσουν. Και τα πιο πολλά τα κάνουνε και φαίνονται ότι είναι τροχαία, άλλο πνιγμός, διαβάζεις στην εφημερίδα ότι κάποια κοπέλα πνίγηκε ή πέθανε από ναρκωτικά και τέτοια. Τα περισσότερα από αυτά είναι... και τη βελόνα ακόμη με το ναρκωτικό, πού πέθανε αυτή η νεαρή κοπέλα την έβαλε κάποιος στο χέρι της. — Είχατε περιπτώσεις αυτοκτονίας; — Περιπτώσεις αυτοκτονίας είχαμε μόνο δύο σε όλα αυτά τα χρόνια, άτομα τα οποία προσπαθήσανε να ξεφύγουνε και δεν τα αφήσανε και φοβηθήκανε μήπως τους θυσιάσουνε. Γιατί όταν μπαίνεις σε μια τέτοια ομάδα, σημαίνει ότι δίνεις και κάτι από πάνω σου, είτε τρίχες από τα μαλλιά σου, είτε από τα νύχια σου, πάντως δίνεις κάτι δικό σου. Και κάνεις εκεί μέσα τότε μία εξομολόγηση, η οποία, έχεις κάνει για παράδειγμα κάτι στη ζωή σου και δεν το ξέρει κανένας, ούτε η αστυνομία ούτε η οικογένειά σου. Και αυτό πού έχεις κάνει στο ζητάνε να τους το πεις, να σ' έχουνε στο χέρι. -Υπάρχει περίπτωση, κάποιος από την ομάδα να ισχυρίζεται πώς είναι μέντιουμ του Σατανά να αναγγείλει για λογαριασμό του Διαβόλου, ότι κάποιος πρέπει να θυσιαστεί; -Κοιτάξτε, αυτά γίνονται σε μεμονωμένες ομάδες, αυτά γίνονται σε ομάδες οι οποίες είναι τελείως έξω από το πρόγραμμα δηλαδή. Οι αρχηγοί τους δηλαδή δεν είναι Έλληνες. -Κι όμως αυτά γίνονται και στην Ελλάδα; Δηλαδή να οριστεί από το μέντιουμ του Σατανά ότι κάποιος

πρέπει να θυσιαστεί, να προσδιοριστεί το όνομα και μάλιστα και ο τρόπος πού θα πεθάνει ή και ποιος θα πρέπει να το κάνει; -Ναι, και αυτός πού το κάνει συνήθως είναι το καινούργιο μέλος, ο νέος, είπαμε, για να τον έχουνε στο χέρι, για να μη μπορέσει να φύγει. Σ' αυτές τις ομάδες δεν υπάρχει περίπτωση πού να μη έχει ανακατευτεί έστω κι ό τελευταίος κι ο πιο καινούργιος εκεί μέσα. Κι ο πιο νέος πού θα μπει μέσα, θα κάνει, θα θυσιάσει εν ανάγκη, θα λερώσει τα χέρια του, για να φοβάται μετά, να μη μπορεί να φύγει, να μη μπορεί να καρφώσει, γιατί θα ξέρει ότι θα φάει κι αυτός το κεφάλι του. -Και αυτό γίνεται στα πλαίσια μιας μαύρης λειτουργίας ή μεμονωμένα; -Κοιτάξτε, όταν θέλουνε να κανονίσουνε κάτι τέτοιο, δεν μπορούνε να το κανονίσουνε όλα τα μέλη. Ας πούμε ένα παράδειγμα• αν ο αρχιερέας ήθελε να κάνει κάτι, να θυσιάσει κάποιον, δεν θα καλούσε όλα τα μέλη. Ας πούμε, ότι θα κάνουνε μία θυσία ανθρώπου παράδειγμα. Μαζεύουν τους πιο πιστούς, ξέρει ποιοι είναι οι πιο πιστοί. Παίρνει τους τέσσερις πρώτους, τους πιο παλιούς, και μ' αυτούς κρίνει ποιόν θα θυσιάσουνε, παράδειγμα, και ποιος θα είναι αυτός πού θα βάλει το μαχαίρι. — Έχεις ακούσει τέτοιες ιστορίες; — Πάρα πολλές. — Για να κάνατε μία τελετουργία, τι προϋποθέσεις έπρεπε να υπάρχουν; λόγου χάρη έπρεπε να υπάρξει μια 15χρονη κοπέλα; ένας κόκορας, ποιες ήταν οι προϋποθέσεις για να γίνει μια μαύρη λειτουργία; Θα έπρεπε να υπάρχει ένας βωμός για να γινόταν μία τελετουργία και τι συνέβαινε πάνω σ' αυτό το βωμό; — Θέλετε δηλαδή ολόκληρο το τυπικό της μαύρης λειτουργίας; — Στα κύρια σημεία. — Πρώτα βρίσκουμε τον κατάλληλο χώρο• το χώρο αυτό δεν θα τον ξέρουνε οι πιο πολλοί• πολλές φορές δεν είναι και στο ίδιο σημείο, αλλάζει τοποθεσία. Υπάρχει πάντα ο βωμός, τα σύμβολα, υπάρχει η πεντάλφα, από κει και πέρα, κάθε ένας από μας φέρνει και ένα διαφορετικό σύμβολο, φέρνει ένα διαφορετικό βαθμό, υπάρχουνε στην αρχή, όταν ξεκινάμε την τελετουργία, ο ύμνος, από κει και πέρα έχουμε την κοπέλα, η οποία είναι και το σύμβολο, είναι η αρχι-ιέρεια, ας την πούμε, η οποία γδύνεται... — Η κοπέλα έρχεται για πρώτη φορά ή είναι μέλος; — Είναι μέλος, δεν έρχεται για πρώτη φορά. — Αυτό το ρόλο τον έχει παίξει πολλές φορές; Ή κάθε φορά είναι μια νέα κοπέλα; — Ποικίλει. Άλλες φορές έχουμε την ιδία κοπέλα πού κάνει αυτό, άλλα κι όταν δούμε ότι υπάρχει μια όμορφη κοπέλα, ας πούμε, πού... με λίγα λόγια είναι του χεριού μας και ξέρουμε ότι είναι τού χεριού μας και προσπαθούμε να την προωθήσουμε και αναλαμβάνει και η καινούργια η κοπέλα πλέον αυτό το ρόλο. - Ποιο ρόλο; - Το ρόλο της Ιέρειας. Σε τί συνίσταται αυτός ο ρόλος, τι κάνει δηλαδή; - Θέλουμε μ' αυτόν το τρόπο να δείξουμε στον Σατανά ότι τον δεχόμαστε εμείς οι άνθρωποι και ότι του προσφέρουμε αυτή τη γυναίκα, να κάνει έρωτα δηλαδή μαζί της να... - Μέσω του αρχιερέως; - Μέσω του αρχιερέως, γιατί ο πρώτος πού κάνει έρωτα με την ιέρεια είναι ο αρχιερέας, αυτός είναι ας πούμε, ο γιος του Διαβόλου, ο ιερέας του Σατανά. Αυτός παίρνει πρώτος τη δύναμη και από κει και πέρα μετά, εφ' όσον ζητήσουμε αυτά πού θέλουμε, εφ' όσον πει ο αρχιερέας ναι, ο Σατανάς δηλαδή το άκουσε, τότε αρχίζουν και τα όργια.

- Τα όργια μεταξύ τους ή με αυτή την κοπέλα; - Όταν κανονίσουμε μια μέρα, εδώ είναι δύο περιπτώσεις αυτό πού είπατε. Είναι μία κανονισμένη ημέρα κάθε εφτά μήνες, όπου κάνει μόνο ό αρχιερέας μ' αυτή την κοπέλα. Αλλά όταν είναι για παράδειγμα μεγάλες χριστιανικές γιορτές, τότε έρχονται όλοι σε επαφή μ' αυτή την κοπέλα, όσοι άντρες υπάρχουν εκεί μέσα… - Δηλαδή στις χριστιανικές γιορτές συμβαίνει αυτός ό χλευασμός τρόπον τινά της ημέρας. - Ακριβώς τότε, όταν υπάρχουν χριστιανικές γιορτές, τότε είναι πού ό Διάβολος κραυγάζει και φωνάζει, τότε είναι πού ζητάει το αίμα, για να μπορέσει τοτε να πει, ναι, Χριστέ, λες ότι υπάρχεις, άλλα κοίταξε κι από δώ, υπάρχω και γώ, την ημέρα πού εσύ γιορτάζεις εγώ κερδίζω.

Μέθοδος προσηλυτισμού Στη συζήτηση μας, ο Κώστας έδωσε χρήσιμα στοιχεία, από πρώτο χέρι, για τη μέθοδο προσηλυτισμού νεαρών θυμάτων από μέρους του σατανισμού: — Πες μου Κώστα, πώς γίνεται ο προσηλυτισμός ενός νεαρού παιδιού; — Συνήθως γίνεται από γυναίκα, από κοπέλα, όπως είχανε ξεκινήσει ένα διάστημα τα Παιδιά του Μω. — Πώς σε προσηλύτισαν εσένα, με κοπέλα; — Όχι. Με είδανε αυτά πού περνούσα και ήρθανε και μού μιλήσανε μόνοι τους. Είχα κάποιον φίλο από αυτούς και μού μίλησε ανοιχτά. Μου είπε τι γίνεται, μου είπε το πιστεύω. Μη έχοντας εγώ άλλο τρόπο να κρατηθώ, δεν είχα δύναμη τότε, δεν είχα χρήματα, πείστηκα και μπήκα στην ομάδα. — Στον προσηλυτισμό σου χρησιμοποίησαν και την αγία Γραφή; Διαβάζουν οι σατανιστές τη Γραφή; — Μπορώ να πω πως την αγία Γραφή και τα χριστιανικά βιβλία τα ξέρουνε και πιο καλύτερα και από τους χριστιανούς... — Όταν σε μυήσανε, σε ηλικία 14 χρόνων, επικαλέσθηκαν για να σε πείσουν εδάφια από την αγία Γραφή; — Τρία εδάφια από αυτά και (ειρωνικά) το πιο καλό είναι ότι με βάλανε, όχι μόνο αυτό άλλα και το λεγόμενο κλειδί, υποτίθεται το Χριστό, αν ήμουνα καθαρός να μπω στην ομάδα. — Αν ήσουνα άξιος από πλευράς ηθικής ακεραιότητας; — Ακριβώς, αν ήμουνα άξιος. — Αν τότε ήξερες την αγία Γραφή, έστω και λίγο, θα ήξερες να τους απαντήσεις στον ισχυρισμό τους πως κυβερνάει τον κόσμο ο Σατανάς; — Ναι, βέβαια θα το ήξερα. — Η δική σου περίπτωση δεν είναι ασφαλώς ό κανόνας. Πες μου, πώς γίνεται συνήθως ο προσηλυτισμός; — Κοιτάξτε- έχουν δύο-τρία όμορφα κορίτσια, τα οποία τα μαθαίνουν, τα διδάσκουν κάποιον τρόπο, ώστε να μπορούνε να ρίξουν ακόμη και το πιο όμορφο αγόρι.. Αυτό γίνεται και με τα αγόρια. Όταν θέλουν κορίτσια, μαθαίνουνε τα αγόρια, τα ντύνουνε, έτσι ώστε να μπορέσουνε να καταφέρουνε να τραβήξουνε τη γυναίκα κοντά τους. -Παρουσιάζονται τα αγόρια αυτά με προτάσεις άσχημες στις κοπέλες, τους λένε περί τίνος πρόκειται η μήπως υποκρίνονται ότι έχουν καλό σκοπό; — Όχι. θα πω ένα παράδειγμα, όπως και το δικό μου. Πάντα πάμε πρώτα στη γνωριμία και μετά αρχίζουμε το χαρτί, να λέμε τα ταρώ. Από κει και πέρα λέμε ότι ασχολούμαστε καθαρά με τη λευκή μαγεία. Στην ουσία λευκή και μαύρη μαγεία είναι το ίδιο, μόνο που τα καλούμε με άλλα ονόματα.

— Δηλαδή αρχίζει κανείς με τα χαρτιά, με το τραπεζάκι και δεν μένει εκεί, άλλα προχωράει. — Όταν δει ότι αυτά πού λέει οι άλλοι τα δέχονται, τότε προχωράει και φθάνει στο σημείο σιγά σιγά, όχι μόνο στο τραπεζάκι, άλλα στην επίκληση. Από κει και πέρα αρχίζουνε τα ταξίματα, αρχίζει πλέον να πείθεται η κοπέλα ή το αγόρι γι' αυτά πού λέει το καμάκι, να το πω έτσι. Αρχίζουν πλέον να πείθονται και να υποκύπτουνε και μετά αρχίζει... — Υπάρχει περίπτωση μια κοπέλα να προσηλυτίζεται, επειδή ενδιαφέρεται για ένα νεαρό, να πάει σε μια δήθεν αθώα συνάντηση και να βρεθεί ξαφνικά ότι αυτή η αθώα συνάντηση είναι μία μαύρη λειτουργία; — Ναι πολλές φορές έχει γίνει αυτό. — Μήπως εκεί υπάρχουν διάφορα στάδια, ας πούμε κατ' αρχήν μπαίνει σ' ένα ευχάριστο περιβάλλον και μετά, αφού της ρίξουν κάτι και αλλοιωθεί πλέον η προσωπικότητα της ή χάσει τον έλεγχο, τότε προχωρούν πιο πέρα; — Φροντίζουνε πάντα να υπάρχει καθαρό το μυαλό. Να μπορούνε στην αρχή με καθαρό μυαλό, να τους δώσουνε το πρώτο ψωμί πού λέμε, να τους δώσουνε το πρώτο νόημα, το πρώτο πιστεύω, να τις κάνουνε να πιστέψουμε πρώτα με καθαρό μυαλό να συνειδητοποιηθούνε βαθιά μέσα τους το πιστεύω, γιατί αρχίζουνε με χρυσαφικά, με βόλτες, με δωράκια, με έρωτα, με τα πάντα. Αρχίζουνε δηλαδή και πείθουνε τις κοπέλες ότι πάνε για σοβαρό σκοπό, ότι έχουνε ένα πιστεύω και αυτό το πιστεύω είναι το σωστό, ότι ό Σατανάς θα βοηθήσει και θα βοηθά για όλη τους τη ζωή, και αυτό γίνεται και με διάφορα τρικ πού κάνουνε. — Υπάρχει το συμβόλαιο, πού υπογράφει κανείς με το αίμα του. Μήπως θυμάσαι τι λέει αυτό το συμβόλαιο; — (Τρέμουλο). Να το πω; — Ναι. — Ξεκάνει πρώτα με το όνομά του. — Του δαίμονα; — Ναι λέει: Μεγάλε Σατανά... εγώ ο τάδε, αυτή τη στιγμή με το αίμα μου ορκίζομαι σε σένανε και παραδίδω την ψυχή μου, παραδίδω την ψυχή μου, παραδίδω το σώμα μου, αλλά ζητώ από σένα... Αυτό συνήθως γίνεται Δευτέρα ή Παρασκευή βράδυ. Αυτό γίνεται και μέσα από την εκκλησία ή σε σταυροδρόμι ή στο νεκροταφείο. — Τι υποσχέσεις δίνουν στο Σατανά, μήπως ότι απαρνούνται τον Χριστό, ότι θα του προσφέρουν αυτό ή εκείνο ή ακόμη και θυσίες; — Αυτό είναι λογικό να το ρωτάτε κι είναι και σωστό. — Δηλαδή; — Μαζί με τα ταξίματα είναι και το πάτημα του σταυρού ή της εικόνας, και πολλές φορές της αγίας Γραφής. Έχω δει άτομα να παίρνουνε την αγία Γραφή και την εικόνα του Χριστού, να την πετάνε κάτω και πάνω της να κάνουν ακαθαρσίες, όπως τον σταυρό να τον κρεμάνε ανάποδα και από κει και πέρα πλέον αρχίζουν τα ταξίματα... — Στην ομάδα τη δική σας προσπαθούσατε να προσηλυτίσετε νεαρά κορίτσια; — Εμείς είχαμε σκοπό να φτάσουμε τους 30 και να σταματήσουμε. Να κρατήσουμε μόνο εμείς. Φοβόμασταν πλέον ν' ανοιχτούμε πιο πολύ. Θέλαμε να μείνουμε εμείς, να κρατηθούμε σ' αυτή την ομάδα, έστω και 30 άτομα, και μέσα από κει να μπορέσουμε να βοηθήσουμε, δηλαδή να παίξουμε το ρόλο του παραψυχολόγου, του πνευματιστή, δεν ζητάμε δηλαδή εμείς πράγματα, όπως κάνουνε σήμερα οι νέοι, να κάνουν ανθρωποθυσίες και τέτοια. Θέλαμε μείς τότε να βοηθήσουμε.

Αλλά το μόνο πού καταφέραμε να κάνουμε είναι κακό και όχι να βοηθήσουμε. Καταστρέψαμε και δεν βοηθήσαμε. — Εσύ, εκτός από το ότι διηύθυνες αυτή την κλειστή ομάδα, πώς διαφορετικά παρουσιαζόσουν στο κοινό, ποιές δραστηριότητες είχες αναπτύξει; — Ερχόμουν σ' επαφή με διάφορα άτομα, έξω, σε καφενεία, σε γνωστούς κύκλους, φιλικούς κύκλους, στους οποίους έλεγα τα χαρτιά, ορισμένα από αυτά βγαίνανε αλήθεια, γιατί έκανα χρόνια ψυχολογία, προσπάθησα, διάβασα ψυχολογία, έμαθα τον άνθρωπο, είδα τα προβλήματα του άνθρωπου και από κει και πέρα ήξερα πώς θα καταφέρω κάποιον, για να τον πείσω ότι αυτό πού του είπα είναι σωστό και ότι αυτό πού του είπα θα το κάνει. - Αυτά τα άτομα πού έδειχναν συνεργάσιμο πνεύμα προσπάθησες να τα βάλεις πιο μέσα; - Προσπάθησα. - Αυτός ήταν ένας από τους σκοπούς σου; - Ακριβώς. - Εκτός από τα χαρτιά, τι άλλο έκανες για να τραβήξεις ανθρώπους; - (Τρέμουλο). Περισσότερο λυσίματα, δηλαδή, αν καταλάβαινα πώς κάποιος είχε μαγεία, προσπαθούσα να τα λύσω, επικαλούμενος πάντα σκοτεινές δυνάμεις.

Πορεία προς την απελευθέρωση Ο δρόμος πού μέχρι τώρα πέρασε ο Κώστας και όλα τα πισωγυρίσματα φανερώνουν τον εσωτερικό αγώνα και την πάλη των ανθρώπων πού έπεσαν στην παγίδα του Σατανά, θέλησαν να ξεφύγουν και αναζητούν τον τρόπο. Παραθέτουμε και αυτή τη συζήτηση, όπως ακριβώς έγινε: - Κώστα, σε κάποια στιγμή άρχισες να αμφιβάλεις. Τι συνέβη; - Άρχισα να νιώθω φόβο, τρόμο. - Φόβο, από ποιόν; Από την αστυνομία; - Όχι από την αστυνομία, δεν φοβήθηκα την αστυνομία και τέτοια. Ο φόβος πού έχουμε είναι ο πνευματικός φόβος. Είναι φορές, πού κι ακόμα τώρα νοιώθω οτι πάντα ο Σατανάς είναι δίπλα μου και θέλει κάτι να μου κάνει. Παρ' όλο πού πίστευα σ' αυτόν κι ήξερα, κι έλεγα πώς δεν θα μού κάνει κακό, πάντα κάτι με κρατούσε κι έλεγα ότι από στιγμή σε στιγμή, παρ' όλο πού είμαι δικός του, θα μού την κάνει τη ζημιά. - Υπήρχε πνευματική τρομοκρατία; — Υπήρχε και υπάρχει πάντα. Εκεί στηρίζονται όλοι οι σατανολάτρες κι όλες οι στοές, όλες οι ομάδες και δε φεύγουνε. Αυτό φοβούνται πολλά παιδιά. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, είναι ότι στις τελετουργίες, με όλα αυτά πού έχουνε, πού βλέπουνε τα παιδιά σ' αυτές τις ομάδες, και ειδικά τα νεαρά, αρχίζουνε πλέον και αυθυποβάλλονται. Και πιστεύουνε πλέον ότι ή ζημιά θα γίνει από κάποιο πνεύμα. Δεν είναι όμως έτσι. Το πνεύμα δεν θα την κάνει τη ζημιά. Ο αρχηγός θα την κάνει τη ζημιά, δηλαδή ο άνθρωπος. Αν θα γίνει η ζημιά θα γίνει από άνθρωπο, γιατί ο Θεός δεν θα αφήσει το πνεύμα να το κάνει αυτό, ο άνθρωπος θα την κάνει τη ζημιά, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση εγώ. Και τότε πού εγώ έλεγα για το καλό και προσπαθούσε κάποιος να φύγει, έψαχνα να βρω ένα τρόπο να τον κρατήσω, είτε καλός ήτανε είτε κακός. — Με τρομοκρατία; - Ακριβώς. Μάλιστα έτσι δουλεύουνε και όλες οι οργανώσεις, με τρομοκρατία. Καμία δεν λέει, έλα μέσα κι οπότε θες φύγε.

- Κώστα, πώς αποδεσμεύθηκες εσύ; - Εξαφανίστηκα από την Αθήνα, πήγα... — Πόσα χρόνια; — Τώρα τεσσεράμισι χρόνια περίπου. — Σε κυνηγήσανε; - Ψάξανε να με βρούνε, με βρήκανε στην... Ξανάρθα στην Αθήνα, έκανα κάποιες λειτουργίες... - Σατανιστικές λειτουργίες; - Σατανιστικές. - Για να μπορέσεις να πάρεις βοήθεια, να εξουδετερώσεις αυτό το διωγμό; - Ακριβώς. Χρησιμοποίησα αυτούς, προσπάθησα δηλαδή μέσα από τις λειτουργίες να πάρω εγώ δύναμη, για να μπορέσω μετά από κει και πέρα να τους πείσω ότι εγώ πλέον έπρεπε να υποχωρήσω και να ανέβει ο αμέσως επόμενος και ότι εγώ μία φορά στους πέντε μήνες θα επέστρεφα πλέον ως ανώτερος άρχοντας ας πούμε, και θα καθοδηγούσα τον αρχηγό, τον καινούργιο αρχηγό• ότι δεν θα αποκοβόμουνα, δεν θα έφευγα δηλαδή οριστικά. - Το πίστευες αυτό; - Όχι δεν το πίστευα, απλά ήτανε ένας τρόπος τότε για να μπορέσω εγώ να εξαφανιστώ, να φύγω. - Έκανες λειτουργίες για να απαλλαγείς. Μόνος σου τις έκανες; - Όχι μόνος μου, πάντα με άλλα άτομα. - Αυτά τα άτομα ήθελαν να σε βοηθήσουν; - Δύο από αυτούς ήθελαν να με βοηθήσουν, οι υπόλοιποι όχι. - Αυτοί οι δύο ήθελαν να μείνουν μέσα στο χώρο; Τι γίνανε; - Αυτοκτονήσανε, δύο μήνες αφότου έφυγα εγώ. Ο ένας βρέθηκε με υπερβολική δόση ηρωίνης και ο άλλος σε τροχαίο. - Πώς ερμηνεύεις αυτή την αυτοκτονία, μήπως λόγω πνευματικής τρομοκρατίας, από φόβο; - Πνευματική τρομοκρατία. - Ότι δηλαδή πρόδωσαν τον άρχοντα; - Ακριβώς. - Και δεν αξίζουν να ζήσουν; - Όχι μόνον αυτό αλλά και από τους εφιάλτες. Προδώσανε μεν τον Άρχοντα, αυτό το πιστεύανε, γιατί πιστεύανε τότε εκεί, άλλα και από τους εφιάλτες πού είχανε, δηλαδή, όταν κάποιος μπει εκεί μέσα, μπαίνει πλέον στο υποσυνείδητό του, από τις λειτουργίες και από όλα αυτά πού γίνονται, μπαίνει στο υποσυνείδητό του ότι βλέπει το Σατανά, ότι βλέπει τα πνεύματα και κάθε στιγμή πού πάει να σκεφθεί κάτι χριστιανικό, για το Χριστό, κάτι καλό, τότε αρχίζουνε και έρχονται οι εφιάλτες και βλέπει, νομίζει εκείνη τη στιγμή μπροστά του ότι κάποιο πνεύμα τον παρακολουθεί. - Αυτά τα έχεις και συ ζήσει; - Τα έχω ζήσει και τα ζω ακόμη. - Πώς κατάφερες να απομακρυνθείς; - Έφυγα ξανά από εδώ. Από την Αθήνα, βρήκα τη δύναμη και το θάρρος κι έφυγα• πήγα στην ..., εκεί βρήκα μια καλή κοπέλα τότε, πού σπούδαζε εκεί, μίλησα μαζί της, με δέχθηκε όπως ήμουνα. Είχα κάνει και ένα λάθος τότε, παρ' όλο πού ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου, είχα προσπαθήσει κι αυτή να την πείσω, να την κάνω, όπως της είπα τότε, μάγισσα. Δέχθηκε εύκολα αλλά είδα ότι ήτανε καλή κοπέλα και προσπάθησα με κάποιον τρόπο, με κάποια ψέματα πού της έλεγα τότε ότι θα ήταν δύσκολο γι'

αυτήν να την προχωρήσω… και τότε άρχισε η καρδιά μου κάπως να μαλακώνει. Της ζήτησα να με βοηθήσει κι αυτή. Πήγα τότε στην Εκκλησία, στη Μητρόπολη σ’ ένα κληρικό. Του είπα το πρόβλημα μου, με έβαλε τότε στην Εκκλησία, γιατί το προηγούμενο βράδυ, όταν είχα πάει για ύπνο με την κοπέλα αυτή, νόμισα ότι έβλεπα μπροστά μου ότι δεν υπήρχε πόρτα και έβλεπα αναμμένα κεριά. Ενώ η πόρτα ήταν κλειδωμένη, εγώ έβλεπα ότι δεν υπάρχει πόρτα, άλλα ένα μαύρο χάος και κεριά. Και τότε άλλαξε η φωνή μου και η κοπέλα πού ήτανε δίπλα μου φοβήθηκε... Την άλλη μέρα πήγαμε στην Εκκλησία, ο ιερέας διάβασε την ευχή και μας είπε ότι για να φύγουν όλα αυτά έπρεπε εγώ να μη ξανασχοληθώ μ' αυτά και έπρεπε να αρραβωνιαστούμε, γιατί έτσι έπρεπε από το Χριστό. Το έκανα εγώ, αρραβωνιαστήκαμε. Σταμάτησα για ένα χρονικό διάστημα τις αυτοσυγκεντρώσεις, τις τελετές κι όλα αυτά, σταμάτησα και είδα τη ζωή μου κάπως να αλλάζει. Μετά από ένα χρόνο άρχισε μέσα μου να ξεκινάει και πάλι. Με κυνήγαγε κάτι, δηλαδή να ξαναρχίσω πάλι, παντρεμένος πλέον, άρχισα να ξαναμαζεύω χαρτιά, κεριά, διάφορα λιβάνια (τρέμουλο) κι άρχισα να ξαναρχίζω τα ίδια πλέον σαν μέντιουμ, όχι σαν αρχηγός κάποιας ομάδας, άλλα με-μονωμένα. Άρχισα να ρίχνω χαρτιά σε διάφορες γυναίκες, σε άνδρες, να τους λέω τη μοίρα τους, να προσπαθώ να λύνω μάγια... — Πώς αποφάσισες να τα εγκαταλείψεις αυτά! — Αποφάσισα να τα εγκαταλείψω οριστικά πλέον, τώρα, τρεις μήνες πού χώρισα με τη γυναίκα μου, γιατί είχα φτάσει σ' ένα σημείο τρέλας. Είχανε σπάσει τα νεύρα μου... άρχισα να πίνω... Δεν ένοιωθα πλέον κανένα αίσθημα, άρχισε η καρδιά μου να ψυχραίνει πάλι, ούτε για τα παιδιά μου ούτε για τη γυναίκα μου, παρ' όλο πού μερικές φορές σκεπτόμουν και έκλαιγα γι' αυτά πού έκανα, είχα ψυχραθεί τελείως. Ήμουν ένα άβουλο πλάσμα. Το μόνο πού σκεφτόμουνα ήτανε πώς θα ξαναξεκινήσω ακόμη και εκεί πού βρισκόμουνα τότε... — Ύστερα από αυτή την εμπειρία, πώς θεωρείς την πορεία σου; - (Τρέμουλο). Αυτή τη στιγμή δεν έχω καθαρίσει ως μ' αυτά τα πράγματα. Έχω σταματήσει απλά, έχω πετάξει όλα τα χαρτιά και όλα αυτά, τώρα είμαι τελείως μόνος μου, νιώθω ακόμη φόβο, μήπως ξαναρχίσω πάλι τα ίδια (τρέμουλο) κι ας έκανα τον όρκο μου ότι δεν θα ξανασχοληθώ, ούτε βιβλίο, και να πέσει βιβλίο επάνω μου, δεν θα το διαβάσω... Αυτή τη στιγμή ζητάω βοήθεια. — Τί θα ήθελες από μας; Θα ήθελα από σας να μου δώσετε δύο πράγματα. Να μπορέσετε να με βοηθήσετε να κάνω την εξομολόγηση πού πρέπει να κάνω, δεν έχω κάνει ακόμη. Η βοήθεια από σας είναι ή ηθική βοήθεια, πνευματική βοήθεια, να μου δώσετε δηλαδή την πνευματική τροφή, ώστε να μου δώσετε να καταλάβω μέσα από τον τρόπο πού δουλεύει η χριστιανοσύνη, να μπορέσω να καταλάβω τη δύναμη του Χριστού, την οποία δεν είχα καταλάβει ποτέ μου. - Αυτή τη στιγμή, έστω και αδύναμα, νοιώθεις υπάρχει κάτι άλλο, πιο δυνατό, και ότι αυτό είναι ο Χριστός, ή όχι; - Είναι έτσι. Μα πάντα αυτό το ένιωθα κι ακόμα αν ασχολιόμουνα μ' αυτά τα πράγματα. Όταν τότε έφτιαξα εκείνο το χαρτί... - Πιο χαρτί; - Το χαρτί της παράδοσης μου στο Σατανά... - Εννοείς το συμβόλαιο; - Ναι.

- Κώστα, από όλα αυτά πού λες και από όλα όσα αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή, φαίνεται ότι η θέση σου και η στάση σου απέναντι στο Χριστό, ουσιαστικά αποδεικνύεται πολύ πιο δυνατή από όλη αυτή την περιπέτεια, πού αποδεικνύεται ότι δεν είχε αγγίξει την πραγματική σου φύση. Η δύναμη του Χριστού είναι πολύ μεγαλύτερη• όσο και να αμαυρωθεί η εικόνα του Θεού μέσα στον άνθρωπο, δεν καταστρέφεται. Επομένως κανένας Σατανάς δεν μπορεί να καταστρέψει την εικόνα τού Θεού μέσα μας. Στη δική μας προαίρεση βρίσκεται το ζήτημα- κατά πόσο θα αρχίσουμε μία αντίστροφη μέτρηση, το δρόμο της επιστροφής. Βρίσκεσαι σ' αυτό το δρόμο της επιστροφής. Αυτός δεν είναι ανώδυνος, είναι επώδυνος, οδηγεί μέσα από βασανισμό, με την ανάμνηση όλων αυτών των πραγμάτων. Θα έλεγα, ότι αυτή η ανάμνηση, θα μπορούσε να αξιολογηθεί και θετικά, όταν νιώσει κανείς σε ποιο βάραθρο βρέθηκε με την προαίρεσή του και πως ο Θεός μπορεί να τον αγγίζει, να τον σηκώνει και να τον επαναφέρει στο σπίτι τού Πατέρα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το μήνυμα ελπίδος και πρέπει να περάσει και σε σένα και στον Πέτρο, πού βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατάσταση, με σένα, στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει κατάσταση πού θα εμποδίσει όποιον πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει το λαθεμένο δρόμο και να προχωρήσει θετικά, σε βήματα πραγματικής κοινωνίας αγάπης με το Θεό και το συνάνθρωπο. Στο νεοσατανισμό ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον Θεό, το εγώ είναι ο Θεός, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ακόμη κι αν επιζητείται η βοήθεια ενός συμβόλου, τού Σατανά, αυτό αποσκοπεί στο να ενισχύσει την θέση μέσα στον άνθρωπο, ότι το εγώ είναι ο Θεός. Είναι δηλαδή μια κατάσταση πλήρους αποστασίας. Και παρ' όλα αυτά, ακόμη και στον πυθμένα της αβύσσου κι αν φτάσει κανείς, ο Θεός έρχεται και μας αγγίζει και μας σηκώνει βαθμιαία. Ο δρόμος αυτός είναι όμως επίπονος. Το νιώθεις αυτό, Κώστα; πώς θα το σχολίαζες; -Αυτή τη στιγμή μπορώ να πω, ναι. -Αυτό δεν είναι ένα μήνυμα ελπίδας για όλους εκείνους πού έχουν πέσει θύματα, ακόμη και για εκείνους που βρίσκονται στα ανώτατα επίπεδα της σατανικής ιεραρχίας; -Κοιτάξτε υπάρχουν ορισμένα άτομα από αυτούς που βρίσκονται στα ανώτερα, ορισμένοι όμως. Αλλά τι γίνεται, είναι ό φόβος πού τους κρατάει, ό φόβος όχι απλά για τη ζωή τους, αλλά για την οικογένεια τους, για παιδιά τους. Εμένανε προσωπικά, αυτή τη στιγμή που έχω μετανοιώσει, και να με σκοτώσουνε δεν πρόκειται να κερδίσουνε τίποτα, αυτό πού με καίει είναι… Πριν από μία εβδομάδα... την ημέρα πού έκαψα τα βιβλία, τα πάντα, εκεί πού καθόμουνα στο δωμάτιο κλεισμένος, μόνος, περίπου από τις ένδεκα η ώρα το βράδυ μέχρι τις τέσσερις το πρωί, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και χωρίς λόγο άρχισα να σκέπτομαι διάφορα πράγματα. Πάνω πού σκεπτόμουν την οικογένειά μου, άρχισα να βρίζω την ίδια την οικογένεια μου... εκείνο το βράδυ άρχισα αυθόρμητα από μόνος μου να κλαίω και να μην ξέρω για ποιο λόγο έκλαιγα. Σε κάποια στιγμή σηκώθηκα κι έκανα το σταυρό μου και παρεκάλεσα το Χριστό. Όταν έπεσα πλέον να κοιμηθώ, ένιωσα ένα πάτημα σ' όλο μου το σώμα, κάτι να με πατούσε κάτω στο κρεβάτι και εκείνη τη στιγμή σαν να ξεκινά ένα ρίγος από τα πόδια και να βγαίνει μέχρι το κεφάλι. Σηκώθηκα εκείνη τη στιγμή από το κρεβάτι και ένιωσα τελείως ανάλαφρος. -Ήταν δηλαδή μία αίσθηση τού ότι ο Χριστός σε άγγιζε; -Εκεί το απέδωσα εγώ.

Η κατάσταση στην Ελλάδα Στη συζήτηση μας ο Κώστας διετύπωσε την άποψή του για τα γεγονότα στην Παλλήνη (1993) και έδωσε στοιχεία για την διάδοση του σατανισμού στη χώρα μας και για τη διάβρωση βασικών τομέων της ζωής μας. Δεν μπορούμε να παραθέσουμε όλα αυτά τα στοιχεία, γιατί δεν ήταν δυνατό να τα διασταυρώσουμε. - Κώστα, είπες πώς άκουσες πολλές ιστορίες για ανθρωποθυσίες με υπόδειξη της ηγεσίας των σατανιστικών ομάδων. Μπορείς να πεις κάτι πιο συγκεκριμένο; - Μη πάμε μακριά, ας έρθουμε και στο θέμα αυτό, τις τελευταίες ημέρες, σ' αυτά πού γίνανε τώρα τελευταία. Είδατε τι έγινε. - Τι έγινε; Όχι όπως τα γράψανε οι εφημερίδες, αλλά τι νομίζεις εσύ ότι έγινε. - Πώς εγώ κρίνω, πως εγώ νομίζω ότι έγινε; Σ' αυτή την περίπτωση εγώ νομίζω, και μάλλον έτσι πρέπει να είναι, ότι άπλα ο αρχηγός έπαυσε πλέον να εξυπηρετεί τους σκοπούς τους και τον φάγανε, του δώσαν μια δηλαδή να κατέβει κάτω, ώστε να βγούνε καινούργια μέλη, να βγάλουνε κάποιον δικό τους, πού ήτανε πιο κάτω, να τον ανεβάσουν και να χρίσουνε ένα νέο αρχηγό. - Δεν νομίζεις ότι αυτή η ομάδα στην Παλλήνη ήτανε μια ομάδα ανεξάρτητη, από νεαρούς, πού οργανώθηκαν, όπως οργανώθηκαν, παίρνοντες πληροφορίες είτε από κάποια έντυπα, είτε από κάποια βιβλία ή από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων; Θεωρείς ότι αυτή η ομάδα είναι οργανωμένη ευρύτερα και κατευθύνεται από κάπου; - Ακριβώς. Καμιά ομάδα εδώ στην Ελλάδα δεν έχει ξεκινήσει από μόνη της. — Θεωρείς ότι η ομάδα αυτή δεν εξαρθρώθηκε; η συγκεκριμένη ομάδα. — Όχι. — Πες μου, ποια νομίζεις πως είναι η κατάσταση στη χώρα μας, πόσους σατανιστές υπολογίζεις; — Στην Αθήνα υπολογίζω σε νεαρά άτομα, πρέπει να 'ναι γύρω στα 1.500 άτομα, ηλικίας 14, 15, 16 ετών, δηλαδή και με ηλικιωμένους και με όλους αυτούς πάνω στο θέμα του εωσφορισμού και της σατανολατρίας πρέπει να είναι γύρω στους 5.500-6.000 περίπου. — Αυτοί ακολουθούν μία τάση, δηλαδή πιστεύουν τα ίδια, έχουν τις ίδιες πρακτικές ή είναι σκόρπιες ομάδες με ποικίλα τελετουργικά; — Είναι σκόρπιες ομάδες με ποικίλα τελετουργικά. — Έχουν διασύνδεση μεταξύ τους; — Μερικές ναι, μερικές όχι. — Υπάρχουν και ονόματα οργανώσεων, μπορείς να πεις κάποια από τα σπουδαιότερα; — (Τρέμουλο). Κοιτάξτε, τί να πω τώρα αυτή τη στιγμή... είναι όλες οι αποκρυφιστικές οργανώσεις πού λειτουργούν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όλες. Να πω κάτι, μόνο στο Τρίτο Μάτι, αν πάρετε αυτό το περιοδικό, να δείτε μέσα... κι όλα αυτά κάνουνε σεμινάρια διαλογισμού και τέτοια, αφού δούνε άτομα από εκεί πού είναι του χεριού τους, τα προωθούνε και τα κατεβάζουνε πιο κάτω, τα βάζουνε στις ομάδες. — Οι Σατανιστικές ομάδες δεν ονομάζονται έτσι, Σατανιστικές; — Κοιτάξτε, μιλάμε πάντα για σατανιστική οργάνωση. Υπάρχει πάντα κάποιο άλλο όνομα πάνω. — Μια οργάνωση με ένα προσωπείο; — Ακριβώς... Είναι και οι διάφορες σχολές γιόγκα, που παίρνουν τον κόσμο, τον μαθαίνουν γιόγκα και από κει και πέρα αρχίζει το υποσυνείδητο και μπαίνει βαθιά μέσα στη γιόγκα και φθάνει στο σημείο του υπνωτισμού. Υποβάλλει τον εαυτό του και σιγά σιγά... ξεκινά δηλαδή με το να κάνει γιόγκα για

χαλάρωση, μετά μπαίνει στα βιβλία, όπως «Γνώρισε το νου σου»... — Είναι είδος ναρκωτικού, κανείς ζητάει όλο και πιο σκληρότερη μορφή; — Ακριβώς, είναι ένα ναρκωτικό, το οποίο είναι όπως είναι η ζάχαρη. Αν για πρώτη φορά δοκιμάσεις, θέλεις συνέχεια μετά να γλύφεις. — Υπάρχουν και εκκλησίες, τάγματα, ομάδες... — Και εκκλησίες και τάγματα, ομάδες όχι. — Υπάρχει το Τάγμα του Ναού της Ανατολής; — Υπάρχει και από όσα ξέρω στην Ελλάδα πρέπει να έχει γύρω στα 600-700 μέλη περίπου, αλλά κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται- τα ξέρουμε από στόμα σε στόμα. — Υπάρχει το Τάγμα τού Ήλιου; — Το Τάγμα τού Ηλίου με το όνομα... δουλεύει και σαν παραψυχολογικό κέντρο και κάνει ότι βοηθά τους ανθρώπους με πνευματοθεραπείες και όλα αυτά... Κάτω από αυτό έχει τη μαύρη εκκλησία. — Υπάρχουν άλλα τάγματα; — Γνωρίζω τάγματα με ονόματα δαιμόνων είναι τα τάγματα... Το πρώτο τάγμα πού είχε ξεκινήσει εδώ στην Ελλάδα ονομάζετο στο ξεκίνημα του Αδελφική Χριστιανική Ένωση και αργότερα το γυρίσανε και το κάνανε τάγμα... — Πώς εντάσσεις τα γεγονότα πού αποκαλύφθηκαν αυτές τις ημέρες; — Κοιτάξτε να δείτε, αυτά ήταν ένα τίποτα μπροστά σε εκείνα πού συμβαίνουνε. - Ανθρωποθυσίες; - Ναι. Είναι ένα τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα. - Πόση έκταση έχει το γεγονός αυτό; Σε κάθε τελετουργία, στις πανσελήνους, γίνονται τέτοια πράγματα; — Γίνονται! - Από πολλές ομάδες; - Από πάρα πολλές ομάδες, του εξωτερικού, πού έρχονται εδώ. - Σε ποια μέρη γίνονται αυτά; - (Βαθειά αναπνοή - τρέμουλο). Να πω ακόμη ότι γίνονται και μέσα στο πεδίο του Άρεως. Ο Κώστας μίλησε για διάβρωση υπευθύνων προσώπων σε διάφορους τομείς της ζωής μας και η συζήτηση συνεχίστηκε: - Έχεις την εντύπωση πώς υπάρχουν και εκπαιδευτικοί; - Υπάρχουν εκπαιδευτικοί και νηπιαγωγοί. Και το κακό είναι ότι έχουν καταφέρει και έχουν ιδρύσει και νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία, τα οποία τα ελέγχουν οι ομάδες. - Ιδιωτικά δημοτικά σχολεία και ιδιωτικά νηπιαγωγεία; - Είναι ιδιόκτητες διάφορες οργανώσεις οι οποίες...

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΓΕΙΑ, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ Μιχαήλ Γ. Χούλης, Θεολόγος, καθηγητής Μ.Ε.

Πώς πρέπει ένα παιδί σήμερα να διαπαιδαγωγηθεί, τι πρέπει να διαβάζει, με τι πρέπει να ασχολείται ώστε μεγαλώνοντας να καταλήξει να γίνει ένας σπουδαίος και ολοκληρωμένος μάγος; Υπάρχει μια πολύ απλή και έξυπνη συνταγή για να το πετύχει: Αρκεί να διαβάζει συχνά και να εντυπώνεται τα μηνύματα και τις τεχνικές του Χάρι Πότερ! Πολλοί γονείς δυστυχώς, και εν αγνοία τους, ωθούν τα παιδιά τους στην ανάγνωση του μικρού τους ήρωα επειδή χαίρονται που επιτέλους άρχισαν να ενδιαφέρονται για το διάβασμα και θα γίνουν επομένως μεγαλώνοντας καλλιεργημένοι άνθρωποι. Αγνοούν όμως την πλέον επικίνδυνη παράμετρο: Ότι δηλαδή ένα παιδί που μεγαλώνει διαβάζοντας Χάρι Πότερ εντρυφά ολίγον κατ’ ολίγον στο περιβάλλον και την ατμόσφαιρα της μαγείας και εθίζεται σταδιακά στα μηνύματα του αποκρυφισμού, που είναι δραματικά παρών στη σύγχρονη κοινωνία μας. Πραγματικά, ο Χάρι Πότερ είναι ένας διάσημος μικρός μάγος της Νέας Εποχής. Το περιβάλλον του, το σχολείο του, οι συνταγές του, οι ιδέες που ‘περνάει’ και στις οποίες υποβάλλει μικρούς και μεγάλους θαυμαστές του, είναι διδασκαλίες της σύγχρονης μαγείας, που με τη μορφή δήθεν επιστημονικής γνώσης προσπαθεί να επιβληθεί παγκοσμίως και εναγώνια αναζητεί να στρατολογήσει νέα ταλέντα: Τα παιδιά και τους νέους μας! Το μυστικό επιτυχίας των σύγχρονων μάγων είναι η παρουσίαση των κατορθωμάτων τους (ανύψωση αντικειμένων με τη σκέψη (;), μαντεία, εύρεση χαμένων πραγμάτων, σπάσιμο λαμπτήρα με το νου (;), ανύψωση μέντιουμ χωρίς υποστήριξη κ.α.) ως εξωτερίκευση των εσωτερικών βιολογικών δυνάμεων, ως ξύπνημα των εν υπνώσει υποτίθεται ευρισκομένων μέσα μας ψυχικών δυνάμεων, ως κατοχή παραψυχολογικών ικανοτήτων που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη και που όλοι μπορούμε να πραγματοποιήσουμε. Δεν υπάρχει τίποτε ψευδέστερον τούτου. Αυτό φαίνεται: α) από τις συνεντεύξεις σύγχρονων μάγων που ανασκευάζουν την «επιστημονικότητα» των δυνάμεων τους και τις αποδίδουν στον αόρατο και καταχθόνιο κόσμο των πνευμάτων, β) από τη δογματική διδασκαλία της μαγείας που είναι εντελώς αντιχριστιανική (περιέχει ειδωλολατρία, Ινδουϊσμό, ξόρκια, μετενσάρκωση, διαλογισμό, τηλεπάθεια, πνευματισμό κ.α.), και γ) από τη

διεθνή ψυχιατρική στατιστική, σύμφωνα με την οποία το 90% των μάγων και πνευματιστών επισκέπτονται πολύ συχνά τον ψυχίατρό τους ή καταλήγουν στα άσυλα ανιάτων. Τα παιδιά μας μυούνται σιγά-σιγά και με ευχάριστο τρόπο, μέσω αναγνωσμάτων, τηλεοπτικών εκπομπών, κινηματογραφικών έργων, video-clips κ.λπ. σε έναν κόσμο μαγείας, αποκρυφισμού, σεξολαγνείας και βλασφημίας. Η Νέα Εποχή τα διδάσκει ότι όλοι είμαστε στην ουσία μας θεοί και δεν χρειαζόμαστε τον πραγματικό Θεό, ότι υπάρχουν «Δυνάμεις» στη φύση που μπορούμε να εξασκήσουμε με κατάλληλες τεχνικές, ότι οντότητες με υπερφυσικές δυνάμεις και πνευματικοί εξωγήινοι «διδάσκαλοι» μπορούν να μας κάνουν «κανάλια» και να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους μέσα από εμάς, ότι ο διαλογισμός και η γιόγκα μπορεί να αντικαταστήσουν καλλίτερα την χριστιανική προσευχή, ότι ο Χριστός δεν είναι ο μόνος ενσαρκωμένος Θεός, αλλά μια από τις πολλές ενσαρκώσεις θείων όντων, ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ξόρκια και αποκρυφιστικά σύμβολα για όποιο σκοπό θέλουμε και ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, παρά μόνο αιθέρια πνεύματα που ταξιδεύουν στους αιώνες και συνεχώς χρησιμοποιούν διαφορετικά σώματα για να υλοποιηθούν. Η φιλολογία της Νέας Εποχής κατακλύζει όλο και περισσότερο τα παιδιά μας με ιστορίες σχετικές με οραματισμούς, μεταφυσικά όνειρα, μαντείες και θεραπείες μέσω απόκρυφων δυνάμεων. Στα πλαίσια αυτά οι επίδοξοι κερδοσκόποι γκουρού κερδίζουν έδαφος και οι Νεοεποχίτες ιερείς αλλότριων θεών παραμυθιάζουν τους νέους μας με υποσχέσεις αυτοφώτισης, αυτοσωτηρίας και ψυχικής ηδονής. Ο Phil Phillips επισημαίνει πολύ εύστοχα: «Όταν το παιδί φτάσει στην εφηβεία, αν οι γονείς του δεν του έχουν ενσταλάξει τις χριστιανικές αξίες και την πίστη, θα γνωρίζει πολύ περισσότερα για τον αποκρυφισμό από όσα θα γνωρίζει για τον Θεό» [Tex Marrs, «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ – Τα σκοτεινά μυστικά της», εκδ. Μπίμπης, σελ. 225]. Οι γονείς φαίνεται πραγματικά να αρέσκονται στην ιδέα ότι τα παιδιά τους, τα οποία δεν αγαπούσαν καθόλου το διάβασμα, τώρα διαβάζουν μετά μανίας το νέο τους ήρωα. Αυτά που δεν γνωρίζουν όμως είναι: ότι το 1/3 από τις πρακτικές των βιβλίων του Πότερ βασίζονται σε αυθεντικό αποκρυφισμό, ότι η διεθνής ειδωλολατρία έχει χειροκροτήσει τις εκδόσεις του νέου ήρωα, ότι το διαδίκτυο είναι γεμάτο από σατανιστικές ιστοσελίδες, ότι στο εξωτερικό πολλοί σύλλογοι έχουν ζητήσει την απόσυρση των βιβλίων της ζάμπλουτης πλέον συγγραφέως, Τζόαν Ρόουλινγκ, με την αιτιολογία του αποκρυφιστικού βιβλίου, και ότι χριστιανικές οργανώσεις ανά τον κόσμο κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Υπενθυμίζουμε στους αγαπητούς γονείς και εκπαιδευτικούς ότι: «η παραπληροφόρηση, συχνά εσκεμμένη, οργιάζει και παριστάνει το κακό για καλό και το μαύρο για άσπρο, όπως μας λέγει και η Αγία Γραφή… Γίνεται φανερό ότι η Ρόουλινγκ έχει σκοπό να ξεγελάσει τα παιδιά …. παρουσιάζοντάς τους το Χάρι Πότερ ως πρότυπο και ήρωα… Ο μικρός μάγος έρχεται σε μια εποχή που τα παιδιά μας ζητούν πρότυπα για να πορευτούν μέσα στη ζωή με εφόδια χρήσιμα τόσο για τα ίδια όσο και για την κοινωνία μας. Ένα ζωντανό πρότυπο από το οποίο έχει ανάγκη η εποχή μας είναι ο Κύριος

Ιησούς Χριστός και Σωτήρας όλου του κόσμου, που πρώτος δίδαξε την αγάπη, τη συγγνώμη και την υπομονή» (Αθ. Νεοφώτιστος, επίτιμος πρόεδρος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων, στο περιοδ. «Διάλογος», τ. 32, σελ. 41-42). Η ευθύνη μας είναι τεράστια. Οι αθώες παιδικές ψυχές έχουν ανάγκη άδολης, αγνής και ανιδιοτελούς μόρφωσης και ψυχαγωγίας. Ας μην τους την στερήσουμε. Ας μην την διαστρεβλώνουμε. Ας μην την αντικαθιστούμε με βρώμικες πηγές, ρυπαρά αναγνώσματα, φτηνό ποιοτικά βιβλίο και ανάλογη τηλεθέαση. Ας συμβάλλουμε όσο μπορούμε στην ψυχοσωματική υγεία των παιδιών μας. Ας προσέξουμε πριν είναι πολύ αργά!

Αρχιμ. Σάββα Αχιλλέως

Μαγεία - Δαιμονισμός και Απολύτρωση Η

ανθρωπότης ολόκληρος μαστίζεται από θεωρίας πολλών ειδών. Ταλαιπωρείται από συστήματα φιλοσοφικά, υλιστικά, ορθολογιστικά κ.ο.κ. Από αυτά τα συστήματα εκπηγάζουν συμπεράσματα, αποφάσεις, γνώμαι. Άλλα εξ αυτών χαρακτηρίζουν την πάλη της συνειδήσεως ως έλεγχο, πού προέρχεται από κάποιαν σύγκρουσιν του αγαθού και του κακού. Η αμαρτία δια τα φιλοσοφικά αυτά συστήματα είναι απαράδεκτος. Εάν δε καταλήξουν στην απόφαση παραδοχής της αμαρτίας αποφαίνονται, ότι είναι άσκηση της ελευθέρας βουλήσεως του ανθρώπου. Να πράξη, δηλαδή, το καλόν ή το κακόν. Άλλοτε όμως διατυπώνουν άλλη θεωρίαν και δεν παραδέχονται την ύπαρξιν του κακού. Το κακόν, λέγουν, δεν υπάρχει. Όλος ο κόσμος είναι καλός! Τέλος καταλήγουν, αφού διαπιστωθεί ή ύπαρξης και το μέγεθος του κακού, ότι, ή παρουσία του αγαθού και του κακού έχουν την ιδίαν πηγή. Ως συμπέρασμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης θεωρίας είναι ή άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου. Πονηρά πνεύματα, λέγουν, και διάβολος και σατανάς, δεν υπάρχουν. Επίσης ισχυρίζονται, ότι ή κόλασης είναι ανύπαρκτος! Ως εκ τούτου αί αόρατοι πνευματικοί δυνάμεις του σκότους, πού επιδρούν ποικιλοτρόπως επί των ανθρώπων, δια τον ορθολογισμό είναι ανύπαρκτοι. Τέλος το συνονθύλευμα τούτο και το αποτέλεσμα των πάσης φύσεως θεωριών των ορθολογιστών έχει ως έξης: Διάβολος ή σατανάς ή εωσφόρος ή Βεελζεβούλ ή Βελίαρ καί πονηρά πνεύματα ή δαίμονες κ.τ.λ. είναι δήθεν ή προσωποποίησης του κακού. Δηλαδή, οσάκις ο άνθρωπος θέλει να δώσει όνομα εις την ύπαρξιν του κακού αναφέρει ένα όνομα εξ αυτών και δι' αυτού του ονόματος προσωποποιεί το κακό. Λέγουν ακόμη, ότι ή φαντασία την οποίαν τρέφει εις μεγάλον βαθμό ο άνθρωπος, τον παρασύρει εις φαντασιώσεις. Το να επιζητεί επιμόνως να προλάβει το κακό, δημιούργησε τον μύθο της πραγματικής οντότητας και της υπάρξεως του σατανά. Δεν απέχει της πραγματικότητας ή παραδοχή, ότι κατά τον μεσαίωνα υπάρχουν φοβερές δεισιδαιμονίες. Άλλα τούτο δεν σημαίνει ανυπαρξία του διαβόλου.

Οι αντιθέσεις σε κάθε είδους θέσεις πού επικρατούν δημιουργούν και ανάλογα προβλήματα. Δια να εύρουν την λύσιν των χρειάζεται μόνον ή ΑΛΗΘΕΙΑ. Επί του θέματος της φιλοσοφικής αρνήσεως της υπάρξεως του διαβόλου και της δεισιδαιμονίας των πολλών ή ΑΛΗΘΕΙΑ υπάρχει μόνο στην Αγίαν Γραφή. Λυπηρό είναι το γεγονός, ότι άνθρωποι, πού ασχολούνται με την επιστήμη της Θεολογίας, καθηγητές καί ερευνητές οι ίδιοι της Αγίας Γραφής, αρνούνται την ύπαρξη του διαβόλου. Παρερμηνεύοντες τα χωρία της Αγίας Γραφής καταλήγουν στα συμπεράσματα όλως, ορθολογιστικά. Αρνούμενοι την ύπαρξη αοράτου πνευματικού κόσμου, αντιπροσωπεύοντας το κακόν, την ύπαρξη, δηλαδή, του διαβόλου ή σατανά, υποστηρίζουν τούτο με σαθρά και γελοία επιχειρήματα. Δεν είναι όμως προσβολή δι' αυτούς να προσγειωθούν εκ του ύψους της υπερηφάνειας στην ταπείνωσιν. Τότε λαμβάνοντες χάριν από τον Θεόν, πού δίδει χάριν στους ταπεινούς, θα αντιληφθούν, ότι ή ύπαρξη του διαβόλου μαρτυρείτε εις πλείστα χωρία της Αγίας Γραφής. Άλλωστε, δια ποιον λόγον κατήλθεν εκ των ουρανών ο Υιός και Λόγος του Θεού; Δια ποίον λόγον έγένετο άνθρωπος; Ποία αφορμή εδόθη στον Θεόν, δια να σταυρωθεί εκουσίως υπέρ ημών; Άρνησης υπάρξεως του διαβόλου σημαίνει άρνηση της ενανθρωπήσεως του Σωτήρος του κόσμου, του γλυκύτατου Ιησού. Το συμπέρασμα είναι, ότι ή άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου είναι μεγάλη βλασφημία κατά του ιδίου του Θεού. Ή παραδοχή εκ μέρους της Εκκλησίας της υπάρξεως αοράτου πνευματικού κόσμου, δηλαδή, αγαθών καί πονηρών πνευμάτων, αγγελικού κόσμου καί δυνάμεων του σκότους, υποστηρίζεται σαφώς υπό της Αγίας Γραφής. Χαρακτηριστικό της ακλόνητου αυτής ΑΛΗΘΕΙΑΣ είναι, ότι πάντες οί πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων καί των μετά ταύτα, ασκητικοί πατέρες, νηπτικοί πατέρες, αναχωρητές πατέρες, μεγάλοι πατέρες καί διδάσκαλοι της Εκκλησίας καί τοπικοί Σύνοδοι, οί πάντες καί τα πάντα ομιλούν περί δαιμόνων, σατανά, πονηρών πνευμάτων καί σκοτεινών δυνάμεων. Επίσης περί της υπάρξεως των αγαθών πνευμάτων δηλαδή των αγγελικών ταγμάτων του ουρανού, παρέχει πλείστας μαρτυρίας ή Αγία Γραφή Παλαιά και Νέα. Αναφέρονται δε και αγγελικά ονόματα, ως των Αρχαγγέλων Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ. Περί της εν ουρανοίς απροσδόκητου αναταραχής και αναστατώσεως ομιλεί ο Απόστολος Ιούδας ο Αδελφόθεος. Περιγράφει την υπερήφανο στάση μιας μερίδας των ουρανίων δυνάμεων. Αυτοί, λέγει, «δεν διαφύλαξαν την αρχική αυτών αγνότητα και αγιότητα, το ψηλό αγγελικόν αξίωμα...». Δι' αυτό τονίζει, ότι ο Παντοδύναμος Θεός, «εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αίδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν», «τους έχει φυλάξει δεμένους με τα αιώνια και σκοτεινά δεσμά της βαρείας ένοχης των, δια να δικαστούν κατά την μεγάλην εκείνη ημέρα της κρίσεως» (Ίούδ. 6) και (Β' Πέτρ. 2,4) (Έφεσ. 6,11).

Το

ανύπαρκτο έως τότε βαρύ αμάρτημα της υπερηφάνειας δημιούργησε την τάξιν των πονηρών πνευμάτων. Ή αγαθότητα των αγγελικών τούτων δυνάμεων, μετεβλήθη σε άκρα κακίαν καί πονηρία. Ή λάμψη του ουρανίου φωτός, πού περιέβαλλε τα φωτόμορφα πρόσωπα των αγγέλων μετεβλήθη σε σκότος δια τους αποστάτας. Δια της πτώσεως δε ταύτης δημιουργήθηκε το αντίθετο στρατόπεδο το εχθρευόμενο δια

παντός τα έργα του Θεού. Πάσα αρετή καταδιώκεται έκτοτε. Το θέλημα και πασά θεϊκή εντολή του Δημιουργού έχει αντιμέτωπο τον διάβολο. Την αλήθεια αυτήν της Αγίας Γραφής πολλοί δεν παραδέχονται αλλά απορρίπτουν. Επιζητούν δε να θεμελιώσουν την θεωρίαν των επί της ιδιότητος της άκρας αγαθότητας και τελειότητας και αγάπης του Θεού. Ό Θεός, λέγουν, είναι πηγή αγαθότητας. Ή πηγή αυτή δεν πηγάζει πονηρία και κακίαν. Πώς, λοιπόν, προήλθε εκ της θεϊκής ταύτης πηγής τόση πονηρία και τόση κακία και περιεβλήθησαν ταύτην τα πρόσωπα των αγγέλων; Είναι δυνατόν οί άγγελοι να είναι έμβλημα κακίας; Επί του σημείου τούτου δυνάμεθα δι' ολίγων να απαντήσουμε: Οι άγγελοι του ουρανού είχον, όπως καί κάθε άνθρωπος το ανεκτίμητο δώρο της ελευθερίας. Ή ηθική αυτή ελευθερία έδιδε στους αγγέλους την ευκαιρία να παραμείνουν αιωνίως μετά του Θεού ή να απομακρυνθούν άπ' Αυτού. Όπως απαράλλακτα καί εις τον άνθρωπον. Υπήρχε ή ελευθέρα βούλησης του ανθρώπου καί ή δυνατότητα να μην πεθάνει αλλά να παραμείνη αθάνατος. Να αμαρτήσει ή να μην αμαρτήσει. Ό Θεός σέβεται το δώρο τούτο της ελευθερίας. Τόσον όμως οί άγγελοι, τα λειτουργικά αυτά πνεύματα, όσον και οι άνθρωποι έκαναν κακήν χρήσιν της ελευθερίας των. Φυγάδευσαν την επικρατούσαν ειρήνη. Αληθώς βασίλευεν απέραντος ειρήνη τόσον εις τους αγγέλους του ουρανού όσον καί εις τους πρώτους ανθρώπους τον Αδάμ καί την Εύα. Αλίμονο όμως! Εισέρχεται πρώτον στους αγγέλους το αμάρτημα της υπερηφάνειας. Το φρικτότερο πασών των αμαρτιών αμάρτημα. Πώς είσήλθεν; Μυστήριον μέγα παραμένει ή εμφάνισης της αμαρτίας. Υπερηφανεύεται ό ωραιότερος των αγγέλων. Ό Εωσφόρος λέγει εν τη διάνοια αυτού. «Αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι ομοιος τω Ύψίστω» (Ήσάϊου 14,14). Το αμάρτημα τούτο είναι μέγα. Εξεδίωξε την επικρατούσαν ειρήνη των ουρανίων δυνάμεων. Σύγχυσης και αναταραχή. Τα αγγελικά ουράνια τάγματα διαχωρίζονται. Το μεν ένα μέρος παραμένει ασάλευτο στην αρετή. Επικρατεί σε αυτό ή ειρήνη. Το δε έτερον ακολουθεί τον Εωσφόρο. Αποδέχεται τα υπερήφανα διανοήματα του. Θορυβείται, ταράσσεται, εκπίπτει εκ του ουρανού εις την γήν. «Πώς έπεσε εκ του ουρανού ό Εωσφόρος, ό πρωί ανατέλλων; Συνετρίβη εις την γήν ό αποστέλλων προς πάντα τα έθνη;» (Ησαϊου 14,12) έπεσε ευθύς ως αστραπή. «Έθεώρουν τον σατανά ως αστραπή εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ. 10,18). Μέτωπο εχθρικό δημιουργήθηκε έκτοτε κατά του Θεού καί του ανθρώπου. Επί κεφαλής όλων των δαιμόνων ευρίσκεται ως αρχηγός ό «γέρο διάβολος», ως αποκαλούν τον Εωσφόρο οί δαίμονες. Είναι ό ανώτερος όλων κατά «την δύναμιν, την έξουσίαν, την νοημοσύνη Φέρει διάφορα ονόματα ό αντίδικος. Σατάν ή σατανάς (ήτοι εχθρός, αντίδικος, αντικείμενος), διάβολος, δηλαδή, ό διαβάλλων. Πονηρός, ό άρχων των δαιμόνων, ό άρχων της εξουσίας του αέρος. Βεελζεβούλ, αρχαίος όφις (ό πλανήσας την Εύα), δράκων» «Ή Αγία Γραφή ομιλεί περί αυτού πλείστος όσας φοράς καί τον ονομάζει με εν από τα ονόματα ταύτα».

Εχθρός άσπονδος κατά του Θεού καί του ανθρώπου παραμένει έκτοτε ό διάβολος. Το μίσος του κατά του ανθρώπου, δεν περιγράφεται. «Εάν με άφηνε, λέγει, (εννοεί τον Θεόν) μόνον ένα λεπτό της ώρας ελεύθερον θα εξαφάνιζα ολόκληρο τον πλανήτη της γης». Μετεβλήθη ή δημιουργήθηκε ο διάβολος; Εις το ερώτημα τούτο υπάρχει Σύγχυσης. Ως εκ τούτου ή απάντησης δεν υπάρχει εκτός της Αγίας Γραφής. Ό ορθολογισμός, ό υλισμός, ή απιστία, ή αθεΐα καί είτι έτερον σύστημα καί θεωρία δίδουν διαφόρους απαντήσεις. Ημείς όμως την απάντηση έχομεν εκ της πηγής της αληθείας, δηλαδή, εκ του λόγου του Θεού. Ή Αγία Γραφή, οί πατέρες καί ή δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας παρουσιάζουν την ύπαρξιν των πονηρών πνευμάτων καί ότι «ταύτα επλάσθησαν εν αρχή ως καί οι λοιποί άγγελοι αγαθοί». Ό διάβολος ήτο αγαθός άγγελος καί πάντα τα πονηρά πνεύματα. «Εξέπεσαν δε εκ του αρχικού ύψους αυτών υπερηφανευθέντες». Πώς πλανήθη ό άνθρωπος από τον διάβολο; Ή πτώσης του διαβόλου είχε συνέπεια καί ως προς τον άνθρωπον. Ό πεπτωκός καί πονηρός πλέον Εωσφόρος «συνέλαβε το σχέδιο της παραπλανήσεως του ανθρώπου. Ή όλη εικόνα του διαβόλου αποκλείει να δημιουργήθηκε υπό του Θεού ως κακός. Αντιθέτως, όταν δημιουργήθηκε, περιεκοσμήθη υπό αγιότητας από τον Θεόν. Πλην όμως εγένοντο οί πρώην αγαθοί άγγελοι «επινοηταί του κάκου καί διέστρεψαν εαυτούς ανεπανορθώτως καί ούτω κατέστησαν πηγή καί ζώσα αρχή του κάκου». Επιβουλεύονται έκτοτε την σωτηρίαν του ανθρώπου. Δεν δύνανται όμως να κατανικήσουν καί να αφανίσουν τον άνθρωπον. «Διότι ή δύναμις του διαβόλου είναι περιορισμένη καί παρά πάντα "τον θύμο", αυτού "μείζων ό εν ημίν" Κύριος ή "ό εν τω κοσμώ" διάβολος, ό γεννηθείς δε εκ του Θεού τηρεί εαυτόν καί ό πονηρός ούχ άπτεται αυτού» (Α' Ίωάν. 3,8. Ίούδ. 6. Β' Πέτρ. 2,4. Α' Τιμ. 3,6. Έφεσ. 2,2. Α' Ίωάν. 3,12-13. Β' Κορινθ. 2,10. Α' Πέτρ. 5,8. Β' Κορ. 4,4. Άποκ. 20,10 Ιακώβ. 4,7. Άποκ. 12,11 Α' Ίωάν. 4,4 καί 5,18). Την άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου «των νεωτέρων θεολογούντων» απορρίπτει δια των λόγων του ό Απόστολος καί Θεολόγος Ιωάννης: «εις τούτο έφανερώθη ό Υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ίωάν. 3,8). Δεν θα Υπήρχε ανάγκη να έλθη εις τον κόσμον ό Υιός του Θεού εάν ό διάβολος δεν είχε δημιουργήσει αμαρτωλά έργα εις βάρος του ανθρώπου. Ή πτώσης των δαιμόνων καί ή μεταβολή αυτών από αγαθών πνευμάτων εις πονηρά πνεύματα είναι «φρόνημα καθολικό καί ομόφωνο πάντων των πατέρων καί Εκκλησιαστικών συγγραφέων». Καθ` ότι οι δαίμονες δημιουργήθησαν υπό του Θεού «ουκ εν τη κατασκευή έχοντες το ακάθαρτο», «ουδέ φύσει πονηροί γεγονότες, άλλ' αγαθοί όντες καί έπ' αγαθώ γενόμενοι καί μηδόλως εν εαυτοΐς παρά του δημιουργού κακίας εσχηκότες ίχνος», «αύθαίρετον όμως εν ταυτω έχοντες την ζωήν καί έπ' αυτοίς κειμένη την έξουσίαν ή παραμένει εν τω Θεώ ή αλλοτριωθήναι του αγαθού» ουκ «έμειναν εν οίς αυτούς εποίησε καί διέταξεν ό Θεός, άλλ' ενύβρισαν» «εκπεσόντες των ουρανών» (Ιδε Δογμ. Π. ΤΡΕΜΠΕΛΑ σελ. 443 Τόμ. Α'). Τα πονηρά πνεύματα έχουν την δυνατότητα να παρενοχλούν τους ανθρώπους όχι μόνον

έξωθεν υποβάλλοντες εις αυτούς μύριους αισχρούς λογισμούς αλλά καί να εισέρχονται καί να διεισδύουν εντός αυτών. Έχουν ακόμη την δυνατότητα να αναμειγνύουν τάς πονηρίας αυτών εις τα έργα εκείνων, πού ως ύπηρέται του Θεού υπηρετούν το θεϊκό σχέδιο επί της γης. Αγωνίζονται δε παντοιοτρόπως, όπως παραπλανήσουν αυτούς καί τους παρασύρουν εις την απώλεια καί τον αιώνιο θάνατο. Γενικώς εργάζονται μετά μανίας εναντίον των ευσεβών καί πιστών ανθρώπων. Μετέρχονται πασαν δολιότητα, πασαν πανουργία, πασαν μέθοδο καί πασαν κακίαν, δια να παραπλανήσουν τους ανθρώπους καί να τους περιπλέξουν εις αφάνταστους περιπέτειας. Οί δαίμονες δεν είναι τυφλά καί αλόγα όντα. Δεν είναι ανύπαρκτοι ή ζωώδεις υπάρξεις. Είναι πνεύματα λογικά, οντότητες με πανουργία αφάνταστο. Δια τούτο βλέπομε να ομιλούν, να απαντούν εις τάς ερωτήσεις, να παρακαλούν, να ζητούν καί να ικετεύουν όπως μη απέλθουν πρόωρος εις την άβυσσο της κολάσεως. Τους βλέπουμε ακόμη να υποτάσσονται, να φοβούνται, να τρέμουν, να χρησιμοποιούν το ανθρώπινο σώμα όπου εισέρχονται καί κατοικούν δια να ομιλούν δια μέσω αυτού, να εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως καί να κάνουν σατανικά θαύματα. Υποκρίνονται δε καί υποδύονται άλλοτε τον ρόλο του άρρενος καί άλλοτε τον ρόλο του θήλεως, όπως χαρακτηριστικώς επισημαίνει ό Μ. Βασίλειος όταν λέγει: «Φοβήθητι, φύγε, δραπέτευσαν, αναχώρησαν δαιμόνιον ακάθαρτων... ή ως άρσεν, ή ως θήλυ...» ("Ιδε Έξορκ. Μ. Βασιλ.). Ό άρχέκακος διάβολος, ως θα είπωμεν λεπτομερέστερων εις την συνέχεια, δεν διακρίνεται ευκόλως, όταν εισέλθη εις τον ανθρωπον. Εμφανίζεται κατ' αρχάς ως μία μικρά ασθένεια, ή οποία συν τω χρόνο αυξάνεται καί παραμένει απροσδιόριστος. Ολίγον δε κατ' ολίγον από φυσιολογική ασθένεια, πού εθεωρείτο κατ' αρχάς, εμφανίζεται ετέρα δύναμις εντός του οργανισμού του ανθρώπου, πού τον κατευθύνει εις πράξεις αποστροφής καί αφανισμού. Είναι δε ικανά τα πονηρά πνεύματα να κάνουν τοιαύτην κατοχή εις τον ανθρώπινο οργανισμό καί να ενισχύονται με περισσότερος δυνάμεις καταλήψεως του ανθρώπου με χιλιάδας δαιμόνων. Ή λεγεώνα, πού κατοικούσε εις τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών, είναι ενδεικτική. Εχομεν περιπτώσεις, πού αντί της μιας λεγεώνας υπάρχουν δύο καί τρεις λεγεώνες δαιμονίων εντός του ανθρώπου. Ολόκληρος ό οργανισμός του ανθρώπου καταλαμβάνεται υπό των δαιμόνων. Άπτονται τότε του νευρικού συστήματος. Του αίματος, των σπονδύλων, των φλεβών, των αρθρώσεων, των οφθαλμών, των αρτηριών, των ονύχων, των τριχών της κεφαλής. Ίσως πάσα νευρική διαταραχή να είναι έργο επιδράσεως του διαβόλου επί του ανθρωπίνου οργανισμού. Είναι «ό απτόμενος των νεύρων καί των αρτηριών» ως επισημαίνεται χαρακτηριστικώς υπό των ευχών της Εκκλησίας. Παρατηρούνται περιπτώσεις ασθενών, πού εκδηλώνουν παντελή άρνηση οιασδήποτε κινήσεως. Αρνούνται να αναπτύξουν καί την παραμικρά πρωτοβουλία. Τονίζομε ιδιαιτέρως εκ πείρας, ότι αϊ περιπτώσεις δαιμονισμού, ως επί το πλείστον, έχουν ως αίτια την άμαρτίαν. Ή αμαρτία συνοδεύεται πάντοτε από την πλάνη, το ψεύδος καί την εν γένει απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεόν.

Δεν είναι εύκολος ή απελευθέρωση από τους όνυχας ενός τοιούτου ασπόνδου εχθρού, ως είναι ό διάβολος. όταν λαβή έξουσίαν διότι άνευ της αδείας του Θεού ούτε εισέρχεται εις τον ανθρωπον ούτε εξέρχεται από αυτόν, καί είσέλθη εις τον ανθρώπινο οργανισμό ό διάβολος λόγω της αμαρτίας, δεν είναι εύκολος ή εκδίωξης αυτού. Τα βάσανα της κολάσεως, το πυρ το αιώνιο, το σκότος το εξώτερον καί το ψηλαφητό δεν υπάρχουν εις την γήν. Δια τον σκοπό τούτον επαναπαύεται ό διάβολος εις τον ανθρωπον. Τον κατατρώγει ολίγον κατ' ολίγον έως να καταλάβει την ψυχήν του. Παραχωρείται δε ή αδεία εις τον διάβολο να είσέλθη εις τον ανθρωπον δια παιδαγωγικούς κυρίως λόγους. Δια της δοκιμασίας αυτής ό άνθρωπος πλησιάζει τον Θεόν. Αναγκάζεται δια της δοκιμασίας να κατασπασθή την προσευχήν, την νηστείαν, τον εκκλησιασμό, την μελέτη της Αγίας Γραφής καί των Ιερών βιβλίων. Έργον το όποιον ουδέποτε θα επιχειρούσε εάν ό διάβολος δεν καταπίεζε την ζωή του. Τάς μεθόδους του διαβόλου εχομεν παρακολουθήσει εις μέγα πλήθος περιπτώσεων. Αναρίθμητοι είναι αϊ παγίδες του προκειμένου να κυριάρχηση επί του ανθρώπου. Διαθέτει πείρα χιλιετιών καί είναι ό παμπόνηρος πρόθυμος να ειπεί 999 αληθείας, δια να ανάμειξη με αύτάς ένα ψευδός καί να γίνη πιστευτός. Αυτό το ψευδός είναι δυνατόν να κατακρημνίσει πασαν προηγούμενη άλήθειαν. Αλλάζει δε ό παμπόνηρος διαρκώς μορφές. Τώρα γίνεται φίλος καί σύμμαχος του αντιπάλου του. Μετ' ολίγον εχθρός καί επίβουλος αυτού. Τώρα επαινεί καί εντός ολίγου δυσφημεί. Την μίαν στιγμήν ανυψώνει καί εντός ολίγων δευτερολέπτων καταβιβάζει τον αντίπαλο του έως του Αδου. Την αγιότητα με την οποίαν στεφανώνει τον αντίπαλο καί μαχόμενο εναντίον του μετ' ολίγον μεταβάλλει εις απόγνωσιν καί ειρωνεία αφάνταστο. Εάν στην προσπάθεια του, ό διάβολος, να κατακρημνίσει τον αντίπαλο του στην απώλεια πετύχει του σκοπού του, τότε το ψευδός πού απεδέχθη ό καταπολεμών αυτόν μεταβάλλεται εις όλεθρο καί καταστροφή. Ό διάβολος εις πλείστας περιπτώσεις έχει επιτυχία. Ή μεγαλύτερα επιτυχία του διαβόλου, διάσπαρτος εις τους περισσοτέρους ανθρώπους, είναι ή βεβαιότης πού κατόρθωσε να ενσπείρει εις τάς ψυχάς των, ότι δεν υπάρχει. Τότε ή επιτυχία του διαβόλου είναι εξασφαλισμένη άνευ αμφιβολίας. Αυτήν την επιτυχία του διαβόλου ανατρέπει πλήρως καί εκ του ασφαλούς το φως του Ευαγγελίου. Ή αλήθεια περί της υπάρξεως του διαβόλου αποκαλύπτεται πλήρως υπό του Ευαγγελίου. Αυτή ή Ευαγγελική αλήθεια, το φως της Αγίας Γραφής, τα θεόπνευστα λόγια, αυτά προφυλάττουν τον ανθρωπον από τον διάβολο. Δια της μελέτης της Αγίας Γραφής, ό άνθρωπος αποφεύγει τάς παγίδας του διαβόλου. «Λέγει ό Χρυσόστομος ότι στο σπίτι εκείνο όπου είναι Ευαγγέλιον εκεί δεν εμβαίνει ό διάβολος. «Ει γαρ εν οικία ένθα αν Ευαγγέλιο ή κείμενον, ου τολμήσει προσελθείν ό διάβολος πολλω μάλλον ψυχής νοήματα τοιαύτα περιφερούσης ούχ αψεταί ποτέ, ουδέ επιβήσεται δαίμων ούχ αμαρτίας φύσις» (Όμιλ. 32, εις το κατά Ίωάν.), οί δε παλαιοί Χριστιανοί, είχον καί από τον λαιμό τους κρεμασμένα μικρά αγία Ευαγγέλια εις προφύλαξη τους καί μάλιστα αϊ γυναίκες καί τα παιδία, ως μαρτυρεί ό αυτός Χρυσόστομος» (Ιδε Χρηστοήθεια των Χριστιανών Ν. 'Αγιορ. σελ. 228-229).

Είναι φανερό, ότι ό διάβολος ουδέποτε οπισθοχωρεί ειμή μόνον εν τω ονόματι ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, εις το όποιον «πάν γόνυ κάμπτει επουρανίων καί επιγείων καί καταχθόνιων». Το

όνομα, το υπέρ παν όνομα του Ιησού αποτελεί ακατανίκητο δύναμιν κατά του διαβόλου. Είναι άξιον ιδιαιτέρας προσοχής ή παρατήρησης του αγίου Ιουστίνου καί μάρτυρος, ό όποιος επιγραμματικός αναφέρει «ότι αναρίθμητοι δαιμονιζόμενοι ανά τον κόσμον ολόκληρο θεραπεύθηκαν από Χριστιανούς, οί όποιοι έξώρκιζον εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού...». τούτο μετά μεγάλης χαράς ανέφεραν οί μαθηταί, όταν επέστρεψαν εκ της περιοδείας των, πού απεστάλησαν υπό του Κυρίου. «Κύριε, καί τα δαιμόνια υποτάσσονται ημίν εν τω ονόματι Σου». Φάρμακο απολυτρώσεως εκ της καταδυναστείας του διαβόλου είναι ή πίστης εις τον σταυρικό θάνατον του Χριστού καί το θεϊκό Του Αίμα, πού εχύθη επί του Γολγοθά. Με το μέγα τούτο έφόδιον, όταν ό άνθρωπος χρησιμοποίηση την θέλησίν του καί αντισταθεί στον διάβολο, κατά την αποστολική επιταγήν «άντίστητε τω διαβόλω καί φεύξεται άφ' ημών» (Ιάκωβο. 4,7), απελευθερώνεται από τα δεσμά του. «Ό Θεός δεν ενεργεί εις τον ανθρωπον άνευ της συγκαταθέσεώς του. ούτε υποκαθιστά την θέλησίν του καί την συγκατάθεση του δια της θεϊκής Του ενεργείας». Ό Θεός συμμαχεί μετά του ανθρώπου καί γίνεται συνεπίκουρος καί συνεργάτης του κατά του διαβόλου, όταν ό άνθρωπος τον επικαλεσθεί καί ζήτηση την βοήθειάν Του. Ό Θεός δεν θαυματουργεί άνευ της συγκαταθέσεώς του ανθρώπου. Αναγνωρίζει ό Θεός, ότι είναι αδύνατος ό άνθρωπος καί συγκαταβαίνει. Δηλαδή, κατέρχεται από τους ουρανούς εις βοήθειαν του ανθρώπου καθ' ότι ό άνθρωπος αδυνατεί να ανέλθει εις τους ουρανούς. Παραμένει εις μίαν απόσταση άνωθεν καί αναμένει τον ανθρωπον να ανέλθει, δια της πίστεως του καί της απολύτου εμπιστοσύνης του εις τον Θεόν. Τότε, ανερχομένου του ανθρώπου καί συγκαταβαίνοντας του Θεού ενώνεται ή πίστης με την χάριν του Θεού καί αμέσως επιτελείται το θαύμα. Ακατανίκητο επίσης φάρμακο κατά του Διαβόλου παραμένει πάντοτε ή συνταγή πού εδόθη άπ' ευθείας υπό του μόνου ιατρού των ψυχών καί των σωμάτων. Ό Θεός διαβεβαίωσε τους μαθητάς Του, ότι το γένος τούτο του διαβόλου «εν ούδενί εξέρχεται ειμή εν προσευχή καί νηστεία», πού συνοδεύονται δια της ακλόνητου πίστεως. Έχομε δύο ειδών προσευχάς, τάς οποίας εάν δεν χρησιμοποίηση ό πάσχων υπό των πονηρών πνευμάτων, δεν απελευθερώνεται. Είναι α) ή ατομική ή προσωπική προσευχή, πού ολοκληρώνεται με την λεγομένη προσωπική προσπάθεια, καί β) ή προσευχή της Εκκλησίας. Δια τον σκοπό αυτόν, ή Εκκλησία οφείλει να ανάπτυξη όλη την δύναμίν της, πού της εδόθη πλουσίως υπό του Θεού εις τον τομέα τούτον. Έχει υποχρέωση. Καί είναι μέγα το αμάρτημα της αρνήσεως της, να μη βοηθεί δηλαδή, καί να μη συμπαρίσταται καί να μη συμπάσχει μετά των ασθενών προσώπων, πού δοκιμάζονται φρικτώς από την κυριαρχία των ακαθάρτων πνευμάτων. Ή Άρνησης ό φόβος ή κόπωση ή αδιαφορία καταδικάζονται από τον δικαιοκρίτη Θεό. Δεν επιτρέπεται ό στρατιώτης του Μεγάλου Βασιλέως, πού έλαβε ως Ακατανίκητο όπλον την χάριν της ιεροσύνης, να βλέπη τον παμπόνηρο έχθρόν της Εκκλησίας του Χριστού καί να οπισθοχωρεί ή να παραδίδει τα όπλα. Ό διάβολος μόνον απειλεί. Ουδέποτε καταβάλλει τον στρατιώτη του Χριστού, όταν ό στρατιώτης ενός τοιούτου αοράτου καί σημαντικού πολέμου είναι αποφασισμένος να πολεμήση. Εκείνος, πού πιστεύει εις την παντοδυναμία του Θεού, ουδέποτε καταβάλλεται υπό του εχθρού. Διότι «ό Θεός της ειρήνης συντρίψει τον σατανά υπό τους πόδας ημών εν τάχει» (Ρωμ. 16,20). Οι σκοτεινές δυνάμεις δεν είναι εις θέση να καταβάλουν το θάρρος καί

την τόλμη εκείνου, πού πιστεύει στην παντοδυναμία του Θεού. Διότι έχει σύμμαχο, υπερασπιστή καί βοηθό καί σκεπαστή τον παντοδύναμο Θεόν, «καί πεποιθώς έπ' Αύτω τροπούται τούτον», κατανικά δηλαδή ολοσχερώς τον διάβολο.

ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ (Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το αντίθετο στρατόπεδο) Μόλις ανοίξουν τα βιβλία μας (Σολομωνική καί αλλά με μαγείας καί επικλήσεις δαιμονίων) εμείς είμεθα παρόντες. - Όλους τους άλλους αιτιώνται, ουδέποτε όμως εμένα υποπτεύονται. Όλοι οί άλλοι είναι αιτία, καί έμενα πού είμαι ή πραγματική αιτία, ούτε με αναφέρουν, καί εγώ κάνω ανενόχλητος τη δουλειά μου. - Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου καί να ειπώ ότι απέτυχα; Προτιμώ να με κτυπά καί να με παιδεύει εδώ ό Θεός σου, παρά να πέσω στα χέρια του αρχηγού μου. - Ούτε εισέρχομαι ούτε εξέρχομαι μόνος μου από τον άνθρωπο. Εάν ΕΚΕΙΝΟΣ, δεν μου επιτρέψει, ουδεμία κίνηση δύναμαι να κάνω μόνος μου. Έχει το σχέδιο του καί με κρατά να σας παιδεύω. Με τα ιδικά μας κλωτσοκοπήματα έρχεσθε κοντά του. Προτιμά να υποφέρετε εδώ ολίγον χρόνον, για να μη παιδεύεσθε αιώνια, μαζί μας. Μόνον όταν βεβαιωθεί, ότι δεν θα τον αποχωρισθείτε, τότε μας διώχνει. Οι δαίμονες προς αρχάριο μάγο: - Μη φοβάσαι. Είσαι δικός μας. Αυτά, πού διαβάζεις, (διάβαζε «ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ») εμείς τα βάζομε στο μυαλό εκείνων, πού τα τυπώνουν σε βιβλία. Αυτά τα συνεχή μαγικά, πού δείχνουν οί τηλεοράσεις, τους μάγους καί τίς μάγισσες, εμείς τα υποδεικνύαμε, για να δαιμονίζουμε τα βρέφη καί όσους τα βλέπουν... - Όπως καί όσα κι αν σου πω καί σου περιγράψω, είναι αδύνατον να συλλαβής τι υποφέρομε, όταν αυτή ή φωτιά συναντηθεί με μας μέσα του (εννοεί ό δαίμονας το άρρωστο άτομο, πού κοινωνεί των Άχραντων Μυστηρίων). Αν ανάψουν όλα τα πετρέλαια της Αραβίας καί όλα τα πετρέλαια του κόσμου, δεν φθάνουν τη φωτιά, πού μας κατακαίγει όταν κοινωνεί αυτός... (δηλαδή ό ασθενής). - «Δεν θέλω να κινείται ούτε μία ανθρωπινή σκιά επάνω εις τον πλανήτη της γης», λέγει αφρίζων ό διάβολος με απερίγραπτο κακία. - Κάνω τόσον όμορφα την κάθε μου ενέργεια, πού είναι αδύνατον να με ανακάλυψης, πότε καί πώς ενεργώ.

- Σάς υπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τον Παράδεισον καί δεν τον ακολουθείτε. Σας υπόσχομαι εγώ την Κόλασιν καί Όλοι έρχεσθε μαζί μου. - Εγώ κάνω ακατάπαυστα το καθήκον μου καί σας πολεμώ. Εσείς κάνετε το καθήκον σας να με καταπολεμείτε Όπως εγώ σας καταπολεμώ; - Το όνομα μου είναι διάβολος. Αυτό σημαίνει, ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να κάνω, ειμή μόνον να διαβάλλω. Δεν αναγκάζω κανένα. Εσείς διατί έρχεσθε μόνοι σας σε μένα; ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Εις το κεφάλαιο τούτο εχομεν ως παραδείγματα τους μεγάλους ασκητές τής Εκκλησίας μας. Ό μέγας Αντώνιος μάχεται κατά των δαιμόνων καί δεν παραλείπει να μνημονεύει καί να εξιστορεί τις παγίδας των δια την συμμόρφωση καί ψυχική ωφέλεια των πιστών. Εις την συνέχεια όλοι οί ασκητικοί πατέρες αναφέρουν, τι οί δαίμονες ομολογούσαν, όταν καταπιέζονταν είτε δια να παρασύρουν εις την πλάνη τους πολεμούντας αυτούς είτε δια να προκαλέσουν εντυπώσεις. Ημείς πιστεύομεν, ότι ό διάβολος είναι ψεύστης καί πηγή του ψεύδους καί πατήρ του ψεύδους. Γνωρίζομεν, ότι ό ψεύστης καί παμπόνηρος πολλάς φοράς λέγει την άλήθειαν, δια να παρασύρει τους ακούγοντας εις το ψεύδος του. «ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμε» (Β' Κορ. 2, 11). Από αύτάς τάς αληθείας, τάς οποίας εν τη πανουργία του λέγει ό διάβολος, θα παραθέσωμεν ωρισμένας πιστεύοντας, ότι θα βοηθηθούν τους αναγνώστες. ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ομιλεί το πνεύμα το ακάθαρτο. - Εάν δεν πιστεύεις σε αυτό πού κρατάς, (εννοεί τον Τίμιον Σταυρόν), ούτε φοβούμαι ούτε υπολογίζω τίποτε. Καί αν ακόμη φορτωθείς καί Εκείνον, που έχεις εκεί μέσα (εννοεί τον Εσταυρωμένο πού είναι εις το Ιερόν όπισθεν της Αγίας Τραπέζης), πάλιν εγώ δεν φοβούμαι, αφού δεν πιστεύεις τι βαστάζεις». Εξ ,αυτού δυνάμεθα ημείς να είμεθα προσεκτικοί. Εάν χωρίς πίστιν έχομεν τον σταυρόν κρεμάμενο στο στήθος μας, εάν τον κρατούμε μεγάλο ή μικρό στο χέρι μας, εάν τυπώνωμεν το σημείο του σταυρού επάνω μας - προ πάντων όσοι με ταχύτητα και με βιασύνη, απρόσεκτα, χωρίς καν να είναι το σημείον του σταυρού — ό διάβολος δεν φεύγει. Μάλλον έρχεται καταγελών καί εμπαίζων ημάς. Περί τής δυνάμεις των αγίων ΕΙΚΟΝΩΝ. - ·Οποιαδήποτε εικόνα, είτε μικρή είναι είτε μεγάλη, με καταδιώκει εάν την πιστεύεις. Εάν όχι, δεν φοβούμαι καί δεν τρομάζω ομολογεί όφις ό κακούργος. Μην αναμένεις, αγαπητέ αναγνώστα, να εύρης την τάδε ή την τάδε εικόνα, δια να προσευχηθείς. Όσον μικρή καί ασήμαντη — όπως νομίζομε — καί αν είναι οποιαδήποτε εικόνα, οποιουδήποτε αγίου θαυματουργεί καί εκδιώκει τούς δαίμονας. Αρκεί εσύ καί εγώ να έχομε πίστιν, ακράδαντων πίστιν. ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

«Δεν φοβούμαι καί δεν αποχωρώ με την παπαγαλία σας. Εγώ φοβούμαι καί τρέμω τη προσευχήν, πού βγαίνει από καρδιά γεμάτη δάκρυα. Διαφορετικά εγώ γελώ καί σας κοροϊδεύω. Το όπλο, πού τρέμω, είναι ή προσευχή μετά δακρύων». Η προσευχή, πού γίνεται απλώς με το στόμα, ουδέποτε στοιχίζει στον δαίμονα. Ή προσευχή πού γίνεται και πηγάζει από την καρδίαν καί συνοδεύεται με δάκρυα, εισακούεται εις τον Θρόνον του Θεού καί κατακαίγει τους δαίμονας. Εκείνος, πού προσεύχεται συνεχώς, άλλοτε νοερός καί άλλοτε κατά μόνας, δεν αφήνει έδαφος ελεύθερον να πλησίαση ό δαίμονας. Αυτό τονίζει ό Απ. Παύλος. (Α' Θεό. β, 17). Περί της Θείας χάριτος καί της ΣΚΕΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. -Εάν δεν σας έσκεπε την ώραν, πού είσθε εις τον Θρόνων Του (εννοεί , τον θείον άμβωνα) καί κηρύττεται τα λόγια Του, θα σας έκανα να σας περιγελά όλος ο κόσμος». Πόσην έχθρα έχει ό διάβολος εναντίον των ομιλούντων τον λόγον του Θεού, δεν δυνάμεθα να περιγράψομε. Ή θεία χάρις του Θεού, ή Πανάχραντος Θεοτόκος, οι άγιοι καί οί άγγελοι περιφρουρούν καί διαφυλάττουν την ώραν του θείου κηρύγματος τον κήρυκα του θείου λόγου. Γι` αυτό αφρίζει καί τρίζει τους οδόντας του ό διάβολος, διότι δεν έχει την δύναμη να πλησίαση. Προ πάντων τούτων, δια να εχη πλούσια την Θείαν σκέπην ό ιεροκήρυκας χρειάζεται να είναι ταπεινός καί προετοιμασμένος. Τότε έχει επιτυχία εις το έργον του προς δόξα Θεού. Περί των σατανικών βιβλίων τής ΜΑΓΕΙΑΣ «Μόλις ανοίξουν τα βιβλία μας, είμεθα παρόντες». Βιβλία δικά του ό διάβολος εννοεί κάθε σατανικό βιβλίο, πού χρησιμοποιούν οί μάγοι, δια να προσκαλούν εις βοήθειάν των τους δαίμονας. Την πρώτη θέση κατέχει το βιβλίο, πού λέγεται «Σολομωνική». Η συγγραφή του βιβλίου τούτου απεδόθη εις τον Σολομώντα. Τούτο όμως είναι παντελώς αβάσιμο καί αστήρικτο. Μάλλον οι μάγοι, δια να επιτύχουν την διάδοση του, επαινούσα καί απέδωσαν την συγγραφή του βιβλίου τούτου εις τον Σολομώντα. Σύγχρονος τρόπος μεταδόσεως της μαγείας είναι ή ΜΑΓΕΙΑ τής Τηλεοράσεως με διαβολικά καθαρώς κινούμενα σχέδια με ονομασία ό ΜΑΓΟΣ ή ,ή ΜΑΓΙΣΣΑ καί «ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ». Τα ίδια σχέδια υπάρχουν αποτυπωμένα εις ειδικά, βιβλία. Πολλά μικρά παιδιά έφθασαν δαιμονισμένα εις την Εκκλησία εξ αυτών των πηγών. Είναι καθαρή καί εξακριβωμένη παγίδα του διαβόλου, δια να δαιμονίζει τα παιδιά! Ας προσέξουν οί γονείς. Εμείς τα βάζουμε — λέγουν οί δαίμονες, δια να σας κάνουμε δικούς μας». Περί των ΠΑΓΙΔΩΝ του διαβόλου. - « Όλους τους άλλους αιτιώνται, εις κάθε των πρόβλημα, ουδέποτε όμως υποπτεύονται εμένα. Όλοι οί άλλοι είναι ή αίτια των προβλημάτων, πού δημιουργούνται καί εμένα, πού τα δημιουργώ, πού είμαι ή πραγματική αιτία, ούτε με αναφέρουν». Εάν δώσωμεν λίγη προσοχήν θα αντιληφθούμε ότι στην ζωήν μας. μας πταίουν όλοι οι άλλοι. Εις την πραγματικότητα όμως οί άλλοι γίνονται όργανα του διαβόλου. Όπισθεν κάθε αιτίας των πρόβλημα των, πού δημιουργούνται είναι ό διάβολος, πού ενεργεί. Αυτόν προ

πάντων να καταπολεμούμε καί όχι τα αποτελέσματα. Την ρίζαν, όχι τους κλάδους. Αιτία παντός κακού καί πάσης πονηράς πράξεως είναι πάντοτε ό μισόκαλος διάβολος. Περί της ΚΑΚΙΑΣ του διαβόλου. -Είναι διαφορετικό να με βλέπεις να βασανίζω άλλους από του να μου επιστρέψει να έλθω καί να βασανίζω εσένα». Πόσοι καί πόσοι εις τα άσυλα καί τάς νευρολογικός κλινικάς βασανίζονται υπό του δαίμονος! Πόσοι καί πόσοι από τάς μαγείας καί την κακίαν των μάγων καί των φθονερών ανθρώπων βασανίζονται καί υποφέρουν! Καί ημείς, πού βλέπομεν αυτούς να πάσχουν, άλλοτε λέγομεν, ότι είναι σκηνοθετημένες πλάνες, άλλοτε ότι είναι ένα μεγάλο ψεύδος, καί άλλοτε ότι γίνονται από σκοπού, δια να προκαλέσουν οί πάσχοντες την περιέργεια των αφελών... Ό διάβολος όμως δεν είναι αστείων πείραμα ή αιτία γέλωτος. Μόνον όσοι υπέφεραν καί όσοι υποφέρουν γνωρίζουν τι θα ειπεί διάβολος. Ημείς ας προσευχώμεθα δια τους αδελφούς μας καί ας παρακαλούμε τον Θεόν, να μην επιτρέψει εις ημάς μίαν τοιαύτην δοκιμασία. Ό Εωσφόρος κατατυραννάει τούς δαίμονας. - «Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου καί να ειπώ ότι απέτυχα; Προτιμώ να με κτυπά εδώ ό δικός σου (εννοεί την ουράνιον τιμωρία πού υφίσταται), παρά να πέσω εις τα χέρια του αρχηγού μου». Εκ της διαβολικής αυτής ομολογίας φαίνεται ή κακία μεταξύ των δαιμόνων Η απέραντος αγάπη των αγγέλων του ουρανού έχει αντίθετο την κακίαν καί την εκδίκησιν των δαιμόνων. Την άκρα αγάπη, πού τρέφει ό Θεός προς τους αγγέλους την άκρα κακίαν καί έκδίκησιν, που τρέφει ό Εωσφόρος προς τους δαίμονας. Θεέ μου, απάλλαξε μας της κακίας του διαβόλου καί της αιωνίου κολάσεως. Περί της ΠΤΩΣΕΩΣ των πιστών. Εγώ κατεξευτέλισα καί έρριψα γρανίτες, καί θα γνωρίσης εσύ ποτέ τάς πονηρίας μου;» Μη ποτέ καυχηθεί άνθρωπος, ότι γνωρίζει τάς παγίδας του διαβόλου «Ειμή ότι Κύριος ην εν ήμίν, τίς ικανός σώος φυλαχθήναι, εκ του εχθρού άμα, καί ανθρωποκτόνου;» Διαθέτει πείρα ό διάβολος δισεκατομμυρίων ετών. Από τής ήμερος της πτώσεως του έως σήμερον. Ημείς; Ή παγίδα της ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ Είσαι λέγει ό παμπόνηρος δαίμων, ό εκλεκτός του Θεού. Δι' αυτό σε εξέλεξε να μας πολεμάς. Είναι τόσον ευχαριστημένος ό Θεός σου, πού σε καμαρώνει, γιατί είσαι ενώπιον Του δίκαιος...». Χρησιμοποιεί ό διάβολος εις μεγάλον βαθμό την παγίδα της κολακείας καί υπερηφάνειας. Καί εν τη επιτυχία του, ό άνθρωπος αποκόπτεται από τον Θεόν. Χάνει την Θείαν χάριν. Καί αποκτά την αίώνιον κόλασιν . Ό Θεός «ύπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». (Ιακώβ. 4, 6) (Α' Πέτρ. 5, 5). Άνευ του θελήματος του ΘΕΟΥ δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΕ.

-Ούτε εισέρχομαι ούτε εξέρχομαι μόνος μου — λέγει ό πονηρός δαίμονας-. Εάν ΕΚΕΙΝΟΣ δεν μου το επιτρέψει, ουδεμία κίνηση μπορώ να κάνω μόνος μου. Έχει το σχέδιο Του καί με κρατά να σας παιδεύω. Με τα δικά μας κλωτσοκοπήματα έρχεσθε κοντά Του. Γι` αυτό μας επιτρέπει να σας παιδεύομε. Προτιμά να υποφέρετε εδώ ολίγον χρόνον, για να μη παιδεύεσθε αιώνια μαζί μας. Μόνον όταν βεβαιωθεί, ότι δεν θα τον αποχωρισθείτε, τότε μας διώχνει.» Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». (Ίωάν. 15,5). Αυτή ή αλήθεια εφαρμόζεται πλήρως στην, περίπτωσιν των δοκιμαζόμενων υπό του διαβόλου. Ουδέ χιλιοστόν του ανθρωπίνου οργανισμού δύναται να εγγίση ό διάβολος, αν ό Θεός δεν του επιτρέψει. Το Θαύμα επιτελείται μόνον, όταν δια της δοκιμασίας ωρίμαση ο άνθρωπος καί αντιληφθεί πόσον κακούργος είναι ό «διάβολος, πού με προθυμία, εργαζόμεθα εις τους αμαρτωλούς αγρούς του. Η ειλικρινής αγάπη προς τον Θεόν καί ή νέκρωσις καί ειλικρινής απάρνησις της αμαρτίας επιφέρει το θαύμα. Ή αποστολή του διαβόλου καί οι μάγοι. - « Εσείς με καταδιώκετε — ομολογεί ό κακούργος διάβολος — καί εκείνοι (εννοεί τους μάγους) με στέλλουν καί με ξαναστέλλουν, «κλοτσοσκούφι» με κάνατε. Τι θα γίνη εις το τέλος; Όταν διώχνεται ό διάβολος με τη δύναμη της Εκκλησίας, επιστρέφει μετά πολλής μανίας εις τους μάγους, πού τον διατάζουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Πόσοι καί πόσοι μάγοι, δεν εύρον ακαριαίων θάνατον, όταν ό διάβολος επιστρέφων αφέθη ελεύθερος από τον Θεόν να εκδικηθεί. Αν ξέρανε οί μάγοι ότι ό διάβολος εκδικείται αυτούς τους ιδίους, ουδέποτε θα συμμαχούσαν με τον σατανά. Το δε φοβερότερο πάντων, δεν είναι ή πρόσκαιρη εκδίκηση, αλλά ή αιώνια κόλαση. Σημειώνουν καί ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ «Είμαι από πάνω σου καί σε παρακολουθώ - λέει ό παμπόνηρος καί μισόκαλος. Προσέχω τα μάτια σου, τη γλώσσα σου, τα έργα σου. Έχω μια πενάρα και καταγράφω λεπτομερώς την ήμέραν, την ώραν, το δευτερόλεπτο, τα άτομα, , τον τόπον. Ότι καταγράψω, θα σου τα φανερώσω αν δεν προφθάσεις να τα σβήσεις» ( Εννοεί, με το μέγα μυστήριο της εξομολογήσεως.) Πόσοι δεν γνωρίζουν την άγρυπνο παρακολούθηση του διαβόλου! Παραμονεύει από ώραν εις ώραν να εύρη ευκαιρία να κερδίσει έδαφος. Ό φόβος καί ό τρόμος πρέπει να κατέχουν την ζωήν μας δια να σωθώμεν. «Μετά φόβου καί τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φίλιπ. 2, 12).Η εξομολόγηση πρέπει να είναι ζώσα καί ενεργός, δια να εξαλείφει πάσα αμαρτία τής ψυχής μας. ΒΛΑΣΦΗΜΕ1 ό διάβολος εντός του Ιερού Ναού; Όσον καί αν τον βλασφημούμε εμείς, δεν μας υπολογίζει καί δεν μας λαμβάνει ύπ' όψιν. Όταν εσείς τον βλασφημείτε, τότε λυπείτε καί τότε πονεί διά τάς πληγάς, πού του ανοίγετε». Απαθής παραμένει ό Κύριος μας καί Θεός μας, όταν ό διάβολος βλασφημεί το άγιον καί

ύπερύμνητον Όνομα Του. Όπως κατά τον ίδιον τρόπον απαθής παραμένει καί ή Πανάχραντος Παναγία μας καί οί άγιοι άγγελοι καί οί άγιοι της Εκκλησίας μας. Η λύπη καί ό πόνος προξενείτε εις τον Θεόν καί εις την Παναγίαν μας μόνον, όταν ημείς βλασφημούμε το ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ του Θεού μας καί των αγίων της Εκκλησίας μας. -Πουθενά δεν βρίσκεται τόσο κοντά Παράδεισος και κόλαση, όσο στην Εκκλησία·. Καθώς λέγει μία πιστή ψυχή, ή αγιότητα, ή χαρά καί ή ουρανιά καθαριότητα. Καί δίπλα ή φοβερή αιχμαλωσία του ανθρώπου στην αμαρτία, στη μανία της κόλασης». Ή ιδία πιστή ψυχή λέγει: όσο ιερότερος ό χώρος, τόσο μεγαλύτερα τα βάσανα των δαιμόνων, αλλά καί τόσο πιο βαθιά ή κάθαρση τους». Ό διάβολος συνεργεί στην ΜΕΤΑΝΟΙΑ; «Με τα δικά μας κτυπήματα έρχεσθε σεις εις την αγκάλη Του. Αν δεν είμεθα εμείς, ποίος από σας θα ήρχετο εις την Έκκλησίαν Του;». Άθελα του ό παγκάκιστος συνεργεί εις μετάνοιαν. Πλήθος ασθενών παραδέχονται μετά δακρύων, ότι ή δοκιμασία, πού παρεχώρησεν ό Θεός να υποστούν, εγένετο αιτία μετανοίας. Δια αυτής γνωρίσαμεν καί αγαπήσαμε τον Θεον, ομολογούν. -Εν θλίψει εμνήσθημέν Σου Κύριε». « Εν ήμερα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα, ταίς χερσί μου νυκτός εναντίον αυτού, καί ουκ ηπατήθην». (Ψαλμ. 76, 3». ΑΞΙΩΣΕΙΣ του διαβόλου Ομιλώντας το δαιμόνιο προς τον Θεόν δια τον αμαρτωλό λέγει: «Βλέπεις πόσον αγαπά εσένα καί πόσον αγαπά εμένα; Αρα δεν είναι με το δικό σου μέρος, αλλά με το δικό μου. Τα έργα του είναι έργα μου. Ουδεμία σχέση έχουν με το ιδικό Σου θεϊκό θέλημα. Οι αυθάδεις αυτές αξιώσεις του διαβόλου έναντι του Θεού είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων. Ό διάβολος είναι ό κατήγορος μας προς τον Θεόν. Από τον Θεόν ό διάβολος απαιτεί να του παραχωρήσει άδεια καταλήψεως του ανθρώπου, διότι τα έργα μας δεν είναι του Θεού, αλλά του διαβόλου. Κύριε σώσον ημάς. «Κύριε μη, απόρριψης ημάς από του προσώπου Σου..,». (Ψαλμ. 50, 13). Ο λειτουργός του Θεού καί οι ΜΑΓΟΙ. —«Δι αυτούς, — λέγει το πονηρό δαιμόνιον — πού τους Έχω εγώ καί κάνουν τα μαγικά μου, να προσεύχεσαι πάντοτε καί ουδέποτε να τους καταράσαι. Διότι αν για σας Εκείνη (εννοεί την Παναγία μας) κλαίει μίαν φοράν, δια τους μάγους κλαίει δύο φοράς, διότι γνωρίζει πού θα πάνε». Το θλιβερό κατάντημα των μάγων δεν δύναται ανθρώπινος νους να το συλλαβή. Σύμβουλοι στο παρόντα κόσμον καί σύμμαχοι καί όργανα των μάγων είναι οι δαίμονες με ανταλλαγή την αίώνιον καί άθάνατον ψυχήν του καθ' ενός, πού μεταχειρίζεται την μαγεία. Πόσον, αλήθεια, πόσον πρέπει ό κάθε πιστός να προσεύχεται για αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους. Όταν ό κύριος προσηύχετο δια τους σταυρωτάς Του έδωκε παράδειγμα προς μίμησιν εις ημάς. Όπως εκείνοι δεν γνώριζαν Τι έπρατταν, καί οι μάγοι «ουκ οίδασι Τι ποιούσι».

Οι απειλές του διαβόλου κατά του πολεμούντος αυτόν «Τα έβαλες εναντίον ολοκλήρου της κολάσεως. 'Αλλά καί εμείς δεν μένομεν ήσυχοι. Όπως μας καίεις, εδώ εις την γήν καθημερινώς, έτσι σου καίωμε καί εμείς το όνομα σου εις την κόλασιν». Ο πολέμων τον διάβολο πρέπει να γνωρίζη, ότι απέναντι του υπάρχει ό διάβολος, εχθρός αόρατος, πού έχει μόνον ένα σκοπό: Να εμβάλλει φόβον. Κύριε δώσε μας την χάριν Σου, «ίνα ό φοβερός φοβηθεί και φυγή καί ό φοβίζων καί απειλών ημάς φοβούμενος φανή.» Ή μυστηριώδης «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ» Θεού καί διαβόλου - «Όπως καί οσα αν σου περιγράψω - ομολογεί το πνεύμα το ακάθαρτων -είναι αδύνατον να συλλάβεις Τι υποφέρομε εμείς οι δαίμονες, όταν αυτή ή φωτιά συναντηθεί με μας μέσα του». (Εννοεί ό πονηρός διάβολος στον ασθενή καί οχλούμενον υπό των ακαθάρτων πνευμάτων). Αν ανάψουν όλα τα πετρέλαια της οικουμένης καί όλα τα πετρέλαια της Αραβίας, δεν φθάνουν την φωτιά, πού μας κατακαίγει όταν κοινωνεί αυτός...», (εννοεί ό δαίμονας το δαιμονισμένο άτομο). Η μυστηριώδης «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ» του Θεού μετά του διαβόλου μέσα εις τον ασθενή είναι μέγα πρόβλημα. Ποία σχέσης φωτός καί σκότους; Θεού καί Βελίαρ; Καί όμως! Παραδόξως ό Πανάγαθος Θεός, εις τα περιστατικά αυτά, εκδηλώνει την άμετρων ιδιότητα της ΥΠΟΜΟΝΗΣ απέναντι του δαίμονος. Όπως όταν ό άνθρωπος διαπράττει το μεγαλύτερον έγκλημα της αμαρτίας. Καί τότε εφαρμόζεται δια τον αμαρτωλό άνθρωπον ή Μακροθυμία του Θεού. Διότι αποσκοπεί ό Θεός εις την σωτηρίαν του ανθρώπου καί όχι στην απώλειά του. Στην περίπτωσιν του δαιμονισμένου ανθρώπου, οποιοσδήποτε καί αν είναι, αναμένει την μετάνοιάν του. Καί όταν ή μετάνοια είναι ειλικρινής, τότε εξαφανίζεται ό διάβολος. Εάν ό Θεός εξεδίωκε αυτομάτως με την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας τον διάβολο, έκαστος θα αμάρτανε ασυστόλως καί θα διελογίζετο: »Καί αν έλθη ό διάβολος μέσα μου, εγώ θα κοινωνήσω καί αμέσως θα φυγή!...». Κατ' αυτόν τον τρόπον όμως ουδείς δαιμονισμένος θα υπήρχε καί θα υπερεπερίσσευεν ή αμαρτία. Ό φόβος της καταλήψεως υπό του διαβόλου είναι ένας λόγος αποφυγής της αμαρτίας. Ή απερίγραπτος ΚΑΚΙΑ του διαβόλου κατά του ανθρώπου. - «Δεν θέλω να κινείτε ανθρωπινή σκιά επί του πλανήτου τής γης. Εάν με άφηνε - συνεχίζει ό κακούργος δαίμονας - μόνον ένα λεπτό της ώρας, θα καταπόντιζα ολόκληρη τη γήν». Ποίος δύναται να περιγράψει την κακίαν του διαβόλου κατά του ανθρώπου; Αυτήν την κακίαν του παγκάκιστου δαίμονος ουδέποτε την έλαβε ύπ' όψιν ό κοσμικός άνθρωπος. Καί το σημαντικότερον πάντων, ουδέποτε προσπαθεί να αποφυγή τα πονηρά καί διαβολικά έργα. Δώσε Κύριε, δώσε φώτιση στον κόσμον Σου. Ή άμετρος ΠΟΝΗΡΙΑ του διαβόλου

-Κάνω τόσον όμορφα τη δουλειά μου, πού είναι αδύνατον να με ανακαλύψεις πότε καί πώς ενεργώ». Η άμετρος πονηρία του διαβόλου δεν ανακαλύπτεται ευκόλως. Οτιδήποτε κακό, είναι του διαβόλου. Πόσον όμως κρύπτεται ό αυτουργός της πονηρίας, δεν υποπτεύεται ό άνθρωπος. Ουδέποτε ό ποιών το κακόν είναι μόνος του. Όπισθεν κάθε μιας πράξεως, πού είναι αντίθετος των εντολών του Θεού, υποκρύπτεται ό μισόκαλος δαίμονας. Τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του διαβόλου. - «Δεν φεύγω, όσο ξύλο καί αν τρώγω. "Έχω δικαιώματα», φωνάζει με κομπασμό καί ύπερηφάνειαν ό διάβολος. Όπως εις την περίπτωσιν των δαιμονισμένων στην χωρά των Γεργεσηνών χρησιμοποιεί, ό διάβολος, την γλώσσαν της παρακλήσεως (Μάρκ. 5, 6-7) προς τον Κύριον, ούτω καί τώρα. Γνωρίζει, ότι ό Θεός δεν θα τον ανεχθεί επί πολύ ακόμη, καί προβαίνει εις παρακλήσεις καί ικεσίας. Χρησιμοποιεί το όπλον της υποκρισίας. Οι υποκριτικές παρακλήσεις του επιμαρτυρούν την αδυναμία καί την κακίαν του. Ή ανυποχώρητος ΕΠΙΜΟΝΗ του διαβόλου. ·Δεν υποκύπτω εύκολα όπως εσείς, λέγει με πολλήν ειρωνεία ό υπερήφανος δράκοντας. Εγώ μάχομαι με όλη μου την δύναμιν να κρατηθώ. Εκείνος, πού θα μείνει τελευταίος, εκείνος θα κερδίσει την μάχη ν». Μη νομίσωμεν, ότι ό διάβολος υποχωρεί με την πρώτη μάχη. Είναι εις πολλάς περιπτώσεις ανυποχώρητος. όταν προσέξομε πόση επιμονή έδειξε εναντίον του Κυρίου, στην έρημον τότε θα αντιληφθούμε το διαβολικό πείσμα. Άλλα θα υποχωρήσει καταντροπιασμένο το σκοτεινό δαιμόνιο όταν καί ημείς επιμένουμε αντιτάσσοντας εις αυτό τάς δυνάμεις μας, τάς οποίας ενισχύει δια της χάριτος Του ό Θεός. Δεν πρέπει να υποχωρήσουμε ούτε να υποκύψουμε στις πανουργίας του διαβόλου. Το «άντίστητε τω διαβάλω·· δεν έχει την έννοια της ολιγόλεπτου μάχης. 'Αλλά της διαρκούς καί πεισματώδους μάχης καί τότε επέρχεται ή νίκη. Ό διάβολος ΟΜΟΛΟΓΕΙ... « Αν γνώριζα το κακόν, πού θα μου έκανε, δεν θα τον σταύρωνα...». Ό ΣΤΑΥΡΟΣ του Κυρίου. όπλον αήττητων. όπλον ακαταμάχητο. «Φρίττει γαρ καί τρέμει - ό διάβολος - μη φέρων καθαράν αυτού την δύναμιν.» «Σταυρός ό φύλαξ πάσης της οικουμένης...» Συνεπώς, ό Σταυρός, ως Σύμβολο, ως Σχήμα, ως Τύπος, ως Ουσία, ως Νόημα Ζωής, κατέχει δεσπόζουσα θέσιν εν τη Εκκλησία καί παντού εντοπίζεται». (Ιδε ΒΙΒΛΙΟΝ «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ» Επιμέλεια 'Αρχιμ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Καθηγουμένου Ίερ. Μονής ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ)

Ό διάβολος ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ... - Σάς υπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τον Παράδεισον λέγει καταγελών ημάς, ό διάβολος, δια το κατάντημα μας - καί δεν τον ακολουθείτε. Σάς υπόσχομαι εγώ την κόλασιν καί όλοι έρχεσθε

μαζί μου». Τι είναι ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ; Σε απασχόλησε ποτέ ή σκέψις; Ότι, όταν πεθάνεις, εμπρός σου εκτείνεται ένας ατελείωτος αιώνιος κόσμος; Εάν κερδίσωμεν την Βασιλείαν του Θεού, κερδίσαμε το πάν. Εάν όμως κολασθούμε, χάσαμε το πάν. «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, καί ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Μάρκ. 8, 36). Ο διάβολος ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ να μας καταπολεμά. — « Εγώ κάνω ακατάπαυστα το καθήκον μου καί σας καταπολεμώ, λέγει ό κακούργος καί άρχέκακος δαίμονας. Εσείς κάνετε το καθήκον σας να με καταπολεμείτε όπως εγώ σας καταπολεμώ;». Ο διάβολος ημέρας τε καί νυκτός καταπολεμεί τον κάθε άνθρωπον. Προ πάντων τους πιστούς. Καταστρώνει σχέδια την νύκτα, δια να τα εφαρμόσει την ήμέραν. «Σκέπτομαι, σκέπτομαι, Τι άλλο να σου κάνω- λέγει ό διάβολος. Αν γνωρίζαμε, Ότι εις κάθε βήμα της ζωής μας ό διάβολος παραμονεύει να μας προξενήση κακόν, θα ήταν διαφορετική ή ζωή μας. Το όνομα μου είναι ΔΙΑΒΟΛΟΣ... - «Το όνομα μου είναι διάβολος, λέγει ό πανούργος δαίμονας. Αυτό σημαίνει, Ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να σας κάνω, ειμή μόνον να διαβάλλω. Δεν αναγκάζω κανένα. Εσείς διατί έρχεσθε μόνοι σας σε μένα;» Ποίος δύναται να υποστήριξη ότι ό διάβολος τον εξανάγκασε προς διάπραξη της αμαρτίας; Ό κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίσει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Όπως ό Θεός παροτρύνει τον άνθρωπον να αποφυγή το κακόν καί να πράξη το καλόν, κατά τον ίδιον τρόπον ό διάβολος παροτρύνει τον άνθρωπον να απαρνηθεί το καλόν καί να διάπραξη το κακόν. Ιδού λέγει ό Θεός, παρέθηκά σοι πυρ καί ύδωρ ου αν θέλεις, εκτενείς την χείρα σου» (Σοφ. Σειρ. 15, 16). Ώστε μόνοι μας εκλέγομε τον Παράδεισον ή την κόλασιν. Ουδείς μας πταιει Ό διάβολος ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ... - Είσαι, πονηρέ δαίμονα, το σκότος τής κολάσεως. -Είμαι, απαντά με πολλήν υπερηφάνειαν ό διάβολος. - Είσαι ή λάσπη καί ή ακαθαρσία της κολάσεως. - Είμαι, άπαντά με πολλήν αναισχυντία. - Είσαι ή εφεύρεσης παντός κακού στο κόσμον. Είμαι, άπαντα με διαβολική καύχηση. Είμαι καί δεν αρνούμαι. Έχεις τίποτε άλλο να μου ειπείς; Τώρα ερωτώ εγώ, λέγει ό παμπόνηρος καί παγκάκιστος δαίμονας. « Εφ' όσον είμαι ότι μου είπες, καί οτι δεν μου είπες, διατί μόνοι σας έρχεσθε καί κολυμπάτε μέσα εις το ιδικό μου βρώμικο καί ακάθαρτο νερό;» Χρειάζονται σχόλια; Ό ουρανός, ή γη, ή θάλασσα μολύνθηκαν από τα βρώμικα καί ακάθαρτα νερά των δικών μας πράξεων. Τι μας απομένει; Η ή μετάνοια ή, ή θεία δίκη καί τιμωρία. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ό διάβολος;

- «Είμαι, λέγει ό διάβολος, ελεύθερος. Με άφησε ελεύθερον. Ουδείς θα μείνει άθικτος. Όλοι θα περάσετε από το κόσκινο μου...». « Ιδού ό σατανάς εξητήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον» « Ιδού ό σατανάς, όπως άλλοτε περί του Ιώβ, ούτω καί δια σας τώρα ζήτησε να σας ταράξει καί σας κλονίσει, όπως κοσκινίζεται καί σείεται το σιτάρι μέσα εις το κόσκινον·· (Λουκ. 22, 31). «Καί εβλήθη ό δράκων, ό όφις ό μέγας ό αρχαίος, ό καλούμενος Διάβολος καί ό Σατανάς, ό πλανών την οικουμένη όλη, εβλήθη εις την γήν, καί οι άγγελοι αυτού μετ' αυτού εβλήθησαν». «Καί έρρίφθη ό δράκων ό μεγάλος, ό παλαιός όφις, που παρέσυρε εις την παράβασιν τους πρωτοπλάστους, ό καλούμενος διάβολος καί ό σατανάς, ό όποιος πλανά την οικουμένη όλη. Έρρίφθη εις την γήν, καί οι σκοτεινοί άγγελοι του ερρίφθησαν καί αυτοί μαζί με αυτόν». ΕΙναι κοινή ομολογία, ότι τα σημεία των καιρών προειδοποιούν, ότι κάτι φοβερόν αναμένει τον πλανήτη της γης. "Ας είμεθα λοιπόν Έτοιμοι...». ΠΕΣΕ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ... -Πάψε πια να μας πολεμάς.,., λέγει ό κακούργος καί άρχέκακος όφις. Έλα να συμμαχήσομε μαζί. Πέσε να με προσκύνησης καί Ότι μου ζήτησης, θα σου το δώσω. Χρυσάφι όσο θέλεις. Πλούτη, θέσεις, αξιώματα...». - Αποτάσσομαι σοι, Σατανά, καί πάσι του έργοις σου, καί πάσι τοις άγγέλοις σου, καί πάση τη λατρεία σου, καί πάση τη πομπή σου. Πτού σου καταραμένε καί αφορισμένε από τον Επουράνιό μου Θεόν. Ο ίδιος παρέμεινε καί παραμένει ό διάβολος καί θα παραμένει από τότε, πού πολέμησε τον Κύριόν μας εις την ερημον, έως της σήμερον καί έως της συντέλειας του κόσμου. Αυτόν τον άσπονδο έχθρόν του ανθρώπου πρέπει να και πολεμήσωμεν, δια να λάβωμεν τον στέφανον της νίκης. Θα μεταχειριστεί τα πάντα Δεν είναι δυνατόν, να παραγνωρισθεί ή πραγματικότης. Αυτό, δηλαδή, πού τονίσθηκε περισσότερον παρά άλλοτε, Ότι ό Αντίχριστος θα μεταχειριστεί τα πάντα, δια να παραπλάνηση τους ανθρώπους της γης. Θα ποίηση εικόνα καί θα δώσει πνεύμα πλάνης εις αυτήν καί θα «λαλήση ή είκών του θηρίου». Θα εξαναγκασθούν οί άνθρωποι να προσκυνήσουν την εικόνα, καί «όσοι εάν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου», θα έχη την έξουσίαν ό Αντίχριστος «ίνα αποκτανθώσι», δηλαδή, να φονευθούν (Άποκ. 13,15). Θα δώσει «χάραγμα» εις τους ανθρώπους. Το χάραγμα θα είναι ή επί της δεξιάς χειρός ή επί των μετώπων των ανθρώπων. Ό διαχωρισμός των οπαδών του Χριστού καί των οπαδών του Αντίχριστου θα αρχίσει εκ της τροφής. Ή αγορά καί ή πώλησης τροφών. Το σημείον τούτο θα είναι κρίσιμο. Πολλοί θα υποκύψουν, διότι δεν θα γνωρίζουν, Ότι καί αυτός ό Αντίχριστος δεν θα εχη εις το τέλος τροφή δια να δώσει εις τους οπαδούς του. Το χάραγμα ή, ή σφραγίδα του Αντίχριστου θα δώσει την ευκαιρία μόνον εις τους σφραγισμένους «να αγοράζουν ή να πωλούν» (Άποκ. 13,17). Εν συνεχεία θα προχώρηση ό Αντίχριστος στην διακίνηση του νομίσματος. Θα δέσμευση το

χρήμα, το νόμισμα. Θα εχη δε δικαίωμα μόνον ό σφραγισμένος να χρησιμοποιεί το ειδικό νόμισμα, το κοινόν εις τα έθνη. Τότε, με την ιδία σφραγίδα θα δικαιούται να μετακινείται από τόπου εις τόπον δι' όλων των μέσων. Θα διακοπή, δηλαδή, ή μετακίνησης των αρνουμένων την σφραγίδα του Αντίχριστου. Ειδική ταυτότητα ή ειδική κάρτα θα είναι το έτερον σημείον του διαχωρισμού των πιστών από τους απίστους. Τότε όσοι θα χρησιμοποιούν την ειδική κάρτα θα είναι οί νομοταγείς εις το κράτος. Όσοι θα αρνηθούν, θα είναι οί παράνομοι. Από του σημείου τούτου θα αρχίσει Όσοι διωγμός καί το μαρτύριο. Τα θαύματα καί ή πλάνη του Αντίχριστου θα πολλαπλασιασθούν. Ό κόσμος θα είναι βυθισμένος εις το σκότος καί όλο καί περισσότερον θα περιπατεί εις το σκότος καί όλο καί περισσότερον διαρκώς εις τάς τάξεις του «ανόμου». Το αποκορύφωμα θα είναι ή παγκόσμιος κυριαρχία του «ανθρώπου της αμαρτίας, του υιού της απώλειας» (Β' Θεσσ. 2,3). Χρειάζεται προσοχή Δια την ύπαρξιν του διαβόλου δεν χωρεί ουδεμία αμφιβολία. Ή ενανθρώπισης του Κυρίου σκοπό είχεν την απελευθέρωσιν του ανθρώπου εκ της δυναστείας του διαβόλου. Ή επί γης Εκκλησία του Χριστού κατεργάζεται την σωτηρίαν κάθε ψυχής. όταν ομιλούμε περί σωτηρίας, προϋποτίθεται ή ύπαρξης εχθρού. Ό εχθρός ποίος; Ο σατανάς καί διάβολος ό «πλανών την οικουμένη όλη...» (Άποκ. 12,9). Ή ύπαρξης κακών πνευμάτων μαρτυρείτε από όσους λυτρώθηκαν από αυτά. Ή προσωπική των εμπειρία, τα βάσανα πού υπέστησαν, ή πάλη πού διεξήγαγαν, ό αγώνας πού υπεβλήθησαν δεν αφήνουν αμφιβολίας δια την ύπαρξιν δαιμόνων. ούτε δίδουν υπόνοια να φανταστή κανείς, Ότι υπέφεραν ή ότι ηθέλησαν οι ίδιοι να υποφέρουν για επίδειξη. Δεν είναι δυνατόν, να ισχυριστεί κάποιος, Ότι, οσα υπέφεραν αυτά τα άτομα, είσαν εικονικά, ότι ενεφανίζοντο στον κόσμον με επιτηδειότητα, δια να κινήσουν υπέρ αυτών τον οίκτων ή την συμπάθεια. Απεριόριστος προσοχή επιβάλλεται να ύπάρχη εις την παρούσαν ζωήν εκ μέρους των πιστών. Ό διάβολος καραδοκεί δια να είσέλθη εις την ψυχήν καί να την θανάτωση. Είναι ανθρωποκτόνος καί ψυχοκτόνος. Εργάζεται χωρίς ανάπαυλα. ούτε τη μέρα ησυχάζει ούτε νύκτα αναπαύεται. Μυριάδες μυριάδων αϊ παγίδες του καί αυτός είναι έτοιμος να συλλαβή το θύμα του καί να το εκδικηθεί. Έναντι αυτού του αοράτου εχθρού ημείς είμεθα παντελώς ανίσχυροι. Δια τούτο επιβάλλεται όπως αναθέσωμεν πάσαν την ζωήν μας εις τον Κύριον Ιησούν. «πάσαν την μέριμνα ημών επιρρίψαντες έπ' αυτόν, Ότι αύτω μέλει περί ημών, νίψατε, γρηγορήσατε" Όσοι αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πετρ. 5,7-8). Οι θετικοί παράγοντες προς απελευθέρωσι εκ του πονηρού πνεύματος. Θετικοί παράγοντες δια την προσέλκυση της χάριτος του Θεού είναι αυτοί: α. Το Ακατανίκητο όπλο της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. β. Ή ανάγνωσης και ή μελέτη της Αγ. ΓΡΑΦΗΣ.

γ. Ή βαθιά μελέτη του Λόγου του Θεού. δ. Μελέτη καί ανάγνωση ιδιαιτέρως των Ψαλμών του Δαυίδ. ε. Καθημερινή ανάγνωση των πατερικών κειμένων της Εκκλησίας. Οι άθλοι και τα μαρτυρολόγια των αγίων. στ. Ή εξομολόγηση καί ειλικρινής απόφαση να μην επιστρέψει ο ασθενής εις τα οπίσω, αλλά να πράττει το θέλημα του Θεού. ζ. Οι παρακλήσεις καί οί χαιρετισμοί της Παναγίας μας και άλλε παρακλήσεις αγίων. η. Ή νηστεία επίσης αποτελεί μέγα όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων. Το διαβεβαίωσε Όσοι Κύριος, όταν έδωκεν εις την γενεάν των ανθρώπων την θεϊκή Του συνταγή. «Το γένος τούτο εν ουδενί δύναται εξελθείν ειμή εν προσευχή και νηστεία» (Μάρκ. 9,29). Ή εγκράτεια εις την τροφήν, πού επεκτείνεται καί εις τα σαρκικά, είναι αναγκαία, δια να εκδιωχθεί ο διάβολος. θ. Επισφράγισμα μιας προσπάθειας κατά των πονηρών πνεύμα των είναι ή μετάληψις των αχράντων μυστηρίων του Θεού. Το Σώμα καί το Αίμα του Κυρίου είναι το υπέρτατο όπλο, πού κατασυντρίβει την δύναμη του διαβόλου. : -«Ως λέοντες τοίνυν πυρ πνέοντες, όντως από της τραπέζης αναχωρούμε εκείνης, φοβεροί τω διαβάλω γινόμενοι» (Ρ.Ο. 59,260). «Πίνετε αγιασμό. Όσο πιο συχνά τόσο πιο καλά. Είναι το καλλίτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο. Αυτό δεν το λέγω σαν παπάς, το λέγω σαν γιατρός. Από την Ιατρική μου πείρα». (Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βοϊνογιασινέτσκι, 1961)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 43-44 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1991

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ-ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ-ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Recommend Documents